Slapen in de trein
Dinsdag 28 oktober 2008. Sapa, Vietnam

Een nieuw avontuur voor Melle en Feije. Met de nachttrein gaan we van Hanoi naar Sapa in het noorden van Vietnam. We hebben een nette coupé met vier bedden tot onze beschikking. Melle en Feije genieten. Melle klimt op het bovenste bed en als een aapje komt hij weer naar beneden geklommen Als we aan Feije vragen of ze ook in het grote bed wil slapen, doet ze mmm (wat ja betekent). We zijn benieuwd want thuis wil ze niet in een groot bed slapen. Dat was de laatste keer nog krijsen.

Om kwart over negen vertrekt de trein en na een half uur gaan Melle en Feije naar bed. Ze liggen allebei boven. De trein maakt plots een hard rammelend geluid. Melle schreeuwt het uit van plezier. Feije schuddebuikt van het lachen. We horen nog regelmatig gegil van blijdschap. Daarna alleen nog maar een zacht gesnurk.

Plotseling horen we geklop op de deur. We zijn er! En het is pas half zes in de ochtend. De kinderen zijn nog in een diepe slaap. Als we ze wakker maken, geeft Melle aan nog een keer in de trein te willen slapen. Dat komt goed uit, want van Sapa naar Hanoi gaan we weer met de nachttrein.

Nederlands weer in Sapa
Dinsdag 28 oktober 2008. Sapa, Vietnam

Sapa ligt op ruim 1600 meter hoogte in het noorden van Vietnam. De wolken liggen laag in het dal waardoor alles er grauw uitziet. Lange broeken- en truien-weer.

Het  regenachtige weer houdt ons niet tegen om een wandeling te maken. Het is een wandeling van tien kilometer door de bergen, rijstvelden en enkele kleine dorpjes. Feije gaat in de rugdrager. Vanuit Sapa wandelen we over een verharde weg. Het fijne aan de tocht voor Melle is dat de wandeling grotendeels bergafwaarts is.

Helaas zien we weinig van de mooie omgeving. De rijstvelden blijven bedekt door de wolken. Tijdens het wandelen zeg Melle vanuit het niets dat hij later papa wil worden. En dat hij dan bij opa en oma gaat wonen. De relatie tussen beide zinnen ontgaat ons. Melle babbelt vrolijk verder. Dit houdt hij de hele route trouwens vol. Zijn mondje staat maar niet stil. En Frank en ik mogen niet vergeten antwoord te geven.

Na vijf kilometer gaan we verder over een onverharde weg. Melle zegt dat hij moe is en gedragen wil worden. Frank geeft aan dat hij nog een klein stukje moet lopen en dat hij hem dan zal dragen. Onze slimme Melle zeg: 'Bij het huisje, draag je me dan papa?' Frank heeft niet in de gaten dat het huisje twintig meter verder ligt en antwoord volmondig 'ja'. En beloofd is beloofd dus Melle mag op Frank zijn schouders. Tien minuten later loopt hij al weer. En een koekje geeft Melle weer nieuwe energie. Waar een koekje al niet goed voor is.

We krijgen iets meer zicht op de omgeving maar nog steeds lopen we met onze regenjassen aan. Het lijkt ons kleine kikkerlandje wel. Na zeven kilometer en bijna twee-en-een-half uur gelopen te hebben, zijn we in een dorp waar de Hmong mensen wonen. Deze bevolkingsgroep zie je ook in Sapa rondlopen.

Feije mag even uit de rugdrager. Ze wandelt met mij over de brug. Na de brug moeten we door een drassig stuk land lopen. Feije kijkt niet waar ze loopt en stapt met haar schoenen zo de modder in. In een riviertje even verderop was ik de meeste modder er weer af.

Na een stevige lunch wandelen we verder. Het is inmiddels droog. Helaas moeten we een stukje klimmen. Hier heeft Melle niet zoveel zin in. We zingen een liedje en maken er een spelletje van. Feije kijkt rond vanuit haar rugdrager en ziet veel dieren: eenden, waterbuffels, honden, kippen, etc. Ze babbelt er vrolijk op los. Even later valt ze in slaap. Ze hangt half over de rugdrager heen.

Melle heeft er genoeg van om omhoog te lopen. Hij mag even op mijn schouders uitrusten. Op het hoogste punt zet ik hem weer neer. We hoeven nu alleen nog maar te dalen. We hebben Melle maar niet vertelt dat hij een extra rondje heeft gelopen. We hebben namelijk de lange weg in plaats van de korte genomen. Natuurlijk geven we Melle zo nu en dan een complimentje omdat hij goed loopt. Als reactie hierop zegt Melle: 'I’m a strong boy!'. Zijn Engels wordt steeds beter.

Melle is nog steeds niet moe. Hij loopt nog sneller over het smalle pad. Hij springt van steen naar steen en trotseert enkele beekjes. Hoe dichter we bij het eindpunt komen, hoe sneller hij loopt. Het laatste stukje loopt hij hand in hand met een Vietnamese. Het is alsof ze elkaar al jaren kennen. Na ongeveer tien kilometer zijn we bij het eindpunt en worden we met de jeep teruggebracht naar Sapa.

Nog meer regen
Dinsdag 28 oktober 2008. Sapa, Vietnam

Een nieuwe dag in Sapa brengt ook alleen maar regen. En het regent harder dan gisteren. Regenjassen aan dus. De planning was om over een mooie pass naar de andere kant van de berg te rijden. Maar door de laaghangende wolken zie je niets. Daarom brengen we verandering in de planning.

We brengen een bezoek aan een klein dorp. Door de regen wandelen we naar een schooltje. Hier mogen we een kijkje nemen. Net als in Nederland zitten ze in schoolbankjes. Een jongetje gaat even staan maar wordt al snel weer naar beneden geduwd. Hij moet blijven zitten. Voordat de school uit is, zingen de kinderen een lied. Daarna haast iedereen zich naar buiten. Plastic zakken worden als regenjassen gebruikt. Omdat het blijft regenen, besluiten we terug te gaan naar Sapa. Een stukje wandelen door de natuur zit er niet meer in.

Terug in het dorp komen we de vriendjes van Melle en Feije weer tegen. Het meisje roept tegen Melle dat ze met hem wil trouwen. Melle vindt de aandacht wel prima en begint te rennen. Het meisje holt achter hem aan.

In een restaurant lunchen we uitgebreid. Wat doe je anders in de regen? Na de lunch krijgt Feije een zakje chips van de Vietnamese vrouw die in het restaurant werkt. Ze geeft aan niet twee zakjes chips meer te hebben. Wij zeggen dat dat niet geeft en dat ze het samen delen. Melle wordt bij de hand gepakt en geniet van de aandacht. Dan wordt hij opgetild en mee naar boven genomen. Even later komt hij terug met een groot pak koekjes in zijn hand. Als we zeggen dat dit niet nodig is, geeft de Vietnamese te kennen dat ze het niet terug wil nemen omdat Melle zo lief is.

In Vietnam worden Melle en Feije elke dag wel verwend. Snoepjes, fruit, koekjes, pinda's, drinken, alles wat je maar kunt bedenken. En dat allemaal omdat iedereen ze zo cute vindt.

's Avonds nemen we de nachttrein terug naar Hanoi. Drie dagen regen vinden we toch echt genoeg.