Op pad met de Easy Riders
Zaterdag 5 januari 2013. Nha Trang, Vietnam

De kinderen zijn al vroeg wakker, want vandaag gaan we ‘brommer’ rijden. Hier kijkt Jenna al weken naar uit, ze vraagt ons steeds wanneer we eens brommer rijden, maar zelf durven we niet goed met de kids, maar nu komt het er dus eindelijk van. Terwijl we ontbijten komen TinTin en Hung onze bagage halen. De grote bagage en de buggy gaan met de bus mee, wij nemen enkel het hoogstnodige mee op de brommer.

Iedereen krijgt een helm, dus ook Ilyan, en daar is mijnheer niet heel blij mee. Maar al snel went hij eraan en kunnen we op weg. Mohamed heeft gisteren wel een verkeerde beweging gemaakt en zit nu met een serieuze lumbago (rugpijn), maar niets aan te doen want we moeten de brommer op. Onze baggage wordt goed vastgesjord, Jenna begint tussen mij en Hung, Ilyan tussen Tintin en Mohamed. Maar die combinatie werkt niet zo goed dus onderweg wisselen we al snel, en Jenna mag vooraan bij Tintin zitten, en dat vind ze helemaal oké. Het doet raar om op een echte motto te zitten, je zweeft bijna. Toch voel ik me nog wat ongemakkelijk, maar dat gevoel verdwijnt snel als ik zie dat Hung inderdaad heel veilig rijdt, op het gemak.

Onze eerste stop is al na vijftien minuten, een tempel, en kort daarna een bloemenkwekerij. Bij de koffieplantage komen we ook alle ‘dagjestoeristen’ tegen, maar die laten we snel achter ons en vanaf dan komen we drie dagen lang geen andere toeristen meer tegen, behalve de andere vijf die dezelfde tour als ons doen. De eerste dag zitten we nog vrij hoog, we rijden door prachtige bergen en heuvels, en ik begin te begrijpen waarom motards zo gepassioneerd zijn door het rijden met de motor. We rijden in totaal 180 kilometer en naar het einde toe staat er echt heel veel wind. De kinderen doen het eigenlijk geweldig. Jenna horen we niet en Ilyan doet een dutje onderweg. We eten ergens in een lokaal restaurant voor belachelijk weinig geld. Het laatste uur is even op de tanden bijten, maar al bij al is het vlot gegaan. Hung en Tintin blijken een heel leuk duo te zijn. Tintin de grappenmaker, Hung de stille, maar supercreatieve kerel die allerlei goocheltrucjes kent en de kinderen hangen aan zijn lippen. Hij plooit hoedjes en bootjes, Jenna is er zot van. De eerste avond eten we met zijn allen Vietnamese hotpot met vis, heerlijk. Het is een soort fondue/soep waar je groenten en noodles bijvoegt, en daarvan eet.

Dag twee beginnen we aan Lak Lake, een mooi meer, waar je ook kan olifanten rijden. De oudjes (wij dus) trekken er niet echt aan, en de kinderen vragen er niet naar, dus dat slaan we gewillig even over. We stoppen aan een longhouse, typisch voor een minderheidsgroep in Vietnam (sorry, vergeten welke) en worden uitgenodigd bij Jeane, een vrouw van 36, met een ongelooflijke uitstraling. Terwijl we op de vloer zitten bedenk ik opnieuw hoe anders onze levens zijn, ondanks we van dezelfde generatie zijn. Als je haar zou zien in een grootstad als HCMC, ze zou niet opvallen, ze zou perfect voor een intellectuele vrouw kunnen doorgaan, maar deze vrouw woont in dit dorp, kan niet lezen of schrijven. Ze heeft ook een hele positieve uitstraling op de kinderen en binnen de kortste keren zitten ze bij haar op schoot, spelen ze met haar. Dit zijn we nog niet tegengekomen in Azië. Ik heb nog zovele vragen, maar we moeten ervan door, we zullen haar zeker enkele foto's opsturen.

Vandaag rijden we vooral over grote vlaktes, rijstvelden, prachtige groene vlakken. We bezoeken een houtbewerkingsatelier, we stoppen aan enkele prachtige uitkijkpunten, rubberplantages, cacaoplantages,. en we genieten. We rijden ook langs een regio waar de Amerikanen ongelooflijk veel bommen met Agent Orange gegooid hebben, men kan er niks eetbaars meer planten, tot op de dag van vandaag.

Ilyan krijgt het af en toe wel even moeilijk, maar het manneke zit dan ook echt gesqueezed tussen ons in, dat is inderdaad niet altijd leuk. Gelukkig stoppen we regelmatig, en hij mag elke keer een stok meenemen achter op de brommer, zo leiden we hem telkens weer wat af. Dag twee doen we in totaal 160 kilometer. We hebben echt het gevoel nu off the beaten track te gaan, het lokale Vietnam te mogen opsnuiven. Het is uniek.

De laatste dag staat er 220 kilometer op het programma. Het is dus voornamelijk op de motor zitten, iets minder stops en een heel deel is ook over de hoofdweg. Dat is af en toe wel wat griezelig, met camions en bussen die voorbijrazen, en daarenboven lijkt het ook te beginnen met regenen. Zwarte wolken stapelen zich op, en uit voorzorg trekken we allemaal onze regenjassen en poncho’s aan. Uiteindelijk vallen er tien druppels en hebben we dus heel veel geluk met het weer want ik kan me voorstellen dat helemaal verzopen op de brommer zitten niet aangenaam is, en zeker niet voor de kinderen.

We komen heelhuids aan in Nha Trang en nemen daar afscheid van Tintin en Hung. We hebben er een hele leuke driedaagse opzitten. We schrijven dan ook een positief tekstje in hun boek. Normaal gezien als ik zoiets onder ogen krijg, ben ik altijd heel sceptisch, maar de commentaren die erin staan kloppen als een bus. Het was heerlijk, een aanrader. We checken doodmoe in in het Ha Tram hotel, een goedkoop hotelletje op vijftig meter van de zee, vlakbij het centrum. Ideaal.