Eiland in de regen
Zondag 14 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Na een vlucht van een half uurtje vanuit Rach Gia komen om acht uur ´s morgens aan op Phu Quoc. En wat denk je? Regen! Weg was het gewenste eilandgevoel. De eerste indruk van onze cabin in het Viet Thanh Resort is ook niet bijster positief. Aan de ingang wordt 'hard' gewerkt, dus banen we ons een weg door de puinhoop en de regen. Onze hut heeft deels zeezicht maar zelfs dat maakt ons niet vrolijk. Triestig kijken we vanaf onze veranda naar de liters water die de tuin op de helling doen veranderen in een stroomversnelling.

Aangezien onze honger het wint van de weerstand om nat te worden, banen we ons toch een weg over het strand naar een ontbijtplaatsje. Zelfs de frietjes bij de sandwiches kunnen ons humeur niet echt verbeteren. Alhoewel... De kids lijken zich er niet zoveel van aan te trekken. Die maken al volop plannen voor de strandparken en burchten die ze gaan bouwen zodra het ophoudt met regenen. En wat blijkt... Rond de middag stopt het met regenen en breekt zelfs een beetje de zon door. Onze bungalow ziet er meteen een stuk leuker uit, de hangmat op de veranda krijgt weer een functie, de tuin verandert in een exotische oase en het strand wordt zelfs aantrekkelijk! Dus trekken we maar meteen de zwembroeken aan.

Ook al blijft het voornamelijk bewolkt en winderig, de kids spelen de hele middag in het zand en in de golven. De Splizer, pocket surfer van de Decathlon is een geweldig succes. Tijn surft met de golven mee tot op het strand en kan er geen genoeg van krijgen. Helaas hadden we de kracht van zon wat onderschat want als we enkele uurtjes later terug naar huis wandelen zien we twee kreeftjes achter ons aanlopen.

's Avonds pakken we een taxi naar Dong Duong, de hoofdplaats van Phu Quoc. We zijn wat vroeg, dus zijn ze nog druk bezig met het opbouwen van de avondmarkt. Daarom wandelen we door naar de haven en eten als voorgerechtje loempiaatjes terwijl we de binnenkomende vissersboten gade slaan. Daarna vergapen we ons op de markt aan de zeebanketten met kreeften, krabben, vissen in alle maten en kleuren, haaien, octopussen, zeeslakken, zee-egels, en nog een hoop ondefinieerbaar zeegespuis. Tijd voor een avondmaal!

Meer regen
Maandag 15 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Vol goede moed staan we onze tweede dag op het eiland op. Maar diezelfde moed zakt ons al snel in de slippers. Het regent weer pijpenstelen. Tot vier uur 's middags houden we onszelf voor dat het ooit wel zal stoppen met regenen en kijken we Cartoon Network, lezen we boeken, doden we de uurtjes met luieren en spelen we pikvogel bij de Australische buren van Rory´s Bar.

Daarna geven we de moed op en trekken we in de regen naar het strand. Of je nu zwemt of in de regen speelt, nat wordt je toch! Chris en ik blijven veilig onder een gammel strandhutje zitten, maar de kids zijn na twee uur nog ontgoocheld dat ze maar 'zo kort' in de regen mochten spelen! We halen een snelle hap bij een restaurantje, snellen naar onze hut en zetten voor het eerst de airco uit.

Aroma Spa
Dinsdag 16 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Na weer een natte nacht is het vandaag eindelijk bij periodes droog. We wandelen over Longbeach richting Dong Duong. Halverwege willen de kids even zwemmen, maar de felle wind maakt de zee erg wild en het strand niet aangenaam. Bij toeval ontdekt Chris het zwembad van hotel Blue Lagoon, waar we van harte welkom zijn. Ook al ligt het zwembad nog geen vijftig meter van het strand, er is bijna geen wind en ook bijna geen gasten! Zo beleven we toch nog het nodige waterplezier!

In Duong Dong bezoeken we de vissausfabrieken. Voor diegenen die dit typisch Aziatisch ingrediënt niet kennen: Ga nooit eerst de fabriek bezoeken alvorens de saus te proeven, want de kans is groot dat je 'm nooit meer wilt proeven! De saus wordt (hoe kan het ook anders) gemaakt van visjes, dus de amoniakachtige, penetrante geur in de (niet HACCAP-gekeurde) fabriek is niet te harden! De kids hebben het hele bezoek met de neus dicht gelopen en gezworen die saus nooit meer te eten. Gelukkig waren ze die belofte al snel weer vergeten.

