Winterkleren shoppen in Hanoi
Maandag 14 januari 2013. Hanoi, Vietnam.

We vliegen 's avonds vanuit Danang naar Hanoi en rijden dus met de taxi door het stadje Danang. We zitten met onze neus tegen de ruit geplakt, want wat een infrastructuur hier! Is dit Vietnam? Het begint al met de kustlijn die ze aan het volbouwen zijn met de grootst mogelijke resorts, vermoedelijk via Japanse, Russische of Chinese investeringen? De stad zelf beschikt over verschillende zeer gesofisticeerde bruggen, een sportcomplex, het oogt heel modern en open. Nog een voorbeeld dat we Vietnam zwaar onderschatten, en dat heel veel Europeanen niet beseffen dat Azië hen met rasse schreden aan het voorbijsteken is. We hebben echt de indruk dat we in Europa volledig stagneren (en zelfs achteruit gaan economisch) maar hier merk je daar niets van. Deze landen gaan in volle vaart vooruit en het zou ons niet verbazen als de verhoudingen binnen tientallen jaren er helemaal anders uitzien.

De vlucht zelf gaat vlot. In het vliegtuig kan je soms wat mijmeren en van die nutteloze gedachten ontwikkelen. Zo bedenk ik me dat Ilyan, ons venteke, waarschijnlijk tegen het einde van onze reis al meer sandalen dan gesloten schoenen aangedaan hebben in zijn korte leventje.

Het is al lekker laat als we Hanoi binnenrijden en de kids zijn doodop (en wij ook). We worden gelukkig perfect voor ons hotelletje afgezet, en de ontvangst is heel hartelijk. Hanoi Blue Sky hotel krijgt dan ook hele goede commentaren. Eerst dacht ik dat het iets buiten het ‘centrum’ lag, maar we zullen snel merken dat er niet echt een centrum is hier en dat we heel goed centraal zitten.

De volgende dag is shoppingdag, want we hebben allemaal een jas en gesloten schoenen nodig om niet te bevriezen in Sapa. We vertrekken vrij vroeg, en ondanks de duidelijke chaos lijkt het voor ons nog wel mee te vallen met ‘oversteken’ en verkeer. Dat verandert allemaal wanneer we 's namiddags het waterpoppentheater uitwandelen. Wow, wat is dit? We komen gewoon geen meter meer vooruit. De kleine straatjes tussen het meer en ons hotel zijn min of meer opgedeeld in ambachten. Zo heb je kruidenstraat, mechaniekersstraat, kledingstraat, kinderkledingstraat en de houtbewerkingsstraat, maar wij zitten vooral vast met onzen buggy. De hele stoep wordt opgeëist door geparkeerde brommerkes en mensen, en dus moet je min of meer op straat lopen. Het zijn kleine smalle steegjes waar auto's, brommers en camions ook doormoeten, het is dus continu een gewriemel van hier tot ginder.

In de voormiddag bezoeken we ook het Hoa Lomuseum, een oude gevangenis die door de Fransen oorspronkelijk opgezet is om verzetstrijders onder te brengen, te folteren en te doden(guillotine). Later gebruikten de Vietnamezen deze gevangenis ook om Amerikanen in onder te brengen, deze noemden het het ‘Amerikaanse Hilton’. Het is de enige gevangenis midden in een stad, en het zou een van de grootste in Indochina geweest zijn in die tijd. Was vrij interessant, maar ja, met de kids is het vooral foto's bekijken en rushen naar het einde.

We hadden tickets gekocht voor het waterpoppentheater, en net voor we binnenmochten viel Ilyan in een diepe slaap, om weer wakker te worden tijdens het applaus. Het zou het manneke een worst wezen. Hij heeft zijn middagdutje gehad en wij hebben genoten van het spektakel. Iedereen zijn plezier. Het was wel de moeite vonden wij, life muziek en zang, en dan al die poppetjes, echt de moeite. Er was ook simultaan vertaling, dus extra interessant voor ons.

De schoenen vonden we vrij snel, alleen de maat van Ilyan was wat moeilijker tot we doorhadden dat je hier een a twee maten moet bijtellen. We hebben ook prachtige kinderjasjes gevonden. Voor onszelf was het een ander verhaal. In die immense drukte en gewriemel is iets degelijks vinden bijna onbegonnen werk. Daarenboven wordt het hier ook héél duidelijk dat er twee prijzen circuleren in Vietnam. Bijvoorbeeld een schoen met een plakkertje erop met 160.000 Duong en de vrouw zegt: 350.000 Duong. Ja zeg! Volledig normaal dat je als toerist iets meer betaald, maar dan kun je onderhandelen en krijg je het gevoel toch een goede deal gedaan te hebben. Hier weigeren ze gewoon vaak te onderhandelen, het is te nemen of te laten. Niet zo leuk, want de prijzen komen hier echt wel vrij duur uit vonden wij. Uiteindelijk helpt de tip van Moon (eigenares hotelletje) ons goed verder. Een winkeltje met vaste prijzen, degelijk materiaal en niet te duur. En made in Vietnam, dus ook niet de illusie dat je een écht merk koopt. Mijn schoenen moeten wachten tot morgen, want we zijn op.

De dag erop heb ik mijn schoenen bemachtigd en zijn die van Ilyan al kapot. Tja, dat heb je met geplakte schoenen. We kuieren door de stad en opnieuw vinden we het in de voormiddag best te doen, in de namiddag wordt het pas hel. Er staan hier opnieuw prachtige gebouwen in Frans koloniale stijl, heel imposant.

In de ochtend verkennen we het Leninpark. Onze taxichauffeur brengt ons eerst naar het Leninmonument. Nee, dank je en geen omweg alsjeblieft. Ik let nauwlettend op mijn plannetje of hij de juiste richting inrijdt. In het Leninpark is een half vergane speeltuin en de kids vinden het geweldig. De kermis is gelukkig nog niet open, want zo’n aftandse toestand zijn we nog niet tegengekomen. Het park op zich is heel groot en best oké, alleen is er nog geen kat aanwezig zo vroeg ’s ochtends, behalve dan enkele sportievelingen die komen badmintonnen, of met zo’n balleke aan een pluim sjotten. Leuk!

Sapa doen we op ons eentje, maar we beslissen om Halong Bay via het hotel te boeken. Dit vooral omwille van de weersverwachting. Op ons eentje op Cat Ba eiland gaan zitten met slecht weer, daar hebben we geen zin in. Misschien beklagen we het ons, maar dan is dat maar zo. Uiteindelijk moeten we ons nog haasten om op tijd op het station te geraken voor Sa Pa. We worden door de chauffeur netjes volgens de juiste route afgezet. We komen over twee dagen terug voor een nachtje Hanoi om wat te recupereren van twee nachttreinen, en we eindigen na Halong Bay ook met nog twee nachtjes Hanoi. We moeten nog naar het presidentieel paleis en het mausoleum, dus nog genoeg te doen hier.