Artikelindex

JokeMohamedVietnam165Joke, Mohamed, Jenna en Ilyan: zes maanden door Azië - Vietnam
21 oktober 2012 - 25 april 2013

Na lang wikken en wegen hebben Joke en Mohamed de stap gezet. De tickets naar Zuidoost Azië zijn geboekt. Eind oktober 2012 vliegen ze samen met Jenna (4) en Ilyan (2) naar Bangkok. Ook de visa voor Australië worden aangevraagd maar of ze de sprong naar dit andere continent gaan maken, zal pas tijdens de reis blijken.

door Joke Hertogen


Relaxen in Vietnam
Zondag 30 december 2012. Phu Quoc, Vietnam.

Vandaag reizen we door naar Vietnam. Bij het kopen van onze bustickets beslissen we te gokken dat we ter plaatse in Ha Tien ook boottickets nog kunnen kopen, en we kopen dus geen combiticket. Slechte gok zullen we achteraf merken, maar ja, daar leren we weer van.

We nemen de bus van 10.30 uur en op het internet lezen we dat de laatste ferry naar Phu Quoc vertrekt om 13.30 uur, dus dat is wel even spannend. Als het busje dan ook nog een half uur te laat aankomt, lijkt het wel heel krap te worden. Een klein uurtje naar de grens, opnieuw over lekker hobbelige wegen, Ilyan op mijn schoot, want vrije plaatsen worden hier goed opgevuld. Gelukkig hebben we de plaats die we steeds voor Jenna kopen wel steeds mogen benutten, want we lezen verhalen van andere koppels waarbij de ‘betalende’ kinderen soms gevraagd wordt ook op de schoot van de ouders te gaan zitten. We zitten naast een Spaans koppel met een zoon van twaalf, superleuke en gezellig mensen, die een beetje op ons lijken: de vrouw lekker opgejaagd en de man de rust zelve.

Aangekomen aan de grens gaan we eerst Cambodja uit. Wij mogen blijven zitten want de chauffeur regelt de stempels. In dit niemandsland rijden we voorbij twee casino's. In Vietnam is gokken verboden, dus vermoedelijk komen de rijkelui gewoon naar hier. Dan allemaal eruit voor het Vietnamese visum, dat we eigenlijk al hebben. Maar goed, aan de grens protesteer je best niet, want dan geraak je misschien niet binnen. Opnieuw een health check: papiertje invullen, temperatuur nemen en een dollar per persoon alstublieft. Children no pay, werkt hier niet. Iedereen betaalt, grmbl, ons van de domme houden en verwonderd wijzen naar de kinderen werkt hier niet echt. We moeten betalen. Ondertussen is een mevrouw onze paspoorten komen halen en moeten we wachten, wachten, wachten. Een kleine honderd mensen bijeen, dat lijkt lang te gaan duren, en de tijd tikt maar door. De ferry wacht vermoedelijk niet. Een heel deel mensen heeft hun bagage mee,wij niet, achtergelaten in de bus. Hmm, plots zien we ons busje terugkeren richting Cambodja? Wat is er aan de hand? Jenna en Ilyan spelen ondertussen glijbaantje op de bagageroller die in het midden van het zaaltje staat. Ze trekken elkaar voort en hebben het reuze naar hun zin. Wij houden de tijd in de gaten.

Uiteindelijk komt er schot in de zaak en om 13.00 uur krijgen we onze paspoorten terug. Een zeer nerveus jongedametje zegt dat we in een andere minivan moeten stappen. Maar waar is onze bagage? Ze beweert dat die al naar haar office is gebracht, maar daar zijn wij natuurlijk niet over te spreken. Niemand heeft ons ingelicht én onze zak met laptop zit erbij. Dit klopt waarschijnlijk wel, maar het voelt niet zo goed dat je volledig afhankelijk bent van anderen en hen zomaar moet vertrouwen. Daarom hadden andere reizigers hun bagage dus bij zich. Opnieuw een goede les.

Geen discussie, in de bus en rijden maar. Om 13.15 uur komen we aan in de office, en inderdaad, daar zijn onze rugzakken. Vlug nog een ticket kopen. Verdorie, hier vragen ze 12 USD in plaats van 10 USD in Cambodja. Logisch natuurlijk, gezien de tijd dringt weten ze ook dat we sowieso een ticketje zullen kopen. Opnieuw een goede les geleerd. Het busje is goed volgepropt, de minuten tikken voorbij, en helemaal als laatste komen we aan. Dan nog een klein spurtje naar de ferry, en oef, we zitten erop. Een vrij comfortabel ding, die ferry, en na anderhalf uur zitten we al op Phu Quoc. Onderweg kopen we al een busticketje, zodat we snel in ons hotel geraken. Eerst nog de pier van honderd meter afstappen met al onze bagage, in de broeiende zon, en dan richting Viet Tanh Resort.

Ik zat al op voorhand met een enorme kater, zoals ik al had geschreven omwille van de prijzen hier, en bij aankomst bleek dat we een kamer hadden met drie bedden, maar waar wel vijf man in kon. Veel te groot dus, daarom moesten we dus 50 $ betalen, hetgeen echt totaal te hoog geprijsd is. Op zo’n moment zinkt de moed mij in de schoenen, en dan komt Mohamed in actie. Hij naar de receptie, even discussiëren, en bekomt dat we de dag nadien in een ‘gewone’ bungalow kunnen voor 35$. Toch alweer 15$ uitgespaard! We hadden al beslist niet langer te blijven, gezien de hoge prijzen, maar wij vermoeden dat ze enkel de dure kamers verhuren in hoogseizoen en de goedkope verhuren aan mensen die komen binnendwarrelen. Ik had duidelijk gevraagd naar een goedkope kamer voor twee personen, en ze hadden mij gezegd dat die er niet was. Wel dus. Wel een beetje anticlimax, maar al bij al is het resort wel oké. Het komt uit aan de zee, maar geen airco en dat is puffen. Met drie fans op ons bed gericht en het weer dat toch een beetje afkoelt ‘s nachts slagen we erin om min of meer relaxt te slapen. Raden we dit resort aan? Op zich wel, maar de kamers zijn wel te duur voor wat ze zijn. Ik vermoed dat je buiten het hoogseizoen hier veel goedkoper kan zitten.

vn-2912133477-560-420vn-2912354653-560-420

We beslissen om een volledige time out te nemen en te genieten van het strand. Dat begint voor Mohamed al om 07.00 uur 's ochtends, want Ilyan beslist dapper om dan zijn oogjes al open te doen, en het is mijn toer om uit te slapen. Vader en zoon dus op schok, langs het strand, terwijl moeder en dochter genieten van het extra uurtje rust.

We nestelen ons al van 's ochtends vroeg in een zetel aan het strand, en komen er pas weer uit nadat de zon ondergegaan is. Mohamed heeft ongeveer twaalf in het water gelegen. Opnieuw genieten de kinderen met volle teugen, zandkastelen bouwen, zwemmen, de dag kan niet stuk.

vn-2912133460-560-420vn-2912133473-560-420vn-2912354600-560-420

We komen hier toch wel tot het besef dat wij geen mensen zijn om een week aan een stuk aan het strand te liggen niksen. Het doet deugd, maar wij hebben afwisseling nodig. Aan de andere kant voelen we wel dat het vrij hoge tempo waarin we reizen, zeer vermoeiend werkt op ons allemaal. En we moeten ergens een rustpunt gaan inbouwen, alleen is het nog niet duidelijk waar en hoe.

Op 23 januari hebben we onze vlucht naar Kuala Lumpur al, en dat betekent dat we Vietnam lichtelijk onderschat hebben. We zullen keuzes moeten maken wat we wel en niet zullen doen. Zo zullen we Mui Né ‘rechts’ laten liggen in verband met hoge golven en zandduinen en rechtstreeks vanuit HCMC naar Dalat reizen.

 


De Kong Family op tour
Dinsdag 1 januari 2013. Ho Chi Minh City, Vietnam.

De volgende ochtend is iedereen klaar voor het vliegtuig. We kijken uit naar deze ‘relaxte’ vorm van reizen, maar al bij al ben je toch ook een hele dag kwijt, dus in tijd win je echt niet zoveel. Aangekomen in de luchthaven kijken we onze ogen uit. Spiksplinternieuw gebouw, en oh man. de toiletten… Lang geleden dat we nog zulke luxe hadden. Ja, na twee maanden geniet je van de kleinste dingen. Er is zelfs een hele verzorgingskamer voor Ilyan, met alles erop en eraan. Onze bagage blijkt nog steeds ‘maar’ twee keer 19kg te zijn. Best oké, en toch blijven we met veel te veel zeulen. De buggy wordt meer en meer een last, we gebruiken hem nog amper en het is altijd ruzie over wie erin mag, dus die laten we vermoedelijk toch nog eens ergens achter. We vliegen naar Ho Chi Minh City (HCMC), een vlucht van een uur, en alles gaat vlot. Alleen zijn we vergeten de schaar uit de handbagage te halen. Spijtig, die moeten we achterlaten. Jenna valt tijdens het wachten nog keihard met haar achterhoofd op de marmeren vloer, en dat is toch altijd wel even schrikken. Vooral door de open wonde, maar tot nu toe valt het altijd wel mee.

Men had ons gewaarschuwd: HCMC is chaos. Hmm, valt voor ons toch nog goed mee. Inderdaad er zijn ontelbaar veel brommertjes, maar er zit een systeem in, wat de chaos toch meer geordend maakt. Wij zijn meteen verkocht, HCMC is ons ding. De kinderen zijn teleurgesteld, want geen tuktuks hier, maar nog eens in een gewone auto zitten is ook wel een belevenis op zich.

Ons hotelletje, MyMy Arthouse, ligt in een achtersteegje vlakbij de grote baan, middenin de backpackerswijk. Kim, de manager had niet op de kids gerekend en stelde ons eerst een kamer met twee stapelbedden voor: niet oké. Dus dan maar een verdiep hoger met een dubbel en enkel bed en dat is toch wel beetje hoog voor de kids. En toen kwam hij met een kamer, een pracht van een ding. Die pakken we. Mijn tactiek lijkt te werken. Het is opnieuw een echt backpackers guesthouse, maar daar houden we van. We merken ook dat als we in een massatoerismeding zitten, we bijna geen contact krijgen met andere reizigers. Het is vooral in een guesthouse als deze of op meer afgelegen plaatsen, dan raak je meteen aan de praat met de mensen. Hier vallen we dan ook wel meer op, met onze twee belhamels die bij het binnenkomen van een nieuw guesthouse elke keer de boel serieus op stelten zetten. Ruzie maken en krijsen, dat is hun voornaamste ‘aanpassingsstoornis’ en dat geeft dan meteen een goede indruk.

