Artikelindex

RachelChrisIndonesie200Rachel en Chris lang op reis met kinderen in Vietnam
3 juli t/m 28 augustus 2013

In 2009 ontdekten Chris en Rachel, Jaan ('03) en Tijn ('05) samen met hun knuffels Poeke en Pacco het mooie Thailand. In 2011 reisden ze rond in Indonesië en dit jaar is Vietnam aan de beurt. Opnieuw acht volle weken genieten van de Aziatische gastvrijheid. Maar... Poeke en Pacco blijven dit jaar thuis!

Door: Rachel en Chris


De start is gemaakt!
Maandag 21 januari 2013. België.

lonely-planet-vietnamNa een lange zoektocht is de knoop doorgehakt. We hebben tickets geboekt bij Aeroflot en vliegen op 3 juli naar Ho Chi Minh, in het zuiden van Vietnam. Opnieuw acht volle weken ondergedompeld worden in Aziatische gastvrijheid. Met één groot verschil: Poeke en Pacco blijven deze keer thuis! Tenminste, dat zeggen de jongens op dit moment...

De bestemming was nog lang dubieus, want Vietnam kent in juli en augustus een regenseizoen, iets waar we nu niet echt op zitten te wachten. Maar door de uitgestrektheid van het land zal er vast wel ergens een plek te vinden zijn die ontsnapt aan overmatige regenval, en een bui zo nu en dan kan wel eens verfrissend zijn in de zwoele hitte!

Nu de tickets geboekt zijn kan de voorpret pas echt beginnen. En samen met die voorpret uiteraard ook de ergernissen. Ik herinner ze me nog maar al te goed van de vorige keren. Visa aanvragen, paspoorten verlengen, inentingen halen, bankzaken regelen, verzekeringen afsluiten. Ik ben benieuwd hoe vlekkeloos dat deze keer allemaal gaat verlopen.

 

Winter in het land, zomer in ons hoofd
Zaterdag 16 maart 2013. België.

Ook al ligt er buiten nog steeds sneeuw, in onze hoofden begint de reis steeds meer vorm te krijgen. Avonden ronddwalen op het web, lezen van andermans reisverhalen, kijken van andermans foto's. Ook het bekijken van eigen foto's van onze eerdere reizen brengt iedereen in de stemming. In Indonesië poseerden de kids al eens met de typische Vietnamese hoeden, dus die beelden zijn al vastgelegd!

JaanTijn

De dagen en uren vliegen voorbij en je zou er bijna van vergeten dat we toch nog wat meer moet doen dan genieten van de voorpret. De kinderen hebben nog geen paspoort, we hebben nog geen visa, de route is nog niet voorbereid... Nog genoeg te doen dus! Wel hebben we al een hotel geboekt in Ho Chi Minh. Wel zo fijn om bij aankomst na de lange vliegreis een slaapplaats geregeld te hebben.

Het aanvragen van de visa is het eerste onvoorziene dilemma. We hadden het idee om tijdens de reis ook nog een bezoek te brengen aan Cambodja. Dat houdt in dat we een 'multiple entry visum' zouden moeten aanschaffen. Alleen zijn die wel erg prijzig. Nog eens effe over nadenken dus. Maar de eerste meevaller is er ook al. We gingen ervan uit dat we alle vier een nieuw paspoort zouden moeten aanschaffen. Maar blijkbaar zijn de paspoorten van Chris en mij nog lang genoeg geldig na terugkomst, dus hoeven alleen Jaan en Tijn een eigen paspoort. En dat terwijl hun schattige kindersmoeltjes nog steeds prachtig in het mijne prijken.

 

Dongs en Dollars
Vrijdag 17 mei 2013. België.

Toen ik Chris deze week tegen vrienden hoorde zeggen dat het nog maar een dikke zes weken is voor ons vertrek, kreeg ik het toch wel heel benauwd. Niet dat er nog zo veel geregeld moet worden, want de verplichte zaken lijken onder controle. De paspoorten zijn binnen, de visa zijn geregeld, een afspraak bij de dokter voor onze reisapotheek is gemaakt en we zijn een paar miljoen Dongs rijker (of armer?).

DSC06745 (320x240)

Maar zoals altijd komen er dan weer onverwachte zaken bij. Met een zeurende kies wil je niet vertrekken, toch? To do: afspraak maken tandarts. Oh, moet je op het vliegveld je visa met dollars betalen? To do: terug naar het grenswisselkantoor. De sandalen van Jaan passen niet meer. To do: nieuwe Keens kopen. Blijkbaar heb je ook pasfoto's nodig bij aankomst op het vliegveld. To do: Alweer pasfoto's laten maken (want de vorige had ik uitgedeeld aan de opa's en oma's). Je begrijpt het al. Het to-do-lijstje wil maar niet krimpen, hoe hard ik ook mijn best doe.

Maar de andere kant van de medaille is dat we al bijna gaan vertrekken! En dat is dan weer geweldig nieuws. De route krijgt langzaam vorm, want veel is afhankelijk van de hevigheid van het regenseizoen in het Zuiden. We blijven drie nachten in Ho Chi Minh en dan trekken we naar de Mekong Delta. Als het weer meevalt blijven we nog wat hangen in het Zuiden, anders gaan we snel naar boven.

Het plan om misschien nog een overstap te maken naar Cambodja hebben we laten varen. De meerkosten van het multiple-entry visum, de malariatabletten, de vlucht. Al met al te kostelijk helaas. Maar het feit dat die beslissing gemaakt is geeft wel rust. We kunnen ons focussen op Vietnam en zullen ons daar niet gaan vervelen.

Ik heb al de nodige reisverslagen verslonden op de site van www.vrmk.nl. Het aantekeningenschriftje is dan ook al goed vol. Het zal moeilijk worden uit al die tips en adviezen een keuze te maken. Het is fijn een beroep te kunnen doen op andere reizigers, die net als wij met jonge kids een verre reizen maken. Het forum bezoek ik dan ook bijna elke dag!

 

Laat de muggen maar komen
Zondag 16 juni 2013. België.

Nog twee weken te gaan. Het schooljaar loopt ten einde dus het begint te korten, maar vreemd genoeg maakt het me (nog nog) niet nerveus. Zou het de 'ervaring' zijn? Of gewoon de goede planning? Ik weet het niet, maar het 'to do lijstje' bestaat alleen nog maar uit 'als ik nog tijd over heb, dan wil ik nog.....'-lijstje. Een heerlijk gevoel dus. In de tussentijd hebben we nog maar een nieuwe fotocamera aangekocht. Niet dat we 'm absoluut nodig hadden, maar wel leuk.

Inmiddels is ook het geïmproviseerde klamboe-tentje gereed. Goedkoop, simpel, maar hopelijk efficiënt en kostenbesparend. Zo kunnen ook de kids mug-vrij slapen als ze in plaats van in een bed op hun matrasjes slapen. Voor de rest is de reisapotheek aangelegd, liggen de eerste stapels met 'moet-mee' en 'mag-mee'- spullen klaar, puilt het notitieboekje uit van de tips uit reisverslagen van 'collega-reisverslaafde-ouders', is een nieuwe 'rugzak op wieltjes' aangeschaft (zou het gaan lukken in een zestig liter-exemplaar?) en wordt de door kids eigenhandig gemaakte aftelkalender driftig afgestreept! Wij zijn er klaar voor. Hopelijk jullie ook!

DSC00053 (320x240)130609 Tijn snorkelt (181x240)

Klaar voor vertrek
Dinsdag 2 juli 2013. België.

Groot nieuws: We gaan toch met z'n zessen! Nu het vertrek in de buurt komt kregen de kids het toch benauwd. En gelukkig was er nog een plaatsje in het koffer (zelfs met maar zestig liter!) dus zitten knuffels Poeke en Pacco nu veilig opgeborgen tussen alle andere spullen! Voor de rest is alles onder controle. Er sloop nog een virus door de netten van de virusscanner heen, maar dat stressmoment is inmiddels ook al weer geweken. Dus hebben we onze laatste dag hier gevuld met opruimen, poetsen, lijstjes afwerken en barbecueën (met dank aan onze lieve ouders!). Kortom, we zijn er klaar voor. De vraag is alleen nu nog, welke pet neemt hij mee?

DSC00080 (181x240)DSC00110 (180x240)

In de lucht
Woensdag 3 juli 2013. Onderweg.

Met slechts een half uurtje file waren kwamen we mooi op tijd aan op de vluchthaven van Brussel (wederom met dank aan de ouders!). De reden waarom het online inchecken van thuis uit niet lukte, werd al snel duidelijk. Aeroflot doet niet aan stoelreservering op voorhand, maar reserveert wel zelf al plaatsen voor gezinnen: 1-0 voor Aeroflot!

De controles verliepen vlotjes, al werd Jaan uit de rij gehaald en volledig gefouilleerd (geen enkel idee waarom) en werd Tijns play-doh-klei afgepakt (uit angst voor kneedbommen?). Misschien kwam het door alle bedenkelijke blikken en de sketch van Najib Amhali, maar als je je voorbereid op het ergste kan het alleen maar meevallen. De Svetlana's van Aeroflot waren vriendelijk en de service was oké. En niemand reclameerde over Tijn die op zijn isomatje op de grond lag te slapen, dus: 2-0 voor Aeroflot. De kids sliepen enkele uurtjes, maar helaas lukte het Chris en mij niet de slaap te vatten.


Nostalgische hitte
Donderdag 4 juli 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Met onze biologische klok op middernacht, maar met het horloge op negen uur 's ochtends, kwamen we zestien uur later totaal gammel aan in Ho Chi Minh. Gelukkig stond ons hotelmannetje ons keurig op te wachten en waren we drie kwartier later al ingecheckt in het Family Inn hotel. Net hotel, beetje krappe kamer door het bijgeplaatste bed, maar wel Cartoon Network op televisie. Kids-proof dus! Het liefst waren we allemaal het bed in gekropen, maar om de jetlag de baas te blijven zijn we na een paar uurtjes rusten de stad gaan verkennen.

Ho Chi Minh (het vroegere Saigon) en hoofdstad van het zuiden, is druk, benauwd, lawaaierig, plakkerig, heet en chaotisch, maar tevens oh zo heerlijk Aziatisch! We wandelen naar de Ben Thanh markt en eten wat in de Pham Ngu Lao buurt. De kids verorberen satékes en keuren de Vietnamese keuken goed. Dat geeft de burger moed. Het voelt allemaal heel vertrouwd, maar is ook wel weer even wennen.

Ho Chi Minh (55) (320x240)

Saigon Zoo
Vrijdag 5 juli 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Na een lange nacht (zo lang dat we het ontbijt misten!) beginnen we te voet aan een wandeling door de stad. We besluiten de taxi's vooralsnog links te laten liggen want we hebben (nog) geen zin in discussiëren over prijzen.

Als eerste bezoeken we de Botanical Garden en de Zoo. Uit ervaring weten we dat dat een goede plek is om te acclimatiseren, dus bekijken we puffend en zwetend de lome tijgers en de vadsige olifanten. Onze vochtreserves aanvullend met literflessen water, tuffen we verder door de stad richting de Jade Emperor Pagode. Een oase van rust in deze hectische omgeving. We worden langzaamaan al behendige overstekers, ook zonder stoplichten of haaientanden. We vloeien met de brommerstroom mee naar de overkant. Rechtdoor oversteken kan hier niet. Je komt altijd minstens zo'n tien meter verder uit dan waar je begonnen bent.

