Eendjes, geiten en waterbuffels
Maandag 17 augustus 2009. Ninh Binh, Vietnam.

Wat een kl... bus is dit! Niemand heeft een oog dicht gedaan. Of nou, misschien een hazeslaapje. De bus is van Camel Tours, en waar wij liggen schud je inderdaad heen en weer als of je op een kameel zit. Om even voor vijf uur in de ochtend zijn we op onze bestemming: Ninh Binh. Het is nog een geluk dat wel heel zijn aangekomen, gezien de rijstijl van onze buschauffeur.

We worden opgehaald door Lu’c van Ngoc Anh hotel. In de auto die ons komt halen passen maar vier personen, dus de jongen van het hotel zoekt een vrijwilliger die bij hem achterop de bromfiets wil. Dat is kaasje voor Sander! Uiteraard zonder helm, maar hij arriveert even later heelhuids en met een big smile bij het hotel. We kunnen gelukkig meteen op onze kamers, en gaan meteen maar plat voor een paar uur. Bij het ontbijt maken we kennis met de eigenaar van Ngoc Anh, meneer Tam. Hij runt samen met zijn zuster dit hotel. Supervriendelijke mensen. Het ontbijt is heerlijk, we nemen bijna allemaal een banana pancake. Ook het brood is knapperend vers.

We besluiten fietsen te huren, dat kan vlakbij het hotel. Lu'c, de aardige jongen die ons vanochtend in alle vroegte op kwam halen, legt ons uit hoe we het beste kunnen fietsen. Het is zo'n tien kilometer fietsen naar Tam Coc. We willen een bootje huren, en de aankoop van de kaartjes heeft behoorlijk wat voeten in aarde (voor iedere persoon een kaartje, en dan nog kaartjes voor de boot, en dan nog extra toeslagen omdat er meer dan twee personen in één boot gaan). Dus we zeggen dat de kinderen 7-8-9 jaar zijn, dan kunnen ze voor kinderprijs. Niemand die daar moeilijk over doet! Soms moet je gewoon een beetje gehaaid zijn.

Eindelijk kunnen we dan vertrekken. De dames (Lianne en Iris) en heren (Michel, Sander en Ruben) gaan in aparte bootjes vandaag. Met in iedere boot één of twee roeisters. De vrouwtjes die de bootjes vooruit roeien doen dit met de voeten, en leunen relaxed achterover! Je weet niet wat je ziet, maar het werkt wel! We volgende de rivier en komen langs rijstvelden, stukken met heel veel rose bloeiende lotusbloemen. Er wordt ook flink gevist op de rivier, overal zie je netten uitgezet. Het landschap is adembenemend mooi, al dat groen, de rivier en de vele karstbergen, het is werkelijk magnifiek! We gaan onder drie grotten door, de rivier stroomt door de grotten. De eerste grot is 127 meter lang, de twee anderen een stuk korter. Onderweg kom je bootjes tegen die je drinken, en andere koopwaar aanbieden. En op de boot zelf gaat ineens een box open waar allerhande borduurwerken uitkomen. Allemaal voor een zacht prijsje natuurlijk! Na bijna twee uur zijn we weer terug in het dorpje.

We fietsen verder en gaan eten bij Chez Loan. We nemen allemaal een kom Vietnamese groentesoep (Pho), behalve Ruben, die gaat voor de frietjes. De soep is heerlijk en spotgoedkoop. Dan fietsen we nog een paar kilometer verder naar Bich Dong,, een tempel in een grot. We klimmen helemaal naar boven, langs heel veel trapjes en door grotcomplexen. Als je dan gutsend van het zweet boven staat zie je nog net de bootjes van Tam Coc voorbij varen.

De terugweg nemen we een landelijke route. Langs de karstbergen en rijstvelden uiteraard. Maar ook zien we heel veel eendjes kwetteren in de sloten bij de rijstvelden. En waterbuffels die heel loom in het water liggen. Verder zien we veel geiten, de lokale specialiteit is geitenvlees hier. Als dat net zo smaakt als die geitenkaasjes, dan wil ik het niet eens proberen. Ook komen we door dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Veel kindjes die zwaaien en hello roepen. En mannen die op hun hurken onder de grote dorpsboom de laatste nieuwtjes uitwisselen. Terug in Ngoc Anh hotel krijgen we van mevrouw allemaal een vers glas ananassap. 'Goed voor de vitamine C', vindt ze! De mensen zijn hier hartverwarmd aardig. Fijn dat we hier drie nachten blijven dus.

Cuc Phuong
Dinsdag 18 augustus 2009. Ninh Binh, Vietnam.

