Varen, varen over de straten
Dinsdag 18 november 2008. Hoi An, Vietnam.

Het begint een beetje een gebed zonder end te worden maar wederom staan we tot over onze enkels in het water. Ditmaal in Hoi An, zo’n 150 kilometer ten zuiden van Hue. 16 november zijn we daarvandaan vertrokken met de bus. De bus was een feestje dit keer. Joris en Lucas vielen binnen een kwartier in slaap en Marijn heeft de hele weg op schoot gezeten en uit het raam gekeken. Volgens mij begint hij het nu ook wel leuk te vinden. Het was dan ook een prachtige rit. Door rijstvelden, door de bergen en langs de kust, genoeg te zien dus.

Wat ons onderweg opvalt zijn de vele begraafplaatsen langs de kant van de weg, voornamelijk in de rijstvelden. Gewoon midden in het rijstveld staat daar zomaar opeens een prachtig monument, geschilderd in de meest felle kleuren. Soms staan er een aantal bij elkaar, soms ook een enkeling. We vinden het een prachtig land, qua natuur en gevoel. Prachtig vind ik de felrode zandweggetjes, de heldergroene palmbomen, de rivieren met daarop de bootjes en mensen met de conische hoeden.

Langs de weg zieje een groot lint van allerlei winkeltjes, restaurantjes en plekken waar mensen zitten/ liggen relaxen. Heel veel leven en bedrijvigheid. Overal zie je mensen lopen, fietsen en vooral veel op brommertjes/ motoren. Daarop wordt dan ook alles vervoerd, van volledige families van 5 personen, bloemen en fruit tot kippen, varkens en allerhande bouwmaterialen. De meest bizarre lading die wij hebben ontmoet was een hond in een dichtgeknoopte plastic tas (!?) Dat was op de boot van Quang Lan naar Ha Long. In het begin van de reis piepte en blafte hij nog, op het eind niet meer… Wie weet waar die hond zich ’s avonds bevond mag het zeggen. Onze gok is: op een bord, drijvend in de jus…

Nu zitten we dus in Hoi An, kleding-mekka van iedere vrouw. In de bus hier naartoe zaten twee Engelse meiden met een zooi knipsels uit mode tijdschriften die ze na lieten maken in Hoi An. Sil en ik deden daar een beetje lacherig over, van: zie dat… Maar ik heb nu spijt dat ikzelf niet zo bijdehand ben geweest. Ze maken hier alles na, voor een prikkie in prachtige materialen. Natuurlijk heel veel zijde, maar ook gebreide stoffen, katoen en linnen. Er zit wel veel verschil in kwaliteit (en ook in prijs).

Ik heb vanochtend gebruikt om lekker uitgebreid te shoppen. In Nederland haat ik winkelen omdat niets mij past. Net als 99% van de vrouwen heb ik niet hetzelfde figuur als de paspop. Hier wordt alles op maat gemaakt. Je loopt een winkel binnen, je kiest iets uit (of als je zelf inspiratie hebt kun je tekenen wat je wilt), je zoekt de stof uit en binnen een paar uur kun je het ophalen. Ik heb twee nette pakken (jasje, broek en rok) laten maken, twee bloesjes en drie jurken voor een totaal bedrag van 250USD.

Voor het boeken van een kamer hebben we voor het eerst gebruik gemaakt van de Lonely Planet. Meestal gebruiken we de LP om te zien waar we niet heen moeten en we weten nu waarom. We hebben geboekt voor vijf personen waaronder drie kinderen. Het eerste wat de receptioniste ons meldde was: no breakfast for the children, and what they break you pay! Een heel hartelijk welkom dus. Dit is de eerste keer in Azië dat we ons niet welkom voelden. De kids vonden het trouwens wel prima daar, niemand die ze constant lastigviel en optilde. We hebben dezelfde dag een ander hotel gezocht en gevonden. We zitten nu in het An Hoi Hotel aan de rivier. Echt hartstikke leuk, superaardige mensen, heel schoon en nog goedkoper ook.