Ho Chi Minh (24) (320x240)

Onze interesse wordt gewekt door een hoge kerktoren die boven de rest uit prijkt. Blijkt dat maar liefst de Notre Dam te zijn! Helaas is ze gesloten maar tegenover ligt het hoofdpostkantoor. Een gebouw uit circa 1870, ontworpen door Gustave Eiffel. Een absolute bezienswaardigheid met zijn prachtige tegelvloer en de mooie hoge plafonds en ventilatoren. Een groot portret van Ho Chi Minh kijkt uit over het drukke komen en gaan. Het gebouw dient nog steeds als postkantoor en omdat Vietnamese postzegels niet gegomd zijn, zitten de mensen hier aan lange tafels met een pot lijm postzegels te kleven.

 

War Remnance Museum
Zaterdag 6 juli 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Het wandelen door de stad is goed bevallen, dus besluiten we ook onze tweede dag te voet door te brengen. De kinderen stappen ook heel flink en hebben nog niet geklaagd. Voor deze dag staan het Reunification Palace en het War Remnance Museum op het programma. Een dag in het teken van de oorlog dus. Op weg naar het Reunification Palace brengen we nog een bezoekje aan de Mariammam Hindoetempel. Ook al zijn er in Vietnam niet veel Hindoes, Vishnu en Ghanesh blijven tot de verbeelding spreken.Het Reunification Palace (Herenigingspaleis) is de voormalige verblijfplaats van de president van Zuid Vietnam, Diem (ook al stierf hij al voordat hij het gebouw kon betrekken) en is verschillende keren verbouwd. Het gebouw is een belangrijk symbool in de geschiedenis van het land. We kopen een kaartje voor een 'vrije rondgang', maar worden aangemaand aan te sluiten bij een groep. Zo krijgen we dus een geleide rondgang met gids. Een verblijf met 154 vertrekken, brede gangen, grote lobby's en ontvangstruimten, verdeeld over vier verdiepingen en twee kelders. Het is warm en het duurt lang, maar het geeft wel een mooi beeld van hoe het er in die tijd aan toeging.

De volgende stop is het War Remnance Museum. We twijfelen of we de kids hier wel mee naar toe kunnen nemen. We hebben ze wel verteld dat het een hele akelige oorlog was, maar of ze dat ook met beelden moeten krijgen toegelicht? De vraag over wie nu de goede en wie de slechte waren kan ik al niet beantwoorden, dus vrees ik voor de vragen die dit museum bij hun zal oproepen.

Gelukkig is in het museum een speciale speelruimte voorzien voor kinderen. Er stond een doos met dino's en blokken, dus konden we de kids met een gerust hart achter laten. Een goede keuze bleek niet veel later, want de beelden die we te zien kregen logen er niet om. Foto's van de gruwelijkheden die de oorlog heeft aangericht, beelden van de martelwerktuigen die gebruikt werden, foetussen op sterk water mismaakt door de Agent Orange en de gevolgen van de oorlog die vandaag de dag nog steeds zichtbaar zijn. Met een knoop in de maag haalden wde kids weer op uit de speelruimte. Eenmaal buiten ging hun spel gewoon door. De tentoongestelde tanks en vliegtuigen fungeerden als voortreffelijk decor voor een schiet- en vechtspel. Zucht.

DSC00329 (320x240)DSC00402 (320x240)

In de reisgids staat dat je niet moet vergeten dat het museum alleen het verhaal vertelt vanuit het perspectief van de Vietnamezen. Nou, in dat geval wil ik de andere kant van het verhaal niet eens meer horen. Ook al zijn Jaan en Tijn in hele andere aspecten van de oorlog geïnteresseerd dan wij, we zijn alle vier zeer onder de indruk van alles wat we hoorden en zagen vandaag.

Met de gruwelijkheden nog gebrand op onze netvliezen bezoeken we op de terugweg nog de Xa Loi Pagode. Deze Boeddhistische tempel heeft een kolossale bronzen Boeddha van wel vijftien meter hoog. Met de serene rust van de tempel lukt het ons gelukkig toch de dag met een goed gevoel af te ronden.

 

Naar de Mekong Delta
Zondag 7 juli 2013. Ben Tre, Vietnam.

Vandaag verlaten we Ho Chi Minh. Maar voordat we verder reizen naar Ben Tre brengen we eerst nog een bezoek aan de Cu Chi tunnels. Om hier te geraken moet je eerst een dikke twee uur met de bus. We hadden gelezen dat je er ook met een speedboot naar toe kon, en dat je er dan maar een uur over doet. Een ander voordeel is dan dat je arriveert voor de andere bussen vol toeristen aankomen. Maar uiteraard is dat dan wel weer veel duurder. We besluiten de gulden middenweg te kiezen. Met de boot heen, en met de bus terug. Kids dolblij, want een echte speedboot zien ze wel zitten.

DSC00362 (320x239)DSC00394a (320x240)

Om klokslag half acht worden we opgehaald en even later sjezen we over het bruine water van de Saigon rivier. Een mooi alternatief voor het drukke wegverkeer. Geen files of getoeter, al valt de motor wel verscheidene keren stil doordat er 'rivier-wier' in blijft hangen. Om negen uur zijn we op de plaats van bestemming.
Weer krijgen we de nodige vallen, martelwerktuigen en boobytraps te zien. De kinderen worden er stil van (voor even toch...). Het tunnelstelsel is ruim tweehonderd kilometer lang, en loopt tot in Cambodja. Het bestaat uit drie tunnellagen boven elkaar (op drie, zes en tien meter diep) en werd met hand en schop gegraven. De stelsels bevatten gangen, ziekenhuizen en keukens. De Vietnamezen gebruikten ze om te ontsnappen aan bombardementen, als schuilkelders en voor verrassingsaanvallen. D Amerikanen wisten dat de tunnels bestonden, maar het lukte hen nooit om ze helemaal te vernietigen. Dit omdat de tunnels steeds werden verlegd en uitgebreid. Uiteraard worden de toeristen ook door een stukje nagebouwde tunnel geleid. Deze namaak tunnels zijn speciaal voor de grotere medemens verruimd. Het zegt waarschijnlijk genoeg dat ik er voor gekozen heb het traject gewoon bovengronds te doen. En Tijn zuchtte opgelucht toen hij eruit kwam: 'Piew, dat was wel benauwd daar beneden.

Naast al deze informatie kon het 'schietspeelgoed' uiteraard niet ontbreken. Voor de nodige Dongs konden de 'grote kinderen' onder ons er hun hart ophalen met de meest uiteenlopende soorten mitrailleurs en AK47's, M16's en M60's. Door de ongelooflijke herrie die dit teweeg bracht kozen onze kids er gelukkig vrijwillig voor deze halte over te slaan. Voor de terugweg stond onze boot alweer klaar. Boot? We hadden toch minder betaald omdat we dan met de bus terug zouden gaan? We hebben maar niet te veel gevraagd en zijn stilzwijgend terug aan boord gestapt!

Terug in het hotel hebben we onze bagage opgehaald en heeft de vriendelijke receptioniste voor ons een taxi naar het busstation geregeld. Daar kochten we drie kaartjes (a twee Euro) richting Ben Tre in de Mekong Delta (twee uur reizen). Blijkbaar is Jaan inmiddels te groot geworden om nog tot de categorie 'kind' gerekend te worden.

Eenmaal geïnstalleerd in het busje, werd ons duidelijk gemaakt dat we maar drie kaartjes hadden, dus dat we ook maar drie stoelen mochten gebruiken! Nou, geloof me, twee uur lang met z'n drieën op twee zetels is verre van comfortabel. En dat terwijl er achter ons nog verschillende stoelen vrij waren! Halverwege de reis kreeg de chauffeur telefoon. De gsm werd door gegeven naar achteren en kwam bij mij uit. Bleek het de receptioniste van het Family Inn hotel te zijn, om me door te geven dat ze een chauffeur geregeld had die ons op het busstation in Ben Tre zou ophalen en ons dan naar Mango Homestay zou brengen. En dat we dat niet hoefden te betalen. Dat was al geregeld! Hoezo service?

Eenmaal in Ben Tre liep alles exact zoals beloofd. We werden er ergens langs de weg uitgezet en daar stonden al twee brommertjes te wachten om ons (in twee shiften!) via de rijstvelden en palmplantages naar Mango Homestay te brengen!

DSC00436 (320x240)

 


Eiland in de regen
Zondag 14 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Na een vlucht van een half uurtje vanuit Rach Gia komen om acht uur ´s morgens aan op Phu Quoc. En wat denk je? Regen! Weg was het gewenste eilandgevoel. De eerste indruk van onze cabin in het Viet Thanh Resort is ook niet bijster positief. Aan de ingang wordt 'hard' gewerkt, dus banen we ons een weg door de puinhoop en de regen. Onze hut heeft deels zeezicht maar zelfs dat maakt ons niet vrolijk. Triestig kijken we vanaf onze veranda naar de liters water die de tuin op de helling doen veranderen in een stroomversnelling.

Aangezien onze honger het wint van de weerstand om nat te worden, banen we ons toch een weg over het strand naar een ontbijtplaatsje. Zelfs de frietjes bij de sandwiches kunnen ons humeur niet echt verbeteren. Alhoewel... De kids lijken zich er niet zoveel van aan te trekken. Die maken al volop plannen voor de strandparken en burchten die ze gaan bouwen zodra het ophoudt met regenen. En wat blijkt... Rond de middag stopt het met regenen en breekt zelfs een beetje de zon door. Onze bungalow ziet er meteen een stuk leuker uit, de hangmat op de veranda krijgt weer een functie, de tuin verandert in een exotische oase en het strand wordt zelfs aantrekkelijk! Dus trekken we maar meteen de zwembroeken aan.

Phu Quoc (62) (320x240)

Ook al blijft het voornamelijk bewolkt en winderig, de kids spelen de hele middag in het zand en in de golven. De Splizer, pocket surfer van de Decathlon is een geweldig succes. Tijn surft met de golven mee tot op het strand en kan er geen genoeg van krijgen. Helaas hadden we de kracht van zon wat onderschat want als we enkele uurtjes later terug naar huis wandelen zien we twee kreeftjes achter ons aanlopen.

's Avonds pakken we een taxi naar Dong Duong, de hoofdplaats van Phu Quoc. We zijn wat vroeg, dus zijn ze nog druk bezig met het opbouwen van de avondmarkt. Daarom wandelen we door naar de haven en eten als voorgerechtje loempiaatjes terwijl we de binnenkomende vissersboten gade slaan. Daarna vergapen we ons op de markt aan de zeebanketten met kreeften, krabben, vissen in alle maten en kleuren, haaien, octopussen, zeeslakken, zee-egels, en nog een hoop ondefinieerbaar zeegespuis. Tijd voor een avondmaal!