We hebben vandaag beschikking over een auto met chauffeur en gids. Een Mitsubishu 7-seater. We gaan op pad naar het Cuc Phoung National Park. Onderweg komen we langs allerlei fruitplantages. Vooral heel veel ananassen, velden vol. Tot op de top van de bergen, allemaal ananassen. Ook velden met maniok (een soort aardappel-achtig iets), passievruchtplantages, mango- en longanbomen. We stoppen bij een huisje met een dragonfruit plant. Die zie je hier niet zo veel. De drakenfruit-vruchten groeien echt heel apart. Een grote stam met daaraan allemaal slierten (soort cactus-achtig iets). Aan de slierten komen mooie witte grote bloemen, die later het fruit zelf worden. De planten kunnen heel hoog worden, deze familie had ze over een muurtje groeien.

Na 45 km over hele slechte weg komen we aan bij de ingang van het Cuc Phoung National Park. We bezoeken hier het Endangered Primates Rescue Center, waar kleine aapjes worden opgevangen. Veel van deze aapjes vallen onder de bedreigde diersoorten. We zien grappige gibbons, langurs en andere kleine aapjes. Veelal uit handen van stropers gered. Een man van het centrum leidt ons rond en geeft uitleg. We hebben hier ook nog een ontmoeting met een andere diersoort; er komt een slang van minimaal een meter voorbij glijden. Hij is heel dun en razendsnel. Fantastisch!

We rijden nog twintig kilometer verder het Nationaal Park in. Bij centrum Bong gaan we eerst wat eten en drinken. De lucht is hier vol vlinders, en bij een vochtige plek vlakbij het restaurant zitten er honderden. Als je langsloopt vliegen ze allemaal op. Heel veel witte, en enkele feloranje, rode en blauwe. Een prachtig gezicht. We eten een eenvoudige maaltijd, Pho Ga (kippensoep) en gebakken rijst met groente. Dan starten we de hike.

We lopen naar de 'boom van duizend jaar oud'. Het is een tocht van zes kilometer, maar met veel klimmen en dalen. Pufpuf, en het is al zo vochtig in het regenwoud. Hiem, onze gids loopt voorop. De trail is gedeeltelijk verhard met stenen treden, maar tussenin blijft het glad. Lianne gaat dan ook twee keer languit. Onderweg zien we niet veel dieren, het is dan ook midden op de dag, dan zijn de meeste dieren niet zo actief. Wat zien we wel? Fel oranje vlinders zo groot als gebaksbordjes, wandelende takken zo groot als een hand, hagedissen en grote spinnen. We genieten van gefluit van vogels, en van het aanhoudende concert van krekels of iets dergelijks. Zo nu en dan menen we een roep van een groter dier (aap?) te horen. Het regenwoud is prachtig in vele kleuren groen. De plantengroei is overweldigend. Veel wurgvijgen die grote bomen overwoekeren. Het blijft schitterend om hier rond te mogen wandelen. De thousand year old tree is mega groot. Je hebt 24 mensen nodig om hem te kunnen omspannen. Het is een echte woudreus!

Na het Cuc Phuong rijden we verder naar het bootdok van Kenh Ga. We huren hier een motorbootje om ons naar het dorp zelf te brengen. Kenh Ga (kippen dorp) ligt helemaal in het water. Heel veel bootjes dus, en aan wal ook huisjes en een katholieke kerk. We zijn eigenlijk gekomen voor de hot springs. Het water komt hier uit een bron van 55 graden. Hiermee hebben ze bassins gevuld van 37 graden en van 27 graden. We dompelen ons onder in het warme mineraalrijke water. Dit hebben we verdiend na de trail. Het loopt overigens geen storm in deze hot springs, we zijn bijna alleen. Een oude man dobbert samen met ons. Na een tijdje kleden we ons weer om en gaan met het bootje terug. Onderweg veel piepkleine vissersbootjes die de netten binnenhalen, kinderen die zwemmen in de rivier, waterbuffels en geiten. Op de achtergrond het karstgebergte. De zon gaat al bijna onder, het is een magisch gezicht.

Fietstocht met hindernissen
woensdag 19 augustus 2009. Ninh Binh, Vietnam.

Dit is de laatste dag dat we de gelegenheid hebben om fietsen te huren. Dat gaan we zeker doen, het is ons tot nu toe goed bevallen op de fiets. We gaan vandaag de andere kant op, ons doel is Hoa Lu. Het is zo'n twaalf kilometer van Ninh Binh vandaan. De weg waar we op fietsen is best druk. Gedeeltelijk verhard, en heel veel stenen en stuifzand. Vooral als er grote vrachtwagens met zand langsdenderen fiets je in een zandwolk. Maar goed dat we allemaal (zonne)brillen op hebben. Dan slaan we een zijpad in naar de pagoda van Ban Long.

