Nostalgische hitte
Donderdag 4 juli 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Met onze biologische klok op middernacht, maar met het horloge op negen uur 's ochtends, kwamen we zestien uur later totaal gammel aan in Ho Chi Minh. Gelukkig stond ons hotelmannetje ons keurig op te wachten en waren we drie kwartier later al ingecheckt in het Family Inn hotel. Net hotel, beetje krappe kamer door het bijgeplaatste bed, maar wel Cartoon Network op televisie. Kids-proof dus! Het liefst waren we allemaal het bed in gekropen, maar om de jetlag de baas te blijven zijn we na een paar uurtjes rusten de stad gaan verkennen.

Ho Chi Minh (het vroegere Saigon) en hoofdstad van het zuiden, is druk, benauwd, lawaaierig, plakkerig, heet en chaotisch, maar tevens oh zo heerlijk Aziatisch! We wandelen naar de Ben Thanh markt en eten wat in de Pham Ngu Lao buurt. De kids verorberen satékes en keuren de Vietnamese keuken goed. Dat geeft de burger moed. Het voelt allemaal heel vertrouwd, maar is ook wel weer even wennen.

Saigon Zoo
Vrijdag 5 juli 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Na een lange nacht (zo lang dat we het ontbijt misten!) beginnen we te voet aan een wandeling door de stad. We besluiten de taxi's vooralsnog links te laten liggen want we hebben (nog) geen zin in discussiëren over prijzen.

Als eerste bezoeken we de Botanical Garden en de Zoo. Uit ervaring weten we dat dat een goede plek is om te acclimatiseren, dus bekijken we puffend en zwetend de lome tijgers en de vadsige olifanten. Onze vochtreserves aanvullend met literflessen water, tuffen we verder door de stad richting de Jade Emperor Pagode. Een oase van rust in deze hectische omgeving. We worden langzaamaan al behendige overstekers, ook zonder stoplichten of haaientanden. We vloeien met de brommerstroom mee naar de overkant. Rechtdoor oversteken kan hier niet. Je komt altijd minstens zo'n tien meter verder uit dan waar je begonnen bent.

Onze interesse wordt gewekt door een hoge kerktoren die boven de rest uit prijkt. Blijkt dat maar liefst de Notre Dam te zijn! Helaas is ze gesloten maar tegenover ligt het hoofdpostkantoor. Een gebouw uit circa 1870, ontworpen door Gustave Eiffel. Een absolute bezienswaardigheid met zijn prachtige tegelvloer en de mooie hoge plafonds en ventilatoren. Een groot portret van Ho Chi Minh kijkt uit over het drukke komen en gaan. Het gebouw dient nog steeds als postkantoor en omdat Vietnamese postzegels niet gegomd zijn, zitten de mensen hier aan lange tafels met een pot lijm postzegels te kleven.

War Remnance Museum
Zaterdag 6 juli 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Het wandelen door de stad is goed bevallen, dus besluiten we ook onze tweede dag te voet door te brengen. De kinderen stappen ook heel flink en hebben nog niet geklaagd. Voor deze dag staan het Reunification Palace en het War Remnance Museum op het programma. Een dag in het teken van de oorlog dus. Op weg naar het Reunification Palace brengen we nog een bezoekje aan de Mariammam Hindoetempel. Ook al zijn er in Vietnam niet veel Hindoes, Vishnu en Ghanesh blijven tot de verbeelding spreken.Het Reunification Palace (Herenigingspaleis) is de voormalige verblijfplaats van de president van Zuid Vietnam, Diem (ook al stierf hij al voordat hij het gebouw kon betrekken) en is verschillende keren verbouwd. Het gebouw is een belangrijk symbool in de geschiedenis van het land. We kopen een kaartje voor een 'vrije rondgang', maar worden aangemaand aan te sluiten bij een groep. Zo krijgen we dus een geleide rondgang met gids. Een verblijf met 154 vertrekken, brede gangen, grote lobby's en ontvangstruimten, verdeeld over vier verdiepingen en twee kelders. Het is warm en het duurt lang, maar het geeft wel een mooi beeld van hoe het er in die tijd aan toeging.

De volgende stop is het War Remnance Museum. We twijfelen of we de kids hier wel mee naar toe kunnen nemen. We hebben ze wel verteld dat het een hele akelige oorlog was, maar of ze dat ook met beelden moeten krijgen toegelicht? De vraag over wie nu de goede en wie de slechte waren kan ik al niet beantwoorden, dus vrees ik voor de vragen die dit museum bij hun zal oproepen.

Gelukkig is in het museum een speciale speelruimte voorzien voor kinderen. Er stond een doos met dino's en blokken, dus konden we de kids met een gerust hart achter laten. Een goede keuze bleek niet veel later, want de beelden die we te zien kregen logen er niet om. Foto's van de gruwelijkheden die de oorlog heeft aangericht, beelden van de martelwerktuigen die gebruikt werden, foetussen op sterk water mismaakt door de Agent Orange en de gevolgen van de oorlog die vandaag de dag nog steeds zichtbaar zijn. Met een knoop in de maag haalden wde kids weer op uit de speelruimte. Eenmaal buiten ging hun spel gewoon door. De tentoongestelde tanks en vliegtuigen fungeerden als voortreffelijk decor voor een schiet- en vechtspel. Zucht.

