Relaxen in Vietnam
Zondag 30 december 2012. Phu Quoc, Vietnam.

Vandaag reizen we door naar Vietnam. Bij het kopen van onze bustickets beslissen we te gokken dat we ter plaatse in Ha Tien ook boottickets nog kunnen kopen, en we kopen dus geen combiticket. Slechte gok zullen we achteraf merken, maar ja, daar leren we weer van.

We nemen de bus van 10.30 uur en op het internet lezen we dat de laatste ferry naar Phu Quoc vertrekt om 13.30 uur, dus dat is wel even spannend. Als het busje dan ook nog een half uur te laat aankomt, lijkt het wel heel krap te worden. Een klein uurtje naar de grens, opnieuw over lekker hobbelige wegen, Ilyan op mijn schoot, want vrije plaatsen worden hier goed opgevuld. Gelukkig hebben we de plaats die we steeds voor Jenna kopen wel steeds mogen benutten, want we lezen verhalen van andere koppels waarbij de ‘betalende’ kinderen soms gevraagd wordt ook op de schoot van de ouders te gaan zitten. We zitten naast een Spaans koppel met een zoon van twaalf, superleuke en gezellig mensen, die een beetje op ons lijken: de vrouw lekker opgejaagd en de man de rust zelve.

Aangekomen aan de grens gaan we eerst Cambodja uit. Wij mogen blijven zitten want de chauffeur regelt de stempels. In dit niemandsland rijden we voorbij twee casino's. In Vietnam is gokken verboden, dus vermoedelijk komen de rijkelui gewoon naar hier. Dan allemaal eruit voor het Vietnamese visum, dat we eigenlijk al hebben. Maar goed, aan de grens protesteer je best niet, want dan geraak je misschien niet binnen. Opnieuw een health check: papiertje invullen, temperatuur nemen en een dollar per persoon alstublieft. Children no pay, werkt hier niet. Iedereen betaalt, grmbl, ons van de domme houden en verwonderd wijzen naar de kinderen werkt hier niet echt. We moeten betalen. Ondertussen is een mevrouw onze paspoorten komen halen en moeten we wachten, wachten, wachten. Een kleine honderd mensen bijeen, dat lijkt lang te gaan duren, en de tijd tikt maar door. De ferry wacht vermoedelijk niet. Een heel deel mensen heeft hun bagage mee,wij niet, achtergelaten in de bus. Hmm, plots zien we ons busje terugkeren richting Cambodja? Wat is er aan de hand? Jenna en Ilyan spelen ondertussen glijbaantje op de bagageroller die in het midden van het zaaltje staat. Ze trekken elkaar voort en hebben het reuze naar hun zin. Wij houden de tijd in de gaten.

Uiteindelijk komt er schot in de zaak en om 13.00 uur krijgen we onze paspoorten terug. Een zeer nerveus jongedametje zegt dat we in een andere minivan moeten stappen. Maar waar is onze bagage? Ze beweert dat die al naar haar office is gebracht, maar daar zijn wij natuurlijk niet over te spreken. Niemand heeft ons ingelicht én onze zak met laptop zit erbij. Dit klopt waarschijnlijk wel, maar het voelt niet zo goed dat je volledig afhankelijk bent van anderen en hen zomaar moet vertrouwen. Daarom hadden andere reizigers hun bagage dus bij zich. Opnieuw een goede les.

Geen discussie, in de bus en rijden maar. Om 13.15 uur komen we aan in de office, en inderdaad, daar zijn onze rugzakken. Vlug nog een ticket kopen. Verdorie, hier vragen ze 12 USD in plaats van 10 USD in Cambodja. Logisch natuurlijk, gezien de tijd dringt weten ze ook dat we sowieso een ticketje zullen kopen. Opnieuw een goede les geleerd. Het busje is goed volgepropt, de minuten tikken voorbij, en helemaal als laatste komen we aan. Dan nog een klein spurtje naar de ferry, en oef, we zitten erop. Een vrij comfortabel ding, die ferry, en na anderhalf uur zitten we al op Phu Quoc. Onderweg kopen we al een busticketje, zodat we snel in ons hotel geraken. Eerst nog de pier van honderd meter afstappen met al onze bagage, in de broeiende zon, en dan richting Viet Tanh Resort.

Ik zat al op voorhand met een enorme kater, zoals ik al had geschreven omwille van de prijzen hier, en bij aankomst bleek dat we een kamer hadden met drie bedden, maar waar wel vijf man in kon. Veel te groot dus, daarom moesten we dus 50 $ betalen, hetgeen echt totaal te hoog geprijsd is. Op zo’n moment zinkt de moed mij in de schoenen, en dan komt Mohamed in actie. Hij naar de receptie, even discussiëren, en bekomt dat we de dag nadien in een ‘gewone’ bungalow kunnen voor 35$. Toch alweer 15$ uitgespaard! We hadden al beslist niet langer te blijven, gezien de hoge prijzen, maar wij vermoeden dat ze enkel de dure kamers verhuren in hoogseizoen en de goedkope verhuren aan mensen die komen binnendwarrelen. Ik had duidelijk gevraagd naar een goedkope kamer voor twee personen, en ze hadden mij gezegd dat die er niet was. Wel dus. Wel een beetje anticlimax, maar al bij al is het resort wel oké. Het komt uit aan de zee, maar geen airco en dat is puffen. Met drie fans op ons bed gericht en het weer dat toch een beetje afkoelt ‘s nachts slagen we erin om min of meer relaxt te slapen. Raden we dit resort aan? Op zich wel, maar de kamers zijn wel te duur voor wat ze zijn. Ik vermoed dat je buiten het hoogseizoen hier veel goedkoper kan zitten.

We beslissen om een volledige time out te nemen en te genieten van het strand. Dat begint voor Mohamed al om 07.00 uur 's ochtends, want Ilyan beslist dapper om dan zijn oogjes al open te doen, en het is mijn toer om uit te slapen. Vader en zoon dus op schok, langs het strand, terwijl moeder en dochter genieten van het extra uurtje rust.

We nestelen ons al van 's ochtends vroeg in een zetel aan het strand, en komen er pas weer uit nadat de zon ondergegaan is. Mohamed heeft ongeveer twaalf in het water gelegen. Opnieuw genieten de kinderen met volle teugen, zandkastelen bouwen, zwemmen, de dag kan niet stuk.

We komen hier toch wel tot het besef dat wij geen mensen zijn om een week aan een stuk aan het strand te liggen niksen. Het doet deugd, maar wij hebben afwisseling nodig. Aan de andere kant voelen we wel dat het vrij hoge tempo waarin we reizen, zeer vermoeiend werkt op ons allemaal. En we moeten ergens een rustpunt gaan inbouwen, alleen is het nog niet duidelijk waar en hoe.

Op 23 januari hebben we onze vlucht naar Kuala Lumpur al, en dat betekent dat we Vietnam lichtelijk onderschat hebben. We zullen keuzes moeten maken wat we wel en niet zullen doen. Zo zullen we Mui Né ‘rechts’ laten liggen in verband met hoge golven en zandduinen en rechtstreeks vanuit HCMC naar Dalat reizen.