VietJetAir
Zaterdag 30 juli 2016. Haiphong, Vietnam.

Na het debacle van de vorige dag ontwaakten we in een kamer zonder ramen. Lekker goedkoop maar ook erg handig wanneer drie kleine jongetjes geacht worden bij te slapen. We hoopten een vliegticket richting Hoi An te boeken voor dezelfde dag. Helaas zat dat er niet in en stond het vertrek voor de volgende dag gepland. Toch wel wat ‘verheen-en-weerd’ door het avontuur in Halong Bay popelden we niet om deze havenstad te gaan uitpluizen. Het is weliswaar de derde stad van het land en ongetwijfeld is er een en ander te bezichtigen, wij hielden het voor gezien.

Terwijl Paul de vliegtickets regelde in een reisbureautje belandde ik met de jongens in de winkels in de buurt. We stuitten op een waar melkpoederparadijs, er stonden minstens honderd merken hoog opgetast in de zaak. Helaas haalt Ole zijn neus inmiddels op voor babymelk, anders konden we leuk wat voor hem uitzoeken. Wie van plan is met een baby naar Vietnam af te reizen kan dat met een gerust hart doen want overal zien we luiers en melkpoeder. In dezelfde straat troffen we een speelgoedwinkel aan vol namaaklego. De Chinezen hebben goed hun best gedaan om de Deense bouwwerken exact na te bootsen. We kochten voor een prikkie de complete brandweerkazerne. Een droom kwam uit voor Tom! De rest van de middag was gevuld met bouwen op de gang van het hotel.

Vanuit het raam op de gang zagen we een zwembad liggen op steenworp afstand. Prima plek om de rest van deze ingelaste rustdag door te brengen. Kriskras door het zwembad werden zwemlessen gegeven en baantjes getrokken. Van links naar rechts en van achter naar voren en vice versa zwommen de Vietnamezen in de rondte. Overal waar we zwemmen zien we kinderen zwemles volgen. Verstandig aangezien er dagelijks tien kinderen verdrinken in Vietnam. In het regenseizoen staat het water soms tot aan de eerste verdieping van de huizen. In sommige gebieden worden ze daarom op palen gebouwd en zijn ze bereikbaar per ladder of boot.

We vertrokken uit Haiphong met VietJetAir. Paul had in het boekingskantoor nadrukkelijk vermeld dat we bagage hadden in te checken. Bij het inchecken bleek de juffrouw het verkeerd begrepen te hebben of ze had zich er gemakkelijk vanaf gemaakt. Dat is beide niets nieuws hier in Vietnam. Je moet alles drie keer checken en dan is het nog op hoop van zegen. Handbagae was het enige dat meekon tenzij we diep in de buidel zouden tasten.

We toverden twee volle backpacks om in vijf kleinere tassen. Deze truc ging als volgt: allemaal schoenen aan in plaats van slippers, de bovenkanten van de backpacks eraf geklikt en in de opvouwbare weekendtas gestopt en losse spullen in een plastic tas stoppen tot alle tassen niet meer dan zeven kilo wogen. Met Oles tentje erbij hadden we zeven stuks handbagage. Kop erbij houden dus.