 

Meer regen
Maandag 15 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Vol goede moed staan we onze tweede dag op het eiland op. Maar diezelfde moed zakt ons al snel in de slippers. Het regent weer pijpenstelen. Tot vier uur 's middags houden we onszelf voor dat het ooit wel zal stoppen met regenen en kijken we Cartoon Network, lezen we boeken, doden we de uurtjes met luieren en spelen we pikvogel bij de Australische buren van Rory´s Bar.

Daarna geven we de moed op en trekken we in de regen naar het strand. Of je nu zwemt of in de regen speelt, nat wordt je toch! Chris en ik blijven veilig onder een gammel strandhutje zitten, maar de kids zijn na twee uur nog ontgoocheld dat ze maar 'zo kort' in de regen mochten spelen! We halen een snelle hap bij een restaurantje, snellen naar onze hut en zetten voor het eerst de airco uit.

Phu Quoc (22) (320x240)

Aroma Spa
Dinsdag 16 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Na weer een natte nacht is het vandaag eindelijk bij periodes droog. We wandelen over Longbeach richting Dong Duong. Halverwege willen de kids even zwemmen, maar de felle wind maakt de zee erg wild en het strand niet aangenaam. Bij toeval ontdekt Chris het zwembad van hotel Blue Lagoon, waar we van harte welkom zijn. Ook al ligt het zwembad nog geen vijftig meter van het strand, er is bijna geen wind en ook bijna geen gasten! Zo beleven we toch nog het nodige waterplezier!

In Duong Dong bezoeken we de vissausfabrieken. Voor diegenen die dit typisch Aziatisch ingrediënt niet kennen: Ga nooit eerst de fabriek bezoeken alvorens de saus te proeven, want de kans is groot dat je 'm nooit meer wilt proeven! De saus wordt (hoe kan het ook anders) gemaakt van visjes, dus de amoniakachtige, penetrante geur in de (niet HACCAP-gekeurde) fabriek is niet te harden! De kids hebben het hele bezoek met de neus dicht gelopen en gezworen die saus nooit meer te eten. Gelukkig waren ze die belofte al snel weer vergeten.

In de namiddag doe ik mezelf een massage cadeau bij de buurvrouwen van Aroma Spa. Doe je ogen dicht en stel je voor: Een strandhut met een heerlijk bed, een zacht, verfrissende zeebries, een stel gouden handen met de kracht van een tijger, en een massage waar je na een uur nog geen genoeg van hebt... En dat alles voor nog geen vijf Euro!

's Avonds besluiten we opnieuw te gaan voor de 'easy-way', en boeken we via internet vliegtickets naar Dalat, met een tussenlanding in Saigon. We gokken op toch minstens één zonnige dag, dus boeken we de tickets pas voor de 18e juli.

 

Eilandtour
Woensdag 17 juli 2013. Phu Quoc, Vietnam.

Alhoewel het geen goede gok was (het weer bleef ook onze laatste dag slecht) hadden we vandaag toch een hele leuke dag. We boekten een groepstour bij Sunny Tours (!) voor een verkenning van het zuidelijk deel van het eiland. Aangezien we de enige gasten zijn, wordt het een privétour in een luxe jeep, met privéchauffeur en privégids!

We hebben een druk programma. De eerste eerste stop is bij de plek waar de typische Sim-wijn van Sim-fruit geteeld wordt. Zelfs ik proef deze zoete likeurachtige drank en krijg er warempel niet eens rillingen van! We moeten Tijn ervan weerhouden niet ook de glaasjes leeg te drinken van de mensen die het hebben laten staan. Vervolgens bezoeken we twee verschillende parelkwekerijen. We krijgen de uitleg over het tijdrovende proces van het parelkweken, en het resultaat is dat ik met echte pareloorbellen vertrek.

De volgende stop is van iets serieuzer van aard. In de tijd van de Franse bezetting werd hier op Phu Quoc namelijk een gevangenis opgericht, Coconut Prison genaamd. Delen van de gevangenis zijn nu nagebouwd met poppen om het beeld compleet te maken. Erg indrukwekkend. De kids liepen vooruit en kwamen zonder ons medeweten terecht in de martelkamer. De met bloed bedekte en vertrokken gezichten van de poppen logen er niet om. Het maakte indruk, want daarna bleven de kids braaf aan onze hand lopen.

Volgende stop: Sao Beach. Dit witte zandstrand zal er waarschijnlijk prachtig uitzien met een blauwe hemel en zonneschijn, maar vanonder de parasols om te schuilen voor de regen maakte het niet zo heel veel indruk. Of zijn we gewoon verwend door alle prachtige stranden die we al ooit bezochten? De kinderen vonden de zee hier maar 'sáái' aangezien er geen golven waren, maar het bouwen van kastelen ging daardoor des te beter. We hadden een heerlijke lunch bij een strandtentje die blijkbaar geen gasten verwachtten op een regenachtige dag als deze, en daarna vervolgden we onze weg.

De een na laatste stop was in An Thoi, een klein vissersdorp tegen de Cambodjaanse grens, met zeer veel bedrijvigheid. Onze gids geeft tekst en uitleg bij alle koopwaar. Het meeste indruk maakten de zeepaardjes. Zo schattig en zo kwetsbaar. Zodra ze sterven in de overvolle teiltjes worden ze aan bijgelovige 'Vietnammers' (zoals Tijn ze blijft noemen) verkocht in een fles likeur of sterke drank. Zou goed zijn voor de vruchtbaarheid, en als dat niet zo is is het vast wel ergens anders goed voor. Nou, in ieder geval niet voor de zeepaardjes zelf. Op weg terug naar ons hotel stoppen we nog even bij een peperplantage, en kopen we wat peper. De tour zou tot drie uur duren, maar om vijf uur ploffen we moe maar voldaan neer op onze bedjes.

´s Avonds eten we nogmaals bij de bistro waar de kids zich amuseren met de pooltafel en de jonge katjes. Als we weggaan huilt Tijn tranen met tuiten omdat hij de poesjes en het eiland zal missen. Hij heeft blijkbaar het meest van ons vier behoefte aan vastigheid, en steeds moeite met afscheid nemen. Gelukkig is dat verdriet altijd maar van korte duur.


Terug naar het vaste land
Donderdag 18 juli 2013. Dalat, Vietnam.

We vliegen terug naar het vaste land. De kids plonsen nog een laatste maal in de wilde zee en dan vertrekken we naar het vliegveld. Phu Quoc is een mooi eiland, maar dan moet het weer wel een beetje meewerken. Het wegennet was er erg slecht; het leek of er overal tegelijk aan de weg gewerkt werd, al zagen we nooit echt iemand werken! Gevolg was dat er overal ongeasfalteerde, rode zandwegen zijn, en met de vele regen stonden die op veel plaatsen blank. Op het eiland lopen allemaal Tanno´s, in verschillende versies: klein, groot, zwart, bruin, blond, gevlekt, met drie poten, zonder staart (voor degene die Tanno niet gekend hebben, dat was onze hond!).

Na een uur vliegen hebben we een tussenstop in Saigon, om vervolgens na weer een uur aan te komen in Dalat. Omdat Dalat hoger ligt, is het er wat koeler. We kloppen op de bonnefooi aan bij hotel Dreams. Het hotel zit vol, maar de eigenaresse heeft een paar maanden geleden haar derde Dreams Hotel geopend, dus enkele tellen later hebben we de beschikking over een vijfpersoonskamer! Een extra troef zijn de jacuzzi, en de Turkse en de Finse sauna. Daar zijn we dan ook maar meteen ingedoken! Maar het allergrootste pluspunt van dit hotel bleek pas de volgende morgen: Een ontbijttafel waar je U tegen zegt! Daar kan menig Europees hotel nog wat van leren! Voor Tijn is er zelfs pindakaas! We likken er onze vingers bij af.

In Dalat is niet zo heel veel te doen. Toch vinden wij het een aangename plek. Op straat moet je alleen even weten om te gaan met de 'Easy-riders-attack'. Er is ooit een originele motorfanaat begonnen met het aanbieden van motortochten door de omgeving van Dalat en de nabijgelegen hooglanden. Door de vele vragen startte hij het Easy Rider kantoor op. Nu stikt het in Dalat van de Easy Rider-offices, die allemaal de titel 'original' claimen en je proberen over te halen je tour bij hun te boeken. Wij willen niet achterblijven en boeken bij de enige echte originals (?) een tour voor twee dagen naar Buon Ma Thout!

 

Crazy House en Dtanla
Vrijdag 19 juli 2013. Dalat, Vietnam.

We ontdekken een zeer atypisch Vietnam. We bevaren het Xuon Huong meer per waterfiets en lopen verloren in het Crazy House. Dit huis in ontworpen door de surrealistische architecte Dang Viet Nga en is een kruising tussen de stijl van de Efteling en die van Gaudi. Je waant je in de takkenstructuur van een boom en ontdekt achter elke bocht weer nieuwe deurtjes en kamers. Erg bizar.

Nog een staaltje van Vietnamees vertier ontdekken we bij Datanla. Een soort van Watervallen van Coo waar later een Plopsaland omheen is gebouwd. We suizen naar beneden met de bobsleebaan om daar met honderden Vietnamezen te dringen voor een blik op de waterval.

 

The Valley of Love
Zaterdag 20 juli 2013. Dalat, Vietnam.

Onze laatste dag in Dalat laten we ons verleiden tot 'The Valley of Love'. Nog zo'n bizar Aziatisch fenomeen. Het is een soort park, waar je om de tien meter een romantische foto kunt maken. In het park ligt een groot meer, maar voor de rest stelt het niets voor. De kids verbruiken wat energie op het springkussen en dan gaan we snel weer naar huis. Op de terugweg scoren we nog een nieuw tekenblok en twee regenjassen voor Jaan en mezelf en eenmaal in het hotel genieten we de laatste keer van jacuzzi en sauna.


Easy Riders
Zondag 21 juli 2013. Lak Lake, Vietnam.

Zondagochtend klokslag half negen stoppen voor ons hotel twee motoren met twee Vietnamese motormuizen: Lan en Tri. Hoe easy ze echt zijn weten we op dat moment nog niet maar daar komen we al snel achter. Al onze bagage wordt op de motoren gebonden, helmen worden opgezet, Tijn wordt nog even overtuigd van het feit dat 'Hello Kitty' op je helm echt niet kinderachtig is en weg zijn we!

Easy Riders (102) (320x240)

Voor we Dalat verlaten maken we nog een stop bij de Linh Quan Pagoda. Een prachtig exemplaar met draken en een slang van maar liefst honderd meter. Onze chauffeurs spreken prima Engels en geven uitleg, al is het wel even wennen aan hun accent en hun gevoel voor humor. De kids zitten tussen ons in op de motor, en we stoppen bijna elk half uur. Soms is het om een bloemenkwekerij te bezoeken, of een mooi uitzichtpunt, een dorpje of marktje, maar soms ook om ons een stukje te laten wandelen zodat onze billen niet te stijf worden. Onderweg bezoeken we ook een zijdefabriek. We krijgen zicht op het hele proces, van cocon tot kledingstuk. Erg boeiend, en helemaal leuk was dat de kids een cocon meekregen die over een dag of tien zou moeten resulteren in een mot.

