Nha Trang, de badplaats van Vietnam
Zondag 9 november 2008. Nha Trang, Vietnam

We vragen ons af wat we moeten verwachten van Nha Trang. Het is de bekendste badplaats van Vietnam. Als we de stad binnenrijden, krijgen we meteen het gevoel dat we ons hier wel enkele dagen kunnen vermaken. Het is dan wel toeristisch, maar het strand ziet er geweldig uit. Er is een boulevard aangelegd waarover je heerlijk kunt wandelen. Vele restaurants en winkeltjes zorgen voor gezelligheid.

De zon schijnt niet en we vinden het dan ook geen strandweer. Het is nog steeds 28 graden dus zwemmen is nog steeds goed mogelijk. Nu het wat 'koeler' is, is het heerlijk weer om Nha Trang en omgeving te verkennen. We huren een brommer en trekken erop uit.

De eerste stop is de pagoda. Hier leiden 150 traptreden ons naar een supergrote witte boeddha. Melle en Feije klauteren naar boven. We mogen Feije niet dragen. 'Ik lopen', zegt ze steeds. Als we voorbij de bedelende vrouwen lopen roept Melle: 'Deze mensen wil ook allemaal geld van ons, maar dat krijgen ze niet, he papa?'.

En wat gebeurt er? Ook dit keer krijgen we een lekke band. Een Vietnamese vrouw is zo aardig ons de weg te wijzen naar een plaats waar we onze band kunnen laten repareren. Frank gaat met haar mee. Een kwartier later is hij terug met een gerepareerde band. De kosten? Nog minder dan een euro.

We gaan weer op pad. Op naar de To Po Nagar Cham torens. Deze liggen even buiten Nha Trang. Ook hier kunnen Melle en Feije heerlijk klauteren. Is het niet op de trap danwel op de rotsen die er liggen. Melle roept dat Feije niet op de rots mag klimmen. Hij zegt erbij dat ze daar nog te klein voor is. Feije keert weer braaf om. Als ze verder rennen, vallen ze allebei tegelijk. Het is een komisch gezicht omdat het tegelijkertijd gebeurd. Melle maakt er een drama van door heel hard te huilen (zonder tranen). Hier is Melle erg goed in. We noemen hem dan soms ook de 'drama koning'.

Dat je overal kunt slapen blijkt maar weer als Feije op de brommer in slaap valt. Ze zit tussen mij en Frank ingeklemd en hangt met haar hoofd op mijn arm.

Brommer rijden bevalt goed
Maandag 10 november 2008. Nha Trang, Vietnam.

We gaan opnieuw op pad met de brommer. Dit keer via de kust de binnenlanden ten noorden van Nha Trang in. Frank lijkt al een beetje op een Vietnamees. Hiermee bedoel ik niet het uiterlijk, maar hij claxoneert even veel. Dit doen Vietnamezen om duidelijk te maken dat ze er aankomen.

Het waait hard. De zee is wild. Hoge golven breken net voor het strand. Het is gevaarlijk om in zee te zwemmen. Desalniettemin is het fantastisch om naar te kijken.

We hebben weer veel bekijks. Na een stukje snelweg (niet te vergelijken met een Nederlandse vierbaans weg) slaan we een smal paadje in. We rijden langs rijstvelden en palmbomen, kleine vervallen huisjes maar ook huizen die van de buitenkant geweldig ogen.

Via een smal zanderig pad lopen we naar de watervallen. Melle geniet als hij over de rotsten mag klauteren. 'Mama, kijk eens hoe ver ik kan vliegen', roept hij als hij van een steen springt. Feije is gevallen en loopt mank. Of ze echt pijn heeft, weet ik op dat moment niet. Later blijkt dat het wel meevalt, want dan huppelt ze weer over het pad. Feije roept enkele keren per dag 'pijn'. We weten dan ook niet wanneer ze de waarheid spreekt. Ze heeft het woordje pijn van Melle geleerd, die elke dag wel een keertje buikpijn roept als hij weer eens naar het toilet moet.

We kunnen niet de verschillende watervallen gaan bekijken. Bij de eerste waterval houdt het voor ons al op. We moeten over rotsen via stroomversnellingen naar de overkant klimmen. Dit is geen doen met kleine kinderen. We zien zelfs enkele jongemannen het water in vallen.

We gaan weer terug. Nadat we het kiezelpad verlaten hebben, vallen we weer in herhaling. Evenals gisteren krijgen we een lekke band. Echter is het nu nog twee kilometer lopen naar het volgende dorp. De wandeling begint. Gelukkig is er een Vietnamees die de kinderen en mij wel naar de winkel wil brengen waar ze de band van de brommer kunnen maken. Wij stappen achterop en Frank loopt het stuk (alhoewel hij het laatste stukje zachtjes per brommer aflegt).

Binnen een kwartier is de lekke band gerepareerd. Inmiddels is bijna het hele dorp uitgelopen om Melle en Feije te komen bekijken. Het begon met drie meiden en een wat oudere dame. Nadat de oudere dame vertrokken is, kwamen er steeds meer Vietnamezen een kijkje nemen. Het lijkt alsof als een lopend vuurtje wordt verkondigd dat zich twee blanke kinderen in het dorp bevinden. Ze willen allemaal Melle en Feije vastpakken, knuffelen of kussen. Melle rukt zich keer op keer los en Feije zet het op een krijsen. Ze is alle aandacht na negen weken zat. Dat getrek wil ze allemaal niet meer. En begrijpelijk!

We maken nog even een tussenstop aan het strand. Hier liggen visserboten aangemeerd allemaal in blauw-rood geschilderd. Dit vormt een kleurrijk geheel ten opzichte van de zee.

Langs de kant van de weg zie je in Vietnam honderden graven in allerlei kleuren. Soms liggen families bij elkaar begraven en soms is het een algemene begraafplaats. Alle graven liggen middenin de natuur en doemen op uit het niets.

Feije roept 'slapen' als we met de brommer terug rijden naar Nha Trang. Ze gaat er eens even lekker voor liggen en sluit dan haar ogen.