In het park aan de grote baan is er een reuze festival aan de gang voor Nieuwjaar. Overal standjes met eten, proeverijen en optredens. Een echte féria. We vinden het hier nu al geweldig. De hele avond lopen we langs de kraampjes, we krijgen een gratis voorsmaakje van het waterpoppentheater dat is nagebouwd, er wordt een echt Vietnamees dramastuk opgevoerd met prachtige kostuums, en op het grote podium geven piepjonge turnsters het beste van zichzelf met dansoptredens. We maken een groep gehandicapte kinderen gelukkig door met hen op de foto te gaan, en warempel, de kinderen laten zich vrij gewillig doen. Oh wat hebben wij toch schatten. Als bedankje krijgen ze een chocomelk van een jongen, zij ook gelukkig. We moeten nu echt wel gaan slapen, maar morgen komen we terug.

De volgende dag hebben we een citytour geboekt, aangezien we krap in tijd zijn. Na een uur wachten komt onze gids er eindelijk aan in een taxi. Er zijn weinig kandidaten voor de tour en dus doen we alles met de taxi, niet handig met de kinderen. Ilyan heeft sinds enkele dagen een obsessie voor zijn olifantenzakje met zijn blokjes er in en zeult dat overal mee naar toe. Dapper op zijn rugje, maar toch weer extra werk. Ik vraag me af of dat toch een teken van vastklampen aan zekerheid is bij hem, zo gehecht is hij er ineens aan. We zijn al een hoop Duplo blokken kwijt, maar hij heeft er nog wel genoeg om een toren te maken en enkele autootjes om overal mee rond te rijden. Wel schattig om te zien hoe hij alles begint uit te pakken vanaf we ergens gestationeerd zijn, meestal in een restaurant.

Maar dus de tour. De gids stelt zichzelf voor als Mr Kong, van Me-Kong, KingKong. Blijkt dat hij de hele dag lang dit soort grapjes maakt. Geen probleem op zich, ware het niet dat dit het enige is wat hij doet. Geen enkel feit komt er uit zijn mond, of het is gewoon niet correct. We beginnen met het War museum: ‘Fourty minutes’, zegt de gids, ‘it's too horrible’. Wel dat zullen we zelf wel bepalen, de toon is al gezet, ik ben al pissed. Mohamed kan er om lachen maar in de loop van de dag jaag ik mij alleen maar meer op. Mohamed relativeert en houdt mij onder controle, maar fourty minutes is dus duidelijk niét genoeg. We racen door het gebouw vol gruwelijke, maar toch ook interessante foto's. Voor mezelf niet in het minst omdat het de bekende (Amerikaanse) fotografen uit die tijd zijn die hier hangen (à la fotografiemuseum.), maar ook gewoon de geschiedenis bekeken van hieruit interesseert ons. De kinderen willen bij elke foto weten waarom dat er op staat, en Jenna is pas tevreden als ik een voor haar juiste uitleg geef. Ze is duidelijk in haar ‘waarom’ fase geduikeld. Oh boy. ‘Mama waarom is die mijnheer dood? Waarom heeft die baby twee hoofden? Waarom ligt die mijnheer daar? Waarom is dat een soldaat?’. Opnieuw, hoe leg je dit uit aan een vierjarige? Ilyan houdt het bij ‘kijk, kijk’. Iets simpeler. Eenmaal boven merken we dat ze in het museum gewoon een babysit hebben. Dedju toch, hadden we dat beneden geweten. Ik sta al helemaal gespannen, want ik wil dit op mijn gemak bekijken, maar de gids staat beneden al te wachten.

vn-1001142337-560-420vn-1001142340-560-420

Volgende stop is Chinatown, vrij klein volgens de norm ‘chinatown’. We gaan naar een markt in een oud gebouw. De Vietnamezen eten blijkbaar enorm veel gedroogd en gepekeld voedsel want alles wordt gedroogd: vlees, vis, groenten, fruit, rijst, noodles. Opnieuw krijgen we een resem grapjes over ons heen en vrij denigrerende opmerkingen over de Vietnamezen zelf. Het is duidelijk dat deze gids naar de mond van de toeristen probeert te spreken, maar  wij zijn duidelijk geen doorsnee toeristen. Mohamed zorgt voor het lachsalvo, ik zorg voor de kinderen. De chinese tempel was mooi, en een soort tempel die we nog niet gezien hebben.

Als we hem een paar vragen stellen over de oorlog raakt Mr. Kong helemaal in de war. Hij zei dat de Amerikanen enkel in de jungle en de Mekongdelta gebombardeerd hebben, daar wonen geen mensen. Pardon? Waarom zijn er dan meer dan 300.000 burgers gestorven? Hij is duidelijk geen Vietcong fan, en dat kan ik begrijpen, maar van een gids verwacht ik een verhaal, liefst zo objectief mogelijk. En dan mag er af en toe best een grap tussen zitten, maar zeggen dat er een babyboom heeft plaatsgevonden na de oorlog omdat de Vietnamezen verslaafd zijn aan porno, en daarna niet kunnen zeggen wat de historische oorzaak vermoedelijk is, dan heb ik het wel gehad. Maar genoeg gezaag van mijnentwege.

De namiddag bezoeken we het reunification center, de plaats waar de eerste president van Zuid Vietnam gestationeerd was. Dit bezochten we in groot detail, pure luxe, pracht en praal. Het kon de kinderen een worst wezen, zij waren doodop. Gelukkig had je in elke zaal een microfoon, waarmee de gidsen hun uitleg konden doen. Dit hadden ze al vrij snel door, en nu ja, soms moet je je grenzen wat verleggen van wat wel en niet mag. In elke zaal klonk al snel een welgemeend ‘halloooo’ van Jenilly. Tot Ilyan de smurf van Jenna met een grote zwier de eetzaal van de president ingooide, die mooi afgebakend stond met een lint, toen schoot de bewaker toch even in actie. Maar zoals altijd, al glimlachend, hoewel ik Ilyan gezegd had dat hij boos was. Tja… Nog vlug de kathedraal en de postoffice afgewerkt, en uitgeput terug naar ons hotel.

De volgende dag stonden de Cu Chi tunnels op het programma. We konden ongeruste toeristen ondertussen al geruststellen: de bus zal te laat komen, en inderdaad een uur later konden we vertrekken. Wachtend op het voetpad en continu aangeklampt worden door mensen die je zonnebrillen, fruit of prullaria werd het geduld van de kids danig op de proef gesteld. Eindelijk kwam de bus, en o nee, Mr Kong. Dit kan niet waar zijn. Maar vandaag had hij wel het juiste publiek mee: een groep jonge Canadese meisjes die hem hilarisch vonden dus ons liet hij met rust. En geloof het of niet: de hele dag kregen we exact dezelfde moppen te horen, ik kon ze al bijna mee vertellen. Echt jammer, want de geschiedenis van Vietnam is zo interessant, we zullen het van het net moeten halen en plakken aan wat we gezien hebben.

De héle voormiddag onderweg, pipistop aan een gehandicaptenwerkplaats waar ze hele mooie stukken maakten met schelpen en eierschalen en na 2,5 uur uiteindelijk aangekomen. Tussen de massa andere toeristen moesten we Mr. Kong volgen: ‘the Kong Family’. Juist ja, weer een grapje van hem. Eerst kregen we een propaganda filmpje te zien, wel grappig hoe ze de Amerikanen afkraakten en daarna konden we door de bossen wandelen. Hier kregen we de gaten te zien die toegang verschaften tot de tunnels, die in de Vietnamoorlog gebruikt werden als verstopplaats en aanvalsbasis. Ongelooflijk hoe smal die dingen zijn.

vn-1001142447-560-420vn-1001142487-560-420vn-1001142410-560-420

Een pauze werd ingelast aan de schietbasis, zeer indrukwekkend voor de kinderen, die begrepen totaal niet wat er gebeurde. Tja wat zeg je dan? ‘Dit klinkt zoals oorlog?’ Met als gevolg dat Jenna zich 's avonds afvroeg of er nu ook een bom ging vallen op haar bed. Na de pauze mochten we met zijn allen een tunnel in, die speciaal voor de toeristen iets vergroot was. Jenna gaf aan toch bang te zijn, dus haar lieten we boven op ons wachten en met ilyan doken we de tunnel in. Het manneke kon rechtop staan, wij moesten naar het einde toe toch danig kruipen. Zeer claustrofobisch en ik was blij dat ik eruit was. Ongelooflijk dat de Vietnamezen hier jaren gewoond en gevochten hebben.

De terugrit verloopt goed, en we zijn nog op tijd terug om de avond op het festivalletje te kunnen rondlopen. Aan het eind blijkt ook een kermis te zijn, en daar blijven we dus hangen. De kinderen genieten en wij houden ons hart vast want de toestellen zien er keer op keer miserabeler uit.

vn-1001142293-560-420vn-1001142347-560-420

We zijn ondertussen ook al vrij goed in het oversteken van de straat. Al bij al valt het nog mee, misschien omdat we met kinderen oversteken? Vaak worden we ook geëscorteerd door burgers of soms ook door de politie.

Oud en Nieuw vieren we op de kamer. Om 20.00 uur mogen de kids een flikkertje opsteken. Ze begrijpen er geen snars van wat Nieuwjaar is, dus laten we het verder ook maar zo. Zelf vallen we rond 23.30 uur in slaap. We kunnen toch niet weg, maar we zijn ook doodop en morgen is weer een reisdag. Dan gaan we naar Dalat, zeven uur in de bus dus we kunnen beter een beetje uitgerust zijn.

 


Dwalen in Dalat
Donderdag 3 januari 2013. Dalat, Vietnam.

We nemen de dagbus naar Dalat, zeven uur rijden, dat is nog net te doen. En als je ‘s nachts rijdt kom je op een onmogelijk uur aan, niet aan te raden met kids. We nemen wel een ‘slaapbus’, maar hier zijn het geen bussen zoals in Laos. Er zijn drie rijen met stoelen en telkens een gang er tussen, en dat in twee verdiepingen. Je zit ‘op de grond’, en je kan de stoel helemaal plat leggen. Lijkt comfortabel, maar drie stoelen voor vier man is niet echt handig, want dat betekent dat Ilyan steeds op de schoot van iemand moet. Gelukkig is het 1 januari en zijn het enkel zotten die reizen, dus de bus is buiten enkele high society dames met hunne chiuaua (wat zijn dat venijnige hondjes zeg) zitten we alleen op de bus. Jenna dus boven geïnstalleerd en zodoende hadden we plaats genoeg.

We zijn er wel in geslaagd voor de eerste keer iets belangrijk te vergeten, we weten niet echt meer waar, maar ik vermoed in HCMC: de smurfin van Jenna. Ze is ontroostbaar en verteert het pas een beetje nadat tante Leen haar beloofd heeft bij thuiskomst een nieuwe te zoeken.

De zeven uur in de bus zijn eigenlijk voorbij gevlogen. Ilyan heeft twee uur geslapen en verder zijn onze kids ondertussen zo iPad verslaafd, dat ze volledig apathisch worden als we dat ding opzetten. We hebben hier een iPad gekocht, allez, in Cambodja, in een échte iShop, zo leek het toch. Geen goed opvoedend middeltje, maar kom, we hebben nu al zoveel regels doorbroken, wij kunnen echt ook wel wat rust gebruiken. Ik lees zelfs een half boek uit. En de ‘echte’ opvoeding starten we thuis wel weer op.

