Wennen aan de stadsdrukte
Maandag 19 augustus 2013. Hanoi, Vietnam.

Zaterdag komen we na een bustocht van anderhalf uur aan in Hanoi. Het voelt raar om reeds te arriveren in de stad vanuit waar we naar huis vliegen, maar gelukkig hebben we nog tien dagen te vullen!

We moeten weer even wennen aan de stadsdrukte, maar het valt ons wel meteen op dat Hanoi gezelligheid uitstraalt. Ons hotel ligt in de bedrijvige 'old quarter', een dertiende eeuwse wijk waar de straatjes vernoemd zijn naar de ambachten die er bedreven werden (en vaak nog worden). Zo heb je er bijvoorbeeld de Zijdestraat, Zilverstraat en Wierookstraat. Na een tijd ronddwalen komen we uit bij het Hoan Kiemmeer. De legende vertelt dat hier ooit een gouden reuzenschildpad rondzwom die het zwaard, dat de keizer gebruikte om de Chinezen te verdrijven, meenam naar de diepte van het meer. Of de schildpad er nu nog steeds leeft, blijft een raadsel, maar het doet de kinderen zonder mopperen rond het meer wandelen! Al wandelend zien we sportieve Vietnamezen joggen, fietsen en skaten. Ook Thai Chi (of iets wat er voor moet doorgaan) wordt veel gedaan.

Onze tweede dag in Hanoi starten we met een voorstelling in het Waterpoppen Theater. Op zondagochtend zijn de kinderkaartjes voor de helft van de prijs dus zitten wij om half tien op de eerste rij! Deze meer dan duizend jaar oude vorm van vermaak, toont verhalen uit de eeuwenoude boerencultuur. De poppenspelers staan (achter bamboe schermen) tot hun middel in het water, en bewegen hun houten poppen met stokken en touwtjes, op de traditionele muziek van een live orkest. Tijns opmerking na afloop: 'Is het nu al gedaan?', geeft aan dat het wat ons betreft nog wel wat langer had mogen duren. Erg indrukwekkend.

Vervolgens brengen we een bezoek aan het gevangenismuseum Hoa Lo. Deze gevangenis werd gebruikt zowel tijdens de Franse bezetting, als tijdens de Vietnam oorlog met Amerika. Er is nog maar een klein deel van de gevangenis in tact, want de rest heeft plaats moeten ruimen voor een enorm nieuwbouw kantorencomplex. Tsja, wat kun je zeggen over gevangenissen. Vrolijk wordt je er nooit van.

Tot slot slenteren we nog rond door de drie verdiepingen hoge Dong Xuan markt. Ik heb in het begin van de reis op verschillende plaatsen matjes gezien, die me erg leuk lijken als stoelkussentjes thuis. Ik dacht die later nog wel te vinden, maar helaas, tot nu toe heb ik ze niet meer gezien! Na twee verdiepingen hadden de kids het wel gehad (en ikzelf eigenlijk ook wel!), dus gaven we de zoektocht op. Zucht.

Maandag doen we weer eens lekker 'niet cultureel'. We nemen de taxi naar het waterpark en brengen de nodige uurtjes door op waterglijbanen, zwembanden, golfslagbaden en stroomversnellingen. Als het plots begint te regenen zijn de overige gasten als sneeuw voor de zon verdwenen, hebben we het hele complex voor ons alleen. Want zoals Jaan's motto luidt: Nat worden we toch!

Op weg terug naar het hotel stoppen we nog bij de Tempel van de Literatuur. Deze tempel dateert uit 1070, ter ere van de Chinese filosoof Confucius. Deze tempel deed ruim zeven eeuwen dienst als opleidingsinstituut voor toekomstige mandarijnen. De kinderen waren vooral gecharmeerd door de tientallen bonsais die in verschillende dieren- en drakenvormen zijn gesnoeid. 's Avonds nog een rondje over de avondmarkt voor een broodje saté, en dan snel terug naar de kamer om de spullen te pakken voor onze tocht naar Mai Chau.