Artikelindex

Pech onderweg in de Mekong Delta
Zaterdag 22 november 2008. Mekong Delta, Vietnam.

Door de Mekong DeltaMet de boot varen we van Ho Chi Min naar My Tho in de Mekong Delta. Een boottocht van ongeveer drie uur. Dat de boottocht abrupt zo eindigen, hadden we niet verwacht.

Met een boot varen we, met naar schatting 25 kilometer per uur, over de rivier. We varen langs vrachtschepen en krotwoningen. Melle kijkt zijn ogen uit bij het zien van deze grote schepen. We meren aan bij een grote boot met daarop een tankstation. Even tanken… Dat deze tankbeurt overbodig is, weten we dan nog niet. Na tien minuten varen, gaan we plotseling in een slakkentempo verder. Achterop de boot wordt even in het water gekeken. Vol gas vooruit maar weer. Dit is van korte duur. De boot wordt stil gelegd. De stuurman trekt zijn broek en blouse uit en verdwijnt in het water. Weer boven wordt de motor opnieuw gestart. We varen rustig verder. We meren aan bij een grote boot die tonnen zand vervoert. Melles valt de grote zandbak direct op. De motor wordt onderzocht. Als snel blijkt dat er ‘iets’ stuk is wat niet snel gerepareerd kan worden. We varen stukje terug om daar in een dorp aan wal te gaan. Er wordt een bus geregeld. Dat dit betekent dat we anderhalf uur moeten wachten, is ons dan nog niet bekend.

Als we vanaf de kade het dorp in lopen, belanden we direct op de markt. De oeh's en aah's vliegen ons om de oren. Vingers wijzen in de richting van Melle en Feije. Het is direct duidelijk dat ze nog nooit blanke kinderen hebben gezien. Als we op een plein in het midden van het dorp aankomen, horen we hoe lang we nog op de bus moeten wachten.

Even wat drinken in een cafeetje. Hier wordt geen Engels gesproken en het blijkt niet makkelijk voor Frank om koffie met melk te bestellen. De eerste poging mislukt. De vrouw loopt hard weg als Frank een bestelling plaatst. Een andere vrouw komt de bestelling opnemen. Frank geeft aan koffie met melk te willen. Hij krijgt zwarte koffie. Nu de melk nog. Met handen en voeten legt hij het uit. De vrouw loopt terug de keuken in en komt met nog een kop koffie aan zetten. Ook zwarte koffie. Melle en Feije drinken een pakje melk. Dus Frank wijst naar het pakje en naar zijn koffie. Weer loopt de vrouw terug naar de keuken. Dit keer komt ze terug met ijskoffie. Ook deze poging mislukt. Pas als Frank andere mensen koffie met die heerlijk gezoete melk ziet drinken, lukt het Frank om duidelijk te maken wat hij wil hebben. De aanhouder wint.

En inderdaad arriveert er na anderhalf uur een bus uit Ho Chi Minh. We zijn weer op weg. In My Tho nemen we opnieuw de boot. Dit keer een slowboot. We varen langs eilanden.

Door de Mekong DeltaWe wandelen een stukje over een eiland en komen bij een fabriekje waar ze snoep van kokosnoten maken. Een eenvoudig proces: kokosnoot fijnmalen, verhitten, suiker toevoegen, uitsmeren en laten afkoelen, in stukjes snijden en inpakken. Alles gebeurt nog met de hand. De snoepjes inpakken in papiertjes gebeurt in een razend tempo door Vietnamese vrouwen. Melle en Feije proeven een stukje snoep. Melle vindt het heerlijk en gaat nog een snoepje pakken. Feije loopt achter hem aan en Melle zorgt ervoor dat ook Feije niet overgeslagen wordt. Mama, ik vind de snoepjes zo lekker, mag ik er nog eentje. Ik zeg dat ze op zijn. Als we het fabriekje uitlopen, ziet Melle echter nog enkele snoepjes op het bord liggen. Dan kun je er als ouder niet meer om heen. Na een stukje over het eiland gelopen te hebben, varen we met een klein bootje door een smalle geul omgeven door grote varens. Melle en Feije genieten.

