Gestrand
Donderdag 28 juli 2016. Halong Bay, Vietnam.

We hebben weer een toertje geboekt via ons hotel in Hanoi. Dit keer gaat de reis naar Halong Bay, een van de beroemdste en mooiste plekken van Vietnam naar het schijnt. We besloten het dan ook maar helemaal goed aan te pakken en boekten een driedaags tripje: één nacht op de boot en één nacht in een bungalow op paradijselijk Monkey Island.

Na een busrit van een paar uur arriveerden we in Halong Bay, de baai in het noordwesten van Vietnam die bekend staat om de rotsen die uit de zee steken. We vertrokken met een kleine boot richting ons ‘cruiseschip’ van Fantasea Cruises dat verderop in de baai op ons lag te wachten. Tijdens de lunch keken we uit over de prachtige baai waar overal karstformaties uit het water oprezen.

Na een middagdutje voeren we met de bijboot naar grottencomplex Sun Cave. Vervolgens dropte de boot ons op een strandje om even een duik te nemen in de warme zee. Nu we toch nat waren konden we mooi meteen door naar de kajaks. Huub en ik peddelden samen door de baai, Tom ging bij de gids voorin de boot en stapte later over op de boot van Paul en Ole. Onze stuurmanskunsten werden meteen op de proef gesteld want we zagen een clubje apen zitten op een rots en daar moesten we natuurlijk op af. Het was een mooi rondje en iedereen hield zich goed in de bootjes, geen peuterwoede of babyhuilbui. Dat zat hem ongetwijfeld in het middagdutje.
Na het diner aan boord wierpen we nog een bamboehengeltje uit in de hoop wat inktvis te vangen. Weinig succes en gelukkig maar want wat hadden we nou weer met zo’n inktvis aan gemoeten, zo vlak na de maaltijd. ’s Avonds kondigde gids Steve ‘bad news’ aan: tropische storm op komst.

De volgende ochtend om acht uur moesten alle boten de baai verlaten hebben. Ons reisje zou worden afgebroken of we zouden naar een hotel kunnen voor de tweede nacht en overdag wat activiteiten hebben op het grotere eiland Cat Ba. Dat klonk best goed en aangezien we tien minuten hadden om te beslissen met weinig informatie besloten we verder te gaan met de trip.

De volgende ochtend maakten we een wandeling in het bos. Die verliep niet volgens plan want de gids had de pas er nogal in en liet een deel van zijn club achter in het regenwoud. Bij dat deel hoorden wij natuurlijk. Na wat gedwaal in de hoop het uitzichtpunt zelf te vinden gaven we de moed op en keerden we terug. De regen en wind werden steeds feller dus de andere activiteit van de dag ging niet door. Zodoende moesten we een dag zien stuk te slaan in een hotelkamer. Gelukkig werden we op gezette tijden verwacht voor lunch en diner, dat breekt weer een beetje. Buiten waaiden de takken je om de oren en kletterde de regen op de daken. We hebben even snel een boodschap gedaan maar wapperden bijna uit de poncho’s.

Op dag drie was de wind wat gaan liggen en bezochten we een fort. Dat was gedurende de Vietnamoorlog gebruikt door de Vietcong. Dat was best interessant maar het was voornamelijk prettig om even van de hotelkamer af te zijn.

Terug in het hotel was er nog geen zicht op vertrek. De gids was niet erg scheutig met zijn informatie en schepte veel onduidelijkheid. We wilden allemaal graag van het desolate eiland af en werden ‘pushy’. Een bus kwam en bracht ons naar een haven, waar zowaar een boot vertrok. Het was dringen geblazen en een paniekerige boel maar na een uur waren we toch ingescheept. We werden naar Haiphong gebracht, alwaar een taxi ons verder zou brengen. Wij hadden namelijk een nachttrein te halen. De bestemming bleek echter een illegaal haventje te zijn dat door het noodweer onbereikbaar was geworden over land. Een stel motorrijders bevestigde later dat de wegen vrijwel onbegaanbaar waren. Geen kapitein maakte aanstalten om ons naar de normale haven te brengen. Sterker nog, het opperhoofd sloot zich op in zijn kantoor. Toen het begon te schemeren had onze gids het lumineuze idee om zeven kilometer door de rimboe te gaan lopen. Het werd hoog tijd om amok te maken met alle gestrande backpackers.

Uiteindelijk werden we in het donker, in een bewust onverlichte boot naar het echte Haiphong gebracht. We gingen aan wal tussen de zeecontainers op een industrieel havengebied. De anderhalve meter tussen wal en schip werd overbrugd met een schuin gehouden wiebelig laddertje. Het was echt akelig om Huub en Tom dat laddertje op te laten gaan boven dat donkere zeewater. Gelukkig hielp iedereen elkaar en werden de kinderen steeds stevig vastgehouden tot een ander ze aanpakte. Wij zouden onze nachttrein niet meer gaan halen en zijn om half negen ’s avonds in een hotel in Haiphong beland. De jongens hebben zich de hele dag vreselijk goed gedragen en lief gespeeld met alles wat ze tegenkwamen. Zij hadden niet echt door dat dit avontuur niet zo gepland was, gelukkig maar.