De Kong Family op tour
Dinsdag 1 januari 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

De volgende ochtend is iedereen klaar voor het vliegtuig. We kijken uit naar deze ‘relaxte’ vorm van reizen, maar al bij al ben je toch ook een hele dag kwijt, dus in tijd win je echt niet zoveel. Aangekomen in de luchthaven kijken we onze ogen uit. Spiksplinternieuw gebouw, en oh man. de toiletten… Lang geleden dat we nog zulke luxe hadden. Ja, na twee maanden geniet je van de kleinste dingen. Er is zelfs een hele verzorgingskamer voor Ilyan, met alles erop en eraan. Onze bagage blijkt nog steeds ‘maar’ twee keer 19kg te zijn. Best oké, en toch blijven we met veel te veel zeulen. De buggy wordt meer en meer een last, we gebruiken hem nog amper en het is altijd ruzie over wie erin mag, dus die laten we vermoedelijk toch nog eens ergens achter. We vliegen naar Ho Chi Minh City (HCMC), een vlucht van een uur, en alles gaat vlot. Alleen zijn we vergeten de schaar uit de handbagage te halen. Spijtig, die moeten we achterlaten. Jenna valt tijdens het wachten nog keihard met haar achterhoofd op de marmeren vloer, en dat is toch altijd wel even schrikken. Vooral door de open wonde, maar tot nu toe valt het altijd wel mee.

Men had ons gewaarschuwd: HCMC is chaos. Hmm, valt voor ons toch nog goed mee. Inderdaad er zijn ontelbaar veel brommertjes, maar er zit een systeem in, wat de chaos toch meer geordend maakt. Wij zijn meteen verkocht, HCMC is ons ding. De kinderen zijn teleurgesteld, want geen tuktuks hier, maar nog eens in een gewone auto zitten is ook wel een belevenis op zich.

Ons hotelletje, MyMy Arthouse, ligt in een achtersteegje vlakbij de grote baan, middenin de backpackerswijk. Kim, de manager had niet op de kids gerekend en stelde ons eerst een kamer met twee stapelbedden voor: niet oké. Dus dan maar een verdiep hoger met een dubbel en enkel bed en dat is toch wel beetje hoog voor de kids. En toen kwam hij met een kamer, een pracht van een ding. Die pakken we. Mijn tactiek lijkt te werken. Het is opnieuw een echt backpackers guesthouse, maar daar houden we van. We merken ook dat als we in een massatoerismeding zitten, we bijna geen contact krijgen met andere reizigers. Het is vooral in een guesthouse als deze of op meer afgelegen plaatsen, dan raak je meteen aan de praat met de mensen. Hier vallen we dan ook wel meer op, met onze twee belhamels die bij het binnenkomen van een nieuw guesthouse elke keer de boel serieus op stelten zetten. Ruzie maken en krijsen, dat is hun voornaamste ‘aanpassingsstoornis’ en dat geeft dan meteen een goede indruk.

In het park aan de grote baan is er een reuze festival aan de gang voor Nieuwjaar. Overal standjes met eten, proeverijen en optredens. Een echte féria. We vinden het hier nu al geweldig. De hele avond lopen we langs de kraampjes, we krijgen een gratis voorsmaakje van het waterpoppentheater dat is nagebouwd, er wordt een echt Vietnamees dramastuk opgevoerd met prachtige kostuums, en op het grote podium geven piepjonge turnsters het beste van zichzelf met dansoptredens. We maken een groep gehandicapte kinderen gelukkig door met hen op de foto te gaan, en warempel, de kinderen laten zich vrij gewillig doen. Oh wat hebben wij toch schatten. Als bedankje krijgen ze een chocomelk van een jongen, zij ook gelukkig. We moeten nu echt wel gaan slapen, maar morgen komen we terug.