Na de boottocht rijden we met de bus naar Can Tho waar we een hotel hebben besproken. Als we een uurtje op pad zijn, hangt er een vieze geur in de bus. De drie Fransen achter ons beginnen te lachen. Ik ruik nog even aan Feijes luier. Nee, Feije is het niet. Gelukkig trekt de geur snel weg. We blijven in het ongewisse. Even later hoor ik Melle tegen Frank zeggen: Papa, het stinkt hier. Frank die net naar dromenland is vertrokken, kijkt op en vraagt aan mij of ik ook iets ruik. Maar ik ruik niets. Melle vervolgt zijn vraag door te zeggen 'Weet je wat dat is?'. 'Nee, zegt Frank, weet jij het dan?' Melle begint te lachen en knikt bevestigend. Trots vertelt hij dat hij een scheetje heeft gelaten. Dit verklaart waarom er al eerder in de bus een vieze geur hing.

Door alle vertraging die de kapotte boot ons heeft opgeleverd arriveren we iets na zeven uur in het hotel. We zijn dan ruim twaalf uur onderweg geweest.

 

De drijvende markt van Cai Rang
Zondag 23 november 2008. Mekong Delta, Vietnam

Op de drijvende marktDrijvende marktDe bekendste drijvende markt in de Mekong Delta ligt op vijf kilometer van Can Tho. In Cai Rang begint de markt om 02.00 uur in de ochtend, oftewel nacht. Op boten, te midden van de rivier, wordt vanalles verkocht: drinken, eten, fruit, etc. Vader, moeder en kinderen zijn op de boot aanwezig. Vanuit de boot bekijken we de handelsdrift van de Vietnamezen. Als we naar Cai Rang varen komen we voorbij een boot van waaraf driftig naar ons wordt gezwaaid. Op de boot is een witte vlag met een rood kruis bevestigd. De voorkant van de boot is voorzien van bloemen. Door de vlag denken we dat het iets met het ziekenhuis te maken heeft. Een uitje misschien? Later horen we dat het een begrafenis is.

We nemen nog een kijkje bij een fabriekje waar ze noodles en rijst tot eindprodukt verwerken. In de noodlefabriek wordt niet gewerkt vanwege de regen. Er wordt regen verwacht waardoor ze de noodles niet in de zon kunnen laten drogen. We vragen ons af of er wel hygiënisch gewerkt wordt, want er hangt een penetrante geur. Later blijkt dat dit komt door de varkens die om de hoek huishouden. Er wordt verteld hoe het noodleproces in zijn werk gaat. Een onderdeel uit het proces begrijpen we niet helemaal doordat de gids het ons niet kan uitleggen in het Engels. Ze vraagt of we weten hoe rijstpapier wordt gemaakt (dit gaat namelijk op dezelfde manier). Als we te kennen geven dit niet te weten, slaakt ze een diepe zucht alsof ze wil zeggen: ‘Weten jullie dat niet!’

Halverwege de middag komen we aan in My Tho vanwaar we met de boot teruggaan naar Ho Chi Min. Doordat de boottocht gisteren abrupt geeindigd is, gaan we vandaag met de boot terug in plaats van met de bus. We zitten goed en wel op de boot als het begint te stortregenen. Ramen worden gesloten. We zien geen hand voor ogen. De stuurman moet deels het raam aan de voorkant openen om te zien waar we heen varen. Laat hier nou net de regen op staan. Het water spat naar binnen. Feije en ik zitten achter het raam en vangen de regendruppels met onze benen op. En niet alleen vanuit het deels openstaande raam komt de regen naar binnen. Ook lekt de boot een beetje en vallen druppels vanuit het plafond omlaag. Gelukkig wordt het ook nog even droog waardoor we op hoog tempo door kunnen varen. Het wordt donker, het begint weer te regen, te onweren en te weerlichten. Het laatste half uur varen we onder de lichtflitsen.

Uiteindelijk arriveren we nat in ons hotel waar de geur van friet ons tegemoet komt. De familie is eten aan het maken. Melle en Feije kijken naar de friet. En natuurlijk krijgen ze weer wat. We zeggen dat ze ieder één patatje mogen hebben omdat we nog moeten eten. Natuurlijk krijgen ze meer aangeboden. Melle, ons bijdehandje, zegt: 'only one'. Een hard gelach volgt.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!