In goed weer terechtgekomen
Zaterdag 22 november 2008. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Hoe bizar is dit eigenlijk, als je er over nadenkt. Hier zitten we dan, in Saigon op het terras. De kinderen slapen en wij zitten achter ons welverdiende Saigon biertje. Voor ons de babyfoon en laptop, te communiceren met Nederland.

Af en toe moeten we onszelf knijpen om te beseffen dat we echt hier zijn, in Vietnam. Een land met voor ons best veel gevoel. Ik weet nog als kind dat ik Vietnam altijd heel erg eng vond. Ik denk dat dat kwam omdat dat de eerste oorlog was die ik me kan herinneren. De beelden van de Vietcong, en natuurlijk Tour of Duty. De melodie van Paint It, Black speelt op een of andere manier al de hele dag door mijn hoofd. Het echte Tour of Duty-gevoel hebben we nog niet gehad sinds we hier zijn, maar vandaag liepen we door het Memorial Museum en daar stonden allerlei gevechtsvliegtuigen, tanks en dergelijke. Toen beseften we ons dat zich hier inderdaad een vreselijke oorlog heeft afgespeeld, nog helemaal niet zo heel lang geleden. Dat zal denk ik nog wel meer komen als we de Mekong Delta ingaan en de Cu Chi tunnels gaan bezoeken. Dat zal echter pas na onze ‘vakantie’ zijn. Verder is HCMC (Saigon) een vriendelijke stad voor zover we dat nu kunnen zien. We zitten in een hotel in district 1 (Saigon) genaamd. Dit lijkt ook een beetje de backpackerswijk te zijn van de stad. Allemaal restaurantjes, winkeltjes en dergelijk. Er hangt een heel ontspannen, relaxte sfeer.

Gisteren zijn we hier met het vliegtuig aangekomen. We hebben een heel goede vlucht gehad voor de verandering. Lucas en Joris waren binnen tien minuten onder zeil en Marijn heeft de hele vlucht uit het raampje gekeken, zich verbazend dat we zo hoog in de lucht waren. Het was ook maar een uurtje vliegen. Met Joris is gelukkig ook alles goed gegaan. Zoals gezegd, hij heeft de hele vlucht geslapen, ook tijdens de landing, dus met zijn oortje lijkt alles goed te zijn. Hij was vandaag ook de hele dag weer supergezellig.

We hadden de jongens vandaag een cadeautje beloofd omdat ze zich zo goed gedragen hadden. We dachten: hoe moeilijk kan het zijn om in Saigon een speelgoedwinkel of iets dergelijks te vinden. Nou, best moeilijk dus. Sil heeft de halve middag met Marijn en Lucas in de fietstaxi gezeten, op zoek naar een speelgoedwinkel. Uiteindelijk gevonden en ze hebben een prachtig doosje Lego uitgekozen. Twaalf legostukjes voor omgerekend acht en een halve euro!? De tijd dat zij wegwaren heb ik gebruikt om uitgebreid de Ben Than Market te doorkruisen met Joris in de wandelwagen. Joris was weer helemaal zichzelf, charmant lachend naar iedereen, en iedereen om zijn kleine pinkje windend. Het shoppen ging dus niet zo snel.

We hebben nu een dagje Saigon gehad, maar we komen zeker terug. Morgen gaan we naar Mui Ne, een badplaats hier zo’n 200 kilometer vandaan. De storm lijkt voorbij en de weerberichten zijn gunstig. Vandaag hebben we al de hele dag zon gehad. We hebben een klein marmeren Boeddha-beeldje gekocht die we elke dag trouw over zijn buikje wrijven, en het lijkt te werken.

Tenslotte wil ik jullie de uitspraak van de dag natuurlijk niet onthouden. Niet van Marijn of Lucas dit keer maar van Sil tegen een dwarse Lucas: ‘Luister nou eens naar me, ik lijk wel een herhaalpaal’. Ik kende hem niet, maar hou ‘m er zeker in!