De volgende dag hebben we een citytour geboekt, aangezien we krap in tijd zijn. Na een uur wachten komt onze gids er eindelijk aan in een taxi. Er zijn weinig kandidaten voor de tour en dus doen we alles met de taxi, niet handig met de kinderen. Ilyan heeft sinds enkele dagen een obsessie voor zijn olifantenzakje met zijn blokjes er in en zeult dat overal mee naar toe. Dapper op zijn rugje, maar toch weer extra werk. Ik vraag me af of dat toch een teken van vastklampen aan zekerheid is bij hem, zo gehecht is hij er ineens aan. We zijn al een hoop Duplo blokken kwijt, maar hij heeft er nog wel genoeg om een toren te maken en enkele autootjes om overal mee rond te rijden. Wel schattig om te zien hoe hij alles begint uit te pakken vanaf we ergens gestationeerd zijn, meestal in een restaurant.

Maar dus de tour. De gids stelt zichzelf voor als Mr Kong, van Me-Kong, KingKong. Blijkt dat hij de hele dag lang dit soort grapjes maakt. Geen probleem op zich, ware het niet dat dit het enige is wat hij doet. Geen enkel feit komt er uit zijn mond, of het is gewoon niet correct. We beginnen met het War museum: ‘Fourty minutes’, zegt de gids, ‘it's too horrible’. Wel dat zullen we zelf wel bepalen, de toon is al gezet, ik ben al pissed. Mohamed kan er om lachen maar in de loop van de dag jaag ik mij alleen maar meer op. Mohamed relativeert en houdt mij onder controle, maar fourty minutes is dus duidelijk niét genoeg. We racen door het gebouw vol gruwelijke, maar toch ook interessante foto's. Voor mezelf niet in het minst omdat het de bekende (Amerikaanse) fotografen uit die tijd zijn die hier hangen (à la fotografiemuseum.), maar ook gewoon de geschiedenis bekeken van hieruit interesseert ons. De kinderen willen bij elke foto weten waarom dat er op staat, en Jenna is pas tevreden als ik een voor haar juiste uitleg geef. Ze is duidelijk in haar ‘waarom’ fase geduikeld. Oh boy. ‘Mama waarom is die mijnheer dood? Waarom heeft die baby twee hoofden? Waarom ligt die mijnheer daar? Waarom is dat een soldaat?’. Opnieuw, hoe leg je dit uit aan een vierjarige? Ilyan houdt het bij ‘kijk, kijk’. Iets simpeler. Eenmaal boven merken we dat ze in het museum gewoon een babysit hebben. Dedju toch, hadden we dat beneden geweten. Ik sta al helemaal gespannen, want ik wil dit op mijn gemak bekijken, maar de gids staat beneden al te wachten.

Volgende stop is Chinatown, vrij klein volgens de norm ‘chinatown’. We gaan naar een markt in een oud gebouw. De Vietnamezen eten blijkbaar enorm veel gedroogd en gepekeld voedsel want alles wordt gedroogd: vlees, vis, groenten, fruit, rijst, noodles. Opnieuw krijgen we een resem grapjes over ons heen en vrij denigrerende opmerkingen over de Vietnamezen zelf. Het is duidelijk dat deze gids naar de mond van de toeristen probeert te spreken, maar  wij zijn duidelijk geen doorsnee toeristen. Mohamed zorgt voor het lachsalvo, ik zorg voor de kinderen. De chinese tempel was mooi, en een soort tempel die we nog niet gezien hebben.

Als we hem een paar vragen stellen over de oorlog raakt Mr. Kong helemaal in de war. Hij zei dat de Amerikanen enkel in de jungle en de Mekongdelta gebombardeerd hebben, daar wonen geen mensen. Pardon? Waarom zijn er dan meer dan 300.000 burgers gestorven? Hij is duidelijk geen Vietcong fan, en dat kan ik begrijpen, maar van een gids verwacht ik een verhaal, liefst zo objectief mogelijk. En dan mag er af en toe best een grap tussen zitten, maar zeggen dat er een babyboom heeft plaatsgevonden na de oorlog omdat de Vietnamezen verslaafd zijn aan porno, en daarna niet kunnen zeggen wat de historische oorzaak vermoedelijk is, dan heb ik het wel gehad. Maar genoeg gezaag van mijnentwege.