De volgende stap was bij de Elephant Waterval. Tri nam de kids mee naar de achterkant van de waterval en als verzopen katjes vervolgden we onze weg!
De eerste motordag was echt een succes, al waren we soms meer Rainy Riders dan Easy Riders. Gelukkig waren onze riders hierop voorzien en deden de regenpakken goed hun werk. We komen 's avonds laat aan bij Lak Lake en vallen tevreden in slaap...


Een soort van meditatie
Maandag 22 juli 2013. Buon Ma Thuot, Vietnam.

Onze tweede dag starten we met een blik op het in wolken gehulde Lak Lake. Vervolgens bewonderen we het prachtige landschap en slingeren we ons een weg door de hooglanden. Het motorrijden heeft een rustgevende werking. Alhoewel we wel met de kids konden praten tijdens het rijden, ben je het grootste gedeelte toch in gedachten verzonken en mijmer je weg in je eigen droomwereld. Een soort van meditatie! (Jaja Kaj, ik begin je passie te begrijpen!).

's Middags bezoeken we de Linh An tempel; een prachtig exemplaar met enorme Boeddhabeelden. Zeer indrukwekkend. De stop bij de olifanten in een H'mong dorp viel (letterlijk) een beetje in het water. Gelukkig zagen de kids het zelf ook niet zitten om in de regen op de rug van deze reuzen te kruipen, dus hadden we meer tijd over voor een wandeling door het dorp. De op palen gebouwde huizen zijn zeer primitief, maar wel praktisch ingericht. De palen voorkomen dat de huizen bij hevige regenval onderwater lopen en omdat het laddertje los zit, kan het 's nachts worden opgetrokken zodat er geen ongewenste dieren op bezoek kunnen komen. Onder de huizen wonen immers vaak varkens of ander vee. Tijdens het vervolg van onze trip zien we veel waterbuffels, suffend langs de weg, of werkend op het land, en bezoeken we nog een steenfabriekje en een trommelwerkplaats. En ook vandaag kon een waterval niet ontbreken. De Dray Nur Waterfalls deze keer. Laat in de middag komen we aan in het Eden-hotel in Buon Ma Thuot. Hier eindigt onze motor-trip, en omdat het Chris verjaardag is trakteren we als afscheid onze drivers op een heuse Vietnamese maaltijd!

De tour was zeer de moeite waard. Ondanks de regen hebben vinden we deze tocht echt een aanrader! Tijn vond het ook geweldig, en was uiteraard weer zeer ontroerd bij het afscheid. Hij verwoordt de tocht als volgt:
'Toen we vertrokken met de brommer-rijders toen gingen we eerst naar de tempel en toen gingen we verder. En ik vond het heel leuk op de motor. Ik mocht ook voor op de brommer zitten. En toen we een keer stopten toen mocht ik gas geven. En dat ging heel hard. En Tri was heel leuk. Hij maakte altijd grapjes en hij lachte om alles. En ook was er een keer een vleermuis tegen de brommer aangevlogen. En toen we bij ons hotel waren toen zag ik een baby-gekko. En toen was het 's morgens en toen zagen Jaan en ik een poesje die op het dak was aan het lopen. En toen gingen we naar het restaurant en toen kregen we pannenkoeken met chocolade! En toen moesten we afscheid nemen van ons hotel. En toen gingen we weer op de brommers. En toen stopten we bij de steenfabriek en bij een trommelfabriek en gingen we heel lang rijden. En toen waren we weer bij het hotel en gingen we eten en moesten we afscheid nemen van onze vrienden. En het regende toen zo hard dat de straat een rivier was!'.

 

Zwemmen bij de buren
Dinsdag 23 juli 2013. Buon Ma Thuot, Vietnam.

In Buon Ma Thuot hebben we nog een dag rondgehangen. Er is niet veel te doen hier, dus hebben de kids nog effe gezwommen in het zwembad van het buur-hotel en had ik tijd om de blog bij te werken. Morgen nemen we de bus naar Nha Trang aan de oostkust. Een rit van vijf uur dus de nintendo ligt al op te laden.


Na regen komt zonneschijn
Zondag 28 juli 2013. Nha Trang, Vietnam.

Onze busrit naar Nha Trang op woendag leek een gruwelrit te worden. In een klein busje waar in Nederland met goed fatsoen vijftien personen in zouden kunnen gaven ze ons 'de beste plaatsen'. Dat wil zeggen: de achterbank. Korte beschrijving: Opgehoogde voetruimte, dus van zitting tot grond ongeveer veertig centimeter hoogte, en een beenruimte tot de stoel voor je van zo'n vijftien centimeter! Dat werd dus in kleermakerszit reizen. In het busje werden zo'n twintig personen gestouwd, plus een hoop bagage, maar de grote meevaller was dat we na vier uur al Nha Trang binnenreden, terwijl we ons hadden ingesteld op een dikke vijf uur. Al met al viel het dus toch nog wel mee.

Quy Nhon (14) (320x240)Quy Nhon (0) (320x240)

In het Golden Sea Hotel werden we vriendelijk ontvangen, al werd ons wel meteen medegedeeld dat we maar twee nachten in de gereserveerde kamer konden blijven, en de laatste nacht naar een kleinere kamer zonder ramen zouden moeten verhuizen. Niet echt leuk, maar wie weet, misschien veranderde nog wel iemand zijn planning en konden we toch in de kamer blijven. Aangezien de zon verleidelijk scheen hebben we ons meteen omgekleed en zijn we de zee in gedoken.
Nha Trang is een gezellige stad, maar wel erg toeristisch en druk. Het strand staat vol met 'duurbetaalde' zonnestoelen en parasols, en voor de waaghalzen is er de keuze uit parasailen, waterscooters of bananenboten. Het overgrote deel van de toeristen is Russisch, dus alles is in het Russisch vertaald. Ook komen hier veel Vietnamezen voor hun vakantie of een weekendje. Dat zie je het meest duidelijk zo rond vier uur, als de stranden overladen worden door Vietnamezen die met hun kleren aan de zee induiken. Chris en ik slaan dit schouwspel vanaf het strand gade, maar Jaan en Tijn duiken er midden in! Met veel gelach en hilariteit spelen hele families balspelen samen met onze twee withuiden (al beginnen ze al langzaam te kleuren). Geweldig om te zien hoe je ook zonder taal kunt communiceren!

Onze tweede dag in Nha Trang bezoeken we de Po Nagar Cham Towers. Van de tien torens uit de zevende eeuw, zijn er nog slechts vier in tact en worden ook nog steeds gebruikt door de Chinese en Vietnamese Boeddhisten om te bidden en te offeren. Dat blijft een mooi schouwspel, ook al maakt het hier bijna deel uit van het straatbeeld. Vervolgens beklimmen we de nodige trappen en bewonderen we de witte Boeddha's van de Long Son Pagoda. Deze immense beelden blijven tot de verbeelding spreken. 's Middags gaan we nogmaals naar het (drukke) strand, onderhandelen als volleerde toeristen over de prijs van een bed met parasol (wat wil zeggen negentig cent in plaats van drieënhalve Euro) en genieten van het feit dat we eindelijk geen regen meer hebben!

Ik blijf me verbazen over hoe weinig Jaan en Tijn nodig hebben om zich te amuseren. De hele rugzak met speelgoed is (naast de tekenspullen en de nintendo) nog nauwelijks gebruikt. En op het strand houden ze zich uren bezig zonder ook maar een attribuut. Heerlijk. Chris en ik hebben inmiddels al heel wat boeken gelezen.
's Avonds in het hotel wacht ons een minder leuke mededeling. We moeten morgen niet verhuizen naar een andere kamer, want er is helemaal geen andere kamer meer beschikbaar! Sorry, foutje met de reserveringen. Ik ben laaiend en terwijl Chris op straat naarstig op zoek gaat naar een ander hotel, schrijf ik een verontwaardigde mail naar de bazin van het hotel. Chris komt zonder resultaat terug (alles is voor het weekend volgeboekt) en enigszins sacherijnig proberen we onze ergernis te sussen met een avondmaaltijd boven ons budget. Als we terug in ons hotel komen krijgen we beter nieuws. De bazin heeft opdracht gegeven een ander hotel voor ons te zoeken, dus zodoende start vrijdag 26 juli met een verhuizing naar het Sun City Hotel, twee straten verderop. En zoals elk nadeel heeft ook dit zijn voordeel. Ook al staat ons nieuwe hotel in de schaduw van het torenhoge Novotel, en wordt ons hierdoor het zeezicht ontnomen, onze kamer is erg comfortabel en het personeel zeer behulpzaam.

Goedgezind en ingesmeerd met factor 50 besluiten we spontaan twee tandems te huren. Op veel te lage zadels en veel te hoge temperaturen fietsen we naar het National Oceanografic Museum. Ook al probeert iedereen ons een trip met de kabelbaan naar het Vinpearl-park aan te smeren (een duur water- annex pret- annex aquariumpark), wij vermaken ons prima in dit lichtelijk vergane glorie aquarium.

Nha Trang (27) (320x240)Nha Trang (55) (180x240)

Om drie uur vertrek ik met de kids weer richting strand en gaat Chris zijn kookkunsten uitbreiden bij Chopsticks met een Vietnamese kookcursus. Ze vonden het maar raar dat niet ik, maar de man des huizes de cursus wilde doen. Met een schouderklopje en de toespeling 'smart woman' laten we Chris achter om drie uur later aan te schuiven aan een tafel vol lekkers! Chris was de enige cursist en had van maar liefst van drie personen les gehad! Hij had zoveel gemaakt dat de kids en ik mochten meegenieten, maar nog was het veel te veel. Heerlijk was het. De kids zijn nu zelfs gek op inktvis dus dat vergroot de menukeuze. Veelbelovend om te weten dat we nu dus ook nog na de reis kunnen genieten van de Vietnamese keuken. Alleen moeten we dan wat afbouwen met de zoetigheid, want er wordt hier wel overal erg veel suiker aan toegevoegd.

Na zaterdag een hele dag niets doen, luieren en ´strandjes bouwen´ doen we op zondag de 'Amazing Snorkeltour'. We zijn gewaarschuwd voor de vele party-tours met karaoke die hier worden aangeboden, maar het hotel verzekert ons dat deze tour rustig en zonder 'party' is. Na vertrek meldt onze 'day-guide' zich via een microfoon. Hij start met 'Hello.....', vervolgt met een melodieus 'Is it me you're looking for?' en zingt vervolgens het hele lied acapello bloedserieus uit! Wij krijgen er spontaan de slappe lach van, helemaal als hij vraagt of we alsjeblieft mee willen zingen! Gelukkig zijn onze acht medepassagiers net zo verbaasd als wij over dit intermezzo, dus 'gay-guide' geeft het op. Voorlopig toch...

Even later schallen er door de boxen keiharde beats. Zo hard, dat we onszelf onmogelijk nog verstaanbaar kunnen maken. Om het feestje compleet te maken staat onze 'gay-guide' vrolijk op het dek te swingen! De blikken bij de passagiers onderling spreken boekdelen! Na een kwartier besluit een van de passagiers ons allemaal uit ons lijden te verlossen met het verzoek de rest van de tour de muziek uit te laten. 'Gay-guide' besluit treurig met een laatste karaoke-liedje en laat ons de rest van de dag met rust!

