Hilde en Paul trekken met drie jonge kinderen door Vietnam
14 juli - 8 augustus 2016

Hoe pak je zo'n verre reis met je kroost naar Vietnam aan? Hilde laat ons meelezen over het avontuur dat ze met Paul en zoontjes Tom (6), Huub (4) en Ole (2) deze zomer aangaat. In hun eigen huis in Nederland staat het zweet haar op de rug als ze miljoenen Dong aftikt van haar creditkaart. Herkenbaar? Vast en zeker!

door Hilde

Tafelschikking in het vliegtuig
Donderdag 7 juli 2016. Nederland.

Met drie jonge kinderen backpacken in Vietnam. We gaan het gewoon doen. Tickets zijn geboekt dus er is geen weg meer terug. Nu kunnen die heerlijke voorbereidingen beginnen. Wat nemen we mee en wat allemaal niet.

De eerste horde was de tafelschikking in het vliegtuig, daar heb ik al een halve avond op zitten broeden. Allemaal op een rijtje kan niet want het zijn rijen van drie en vier. Bij de babyplekken vooraan, waar je lekker veel been- en speelruimte hebt, ook niet want we hebben geen baby. En dan loop je het risico van je stoel gejaagd te worden voor iemand die wel voorzien is van een baby en voor je het weet zit de familie verdeeld door de hele cabine. En alle medepassagiers maar in de weer met het doorgeven van rolletjes drop.

Volgende opties nagaan, met hulp van sites die daarin gespecialiseerd blijken te zijn. Let op dat je niet helemaal achterin gaat zitten: dan kan je stoel niet achterover. Ga niet te dicht bij de toiletten zitten: het stinkt en er zijn samenscholingen terwijl jij wilt slapen. Twee rijen van drie is ook niet fijn, wie gaat die zesde zitplaats innemen? Zal je net zien dat het een obees type is die eigenlijk twee stoelen had moeten reserveren. Of een kinderhater. Of iemand die zijn complete levensverhaal uitgebreid gaat zitten opdissen, inclusief heupbreuken en weggelopen mannen. Het kan natuurlijk ook een lief en behulpzaam omaatje zijn die urenlang Jip en Janneke voorleest, hapjes voert en kindertjes in slaap wiegt. Aangezien dat te mooi is om waar te zijn heb ik toch maar gekozen voor een rijtje van twee en ervoor een rijtje van drie.

Het allermooiste van de tweezitter is het feit dat het een loveseat betreft. Geen geklungel met een armleuning als er iemand half liggend in slaap wil vallen of als er even een broertje aanschuift. Met extra ruimte onder de stoel voor bagage. Het zal eigenlijk wel bedoeld zijn voor een obees type, waarvoor we dan uiteindelijk plek moeten maken en ons moeten verdelen door het toestel. Eigenlijk zit je dus nergens perfect, behalve thuis op de bank.

Het selecteren van de maaltijden daar was ik wel snel uit. Vega voor mij en gewoon voor Paul. Dat krijg je na elkaar opgediend, waardoor de een zijn handen vrij heeft als de ander een blad vol hete bakjes en kommetjes heeft en geen kant op kan. De jongens alle drie een kindermaaltijd. Voor de zekerheid nemen we een potje mee voor onze tweejarige want op een lege maag slaapt ‘ie zeker niet.

Zo komen we wel in Dubai. Daar hebben we een overstap naar Ho Chi Minhstad en kan het hele tafereel zich nog eens herhalen. Dat vliegtuig heeft weer een compleet andere indeling. Ach met een lekker filmpje erbij zijn we er zo.

In vijf uur een binnenlandse vlucht geboekt
Donderdag 7 juli 2016. Nederland.

Liever terugschakelen dan het tempo straf opvoeren is onze gedachte. We hebben daarom eindelijk iets van een plan: van noord naar zuid reizen. Van meer actie en cultuur in het noorden naar wat kalmer vermaak in het zuiden. Vietnam is te lang gerekt om een rondje te maken, dus een binnenlandse vlucht is nodig om terug bij af te komen voor onze vlucht naar huis.

Zo gedaan, zou je denken. Een uurtje trek je wel uit voor zo’n klusje, maar dan moet het ook wel klaar zijn. Dacht ik. Eerst de goedkoopste aanbieder vinden, dat was al snel gelukt. Vietjetair. Vervolgens uitgedokterd of je bagage kon inchecken tegen een schappelijk tarief, voor vijfentwintig dollar ging dat lukken. Vijfentwintig dollar had ik nog wel liggen dus boeken maar. Visacard erbij, gegevens invoeren en aanvinken dat we extra bagage hebben.

Een leuke verrassing is de maaltijd die je meteen kunt bijboeken. We hebben de keuze uit Bun Xao, Combo Bun Xao en Mi Y, het water liep me in de mond. Toch maar even googlen of het niet ging over gebakken kikkerbilletjes en vissenkoppensoep maar het lijken gewoon kommetjes noodles en pasta te zijn. Van alles wat dan maar. Nog een keer alles nalopen, kloppen al die geboortejaren wel? Ik ga een kleine zes miljoen Vietnamese Dong aftikken, het zweet staat op mijn voorhoofd. Gauw naar vreemdevaluta.nl, driehonderd dollar. Weer rekenen, tweehonderdvijftig euro. Wat moet een mens zonder google? Die vage kolommetjes uit de krant knippen en een vel ruitjespapier erbij pakken natuurlijk, zoals we op school geleerd hebben.

Ik kruis mijn vingers en tik op continue. De iPad denkt lang na en maakt wat rondjes. Helaas, het is niet gelukt. Er staat een telefoonnummer van acht cijfers bij dat ik kan bellen, zouden er mensen zijn die dat serieus proberen? Nog maar eens proberen, met een vlucht van een kwartier later. Na een goed halfuur heb ik het hele schema weer doorlopen en alles aangevinkt en ingevuld en tik ik op continue. Zonder zweet deze keer want het houdt een keer op natuurlijk. Wederom geen succes. Nu nog eens proberen met een andere valuta, Amerikaanse dollars in plaats van die stapels Dong. Opnieuw aan de slag met geboortejaren en Bun Xao en bagage maar weer niet gelukt. De klokt tikt door en de Hollandse half zes komt in zicht. Al die mondjes hier moeten gewoon gevuld en aangezien de Bun Xao nog lang niet in zicht is schil ik een mud aardappels. Morgen verder met die tropische tickets.

