Kachels en elektrische dekens
Dinsdag 15 januari 2013. Sapa, Vietnam.

We zitten momenteel in de nachttrein naar Sapa. Ilyan ligt al te ronken in zijn tent, Jenna kijkt een film, Mohamed leest de biografie van Ho Chi Minh, en dus heb ik wat tijd om bij te schrijven.

De tickets naar Sapa, het was niet eenvoudig om eruit te geraken. We hebben lang getwijfeld of we wel of niet naar Sapa zouden gaan, want op het internet kosten de tickets over de 40 USD en zouden de kinderen ook de volle pot moeten betalen. Dit klonk ons niet echt logisch, maar voor de ‘gewone’ tickets kan je enkel op Hanoi station terecht. We hebben even overwogen om een georganiseerde trip te doen, maar met de kinderen kunnen we echt geen tweedaagse trekking doen, en ik doe het ook allemaal liever zelf.

Dankzij een tip op verrereizenmetkinderen.nl (ja, weeral…) zouden we ook de goedkopere tickets via een reisbureau kunnen bemachtigen. Dit zouden tickets zijn voor de nationale trein(government train). Daaraan vast worden enkele privéwagons vastgemaakt (Oriënt Express, Livitrans) voor toeristen die bijna het dubbele kosten, en die wij dus wilden vermijden. Hiervoor zijn we in Hoi An wel zes reisbureaus afgelopen, en allemaal gaven ze ons ongeveer dezelfde prijs aan van 32 USD (wat al veel goedkoper is dan de privéwagons). Maar op het internet circuleren prijzen van 20-24 USD, dus vermoedden wij dat men ons niet de goedkoopste aanbood of een hoge commissie aanrekent. We gokten erop dat er nog plaats zou zijn in Hanoi zelf, en wachtten af. Dit bleek deels te kloppen. De supervriendelijke vrouw van ons hotel, Moon, (Hanoi Blue Sky Hotel), gaf toe dat het ticket 28 USD is en dat de reisbureaus 4-8 USD commissie nemen en dat we in het station dus de goedkoopste zouden vinden. Toen ik daar probeerde duidelijk te maken dat ik de cheapest tickets wou, gaven ze me dezelfde prijs van 28 USD, en voor de terugreis zou de trein al vol zitten? Een half uur hield de mevrouw vol dat er geen plaats meer was voor de terugreis. Bleek dat ze ons toch de toeristentrein wou aansmeren, en op de ‘gewone’ was wel nog plaats. Maar we zijn er nog steeds niet uit of de gewone wagons nu geannuleerd zijn, of dat het gewoon ‘verboden’ is deze nog aan toeristen te verkopen.

We zitten nu op de Tulico tourist train, omringd door enkel Vietnamezen, dus zullen we wel in de goedkoopste wagon zitten, vermoed ik. De andere wagons zien er ook helemaal niet zoveel chiquer of beter uit, dus gelukkig heeft ons wachten iets uitgehaald. Elk compartiment heeft vier bedden en houten muren, het heeft wel iets echt authentieks. Die met zes bedden zijn nog goedkoper, maar dat leek ons echt wel sardientjeswerk. Het middenstuk is hier ook veel breder, dus we kunnen Ilyan zijn tent er ook zonder probleem tussen zetten. Ik slaap bij Jenna en Mohamed heeft een bed voor zich alleen.

Ondertussen zitten we in ons hotelletje in Sapa, met al onze kleren aan, en met een elektrisch deken in bed, want het is hier écht koud.

De rest van de reis is rustig verlopen, behalve dat we er pas om 4.30 uur achter zijn gekomen dat het licht ook uit kon. De twee Vietnamese heren boven ons dachten waarschijnlijk dat wij het licht niet uit wilden doen, en wij dachten dat dit voor alle wagons ineens gebeurde.

Om 5.30 uur zijn we aangekomen in Lao Cai en stapten we met slapende kinderen de minivan in. Het was nog een uur rijden naar Sapa met heftige bochten en niet iedereen kon daar evengoed tegen op dat uur. Wij gelukkig wel. Het is hier ongelooflijk mistig, met als gevolg dat je dus gewoon niets ziet. Hopelijk klaart het straks wat op.

Jenna dook in het hotel meteen terug het bed in, want ze was volledig uitgeput. We zijn met ons drietjes gaan ontbijten en nu ligt Ilyan lekker op zijn elektrisch dekentje te slapen. We hebben geen grootse plannen, en al helemaal niet met dit weer. We gaan straks naar CatCat village, twee kilometer de vallei in, en daarna zien we nog wel. De schoenen van Ilyan hebben het welgeteld tien uur volgehouden. De zool is er al af en nu heeft het manneke dus geen schoenen meer.