Alhoewel we slechts eenmaal stoppen om te snorkelen hebben we een leuke dag. Het snorkelen was niet bijster mooi, maar wellicht zijn wij op dit vlak ook wel erg kieskeurig. De tweede stop was voor een verrukkelijke zee-lunch op de boot gevolgd door het uitgooien van vislijnen. De teleurstelling bij Jaan en Tijn dat er geen enkel visje toehapte aan hun lijn was gelukkig maar van korte duur, want zij mochten de door anderen gevangen visjes teruggooien in de zee.

Tot slot bezoeken we nog een exclusief strand, waar je voor moet betalen om erop te mogen! Je hoeft niet te gaan, maar dan moet je twee uur op het bootje blijven zitten! Hoezo gewiekst? Gelukkig is er ook een enorm groot zwembad aanwezig, dus de twee uur vliegen voorbij. Moe maar voldaan varen we terug de haven binnen.


Echte vissersstad
Woensdag 31 juli 2013. Quy Nhon, Vietnam.

Onze volgende stop zou eigenlijk Hoi An zijn, maar om de volgende reisroute niet te lang te maken besluiten we treintickets te boeken naar Quy Nhon. Maandag zijn we om één uur 's middags op het station aangezien onze trein om 13.42 uur zou vertrekken. We gaan keurig voor de nog gesloten poort naar het perron staan. Toen deze echter om half twee nog niet geopend was, besloten we toch maar eens navraag te doen. Met handen en voeten werd ons uitgelegd dat die trein pas om 14.50 uur zou vertrekken. Waarom? Geen idee. Maar daar stonden we dus met alle bagage, twee jengelende kinderen en het zweet druppelend van onze gezichten. Gelukkig hield Chris als enige het hoofd koel en spotte hij een Bookcafe aan de overkant van de straat en loodste hij ons de airco in! We hebben al een paar keer eerder in een bookcafe gezeten. Het is een grote boekwinkel (helaas alleen Vietnamees leesvoer) met op de bovenste etage een relaxte café-ruimte met internet en airco. Enkele fruitcocktails, pizza's en tekeningen later vertrokken we opnieuw naar het station. Na nogmaals een uur wachten lieten we dan eindelijk Nha Trang achter ons.

De treinreis verliep voorspoedig. 'Helaas' zaten we eerste klas, hetgeen inhoudt dat we zachte stoelen hadden (in plaats van houten bankjes), maar ook dat er geen venters in de coupés worden toegelaten. En dat vinden wij nou juist net zo leuk. Om iets na zevenen komen we aan in Dieu Tri. Van hieruit moeten we nog vijftien kilometer met een taxi naar Quy Nhon. Uitgeblust van deze zware dag besluiten we het verkennen van de omgeving tot morgen uit te stellen en ploffen we neer in onze kamer van het Hoang Yen Hotel.

We blijven uiteindelijk twee dagen in Quy Nhon. Aangezien dit geen gangbare toeristen-stop is, is het er een stuk rustiger dan in Nha Trang. Dat bevalt ons wel. We slenteren uren over het strand zonder een enkele toerist tegen te komen. Quy Nhon is een echte vissersstad, en er wordt veel gebruik gemaakt van de 'bamboo basket boats'. Dit zijn kleine, ronde, van bamboe gevlochten bootjes, waterdicht gemaakt met teer. 's Morgens ligt de zee er vol mee, en 's middags liggen ze als aangespoelde schildpadden op het strand. Ook hier trekken rond vier uur de inwoners richting zee en is het zes kilometer lange strand vol met vrolijke Vietnamezen. Langs de kade is het een drukke handel van vis en zeevruchten, en staan de straten vol met plastieken kinderstoeltjes alwaar je kunt neerdalen voor een verse hap.

Quy Nhon bevalt ons wel, omdat het authentieker is dan Nha Trang. We bezoeken nog de Thap Doi Cham Towers, de Long Khanh Pagode en de Tam An Pagode en 's avonds voeren we op het strand nog interessante gesprekken met de locals en studenten over de verschillen tussen ´hun´ en 'ons´ land. Daarna pakken we voor de zoveelste keer onze koffers voor ons vertrek morgen naar Hoi An.


Lampionnen en Cham-tempels
Maandag 5 augustus 2013. Hoi An, Vietnam.

Onze reis naar Hoi An op donderdag 1 augustus verliep voorspoedig. Vijf uur lang hielden de Nintendo, boeken en het uitzicht in de trein ons bezig, dus 's middags kwamen we aan in Danang. Van daaruit hebben we meteen een taxi genomen naar Hoi An, en een dik half uur later checkten we in bij het Thanh Binh 3 Hotel. Een sfeervol en gezellig hotel, met als extra topper een zwembad. De kids hadden hun zwembroeken dan ook al snel gevonden en wij richtten onze nieuwe kamer in alle rust in voor de komende vijf dagen.

's Avonds maken we een wandeling door het centrum. We merken al snel waarom Hoi An zo'n geliefde bestemming is. Ook wij vallen meteen voor de charme van deze authentieke stad. Het Ubud van Vietnam (voor diegenen die al eens in Bali zijn geweest). Omdat Hoi An een van de weinige steden is die niet plat gebombardeerd werd door de Amerikanen, wordt het gekenmerkt door oude panden, buishuizen (van soms maar zo'n anderhalve meter breed) en ontbrekende hoogbouw. Het centrum is tot negen uur 's avonds brommer- en autovrij, hetgeen rondslenteren door de met lampionnen versierde straatjes erg aangenaam maakt. Jaan laat nog een wensbootje te water, en wij wensen samen met hem dat al zijn dromen uit mogen komen.

De komende vijf dagen in Hoi An hebben we het druk met alles wat deze stad te bieden heeft. Uiteraard willen ook wij een op maat gemaakt kledingstuk mee naar huis nemen, dus staan we al snel te passen, te meten en stofjes te kiezen. Het gamma aan keuzes is legio. Het stoffenspektakel is er niets tegen! Chris kiest uiteindelijk voor een jasje en mijn koffer is nu gevuld met een extra broek. En een extra bril kan ook nooit kwaad, dacht Chris toen hij met de plaatselijke opticien in gesprek kwam.

In Hoi An zijn verschillende oude panden te bezoeken, en hiervoor koop je het best een vijfbeurten-kaart. Wij besteden onze vijf beurten onder andere aan twee Assembly Halls (Chinese pagodes, Quang Trieu en Trieu Chau) en twee handelspanden (Quan Thang en Tan Ky). Deze vaak al twee eeuwen oude panden zijn generaties lang eigendom van dezelfde familie en worden ook nu nog steeds bewoond door dezelfde families. Het voelt wel vreemd om in iemands huis rond te dwalen terwijl de bewoners zelf bezig zijn met koken, wassen en andere dagdagelijkse zaken. Als we in een van de huizen een kopje thee krijgen aangeboden, merkt Tijn op: 'Die thee is zeker ook zo oud!' Na al deze inspanning kun je je wel voorstellen dat mijn voeten toe waren aan vertroeteling. De pedicure, die de hele behandeling in hurkzit heeft uitgevoerd, lakte tot slot mijn 'versjangeleerde' nagels nog even en toen kon ik er weer tegen!

Zaterdag hebben we het My Son Tempelcomplex bezocht. De oude Cham-stad (uit de vierde tot dertiende eeuw) kreeg wereldfaam toen Franse archeologen dit centrum van religie, verscholen en overwoekerd in de jungle, eind negentiende eeuw herontdekte. In My Son zijn nog altijd ruïnes van zo'n zeventig tempels te bekijken maar slechts twintig tempels verkeren nog in redelijke staat. De meeste tempels zijn nagenoeg helemaal verwoest door de bommen van de Amerikanen, maar door de uitleg van de gids en de nodige dosis verbeelding kun je je een goed beeld vormen van de schoonheid van dit immens grote Hindoe-tempelcomplex. Niet voor niets dus dat dit onder Unesco Werelderfgoed valt.

De weg terug naar Hoi An deden we per boot. We maakten nog een stop bij het Kim Dong eiland, dat bekend staat om zijn houtbewerking. Ongelooflijk hoe behendig daar uit een blok hout met handen en voeten een kunstwerk gesneden werd!

Zondag en maandag hebben we fietsen gehuurd. We fietsten door rijstvelden en kokosmangroves, moesten soms stoppen voor overstekende varkens, koeien en buffels of omdat ons vochtpeil moest worden aangevuld. Ter plekke werden er voor ons 'veerbootjes' gecreëerd om onze tocht aan de andere kant van het water verder te kunnen zetten. Een bootje van een meter breed, fietsen er dwars overheen, wij er naast, tussen en achter en varen maar! Tussendoor relaxten we op de stranden van An Bang en Cua Dai en werd er gespeeld met de plaatselijke puppy-bevolking!

Onze laatste avond in Hoi An steken we de uit 1593 daterende Japanse brug over en zwichten we voor een paar souvenirs. Hoi An was heerlijk. Zelfs na vijf dagen vinden we het spijtig afscheid te nemen.


Han Rivier
Woensdag 7 augustus 2013. Danang, Vietnam.

We nemen we de taxi terug naar Danang. Van hieruit willen we verder met de trein naar Hué, maar omdat we tijd genoeg hebben, besluiten we hier twee dagen te blijven. Danang is niet echt een indrukwekkende stad. Naast een mooi museum over Cham-kunst (met onder andere een maquette van My Son) en een kitscherige oudroze kathedraal is er niet veel te zien. Wel is er een uitgestrekte kustlijn, maar doordat we woensdag een heel bewolkte dag hadden kwam die ook niet echt uit de verf. Het meest indrukwekkende was nog wel ons uitzicht 's avonds vanuit onze hotelkamer in het New Moon Hotel. We kijken vanuit onze reuzenvensters uit op de Han Rivier, drie mooi verlichtte bruggen en de met protserige marmeren beelden versierde boulevard.

Onze laatste avond gaan we Thais eten. Kwestie van afwisseling in de rijstkeuken! Morgen vertrekken we met de trein naar Hué. Op naar de keizerlijke stad!


Keizers
Zaterdag 10 augustus 2013. Hué, Vietnam.

Na een kleine drie uur boemelen in een treintje met prachtige vergezichten langs de kuststrook kwamen we donderdag aan in Hué. Op het station werden we overvallen door taxichauffeurs en hoteleigenaren die ons allemaal maar wat graag mee wilden nemen. Ik vroeg me af welke van de drie woorden van´no thank you´ ze niet begrepen, maar ja, uiteindelijk moesten we wel in het centrum zien te geraken. Een jonge, goed Engels sprekende jongen wist ons uiteindelijk toch te overtuigen en het bleek een goede keus. Het Sunny Hotel (Bin Duong Hotel III) gaf ons voor een weinig geld een grote kamer met balkon. Goedgekeurd!
De rest van de dag slenteren we een beetje door het centrum, dat niet veel anders is dan de meeste steden in Vietnam. Marktjes, winkels die van alles en niets verkopen, brommers, veel brommers en een rivierboulevard waar het aangenaam flaneren is.