Met frisse moed pak ik de laptop erbij. Wellicht is het een actie waarbij je van die duistere programma’s nodig hebt die op een iPad niet draaien. Daar gaan we weer, blindelings inmiddels. Warempel, nu kan ik geen extra bagage aanvinken. En op alleen handbagage gaan wij het met zijn vijven echt niet redden. Google maar weer raadplegen. Als je ter plekke aan komt zetten met je backpacks kun je honderd tot tweehonderdvijftig K bijtikken lees ik. K van wat? Dong of Dollars? Vele forummers raden hun collega’s daarbij met klem af om met Vietjetair te reizen. Urenlange vertraging, uitval van vluchten, zoekgeraakte bagage en geen teruggave van je geld. Ik krijg visioenen van ons op die luchthaven waarin Tom Hanks figureert en besluit in de buidel te tasten. Vietnamairlines serveert dan wel geen Bun Xao en Mi Y maar voor een paar tientjes meer ben je verzekerd van je trip en zit je bagage gewoon bij de prijs in. Het kopen van de tickets lukt in één keer, dat zegt al genoeg. Vietnam Airlines is een overheidsbedrijf, wellicht heeft dat iets te maken met het soepele aankoopproces. Of er zat vanaf mijn schouder een engeltje de site van Vietjetair te saboteren. Hoe dan ook, de tickets zijn binnen. Ze zitten in een klein virtueel portemonneetje dat TripCase heet. Je kunt er van alles instoppen dus ik verheug me nu al op het bestellen van kaartjes voor nachttreinen.

De heenreis
Vrijdag 14 juli 2016. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Aan voorbereiden zit een grens, die hadden we wel bereikt deze week. Ik kon alleen nog maar steeds weer nieuwe dingen gaan bedenken die we nog konden regelen, plannen of inpakken. Dat is mijn variant van reiszenuwen, dus niks nieuws. Donderdagmiddag kwam Tom uit school om half drie en nadat Freek Vonks laatste dinoplaatjes waren geplakt en iedereen zijn reistenue aanhad konden we vertrekken. Tom vroeg: ‘Waarom hebben we allemaal van die broeken aan?!’ We bleven qua outfit dus een beetje in Freek Vonk sferen.

We vlogen vanaf Düsseldorf, daar hadden we een parkeerplaats bij Parkos gereserveerd en we werden met een busje naar het vliegveld gereden. We checkten twee backpacks en een popup slaaptentje in. Als handbagage hielden we een tasje met speelgoed, een dagrugzak en een opvouwbare schoudertas en weekendtas over. De vluchten en tussenstop op Dubai verliepen zonder gekke avonturen. Wat betreft de tafelschikking kwamen we bedrogen uit: naast het toilet en tegen een muurtje. De vreemde die naast ons zat was gelukkig een vriendelijke mevrouw. Het was een prima vlucht dus het maakt ook eigenlijk weinig uit waar je zit.

Op Ho Chi Minhstad konden we uiteraard aansluiten in rijen voor allerlei controles. Dat ging allemaal best soepeltjes tot we bij de visumstempelpost aanbelandden. We hadden thuis online Letters of Approval besteld en onszelf voorzien van setjes pasfoto’s en vijfentwintig USD per persoon. Een dag van tevoren helemaal nog met Ole naar de fotograaf want die babyfoto werd wel heel ongeloofwaardig. Leuk voor de oma’s maar verder zinloos want we hoefden maar één foto van één gezinslid in te leveren. Ter plekke nog een formulier invullen en vervolgens een uur wachten tot de tweehonderd mensen voor ons ook afgestempeld waren. Na de zesentwintig uur die we er al op hadden zitten kon dat er natuurlijk ook nog wel bij. Kleine tip van ons: regel gewoon een compleet visum in Nederland.

Toen we naar buiten stapten en door de haag Vietnamezen met ophaalbordjes liepen wisten we weer waarvoor het deden. De geur, de warmte en die vrolijke mensen. De mensen waren verrukt over niet één, niet twee maar drie blonde jongetjes! De pick up bracht ons naar Beautiful Hotel Saigon 3, midden in bacpackersarea District 1. Een aanrader want je kunt gebruik maken van de faciliteiten van het hoofdkwartier van de hotelketen, drie deuren verder.

De eerste dagen in Vietnam
Maandag 18 juli 2016, Ho Chi Minh City, Vietnam.

De eerste dag stond in het teken van acclimatiseren. Lang uitslapen om de jetlag weg te werken en een beetje kennismaken met Vietnam. De jongens stonden zich op het balkon al te verbazen over de hoeveelheid brommers die er voorbij tufte. Toms opmerking ‘Moet je kijken wat een raar karretje’ vatte het uitzicht mooi samen.

Na een laat ontbijt een tijdje zwemmen en toen de hort op. De lokale markt was nog wat hoog gegrepen voor ons gezelschap. Al die brommers, mensen en vliegen op de koopwaar werden niet meteen omarmd. Gelukkig was het 23/9 park dichtbij en daar was genoeg te doen en te zien. De bewoners van HCMC komen daar ’s middags om wat te hangen, wandelen of om serieuze potjes badminton en een spel met een rieten bal te spelen. Ook werd er flink gezweet aan de vele sporttoestellen die door sommigen onder ons voor klimrekken werden aangezien. De echte speeltuin waar we daarna op stuitten was toen natuurlijk een waar paradijs.

Op de tweede dag zouden we de toerist gaan uithangen in het Parijs van het Verre Oosten. Een postkantoor, kathedraal en andere prachtige gebouwen stonden er op het programma. We zagen door de vele selfiesticks het bos niet meer en kunnen ons niet helemaal in die bijnaam vinden. We waren aan koffie toe: op het dakterras van het beroemde Caravelle Hotel gingen we ervoor zitten, waar de journalisten tijdens de Vietnamoorlog hun verslagen uittikten. Dit verslagje tik ik overigens maar gewoon in de badkamer van een simpel hotelletje, het ouderverblijf als de kinderen proberen de slaap te vatten. Dat is dan weer een nadeel van dat gereis maar het biertje smaakt er niet minder om.