De busmaatschappij schijnt een hele goeie te zijn, FUTA, typisch oranje bussen. Ze blijken zelfs hele restaurants te hebben naast de weg daar maken we dan ook een stop en eet ik een vissoep met een vissenkop er in. De kids en Mo houden het op fried rice.

We komen goed op tijd aan in Dalat, een stadje in een vallei met een beetje uit hun voegen gebarsten heuvels, prachtig gelegen. De temperatuur is hier inderdaad ook heel aangenaam. Het ligt aan een meer, en oogt voor ons heel Europees. We worden door een shuttlebus naar ons hotel gebracht, en daar wacht een minder leuke verrassing. Ik had iets geboekt via booking.com en ik lijk een soort van ‘hotelzoekerijvermoeidheid’ te ontwikkelen, want ik leek echt niets naar onze goestng te vinden. Ik had me dus al opgejaagd bij de zoektocht, en daardoor niet gezien dat ik iets in euro's had geboekt in plaats van in dollars. met als gevolg dat de prijs dus veel hoger was dan ik dacht(34 ipv 25 dollar). We zaten dus wel in een chique hotel, maar ik was heel slecht gezind. Daarenboven moesten we bijbetalen voor Jenna, nog nooit voorgehad, want dat stond in de ‘condities’, maar we kregen wel een kamer upgrade. Het personeel op zich was heel vriendelijk en een beetje gegeneerd dat we moesten bijbetalen. Maar om alles op mijn rekening te schrijven, daar kan ik heel pissig om worden. We hebben aangegeven dat we slechts een nacht zouden blijven en ondertussen op zoek gaan naar iets véél goedkopers.

We hadden die avond nog beloofd bij de Dalat Easy Riders langs te gaan om te kijken of we met hen een tour zouden doen. De Easy Riders blijkt een echte hype te zijn geworden, elk kantoortje biedt ze wel aan. Maar de officiële onderscheiden zich nu door hun blauwe vestjes. dus de echte vinden, kan niet moeilijk zijn, dachten we. Blijkt dat de ‘originelen’ zich een aantal jaar geleden toch ook opgesplitst hebben, en alle twee blauwe vesten dragen. Ik had contact gelegd blijkbaar met de ‘ouderen’ en dus de échte, we weten het nog steeds niet. Mr. Wing, waarvan de Dingemannen gezegd hadden dat hij aan te raden was, stond ons al de hele dag op te wachten. Hij was zelf echter niet beschikbaar, maar hij had twee collega's mee die hij ons met een gerust hart toevertrouwde: Mr. Tintin, die Frans sprak, en Mr Hung.

vn-1001405410-560-420

Toen kwam het onderhandelen over de prijs, niet mijn favoriete onderdeel. De trip betekende een serieuze hap uit ons budget dus dat zorgde voor de nodige twijfel. Daarenboven zat ikzelf toch ook nog met de angst over het motorrijden zelf en de vraag: hoe verantwoord dit is met kinderen. Maar zoals ik al eerder schreef, dit moet je hier loslaten anders doe je niks. Beide heren gaven heel duidelijk aan dat veiligheid voor hen op de eerste plaats kwam: ze zouden heel rustig rijden, vaak stoppen, en alles in functie van de kids doen. We hakten de knoop door: we doen het. De mannen zagen er heel professioneel uit. Tintin’s vader was militair geweest in het Zuidvietnamese leger, en daardoor had hij schoolgelopen in het Franse systeem. Hung was een veel rustiger type, twee echte bompa's. (Belgisch voor grootvader. Red.) We zullen in drie dagen tijd rijden van Dalat naar Lak Lake en dan via Buon Ma Thuot naar Nha Trang.

Ondertussen hadden we ook ons oog laten vallen op een klein guesthouse, vlakbij hun bureau. 12,- USD voor een prachtige reuze triple room, in Peace hotel 1, een absolute aanrader. Ze hebben ook een ‘2’ hotel aan de overkant. Opnieuw blijkt Tripadvisor niet echt betrouwbaar naar onze normen, ik merk dat vele goede hotelletjes (voor ons) vrij slechte beoordelingen krijgen. Dalat is een stadje met een hele rare stratenstructuur, we lopen compleet verloren op de terugweg, maar dat maakt dat we het gehele stadje al gezien hebben op één avond.

vn-0801305563-560-420vn-0801305537-560-420

De volgende ochtend doen we het rustig aan, we krijgen wel een superdeluxe buffetontbijt in ons duur hotel, mooi meegenomen. Voor mensen met een groter budget, zeker een aanrader. We lopen naar het meer waar we een zwaan, aka peddelbootje huren voor 1,50 USD. We passen er net niet in met ons vier, dus dat is wat geduw en getrek, en na tien minuten zijn we kapot. Nooit gesnapt wat er zo leuk is aan zo’n peddelding, maar steeds laat ik me verleiden om erin te gaan. We proberen nog wat te genieten van het uitzicht, de bergen rondom ons, maar de kids zijn het snel beu en willen eruit. Het Dalat ‘amusement’park aan de overkant lijkt volledig verlaten en we gaan ervan uit dat het niet meer werkt.

Aangezien we geen plannen hadden en we hadden gehoord over de kabelbaan in Dalat besloten we die eens uit te testen. Bleek een super hoogtechnologisch vernuft te zijn, drie kilometer lang over de heuvels, prachtig. We boekten een heen- en terug ticket, want het eindpunt lag verder weg van Dalat, en een Russische gids gaf ons mee dat vlakbij het eindpunt een soort bobsleebaan was, waar ik al over had gehoord. De kinderen vonden het ook geweldig en schreeuwden de longen uit hun lijf naar de boeren op de grond (die er niets van hoorden, zo hoog zaten we.), en ze vonden het superspannend dat we maar net over de boomtoppen gleden.

vn-1001554263-560-420vn-1001554200-560-420

Eenmaal aan de overkant stonden heel veel minibusjes te wachten maar geen taxi's. Even gewacht en een half uurtje later kwam er dan toch een taxi aangereden, alleen verstond de chauffeur niets van wat we zeiden, en aangezien ik de naam niet wist van het domein kwamen we er niet uit. Na wat discussie met een collega gaf hij aan dat hij het wist en vertrokken we. we werden afgezet helemaal in het centrum van Dalat. Shit. Echt balen. Ons terugticket kabelbaan naar de knoppen, geen bobslee, echt stom. Het is hier toch heel moeilijk om jezelf verstaanbaar te maken. Omdat wij totaal niets van de taal kennen, ben je volledig afhankelijk van de kennis van Engels van de Vietnamezen en ook al leer je enkele woordjes, het is nooit genoeg om je echt verstaanbaar te maken. Daarenboven zijn de mensen zo vriendelijk dat ze geen ‘nee’ durven zeggen, en dan kom je in zulke situaties terecht. Het enige voordeel was dat we op tijd konden verhuizen van hotel. Aangekomen in het nieuwe hotel begonnen met zakken te herschikken voor de driedaagse.

 


Op pad met de Easy Riders
Zaterdag 5 januari 2013. Nha Trang, Vietnam

De kinderen zijn al vroeg wakker, want vandaag gaan we ‘brommer’ rijden. Hier kijkt Jenna al weken naar uit, ze vraagt ons steeds wanneer we eens brommer rijden, maar zelf durven we niet goed met de kids, maar nu komt het er dus eindelijk van. Terwijl we ontbijten komen TinTin en Hung onze bagage halen. De grote bagage en de buggy gaan met de bus mee, wij nemen enkel het hoogstnodige mee op de brommer.

Iedereen krijgt een helm, dus ook Ilyan, en daar is mijnheer niet heel blij mee. Maar al snel went hij eraan en kunnen we op weg. Mohamed heeft gisteren wel een verkeerde beweging gemaakt en zit nu met een serieuze lumbago (rugpijn), maar niets aan te doen want we moeten de brommer op. Onze baggage wordt goed vastgesjord, Jenna begint tussen mij en Hung, Ilyan tussen Tintin en Mohamed. Maar die combinatie werkt niet zo goed dus onderweg wisselen we al snel, en Jenna mag vooraan bij Tintin zitten, en dat vind ze helemaal oké. Het doet raar om op een echte motto te zitten, je zweeft bijna. Toch voel ik me nog wat ongemakkelijk, maar dat gevoel verdwijnt snel als ik zie dat Hung inderdaad heel veilig rijdt, op het gemak.

vn-0801565950-560-420vn-0801570057-560-420

Onze eerste stop is al na vijftien minuten, een tempel, en kort daarna een bloemenkwekerij. Bij de koffieplantage komen we ook alle ‘dagjestoeristen’ tegen, maar die laten we snel achter ons en vanaf dan komen we drie dagen lang geen andere toeristen meer tegen, behalve de andere vijf die dezelfde tour als ons doen. De eerste dag zitten we nog vrij hoog, we rijden door prachtige bergen en heuvels, en ik begin te begrijpen waarom motards zo gepassioneerd zijn door het rijden met de motor. We rijden in totaal 180 kilometer en naar het einde toe staat er echt heel veel wind. De kinderen doen het eigenlijk geweldig. Jenna horen we niet en Ilyan doet een dutje onderweg. We eten ergens in een lokaal restaurant voor belachelijk weinig geld. Het laatste uur is even op de tanden bijten, maar al bij al is het vlot gegaan. Hung en Tintin blijken een heel leuk duo te zijn. Tintin de grappenmaker, Hung de stille, maar supercreatieve kerel die allerlei goocheltrucjes kent en de kinderen hangen aan zijn lippen. Hij plooit hoedjes en bootjes, Jenna is er zot van. De eerste avond eten we met zijn allen Vietnamese hotpot met vis, heerlijk. Het is een soort fondue/soep waar je groenten en noodles bijvoegt, en daarvan eet.

vn-0801565943-560-420vn-0801570087-560-420

Dag twee beginnen we aan Lak Lake, een mooi meer, waar je ook kan olifanten rijden. De oudjes (wij dus) trekken er niet echt aan, en de kinderen vragen er niet naar, dus dat slaan we gewillig even over. We stoppen aan een longhouse, typisch voor een minderheidsgroep in Vietnam (sorry, vergeten welke) en worden uitgenodigd bij Jeane, een vrouw van 36, met een ongelooflijke uitstraling. Terwijl we op de vloer zitten bedenk ik opnieuw hoe anders onze levens zijn, ondanks we van dezelfde generatie zijn. Als je haar zou zien in een grootstad als HCMC, ze zou niet opvallen, ze zou perfect voor een intellectuele vrouw kunnen doorgaan, maar deze vrouw woont in dit dorp, kan niet lezen of schrijven. Ze heeft ook een hele positieve uitstraling op de kinderen en binnen de kortste keren zitten ze bij haar op schoot, spelen ze met haar. Dit zijn we nog niet tegengekomen in Azië. Ik heb nog zovele vragen, maar we moeten ervan door, we zullen haar zeker enkele foto's opsturen.

vn-0801570110-560-420vn-0801570147-560-420

Vandaag rijden we vooral over grote vlaktes, rijstvelden, prachtige groene vlakken. We bezoeken een houtbewerkingsatelier, we stoppen aan enkele prachtige uitkijkpunten, rubberplantages, cacaoplantages,. en we genieten. We rijden ook langs een regio waar de Amerikanen ongelooflijk veel bommen met Agent Orange gegooid hebben, men kan er niks eetbaars meer planten, tot op de dag van vandaag.

