Chinatown
Maandag 24 november 2008. Ho Chi Minh City, Vietnam
Een laatste dagje slenteren door de drukke straten van Ho Chi Minh. Ook dit keer weet de taxichauffeur niet waar de pagoda is die we graag willen zien. Met behulp van een kaart in de Lonely Planet brengt hij ons naar Chinatown.
We belanden bij een pagoda. Geen toerist te bekennen. We nemen een kijkje in de pagoda. Na enkele minuten komt er een man aanlopen. Hij vraagt Frank of hij ons een rondleiding mag geven. Tijdens de rondleiding komen we erachter dat we bij de verkeerde pagoda zijn afgezet. We zijn beland in een familie-pagoda die niet open is voor toeristen.
De oude man is 75 jaar oud. Hij heeft in Europa gewoond en spreekt vloeiend frans. Zijn Engels is iets minder maar nog steeds verstaan we hem redelijk goed. Als we niet begrijpen wat hij zegt, herhaalt hij de zin schreeuwend nogmaals. Ik probeer er niet om te lachen, maar soms moet het gewoon even. Na enkele zinnen vraagt hij regelmatig aan Frank of hij het begrijpt ('you understand?!?!') Soms knikken we maar, ook al hebben we het niet helemaal begrepen.
Via een lokale markt gaan we op weg naar de pagoda waar we afgezet hadden willen worden. Melle en Feije trekken veel bekijks op de markt. Wijzende vingers, gelach en wat Vietnamees gebrabbel.
In een trendy café zoeken we verkoeling onder het genot van een smoothie. De kinderen smullen. Niet alleen van de smoothie maar ook de koude Vietnamese thee vinden ze heerlijk.
Het kenmerkende van de laatste pagoda is de hoeveelheid wierook die hier brandt. Kleine, dunne stokjes, maar ook grote, dikke stokken. Daarnaast hangen er vele aan het plafond in de vorm van een spiraal die wijd uiteenloopt naar beneden.
Cu Chi, we gaan ondergronds
Dinsdag 25 november 2008. HCMC, Vietnam
Evenals de Killing Fields in Cambodja mogen de Cu Chi tunnels niet ontbreken in je reis.
Om een impressie te krijgen over hetgeen zich afgespeeld heeft tijdens de oorlog wordt een zwart-witfilm getoond. Na vijf minuten verlaten we de zaal als Melle vragen begint te stellen over wat er allemaal te zien is. 'Papa, wat gebeurd er nou?', is een vraag die we veelvuldig horen. Volgens hem wordt er veel 'gepieuwd'. En er gebeurt meer dan schieten....
Na de videofilm krijgen we een rondleiding door een aangrenzend bosgebied. We zien indrukwekkende boobytraps die de vijand uiteenreten. Een slimme vondst waren de sandalen. Deze waren zo gemaakt dat je ze ook andersom kon dragen. Met de hak naar voren. Hierdoor dachten de Amerikanen dat de voetsporen een bepaalde richting aangaven. Echter de verkeerde kant op!
Er wordt ook de mogelijkheid geboden om zelf een geweer ter hand te nemen. Wij lopen er snel aan voorbij. Het geknal van de geweren doet onze oren trillen. Het is ongelofelijk wat hier gebeurd. Dat dit wordt toegestaan.
Uiteindelijk krijgen we zelf da kans om door de tunnels te kruipen. De tunnels zijn voor de toeristen iets breder en hoger gemaakt. Melle en ik gaan de tunnel verkennen. Frank blijft achter met Feije. Frank is niet zo dol op kleine ruimtes. Eenmaal in de tunnel loop ik op mijn hurken (ik lijk wel een eend) door de tunnel. Voor Melle is het een stuk makkelijker omdat hij klein is. Hij loopt gebukt. De gids gaat voorop. Hij loopt zo snel dat ik hem niet bij kan houden. Uiteindelijk zijn we de gids en enkele andere toeristen uit het oog verloren. De stemmen zijn nog wel hoorbaar. Moet ik nu rechtdoor of rechtsaf, vraag ik me af. Melle zegt dat hij naar rechts wil. Op goed geluk want ik heb geen idee waar we heen gaan. De tunnel wordt nog smaller. Het is ongelofelijk warm in de tunnel. Als ik een uitgang zie, gaan we eruit. Melle wil nog verder. Ik vind het genoeg. We weten niet waar we heen moeten en het verstikkend warm. Ik ben blij weer in de 'frisse' lucht te zijn. Je zal als Vietnamees tijdens de oorlog met al je bewapening maar in zo'n tunnel hebben gezeten. Vreselijk!
.jpg)