In de namiddag doe ik mezelf een massage cadeau bij de buurvrouwen van Aroma Spa. Doe je ogen dicht en stel je voor: Een strandhut met een heerlijk bed, een zacht, verfrissende zeebries, een stel gouden handen met de kracht van een tijger, en een massage waar je na een uur nog geen genoeg van hebt... En dat alles voor nog geen vijf Euro!

's Avonds besluiten we opnieuw te gaan voor de 'easy-way', en boeken we via internet vliegtickets naar Dalat, met een tussenlanding in Saigon. We gokken op toch minstens één zonnige dag, dus boeken we de tickets pas voor de 18e juli.

Eilandtour
Woensdag 17 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Alhoewel het geen goede gok was (het weer bleef ook onze laatste dag slecht) hadden we vandaag toch een hele leuke dag. We boekten een groepstour bij Sunny Tours (!) voor een verkenning van het zuidelijk deel van het eiland. Aangezien we de enige gasten zijn, wordt het een privétour in een luxe jeep, met privéchauffeur en privégids!

We hebben een druk programma. De eerste eerste stop is bij de plek waar de typische Sim-wijn van Sim-fruit geteeld wordt. Zelfs ik proef deze zoete likeurachtige drank en krijg er warempel niet eens rillingen van! We moeten Tijn ervan weerhouden niet ook de glaasjes leeg te drinken van de mensen die het hebben laten staan. Vervolgens bezoeken we twee verschillende parelkwekerijen. We krijgen de uitleg over het tijdrovende proces van het parelkweken, en het resultaat is dat ik met echte pareloorbellen vertrek.

De volgende stop is van iets serieuzer van aard. In de tijd van de Franse bezetting werd hier op Phu Quoc namelijk een gevangenis opgericht, Coconut Prison genaamd. Delen van de gevangenis zijn nu nagebouwd met poppen om het beeld compleet te maken. Erg indrukwekkend. De kids liepen vooruit en kwamen zonder ons medeweten terecht in de martelkamer. De met bloed bedekte en vertrokken gezichten van de poppen logen er niet om. Het maakte indruk, want daarna bleven de kids braaf aan onze hand lopen.

Volgende stop: Sao Beach. Dit witte zandstrand zal er waarschijnlijk prachtig uitzien met een blauwe hemel en zonneschijn, maar vanonder de parasols om te schuilen voor de regen maakte het niet zo heel veel indruk. Of zijn we gewoon verwend door alle prachtige stranden die we al ooit bezochten? De kinderen vonden de zee hier maar 'sáái' aangezien er geen golven waren, maar het bouwen van kastelen ging daardoor des te beter. We hadden een heerlijke lunch bij een strandtentje die blijkbaar geen gasten verwachtten op een regenachtige dag als deze, en daarna vervolgden we onze weg.

De een na laatste stop was in An Thoi, een klein vissersdorp tegen de Cambodjaanse grens, met zeer veel bedrijvigheid. Onze gids geeft tekst en uitleg bij alle koopwaar. Het meeste indruk maakten de zeepaardjes. Zo schattig en zo kwetsbaar. Zodra ze sterven in de overvolle teiltjes worden ze aan bijgelovige 'Vietnammers' (zoals Tijn ze blijft noemen) verkocht in een fles likeur of sterke drank. Zou goed zijn voor de vruchtbaarheid, en als dat niet zo is is het vast wel ergens anders goed voor. Nou, in ieder geval niet voor de zeepaardjes zelf. Op weg terug naar ons hotel stoppen we nog even bij een peperplantage, en kopen we wat peper. De tour zou tot drie uur duren, maar om vijf uur ploffen we moe maar voldaan neer op onze bedjes.

´s Avonds eten we nogmaals bij de bistro waar de kids zich amuseren met de pooltafel en de jonge katjes. Als we weggaan huilt Tijn tranen met tuiten omdat hij de poesjes en het eiland zal missen. Hij heeft blijkbaar het meest van ons vier behoefte aan vastigheid, en steeds moeite met afscheid nemen. Gelukkig is dat verdriet altijd maar van korte duur.