Ilyan krijgt het af en toe wel even moeilijk, maar het manneke zit dan ook echt gesqueezed tussen ons in, dat is inderdaad niet altijd leuk. Gelukkig stoppen we regelmatig, en hij mag elke keer een stok meenemen achter op de brommer, zo leiden we hem telkens weer wat af. Dag twee doen we in totaal 160 kilometer. We hebben echt het gevoel nu off the beaten track te gaan, het lokale Vietnam te mogen opsnuiven. Het is uniek.

vn-0801570170-560-420vn-1001405433-560-420

De laatste dag staat er 220 kilometer op het programma. Het is dus voornamelijk op de motor zitten, iets minder stops en een heel deel is ook over de hoofdweg. Dat is af en toe wel wat griezelig, met camions en bussen die voorbijrazen, en daarenboven lijkt het ook te beginnen met regenen. Zwarte wolken stapelen zich op, en uit voorzorg trekken we allemaal onze regenjassen en poncho’s aan. Uiteindelijk vallen er tien druppels en hebben we dus heel veel geluk met het weer want ik kan me voorstellen dat helemaal verzopen op de brommer zitten niet aangenaam is, en zeker niet voor de kinderen.

We komen heelhuids aan in Nha Trang en nemen daar afscheid van Tintin en Hung. We hebben er een hele leuke driedaagse opzitten. We schrijven dan ook een positief tekstje in hun boek. Normaal gezien als ik zoiets onder ogen krijg, ben ik altijd heel sceptisch, maar de commentaren die erin staan kloppen als een bus. Het was heerlijk, een aanrader. We checken doodmoe in in het Ha Tram hotel, een goedkoop hotelletje op vijftig meter van de zee, vlakbij het centrum. Ideaal.

 


Pretpark aan zee
Maandag 7 januari 2013. Nha Trang, Vietnam.

Slecht weer en Russen. dat is onze eerste indruk van Nha Trang. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de grote meerderheid hier Russen zijn, alles is dan ook vertaald in het Engels én Russisch. Verder is het weer superslecht: regen, regen en nog eens regen, bewolkte lucht, gelukkig niet heel koud. We beslissen dan ook vrijwel meteen om hier maar twee nachten te blijven, om even te bekomen van de motortocht. Daarna trekken we door naar Hoi An.

Binnen drie dagen is het Jenna's verjaardag en ze telt al vol spanning af, hier wacht ze al zo lang op. We besluiten dan ook voor haar verjaardag naar het Vinpearl park te gaan, een pretpark gelegen op een eiland tegenover Nha Trang, dat je kan bereiken via de langste kabelbaan overzee, van bijna drie kilometer. Toch een extra reden om het te doen. Jenna is in de wolken, en dat voor haar verjaardag! Een vriendelijke mevrouw op straat vertelt ons dat we bus 4 kunnen nemen naar de kabelbaan, kost bijna niets. Dat spaart ons een taxi uit. Het lijkt niet te regenen, maar het blijft bewolkt. Opnieuw is de kabelbaan van zeer degelijke makelij, op zee echter staat heel veel wind, maar daar voelen we zo goed als niets van, heerlijk het uitzicht.

vn-1001575940-560-420vn-1001575953-560-420

Op de bergflank van het eiland staat Vinpearl geschreven zoals de Hollywoodletters, en de dag erna ziet Jenna die op TV: ‘He mama, hier zijn we gisteren geweest’. Eenmaal aangekomen botsen we meteen op de draaimolen, met toestellen die best in de Efteling zouden kunnen staan. Binnen is een hele speelhal en kinderspeeltuin, waar onze kids helemaal loos gaan. De speelhal is inbegrepen in de prijs, dus je mag op alle games en toestellen spelen zoveel je wilt. Jenna en ik laten ons even helemaal gaan: paardrijden, skiën, ballen gooien, hameren, we gaan elk toestel af. Alleen het schieten slaan we over, principieel. Ze wil ook absoluut op de botsautootjes, en gezien de lumbago van Mohamed stap ik met haar in zo’n karretje, dat was al zeker twintig jaar geleden. Ze gilt het uit en vind het geweldig, de volgende kermis in België hangen we vrees ik. Vanuit de kabelbaan hadden we al een bobsleeparcours gezien en dat wilden we niet missen. Ilyan was te klein, dus ik met Jenna naar boven, ongeveer drie keer zo hoog als in Coo, en dan naar beneden. Toch vrij spectaculair.

vn-1001575907-560-420vn-1001575947-560-420

Het park op zich is niet heel groot en met dit weer is er heel weinig volk, dus bijna nergens wachttijden. Dat is best aangenaam. Er is ook een waterpark aan, en de kids willen absoluut het water in, dus laten we ze in koude en wind los in het kinderbad. Ze vinden het geweldig… voor tien minuten, daarna klauteren ze er verkleumd terug uit. Maar ze hebben het toch maar gehad. De dag eindigen we met een ‘dierencircus’, en mijn excuses aan mijn eventuele GAIA vrienden, want volkomen mee eens, totaal onverantwoord. Toch blijven kijken en de kinderen vonden het geweldig: hondjes en aapjes die allemaal kunstjes doen, op fietsjes rijden, schommelen, tuimelen. Wij vonden het maar niks. Maar de uitleg aan Jenna dat die diertjes misschien toch beter af zouden zijn in het wild sloeg niet echt aan. Terug naar huis via de kabelbaan in het donker, toch ook een beetje speciaal.

vn-1001575910-560-420vn-1001575930-560-420

De volgende dag doen we het rustig aan. We slenteren want rond in het stadje, zeer toeristisch, maar wel oké. Het strand lijkt heel mooi, maar dat komt nu natuurlijk niet goed tot uiting gezien het slechte weer. De golven zijn echt superhoog, de hoogste die ik ben tegengekomen. Het kan Jenna niet deren, ze wil de zee in. Uiteindelijk doen we een beetje pootje-baden en daar voel je al hoe krachtig de zee wel is, indrukwekkend.

De kinderen zijn sinds een weekje zeer hyperactief en ongelooflijk venijnig naar elkaar. Ik vermoed dat dit deels het ‘broer-en-zus’ gehalte is, maar het is zeer vermoeiend. Ilyan is duidelijk een fase ingegaan waarbij het steeds ‘ikke, ikke, ikke’ is, en hij daarbij fysieke kracht niet schuwt naar zijn zus toe. Krabben en bijten. Jenna reageert op dezelfde manier, en dagelijks halen we ze tot tien keer uit elkaar. Ik weet wel dat dit normaal gedrag is, maar hoe ga je hier creatief mee om zonder de vaste grenzen die je thuis kan stellen? We zitten ook continu op elkaars lip en hen op de kamer uiteen halen is bijna onbegonnen werk. We gaan nu dus proberen om ons af en toe op te splitsen: elk gaat op pad met een kind. Dat geeft hen wat extra aandacht en ons wat rust.

 


Slapend(?) naar Hoi An
Dinsdag 8 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

De minivan die ons naar de bus moet brengen komt ons in de gietende regen halen. De chauffeur blijkt een heel slechtgezinde, arrogante man te zijn, en dat is de eerste keer dat we dit in Vietnam en zelfs in Azië tegenkomen. Het werkt op de lachspieren gelukkig. Na een half uurtje wachten mogen we de nachtbus op, en we hadden moeten weten dat het krap zou worden. Jenna in het midden in een eigen zetel en Ilyan bij mij. Gelukkig viel het kleine kereltje vrij snel in slaap en kon ik hem wat tussen mijn voeten wringen, maar bij elke draai kroop hij weer naar boven en zat ik dus helemaal krap. Veel heb ik dus niet geslapen. Jenna's oogjes gingen dicht om 22.00 uur en ze werd pas om 7.30 uur weer wakker. De kinderen hebben weer supergoed geslapen, gelukkig.

Toekomen in een nieuwe stad is altijd even wennen. Je kunt je niet oriënteren, moet elke keer opnieuw de werking van het ‘openbaar’ vervoer analyseren, en je eindigt steeds weer in een taxi. Mohamed had een vaste prijs afgesproken met de chauffeur, terwijl hij een metertaxi had. Toen even onderhandeld en uiteindelijk betaalden we slechts de helft van de prijs.

In het hotel dat ik had geboekt, het Thanh Binh 1 hotel, moesten we tot 12.00 uur wachten om te kunnen inchecken, maar de manager bood ons aan naar het Thanh Binh 2 hotel te verhuizen. Voor dezelfde prijs, mét ontbijt, wel iets verder van het centrum maar dan konden we meteen in de kamer. We waren echt wel moe, dus we hebben ingestemd met het voorstel en we hebben er geen spijt van gehad. Opnieuw is dit een hotel dat maar matig aangeschreven staat op tripadvisor, maar wij waren super tevreden. De staf was supervriendelijk. Twee jonge vrouwen schoten meteen in actie om de verjaardag voor te bereiden van Jenna. Ik had gevraagd of ze voor een taart konden zorgen, en dat namen ze met plezier op zich. De kamer was gewoon excellent, met ligbad (heerlijk) en grote bedden. Een ruime kamer op en top voor ons! We konden ontbijten in het Thanh Binh 3 hotel, vijftig meter verder. Het buffet was niet uitgebreid, maar voor ons meer dan voldoende. Er was ook een zwembad, maar de temperatuur was er niet echt naar om daar in te duiken.