Vanavond had Ole nog een leuke verrassing in petto bij het zwembad. Hij ging douchen en draaide de deur op slot. Lekker zo’n tweejarige alleen met een kokendhete kraan en put die overstroomt tot een laag van vijftien centimeter. Het plaatselijke coverbandje was net met het repertoire gestart dus we konden hem niet horen, laat staan aanwijzingen geven. Het hotelpersoneel erbij, dat niet helemaal snapte dat wij ons sappel maakten om een douchend kind. De muziek ging toch maar uit en Ole zei heel droog ‘ikke douchen’ en maakte de deur op zijn gemak open. Toen ze zagen hoe klein hij was, was het ‘oh baby baby baby, ah baby baby!’ en dikke pret om dat badderende witte kindje.

Maandag gingen we naar Cholon, het Chinatown van HCMC. We namen een taxi en lieten ons middenin de wijk afzetten. We doorkruisten een gebouw dat volgestouwd lag met stoffen en kleding. Op zoek naar de hoogtepunten uit de reisgids passeerden we vrouwen die de afwas deden midden op straat, brommers vol grote spullen en veel mensen die Huub in zijn wangen knepen. Hoewel Huub daar ook de perfecte wangetjes voor heeft, was hij daar toch niet van gediend. Tom zag al gauw taxi’s rijden en wilde daar als de wiedeweerga weer in.

Om de cultuurshock te beperken zijn we ingestapt en rechtstreeks naar een beroemde tempel in Cholon gegaan. Daar waren de Chinezen druk bezig met wierookstokjes en flesjes zonnebloemolie. Er werden zelfs hele stukken papier brandend in een oven gegooid. Dat vonden Tom en Huub machtig mooi, weer eens wat anders dan een kaarsje voor iemand opsteken. Het was wel apart om de mensen na te doen met brandende bosjes wierook zwiepend voor en boven ons hoofd. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Net buiten de tempel aten we heerlijke gefrituurde bolletjes die een paar vrouwen ter plekke maakten. Dit was precies de goede dosis Chinatown voor ons.

’s Avonds om zeven uur vlogen we naar Hanoi met Vietnam Airlines. Een goede vlucht, met beenruimte, beeldschermpjes en een maaltijd aan boord. Daar kan Easyjet nog een puntje aanzuigen.

Bergen en rijstvelden
Vrijdag 22 juli 2016. Mai Chau, Vietnam.

Bij ons hotel in Hanoi boekten we een tripje naar de Mai Chauvallei, om kennis te maken met het leven in de bergen en op de rijstvelden. De bus leek vol te zitten maar er bleek nog een rijtje klapzitjes te zijn. We zaten op de eerste rij dus prachtig uitzicht. Paul had mazzel met de bijrijdersstoel, geen last van theaterknieën deze keer.

Na een rit van vier uur waren we op de plaats van bestemming: een klein dorpje tussen de rijstvelden met paalwoningen en rondscharrelende honden en koeien. Hier stond ook de bungalow waarin we verbleven. We kregen een lunch geserveerd met allemaal schotels plaatselijk eten. Daarna het dorpje een beetje verkend, er liepen nieuwsgierige kindertjes dus er werd verlegen gezwaaid en gegiecheld.

Later op de middag maakten we een fietstocht door het gebied. Er was voor Tom een fiets, die een beetje deed denken aan het boek ‘Is dit alles’. Die fiets reed uiteraard als een zonnetje. Huub ging bij mij achterop, vastgebonden met het hengsel van een tas omdat hij nog wel eens in slaap wil vallen. Ole zat bij Paul in de rugzak. Thuis kunnen we alle zitjes en schermen zo van het ruimteschip demonteren want dit ging prima.

Het was snikheet maar de omgeving maakte alles goed. In de rijstvelden waren de mensen aan het werk, in het land liepen ossen en we werden gepasseerd door fietsen en brommers met daarop en aan manden vol bladeren of teilen met rijstplanten. Halverwege dronken we een kopje thee bij een oude mevrouw in haar paalwoning. Hoewel ze ongetwijfeld dagelijks een lading toeristen ontvangt, genoot ze zoals het een omaatje betaamt van het bezoek.

Terug bij de bungalow speelden Huub en Tom een complete serie Buurman en Buurman na, gewapend met een bezem en blik renden zij rondjes om het huisje. Toen er ’s avonds geen water uit de kraan kwam wisten we natuurlijk wel wie de toevoer hadden dichtgedraaid. We sloten de dag af met een barbecue vlakbij de bungalow. Aansluitend was er een muziekuitvoering van een plaatselijk ensemble. Tropische trommels doen het ook goed als slaapliedjes hebben we ervaren.

De volgende dag stapten we weer op de fiets, ditmaal op weg naar een grot. Om die te bereiken moesten er twaalfhonderd treden beklommen worden. Het was wel even zwoegen, vooral voor Huub zou je denken. Hij was echter degene die steeds weer aan de loop wilde, terwijl de rest nog zat uit te puffen. Hij kreeg steeds een hand van de gids of van iemand anders uit ons groepje. Hij bleef stug in het Nederlands vragen stellen of dingen vertellen. Het daagde en deerde hem niet dat ze hem niet verstonden.Tom stond in de grot al gauw op de hoogste druipstenenpartij. Hoogtevrees en moederschap zijn geen goede combinatie kan ik je zeggen.

Op de terugweg zagen we kindertjes rondfietsen in natte kleren en met zwemvesten. Ze gingen allemaal de plomp in! Wat hadden die van ons graag meegedaan, helaas moest de rit worden voortgezet richting de markt in het dorp. Er wordt daar volop geweven en geborduurd en de handwerkjes worden verkocht aan toeristen.Tom en Huub mochten nog even plaatsnemen aan het weefgetouw. Tom nam zijn werk heel serieus voor hij weer op zijn brikkie naar het huisje crosste. De bus bracht ons uiteindelijk terug naar het hotel in Hanoi. Tom had graag nog langer in Mai Chau gebleven en wij eigenlijk ook wel.

