Varen en fietsen tussen het karstgebergte
Maandag 25 juli 2016. Ninh Binh, Vietnam.

Een taxi reed ons naar het busstation, alwaar iedereen ons graag aan kaartjes naar Ninh Binh wilde helpen. Het was vast goedbedoeld – voor hun portemonnee – maar we gingen liever naar het loket. Met grote haast moesten we de bijna vertrekkende bus in, die daarna natuurlijk nog drie kwartier voor een slagboom stond te wachten. Hadden wij mooi tijd om nog wat eten te halen. Halverwege moest de chauffeur naar het toilet. Tom en ik er gauw achteraan want sommige kansen moet je niet laten liggen. Tom werd er wel een beetje nerveus van, straks zou die bus gewoon wegrijden met de rest van de familie erin! Onderweg zagen we de natuur veranderen en de karstgebergtes verschijnen. Die hoge rotspartijen zitten vol barsten en lijnen en staan kaarsrecht in het landschap. Het is onvoorstelbaar hoe dat is ontstaan.

In Ninh Binh aangekomen namen een taxi naar Tam Coc, waar we een bungalow hadden gereserveerd bij Tam Coc Homestay. Ook hier was het weer erg warm en de jongens stonden dan ook niet te trappelen voor een wandeling door de rijstvelden. Zodra ze een visser met zijn netten in de weer zagen was de weerstand verdwenen. De visser liet een zak met vissen zien die hij al te pakken had: de beestjes spartelden nog na, zoals een vis op het droge dat doet. De man rolde een smal maar lang net uit in een slootje. We zagen hoe de vissen naar de overkant wilden zwemmen en zichzelf hierbij vastdraaiden in het gaas. De visser kwam met een zak en haalde ze behoedzaam met de hand uit het net. Hij zou in Nederland vast drie sterren krijgen van de keuringsdienst.

’s Avonds maakte de verzengende hitte eindelijk plaats voor een bui. Het roffelde angstaanjagend op het dak van het huisje. Toen de schrik was weggeëbd dansten de jongens als echte tropenkindertjes in de regen. Slapen als echte tropenkindertjes is kennelijk niet aan ze besteed. Wij Europeanen zijn tenslotte verwend met moderne snufjes als airco, horren en gordijnen. Het werd dan ook een verhit, kort nachtje onder de klamboes, omlijst door een felle buitenlamp en loeiende ventilatoren. Toen Tom tegen half vijf al een tijdje was uitgeslapen werd hij getrakteerd op een zonsopgang achter de rijstvelden!

De Homestay bleek ook te beschikken over een hotel, anderhalf kilometer verderop. Aangezien wij wel weer even genoeg tropentijd hadden gehad zijn we verkast. Het lag toevallig op de route van onze wandeling en we konden meteen terecht. We zijn maar met een collectief middagdutje begonnen. Dat was wel nodig ook; de rek begon er wat uit te raken bij Tom en Huub. Aan het eind van de middag hebben we een boottochtje gemaakt door drie grotten. De vrouw die ons roeide deed dat met haar voeten. Paul heeft goed opgelet en zal voortaan zo door de Kromme Sloot varen. De roeister plukte bladeren van waterlelies en zette die als hoedjes op bij de jongens. Huub en Tom mochten hun roeikunsten ook nog even vertonen op de terugweg.

De laatste dag in Ninh Binh zijn we eerst op zoek gegaan naar een kinderfiets. Er stond er één bij de verhuur in het hotel maar die was vijf minuten na aanvraag opeens in de lucht opgelost. Een paar deuren verder konden we de fiets van de dochter van de eigenaar huren. Tom voelde zich de koning te rijk op zijn roze ros met mandje.
Voor Ole was er zelfs een kinderzitje dat met een paar touwen aan een fiets was gebonden. Er werd nog een set jasbeschermers in elkaar geflanst met wat aluminium en t-wraps voor Huubs poezelige voetjes en we konden vertrekken. Over Huubs poezelige voetjes gesproken: het tovermiddel heeft zijn werk gedaan! We kunnen de soda en biotex afzweren. We peddelden door het landschap en passeerden een stal met daaromheen wat geiten en varkens. Tom en Huub waren er niet weg te slaan. Wij vonden het ook geen probleem want we stonden in de schaduw.

Verder op de route lag een tempel die momenteel gerestaureerd wordt. Het is onvoorstelbaar dat de Fransen deze tempel uit 1273 in 1951 gebombardeerd hebben. Dat soort verhalen komen we meer tegen. Vietnam heeft zich meerdere keren moeten los vechten van Chinezen, Fransen en Amerikanen. De geschiedenis hier is geen luchtig verhaaltje. Van de fietsrit raakten we nogal verhit en eerder hadden we de dorpskinderen in de plomp zien poedelen. Dat konden wij ook wel. De dames die met hun manden aan de kant stonden vonden het een prachtig schouwspel.

Met de openbare bus keerden we terug naar Hanoi. Onderweg werden we getrakteerd op videoclips van de lokale BZN en Jan Smit. Volume op volle toeren, het was genieten. Uiteindelijk ging de muziek zachter ‘because of the baby’. Zo kunnen we ons regelmatig verschuilen achter ‘baby’ Ole die moet slapen, eten, plassen of wat dan ook. De baby gaat voor alles he. Ole zelf is niet zo gediend van de aandacht. Hij trekt een boos gezicht en rent grommend naar pappa. Bye bye zwaaien doet hij wel graag trouwens.