Artikelindex

Slapend(?) naar Hoi An
Dinsdag 8 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

De minivan die ons naar de bus moet brengen komt ons in de gietende regen halen. De chauffeur blijkt een heel slechtgezinde, arrogante man te zijn, en dat is de eerste keer dat we dit in Vietnam en zelfs in Azië tegenkomen. Het werkt op de lachspieren gelukkig. Na een half uurtje wachten mogen we de nachtbus op, en we hadden moeten weten dat het krap zou worden. Jenna in het midden in een eigen zetel en Ilyan bij mij. Gelukkig viel het kleine kereltje vrij snel in slaap en kon ik hem wat tussen mijn voeten wringen, maar bij elke draai kroop hij weer naar boven en zat ik dus helemaal krap. Veel heb ik dus niet geslapen. Jenna's oogjes gingen dicht om 22.00 uur en ze werd pas om 7.30 uur weer wakker. De kinderen hebben weer supergoed geslapen, gelukkig.

Toekomen in een nieuwe stad is altijd even wennen. Je kunt je niet oriënteren, moet elke keer opnieuw de werking van het ‘openbaar’ vervoer analyseren, en je eindigt steeds weer in een taxi. Mohamed had een vaste prijs afgesproken met de chauffeur, terwijl hij een metertaxi had. Toen even onderhandeld en uiteindelijk betaalden we slechts de helft van de prijs.

In het hotel dat ik had geboekt, het Thanh Binh 1 hotel, moesten we tot 12.00 uur wachten om te kunnen inchecken, maar de manager bood ons aan naar het Thanh Binh 2 hotel te verhuizen. Voor dezelfde prijs, mét ontbijt, wel iets verder van het centrum maar dan konden we meteen in de kamer. We waren echt wel moe, dus we hebben ingestemd met het voorstel en we hebben er geen spijt van gehad. Opnieuw is dit een hotel dat maar matig aangeschreven staat op tripadvisor, maar wij waren super tevreden. De staf was supervriendelijk. Twee jonge vrouwen schoten meteen in actie om de verjaardag voor te bereiden van Jenna. Ik had gevraagd of ze voor een taart konden zorgen, en dat namen ze met plezier op zich. De kamer was gewoon excellent, met ligbad (heerlijk) en grote bedden. Een ruime kamer op en top voor ons! We konden ontbijten in het Thanh Binh 3 hotel, vijftig meter verder. Het buffet was niet uitgebreid, maar voor ons meer dan voldoende. Er was ook een zwembad, maar de temperatuur was er niet echt naar om daar in te duiken.

Hoi An is echt een supergezellig, klein stadje, ondanks het grijze weer, genieten we van het rondkuieren door de kleine straatjes, en langs de rivier. We blijven hier vier nachten, zodat we onze batterij weer even kunnen opladen.

vn-1501115627-560-420vn-1501115670-560-420

 

Jenna is jarig
Woensdag 9 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

Hier heeft ze echt waar al 364 dagen naar uitgekeken. En het enige obstakel om niet op reis te willen was dat ze haar verjaardag niet zou kunnen vieren. Dat hebben we toen in een afscheidsfeestje verwerkt in oktober. We hadden nog enkele ballonnen over en met wat WC papier versierden we de kamer. We flansten nog een kroon in elkaar en de taart werd geregeld door het hotel en we zeulden al enkele weken kleine pakjes mee met dingen die ze écht écht écht wel graag wou hebben. Bij het ontwaken was ze wel wat ‘teleurgesteld’ over haar wc papier slingers (ja sorry, we zijn op reis meid), maar dat ging snel over na het openen van haar eerste pakje: een échte prinsessenjurk! Samen met haar kroon deed haar dat glunderen.

vn-1501115887-560-420vn-1501115733-560-420

Vandaag mocht Jenna kiezen wat we zouden doen, en dat was absoluut een ritje op de fietstaxi. Dus het werd een toertje door Hoi An, met prinsessenkleed én kroon waar duidelijk ‘Jenna 5 year’ op stond. Het gevolg was dat iedereen stopte, zwaaide en ‘Happy Birthday Jenna!’ riep. Jen wist niet wat haar overkwam, ze voelde zich echt de koningin te rijk. Hoe kwam het toch dat de mensen haar naam wisten? Ja Jenna, iedereen weet dat jij vandaag jarig bent.

vn-1501115780-560-420

Daarna zijn we nog op zoek gegaan naar een speelgoedwinkeltje waar ze elk een klein speelgoedje mochten kiezen en toen terug naar het hotel voor de taart. En ja hoor, het was een échte, goedgekeurd door ons Jen. Er stond zelfs een ‘5’ op, en ze mocht zelf snijden. Het hoeft niet gezegd dat haar dag op en top was en dat ze ervan genoot. Het enige spijtige vond ze dat Tante Leen er niet bij was. Als we vragen of ze nog graag op reis is, zegt ze volmondig ‘ja’, alleen zou ze wel eens naar Tante Leen willen. Skype maakte dat gevoel later al snel weer goed.

vn-1501115757-560-420vn-1501115797-560-420

 

Broeder en zuster twisten
Vrijdag 11 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

In Hoi An kan je alle soorten kleren laten maken. We laten dit maar aan ons voorbijgaan, aangezien dat we geen zin hebben om daar nog drie maanden mee te sleuren. We bezoeken wel de My Son tempels, die zouden ouder zijn dan Angkor Wat, en zijn voor een groot deel kapotgebombardeerd door de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog. Ze liggen in de jungle en dat maakt het toch wel mooi om te bezoeken, ondanks Angkor Wat in ons achterhoofd. Je kan inderdaad nog kraters zien, best indrukwekkend. De kinderen houden zich zoals steeds meer bezig met stokken en bladeren verzamelen en zo is iedereen gelukkig. We keren met de boot terug naar Hoi An. Onderweg bezoeken we nog een eilandje waar iedereen werkt als houtbewerker, zeer impressionant wat die allemaal kunnen maken.