Dat konden de ook wel gebruiken, budgettechnisch gaat het er minder florissant aan toe. Wij geven meer uit dan we gepland hadden. Dat zit vooral in de accommodatie en in het eten. We zijn aangewezen op de grotere (en dus duurdere kamers) en de jongens eten hier als bouwvakkers. Normaal zijn ze best lastige eters en wat ze niet kennen proeven ze ook liever niet, maar hier wordt alles gegeten wat los en vast zit. We hadden er een beetje op gerekend dat zij het zouden houden bij een kommetje rijst en incidenteel wat pasta, maar ze eten volwaardige porties mee. Lekkere springrolls, grote garnalen, verse vissen, krabben, fried rice, kom maar op! In het begin maakten we de fout om voor hun iets simpels te bestellen en voor ons iets lekkers, met als gevolg dat de twee verse vissen en de garnalen in de kinderbuikjes verdwenen en wij de droge rijst aten… Dat was uiteraard niet geheel volgens plan, dus nu worden er vijf volwaardige maaltijden besteld die schoon op gaan. We reserveren maar dubbele tafels om alles op kwijt te kunnen! Gelukkig hebben we ons huis verhuurd zeggen we dan maar.

Dan nog even in herhaling vallend: het weer is ook hier bagger. We hebben twee droge dagen gehad. Gisteren ben ik met Marijn lekker naar het strand geweest en heeft Silvan met Lucas en Joris wat bijgeslapen. Dat was geweldig, Marijn bloeit echt op van het één op één contact en was de rest van de dag een zonnetje.

Eind van de middag begon het te regenen en dat doet het nu (anderhalve dag later) nog steeds. Er schijnt een tyfoon te woeden tussen Ho Chi Minh City en Nha Trang en daar hebben wij hier het staartje van. De vooruitzichten voor de komende dagen zijn ook niet goed, daar worden we nu wel een beetje moedeloos van. Marijn is best bang, dit nog voor de storm in Hanoi begin deze maand. Het komt hier echt met bakken uit de lucht en het waait erg hard. Het deel van de rivier waar wij zitten is net helemaal opgeknapt en de kade ligt wat hoger, de rivier blijft hier nog binnen de kades. Maar in het oude deel van de stad staan de straten inmiddels blank. Enerzijds vinden wij dit wel een gaaf gezicht. Het is ook wel goor, want de dode ratten, kakkerlakken en ander ongedierte drijven in tientallen voorbij. De jongens moeten dus verplicht in de kar.

Nog een laatste melding over Joris: we zijn met hem bij de dokter geweest en hij heeft een fikse middenoorontsteking. We hebben een antibioticakuurtje gekregen en daar zijn we vandaag mee begonnen. Hopen dus maar dat het beter gaat. Heeft iemand van de deskundigen nog tips en trucs voor ons? Volgens mij hoeven we hem niet binnen te houden maar mag hij ook niet drijfnat worden wel?

Het waterpeil stijgt
Donderdag 20 november 2008. Hoi An, Vietnam.

Alles om boeddha tevreden te stellen: een gelukslampion in Thailand, een wierrookstokje in Vietnam... Waar blijft die zon!?!??! (Zou het soms nog steeds regenen omdat Marijn hem consequent Hoebba blijft noemen?)

De regen is inmiddels gestopt, het heeft nog enkel wat gemiezerd vandaag, maar we zijn niet wederom drijfnat geworden. Het waterpeil van de rivier stijgt wel nog steeds in rap tempo. Wij zitten ongeveer zes tot zeven meter van de rivier af en vanmiddag liep het water bijna de lobby van het hotel in.

Als we het hotel uit lopen staan we tot over onze kuiten in het water. De brug die we gebruiken om het centrum in te komen is onbegaanbaar, daar staat het water tot aan je borst. We moeten dus een stuk omlopen naar de volgende brug. Morgen vertrekken we met de taxi naar Danang vanwaar we het vliegtuig nemen naar Ho Chi Minh City. Auto’s rijden hier inmiddels al niet meer, dus als we morgen vertrekken zullen we met de boot gebracht worden als het waterpeil niet is gedaald.