We zien drie vrouwen stenen maken van zand en water. Ze stampen de brij in een vorm, duwen de massa goed aan, en keren de mal om. De steen is klaar, en word in de zon te drogen gelegd. Niks geen Gamma of Boerenbond, de stenen maken ze hier gewoon zelf met de eigen hand. Er ligt al een heel rijtje stenen te drogen. Even verderop gebeurd het, een slappe fietsband. Sh..! In geen velden of wegen een dorp te bekennen. We kunnen echt niet meer verder met de fiets, wat nu? Lianne loopt een erf op en informeert in haar beste Vietnamees of deze mensen misschien in het bezit van een fietspomp zijn. Gelukkig, ze begrijpen het. Maar het rubber van de fietspomp is versleten, dus het lukt niet erg. Twee mannen komen zich er mee bemoeien, trekken heel ons fietsventiel eruit. Pssssss zegt de band nu, en is zo plat als een dubbeltje. Na heel wat geprobeer, komt er zowaar een nieuw ventiel uit het schuurtje. Nog wat gepruts hier en daar, en dan pompen maar met de geimproviseerde pomp. Het lukt, de band is weer hard voor zo lang als het duurt. Toch fijn dat er dan mensen zijn die je vooruit helpen.

We komen bij de Ban Long pagoda aan, die er prachtig, en heel kleurrijk uitziet. Voor de ingang is een piepklein winkeltje waar we wat drinken. Lage plastic stoeltjes (peuter formaat) worden aangesleept, en daar zitten we dan met onze colaatjes. Het landschap is weer schitterend, veel karstbergen, veel water, en hier en daar een waterbuffel. Enkele kilometers verder is het 'koninkrijk van Hoa Lu'. De fietsen stallen we bij een primitieve eettent. Ja ja, mevrouw zal er goed op passen, maar komen we dan alsjeblief wel straks bij haar eten?

Hoa Lu was de hoofdstad van Vietnam tijdens de 'Dinh'- en 'Le'-dynastie (968-1009). Dus pakweg zo'n duizend jaar geleden. Er zijn twee prachtige tempels te zien, de Dinh Tien Hoang tempel en de Le Dai Hanh tempel. Via mooie vijvers met lotusbloemen en waterlelies kom je in de tempelhof met beelden. Dan uiteindelijk in de tempels zelf. Het zijn lage gebouwtjes met heel veel rood en goud. Kolommen in de tempels zijn versierd met gouden draken en Chinese tekens. Verder zie je beelden van de koningen. Veel offers met fruit en wierrook en geld. Ook zien we oude grote trommels, gongen, en oude wapens. Na al dit moois beklimmen we een heuvel waarop het graf van koning Dinh Tien Hoang is. Vanaf deze heuvel heb je namelijk een prachtig uitzicht over het koninkrijk van Hoa Lu en omgeving.

Terug bij het restaurant rijst de vraag; doen we het of doen we het niet?. Omdat we onderweg ook geen restaurants hebben gezien, wagen we het er maar op. Het restaurant heeft dan wel geen Michelin ster, daarvoor is de keuze te beperkt. We bestellen weer Pho, altijd een veilige keuze. Meer dan één Pho Ga (kippensoep) is niet mogelijk, de kip is op. Dan maar Pho Bo, de rundvlees variant. We nemen een grote schaal watermeloen na. De keuken is open, en ik ga een kijkje nemen. Ongelofelijk hoe de mensen hier met zo weinig middelen toch iets op tafel kunnen toveren.De fietsband is weer slap, en ook hier hebben ze een fietspomp. De band houdt het gelukkig net tot we terug bij het hotel zijn. Onderweg zien we nog een begrafenis. Terug bij Ngoc Anh wacht ons een frisse watermeloen shake. Die slaan we graag achterover.

's Avonds vinden we met grote moeite een restaurant waar ze én eten, én drinken hebben. Ninh Binh heeft geen restaurant cultuur. Wel heel veel goudwinkels en karaokebars. In een straatje achteraf vinden we zowaar een soort van fastfood restaurantje. Het is meer een gat in de muur, een hokje van drie bij drie meter met wat stoeltjes. Maar je gelooft het niet, mevrouw kan kipburgers met friet maken! En we nemen nog een Chinese aardbeien/milk/thee/shake met jellybolletjes na! We eten hier smakelijk voor nog geen zeven Euro met vijf man.