Hanoi, Vietnam en Ho Chi Nees
Maandag 4 februari 2013. Hanoi, Vietnam.

Een land opgebouwd door de honderd zonen van de drakengod en een fee moet wel bijzonder zijn. Het is voor ons toch ook vooral bekend als het land van recente oorlogen. We gaan het zien!

We kunnen oprecht 'Goooodmorning Vietnam!' roepen want we zitten op de eerste vlucht vanuit Singapore naar Hanoi. We verblijven in het hart van het centrum, in the Old City. En hoewel we toch echt in Vietnam zitten heet het hotel Gondola. Het is een levendig gebied rond een meer waar van oudsher alle bedrijvigheid plaats vindt. De straten zijn vernoemd naar welke ambacht er het meest wordt beoefend hoewel het Vietnamees voor 'toeristenstraat' er onterecht niet bij schijnt te zitten. Een ding is zeker, het is er een drukte van belang. Overal motorfietsen, fietsen, mensen, mensen, mensen, honden, katten en dat alles in het labyrint van smalle straatjes. We worden hier wel weer wat aanhoudender aangesproken door verkopers van van alles, van fruit tot kunstbloemen en kleding. Nee is hier kennelijk toch vaak geen nee.

Er valt weer een hoop te zien, proeven en ruiken. De kikkers die geslacht en gevild worden vinden de kinderen erg boeiend. Vooral het luguberste; dat ze zonder hoofd ook nog kunnen springen... Het zijn dus niet alleen de kippen die zonder kop rondrennen. Zoals gebruikelijk zijn er ook eetkraampjes overal en we eten een heerlijk pannenkoekje met taugé, garnalen, en? Het smaakt prima in ieder geval.

's Avonds is het al even druk op bepaalde hoeken en zitten er honderden Vietnamezen, doorspekt met een paar toeristen, op minikrukjes van plastic op de stoep te borrelen. Met thee, Bia Hoi (eigen gebrouwen vers bier) en zonnebloempitten.

Eind van de middag komen we weer naar het hotel en de kinderen willen verven. We hebben een stenen vloer dus dat kan! In Singapore hebben de kinderen 'zelfmaakschilderijtjes' gekregen maar daar hadden we vloerbedekking in de hotelkamer en die dingen gaan niet goed samen. We slepen ook nog waterverfdozen, plakband, schaar, stiften, kleurboeken en stickers mee dus er wordt flink geknutseld. 's Avonds eten we bijtijds want de kinderen zijn bekaf. Ze slapen allemaal binnen één minuut.

De volgende dag vertrekken we naar het Ho Chi Minh Mausoleum. Ik denk dat iedereen zijn naam wel kent. Hij wordt hier door veel mensen gezien als degene die voor de onafhankelijkheid van Vietnam heeft gezorgd. Hij was erbij om de communistische partij in Frankrijk op te richten en leidde de strijd om de Japanners te verjagen in WOII. Daarna kwamen de Fransen weer terug om hun kolonie na de WOII weer op te eisen maar ook zij moesten zich in '54 overgeven ondanks de toen al hevige steun van de Amerikanen. Hierna wordt het land opgedeeld in tweeën met de communistische Ho Chi Minh aan de leiding in het noorden en de katholieke Ngo Dinh Diem in het zuiden. De laatste kreeg ook weer veel steun van het communisten vrezende Amerika maar bleek zelf bepaald geen nobele man, evenals zijn noordelijke vijand. In zowel noord- als zuid was het volk de pineut met twee op macht beluste kemphanen aan de macht en een oorlog kon niet uitblijven.

In 1964 opende Amerika het vuur op Vietnam en begon de beroemde strijd die duurde tot 1973. Overigens zonder ooit de oorlog te hebben verklaard aan Vietnam. Afhankelijk van welk boek je inkijkt waren er anderhalf tot drie miljoen doden te betreuren. Er zijn onwaarschijnlijk grote gebieden ontbost door de US door er gif op te strooien (Agent Orange) Dat er nog mensen woonden die ook de dioxine op hun kop kregen werd kennelijk voor lief genomen. Dat US soldaten vervolgens ook nog hele dorpen gingen uitmoorden was ook niet best voor hun positie. Natuurlijk werden ze hard bestreden door de Vietnamezen, zowel in noord- als zuid Vietnam, die op hun beurt ook geen lieverdjes waren! Als Friesland zich af wil scheiden van Nederland en China verklaart ons vervolgens de oorlog om ze te helpen, dan willen wij de Chinezen toch ook weg hebben?! Bovenstaande is natuurlijk door mij geschreven, een politieke onbenul, maar wat dachten die Amerikanen daar te doen en te bereiken?

Om de korte, zeker incorrecte beschrijving van de geschiedenis af te maken; bij het terugtrekken van de Amerikanen was het appeltje-eitje voor Noord-Vietnam om van het zuiden te winnen en in 1975 kwam het land onder één communistisch regime. Ho Chi Minh was zes jaar eerder al overleden. In de jaren daarna is een aanval vanuit China afgeweerd en hebben de Vietnamezen de Khmer Rouge in Cambodja verdreven om daarna het land ook maar 'even' te bezetten. Midden jaren tachtig keerde het tij en sindsdien is er geen oorlog meer geweest. Wie weet hoe lang dat zo zal blijven.

