Natte voeten in Hanoi
Zaterdag 8 november 2008. Hanoi, Vietnam

Wij hebben het ontdekt, wat kun je toch veel leren van andere culturen. Het geheim van een gelukkig en rustig, relaxed leven met kinderen: een Nanny!!!!! Onderstaande situatie zal voor velen van jullie niet onbekend zijn. Je zit met je kinderen in een restaurant: 'Marijn, eet met je vork. Niet met je handen, Lucas. Niet spelen met je drinken, Joris. Pas op, je glas valt om...' en dat gaat zo maar door. Terwijl de kids genieten van hun eigenlijk niet verdiende ijsje, staar jij nog naar je onaangeroerde en inmiddels steenkoude pizza.... 'Eet smakelijk schat... Jij ook...' Hoe anders kan het: Jij en je man zitten rustig te nippen van een overheerlijke margarita terwijl je een dampende steak aansnijdt, heerlijk rustig uitkijkend over het water en gezellig converserend. Op het andere uiteinde van de tafel probeert je nanny je (driftige, jengelende en zeker niet luisterende) kinderen een stuk koude pizza naar binnen te schuiven. Een tafereel dat jij vakkundig weet te negeren....

Wij zitten inmiddels in Hanoi, en wel in een van de betere wijken van de stad. Het is een deel waar voornamelijk expats wonen. Bovengenoemde situatie hebben wij dus vanavond meegemaakt. Een grote groep Nederlanders kwamen binnen met hun kinderen en nanny's. Wij werden meewarrig aangekeken: 'Gut wat sneu, zij moeten hun eigen kinderen bezig houden. Proost!!'

Gisteren zijn we aangekomen in de stromende regen. We hadden vooraf gecheckt of het wel een goed idee was om nu te komen, maar Cees (degene via wie wij de eerste nachten accommodatie hebben geboekt en de visa hebben geregeld) verzekerde ons dat alle problemen inmiddels waren opgelost en de weersvoorspellingen goed waren. Afijn, we hebben de hele dag een stortbui gehad, je zag geen hand voor ogen.

Hanoi is een groot gekkenhuis van verkeer. Auto's, bussen, motoren, fietsers en voetgangers razen elkaar aan alle kanten voorbij en je hebt geen idee wie nu voorrang heeft of wie van welke kant komt. Wie het hardst toetert mag eerst, lijkt de regel. Daar moet je je dus doorheen zien te manouvreren. Je weet niet wat er gebeurt, dus het veiligst is: je ogen dicht doen en gewoon rustig lopen, tot op heden gaat het goed...

Eerlijk gezegd is onze eerste indruk van Vietnam niet positief. Het was nat, koud, de mensen waren zeer onvriendelijk vergeleken met de Thai, Marijn en Lucas waren niet te genieten en ik was het zat! Helemaal spuugzat! Gelukkig geldt ook hier dat achter de wolken de zon schijnt, vandaag hebben we een heerlijke dag gehad. Zoals ik al zei: we zitten in een van de betere wijken in Hanoi. De woningen zijn hier prachtig, ze doen een beetje Frans aan. We hebben de hele dag lekker in de buurt gewandeld, zijn naar een groot meer geweest waar Sil met de jongens heeft gewaterfietst. Daar ook heerlijk gelunched bij een Frans bakkertje (De jongens hebben de halve bakkerij leeggegeten:) ) Gewoon lekker rustig aan gedaan.

Ik kan nog geen oordeel vellen over Vietnam, zoals ik al zei: mijn eerste indruk is niet echt postitief. De mensen lijken hier een stuk stugger dan we in Thailand gewend zijn. Dat begon al bij binnenkomst van het land. In Thailand werden we bij binnenkomst uit de rij gehaald en mochten we als eerste door. De kinderen werden bedolven onder de ooooh's en aaaah's. Ook bij het verlaten van het land hetzelfde, we hoefden niet in de rij te staan, mochten weer als eerste door. Dat ging in Vietnam heel anders, we stonden ruim een uur in de rij bij de visa en paspoortcontrole. De jongens waren alledrie strontvervelend en stonden drie man sterk te gillen en krijsen, ze hadden honger, dorst en waren moe, en dat leverde in plaats van medeleven alleen maar irritatie op bij de douanebeambten. Heel onvriendelijk ging dat. Dan is de toon toch een beetje gezet voor zo'n dag. Verder valt het op dat zelf hier in Hanoi nauwelijks Engels wordt gesproken.

Morgen gaan we voor drie dagen naar het eiland Quan Lan, in Bai tu long bay. Dat is een gebied even te noorden van Halong Bay. Waar Halong Bay wordt overspoeld door toeristen, is dit gebied nauwelijks ondekt. Het is op drie uur rijden van Hanoi, en dan twee uur met de boot, ik ben benieuwd hoe dat gaat met Joris. Lucas zei voordat hij naar bed ging vanavond: 'mama, ik wil eigenlijk niet met de boot. Dan gaat mijn haar zo door de war!'.