De baai van Ha Long
Donderdag 27 augustus 2009. Hanoi, Vietnam.

Wakker worden in Ha Long, een gebied dat op de Unesco werelderfgoedlijst staat, dat is toch heel bijzonder... We ontbijten met uitzicht op de karstbergen die uit de zee oprijzen. Er zijn hier meer dan 3000 grote en kleinere eilandjes. De meesten zijn onbewoond. Onwillekeurig vergelijk je dit mooie landschap met gebieden die we eerder bezochten. Het lijkt op de Pha Nga-baai in zuid-Thailand, en op Vang Vieng in Laos. Maar toch is het ook weer heel anders, heel uniek. Dit gebied is megagroot. En oké, er varen veel boten, maar omdat het zo groot is, hebben alle boten ruimte genoeg. Het is nog niet meteen zonnig, een soort mistige waas omhult de bergjes.

Eerst varen we naar Cat Ba eiland. Dit eiland is bewoond, en veel mensen brengen hier nog een extra dag door. Wij zetten hier wat mensen af, en er komen nieuwe mensen op onze boot. Nog enkele uren varen we door het steeds wisselende landschap. Dan komen we aan in Ha Long City en gaan we van boord.

In het Thang Long restaurant gaan we lunchen. Het is de Vietnamese equivalent van 'van der Valk', het is er in ieder geval heel druk en chaotisch. Het eten, wat snel op tafel komt, is wel heel lekker. We eten rijst met vis, inktvis, en varkensvlees. De jongens gaan voor de grote garnalen, dat kliedert namelijk lekker met afpellen. We zitten samen aan de tafel met de Israeliër en de Maleisische dames uit Kuala Lumpur. Verder met de krappe minibus. Nog 3,5 uur te gaan. Elke plaats is bezet en omdat het landschap onderweg niet echt boeiend is, dutten we wat weg. Dan gaat de tijd ook sneller. Als we weer over de Red River rijden, zijn we snel weer in het drukke Hanoi.

We hebben nu een kamer op de 2e verdieping, dus we hoeven niet zoveel trappen te lopen. Als we alle bagage weer boven hebben doen we effe lekker lui. 's Avonds gaan we op zoek naar een restaurant. We gaan een keer linksaf in plaats van de gebruikelijke route. We komen terecht in het Blue Butterfly- restaurant, waar ze traditioneel vietnamees eten (zoals pizza?) verkopen. Michel gaat voor de duck en die valt niet tegen. Ach ach, zo'n lief klein eendje, zoals we er zoveel in de slootjes zagen kwetteren. Als afsluiter nemen we nog een ijskoffie op de stoep van Hué Café, vlakbij ons hotel. Hoe gemakkelijk kan het leven in Hanoi soms zijn.



Aan alles komt een eind
Vrijdag 28 augustus 2009. Hanoi, Vietnam.

De laatste dag in Vietnam. Al vroeg in de ochend schettert het volkslied knoerhard uit de luidsprekers. Zo merk je dat je toch in een communistisch land bent. Aan het eind van de werkdag klinkt het volkslied overigens opnieuw.

Eerst maar een ontbijtje. De meeste vietnamezen eten als ontbijt pho, een soepje met noedels. Lianne besluit de dag in Vietnamese stijl te beginnen met pho bo, een rundvleessoepje dus. Het wordt aan de overkant van de straat klaargemaakt op de stoep, en in een keurig kommetje van het hotel opgediend. De anderen houden het toch liever bij een eitje met geroosterde witte boterhammen.

We gaan redelijk vroeg op pad, dan is het nog niet te heet. We gaan het tweede deel lopen van de Lonely Planet looproute. De route gaat voor het grootste deel door de nauwe straatjes van de oude wijk. Deze straatjes zijn vernoemd naar de spullen die hier oorspronkelijk werden verkocht. Al in de 13e eeuw vestigden zich hier 36 gilden, die elk een straat innamen met hun eigen beroep. De straatnamen luiden als volgt; Hang Bac (zilversmeden), Hang Chieu (matten), Hang Bo (manden), Hang Huong (wierrook), om maar wat voorbeelden te noemen. Wij lopen door straatjes met ijzerwerk waar volop ijzer gesmeed werd, en in straatjes met huisaltaartjes en religieuze artikelen. Het is echt heel apart om dit te zien.
De huizen in Vietnam zijn heel smal, de panden zijn soms nauwelijks drie meter breed. Wel heel diep, en heel hoog, soms wel zes verdiepingen. Het is echt een hele aparte bouwstijl zo smal en hoog. Onderweg hebben we een ijsje gekocht, voor het luttele bedrag van minder dan een Euro voor vijf verpakte ijsjes. Zittend op een bankje aan het Hoan Kiem meer likken we ze lekker op. Er komt een jongen aanlopen met een doosje met drie schildpadjes. Hij laat ze vrij in het meer. For good luck! De schildpadden die je ziet op de markten eten de Vietnamezen namelijk niet op. De schildpad staat voor een lang leven, en door ze vrij te laten, doe je een goede daad die je succes zal brengen. De schilpadjes zwemmen snel rond in het meer. Minuten later zien we de kopjes zo nu en dan nog boven de waterspiegel uitsteken.

We eten voor de allerlaatste keer in het The Whole Earth restaurant. En wederom is het een groot succes. Super smakelijk eten voor een lowbudget prijs. Ondertussen valt er een stevige moessonbui. De straathandel speelt er meteen op in door regencapes in de verkoop te gooien. 's Middags betalen we het hotel alvast en kijken hoeveel Vietnamese Dongen we nog te spenderen hebben. Morgen verlaten we namelijk dit prachtige land.

We pakken de rugzakken in, tjee wat hebben we veel spullen gekocht in Hanoi! We komen langs een telefoonwinkeltje en bellen nog even naar Nederland, het kost amper wat. Omdat het de kinderen zo goed is bevallen bij het Blue Butterfly restaurant gaan we nog een keertje terug. Sander en Lianne gaan voor de stir fried chicken with cashewnuts en Michel voor een ander eendgerecht. Iris voor de kip met citroenblaadjes en Ruben natuurlijk voor zijn pizza! We hebben teveel Dongs gepind en die moeten nog opgemaakt worden. We kopen nog wat dingen maar nog steeds zijn we er niet doorheen. Gelukkig kunnen we in het hotel de Dongs terugwisselen voor Dollars. De koers is helemaal niet slecht.