Treinen
Zaterdag 9 juli 2010. Hue, Vietnam.
Kedeng, kedeng. De kilometers spoor razen onder ons door. Ik voel de warme wind in mijn haren en probeer me staande te houden op de cadans van de trein. We zijn nog niet goed en wel onderweg als Sem roept: ‘Mama, ik moet poepen’. Ai.
Iedereen weet dat een gemiddelde wc in de trein niet de meest ideale plaats is om een kind op te moeten zetten. Een scala aan trein-wc-ervaringen komen in mijn gedachten op. Vooral die in India en Pakistan staan me nog helder voor de geest. ‘Geen probleem, kom maar mee’, zeg ik en geef Sem een hand. Daar sta ik nu. Ik hou mezelf staande en probeer te voorkomen dat het schommelen van de trein mijn voeten overspoeld met een laagje onbeduidende nattigheid op de grond. Sem gehurkt op een typisch Aziatisch toilet. Een hele kunst weet ik uit ervaring.
De nachttrein van Hanoi naar Hue vertrekt om tien over acht. We hebben een coupe met twee stapelbedden. Het past net. De bagage en het bedje van Liv vullen de ruimte in het midden op. De jongens vinden ons piepkleine huisje op wielen een hele belevenis. Liggend op het stapelbed bekijken ze het voorbij flitsende landschap. Al snel vallen ze in een diepe slaap. Ook Liv slaapt de hele nacht goed door. Het blijkt een ideale manier om grote afstanden te overbruggen. ‘Gaan we morgen weer in de trein slapen?’, vraagt Thom de andere ochtend hoopvol. ‘We zijn er’, zeg ik.
Ijsje?
Zondag 11 juli 2010. Hué, Vietnam.
Het is warm in Hue. Heel warm. Vooral voor de jongste twee is dat niet altijd even aangenaam. Daarom staan we vandaag vroeg op. Om half zeven zitten we aan het ontbijt en niet veel later zijn we klaar om naar de Citadel te gaan. Iets wat je bij een bezoek aan Hue toch echt gezien moet hebben. Bij het zien van de oude poorten roept Sem enthousiast: 'Zo'n tempel heb ik ook van lego!'. Inderdaad, het bouwwerk heeft wel wat weg van de tempel van namaaklego, die Sem in Hanoi heeft gekocht.
Het complex straalt statuur en keizerlijke sereniteit uit. Elk gebouw is prachtig versierd met houtsnijwerk en schilderingen. Je waant je op de set van een film – The Last Emperor. Thom en Liv willen de kooikarpers in de vijver voeren. Verderop staat een ruïne overgroeid met tropische begroeiing. 'Hé, deze is ingestort', merkt Thom op. 'Hoe komt dat?', vraagt Sem. 'Ze hebben hier gevochten tijdens de oorlog', laat ik me ontvallen. 'Knal pfieuw', roept Thom en maakt wilde gebaren met zijn armen en doet er nog een dramatisch sprongetje bij. 'Welke oorlog, mam?'. Sem kijkt me aan. 'De Vietnam oorlog, tussen Vietnam en Amerika', zeg ik zo luchtig mogelijk. 'Hoe zo dan?', vraagt hij weer, op een manier waarvan ik weet dat ik hier voorlopig nog niet vanaf ben.Tja, hoe leg je dat uit aan kinderen – een oorlog. Eentje met twee en een half miljoen slachtoffers aan Vietnamese zijde. Ook zestigduizend Amerikaanse soldaten kwamen niet meer levend thuis. Waarom, dan zo’n oorlog? Waarom hadden ze dan ruzie met elkaar? Amerika ligt toch heel ver weg? Gingen er ook kinderen dood? Konden ze niet gewoon zeggen: 'Stóp hou op', net als op het schoolplein? Op sommige dingen heb ik ook zo gauw geen antwoord. 'Vanavond zal ik het allemaal uitleggen', zeg ik in de hoop dat er dan andere dingen belangrijker zijn voor Sem. 'Wie wil er een ijsje?', roep ik. De ultieme afleiding.
.jpg)