Hoi An is echt een supergezellig, klein stadje, ondanks het grijze weer, genieten we van het rondkuieren door de kleine straatjes, en langs de rivier. We blijven hier vier nachten, zodat we onze batterij weer even kunnen opladen.

vn-1501115627-560-420vn-1501115670-560-420

 

Jenna is jarig
Woensdag 9 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

Hier heeft ze echt waar al 364 dagen naar uitgekeken. En het enige obstakel om niet op reis te willen was dat ze haar verjaardag niet zou kunnen vieren. Dat hebben we toen in een afscheidsfeestje verwerkt in oktober. We hadden nog enkele ballonnen over en met wat WC papier versierden we de kamer. We flansten nog een kroon in elkaar en de taart werd geregeld door het hotel en we zeulden al enkele weken kleine pakjes mee met dingen die ze écht écht écht wel graag wou hebben. Bij het ontwaken was ze wel wat ‘teleurgesteld’ over haar wc papier slingers (ja sorry, we zijn op reis meid), maar dat ging snel over na het openen van haar eerste pakje: een échte prinsessenjurk! Samen met haar kroon deed haar dat glunderen.

vn-1501115887-560-420vn-1501115733-560-420

Vandaag mocht Jenna kiezen wat we zouden doen, en dat was absoluut een ritje op de fietstaxi. Dus het werd een toertje door Hoi An, met prinsessenkleed én kroon waar duidelijk ‘Jenna 5 year’ op stond. Het gevolg was dat iedereen stopte, zwaaide en ‘Happy Birthday Jenna!’ riep. Jen wist niet wat haar overkwam, ze voelde zich echt de koningin te rijk. Hoe kwam het toch dat de mensen haar naam wisten? Ja Jenna, iedereen weet dat jij vandaag jarig bent.

vn-1501115780-560-420

Daarna zijn we nog op zoek gegaan naar een speelgoedwinkeltje waar ze elk een klein speelgoedje mochten kiezen en toen terug naar het hotel voor de taart. En ja hoor, het was een échte, goedgekeurd door ons Jen. Er stond zelfs een ‘5’ op, en ze mocht zelf snijden. Het hoeft niet gezegd dat haar dag op en top was en dat ze ervan genoot. Het enige spijtige vond ze dat Tante Leen er niet bij was. Als we vragen of ze nog graag op reis is, zegt ze volmondig ‘ja’, alleen zou ze wel eens naar Tante Leen willen. Skype maakte dat gevoel later al snel weer goed.

vn-1501115757-560-420vn-1501115797-560-420

 

Broeder en zuster twisten
Vrijdag 11 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

In Hoi An kan je alle soorten kleren laten maken. We laten dit maar aan ons voorbijgaan, aangezien dat we geen zin hebben om daar nog drie maanden mee te sleuren. We bezoeken wel de My Son tempels, die zouden ouder zijn dan Angkor Wat, en zijn voor een groot deel kapotgebombardeerd door de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog. Ze liggen in de jungle en dat maakt het toch wel mooi om te bezoeken, ondanks Angkor Wat in ons achterhoofd. Je kan inderdaad nog kraters zien, best indrukwekkend. De kinderen houden zich zoals steeds meer bezig met stokken en bladeren verzamelen en zo is iedereen gelukkig. We keren met de boot terug naar Hoi An. Onderweg bezoeken we nog een eilandje waar iedereen werkt als houtbewerker, zeer impressionant wat die allemaal kunnen maken.

vn-1501115847-560-420vn-1501115897-560-420

Ilyan begint nu echt wel een echte kleuter te worden met als gevolg dat hij het zijn grote zus regelmatig lekker moeilijk maakt door te pesten, duwen en bijten. Jenna laat zich dan niet doen en zo vliegen ze elkaar regelmatig in de haren. Voor ons is dit helemaal nieuw en hoe ermee om te gaan hebben we nog niet echt gevonden. Dit zorgt dus voor kleine spanningen, en dit trachtten we op te lossen door ons op te splitsen. Mohamed een halve dag met Ilyan op schok, en ik met Jenna en omgekeerd. Het geeft ons in elk geval wat rust en privétijd met elk van onze kids. Anderzijds hebben we niet de indruk dat het de relatie tussen hen verbetert. Het is natuurlijk ook volledig normaal dat ze concurreren, maar thuis kan je vaste krijtlijnen vastleggen en een consequente houding aannemen, dat is hier niet zo evident.

We nemen ook een kijkje op het strand, vier kilometer van het stadje gelegen, maar met tien graden en gure wind is er natuurlijk niet zoveel te zien. Het is volledig verlaten en de restaurants vechten om onze komst. Uiteindelijk eten we wel verse schelpen en vis voor een belachelijke prijs. Het strand lijkt de moeite waard met mooi weer, zeker meer geschikt voor kleine kinderen dan Nha Trang. Spijtig genoeg kunnen wij er niet van profiteren.

vn-1501115643-560-420vn-1501115660-560-420

De laatste dag Hoi An schijnt de zon, en het wordt meteen weer heerlijk warm. We kuieren door het stadje en proberen ons bezig te houden tot we naar Danang kunnen vertrekken om het vliegtuig naar Hanoi te nemen. De bus duurt minimaal vijftien uur, en daar hadden we na de vorige nachtbus niet zoveel zin meer in.

Iets wat ons hier echt al is opgevallen is de hoeveelheid mannen en vrouwen die zonnebrillen verkopen. Ze lopen elkaar echt onder de voet, je vraagt je echt af waarom allemaal zonnebrillen? En je mag er dan nog een aanhebben, toch proberen ze je er nog één te verkopen.

vn-1501115663-560-420vn-1501115653-560-420

Ik vind Vietnam geweldig, een prachtig land, vriendelijke mensen, maar er is een ding waar we echt zot van worden en dat is het ‘happy hour’-gedoe. Man, man, vanwaar komt dat eigenlijk? Ochtend, middag, avond, altijd is het happy hour. Ik snap echt niet waarom men dat nog gebruikt, dat moet toeristen toch ongelooflijk afstoten? Dat effect heeft het toch op ons. Als we de mensen hier observeren dan krijgen we ook heel sterk de indruk dat echt iedereen hier werkt. Zelden vind je iemand die op zijn gat niks zit te doen, al is het prullaria verkopen. De mensen nemen hun eigen leven precies echt in handen. Feit is wel dat we Vietnam zwaar onderschat hebben, op alle vlakken. Te beginnen met de geografie. Eén maand Vietnam is echt veel te weinig om op je gemak het land te doorkruisen. We hadden hier gerust nog een maandje kunnen rondtrekken, maar ja, we hebben ons ticket Kuala Lumpur al gekocht en daar vloek ik nu wel een beetje op. Maar het zij zo. Vietnam, daar komen we nog terug.

We lazen ook in vele verslagen dat de mensen hier veel kouder en afstandelijker zijn dan in de rest van Azië, en vooral in Zuid Vietnam. Wij hebben tot nu toe die indruk nog niet gekregen, misschien omdat we met kinderen reizen? De mensen hier zijn ook allemaal heel vriendelijk en behulpzaam, al zijn ze inderdaad misschien wel iets afwachtend.

 

Opvallend in Vietnam
Vrijdag 11 januari 2013. Hoi An, Vietnam.

Nog enkele opmerkingen over dingen die ons opgevallen zijn. In Cambodja wordt gefeest. Echt overal staan feesttenten, in het midden van de straat of er worden zelfs hele straten afgesloten. Dagelijks kwamen we drie of vier trouwfeesten tegen, ongelooflijk.

Wat is dat toch met Vietnam en het katholicisme? Misschien valt het extra op door Kerstmis, maar echt overal word je hiermee geconfronteerd. 40% zou hier katholiek zijn, maar wij vragen ons echt af hoe het komt dat dit in Vietnam zo hoog is, en in Laos en Cambodja niet? Hier zie je ook veel minder tempels en meer kerken, heel raar.

Er zijn geen tuktuks in Vietnam en zoals gedacht is dit een hele aanpassing voor de kinderen, die vragen constant achter de tuktuk. Je hebt hier wel zo van die fietskarren, maar dat gaat tergend traag.

We eten hier echt wel zalig. Mijn favorieten zijn ondertussen: Tom Yam soep, steamed fish in banana leafs, Cao Lau met shrimps, fish hotpot, steamed spring rolls, noodle soep (wat ook Jenna’s favoriet is). Ilyan eet echt alles, het manneke gaat echt total loss bij elke maaltijd, pikant of niet. Geweldig, zelfs de omringende toeristen maken er grapjes over.

vn-1701582320-560-420

 


Winterkleren shoppen in Hanoi
Maandag 14 januari 2013. Hanoi, Vietnam.

We vliegen 's avonds vanuit Danang naar Hanoi en rijden dus met de taxi door het stadje Danang. We zitten met onze neus tegen de ruit geplakt, want wat een infrastructuur hier! Is dit Vietnam? Het begint al met de kustlijn die ze aan het volbouwen zijn met de grootst mogelijke resorts, vermoedelijk via Japanse, Russische of Chinese investeringen? De stad zelf beschikt over verschillende zeer gesofisticeerde bruggen, een sportcomplex, het oogt heel modern en open. Nog een voorbeeld dat we Vietnam zwaar onderschatten, en dat heel veel Europeanen niet beseffen dat Azië hen met rasse schreden aan het voorbijsteken is. We hebben echt de indruk dat we in Europa volledig stagneren (en zelfs achteruit gaan economisch) maar hier merk je daar niets van. Deze landen gaan in volle vaart vooruit en het zou ons niet verbazen als de verhoudingen binnen tientallen jaren er helemaal anders uitzien.

De vlucht zelf gaat vlot. In het vliegtuig kan je soms wat mijmeren en van die nutteloze gedachten ontwikkelen. Zo bedenk ik me dat Ilyan, ons venteke, waarschijnlijk tegen het einde van onze reis al meer sandalen dan gesloten schoenen aangedaan hebben in zijn korte leventje.

Het is al lekker laat als we Hanoi binnenrijden en de kids zijn doodop (en wij ook). We worden gelukkig perfect voor ons hotelletje afgezet, en de ontvangst is heel hartelijk. Hanoi Blue Sky hotel krijgt dan ook hele goede commentaren. Eerst dacht ik dat het iets buiten het ‘centrum’ lag, maar we zullen snel merken dat er niet echt een centrum is hier en dat we heel goed centraal zitten.

De volgende dag is shoppingdag, want we hebben allemaal een jas en gesloten schoenen nodig om niet te bevriezen in Sapa. We vertrekken vrij vroeg, en ondanks de duidelijke chaos lijkt het voor ons nog wel mee te vallen met ‘oversteken’ en verkeer. Dat verandert allemaal wanneer we 's namiddags het waterpoppentheater uitwandelen. Wow, wat is dit? We komen gewoon geen meter meer vooruit. De kleine straatjes tussen het meer en ons hotel zijn min of meer opgedeeld in ambachten. Zo heb je kruidenstraat, mechaniekersstraat, kledingstraat, kinderkledingstraat en de houtbewerkingsstraat, maar wij zitten vooral vast met onzen buggy. De hele stoep wordt opgeëist door geparkeerde brommerkes en mensen, en dus moet je min of meer op straat lopen. Het zijn kleine smalle steegjes waar auto's, brommers en camions ook doormoeten, het is dus continu een gewriemel van hier tot ginder.

vn-1701582467-560-420vn-1701582470-560-420

In de voormiddag bezoeken we ook het Hoa Lomuseum, een oude gevangenis die door de Fransen oorspronkelijk opgezet is om verzetstrijders onder te brengen, te folteren en te doden(guillotine). Later gebruikten de Vietnamezen deze gevangenis ook om Amerikanen in onder te brengen, deze noemden het het ‘Amerikaanse Hilton’. Het is de enige gevangenis midden in een stad, en het zou een van de grootste in Indochina geweest zijn in die tijd. Was vrij interessant, maar ja, met de kids is het vooral foto's bekijken en rushen naar het einde.