Vrijdag stappen we weer op de fiets en bezoeken we datgene waar Hué om bekend staat: De Keizerlijke stad. Deze citadel is een van de belangrijkste cultuurhistorische centra van Vietnam. De enorme vesting omsluit drie concentrische steden: de Burgerlijke, de Keizerlijke en de Verboden Purperen Stad. Het resultaat is een enorm complex van paleizen, tempels, vestingmuren, bastions en grachten. In de Indo-Chinese oorlogen werden grote delen van de citadel verwoest, maar het bouwwerk is nu deels gerestaureerd. Het bezoek was zeer de moeite waard, maar door de hitte en de uitgestrektheid van het terrein hebben we slechts een deel gezien. Maar toen waren we wel al een halve dag verder.

Aangezien zaterdag wederom een stralende dag beloofde te worden namen we een taxi naar het Thuan An strand. Hué ligt niet echt aan het strand dus het was even rijden er naar toe. Maar het was de moeite! De toeristen lijken dit stukje van Hué nog niet echt ontdekt te hebben, dus zijn we bijna de enige bezoekers. De kids spelen zoals gewoonlijk van de eerste tot en met de laatste minuut in en langs het water, Chris luistert naar de MP3-speler en leest boeken, en ik wandel de nodige meters langs de vloedlijn. Voor de eerste keer ligt het strand vol met schelpjes, en al kunnen ze niet aan onze hoge eisen voldoen, ik haal mijn hart op!
's Middags meren er een paar vissersbootjes aan, en binnen enkele minuten is er een drukke handel gaande. De vrouw bij wie we een parasol gehuurd hebben, vraagt ons aan te wijzen waar wij zin in hebben. Er wordt gewezen, gewogen en geroepen en als de buit verdeeld en betaald is verlaat iedereen weer het strand. Tijd voor onze lunch: gebakken rijst met inktvis!

Op de weg terug naar het hotel besluiten we nog langs het graf van Keizer Minh Mang te gaan. Het ligt nog een stuk verder rijden, maar onze taxichauffeur spreekt redelijk Engels, en daar moet je in Vietnam gebruik van maken. De keizerlijke graven werden vaak al gebouwd als de keizer zelf nog in leven was. Na zijn dood werd zijn hele hofhouding mee verplaatst naar zijn ommuurde grafterrein van een paar hectare. Zij leefden daar dan verder. Helaas viel niet aan alle keizers zo'n prachtig tombe-complex ten eer. Sommigen vielen in ongenade of werden verbannen.


Grotten
Woensdag 14 augustus 2013. Son Trach, Vietnam.

Zondag zijn we verder 'getreind' naar Dong Hoi. Na een trip van drie uur reizen we nog vijftig kilometer verder met de taxi naar het Thien Tanh Hotel in Son Trach. Son Trach ligt bij het Phong Nha Nationaal Park, welk meer en meer in trek komt bij toeristen omdat er in de afgelopen decennia steeds nieuwe grotten zijn ontdekt. Het wordt als reisbestemming dus steeds aantrekkelijker. Het dorp Son Trach is nog een slaperig geheel met een paar hotels, maar het zal wel niet lang meer duren of ook hier zullen projectontwikkelaars opduiken.

Maandag bezoeken we Phong Nha Cave, slechts honderd meter van ons hotel gelegen. Deze grot kun je alleen 'bevaren' aangezien er een rivier doorheen stroomt. Speleologen hebben vijfendertig kilometer van het stelsel verkend, maar er zijn vermoedens dat het zich uitstrekt tot aan Laos. Ondanks de nogal kitscherige gekleurde verlichting, vergapen we ons aan de stalagmieten en stalactieten, en kunnen de kids niet stoppen met lachen over dit laatste, uitermate grappige woord! We varen zelfs door een smal, onverlicht deel, waarbij de kinderen de belangrijke taak hebben de zaklampen te hanteren. Het enige wat ons niet helemaal duidelijk is geworden, is waarom we allemaal de hele tocht een helm en zeer elegante plastieken watersandaaltjes moesten dragen.

Later op de dag 'kreeg Tijn het in zijn krollen'. Hij zou en moest naar de kapper! Hier waren uiteraard al de nodige discussies over haren wassen en kammen aan vooraf gegaan, dus lieten we hem zijn gang gaan. Dapper klom hij, weliswaar met een angstige snoet, in de stoel van de Hot Toc. Een kwartier later stapte hij er stralend weer uit! Ik vond het wel een goed vooruitzicht om in de resterende drie dagen zomervakantie thuis niet ook nog langs de kapper te moeten met Jaan, dus liet ik hem ook plaatsnemen in de degelijke, kolossale kappersstoel. Dat was echter niet van harte. Volgens Jaan was het de slechtste kapster ooit en was haar schaar bot! Maar de kapster zelf wilde wel nog graag een foto van beide boys. Had ze weer wat te vertellen aan haar vrienden.

Dinsdag bezochten we nog een andere grot, de Paradise Cave. Jaan citeert:
'We zijn in een van de grootste grotten ter wereld geweest maar die had geen rivier. Een jager vond de grot pas in 1995. Het leek steeds alsof de grot stopte, maar dan ging het toch nog verder. De grot is nog groter, maar dat stuk hebben ze nog niet onderzocht. Dus daar mochten we niet in. De grot had heel veel stalagmieten en iets minder stalactieten. Maar heel veel scherpe speren van steen. Ik vond de grot heel mooi. Want er schenen ook lampen op de rotsen en er groeide zelfs kleine plantjes. Dáág!' Hier heb ik niet veel meer aan toe te voegen, alleen dat deze grotten die van gisteren nog overtroffen. Echt een staaltje van natuurkundige kunst! Het was de warme wandeling door de jungle en de meer dan vijfhonderd traptreden meer dan waard!

Op de terugweg hebben we en de Eco Trail gewandeld. Een avontuurlijke wandeling over krakkemikkige bamboebruggetjes door de jungle en langs en over een wild riviertje. We zagen verschillende ondefinieerbare insecten, prachtige vlinders en reuzensprinkhanen. De streek hier is sowieso erg mooi. Dichtbegroeide berghellingen, die als mierenhopen op een vrij vlak landschap gedrapeerd zijn. De weg terug naar het hotel genieten we dan ook nog van prachtige uitzichten.

Als we terug in Son Troch aankomen gaan we op zoek naar een pinautomaat. Aangezien we er geen kunnen vinden besluiten we het met gebarentaal te vragen. We denken eerst dat het aan hun gebrekkige Engels ligt, maar langzaam dringt het tot ons door. Er is hier echt geen 'moneymachine', visa wordt niet geaccepteerd en geld pinnen kan alleen in Dong Hoi. Maar dat is vijfenvijftig kilometer verder! We tellen de laatste beetjes maar daar gaan we het niet mee redden. Ontdaan en hulpeloos wenden we ons tot onze hoteleigenaar. We weten niet precies hoe het geregeld werd, maar enige tijd later moeten we een briefje ondertekenen waarin we bevestigen dat 'de man van een vriendin van de vrouw van de bar hier tegenover' ons vijf miljoen leent, en dat 'de vriend van de tante van de neef van de broer' ons dan morgen naar de trein in Dong Hoi brengt en wij het geleende geld terug kunnen betalen! We twijfelen soms aan de behulpzaamheid van de Vietnamezen maar hier hielpen ze ons wel even behoorlijk uit de brand. Pff... Wat voel je je reddeloos als je geen geld meer hebt!


Nachttrein
Donderdag 15 augustus 2013. Ninh Binh, Vietnam.

Onze laatste dag in Son Trach wagen we ons nogmaals op de fiets. We fietsen naar de Pepper Homestay en vervolgens naar de Farmstay. Deze beide guesthouses worden gerund door 'gemengde koppels'. De 'Westerse' touch is vaak net dat beetje extra wat het tot geliefde verblijfplaats maakt bij de toeristen. Het is erg heet vandaag dus het fietsen gaat zeer moeizaam. De omgeving is mooi, maar met zweet in de ogen zie je daar niet veel van.

's Avonds vertrekken we, nadat we de inmiddels alom bekende afscheidstranen van Tijn gedroogd hebben, naar het station van Dong Hoi voor de nachttrein. Het fijne van Azië is dat je vaak voor weinig geld toch decadent kunt doen. Dat doen wij nu ook: We kopen zes tickets voor ons vieren, zodat we onze slaapcoupé niet hoeven te delen met anderen! Om half tien 's avonds vertrekt onze trein en stommelen we de nacht door. De kids slapen goed, maar Chris en ik moeten het hebben van aan elkaar geregen hazenslaapjes. Donderdagochtend om zes uur komen we - moe maar wel een leuke ervaring rijker - aan in Ninh Binh. Tijd voor het volgende avontuur!

 

Buffelo's in the mist
Vrijdag 16 augustus 2013. Ninh Binh, Vietnam.

Nog groggy van de nachttrein komen we donderdag om zes uur 's morgens aan in Ninh Binh. Gelukkig kunnen we in het Thanh Thuy Hotel al meteen op onze kamer. Al is het niet de meest gezellige kamer (geen raam!), we zijn blij dat we even kunnen crashen. We besluiten echter niet toe te geven aan ons slaaptekort, maar deze dag goed te besteden. Het vriendelijke personeel geeft ons een mooi overzicht van alle bezienswaardigheden in de streek en nog geen uur en een ontbijtje later rijden we al achter op twee brommers door de prachtige streek. Onze twee chauffeurs brengen ons naar Trang An.

Volgens de reisgids is het een boottocht door het karsgebergte landschap, maar helaas enorm druk en toeristisch. De verwachtingen zijn dus laag gespannen. Maar niets blijkt minder waar. We zien gedurende de hele tocht (en die duurde maar liefst drie uur) slechts een vijftal andere bootjes. De bootjes zijn niet gemotoriseerd (pas later begrijpen we waarom), en we worden rond gepeddeld door een vrouwtje van minstens zeventig jaar. Ook al heeft ze geen tanden meer, roeien kan ze als de beste! En als haar armen moe zijn, nemen haar voeten het roeien gewoon over! Ongelooflijk!

Ninh Binh (5) (320x240)Ninh Binh (44) (320x240)

De boottocht an sich was al de moeite waard. Het water is kristal helder en volledig begroeid met mooie waterplanten, die een soort van zoetwater koraallandschap vormen. Plotseling vaart ons bootbesje recht op een rots af. Pas als we er vlak voor staan zien we de kleine opening. We worden naar de bodem van de boot gecommandeerd, en als snel blijkt dat geen overbodige opdracht. De grotten waar we doorheen varen zijn op veel plaatsen zo laag dat we plat op de bodem moeten liggen willen we er onder door kunnen! Ik had gelukkig niet al te veel tijd om na te denken, en de kids vonden het spectaculair! We hebben gedurende de hele tour op deze wijze zo'n vijf grotten bevaren, en het was een hele leuke ervaring!