Goed, het Ho Chi Minh Mausuleum. Al buiten het hek moeten we in een rij gaan staan, hoeden en zonnebrillen af doen en de schouders bedekken. De tassen mogen niet mee naar binnen en met rasse schreden worden we geacht een bewaker te volgen. Iedereen gaat door de bodyscan waarna we onze weg weer vervolgen. We komen aan bij het Mausoleum; een zwart-grijs massief vierkant gebouw met een lege brede weg ervoor en bewakers in witte pakken en geweren in de aanslag. De rij loopt vlot. De kinderen hebben we voorbereid dat het een dode man is die we gaan bekijken en dat mensen er verdriet om hebben en we dus heel stil moeten zijn. Hylke wordt zelfs de beginselen van het balsemen verteld. En ze zijn muisstil. De goede man met z'n typische baardje ligt er eigenlijk een beetje guitig bij, met een beginnende grijns op zijn gezicht. De eerste die erna wat zegt is Mette: 'Ach, ach, ach, die arme dode meneer'.

Buiten kunnen we de woning van Ho Chi Nees, zoals Aafke hem noemt, bekijken; een simpel optrekje op palen. Hij was tenslotte communist. Ernaast liggen de keukens, staan een aantal van zijn auto's en ligt het presidentiële paleis wat alleen werd gebruikt voor officiële gelegenheden. Vlakbij ligt de One Pillar Pagode waar mensen komen bidden voor vruchtbaarheid. De oorspronkelijke zou nu 1200 jaar oud zijn maar werd door de al verliezende Fransen op de valreep platgegooid dus er staat nu een deels betonnen nieuwe versie waar mensen eervol hun gebed komen zeggen. We zitten nog ruim een uur bij de pagode omdat de kinderen er lekker kunnen rennen en wij kijken naar de stroom bezoekers. Ze hebben ook ontdekt dat als ze dicht bij toeristen groepen gaan staan die net fruitpauze hebben, ze dan vanzelf een stukje krijgen aangeboden. Vooral Aafke heeft de kunst van het vragend kijken goed door. Wat Aafke nog niet begrijpt is dat als zij mensen Nederlands hoort praten, zij haar dus ook kunnen verstaan. Ze flapt er dan ook blij verrast uit: 'Mamma, die dikke mevrouw kan Nederlands!' als een Nederlandse dame pal achter ons loopt.

Moe van alle indrukken pakken we een taxi voor de terugweg. Halverwege geeft de meter al '8' kilometer aan met bijbehorende prijs. Apart, vooral als je bedenkt dat de totale afstand naar ons hotel twee kilometer is. De chauffeur wordt gesommeerd om te stoppen en we stappen allemaal uit, uiteraard zonder te betalen. Oplichter!

Dit zorgt wel voor een heerlijk urendurende wandeling door de stad. We komen door kleine straatjes, eten bij een kraampje door aan te wijzen naar wat de anderen eten (en het was lekker) en zien nu werkelijk overal mensen die zich voorbereiden voor Tet, oftewel het nieuwe jaar. Dit zal 10 februari zijn. Overleden familieleden spelen een grote rol in het leven van de Vietnamezen, aangezien men gelooft dat ze steeds in de buurt zijn en geholpen moeten worden. Ze sturen de ontslapenen benodigdheden toe door papieren geld, schoenen, jassen, hoeden, etcetera te verbranden voor het huis. Je mag niet vergeten er een duidelijk briefje bij te doen met de naam van de ontvanger en de verzender want anders kon het weleens bij de verkeerde terecht komen of zou de verkeerde persoon een bedankje krijgen. We zien nu ook meer van de 'themastraten', met alleen maar tinnen rekken in de ene, autobanden in een andere en rijen met kunstbloemen in weer een volgende straat. Na weer een geslaagde dag eten we de beroemde Pho Bo, noedelsoep met rundvlees, voordat we lekker gaan knorren.

De volgende dag bezoeken we de Ngoc Son tempel. Het is een tempel gebouwd op een eilandje in het centrale Hoan Kiem meer en is onder andere ter ere van de beschermheilige van artsen. Die mogen we dus niet missen. Hier zou de keizer 600 jaar geleden zijn goddelijke zwaard aan een schildpad hebben gegeven om het terug te geven aan de goden nadat hij er de Chinezen mee had verslagen. De betreffende schildpad is nog steeds te bewonderen. Zijn opvolger, genaamd Cu Rua oftewel overgrootvader, zou nog in het meer wonen hoewel andere bronnen vermelden dat hij in slechte toestand is afgevoerd vanwege het vervuilde water. Het leukste hier is dat we toe kunnen kijken hoe mensen goudvisjes komen vrijlaten in het meer na een gebed te hebben gezegd. Die goudvisjes zien we in de komende dagen vaak amechtig naar zuurstof happen of dobberen met de buik omhoog dus misschien dat de verhalen over de zieke schildpad wel kloppen?!

De middag gaan we schoenen zoeken voor de kinderen. We hebben al weken, zo niet maanden geen dichte schoenen meer aangehad en kindervoetjes groeien. Aafke, Mette en Hylke kwamen met geen mogelijkheid meer in hun schoenen en die hebben we dan maar aan de receptie gegeven voor de minder bedeelden.

Eind van de middag gaan we naar het waterpoppen theater. Het is wat de naam al zegt, poppen die vanuit het water omhoog komen en toch kunnen bewegen en dansen. Degenen die de poppen bedienen staan dus ook tot hun middel in het water. Gelukkig voor hen zijn er rubberen pakken uitgevonden want voorheen stierven ze vroeg of laat allemaal aan 'waterborne diseases'. Het wordt een leuk en kleurrijk schouwspel met live muziek erbij. Aafke maakt het de mensen achter zich (en mij) wel moeilijk door de eerste twintig minuten niet stil te blijven zitten. Ze is wel geboeid door de poppen maar nog meer door de klapstoel waar ze op zit. Ik sta op het punt om met haar naar buiten te gaan als ze eindelijk stopt met wiebelen. We eten gauw iets want het is morgen vroeg dag voor de tour naar Halong Bay.