We hadden tickets gekocht voor het waterpoppentheater, en net voor we binnenmochten viel Ilyan in een diepe slaap, om weer wakker te worden tijdens het applaus. Het zou het manneke een worst wezen. Hij heeft zijn middagdutje gehad en wij hebben genoten van het spektakel. Iedereen zijn plezier. Het was wel de moeite vonden wij, life muziek en zang, en dan al die poppetjes, echt de moeite. Er was ook simultaan vertaling, dus extra interessant voor ons.

vn-1701582403-560-420vn-1701582423-560-420

De schoenen vonden we vrij snel, alleen de maat van Ilyan was wat moeilijker tot we doorhadden dat je hier een a twee maten moet bijtellen. We hebben ook prachtige kinderjasjes gevonden. Voor onszelf was het een ander verhaal. In die immense drukte en gewriemel is iets degelijks vinden bijna onbegonnen werk. Daarenboven wordt het hier ook héél duidelijk dat er twee prijzen circuleren in Vietnam. Bijvoorbeeld een schoen met een plakkertje erop met 160.000 Duong en de vrouw zegt: 350.000 Duong. Ja zeg! Volledig normaal dat je als toerist iets meer betaald, maar dan kun je onderhandelen en krijg je het gevoel toch een goede deal gedaan te hebben. Hier weigeren ze gewoon vaak te onderhandelen, het is te nemen of te laten. Niet zo leuk, want de prijzen komen hier echt wel vrij duur uit vonden wij. Uiteindelijk helpt de tip van Moon (eigenares hotelletje) ons goed verder. Een winkeltje met vaste prijzen, degelijk materiaal en niet te duur. En made in Vietnam, dus ook niet de illusie dat je een écht merk koopt. Mijn schoenen moeten wachten tot morgen, want we zijn op.

De dag erop heb ik mijn schoenen bemachtigd en zijn die van Ilyan al kapot. Tja, dat heb je met geplakte schoenen. We kuieren door de stad en opnieuw vinden we het in de voormiddag best te doen, in de namiddag wordt het pas hel. Er staan hier opnieuw prachtige gebouwen in Frans koloniale stijl, heel imposant.

In de ochtend verkennen we het Leninpark. Onze taxichauffeur brengt ons eerst naar het Leninmonument. Nee, dank je en geen omweg alsjeblieft. Ik let nauwlettend op mijn plannetje of hij de juiste richting inrijdt. In het Leninpark is een half vergane speeltuin en de kids vinden het geweldig. De kermis is gelukkig nog niet open, want zo’n aftandse toestand zijn we nog niet tegengekomen. Het park op zich is heel groot en best oké, alleen is er nog geen kat aanwezig zo vroeg ’s ochtends, behalve dan enkele sportievelingen die komen badmintonnen, of met zo’n balleke aan een pluim sjotten. Leuk!

vn-1701582370-560-420

Sapa doen we op ons eentje, maar we beslissen om Halong Bay via het hotel te boeken. Dit vooral omwille van de weersverwachting. Op ons eentje op Cat Ba eiland gaan zitten met slecht weer, daar hebben we geen zin in. Misschien beklagen we het ons, maar dan is dat maar zo. Uiteindelijk moeten we ons nog haasten om op tijd op het station te geraken voor Sa Pa. We worden door de chauffeur netjes volgens de juiste route afgezet. We komen over twee dagen terug voor een nachtje Hanoi om wat te recupereren van twee nachttreinen, en we eindigen na Halong Bay ook met nog twee nachtjes Hanoi. We moeten nog naar het presidentieel paleis en het mausoleum, dus nog genoeg te doen hier.

 


Kachels en elektrische dekens
Dinsdag 15 januari 2013. Sapa, Vietnam.

We zitten momenteel in de nachttrein naar Sapa. Ilyan ligt al te ronken in zijn tent, Jenna kijkt een film, Mohamed leest de biografie van Ho Chi Minh, en dus heb ik wat tijd om bij te schrijven.

vn-1801061993-560-420

De tickets naar Sapa, het was niet eenvoudig om eruit te geraken. We hebben lang getwijfeld of we wel of niet naar Sapa zouden gaan, want op het internet kosten de tickets over de 40 USD en zouden de kinderen ook de volle pot moeten betalen. Dit klonk ons niet echt logisch, maar voor de ‘gewone’ tickets kan je enkel op Hanoi station terecht. We hebben even overwogen om een georganiseerde trip te doen, maar met de kinderen kunnen we echt geen tweedaagse trekking doen, en ik doe het ook allemaal liever zelf.

Dankzij een tip op verrereizenmetkinderen.nl (ja, weeral…) zouden we ook de goedkopere tickets via een reisbureau kunnen bemachtigen. Dit zouden tickets zijn voor de nationale trein(government train). Daaraan vast worden enkele privéwagons vastgemaakt (Oriënt Express, Livitrans) voor toeristen die bijna het dubbele kosten, en die wij dus wilden vermijden. Hiervoor zijn we in Hoi An wel zes reisbureaus afgelopen, en allemaal gaven ze ons ongeveer dezelfde prijs aan van 32 USD (wat al veel goedkoper is dan de privéwagons). Maar op het internet circuleren prijzen van 20-24 USD, dus vermoedden wij dat men ons niet de goedkoopste aanbood of een hoge commissie aanrekent. We gokten erop dat er nog plaats zou zijn in Hanoi zelf, en wachtten af. Dit bleek deels te kloppen. De supervriendelijke vrouw van ons hotel, Moon, (Hanoi Blue Sky Hotel), gaf toe dat het ticket 28 USD is en dat de reisbureaus 4-8 USD commissie nemen en dat we in het station dus de goedkoopste zouden vinden. Toen ik daar probeerde duidelijk te maken dat ik de cheapest tickets wou, gaven ze me dezelfde prijs van 28 USD, en voor de terugreis zou de trein al vol zitten? Een half uur hield de mevrouw vol dat er geen plaats meer was voor de terugreis. Bleek dat ze ons toch de toeristentrein wou aansmeren, en op de ‘gewone’ was wel nog plaats. Maar we zijn er nog steeds niet uit of de gewone wagons nu geannuleerd zijn, of dat het gewoon ‘verboden’ is deze nog aan toeristen te verkopen.

We zitten nu op de Tulico tourist train, omringd door enkel Vietnamezen, dus zullen we wel in de goedkoopste wagon zitten, vermoed ik. De andere wagons zien er ook helemaal niet zoveel chiquer of beter uit, dus gelukkig heeft ons wachten iets uitgehaald. Elk compartiment heeft vier bedden en houten muren, het heeft wel iets echt authentieks. Die met zes bedden zijn nog goedkoper, maar dat leek ons echt wel sardientjeswerk. Het middenstuk is hier ook veel breder, dus we kunnen Ilyan zijn tent er ook zonder probleem tussen zetten. Ik slaap bij Jenna en Mohamed heeft een bed voor zich alleen.

Ondertussen zitten we in ons hotelletje in Sapa, met al onze kleren aan, en met een elektrisch deken in bed, want het is hier écht koud.

De rest van de reis is rustig verlopen, behalve dat we er pas om 4.30 uur achter zijn gekomen dat het licht ook uit kon. De twee Vietnamese heren boven ons dachten waarschijnlijk dat wij het licht niet uit wilden doen, en wij dachten dat dit voor alle wagons ineens gebeurde.

Om 5.30 uur zijn we aangekomen in Lao Cai en stapten we met slapende kinderen de minivan in. Het was nog een uur rijden naar Sapa met heftige bochten en niet iedereen kon daar evengoed tegen op dat uur. Wij gelukkig wel. Het is hier ongelooflijk mistig, met als gevolg dat je dus gewoon niets ziet. Hopelijk klaart het straks wat op.

vn-2001454200-560-420vn-2001454253-560-420

Jenna dook in het hotel meteen terug het bed in, want ze was volledig uitgeput. We zijn met ons drietjes gaan ontbijten en nu ligt Ilyan lekker op zijn elektrisch dekentje te slapen. We hebben geen grootse plannen, en al helemaal niet met dit weer. We gaan straks naar CatCat village, twee kilometer de vallei in, en daarna zien we nog wel. De schoenen van Ilyan hebben het welgeteld tien uur volgehouden. De zool is er al af en nu heeft het manneke dus geen schoenen meer.

 


Stevig stappen in Sapa
Zaterdag 19 januari 2013. Sapa, Vietnam

In de namiddag besluiten we het toch te wagen een wandelingetje te maken. Het is intussen goed opgeklaard, en tegenover ons hotel huren we botten (laarzen) voor één dollar. Voor Jenna zijn ze wel iets te groot, en Ilyan gaat achter op mijn rug. Het moment dat we één voet buiten ons hotel zetten, worden we al vriendelijk opgewacht door een groepje H'mongvrouwen. In Sapa heb je een vijftal grote minderheidsgroepen maar in totaal zijn er tientallen verschillende. Vaak gaan ze ook nog echt gekleed in traditionele klederdracht, net zoals deze vrouwen die een praatje met ons komen maken. ‘Hello, how are you? Where are you from? Two children, waw, boy and girl, you are lucky How old are you? Oh that’s very young. You buy something from me?’ Deze zin krijgen we over de drie dagen tientallen keren te horen, vriendelijk beantwoorden we steeds dezelfde vragen, en blijven we vriendelijk nee zeggen op de vraag om iets te kopen. Ze lopen met ons een heel stuk mee naar beneden, richting Cat Cat village, maar als duidelijk wordt dat we echt niet zullen happen gaan ze op zoek naar andere toeristen.

vn-2001491283-560-420vn-2001501253-560-420vn-1801252330-560-420

De afdaling is in één woord prachtig. We lopen over een gewone weg de vallei in, maar de rijstterrassen zin heel goed te zien, en we begrijpen meteen waarom Sapa zo in trek is. In Cat Cat dorp kunnen we via trappetjes naar beneden richting een waterval en langs de ontelbare souvenirwinkeltjes. Buiten ons zijn er geen andere toeristen te bespeuren behalve een koppel dat in omgekeerde richting naar boven komt. Sapa is duidelijk over zijn hoogseizoen heen. Heel koud is het hier niet maar we zijn toch blij met onze winterjassen.

vn-2001054937-560-420vn-2001093257-560-420

De waterval is niet heel spectaculair, maar de wandeling op zeker wel. Langzaam klimmen we weer naar boven, nu begeleid door de mannen om ons een motorritje aan te bieden. Wij bedanken vriendelijk, we zijn nog niet moe, en beginnen vol goede moed aan de klim naar boven, richting Sapa. Jenna is het daar niet echt mee eens en klaagt van pijn in de benen. Snoepjes helpen even, een ijsje brengt weer goede moed, en vooral het verdwijnen van mama (die met Ilyan al een stukje voorop loopt), werkt magisch. Bij mama is het zagen, bij papa is het superflink en tot het einde doorstappen. Uiteindelijk hebben we toch zeker vijf kilometer gestapt, waarvan een heel deel bergop. We zijn superfier op onszelf aangezien we echt geen stappers zijn, maar zeker ook op ons Jenna. Ilyan heeft ook flink gehangen en ikzelf heb het toch maar gedaan met zeventien kilo op mijn rug.

vn-2001460653-560-420vn-2001342207-560-420

's Avonds welverdiend frietjes en spaghetti gegeten, en rechtstreeks naar ons bed. Aangezien we twee elektrische dekens hadden en we Ilyan niet in zijn ijskoude tentje wilden laten slapen, mocht hij voor een keer bij mama slapen. Dat vond hij natuurlijk geweldig. Even grenzen aftasten van zijn vrijheid in een open bed, maar al snel lag het ventje heerlijk te snurken op het elektrisch dekentje.