Op de terugweg vragen we onze chauffeurs te stoppen bij de Chua Bai Dinh Tempel. Een van de chauffeurs had Tijn gezegd dat er krokodillen zaten, dus hij stapte dapper op kop. De klim naar de tempel was slopend. Het was bloedheet, en de drie liter water die we bij ons hadden waren zo op! Het krokodillen vooruitzicht gaf de kids energie, maar Chris en ik waren echt helemaal leeg. We hebben ontelbaar veel trappen op en af gelopen, maar geen krokodil gezien. Wel een aantal enorme, prachtige gouden Boeddha's, maar voor de rest was er in het complex nog veel werk in uitvoering. Als de chauffeurs ons vragen nog door te rijden naar Kenh Ga, bedanken we daar vriendelijk voor. We willen de airco van het hotel! Voor het eerst zijn we echt bevangen door de hitte!

Ninh Binh (23) (320x240)Ninh Binh (78) (320x240)

Na een goede nacht gaan we Ninh Binh verder ontdekken. We stappen opnieuw achter op de brommers voor een dagje jungle en buffelspotten. We zijn inmiddels helemaal in de ban van deze schitterende dieren, die ondanks hun logge, grove uiterlijk zeer zachtaardig zijn. Dat blijkt wel als je de kinderen op en tussen de buffels in het water ziet spelen. Met name de mannetjes met hun enorme horens, liggend in de modder, daar laten we onze brommer graag even voor stoppen!

Onze eerste stop is bij het Wildlife Rescue Centre. Een opvangcentrum voor onderschepte smokkeldieren, onder andere gesponsord door de Beekse Bergen! We krijgen een rondleiding en zien verschillende apensoorten en landschilpadden. Het is triest dat opvang als deze noodzakelijk blijft, maar het is goed dat centra als deze zich in blijven zetten en door hun fokprogramma's uitsterven van sommige soorten kunnen voorkomen. We besluiten het centrum dan ook te sponsoren en kopen een verrassing voor opa!

Ninh Binh (53a) (240x320)Ninh Binh (72c) (320x240)

We brommeren door naar de ingang van het Cuc Phuong Nationaal Park. Daar wacht ons een pittige, maar prachtige wandeling door de jungle. Al menen de kinderen apen, slangen, panters, stekelvarkens, gordeldieren en toekans te hebben gezien, wij houden het bij prachtige vlinders, wandelende takken, spinnen en vogels. Ook aanschouwen we een klein duizendjarig boompje, met een diameter van zes meter. Na drie uur flink stappen worden we beloond met... een ritje op de brommer!

Ook al is het vandaag weer goed heet, we hebben er minder last van en besluiten alsnog het boottochtje langs Kenh Ga te maken. Kenh Ga is een zogenoemd drijvend dorp en een uur lang worden we in een pruttelend bootje rondgevaren en aanschouwen we het leven langs de waterkant. Aangezien het inmiddels al laat in de middag is zijn de 'Vietnammers' terug actief en zien we veel activiteit langs en in het water. Er spelen veel kinderen in het water, maar we begrijpen niet helemaal waarom velen van hen hun boekentassen dragen tijdens het zwemmen. Later begrijpen we dat die moet dienen als reddingsvest.

Ninh Binh (86) (320x240)

Moe maar voldaan komen we terug in het hotel. Morgen reizen we alweer verder naar Hanoi. We hadden nog wel wat langer in Ninh Binh willen blijven, maar helaas is het aftellen begonnen. We hebben naast Hanoi nog Sapa en Halong Bay op het programma staan, dus vanaf nu wordt het plannen!


Wennen aan de stadsdrukte
Maandag 19 augustus 2013. Hanoi, Vietnam.

Zaterdag komen we na een bustocht van anderhalf uur aan in Hanoi. Het voelt raar om reeds te arriveren in de stad vanuit waar we naar huis vliegen, maar gelukkig hebben we nog tien dagen te vullen!

We moeten weer even wennen aan de stadsdrukte, maar het valt ons wel meteen op dat Hanoi gezelligheid uitstraalt. Ons hotel ligt in de bedrijvige 'old quarter', een dertiende eeuwse wijk waar de straatjes vernoemd zijn naar de ambachten die er bedreven werden (en vaak nog worden). Zo heb je er bijvoorbeeld de Zijdestraat, Zilverstraat en Wierookstraat. Na een tijd ronddwalen komen we uit bij het Hoan Kiemmeer. De legende vertelt dat hier ooit een gouden reuzenschildpad rondzwom die het zwaard, dat de keizer gebruikte om de Chinezen te verdrijven, meenam naar de diepte van het meer. Of de schildpad er nu nog steeds leeft, blijft een raadsel, maar het doet de kinderen zonder mopperen rond het meer wandelen! Al wandelend zien we sportieve Vietnamezen joggen, fietsen en skaten. Ook Thai Chi (of iets wat er voor moet doorgaan) wordt veel gedaan.

Hanoi (2) (180x240)Hanoi (13) (320x239)

Onze tweede dag in Hanoi starten we met een voorstelling in het Waterpoppen Theater. Op zondagochtend zijn de kinderkaartjes voor de helft van de prijs dus zitten wij om half tien op de eerste rij! Deze meer dan duizend jaar oude vorm van vermaak, toont verhalen uit de eeuwenoude boerencultuur. De poppenspelers staan (achter bamboe schermen) tot hun middel in het water, en bewegen hun houten poppen met stokken en touwtjes, op de traditionele muziek van een live orkest. Tijns opmerking na afloop: 'Is het nu al gedaan?', geeft aan dat het wat ons betreft nog wel wat langer had mogen duren. Erg indrukwekkend.

Vervolgens brengen we een bezoek aan het gevangenismuseum Hoa Lo. Deze gevangenis werd gebruikt zowel tijdens de Franse bezetting, als tijdens de Vietnam oorlog met Amerika. Er is nog maar een klein deel van de gevangenis in tact, want de rest heeft plaats moeten ruimen voor een enorm nieuwbouw kantorencomplex. Tsja, wat kun je zeggen over gevangenissen. Vrolijk wordt je er nooit van.

Hanoi (28) (180x240)Tot slot slenteren we nog rond door de drie verdiepingen hoge Dong Xuan markt. Ik heb in het begin van de reis op verschillende plaatsen matjes gezien, die me erg leuk lijken als stoelkussentjes thuis. Ik dacht die later nog wel te vinden, maar helaas, tot nu toe heb ik ze niet meer gezien! Na twee verdiepingen hadden de kids het wel gehad (en ikzelf eigenlijk ook wel!), dus gaven we de zoektocht op. Zucht.

Maandag doen we weer eens lekker 'niet cultureel'. We nemen de taxi naar het waterpark en brengen de nodige uurtjes door op waterglijbanen, zwembanden, golfslagbaden en stroomversnellingen. Als het plots begint te regenen zijn de overige gasten als sneeuw voor de zon verdwenen, hebben we het hele complex voor ons alleen. Want zoals Jaan's motto luidt: Nat worden we toch!

Op weg terug naar het hotel stoppen we nog bij de Tempel van de Literatuur. Deze tempel dateert uit 1070, ter ere van de Chinese filosoof Confucius. Deze tempel deed ruim zeven eeuwen dienst als opleidingsinstituut voor toekomstige mandarijnen. De kinderen waren vooral gecharmeerd door de tientallen bonsais die in verschillende dieren- en drakenvormen zijn gesnoeid. 's Avonds nog een rondje over de avondmarkt voor een broodje saté, en dan snel terug naar de kamer om de spullen te pakken voor onze tocht naar Mai Chau.


Homestay en bergwandelen
Woensdag 21 augustus 2013. Mai Chau, Vietnam.

Met twee kleine rugzakjes stappen we dinsdag in ons Etnic Travel busje. Na drie uur rijden nuttigen we een heerlijke lunch in Mai Chau, gelegen aan de uitlopers van het Truong Son gebergte. Vervolgens beginnen we aan een wandeling naar de homestay in Dong Bang., waar we de nacht zullen doorbrengen. De streek wordt grotendeels bewoond door het 'White Thai'-volk. Zij zijn één van de etnische minderheidsgroepen in Vietnam die honderden jaren geleden zijn gevlucht uit China, waar ze achtervolgd en uitgemoord werden.

De wandeling gaat grotendeels langs de beboste berghellingen, die door de hevige regenval van deze ochtend behoorlijk modderig en glad zijn. We glibberen onze weg verder, en wanneer Tijn onderuit gaat, Rachel hem wil tegenhouden en daardoor zelf wegglijdt, en hierbij Jaans been onderuit lapt, gaan we met z'n drieën 'op de vot' de helling af! Resultaat: Lachen, gieren, brullen en drie hele vieze broeken!

Mai Chau (4) (320x240)Mai Chau (25) (320x240)

Moe maar voldaan komen we drie uur later aan bij de homestay. Het is de paalwoning van een gepensioneerde boer en zijn vrouw, midden tussen de rijstvelden. Na een koud 'douchke' schuiven we aan (op de grond!) aan de tafel. Het eten is heerlijk, en al betwijfelen de kids in eerste instantie of ze al die vreemde gerechten wel lusten, ook zij eten hun buikjes vol. We kruipen onder onze klamboes (op de grond!) en vallen in slaap voor een onrustige nacht.

De tweede dag begint met een stevig bananen-pannenkoeken-ontbijt en dan vertrekken we weer voor een wandeling, van weer een dikke drie uur. Deze keer doorkruisen we met name bergdorpen en rijstvelden, bewoond door buffels, ganzen, kippen, varkens en vriendelijk zwaaiende bewoners. Het is bewolkt en de bergen zijn deels gehuld in mist, hetgeen zorgt voor mystieke uitzichten. Na onze lunch stappen we op de fiets, en toeren we door de paddies. Helaas houden we het niet droog en hebben we de vier uur durende terugtocht naar Hanoi hard nodig om op te drogen!

Mai Chau (45) (320x240)


Even rust
Donderdag 22 augustus 2013. Hanoi, Vietnam.

Als we woensdag terugkomen uit Mai Chau, ligt onze kamer in het Prince II hotel netjes op ons te wachten. Er staat nog steeds een computer op onze kamer, dus de kids zijn helemaal tevreden! We draaien wat handwasjes, reorganiseren onze samengevoegde koffers en besluiten een dag rust in te lassen alvorens we verder actie gaan ondernemen.

Donderdag gaan we op onderzoek uit. We willen graag naar Halong Bay: alweer ééntje uit de Unesco lijst van werelderfgoed en daarnaast ook nog eens op de lijst van wereldwonderen. Halong Bay bestrijkt een oppervlakte van meer dan 1500 vierkante kilometer, met her en der meer dan tweeduizend spitse kalksteen- en dolomietbergen. Volgens de legende is de baai gevormd toen een reusachtige draak in de baai plonsde en de ontelbare eilandjes liet ontstaan door met zijn staart te slaan.

Het op eigen houtje bezoeken van de baai lijkt niet echt mogelijk dus willen we een tour boeken. Dat levert alleen een probleem op: Hoe een keuze te maken uit al die bureautjes die tours aanbieden? De straatjes hier krioelen werkelijk van 'bookings-kantoortjes' en er wordt gewaarschuwd voor oplichters. Maar hoe onderscheid je een oplichter wanneer ook hij een certificaat van 'best choice' aan de muur heeft hangen? We besluiten op ons gevoel af te gaan. Na zo'n vijf bureautjes happen we, na wat onderhandelen over de prijs en de garantie dat we op de boot samen met z'n vieren op een kamer kunnen slapen, toe bij Sen Run Travel. We nemen niet de duurste, maar voor de zekerheid ook niet de goedkoopste optie, want uiteindelijk willen we wel veilig de wateren doorkruisen.