Varen en fietsen tussen het karstgebergte
Maandag 25 juli 2016. Ninh Binh, Vietnam.

Een taxi reed ons naar het busstation, alwaar iedereen ons graag aan kaartjes naar Ninh Binh wilde helpen. Het was vast goedbedoeld – voor hun portemonnee – maar we gingen liever naar het loket. Met grote haast moesten we de bijna vertrekkende bus in, die daarna natuurlijk nog drie kwartier voor een slagboom stond te wachten. Hadden wij mooi tijd om nog wat eten te halen. Halverwege moest de chauffeur naar het toilet. Tom en ik er gauw achteraan want sommige kansen moet je niet laten liggen. Tom werd er wel een beetje nerveus van, straks zou die bus gewoon wegrijden met de rest van de familie erin! Onderweg zagen we de natuur veranderen en de karstgebergtes verschijnen. Die hoge rotspartijen zitten vol barsten en lijnen en staan kaarsrecht in het landschap. Het is onvoorstelbaar hoe dat is ontstaan.

In Ninh Binh aangekomen namen een taxi naar Tam Coc, waar we een bungalow hadden gereserveerd bij Tam Coc Homestay. Ook hier was het weer erg warm en de jongens stonden dan ook niet te trappelen voor een wandeling door de rijstvelden. Zodra ze een visser met zijn netten in de weer zagen was de weerstand verdwenen. De visser liet een zak met vissen zien die hij al te pakken had: de beestjes spartelden nog na, zoals een vis op het droge dat doet. De man rolde een smal maar lang net uit in een slootje. We zagen hoe de vissen naar de overkant wilden zwemmen en zichzelf hierbij vastdraaiden in het gaas. De visser kwam met een zak en haalde ze behoedzaam met de hand uit het net. Hij zou in Nederland vast drie sterren krijgen van de keuringsdienst.

’s Avonds maakte de verzengende hitte eindelijk plaats voor een bui. Het roffelde angstaanjagend op het dak van het huisje. Toen de schrik was weggeëbd dansten de jongens als echte tropenkindertjes in de regen. Slapen als echte tropenkindertjes is kennelijk niet aan ze besteed. Wij Europeanen zijn tenslotte verwend met moderne snufjes als airco, horren en gordijnen. Het werd dan ook een verhit, kort nachtje onder de klamboes, omlijst door een felle buitenlamp en loeiende ventilatoren. Toen Tom tegen half vijf al een tijdje was uitgeslapen werd hij getrakteerd op een zonsopgang achter de rijstvelden!

De Homestay bleek ook te beschikken over een hotel, anderhalf kilometer verderop. Aangezien wij wel weer even genoeg tropentijd hadden gehad zijn we verkast. Het lag toevallig op de route van onze wandeling en we konden meteen terecht. We zijn maar met een collectief middagdutje begonnen. Dat was wel nodig ook; de rek begon er wat uit te raken bij Tom en Huub. Aan het eind van de middag hebben we een boottochtje gemaakt door drie grotten. De vrouw die ons roeide deed dat met haar voeten. Paul heeft goed opgelet en zal voortaan zo door de Kromme Sloot varen. De roeister plukte bladeren van waterlelies en zette die als hoedjes op bij de jongens. Huub en Tom mochten hun roeikunsten ook nog even vertonen op de terugweg.

De laatste dag in Ninh Binh zijn we eerst op zoek gegaan naar een kinderfiets. Er stond er één bij de verhuur in het hotel maar die was vijf minuten na aanvraag opeens in de lucht opgelost. Een paar deuren verder konden we de fiets van de dochter van de eigenaar huren. Tom voelde zich de koning te rijk op zijn roze ros met mandje.
Voor Ole was er zelfs een kinderzitje dat met een paar touwen aan een fiets was gebonden. Er werd nog een set jasbeschermers in elkaar geflanst met wat aluminium en t-wraps voor Huubs poezelige voetjes en we konden vertrekken. Over Huubs poezelige voetjes gesproken: het tovermiddel heeft zijn werk gedaan! We kunnen de soda en biotex afzweren. We peddelden door het landschap en passeerden een stal met daaromheen wat geiten en varkens. Tom en Huub waren er niet weg te slaan. Wij vonden het ook geen probleem want we stonden in de schaduw.

Verder op de route lag een tempel die momenteel gerestaureerd wordt. Het is onvoorstelbaar dat de Fransen deze tempel uit 1273 in 1951 gebombardeerd hebben. Dat soort verhalen komen we meer tegen. Vietnam heeft zich meerdere keren moeten los vechten van Chinezen, Fransen en Amerikanen. De geschiedenis hier is geen luchtig verhaaltje. Van de fietsrit raakten we nogal verhit en eerder hadden we de dorpskinderen in de plomp zien poedelen. Dat konden wij ook wel. De dames die met hun manden aan de kant stonden vonden het een prachtig schouwspel.

Met de openbare bus keerden we terug naar Hanoi. Onderweg werden we getrakteerd op videoclips van de lokale BZN en Jan Smit. Volume op volle toeren, het was genieten. Uiteindelijk ging de muziek zachter ‘because of the baby’. Zo kunnen we ons regelmatig verschuilen achter ‘baby’ Ole die moet slapen, eten, plassen of wat dan ook. De baby gaat voor alles he. Ole zelf is niet zo gediend van de aandacht. Hij trekt een boos gezicht en rent grommend naar pappa. Bye bye zwaaien doet hij wel graag trouwens.

Wat te doen in...
Dinsdag 26 juli 2016. Hanoi, Vietnam.

Ons verblijf in Hanoi hebben we onderbroken met een paar tripjes in de omgeving van de stad. Elke keer kwamen we terug in hetzelfde hotel. In de stad zelf zagen de jongens al snel een rijtje golfkarren staan waar ze graag in wilden! We maakten een toeristisch ritje door de smalle straatjes van de oude binnenstad, langs het mausoleum van Ho Chi Min en het standbeeld van de stichter van Thang Long.

