Saigon-Mekong delta-Can Tho
Maandag 18 augustus 2008   

Onze derde en laatste week in Vietnam begint en normaal moeten de volgende twee dagen hoogtepunten worden in onze vakantie. Samen met de bergen in het noorden en Sapa, wat we dus door de overstroming gemist hebben, is de Mekong-delta de reden waarom ik naar Vietnam wou komen.

We vertrekken met een bus richting Mekong gebied. De bus zit vol toeristen die allemaal een andere dagplanning blijken te hebben dus hoe en waar we terecht gaan komen weet ik niet. Na een rit van ongeveer vier uur stopt de bus en worden we naar het water gebracht. Een kleine boot ligt op ons te wachten en mijn opluchting is groot wanneer blijkt dat onze groep maar uit acht mensen plus gids blijkt te bestaan.

We varen de rivier op onder donkere onweerswolken en bezoeken de drijvende markt. Veel markt is er niet meer te zien, daarvoor moet je hier heel vroeg in de ochtend zijn, maar we zien wel nog veel drijven. Eigenlijk drijft er van alles in het water dat dan ook nog een bruine kleur heeft maar vervuild schijnt deze rivier niet te zijn.

De boot vaart dan maar verder en we krijgen al een klein beeld van het leven langs de rivier. Aan de oever staan allemaal gebouwtjes die je met enige zin voor overdrijving en met veel optimisme huizen kan noemen. De mensen zitten vlakbij het water en doen hun dagdagelijkse dingen zoals groenten wassen, de vaat en hun kledij wassen. Allemaal in het water van de Mekong uiteraard!

We varen een breed stuk water over en komen in een smalle vaargeul die uitkomt op wat een stuk eiland in de Mekong blijkt te zijn. We stoppen en gaan aan wal om te eten. In een plaatselijk restaurantje eten we de befaamde ‘Elephant Ear Fish’. Een lelijke vis die gevangen wordt in de Mekong en best lekker is. Samen met de noedels, rijst en tijgergarnalen laten we het ons smaken terwijl vlak naast ons in de beek de vissen boven springen. Wanneer je een pan naast de beek zou houden sprongen de vissen er zo in!.

Na het eten staan er fietsen op ons te wachten en hebben we tijd om het eiland te verkennen. Rustig en groen is het hier uiteraard. Kleine baantjes met tientallen bruggetjes over riviertjes en kleine beekjes. De plaatselijke bevolking kijkt ons lachend na en zwaait naar ons. Vooral de kleine blonde kop van Largo heeft veel succes. We rijden verder en het eiland doet heel landelijk aan. Wanneer we terug rijden stoppen we even op een brugje om een foto te nemen van ons drietjes.

We vertrekken weer, ik met Largo op kop, en ineens horen we een gerammel achter ons! Blijkt dat Anouck ondertussen ZO verliefd op Vietnam is geworden dat ze beslist heeft om de Vietnamese bodem eens innig te omhelzen. Blijkbaar was de liefde niet echt wederzijds want ze houdt er een geschaafde knie en elleboog aan over (plus een reputatie bij de Vietnamezen).

We zetten de fietsen terug op stal, wat veel veiliger is, en ondertussen is de lucht niet meer donker maar pikzwart. Wanneer we aan de boot komen zit de schipper dan ook met een verdacht glimlachje ons op te wachten. Ook het felroze regenjasje dat hij ondertussen heeft aangetrokken geeft ons weinig moed.

We vertrekken en de hemelsluizen gaan open. Vietnam is een mooi land maar wanneer het er regent… regent het meestal ook goed. Met andere woorden: het giet! We hebben één troost: onze gids verteld dat de boottocht maar drie uurtjes duurt dus…

Een uurtje later hebben we geluk en vermindert het een beetje met regenen zodat we ondertussen toch al de oever kunnen zien. Dit is het Vietnam zoals ik het me had voorgesteld. De mensen leven hier op, naast en vooral met het water. We zien mensen de vaat doen, vis en groenten wassen, hun lichaam wassen, hun haar en kledij wassen en kinderen die met emmers water overgoten worden als douche. Het meest tot de verbeelding sprekende was echter de man die vanuit zijn ‘huis’ rechtstreeks in de Mekong aan het pissen was terwijl zijn buurman naast hem…  zijn tanden aan het poetsen was (echt waar).

Onderweg stoppen we nog even bij een huisje waar ze rijstpapier en poprijst maken (een soort popcorn maar dan van rijst). Na uren in de regen, ik heb het ondertussen echt koud gekregen, komen we aan in Can Tho. Can Tho is de hoofdstad van de gelijknamige regio en de grootste stad in de Mekong delta.

We slapen deze nacht in het Ninh Kieu hotel, een ongezellige vierkante bunker. Dit hotel was vroeger een legerkazerne en dat is er aan te zien ook. We klagen echter niet en zijn al lang blij dat we even droog zitten en andere kleren kunnen aantrekken.

In Can Tho is eigenlijk niks te zien behalve een klein marktje en een mooi standbeeld van Ho Chi Minh en we gaan dan ook eten. In het restaurant Nam Bo kan je zowel Aziatisch als westers eten. Ook enkele specialiteiten staan op het menu waaronder slang. Er is een volledig slangenmenu te verkrijgen, voorgerecht en hoofdschotel met slang, maar we beslissen om alleen het slangenvoorgerecht te proberen. Slang is niet slecht maar ook niet mijn ding. Een ietwat speciale smaak en structuur die je met weinig andere vleessoorten kan vergelijken. Lekker maar niet om elk jaar te eten…