Voor dag twee hadden we helemaal niks gepland, aangezien we niet goed wisten wat mogelijk was met de kids. Via een Canadees koppel hoorden we van de Sapa Sisters, een groep H'mongvrouwen die zich onafhankelijk aanbiedt als gidsen. Dat leek ons wel een leuk concept. Even gecheckt en we konden met hen toch een kleine trekking doen naar Lao Chai en Tavan, dus toch nog naar de dorpjes. De voormiddag op jacht naar botjes (laarsjes) voor de kids, en zowaar de juiste maten gevonden. Ook moesten we voor Ilyan nog nieuwe schoentjes kopen, dus kreeg hij supermooie blauwe baskets. Een beetje kitsch, maar hier kan dat allemaal hé. Nog wat rondgelopen in het stadje, heel gezellig, en dan klaargemaakt voor onze wandeling.

We werden opgehaald door Giao, een H'mongmeisje van 22 die ons zou begeleiden. Met de auto werden we naar de weg gebracht die naar Lao Chai leidt. Daar stond er opnieuw een hele groep vrouwen ons op te wachten en met dezelfde vragen als hierboven liepen ze in escorte met ons mee naar beneden. Ilyan kroop al snel in de Patapum en Jenna stapte flink mee met haar wandelstok. Opnieuw prachtige vergezichten en de mist was helemaal opgeklaard.

vn-2001112797-560-420vn-2001511120-560-420

Van Giao kregen we veel uitleg over de dorpen en de mensen zelf. Ik kon haar honderduit uitvragen over medische kwesties, vrouwen- en kinderzaken. We kwamen overal traditionele draagdoeken tegen en even heb ik getwijfeld om er toch een mee te nemen, maar Ilyan past er langs geen kanten meer in, dus het toch maar zo gelaten. Onderweg werd er duidelijk aan een nieuwe geasfalteerde weg gewerkt, en volgens Giao zorgt de overheid voor het materiaal en mogen/moeten de mensen zelf de weg aanleggen. We zagen inderdaad hele groepen mannen cement en stenen mengen en op hun plaats leggen en gieten. De vrouwen uit het dorp reden alle stenen aan. Iedereen werkt samen aan de gezamenlijke weg.

Het is vandaag ook behoorlijk warm, de warme jassen gaan uit, en zelfs de fleece vesten voelen warm aan. We hebben echt geluk met het weer. Momenteel staat er geen rijst op de rijstvelden, wat natuurlijk spijtig is voor het zicht, maar desondanks zijn de rice paddies geweldig mooi. De kinderen vinden vooral de eendjes, kippen, varkens, hondjes en poesjes geweldig, en zelfs Ilyan stapt bij momenten moedig mee. Als we aan een schooltje komen wil Jenna absoluut naar binnen, en dus gaan we een kijkje nemen. Geen schoolbel hier, maar wel een gong waarop de juffen slaan als het tijd is voor de pauze. Turnen gebeurt hier met iedereen samen op de speelplaats: iedereen krijgt een stok, en oefenen maar. Zelf mee doen was net een stap te ver voor ons Jenna, maar ze was maar heel moeilijk mee te krijgen. Zo was ze in de ban van de kindjes. Zelfs op school zie je kinderen in traditionele klederdracht. Giao vertelde dat de minderheidsgroepen echt proberen om hun cultuur te behouden, en dit is een belangrijke manier om dat te doen. Het was echt een hele mooie wandeling, zeer goed te doen met de kinderen, al was het toch zeker zes kilometer in totaal. Jenna deed het met de vingers in de neus al klaagt ze in het begin steeds van pijnlijke benen, naar het einde toe huppelt ze erop los.

vn-2001132317-560-420vn-2001132310-560-420

Gelukkig moeten we vandaag niet weer de hele weg naar boven, maar komt de taxi ons halen. Het wordt ook al donker en de mist zakt in snel tempo terug naar beneden. Best indrukwekkend hoe dicht de mist kan zijn, dit zijn we in België nog niet tegenkomen. Terug in Sapa hebben we ons lekker in een massagesalon genesteld, en allemaal een voetmassageke gekregen.

In een zoveelste poging om Ilyan op het toilet te krijgen probeerden we het vrij onpedagogisch met een snoepje: als hij kaka op het toilet deed dan kreeg hij een snoepje. Oké, mijnheer spurtte naar het toilet, deponeerde zonder problemen zijn pakje en eiste zijn snoepje op. Daarna spurtte hij terug naar het toilet waar hij het volgende pakje placeerde. ‘Nog snoepje mama?’ De slimmerik. Toen hij doorhad dat het zo niet werkte was hij niet meer geïnteresseerd. ‘Nee, ik wil geen snoepje’, is nu zijn antwoord als we hem op het toilet willen krijgen. Of hij zegt dat hij naar het toilet wil, en als we er zijn: ‘Ah nee, toch niet’. Om de kriebels van te krijgen. We laten het dus weer even zo.

vn-2001112653-560-420vn-1801252603-560-420

Dag drie zijn we onder ons elektrisch dekentje in bed blijven liggen tot we moesten uitchecken. Daarna hebben we het stadje nog wat verkend. Het échte Sapa ligt hoger, en je hebt er zelfs een meer (eerder een vijver). Toevallig kwamen we langs een garage waar een man een soort rijstkoek aan het maken was, hij bood ons meteen eentje aan om te proeven. Heerlijk! Het smaakte zoals zoete rijstwafels dus een heel pak gekocht, dat we later wel in het restaurant vergeten zijn.

Om 17.00 uur terug in de minivan voor de rit naar beneden, met een klein hartje gezien de mist, maar onze chauffeur reed zeer voorzichtig. In het station van Lao Cai nog een uurtje gewacht. Het lijkt of open plaatsen met veel ruimte een soort rode-lap-op-een-stier-effect hebben op de kinderen. Dan gaan ze helemaal uit hun dak, palmen de hele ruimte in, en rennen gillend en krijsend achter elkaar aan. Dit geldt zowel voor stations, als voor restaurants en luchthavens. Ze geraken dan zo in overdrive dat je hen nog maar moeilijk tot rust krijgt. Gelukkig zijn de mensen hier zo vriendelijk dat ze er glimlachend naar kijken.

Als we op de trein mogen, zitten we nu toch echt wel in de Vietnamese wagon en daarenboven hebben we de coupé voor ons alleen. We proberen de kids op tijd onder de wol te krijgen, want we komen al om 04.00 uur aan in Hanoi, maar dat gaat maar moeizaam. We eten gezellig de maaltijd op die we meekregen van het restaurant waar we de laatste drie uur doorgebracht hadden en kruipen dan gezellig bij elkaar.

vn-2001174760-560-420

Om 3.30 uur worden we gewekt want we zijn er bijna, en dan gebeurt er iets raars. Een officiële mevrouw komt opnieuw onze ticketjes checken en geeft ons andere ticketjes terug. Het gebeurt zo snel dat we te laat reageren en meteen daarna verschijnt een andere officiële mijnheer die ons zegt dat alles in orde is, opnieuw controleert en ons nog andere ticketjes geeft. Het gevoel dat er iets niet klopt, dat hebben we al vaak gehad in Vietnam. We kunnen er onze vinger niet opleggen en misschien is er ook helemaal niets aan de hand, maar waarom wordt er zo geheimzinnig gedaan? Heel bizar.

Bij het afstappen staan er natuurlijk tientallen mannen ‘taxi’ te roepen en we maken een grote fout door bij een van hen in te stappen. Ik maak meteen duidelijk dat hij de verkeerde richting uitrijdt, maar ‘No, no, other station’, zegt hij. Wij weten beter, maar wat doe je dan? De teller is duidelijk ook een versnelling hoger gezet en we eindigen aan ons hotel met een belachelijk hoog bedrag na een belachelijk grote omweg. Verdorie! Niets aan te doen, onze eigen schuld. Altijd ogen en oren goed openhouden, geen steek laten vallen. Mohamed betaalt hem maar dik de helft van het bedrag en stuurt hem weg. Ons hotel is ook nog volledig in een diepe slaap, inclusief de wachter, en na enkele keren goed kloppen komt hij toch opendoen. Zo eindigen we onze reis op een harde stoel, wachtend tot we in de kamer mogen. Gelukkig stelt Moon ons om 8.30 uur voor om even in een gebruikte kamer te gaan liggen om te rusten, totdat onze kamer is gekuist. Dat is service wat ons betreft!

De staf van ons hotelletje, Hanoi Blue Sky hotel is echt uitermate vriendelijk. Ze hebben allemaal een soort van positieve en energetische uitstraling, een heel oprechte houding. Het voelt geweldig om hier terug te komen. Dit hotel is wat ons betreft een absolute aanrader. Het ligt in de oude wijk, een tiental minuutjes stappen van het meer. Een echt centrum hier hebben we nog niet gevonden, maar om de hoek beginnen alle straatjes met hun specialiteiten. Heerlijk om door te kuieren.

We hebben een rustdag ingelast voor we naar Halong Bay vertrekken, en daar zijn we nu heel blij om. Tijd voor een wasje, en vooral rusten.

We raken echt wel gewend aan Hanoi, ik begin het er zelfs gezellig te vinden ondanks de ontelbare brommertjes die je langs alle kanten om de oren vliegen. De tactiek van oversteken, en over straat wandelen zonder door een voertuig geraakt te worden krijgen we stilaan onder knie. Het gaat er om gewoon door te lopen, of juist even te blijven staan op straat, niet panikeren of bruuske bewegingen maken is de boodschap. Ik geniet wel van die chaos, van het verdwijnen in de kleine straatjes, en niet weten waar je uitkomt. Een groot voordeel in Hanoi is dat elke straat een straatnaam heeft en dat het supergoed aangeduid staat. Met mijn neus in mijn kaartje loods ik de familie Oualka dus door de stad, en steeds komen we weer leuke plaatsjes tegen. Zoals een superleuke kinderkledingwinkel, een lekker restaurantje of gewoon leuke mensen. Hier ook worden de kids overal nagewezen, betast of krijgen een aaitje over het hoofd. Ilyan kan tegenwoordig zeer ostentatief over zijn hoofd vegen: ‘Bah, vies!. De mensen vinden het steeds geweldig. Jenna blijft heel verlegen, en op de foto gaan is nog altijd een heikel punt. Af en toe trekken we ze over de streep met een snoepje en dan gaan ze overdreven staan smilen, maar meestal leggen we uit aan de mensen dat we verlegen kindjes hebben en dat ze het best subtiel een foto trekken. Maar ja, de mensen willen er mee op, en dat is niet vaak naar de zin van de kids, hetgeen we ook wel begrijpen.

 


Varen tussen pukkels
Dinsdag 22 januari 2013. Halong Bay, Vietnam.

's Ochtends worden we opgehaald door -hoe kan het ook anders- de minivan. De gids geeft aan dat Ilyan een stoeltje krijgt, dus dat vinden we best sympathiek. De gids begint elke keer opnieuw met ‘Laaadiiieeesss and Geeentlemennn…’, dat werkt een beetje op de lachspieren, maar het blijkt een allerbeste en lieve kerel te zijn, dus dat zit al mee.