Huub herkende de rode brug uit de reisgids en was benieuwd ‘hoe die voelde’. Deze Zonnestraalbrug staken we over naar de tempel die op een eilandje in het Hoan Kiemmeer lag. Buiten kon je lekker met bamboestokken in het water poeren en binnen stond een grote gouden schildpad. Het verhaal gaat dat hij lang geleden een magisch zwaard uit het meer tevoorschijn haalde voor de keizer. Met dit zwaard zouden de Chinezen zijn verslagen: reden te over om schildpadden te gaan vereren.

Wie Hanoi zegt, zegt waterpoppentheater dus eropaf. De voorstelling begon met een orkest bestaande uit gewone mensen. Huub vroeg steeds maar of dat soms poppen waren. Al gauw doken de echte poppen op. Er gebeurde van alles met draken, vissen, boeren en uiteraard schildpadden. Het was echt leuk om te zien en de verhalen waren goed te volgen.

Een andere dag in Hanoi bezochten we de Tempel van de Literatuur. Dat is een tempelcomplex waarin filosoof Confucius centraal staat. Op de verschillende altaren staan hele pakken koek om de goden mee te verblijden. De kraanvogel brengt je in samenwerking met de schildpad voorspoed in het leven, mits je maar voldoende eetwerk meebrengt voor ze. Ik vraag me bij al die offers altijd af hoe het spul verdwijnt. Zal er een soort koster zijn die de altaartjes bijhoudt via het first in-first out principe?

Na de tempel hadden we het fameuze apotheekbezoek. Er is altijd wel iets waarvoor je op reis in zo’n zaak belandt. Zijn we eens een keer de eczeem crème niet vergeten, doemt er een ontstoken teentje op. Na wat gedoe met handen, voeten en Google Translate kregen we een piepklein busje wit poeder mee. We moeten het tovermiddel over de teen strooien en dan zal het overgaan. Tom heeft intussen een kappertje gepakt. De kapper kende maar één kapsel en dat is zoals alle jongetjes het hier hebben.

We vinden Hanoi een prima stad, maar het is erg warm waardoor het niet erg lonkt om alle bezienswaardigheden te gaan aantikken. Het openbare zwembad Sao Mai Pool biedt soelaas. De temperatuur van het water is aangepast aan het klimaat. In bubbelbadwarm water oefende Tom nog eens op zijn vissenstaarten. Geen badmeester die begint te fluiten als de bandjes even afgaan. Fijn. Verder kunnen we in het zwembad ook cultuur snuiven. Zo kregen we het wasmandensysteem in de smiezen. Alle kleding wordt erin bewaard achter een balie, de afgebakken patat wordt erin gekieperd, je bestelling ligt er in opgestapeld en de vaat wordt ermee opgehaald. Zo efficiënt, dat ga ik thuis ook invoeren.

Het hotel begint al echt als een thuis te voelen. Als de kinderen slapen kijken we beneden gezellig Rocky met de nachtwaker.

Gestrand
Donderdag 28 juli 2016. Halong Bay, Vietnam.

We hebben weer een toertje geboekt via ons hotel in Hanoi. Dit keer gaat de reis naar Halong Bay, een van de beroemdste en mooiste plekken van Vietnam naar het schijnt. We besloten het dan ook maar helemaal goed aan te pakken en boekten een driedaags tripje: één nacht op de boot en één nacht in een bungalow op paradijselijk Monkey Island.

Na een busrit van een paar uur arriveerden we in Halong Bay, de baai in het noordwesten van Vietnam die bekend staat om de rotsen die uit de zee steken. We vertrokken met een kleine boot richting ons ‘cruiseschip’ van Fantasea Cruises dat verderop in de baai op ons lag te wachten. Tijdens de lunch keken we uit over de prachtige baai waar overal karstformaties uit het water oprezen.

Na een middagdutje voeren we met de bijboot naar grottencomplex Sun Cave. Vervolgens dropte de boot ons op een strandje om even een duik te nemen in de warme zee. Nu we toch nat waren konden we mooi meteen door naar de kajaks. Huub en ik peddelden samen door de baai, Tom ging bij de gids voorin de boot en stapte later over op de boot van Paul en Ole. Onze stuurmanskunsten werden meteen op de proef gesteld want we zagen een clubje apen zitten op een rots en daar moesten we natuurlijk op af. Het was een mooi rondje en iedereen hield zich goed in de bootjes, geen peuterwoede of babyhuilbui. Dat zat hem ongetwijfeld in het middagdutje.
Na het diner aan boord wierpen we nog een bamboehengeltje uit in de hoop wat inktvis te vangen. Weinig succes en gelukkig maar want wat hadden we nou weer met zo’n inktvis aan gemoeten, zo vlak na de maaltijd. ’s Avonds kondigde gids Steve ‘bad news’ aan: tropische storm op komst.

De volgende ochtend om acht uur moesten alle boten de baai verlaten hebben. Ons reisje zou worden afgebroken of we zouden naar een hotel kunnen voor de tweede nacht en overdag wat activiteiten hebben op het grotere eiland Cat Ba. Dat klonk best goed en aangezien we tien minuten hadden om te beslissen met weinig informatie besloten we verder te gaan met de trip.

De volgende ochtend maakten we een wandeling in het bos. Die verliep niet volgens plan want de gids had de pas er nogal in en liet een deel van zijn club achter in het regenwoud. Bij dat deel hoorden wij natuurlijk. Na wat gedwaal in de hoop het uitzichtpunt zelf te vinden gaven we de moed op en keerden we terug. De regen en wind werden steeds feller dus de andere activiteit van de dag ging niet door. Zodoende moesten we een dag zien stuk te slaan in een hotelkamer. Gelukkig werden we op gezette tijden verwacht voor lunch en diner, dat breekt weer een beetje. Buiten waaiden de takken je om de oren en kletterde de regen op de daken. We hebben even snel een boodschap gedaan maar wapperden bijna uit de poncho’s.

Op dag drie was de wind wat gaan liggen en bezochten we een fort. Dat was gedurende de Vietnamoorlog gebruikt door de Vietcong. Dat was best interessant maar het was voornamelijk prettig om even van de hotelkamer af te zijn.