De stemming is er niet minder om. De jongens zitten prinsheerlijk in hun kar, en wij stappen er lustig op los. Het geeft wel een heel aparte sfeer, de mensen hier zijn het wel gewend (vorige maand stond het water nog veel hoger) en ze lachen zich een breuk als ze ons zien komen aanstampen. Sil voorop en Chantal als de bezemwagen erachteraan. De mannen vinden het allemaal één groot avontuur, hun humeur is nog nooit zo goed geweest. Dat komt ook door het hotel waar we zitten, dat is echt geweldig. Ze hebben hier nog nooit buitenlandse kinderen gehad, en ze genieten er super van. Eindelijk wat leven in de brouwerij, en dat zit met onze jongens wel goed. Zelfs Sil en ik kunnen even rustig zitten, want de kinderen worden wel door het personeel beziggehouden. Marijn is vanmiddag, toen Lucas en Joris sliepen, wezen lunchen met een jongen uit het hotel en zijn vriendin. Met z’n drietjes op de motor naar de stad, een heel avontuur. Hij vond het prachtig maar ook wel een beetje eng. Dat is het leuke van ergens wat langer zijn, de jongens voelen zich meer op hun gemak en zijn wat relaxter. Ook heb je zelf wat meer contact met mensen. Het hotel is echt een superaanrader www.an-hoi.com.

Vandaag hadden we graag naar My Son gewild, maar dat was vanwege de overstromingen niet mogelijk. In plaats daarvan hebben we een trip gemaakt naar Marble Mountain en China beach. Dat was best leuk. Het is een berg waar een aantal pagoda’s, rotsen en uitzichtpunten te vinden zijn. Was leuk om even rond te kijken. Daar tegenover ligt China Beach, het bekende strand waar in de Vietnamoorlog de Amerikanen ontspanning zochten. Het was leuk om daar te zijn. Er stond alleen te veel wind om lang rond te lopen, de zee was ontzettend wild. Wij stonden leuk met ons vijfen te poseren met onze rug naar de zee toen er opeens een megagolf kwam en ons finaal omver sloeg!! Wij lagen helemaal in een deuk (de jongens niet) en hoe harder wij moesten lachen, hoe harder zij gilden. Toen hebben we het dus maar aangepakt en zijn naar huis gegaan.

Morgen staat de vlucht naar Ho Chi Minh City dus op het programma.

Het regent op de brug maar ik word niet nat...
Woensdag 19 november 2008. Hoi An, Vietnam.

Daar zijn we weer. Even voor degeen die denkt: het zal allemaal wel meevallen en Chantal loopt altijd te zeiken; hierbij wat sfeerimpressies.

We hebben vandaag wel een superleuke dag gehad. Vanochtend was het droog (YEAHH) en hebben de jongens (alle vier) heerlijk in het water gespeeld. Lucas en Marijn zijn zich te buiten gegaan met het natspetteren van twee Vietnamese dames. Joris heeft voluit in de plassen gestampt. We hebben al springend in de plassen 'het regent op de brug maar ik word niet nat...' gezongen. Iedereen maakte ons voor volslagen debiel uit, en dat klopt ook wel een beetje. De foto's zijn vanochtend genomen, het water staat nu weer ruim een halve meter hoger. Inmiddels is ook de kade voor ons hotel overstroomd. Officieel blijven we nog twee dagen, maar als het morgen nog regent gaan we richting Danang, we willen niet het risico lopen hier vast te komen zitten.

Op zich heeft het ook wel wat hoor. Als het droog is, is het hier een plaatje. Mensen varen op die kleine (ronde) bootjes door de straten, Marijn en ik hebben spontaan een roeitochtje aangeboden gekregen, Marijn heeft geroeid en we hebben echt pret gehad vandaag!!

Ik heb mijn gemaakte kleding ook gekregen, en nog meer buit gemaakt. Ik heb ook nog een winterjas en twee sjaals gescoord. Geen idee hoe ik het mee moet krijgen. Het gewicht van mijn rugzak is verdubbeld. Dat maakt mij op zich niet uit, Sil mag het extra gewicht tillen, zijn creditcard is immers een stuk lichter geworden :).