In de reisgids staat dat je niet moet vergeten dat het museum alleen het verhaal vertelt vanuit het perspectief van de Vietnamezen. Nou, in dat geval wil ik de andere kant van het verhaal niet eens meer horen. Ook al zijn Jaan en Tijn in hele andere aspecten van de oorlog geïnteresseerd dan wij, we zijn alle vier zeer onder de indruk van alles wat we hoorden en zagen vandaag.

Met de gruwelijkheden nog gebrand op onze netvliezen bezoeken we op de terugweg nog de Xa Loi Pagode. Deze Boeddhistische tempel heeft een kolossale bronzen Boeddha van wel vijftien meter hoog. Met de serene rust van de tempel lukt het ons gelukkig toch de dag met een goed gevoel af te ronden.

Naar de Mekong Delta
Zondag 7 juli 2013. Ben Tre, Vietnam.

Vandaag verlaten we Ho Chi Minh. Maar voordat we verder reizen naar Ben Tre brengen we eerst nog een bezoek aan de Cu Chi tunnels. Om hier te geraken moet je eerst een dikke twee uur met de bus. We hadden gelezen dat je er ook met een speedboot naar toe kon, en dat je er dan maar een uur over doet. Een ander voordeel is dan dat je arriveert voor de andere bussen vol toeristen aankomen. Maar uiteraard is dat dan wel weer veel duurder. We besluiten de gulden middenweg te kiezen. Met de boot heen, en met de bus terug. Kids dolblij, want een echte speedboot zien ze wel zitten.

Om klokslag half acht worden we opgehaald en even later sjezen we over het bruine water van de Saigon rivier. Een mooi alternatief voor het drukke wegverkeer. Geen files of getoeter, al valt de motor wel verscheidene keren stil doordat er 'rivier-wier' in blijft hangen. Om negen uur zijn we op de plaats van bestemming.
Weer krijgen we de nodige vallen, martelwerktuigen en boobytraps te zien. De kinderen worden er stil van (voor even toch...). Het tunnelstelsel is ruim tweehonderd kilometer lang, en loopt tot in Cambodja. Het bestaat uit drie tunnellagen boven elkaar (op drie, zes en tien meter diep) en werd met hand en schop gegraven. De stelsels bevatten gangen, ziekenhuizen en keukens. De Vietnamezen gebruikten ze om te ontsnappen aan bombardementen, als schuilkelders en voor verrassingsaanvallen. D Amerikanen wisten dat de tunnels bestonden, maar het lukte hen nooit om ze helemaal te vernietigen. Dit omdat de tunnels steeds werden verlegd en uitgebreid. Uiteraard worden de toeristen ook door een stukje nagebouwde tunnel geleid. Deze namaak tunnels zijn speciaal voor de grotere medemens verruimd. Het zegt waarschijnlijk genoeg dat ik er voor gekozen heb het traject gewoon bovengronds te doen. En Tijn zuchtte opgelucht toen hij eruit kwam: 'Piew, dat was wel benauwd daar beneden.

Naast al deze informatie kon het 'schietspeelgoed' uiteraard niet ontbreken. Voor de nodige Dongs konden de 'grote kinderen' onder ons er hun hart ophalen met de meest uiteenlopende soorten mitrailleurs en AK47's, M16's en M60's. Door de ongelooflijke herrie die dit teweeg bracht kozen onze kids er gelukkig vrijwillig voor deze halte over te slaan. Voor de terugweg stond onze boot alweer klaar. Boot? We hadden toch minder betaald omdat we dan met de bus terug zouden gaan? We hebben maar niet te veel gevraagd en zijn stilzwijgend terug aan boord gestapt!

Terug in het hotel hebben we onze bagage opgehaald en heeft de vriendelijke receptioniste voor ons een taxi naar het busstation geregeld. Daar kochten we drie kaartjes (a twee Euro) richting Ben Tre in de Mekong Delta (twee uur reizen). Blijkbaar is Jaan inmiddels te groot geworden om nog tot de categorie 'kind' gerekend te worden.

Eenmaal geïnstalleerd in het busje, werd ons duidelijk gemaakt dat we maar drie kaartjes hadden, dus dat we ook maar drie stoelen mochten gebruiken! Nou, geloof me, twee uur lang met z'n drieën op twee zetels is verre van comfortabel. En dat terwijl er achter ons nog verschillende stoelen vrij waren! Halverwege de reis kreeg de chauffeur telefoon. De gsm werd door gegeven naar achteren en kwam bij mij uit. Bleek het de receptioniste van het Family Inn hotel te zijn, om me door te geven dat ze een chauffeur geregeld had die ons op het busstation in Ben Tre zou ophalen en ons dan naar Mango Homestay zou brengen. En dat we dat niet hoefden te betalen. Dat was al geregeld! Hoezo service?

Eenmaal in Ben Tre liep alles exact zoals beloofd. We werden er ergens langs de weg uitgezet en daar stonden al twee brommertjes te wachten om ons (in twee shiften!) via de rijstvelden en palmplantages naar Mango Homestay te brengen!