Terug in het hotel was er nog geen zicht op vertrek. De gids was niet erg scheutig met zijn informatie en schepte veel onduidelijkheid. We wilden allemaal graag van het desolate eiland af en werden ‘pushy’. Een bus kwam en bracht ons naar een haven, waar zowaar een boot vertrok. Het was dringen geblazen en een paniekerige boel maar na een uur waren we toch ingescheept. We werden naar Haiphong gebracht, alwaar een taxi ons verder zou brengen. Wij hadden namelijk een nachttrein te halen. De bestemming bleek echter een illegaal haventje te zijn dat door het noodweer onbereikbaar was geworden over land. Een stel motorrijders bevestigde later dat de wegen vrijwel onbegaanbaar waren. Geen kapitein maakte aanstalten om ons naar de normale haven te brengen. Sterker nog, het opperhoofd sloot zich op in zijn kantoor. Toen het begon te schemeren had onze gids het lumineuze idee om zeven kilometer door de rimboe te gaan lopen. Het werd hoog tijd om amok te maken met alle gestrande backpackers.

Uiteindelijk werden we in het donker, in een bewust onverlichte boot naar het echte Haiphong gebracht. We gingen aan wal tussen de zeecontainers op een industrieel havengebied. De anderhalve meter tussen wal en schip werd overbrugd met een schuin gehouden wiebelig laddertje. Het was echt akelig om Huub en Tom dat laddertje op te laten gaan boven dat donkere zeewater. Gelukkig hielp iedereen elkaar en werden de kinderen steeds stevig vastgehouden tot een ander ze aanpakte. Wij zouden onze nachttrein niet meer gaan halen en zijn om half negen ’s avonds in een hotel in Haiphong beland. De jongens hebben zich de hele dag vreselijk goed gedragen en lief gespeeld met alles wat ze tegenkwamen. Zij hadden niet echt door dat dit avontuur niet zo gepland was, gelukkig maar.

VietJetAir
Zaterdag 30 juli 2016. Haiphong, Vietnam.

Na het debacle van de vorige dag ontwaakten we in een kamer zonder ramen. Lekker goedkoop maar ook erg handig wanneer drie kleine jongetjes geacht worden bij te slapen. We hoopten een vliegticket richting Hoi An te boeken voor dezelfde dag. Helaas zat dat er niet in en stond het vertrek voor de volgende dag gepland. Toch wel wat ‘verheen-en-weerd’ door het avontuur in Halong Bay popelden we niet om deze havenstad te gaan uitpluizen. Het is weliswaar de derde stad van het land en ongetwijfeld is er een en ander te bezichtigen, wij hielden het voor gezien.

Terwijl Paul de vliegtickets regelde in een reisbureautje belandde ik met de jongens in de winkels in de buurt. We stuitten op een waar melkpoederparadijs, er stonden minstens honderd merken hoog opgetast in de zaak. Helaas haalt Ole zijn neus inmiddels op voor babymelk, anders konden we leuk wat voor hem uitzoeken. Wie van plan is met een baby naar Vietnam af te reizen kan dat met een gerust hart doen want overal zien we luiers en melkpoeder. In dezelfde straat troffen we een speelgoedwinkel aan vol namaaklego. De Chinezen hebben goed hun best gedaan om de Deense bouwwerken exact na te bootsen. We kochten voor een prikkie de complete brandweerkazerne. Een droom kwam uit voor Tom! De rest van de middag was gevuld met bouwen op de gang van het hotel.

Vanuit het raam op de gang zagen we een zwembad liggen op steenworp afstand. Prima plek om de rest van deze ingelaste rustdag door te brengen. Kriskras door het zwembad werden zwemlessen gegeven en baantjes getrokken. Van links naar rechts en van achter naar voren en vice versa zwommen de Vietnamezen in de rondte. Overal waar we zwemmen zien we kinderen zwemles volgen. Verstandig aangezien er dagelijks tien kinderen verdrinken in Vietnam. In het regenseizoen staat het water soms tot aan de eerste verdieping van de huizen. In sommige gebieden worden ze daarom op palen gebouwd en zijn ze bereikbaar per ladder of boot.

We vertrokken uit Haiphong met VietJetAir. Paul had in het boekingskantoor nadrukkelijk vermeld dat we bagage hadden in te checken. Bij het inchecken bleek de juffrouw het verkeerd begrepen te hebben of ze had zich er gemakkelijk vanaf gemaakt. Dat is beide niets nieuws hier in Vietnam. Je moet alles drie keer checken en dan is het nog op hoop van zegen. Handbagae was het enige dat meekon tenzij we diep in de buidel zouden tasten.

We toverden twee volle backpacks om in vijf kleinere tassen. Deze truc ging als volgt: allemaal schoenen aan in plaats van slippers, de bovenkanten van de backpacks eraf geklikt en in de opvouwbare weekendtas gestopt en losse spullen in een plastic tas stoppen tot alle tassen niet meer dan zeven kilo wogen. Met Oles tentje erbij hadden we zeven stuks handbagage. Kop erbij houden dus.

Vakantiegevoel
Donderdag 4 augustus 2016. Hoi An, Vietnam.

Vanaf de luchthaven werden we opgehaald door een taxi. Altijd fijn als je niet zelf op zoek hoeft naar een vervoersmiddel als je wordt omringd door hebberige hosselaars. Halverwege moest Huub nodig naar het toilet en dat ging niet even achter een boom in dit geval. Aangeklopt bij een huis, naast de open deur stond een bed waaruit iemand slaapdronken opsprong. Wijzen op Huub en toilet roepen was de juiste aanpak want we hadden succes. Ook wel leuk om zo stiekem even te zien hoe de mensen wonen. De wc lag aan een binnenplaatsje vol spullen waartussen een omaatje rondscharrelde met een stok. Ze kakelde aan een stuk in het Vietnamees tegen ons en vond wat geglimlach van mij kennelijk voldoende reactie om door te gaan met haar verhaal.

Eenmaal in ons hotel kwam het vakantiegevoel helemaal op. We waren door een ander Nederlands gezin in Ninh Binh getipt voor hotel Osaka Riverside. Het bleek een gouden tip. Toen we aankwamen kregen we een enorm ontbijt geserveerd en meteen daarna doken we het zwembad in. De kamer was heel ruim en er stond een soort bankje waar Tom en Huub prima op konden slapen. Er stonden fietsen voor de greep en er kwamen zelfs een zitje en kinderfiets tevoorschijn.

