Pieuwers in Hue
Zaterdag 1 november 2008. Hue, Vietnam.

Wat een rustig stadje is Hue vergeleken met Hanoi. Geen duizenden brommers. En vooral veel minder getoeter. We zullen ditmaal dan ook niet door het getoeter van auto's en brommers gewekt worden.

De citadel die Hue rijk is, staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco. We wandelen langs de muur die de citadel omsingelt. Als we voorbij grote tankwagens lopen, vraagt Melle aan Frank: 'Papa, zijn dat pieuwers?' Zo nieuwsgierig als hij is, wil hij weten waarvoor tankwagens gebruikt worden. We draaien er een beetje omheen en zeggen dat er mee geschoten kan worden. Daar kunnen we niet omheen omdat er volgens Melle 'grote pieuwers' op staan. 'Hoe snel gaan de pieuwers dan?' is de volgende vraag van Melle. En hij wil weten hoe ze werken. De kanonnen even verderop zijn voor Melle 'hele' grote pieuwers. Snel passeren voordat er weer een vragenvuur volgt.

We wandelen door de citadel. We bezoeken de diverse gebouwen binnen de citadel. Frank wil wat drinken, maar ze vragen 30.000 Dong voor een cola. Als Frank wegloopt wil ze 15000 dong hebben en uiteindelijk verlaagd ze haar prijs naar 8000 dong (normale prijs). Veel te hoge prijzen vragen aan toeristen dat is waar Vietnam om bekend staat. Soms kan Frank zich daar uitermate aan irriteren.

's Avonds zien we op televisie de overstromingen in Hanoi. Mensen die tot kniehoogte door het water banjeren. Toeristen kunnen de stad niet uit omdat er geen bussen, treinen en taxi's rijden. We hebben net op tijd Hanoi verlaten. Hier in Hue is het enkele dagen geleden noodweer geweest. Vietnamezen zijn dakloos geraakt. Evenals in Hanoi stond het water tot aan de knieen. We hebben geluk dat we er precies tussendoor geglipt zijn.

Verlaten strand
Zaterdag 1 november 2008. Hue, Vietnam.

Het zonnetje schijnt. Heerlijk weer om even te relaxen op het strand. Het Thuan An strand ligt vijftien kilometer buiten Hue. Het is een kilometers lang strand waar je de toeristen op twee handen kunt tellen.

Het water is heerlijk warm. Melle en Feije staan te popelen om erin te gaan. Er is redelijk wat stroming dus ze mogen niet alleen bij het water spelen. Melle denkt dat hij wel zelf in het water kan drijven. We laten hem een stukje los. De golven slaan over hem heen. Hij geniet.

Voordat je in zee komt, loopt het strand eerst een meter stijl naar beneden. Melle en Feije roetsen op hun kont naar beneden. Een glijbaan van zand... We graven een diepe kuil waar ze in kunnen zitten. Ja, we lijken wel Duitsers. Melle en Feije springen van kuil naar kuil. Ze hebben de grootste lol. Maar het leukste blijft het zwemmen in de golven. De stroming wordt alleen steeds sterker waardoor je moet oppassen dat je niet afdrijft. Heerlijk een rustig strand, met palmbomen en enkele strandstoelen.

Als we huiswaarts gaan, worden Melle en Feije bekeken door twee Vietnamese mannen. Ze praten alleen vietnamees en we begrijpen er niets van. Maar dat vindt niemand erg. Met wat gebaren, kom je een heel eind. Als we de taxi instappen en Melle en Feije 'bye bye' roepen, verschijnt er een grote glimlach op het gezicht van de man. Hij zwaait in volle overtuiging terug.

Bij terugkomst in Hue krijgt Melle van Frank een verlaat verjaardagscadeau. Een helikopter die echt kan vliegen! Papa vindt het net zo leuk als Melle. De gang van het hotel wordt omgetoverd tot speelruimte. De helikopter vliegt door de lucht. Melle kan al aardig overweg met de op afstand bestuurbare helikopter.

Een nieuw avontuur...
Zondag 3 november 2008. Hué, Vietnam

Rijden op een brommer. Vandaag gaan we per brommer de pagode's en tombes in de omgeving van Hue bekijken. We hebben twee brommers met chauffeur gehuurd. Melle vindt het geweldig. Hij mag voor op de brommer zitten zodat hij alles goed kan zien. Als Feije op de brommer wordt gezet, begint ze hard te huilen. Ze zit achter een vreemde man en vindt het maar niks. Als ik achter haar ga zitten, wordt ze snel weer rustig. Als we door de straten van Hue rijden, hoor ik Melle schreeuwen van plezier. 'Mama, kijk eens', hoor ik regelmatig achter me. Melle heeft pretoogjes en roept regelmatig tegen Frank: 'Leuk! Papa.'

Als eerste bezoeken we de Tu Hieu Pagoda. Hier bidden de monikken dagelijks. Na het gebed, dat ze zingend ten gehore brengen, lopen ze al mediterend over het terrein. Dit doen ze elke dag. Melle en Feije vinden het niet interessant. Ze spelen liever met stenen, dennenappels, takken of kijken naar het stroompje water.

We vervolgen onze weg naar een heuvel. Op de heuvel zijn de Amerikanen gesetteld geweest tijdens de oorlog. De bunkers staan er nog. Duizenden mensen zijn hier gesneuveld tijdens de oorlog.

Enkele kilometers verderop liggen de Tu Duc tombes. Feije vindt vooral de beelden van de olifanten en paarden interessant. Samen klauteren ze over de trappen. Zoals gewoonlijk loopt Feije voorop en Melle er achteraan. En zoals Feije hier op de foto staat, met haar jurkje omhoog, zo loopt ze een groot gedeelte van de dag rond. Even haar sexy benen laten zien.

Nu wil de andere chauffeur dat Melle bij hem op de brommer komt rijden. We zijn nog maar net vertrokken vanaf de laatste tombe als de brommer een lekke band krijgt. Frank en Melle zitten op de brommer waar voorheen Feije en ik op zaten. Ik zeg daarom tegen Melle dat papa te zwaar is en dat dat de reden van de lekke band is. Melle vraagt daarna keer op keer aan mij: 'Waarom heeft de brommer een lekke band?' Hij geeft zelf al meteen het antwoord: 'Papa, is te zwaar'.

's Nachts horen we Feije in haar slaap roepen: 'Koek, koek, koek...' Eten en drinken is voor haar op vakantie erg belangrijk geworden.