We zitten met een Deense familie met drie kinderen, drie Franse meisjes en een groepje Engelse gasten op de bus. De eerste vier uur rijden we richting Halong Bay met de verplichte stop in een souvenirs hangar voor een plasje. En wat ons betreft steeds een spannende doortocht/race langs breekbare potjes, schilderijen en andere snuisterijen met onze kids.

Bij aankomst in Halong Bay volgen we de gids naar de haven, en amai, we zijn niet alleen. Voor de eerste keer deze reis hebben we echt een massatoerismegevoel. Iedereen wil dit natuurlijk zien, en we zetten het dus van ons af, maar we voelen ons wel een kudde schaapjes.

Onze boot blijkt een compact ding te zijn, en onze kamer is meer dan oké. De groep is ook compact, en dus kunnen we op weg. We krijgen eerst lunch op de boot, en wauw, plots worden er op tafel verschillende schotels gezet. Supercreatieve groentenbloemetjes, heerlijke zeevruchten, veel te veel om op te krijgen. Dit is bijna honeymoon-achtig, zo chic hebben we het nog maar zelden gehad. Mo en ik genieten met volle teugen van het heerlijke eten en de kids houden het op rijst en scampi. Hoewel Ilyan met veel goesting de boompjes (brocolli en bloemkool) opeet.

Bij vertrek hangt er een dichte mist, en we zien onze mooie landschappen al in het water vallen, maar gelukkig krijgen we wel degelijk de karstgebergten te zien. Een heel apart en prachtig zicht, net pukkels die uit het water steken. Onze eerste stop is een enorme grot, en om het massatoerisme alle eer aan te doen, gaan we mooi in de rij staan en slenteren we gestaag door de grot. Die is wel mooi en enorm met neonachtige lichten achter stalagtieten en -mieten, en de gids die overal olifanten en apen en schildpadden ziet. In Belgie zouden het honden, katten en mariabeeldjes geweest zijn.

In de file lopen we door de grot, en bij het buitenkomst worden we met de boot naar de overkant gebracht, waar we mogen gaan kajakken. Jenna vooraan bij Mohamed en Ilyan bij mij op schoot. Niet het beste idee, maar gelukkig kruipt de gids vanachter in mijn bootje, en zo komen we toch nog iets vooruit. De kleine man vind nat worden maar niks, en blokkeert mijn peddel continu. Het geeft wel een wauw gevoel om tussen de rotsen door te kajakken en langs een floating village te varen. Ongelooflijk dat mensen hier kunnen overleven op amper tien vierkante meter. Een huis op vlotten, de kinderen balanceren op de rand, hier moet het leven toch ongelooflijk hard zijn. Heel raar, maar waar er in de grot zoveel mensen waren, zijn we voor het kajakken helemaal alleen. Heerlijk!

Terug op de boot varen we richting een ander eiland met een klein opgespoten strand en waar we een tempel op een berg kunnen bezoeken. Ik blijf met de kids lekker op het strand. Ze willen absoluut zwemmen, dus hup, kleren uit, en samen met de Deense kinderen wagen ze een poging om te zwemmen. Maar het water is echt wel koud. Als de anderen terug beneden zijn kunnen we terug gaan varen en een lekkere warme douche nemen. Daarna volgt opnieuw een superuitgebreid diner, dat we amper opkrijgen.

De baai waar we gestationeerd zijn is duidelijk de plaats waar iedereen gestationeerd is. Blijkbaar kun je, als je veel geld betaald, in een andere baai verblijven waar je slechts enkele boten naast je moet verdragen. Wij lagen toch met een twintigtal boten rondom ons, maar dat vinden we allemaal niet erg. We zijn allemaal uitgeput, dus kruipen we op tijd onder de wol. Er was nog karaoke voorzien voor de geïnteresseerden, maar -gelukkig- trok niemand er erg aan en werd ons dit bespaard. Ilyan zijn tent paste nog net tussen onze twee bedjes, en Jenna bij mij, zo lagen we allemaal lekker compact.

Het ontbijt is iets meer basic, maar oké en we zetten koers naar Cat Ba eiland. Zowel Jenna als Ilyan mogen eens varen van de kapitein, en ze voelen zich zonder schroom al een echte Piet Piraat. Al is hun besef van echt sturen nog ver te zoeken en vinden ze het vooral leuk zo hard mogelijk aan het stuur te draaien. Gelukkig stuurt de echte kapitein op tijd bij.

Op Cat Ba maken we eerst een wandeling in het nationaal park, niet beseffend dat het toch wel een serieuze klim wordt. De gids zegt dat we 250 meter moeten stijgen maar dat lijkt ons wel mee te vallen. Ilyan op mijn rug en Mohamed probeert Jenna te volgen, want die huppelt gewoon naar boven. De klim is toch een ware uitdaging. Ik met zeventien kilo op mijn rug, een pakje dat ook niet altijd wilt meewerken als hij het beu is, want dan begint hij te hangen en te wiebelen en dat is niet aangenaam als je steil omhoog moet. Het laatste stuk laat de gids ons alleen doen, en snel beseffen we waarom. We moeten echt de rots op klauteren en klimmen en mijn evenwichtsorgaan wordt danig op de proef gesteld. We geraken er, en als beloning krijgen we een spectaculair zicht op het karstgebergte. Ongelooflijk mooi!

En dan begint de afdaling. Waarom moest ik daar ook weer per se op met Ilyan? Redelijk onverantwoord met die steile afgrond. Maar bon, we zijn heelhuids terug beneden geraakt en het was echt een leuke wandeling, Jenna heeft het weer fantastisch gedaan.

In de namiddag gaan we naar Monkey Island. We varen door een geul met aan beide kanten een enorme floating village. Huizen op vlotten en isomo (piepschuim), drijvend op het water met netten eromheen gespannen. In één huis zien we een afrastering, zodat de kinderen niet in het water kunnen vallen. Ik moet er niet aan denken daarin te wonen, ik zou het er niet lang uithouden. Ongelooflijk dat deze mensen hier dag in dag uit in wonen. De boot komt de kindjes dagelijks halen om op het vasteland naar school te gaan, en overal zie je vrouwen in kleine bevoorradingsbootjes rondpeddelen om eten te verkopen. Deze vrouwen hebben een ongelooflijk zwaar en gevaarlijk beroep.

Monkey Island is mooi, maar het weer is er niet naar om het water in te duiken, dus Mohamed en Jenna wagen zich weer aan een bergtop. Ilyan en ik keren halverwege om, één berg per dag met zeventien kilo op mijn rug is voldoende voor mijn benen. Wij maken gezellig samen een trein van schelpjes en aangespoeld koraal, totdat een aap beslist om met onze zak met fleecevesten te gaan lopen. Agressief beestje, hij blaast en kijkt heel vies maar gelukkig heeft hij de onderkant vast en valt alles eruit en dus laat hij het zakje ook maar voor wat het is. Maar wij zijn nu op onze hoede en elke aap die te dicht komt jagen we preventief weg. Later horen we van Mo en Jenna dat de apen onderweg naar boven ook mensen rechtstreeks aanvielen, de rugzak probeerden af te pakken en alles wat je in je handen had weggristen. Gevaarlijke beestjes die apen.

Dag drie is de terugweg tussen nog meer pukkels, prachtige landschappen blijven het. De kinderen mogen Piet Piraat spelen bij de kapitein en genieten voluit, draaien en draaien maar, de richting doet er niet zo toe. Halong Bay was echt de moeite, dit is toch weer één van die dingen die je ooit in je leven moet gezien hebben. We mogen ook een evaluatieformulier invullen over de tour, en eerlijk, dit was af. Een echte aanrader om met deze maatschappij te vertrekken. Fantasea werkt echt professioneel. Terug in Hanoi, weer met open armen ontvangen door de hotelstaf, we mogen meteen naar onze kamer terug en we maken ons stilletjes klaar voor Maleisië.

De dag erop staat er wel nog een grote tour gepland langs het mausoleum van Uncle Ho en omgeving. We staan toch maar op tijd op, want we zouden lang moeten wachten, maar bij aankomst valt dat heel goed mee. Ilyan werkt niet zo goed mee, heeft er geen zin in, en zet het op een krijsen. Dat heb je nu altijd op het moment dat ze net heel stil moeten zijn. Het gaat er allemaal heel protocollair aan toe: we moeten de grote bagage afgeven, de buggy dus ook en dat is niet oké voor Ilyan. De soldaten fluisteren stilletjes ‘Ssst’, maar dat werkt vrij averechts op ons kereltje. ‘Soldaten stout’, gelukkig verstaan ze hem niet en blijven ze glimlachen. Hij mag wel zijn blokjes meenemen en door een scanmachine laten gaan, en dat vindt hij nu echt geweldig dus onze kleine kerel herpakt zich en dapper stapt hij mee richting mausoleum.

Geen file te bespeuren, enkel hordes schoolkinderen, allemaal in oranje trainingpakjes op schooluitstap. We maken een klein spurtje om hen voor te zijn, en zonder wachten kunnen we het mausoleum binnen. Op elke hoek staat een soldaat in een superchic pak, ik denk dat we er wel twintig gepasseerd zijn. En dat hebben we nu altijd: elke keer weer staan ze heel serieus voor zich uit te staren tot onze kindjes passeren, dan zie je ze ontdooien en verschijnt er een kleine glimlach op hun gezicht. Het protocol dient natuurlijk om doorbroken te worden. Heel stil(Waarom mama?) stappen we verder tot we in de ruimte komen waar Ho Chi Minh opgebaard ligt. Jenna gelooft ons niet dat deze mijnheer echt is. Maar wat wil je na zovele wassen Boeddha's gezien te hebben. Na twee minuten staan we alweer buiten, want je mag niet blijven staan. Terug buiten nog even op de foto voor het gebouw, en weer verder naar het presidentieel paleis. Ilyan houdt weer een krijssessie op het plein. Iedereen heeft ons gezien maar dat zal hem een worst wezen. Dit zijn momenten dat we blij zijn de buggy mee te hebben.

We bezoeken het presidentieel paleis waar Oom Ho nooit heeft willen wonen. Hij heeft de eerste jaren in een hele kleine woning ernaast gewoond en de rest van zijn leven woonde hij in een paalwoning iets verder.

In de namiddag bezoeken we nog het Army Museum waar we naast veel historische feiten ook een gecrashed vliegtuig kunnen zien en clusterbommen. Die werden blijkbaar toen al gebruikt door de Amerikanen, en ondanks dat men toen al moet geweten hebben welk desastreus effect dit had op de bevolking postoorlog, wordt dit vandaag de dag nog steeds gebruikt. Onbegrijpelijk.

's Avonds genieten we nog een laatste keer van Hanoi. We slenteren door de straatjes, brommertjes en taxi's professioneel ontwijkend, en gaan op tijd slapen want we moeten er vroeg uit voor ons vliegtuig naar Kuala Lumpur.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!