’s Middags trapten we naar het stadje zelf. Dat was nog een hele rit, langs een drukke weg vol toeterende brommers en auto’s. Het blijkt hier de regel te zijn dat je claxonneert om aan te kondigen dat je iemand gaat inhalen, niet omdat iemand aan de kant moet of asociaal is. Een drukke bedoening als elke weggebruiker steeds laat weten dat ‘ie in aantocht is. Het werd wat rustiger toen een van ons achter het kinderfietsje ging rijden en de ander ernaast. Langs de weg stond een waterbuffel, klaar om te poseren met toeristen. Weer een droom die uitkwam voor de jongens, aangezien die waterbuffels ze nogal gebiologeerd hadden de laatste dagen.

Onze eerste indruk van de oude stad van Hoi An leidde niet tot een gevoel van verliefdheid. Er was geen doorkomen aan met alle toeristen en verkopers. Later merkten we dat de zaterdagmiddag geen representatief moment is en konden we de stad wel waarderen. Op gezette tijden is de binnenstad brommervrij, waardoor je echt op je gemak wat kunt rondslenteren.
We hebben heerlijk gegeten in de markthal. Hier staan allemaal stalletje opgesteld waarachter wordt gekookt. De keuken van Hoi An is weer heel anders dan die van Hanoi en Saigon en veruit de lekkerste. Je kunt zelf loempiaatjes rollen met rijstpapier, omeletjes en sla. Ook de wontons smaken ons goed; krokant gebakken puntjes met daarop een paar lepels tomatensalsa. De jongens proeven van alles wat en de ene keer smaakt het ze beter dan de andere. Soms hebben ze mazzel en treffen we iets met een ‘p’ aan op de kaart. Soms hebben ze geen mazzel en lezen we de kaart niet voor. Rijst, noedels, loempia’s en hier en daar wat groente gaan er over het algemeen wel in bij ze.

Met een kwartiertje fietsen vanaf het hotel zaten we op het strand. De zee was heerlijk verkoelend en met wat gejutte schatten bouwde Tom een zandkasteel. Zelfs hier in de zee worden zwemlessen gegeven! De Vietnamese kinderen stonden in rijtjes met autobanden en zwemvesten. Na het gedoe met handdoeken, zand en daartussen je in je kleren wurmen deden we een ontdekking. Ze blijken hier aan de strandopgang hele badhuizen te hebben! Er zijn badhokjes, douches en grote bakken water waaruit je water schept om over jezelf en elkaar heen te gooien. Hoe aanlokkelijk ook, we gingen ons het aan- en uitkleedspektakel niet nog eens op de hals halen met de heren. Tijdens de terugtocht hadden we zomaar een prachtige zonsondergang te pakken vanaf de brug.

Met een gids van Heaven and Earth Bicycle Tours maakten we een fietstocht over een eiland net buiten de stad. Alles was prima geregeld en er zaten goede fietsen en degelijke zitjes in het pakket. Tom vond het erg interessant dat hij versnellingen had en reed vlak achter de gids. We staken de rivier over met fietsen en al op de veerboot. Op het eiland maakten we een lekker tochtje van zo’n negen kilometer. De gids had verschillende kleine excursies voor ons in petto. Zo bezochten we een scheepswerf annex achtertuin waar houten boten gebouwd werden. Ook kregen we te zien hoe we de ronde bamboebootjes gemaakt worden. Na het vlechtwerk worden deze waterdicht gemaakt met koeienpoep en een geheim boomsap. We mocht zelfs uitproberen hoe het roeien met één peddel in zijn werk ging.

De volgende stop tijdens ons schoolreisje was een rijstwijnfabriekje. Volgens een ingenieus systeem werd hier rijstwijn gestookt in een varkensstal. De varkens aten de rijst die na het stookproces overbleef en hun mest werd omgezet in gas om nieuwe wijn te kunnen stoken. Halverwege kregen we een lunch geserveerd bij een restaurant bij mensen thuis. De kippen scharrelden om ons heen en achter het huis pikten zij de restjes van de vaat die op een plaatsje werd gezet. Tom had het in zijn hoofd gehaald om een kip te vangen en rende rondjes over het erf met een ikeatas. Hij maakt voorlopig nog geen aanstalten om als vegetariër door het leven te gaan. Als hekkensluiter bezochten we een mattenweverij. Wij luxepaardjes slapen op matrassen en klagen over bulten en kuilen. Hier slapen de mensen op een simpel biezen matje en als ze mazzel hebben ligt er een lattenbodem onder. Het riet wordt er speciaal voor geteeld, geverfd en gedroogd in de zon.

Op de laatste dag brachten we een bezoekje aan My Son, een oude Chamstad die gebouwd is tussen de vierde en dertiende eeuw. Om hier te komen moesten we een busrit maken. De gezusters van het hotel zetten ons met de scooter af bij de bushalte. Dit ritje van drie minuten was zo indrukwekkend, dat er door sommigen binnen ons reisgezelschap nog de hele dag over nagepraat is.

Het religieuze complex bestond uit zeventig tempels die honderden jaren verborgen hebben gelegen in de jungle. Eind negentiende eeuw trof een Franse jager het aan en zijn de archeologen ermee aan de slag gegaan. In 1969 is het door Amerikaanse bombardementen bijna volledig verwoest. Slechts elf monumenten zijn nog redelijk overeind blijven staan. Het was bijzonder om te zien dat er zo lang geleden een beschaving leefde die zulke bijzondere en gedetailleerde bouwwerken maakte.

Hoi An was een heerlijke plaats om een paar dagen te vertoeven. Het hotel had soms wat weg van Fawlty Towers maar een kniesoor die daar op let. Koffie bestellen bij de tuinman annex nachtwaker moet je ook gewoon uit je hoofd laten. Na anderhalf uur doorlopen van het goedje en geduld hebben van ons zat de beste man alleen aan een bakkie en doken wij maar weer in de minibar. Het zwembad, ontbijt en ligging van het oord waren precies wat wij nodig hadden. Na een paar dagen Hoi An konden wij er weer helemaal tegenaan.

