Quy Nhon: Ooit blanke kinderen gezien?
Vrijdag 7 november 2008. Quy Nhon, Vietnam.

In de trein zijn we omgeven door Vietnamezen die Melle en Feije allemaal even goed bekijken. Er wordt naar ze gestaard, gelachen en in het Vietnamees tegen ze gepraat. Binnen enkele minuten heeft Melle het eerste zoetigheid al ontvangen. Een soort gedroogd fruit met suiker omgeven. Het is mierzoet, oftewel niet te eten zo zoet. Melle en Feije genieten ervan!

In de trein wordt een film getoond die niet voor kinderen geschikt is. Melle vindt het geweldig en roept hard dat er 'gepieuwd' wordt. Ik ben blij als Melle en Feije allebei in slaap vallen en pas weer wakker worden als de film voorbij is.

Met ruim een uur vertraging komen we aan op het treinstation. Als we het treinstation verlaten worden we belaagd door taxi-chauffeurs die ons mee willen nemen. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt... Melle en Feije zitten al in de taxi als iemand met zijn neus tegen het raam gedrukt staat om ze eens even goed te bekijken.

In het donker arriveren we in Quy Nhon. We moeten nog ergens een eettentje vinden. Echter een menu vinden dat in het Engels vertaald is, blijkt moeilijk. En we willen wel graag weten wat we bestellen anders krijgen we mogelijk weer het meest vreemde eten op ons bord. Na een uurtje lopen, begint het hard te regenen. Ook dat nog! We vinden uiteindelijk een restaurant met een vertaling van het menu in het Engels.

Hebben we eindelijk een eettentje gevonden, lekt er plas door Feijes luier. Erg fijn, want ze zit bij mij op schoot en plast mijn broek nat. Feije heeft voordat we op zoek gingen naar een eettentje een halve liter water gedronken. Haar luier was zo goed als droog toen we weggingen. Maar wat er in gaat, gaat er ook weer uit. En dit keer zijn we vergeten een andere luier mee te nemen. Ik stel nog voor om haar luier uit te trekken, maar Frank denkt dat het beter is dat ze de luier aanhoudt. Dan wordt tenminste nog een beetje plas opgevangen (maar waarschijnlijk is de luier al verzadigd en wordt er geen plas meer in opgevangen). En alsof het niet erger kan... Feije plast nogmaals, maar nu komt haar plas op de vloer terecht en is die helemaal nat.

Na het eten koopt Frank nog enkele biertjes en koekjes. Bij het hotel aangekomen staat de familie (= eigenaren van het hotel) al te wachten. De ene vrouw opent, zonder te vragen, Franks plastic tasje terwijl de andere kijkt wat er in zit. Hoezo nieuwsgierig?

Een nieuwe dag vol aandacht in Quy Nhon
Zaterdag 8 november 2008. Quy Nhon, Vietnam.

Om tien uur 's ochtends hoor ik plotseling 'JOH' roepen. Een vietnamees gebaart ons bij hem en zijn vrienden wat te komen drinken. Als ik nog eens goed kijk, zie ik dat hij sterke drank dringt en niet thee zoals ik had verwacht. Vriendelijk lachend wijs ik het aanbod af.

In Quy Nhon komen weinig toeristen. Melle en Feije krijgen veel aandacht van de Vietnamezen. Fietsers stoppen om naar hen te kijken. Als we aan komen lopen, blijven ze staan staren of lopen gewoon even mee om naar de kinderen te kijken. Snel even een aai of knijpje in de wang wordt weer als normaal beschouwd.

Ook boodschappen doen in de supermarkt levert veel bekijks op. Als we een hapje eten en wat drinken, komt er een Vietnamees bij ons aan tafel zitten. Hij staart alleen maar, maar zegt niets. Hij geeft geen antwoord op de vragen die wij hem stellen. Na vijf minuten vraagt hij uiteindelijk in het Engels hoe de kinderen heten. Hij heeft waarschijnlijk de hele tijd zitten nadenken hoe hij dit moest vragen. Als we hem complimenteren met zijn oranjekleurige haren (ziet er helemaal niet uit, maar een leuk onderwerp van gesprek), begint hij te lachen en wijst hij trots naar zijn haren. Pas als hij zijn bestelde broodjes ontvangt, gaat hij ervan door.

Een Vietnamese jongen die psychisch niet 100% is, ziet ons lopen. Hij rukt zijn hand los uit de hand van zijn begeleider en loopt hard juichend en zwaaiend over straat naar ons toe. Hij ziet er zo gelukkig uit.

Feije vraagt weer om eten en om koek. We besluiten een broodje te kopen in plaats van iets lekkers. Ze hebben heerlijke warme broodjes. We kopen er eentje voor Melle en Feije. Omgerekend kost het broodje 0,25 euro. We merken dat alles buiten de toeristische plaatsen vele malen goedkoper is. Hier wordt geen verschil gemaakt tussen Vietnamese en toeristische prijzen.

We ontsnappen aan de aandacht van de Vietnamezen door een strandje even buiten Quy Nhon op te zoeken. We hebben heel het strand voor ons zelf. Geen toerist of Vietnamees te bekennen. Alhoewel, er doemt toch een Vietnamees op uit het niets. Hij gebaart ons uit zee te komen. Waarschijnlijk vindt hij de golven te gevaarlijk. Maar zover gaan we toch de zee niet in. Zandkastelen en dammen worden gebouwd. Frank beleeft zijn tweede jeugd (alweer).