De namiddag bezoeken we het reunification center, de plaats waar de eerste president van Zuid Vietnam gestationeerd was. Dit bezochten we in groot detail, pure luxe, pracht en praal. Het kon de kinderen een worst wezen, zij waren doodop. Gelukkig had je in elke zaal een microfoon, waarmee de gidsen hun uitleg konden doen. Dit hadden ze al vrij snel door, en nu ja, soms moet je je grenzen wat verleggen van wat wel en niet mag. In elke zaal klonk al snel een welgemeend ‘halloooo’ van Jenilly. Tot Ilyan de smurf van Jenna met een grote zwier de eetzaal van de president ingooide, die mooi afgebakend stond met een lint, toen schoot de bewaker toch even in actie. Maar zoals altijd, al glimlachend, hoewel ik Ilyan gezegd had dat hij boos was. Tja… Nog vlug de kathedraal en de postoffice afgewerkt, en uitgeput terug naar ons hotel.

De volgende dag stonden de Cu Chi tunnels op het programma. We konden ongeruste toeristen ondertussen al geruststellen: de bus zal te laat komen, en inderdaad een uur later konden we vertrekken. Wachtend op het voetpad en continu aangeklampt worden door mensen die je zonnebrillen, fruit of prullaria werd het geduld van de kids danig op de proef gesteld. Eindelijk kwam de bus, en o nee, Mr Kong. Dit kan niet waar zijn. Maar vandaag had hij wel het juiste publiek mee: een groep jonge Canadese meisjes die hem hilarisch vonden dus ons liet hij met rust. En geloof het of niet: de hele dag kregen we exact dezelfde moppen te horen, ik kon ze al bijna mee vertellen. Echt jammer, want de geschiedenis van Vietnam is zo interessant, we zullen het van het net moeten halen en plakken aan wat we gezien hebben.

De héle voormiddag onderweg, pipistop aan een gehandicaptenwerkplaats waar ze hele mooie stukken maakten met schelpen en eierschalen en na 2,5 uur uiteindelijk aangekomen. Tussen de massa andere toeristen moesten we Mr. Kong volgen: ‘the Kong Family’. Juist ja, weer een grapje van hem. Eerst kregen we een propaganda filmpje te zien, wel grappig hoe ze de Amerikanen afkraakten en daarna konden we door de bossen wandelen. Hier kregen we de gaten te zien die toegang verschaften tot de tunnels, die in de Vietnamoorlog gebruikt werden als verstopplaats en aanvalsbasis. Ongelooflijk hoe smal die dingen zijn.

Een pauze werd ingelast aan de schietbasis, zeer indrukwekkend voor de kinderen, die begrepen totaal niet wat er gebeurde. Tja wat zeg je dan? ‘Dit klinkt zoals oorlog?’ Met als gevolg dat Jenna zich 's avonds afvroeg of er nu ook een bom ging vallen op haar bed. Na de pauze mochten we met zijn allen een tunnel in, die speciaal voor de toeristen iets vergroot was. Jenna gaf aan toch bang te zijn, dus haar lieten we boven op ons wachten en met ilyan doken we de tunnel in. Het manneke kon rechtop staan, wij moesten naar het einde toe toch danig kruipen. Zeer claustrofobisch en ik was blij dat ik eruit was. Ongelooflijk dat de Vietnamezen hier jaren gewoond en gevochten hebben.

De terugrit verloopt goed, en we zijn nog op tijd terug om de avond op het festivalletje te kunnen rondlopen. Aan het eind blijkt ook een kermis te zijn, en daar blijven we dus hangen. De kinderen genieten en wij houden ons hart vast want de toestellen zien er keer op keer miserabeler uit.

We zijn ondertussen ook al vrij goed in het oversteken van de straat. Al bij al valt het nog mee, misschien omdat we met kinderen oversteken? Vaak worden we ook geëscorteerd door burgers of soms ook door de politie.

Oud en Nieuw vieren we op de kamer. Om 20.00 uur mogen de kids een flikkertje opsteken. Ze begrijpen er geen snars van wat Nieuwjaar is, dus laten we het verder ook maar zo. Zelf vallen we rond 23.30 uur in slaap. We kunnen toch niet weg, maar we zijn ook doodop en morgen is weer een reisdag. Dan gaan we naar Dalat, zeven uur in de bus dus we kunnen beter een beetje uitgerust zijn.