Handel op en rond het water
Vrijdag 5 augustus 2016. Mekong Delta, Vietnam.

Om vijf uur ’s morgens stapten we in een taxi richting vliegveld. De stad ontwaakte net, er werden vuurtjes opgestookt langs de weg en fietsers met grote manden koopwaar reden door de straten. Het koele ochtenduur wordt ook ingezet om te trimmen en te gymmen. De rest van de dag zweet je vanzelf al en op dit tijdstip moet je er iets voor doen zullen ze denken. Vietjetair bracht ons naar Saigon, het eind- en startpunt van onze reis.

Gelukkig hebben we nog een paar dagen en ontvluchten we de stad meteen weer. Op het busstation doen we ons best om kaartjes te kopen richting Can Tho, hoofdstad van de Mekong Delta. De dames achter het loket zijn in dienst van een privaat bedrijf en proberen er een lekker slaatje uit te slaan. We maken gauw korte metten met het plan om ons vier kaartjes aan te smeren en kopen alleen kaartjes voor onszelf en Tom. Giechelend en smiespelend maken de dames nog een rekenfout waarvan ze hopen dat we erin trappen. Na drie weken reizen door Vietnam worden we inmiddels wat korzelig van deze geintjes, die in andere Aziatische landen stukken minder met ons zijn uitgehaald. Het hielp dan ook niet mee om het humeur zonnig te houden toen een van de dames ons naar de bus ging brengen. Ze rende het hele busstation in de rondte en wij erachteraan met buggy, backpacks en jongens. Na een bus of honderd gepasseerd te hebben hadden we eindelijk beet en konden we instappen. Saillant detail is dat de vrouw wat moeite bleek te hebben met klokkijken en dat de bus een half uur eerder vertrok dan ze zei. Laten we het maar houden op de taalbarrière.

Het was een lekker ritje, zonder het plaatselijke songfestival of een schijnbaar grappige sitcom schallend door de boxen, rochelende medepassagiers of ronselaars die schreeuwend uit de deur hangen op zoek naar meer reizigers. Het heeft wel zijn voordelen zo’n particuliere maatschappij. Eind van de middag kwamen we aan in Can Tho en konden we op zoek gaan naar een hotel. In het hotel dat we aanvankelijk hadden gereserveerd kreeg ik last van claustrofobische neigingen. Ole ook aangezien hij zich in een wc had opgesloten. Paul verloste hem met de bankpastruc en we vluchtten gauw naar een hotel dat we vonden op de site verrereizenmetkinderen.nl. Warme ontvangst, fijne kamer en drie bedden waren precies wat we nodig hadden.

In het buurpand schoven we aan voor een warme maaltijd. Elk gebied in Vietnam heeft zijn eigen specialiteit en in de Mekong Delta kun je je laten trakteren op krokodil, kikker en slang. Op de bar van het restaurant stond een grote glazen pot met daarin een flinke koppel slangen op een soort sterk water. Met hartkloppingen moest ik erlangs, onderweg naar het toilet dat zich in de keuken bevond. Dood of levend, slangen zijn nooit te vertrouwen. Wij hielden het dan ook braaf bij vis, curry en pannenkoeken.

De volgende ochtend weer vroeg uit de veren want er stond een boottochtje op touw. Voor dag en dauw voer een vrolijke vrouw ons over de rivier met haar motorbootje. Onderweg stopte ze ons bananen, ananas, watermeloen en een onbekende vrucht die ze zo uit de boom plukte toe. Ook was ze handig met riet en mes en flanste ze een sprinkhaan in elkaar voor Huub. Op de route lagen twee drijvende markten, meer groothandels eigenlijk. Schuiten vol ananassen, aardappelen en watermeloenen lagen halverwege de rivier en kleinere bootjes tuften eromheen om inkopen te doen.

De markten waren niet erg druk bezocht, veel kooplui hadden kennelijk geen trek in een bui in hun nek. De regentijd liet van zich weten en van het ene op het andere moment was er een gordijn van water. Onze stuurvrouw klapte boven ons een huif uit, schoof gordijnen opzij en legde een zeil bij ons op schoot. Zoals altijd klaarde het weer op en staken we op voor koffie. Dat had niet perse gehoeven want deze was gezet volgens klassiek Vietnamees model: op een dag zet je een flinke straffe bak koffie, bewaart dit voorlopig in een lege colafles in de koelkast en als een koffiedrinker zich aandient schenk je het in een kopje en vul je het aan met heet water. De uitspanning van vanmorgen had vermoedelijk al even geen koffievisite meer gehad.

Het mocht de pret niet drukken en we zetten koers richting een dunbevolkt gebied. Alle soorten groen wisselden elkaar af en elk moment verwachtten we een krokodil naast ons in het water, al was het maar om het spannend te houden voor de Freek Vonkjes. We legden een deel wandelend af, over een slingerpaadje onder en tussen de fruitbomen door. Tom en Huub probeerden de smalle paalbruggen uit en ik hoopte maar dat de slangen zich vandaag niet zouden laten zien. Ook lag er een fabriekje van rijstvellen en -noedels op de route. We zagen hoe de rijst met wat tapioca in de week werd gezet in grote tonnen en er op grote platen flinterdunne koeken van werden gebakken. Op rieten draagbaren werden deze in de zon te drogen gelegd.

Tegen enen stapten we met zeebenen het hotel in en kropen we eerst eens onder de wol. Dit ging uiteraard niet van ganser harte maar na wat opvoedkundige dreigementen werd er al gauw door iedereen gesnurkt. Fris en vrolijk bezochten we ’s middags een markt die in hipster Nederland zou worden omschreven als foodtruckfestival. We wezen wat spiesjes aan die ter plekke op de barbecue gingen, dronken versgeperst bamboesap en aten pannenkoeken met worstjes, sla, ei en fruit. Aansluitend vertrokken we naar de souvenirmarkt, vielen van ons geloof en schaften drie identieke rode T-shirts met gele ster aan. Nu hoefden we vannacht geen natte shirts aan de airco te hangen en hadden we meteen een souvenir voor ze. Het is nog best schattig, drie van die broertjes en bovendien, ze moeten toch ergens in gymen straks.