Hanoi, stad van brommers
Zaterdag 25 oktober 2008. Hanoi, Vietnam.

We vonden Cambodja veel van hetzelfde en besluiten daarom naar Hanoi te vliegen. Niet geheel volgens planning want dan zouden we nu in Saigon zijn. We gaan dus niet vanuit het zuiden naar het noorden reizen maar in omgekeerde volgorde.

Als we Hanoi binnen rijden, doet de stad in eerste instantie grauw aan. De volgende dag als de lucht veranderd is van grijs in wit zien we de zinderende stad. Vooral het oude centrum bruist. Vele kleine winkeltjes en eetstalletjes kleuren de stad. Duizenden brommers rijden door de straten, kris kras door elkaar heen. De enige regel die geldt in het  verkeer is dat het grootste voertuig, met meestal de hardste toeter, voorrang heeft. Het verkeer keert om in de meest drukke straten. Regelmatig staan wij dan ook midden op de weg en auto’s en brommers die ons van beide kanten naderen. Iets eerder dan gepland komen we aan in Vietnam.

Wandelend door de kleine straten
Zondag 26 oktober 2008. Hanoi, Vietnam.

In het oude centrum wandelen we door de vele smalle straatjes die Hanoi rijk is. Schoenwinkels, tientallen op een rij. Dan weer tassenwinkels, tientallen op een rij, etc, etc. Melle en Feije vinden vooral de markt erg leuk. Hier zie je naast groenten, fruit, kruiden en vlees vele levende vissen. De vissen liggen in grote bakken. Melle blijft overal even stilstaan. Feije zegt en doet alles na wat haar grote broer doet.

We wandelen rondom het meer dat middenin de stad ligt. Melle en Feije worden weer in de wangen en armen geknepen. Snoepjes die ze aangeboden krijgen, slaat Melle af door te zeggen ‘no thanks’. Dit zegt hij ook tegen de vele fietsers met karretje die ons een lift willen aanbieden. Een hard gelach is altijd het gevolg.

Natuurlijk brengen we ook een bezoek aan het West Lake, het grootste meer van de stad. Een bezoek aan het Ho Chi Min Complex, met het museum en mausoleum.

’s Avonds regent het pijpenstelen. Met als gevolg dat de elektriciteit uitvalt. Daar zitten we dan in het donker. We zien geen handen voor ogen. We zijn alleen in het huis (we overnachten bij een Nederlander en zijn Vietnamese vrouw en drie kinderen) met de Vietnamese kinderen. De kinderen komen bij mij in de buurt zitten en houden mijn hand vast. Frank zoekt zijn zaklamp. Dit geeft een klein beetje licht. De zoon van de familie kan met behulp van de zaklamp een grotere zaklamp vinden, zodat we toch enig licht hebben.

Fun voor Melle en Feije
Maandag 27 oktober 2008. Hanoi, Vietnam.

We hebben Melle en Feije beloofd dat we gaan zwemmen in het waterpark. Als we daar aankomen blijkt het waterpark dicht. De reden is dat het te koud is. Te koud!!! Het is 30 graden.

Melle barst in huilen uit. Hoe kunnen we het goed maken? We besluiten op een meer in Hanoi te gaan waterfietsen. Ze verhuren er ‘zwanenboten'. Melle vindt het gelukkig weer snel goed. En zijn blijdschap wordt nog groter als hij ziet dat er een kleine dierentuin en een kleine kermis bij is.

Melle mag in de botsauto’s. Ze zijn ietwat primitief, maar ze rijden al piepend rond. Feije mag in een treintje rondrijden en kijkt trots naar ons. Samen met Frank gaan de kinderen in een kleine achtbaan. Na een rondje heeft Feije er genoeg van en wil ze eruit. Zachtjes huilend maakt ze de resterende twee rondjes vol. Feije kijkt liever naar de dieren. Voornamelijk olifanten, apen en tijgers in veel te kleine kooien. Een groene plant of boom is ver te zoeken in een kooi. Feije maakt dit niet uit. Zij vindt de dieren allemaal even prachtig.

Dat Melle een goede stuurman is, blijkt maar weer eens als we aan het waterfietsen zijn. Frank fietst en Melle stuurt alle kanten op. Feije draait de trappers rond met haar armen. Ze is te klein om te fietsen. Met haar vingertje geeft ze aan welke kant ze op wil.

Geen zwembad maar uiteindelijk toch leuk vertier voor Melle en Feije.