vn-1501115847-560-420vn-1501115897-560-420

Ilyan begint nu echt wel een echte kleuter te worden met als gevolg dat hij het zijn grote zus regelmatig lekker moeilijk maakt door te pesten, duwen en bijten. Jenna laat zich dan niet doen en zo vliegen ze elkaar regelmatig in de haren. Voor ons is dit helemaal nieuw en hoe ermee om te gaan hebben we nog niet echt gevonden. Dit zorgt dus voor kleine spanningen, en dit trachtten we op te lossen door ons op te splitsen. Mohamed een halve dag met Ilyan op schok, en ik met Jenna en omgekeerd. Het geeft ons in elk geval wat rust en privétijd met elk van onze kids. Anderzijds hebben we niet de indruk dat het de relatie tussen hen verbetert. Het is natuurlijk ook volledig normaal dat ze concurreren, maar thuis kan je vaste krijtlijnen vastleggen en een consequente houding aannemen, dat is hier niet zo evident.

We nemen ook een kijkje op het strand, vier kilometer van het stadje gelegen, maar met tien graden en gure wind is er natuurlijk niet zoveel te zien. Het is volledig verlaten en de restaurants vechten om onze komst. Uiteindelijk eten we wel verse schelpen en vis voor een belachelijke prijs. Het strand lijkt de moeite waard met mooi weer, zeker meer geschikt voor kleine kinderen dan Nha Trang. Spijtig genoeg kunnen wij er niet van profiteren.

vn-1501115643-560-420vn-1501115660-560-420

De laatste dag Hoi An schijnt de zon, en het wordt meteen weer heerlijk warm. We kuieren door het stadje en proberen ons bezig te houden tot we naar Danang kunnen vertrekken om het vliegtuig naar Hanoi te nemen. De bus duurt minimaal vijftien uur, en daar hadden we na de vorige nachtbus niet zoveel zin meer in.

Iets wat ons hier echt al is opgevallen is de hoeveelheid mannen en vrouwen die zonnebrillen verkopen. Ze lopen elkaar echt onder de voet, je vraagt je echt af waarom allemaal zonnebrillen? En je mag er dan nog een aanhebben, toch proberen ze je er nog één te verkopen.

vn-1501115663-560-420vn-1501115653-560-420

Ik vind Vietnam geweldig, een prachtig land, vriendelijke mensen, maar er is een ding waar we echt zot van worden en dat is het ‘happy hour’-gedoe. Man, man, vanwaar komt dat eigenlijk? Ochtend, middag, avond, altijd is het happy hour. Ik snap echt niet waarom men dat nog gebruikt, dat moet toeristen toch ongelooflijk afstoten? Dat effect heeft het toch op ons. Als we de mensen hier observeren dan krijgen we ook heel sterk de indruk dat echt iedereen hier werkt. Zelden vind je iemand die op zijn gat niks zit te doen, al is het prullaria verkopen. De mensen nemen hun eigen leven precies echt in handen. Feit is wel dat we Vietnam zwaar onderschat hebben, op alle vlakken. Te beginnen met de geografie. Eén maand Vietnam is echt veel te weinig om op je gemak het land te doorkruisen. We hadden hier gerust nog een maandje kunnen rondtrekken, maar ja, we hebben ons ticket Kuala Lumpur al gekocht en daar vloek ik nu wel een beetje op. Maar het zij zo. Vietnam, daar komen we nog terug.

We lazen ook in vele verslagen dat de mensen hier veel kouder en afstandelijker zijn dan in de rest van Azië, en vooral in Zuid Vietnam. Wij hebben tot nu toe die indruk nog niet gekregen, misschien omdat we met kinderen reizen? De mensen hier zijn ook allemaal heel vriendelijk en behulpzaam, al zijn ze inderdaad misschien wel iets afwachtend.

 

Opvallend in Vietnam
Vrijdag 11 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

Nog enkele opmerkingen over dingen die ons opgevallen zijn. In Cambodja wordt gefeest. Echt overal staan feesttenten, in het midden van de straat of er worden zelfs hele straten afgesloten. Dagelijks kwamen we drie of vier trouwfeesten tegen, ongelooflijk.

Wat is dat toch met Vietnam en het katholicisme? Misschien valt het extra op door Kerstmis, maar echt overal word je hiermee geconfronteerd. 40% zou hier katholiek zijn, maar wij vragen ons echt af hoe het komt dat dit in Vietnam zo hoog is, en in Laos en Cambodja niet? Hier zie je ook veel minder tempels en meer kerken, heel raar.

Er zijn geen tuktuks in Vietnam en zoals gedacht is dit een hele aanpassing voor de kinderen, die vragen constant achter de tuktuk. Je hebt hier wel zo van die fietskarren, maar dat gaat tergend traag.

We eten hier echt wel zalig. Mijn favorieten zijn ondertussen: Tom Yam soep, steamed fish in banana leafs, Cao Lau met shrimps, fish hotpot, steamed spring rolls, noodle soep (wat ook Jenna’s favoriet is). Ilyan eet echt alles, het manneke gaat echt total loss bij elke maaltijd, pikant of niet. Geweldig, zelfs de omringende toeristen maken er grapjes over.

vn-1701582320-560-420

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!