Hanoi (5) (320x240)


Aan boord van de Helios Junk
Zaterdag 24 augustus 2013. Halong Bay, Vietnam.

Vrijdag vertrekken we zodoende naar Halong Bay. We worden keurig opgehaald voor ons hotel, maar het busje waar we in moeten is reeds propvol. We zitten zodoende verspreid over de laatste vier plaatsjes, met de bagage voor, achter en onder ons. De trip naar Halong is niet de leukste. Het is vier uur lang rijden over zeer slechte wegen, waardoor je soms letterlijk omhoog wordt gekatapulteerd! Het uitzicht biedt ook weinig soelaas. Braakliggende terreinen, waar hard wordt gewerkt om de lelijkheid ervan te verbergen achter hoogbouw in wording. Maar het regent niet, en daar zijn we zeer blij om. De voorspellingen zijn niet al te bijster dus we vrezen dat het een natte tour gaat worden. Na vier uur komen we aan in de haven. We moeten nog meer dan een uur wachten op een paar andere toeristen en dan stappen we eindelijk aan boord van een klein bootje. Dit bootje brengt ons naar de boot waarmee we de baai zullen gaan verkennen: de Helios Junk.

Onze gids, Storm genoemd, is niet erg goed verstaanbaar, al vindt hij blijkbaar van zichzelf dat hij erg goed is. Na een uur varen komen we aan bij de Hang Sung Sot - grot, maar na de mooie grotten die we eerder deze reis reeds zagen, zijn we niet meer zo heel erg onder de indruk. Daarna hebben we de gelegenheid om een stukje door de baai te kajakken. Gehesen in zwemvesten begeven we ons in de wiebelige bakjes en peddelen rond langs de rotswanden en de drijvende vissersdorpen. De jongens vinden het super, en zijn teleurgesteld dat het maar zo kort is. Dat is precies waarom wij dit soort tours niet graag doen. Alles gaat op de klok, en je bent enorm veel tijd kwijt met wachten op de rest van de groep. Gelukkig was onze groep niet al te groot (zestien personen) en waren het allen vriendelijke mensen.

Halong Bay (11) (320x240)Halong Bay (21) (320x240)

Eenmaal terug aan boord werden de kamers verdeeld. Al gauw blijkt dat de boot alleen maar tweepersoonskamers heeft, en dat er voor ons gezin slechts een kamer beschikbaar is. Onze gids zegt doodleuk dat de kinderen dan maar samen in een bed moeten, samen op de kamer met een Vietnamees! We verzetten ons uiteraard tegen dit belachelijke voorstel, maar realiseren ons ook dat we weinig andere keus hebben. We klagen bij onze gids dat we dan dus wel teveel betaald hebben, en opeens spreekt onze gids geen Engels meer. Hij draait zich om en steekt een sigaret op! Razend zijn we, maar we besluiten onze ergernis aan de kant te zetten omdat het anders de trip zou verzieken. Chris verhuist naar de kamer met de Vietnamees, en ik schuif de bedden tegen elkaar zodat we er met z'n drieën in passen. We voegen ons bij de rest van de groep op het bovendek, en lachen met z'n allen om de Vietnamese aanpak van problemen: gewoon negeren!

Na een lekker diner aan boord en een gezellige avond op het dek, kruipen we in onze slaapcabines. Het ontbijt is volgens de gids om acht uur, dus zet ik de wekker om zeven uur zodat we ruim te tijd hebben voor de cadeautjes van onze birthday-boy.


Happy Birtday Tijn
Zondag 25 augustus 2013. Cat Ba, Vietnam.

Zaterdag wordt er om kwart voor zeven op de deur gebonsd: Breakfast at seven! Ik heb nog net tijd om Tijn zijn kroon en 'verjaardags-T-shirt' aan te trekken, maar voor cadeautjes is er geen tijd. Aan de ontbijttafel wordt hij echter ontvangen met een luidt 'Happy Birthday' van onze mede passagiers! Tijn staat trots boven op de stoel en neemt het lied dankbaar in ontvangst! We hebben de laatste hap van de pannenkoek nog maar net doorgeslikt, wanneer gids-lief ons commandeert de koffers te pakken en over te stappen naar een andere boot. We proppen alles in de koffer en springen over naar een andere boot. Het goede nieuws is dat onze gids achterblijft bij degenen die slechts een tweedaagse tour boekten. Wij hebben nog een derde dag te gaan en beginnen met een nieuwe gids op een schone lei! We nestelen ons in een hoekje op het dek van onze nieuwe boot, en eindelijk kan Tijn zijn welverdiende cadeautjes uitpakken. Het velletje draken-tattoos is favoriet, zelfs beter dan de nieuwe R4-nintendo-kaart met maar liefst 128 spelletjes!

Halong Bay (18) (320x240)

We varen nog een tijd door de baai met prachtige uitzichten op bizarre rotsformaties, en 's middags meren we aan bij Cat Ba eiland. De gids zegt dat we een 'easy walk' gaan doen in het National Park aldaar, dus met een fles water en de camera in de hand vertrekken we. Al snel blijkt het begrip 'easy' breed interpretabel. De wandeling gaat naar het hoogste punt van het eiland, dus het is klauteren, klimmen en zweten geblazen! Maar het loont de moeite. Op de top hebben we een geweldig uitzicht over de baai. Maar veel tijd is er niet om te genieten, want om half twaalf moeten we alweer terug zijn bij de bus.

Halong Bay (27) (320x240)Halong Bay (42) (320x240)

Terug bij de boot blijkt dat wij de enigen zijn uit onze groep die gekozen hebben voor een overnachting in een cottage op Monkey Island, in plaats van in een hotel op Cat Ba eiland. Zodoende verlaten we de groep en worden in een klein boot je naar Monkey Island gebracht. Het onthaal daar was zeer attent. Toen ze Tijn's kroon zagen, werd ons meteen een gratis drankje aangeboden ter ere van zijn verjaardag. We krijgen een prima cottage (met vier slaapplaatsen!) en voelen ons meteen in ons element. Helemaal als blijkt dat ons privéstrandje schelpen heeft en er al snel cowries gevonden worden! De kinderen spelen de rest van de middag op het strand en in de zee, Chris leest zijn zoveelste boek en ik zoek schelpen en mijmer over deze dag precies acht jaar geleden.

's Avonds eten we (althans Chris) oesters op de bbq en wij vullen onze buiken met het buffet en verjaardagsfrieten. Namens Tijn bedankt voor alle verjaardagskaarten, mails en sms'jes! Hij vond het geweldig dat zovelen aan hem dachten op deze speciale dag!


Laatste keer...
Dinsdag 27 augustus 2013. Hanoi, Vietnam.

Helaas moeten we zondag dit fijne plekje alweer verlaten, en stappen we na het ontbijt weer op de boot. We worden weer samengevoegd met onze groep en varen, onder het genot van sterke reisverhalen, terug naar het vaste land. En daar rest ons nog een laatste inspanning: de hobbel-bobbel-terugtocht per bus naar Hanoi!

Het Prince II hotel voelt inmiddels als thuiskomen. Voor de derde keer checken we in en betrekken onze vertrouwde kamer (met computer!). Het zal afkicken worden van al die schermpjes als we weer thuis zijn. Het hotel is ons zo eigen dat we de kinderen alleen op de kamer laten (met veel schermpjes om uit te kiezen!) en Chris en ik een wandelingetje maken over de avondmarkt. Met de terugreis voor de deur slaan we nog wat souvenirtjes in, al is de maatstaf dat er geen nieuwe tassen worden gekocht. Het moet allemaal in de koffers passen!

Maandag, onze één na laatste dag in Vietnam willen we graag nog een museum doen. Helaas blijkt al snel dat ook hier, op maandag de meeste musea gesloten zijn. Ook de zoveelste poging om de Bach Ma-tempel vlakbij ons hotel te bezoeken, mislukt weer. We staan alweer voor gesloten deur. We besluiten dan nog maar wat op de bonnefooi rond te wandelen en ontdekken nog nieuwe, gezellige straatjes. Ook bezoeken we voor een tweede keer de centrale markt, in de hoop alsnog 'mijn stoelmatjes' te vinden, maar helaas weer zonder resultaat. Om bij te komen van alle 'getaffel' trakteren we onszelf op een lekkere bun cha!

Hanoi (4) (240x320)Hanoi (30) (320x240)

's Middags trakteer ik mezelf nogmaals op een massage bij Halan. Vorige week was ik hier ook al geweest en ik kon een herhaling niet weerstaan. Door mijn enthousiaste verhaal van de vorige keer besloot Tijn het dit keer ook te wagen. Ik vroeg om een korte massage voor hem, en we spraken af dat wanneer hij klaar was, hij beneden op de nintendo mocht spelen totdat ik klaar was. Een dik uur lang werd ik gekneed en met 'hot stones' bewerkt, en toen ik daarna mijn ogen open deed, zag ik Tijn naast mij net rechtop gaan zitten. Zijn massage had net zo lang geduurd als die van mij en ik had hem niet gehoord! Hij was, net als ik, helemaal zen! Hij vond het heerlijk, al was hij wel teleurgesteld dat hij nu niet op de nintendo had kunnen spelen!
En zo is het onze laatste dag in Vietnam geworden. Morgenvroeg, woensdag 28 augustus, vliegen we om tien uur 's morgens weer richting Brussel.

Zo'n laatste dag is dubbel. Je wilt enerzijds nog van alles doen, en anderzijds duurt de dag te lang en wil je vertrekken. We besluiten Hanoi af te sluiten, zoals we in Saigon begonnen zijn: we gaan naar de dierentuin. Een zielige verzameling dieren, in niet al te vrolijke hokken. Al is duidelijk zichtbaar dat ze bezig zijn de hokken ruimer en dier/vriendelijker te maken. Tussen de dierenverblijven in wordt de boel ´opgeleukt´ door kermisattracties. De nachtdieren zijn er blij mee...

Ten slotte bezoeken we nog het Ho Chi Minh museum. Deze man heeft hoe dan ook, een enorme stempel gedrukt op het leven in Vietnam. Zijn hoofd prijkt overal. Je kunt geen woning, winkel of gebouw binnen gaan of er hangt een foto van hem. Vietnamezen verafgoden hem. Tijn merkt op dat hij zelfs op het logo van de Kentucky Fried Chicken staat!?

Hanoi (32) (181x240)Hanoi (32a) (180x240)

Daarna staat alles in het teken van 'de laatste keer´. We eten voor de laatste keer een bun cha. We nemen voor de laatste keer een taxi. Ik ga voor de laatste keer naar mijn vriendin van Halan voor een massage. We kopen de laatste souvenirs. We bezoeken de laatste tempel en we pakken voor de laatste keer onze koffers in. En wat blijkt: We gaan met minder bagage naar huis dan dat we kwamen!

Halong Bay (32) (320x240)

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!