Dwalen in Dalat
Donderdag 3 januari 2013. Dalat, Vietnam.

We nemen de dagbus naar Dalat, zeven uur rijden, dat is nog net te doen. En als je ‘s nachts rijdt kom je op een onmogelijk uur aan, niet aan te raden met kids. We nemen wel een ‘slaapbus’, maar hier zijn het geen bussen zoals in Laos. Er zijn drie rijen met stoelen en telkens een gang er tussen, en dat in twee verdiepingen. Je zit ‘op de grond’, en je kan de stoel helemaal plat leggen. Lijkt comfortabel, maar drie stoelen voor vier man is niet echt handig, want dat betekent dat Ilyan steeds op de schoot van iemand moet. Gelukkig is het 1 januari en zijn het enkel zotten die reizen, dus de bus is buiten enkele high society dames met hunne chiuaua (wat zijn dat venijnige hondjes zeg) zitten we alleen op de bus. Jenna dus boven geïnstalleerd en zodoende hadden we plaats genoeg.

We zijn er wel in geslaagd voor de eerste keer iets belangrijk te vergeten, we weten niet echt meer waar, maar ik vermoed in HCMC: de smurfin van Jenna. Ze is ontroostbaar en verteert het pas een beetje nadat tante Leen haar beloofd heeft bij thuiskomst een nieuwe te zoeken.

De zeven uur in de bus zijn eigenlijk voorbij gevlogen. Ilyan heeft twee uur geslapen en verder zijn onze kids ondertussen zo iPad verslaafd, dat ze volledig apathisch worden als we dat ding opzetten. We hebben hier een iPad gekocht, allez, in Cambodja, in een échte iShop, zo leek het toch. Geen goed opvoedend middeltje, maar kom, we hebben nu al zoveel regels doorbroken, wij kunnen echt ook wel wat rust gebruiken. Ik lees zelfs een half boek uit. En de ‘echte’ opvoeding starten we thuis wel weer op.

De busmaatschappij schijnt een hele goeie te zijn, FUTA, typisch oranje bussen. Ze blijken zelfs hele restaurants te hebben naast de weg daar maken we dan ook een stop en eet ik een vissoep met een vissenkop er in. De kids en Mo houden het op fried rice.

We komen goed op tijd aan in Dalat, een stadje in een vallei met een beetje uit hun voegen gebarsten heuvels, prachtig gelegen. De temperatuur is hier inderdaad ook heel aangenaam. Het ligt aan een meer, en oogt voor ons heel Europees. We worden door een shuttlebus naar ons hotel gebracht, en daar wacht een minder leuke verrassing. Ik had iets geboekt via booking.com en ik lijk een soort van ‘hotelzoekerijvermoeidheid’ te ontwikkelen, want ik leek echt niets naar onze goestng te vinden. Ik had me dus al opgejaagd bij de zoektocht, en daardoor niet gezien dat ik iets in euro's had geboekt in plaats van in dollars. met als gevolg dat de prijs dus veel hoger was dan ik dacht(34 ipv 25 dollar). We zaten dus wel in een chique hotel, maar ik was heel slecht gezind. Daarenboven moesten we bijbetalen voor Jenna, nog nooit voorgehad, want dat stond in de ‘condities’, maar we kregen wel een kamer upgrade. Het personeel op zich was heel vriendelijk en een beetje gegeneerd dat we moesten bijbetalen. Maar om alles op mijn rekening te schrijven, daar kan ik heel pissig om worden. We hebben aangegeven dat we slechts een nacht zouden blijven en ondertussen op zoek gaan naar iets véél goedkopers.

We hadden die avond nog beloofd bij de Dalat Easy Riders langs te gaan om te kijken of we met hen een tour zouden doen. De Easy Riders blijkt een echte hype te zijn geworden, elk kantoortje biedt ze wel aan. Maar de officiële onderscheiden zich nu door hun blauwe vestjes. dus de echte vinden, kan niet moeilijk zijn, dachten we. Blijkt dat de ‘originelen’ zich een aantal jaar geleden toch ook opgesplitst hebben, en alle twee blauwe vesten dragen. Ik had contact gelegd blijkbaar met de ‘ouderen’ en dus de échte, we weten het nog steeds niet. Mr. Wing, waarvan de Dingemannen gezegd hadden dat hij aan te raden was, stond ons al de hele dag op te wachten. Hij was zelf echter niet beschikbaar, maar hij had twee collega's mee die hij ons met een gerust hart toevertrouwde: Mr. Tintin, die Frans sprak, en Mr Hung.

