Saigon - Phan Thiet (Mui Né)
Woensdag 20 augustus 2008    

Laatste dagen in Vietnam dus… even rust nog. We vertrekken naar Phan Thiet en meer bepaald het kuststadje Mui Né. We nemen de taxi naar het station en komen met onze koffers in de trein. We hebben genummerde plaatsen in de eenvoudigste coupés. De banken zijn oud en vuil maar kunnen ongelooflijk ver achteruit. We zitten echt tussen de plaatselijke bevolking. Ik vraag me af waarom de vrouwen zelfs hier op deze trein hun mondmaskers ophouden? Zouden ze hier bruinen door de lampen in de trein of is de lucht hier ook niet goed genoeg?

We vertrekken aan een slakkengangetje en alle vijf minuten stopt de trein. Blijkt dat op sommige plaatsen er maar één spoorlijn ligt en blijkbaar hebben de treinen die uit de andere richting komen altijd voorrang. Wanneer die trein gepasseerd is vertrekken wij terug. Dat gaat hier een tijdje duren.

Ik maak mij niet druk en geniet van het uitzicht en de omgeving hoewel dat eigenlijk ook niet echt meevalt. De Vietnamees achter mij heeft ontdekt hoever zijn zetel achteruit gaat en heeft daarbij zijn voeten op de vensterbank naast mij gelegd. Wanneer ik mijn hoofd draai en buiten kijk zie ik een paar Vietnamese voeten vlakbij. Speciaal! Uiteindelijk duurt de rit veel langer dan verwacht: vijf uur!

We komen aan in Phan Thiet tegen de middag en gelukkig gaat het inschrijven vlug en is onze kamer al vrij. Het hotel is mooi en verzorgd met een mooi zwembad en heel mooie tuin vlakbij de Chinese zee. Het klimaat is hier ook stukken beter en de zon schijnt volop. Een verademing na Saigon. We trekken ons zwembroek aan en duiken meteen in het zwembad. Daarna een stukje eten vlakbij het strand en met zicht op zee. Ik heb al slechtere momenten gekend.

Na de middag zwemmen en luieren en ’s avonds even wandelen. We krijgen meteen te zien waarom ze dit een kuststad noemen. Aan de rechterkant van de straat heb je hotels en aan de linkerkant restaurants. Spannend! We wandelen voorbij tientallen restaurants, die grotendeels BBQ aanbieden. Nu hebben we in alles goesting behalve in BBQ dus we eten in het hotel. Hadden we beter niet gedaan want het was niet lekker. Morgen beter.


Strand van Mui Né
Donderdag 21 augustus 2008  

Haha, weer uitstekend weer dus we kunnen weer genieten van zon, zee en strand. We zwemmen dat het geen naam heeft, amuseren ons, gaan in de sauna en er vlug weer uit (das toch warm zo een sauna!) en tegen de middag… zijn we het beu! Zon, zee en strand: het is niets voor ons.

We vertrekken dan maar en huren twee brommertjes om de omgeving te verkennen. We rijden richting Mui Né ‘stad’ en toeteren naar goede Vietnamese gewoonte naar alles wat nog maar in onze buurt komt. De Vietnamezen zelf kijken niet eens om als die twee rare toeristen passeren. In Mui Né komen we terecht in smalle, onverharde straatjes waar de vis buiten ligt te drogen. Speciaal geurtje hier! De mensen zelf lachen ook hier ons vriendelijk toe en zwaaien wanneer we voorbij rijden.

Wat wel opvalt is de manier waarop ze hier met het milieu omgaan. De stad ligt aan zee en de smalle straatjes komen allemaal aan zee uit maar aan het eind van de straat liggen ongelooflijk grote bergen vuil en afval. Het is hier echt smerig en hopelijk beseffen ze binnen enige tijd dat ze hier iets gaan moeten aan doen. Mijn brommer heeft benzine nodig en na enige navraag komen we bij een man die twee flesjes benzine heeft staan. Wanneer hij de flessen in mijn tank gooit beginnen de mannen aan de overkant van de straat te lachen en te roepen en ik begrijp dat ze willen zeggen dat hij het vierdubbele moet vragen van de normale prijs. Ik lach en doe teken dat ik hen begrepen heb, mij gaan ze niet liggen hebben, en betaal uiteindelijk gewoon… het dubbele.

We rijden verder en trekken de duinen in. Mui Né heeft grote rode zandduinen. Je verwacht dit niet in Vietnam maar wanneer je er tussen rijdt doet de omgeving je aan Afrika denken. We stoppen en Largo gaat met een klein meisje mee naar boven om te ‘zandsurfen’. Anouck zegt dat ze op de brommers blijft passen dus ik ben het slachtoffer dat mee moet om foto’s te trekken. Met mijn tong op mijn schoenen en een kwartier achter de kinderen kom ik uiteindelijk boven en krijg een adembenemend uitzicht cadeau. Mijn trofee voor mijn inspanningen! Largo en het meisje zijn al druk bezig een soort piste aan te leggen en even later schuift hij dan ook naar beneden. Wanneer ik ronddraai zie ik overal dieprode duinen en in de verte een baai van de Chinese zee met honderden kleine bootjes erin. Mooi!

Terug naar Phan Thiet en nu eten we op straat. Ik bestel een ‘hot pot’. Vis en scampi’s aan tafel in een speciaal soort pot klaargemaakt met noedels en groenten. Lekker en negen scampi’s voor 5,00 euro is geen geld.