Toen kwam het onderhandelen over de prijs, niet mijn favoriete onderdeel. De trip betekende een serieuze hap uit ons budget dus dat zorgde voor de nodige twijfel. Daarenboven zat ikzelf toch ook nog met de angst over het motorrijden zelf en de vraag: hoe verantwoord dit is met kinderen. Maar zoals ik al eerder schreef, dit moet je hier loslaten anders doe je niks. Beide heren gaven heel duidelijk aan dat veiligheid voor hen op de eerste plaats kwam: ze zouden heel rustig rijden, vaak stoppen, en alles in functie van de kids doen. We hakten de knoop door: we doen het. De mannen zagen er heel professioneel uit. Tintin’s vader was militair geweest in het Zuidvietnamese leger, en daardoor had hij schoolgelopen in het Franse systeem. Hung was een veel rustiger type, twee echte bompa's. (Belgisch voor grootvader. Red.) We zullen in drie dagen tijd rijden van Dalat naar Lak Lake en dan via Buon Ma Thuot naar Nha Trang.

Ondertussen hadden we ook ons oog laten vallen op een klein guesthouse, vlakbij hun bureau. 12,- USD voor een prachtige reuze triple room, in Peace hotel 1, een absolute aanrader. Ze hebben ook een ‘2’ hotel aan de overkant. Opnieuw blijkt Tripadvisor niet echt betrouwbaar naar onze normen, ik merk dat vele goede hotelletjes (voor ons) vrij slechte beoordelingen krijgen. Dalat is een stadje met een hele rare stratenstructuur, we lopen compleet verloren op de terugweg, maar dat maakt dat we het gehele stadje al gezien hebben op één avond.

De volgende ochtend doen we het rustig aan, we krijgen wel een superdeluxe buffetontbijt in ons duur hotel, mooi meegenomen. Voor mensen met een groter budget, zeker een aanrader. We lopen naar het meer waar we een zwaan, aka peddelbootje huren voor 1,50 USD. We passen er net niet in met ons vier, dus dat is wat geduw en getrek, en na tien minuten zijn we kapot. Nooit gesnapt wat er zo leuk is aan zo’n peddelding, maar steeds laat ik me verleiden om erin te gaan. We proberen nog wat te genieten van het uitzicht, de bergen rondom ons, maar de kids zijn het snel beu en willen eruit. Het Dalat ‘amusement’park aan de overkant lijkt volledig verlaten en we gaan ervan uit dat het niet meer werkt.

Aangezien we geen plannen hadden en we hadden gehoord over de kabelbaan in Dalat besloten we die eens uit te testen. Bleek een super hoogtechnologisch vernuft te zijn, drie kilometer lang over de heuvels, prachtig. We boekten een heen- en terug ticket, want het eindpunt lag verder weg van Dalat, en een Russische gids gaf ons mee dat vlakbij het eindpunt een soort bobsleebaan was, waar ik al over had gehoord. De kinderen vonden het ook geweldig en schreeuwden de longen uit hun lijf naar de boeren op de grond (die er niets van hoorden, zo hoog zaten we.), en ze vonden het superspannend dat we maar net over de boomtoppen gleden.

Eenmaal aan de overkant stonden heel veel minibusjes te wachten maar geen taxi's. Even gewacht en een half uurtje later kwam er dan toch een taxi aangereden, alleen verstond de chauffeur niets van wat we zeiden, en aangezien ik de naam niet wist van het domein kwamen we er niet uit. Na wat discussie met een collega gaf hij aan dat hij het wist en vertrokken we. we werden afgezet helemaal in het centrum van Dalat. Shit. Echt balen. Ons terugticket kabelbaan naar de knoppen, geen bobslee, echt stom. Het is hier toch heel moeilijk om jezelf verstaanbaar te maken. Omdat wij totaal niets van de taal kennen, ben je volledig afhankelijk van de kennis van Engels van de Vietnamezen en ook al leer je enkele woordjes, het is nooit genoeg om je echt verstaanbaar te maken. Daarenboven zijn de mensen zo vriendelijk dat ze geen ‘nee’ durven zeggen, en dan kom je in zulke situaties terecht. Het enige voordeel was dat we op tijd konden verhuizen van hotel. Aangekomen in het nieuwe hotel begonnen met zakken te herschikken voor de driedaagse.