Chantal en Silvan op de bonnefooi met drie jochies door Vietnam
28 oktober - 29 december 2008

Chantal en Silvan reisden al de wereld rond voordat er kinderen waren. Tijdens hun wereldreis in 2003 bleek ze onverwacht zwanger te zijn. Ze keerden huiswaarts waar ze na Marijn nog twee kinderen kregen. Nu vinden ze het de hoogste tijd om hun wereldreis af te maken. Met Marijn (4), Lucas (3) en Joris (1) vertrokken ze eind oktober 2008 naar Bangkok. Van daaruit reisden ze op de bonnefooi twee maanden door Vietnam en Cambodja. We zijn blij dat Chantal haar ervaringen met ons wilde delen.

'Spannend? Ja, wij vinden het superspannend. Maar in het allerergste geval zitten we twee maanden op een tropisch eilandje. Hoe erg is dat?'

Door Chantal van Doorn

Natte voeten in Hanoi
Zaterdag 8 november 2008. Hanoi, Vietnam

Wij hebben het ontdekt, wat kun je toch veel leren van andere culturen. Het geheim van een gelukkig en rustig, relaxed leven met kinderen: een Nanny!!!!! Onderstaande situatie zal voor velen van jullie niet onbekend zijn. Je zit met je kinderen in een restaurant: 'Marijn, eet met je vork. Niet met je handen, Lucas. Niet spelen met je drinken, Joris. Pas op, je glas valt om...' en dat gaat zo maar door. Terwijl de kids genieten van hun eigenlijk niet verdiende ijsje, staar jij nog naar je onaangeroerde en inmiddels steenkoude pizza.... 'Eet smakelijk schat... Jij ook...' Hoe anders kan het: Jij en je man zitten rustig te nippen van een overheerlijke margarita terwijl je een dampende steak aansnijdt, heerlijk rustig uitkijkend over het water en gezellig converserend. Op het andere uiteinde van de tafel probeert je nanny je (driftige, jengelende en zeker niet luisterende) kinderen een stuk koude pizza naar binnen te schuiven. Een tafereel dat jij vakkundig weet te negeren....

Wij zitten inmiddels in Hanoi, en wel in een van de betere wijken van de stad. Het is een deel waar voornamelijk expats wonen. Bovengenoemde situatie hebben wij dus vanavond meegemaakt. Een grote groep Nederlanders kwamen binnen met hun kinderen en nanny's. Wij werden meewarrig aangekeken: 'Gut wat sneu, zij moeten hun eigen kinderen bezig houden. Proost!!'

Gisteren zijn we aangekomen in de stromende regen. We hadden vooraf gecheckt of het wel een goed idee was om nu te komen, maar Cees (degene via wie wij de eerste nachten accommodatie hebben geboekt en de visa hebben geregeld) verzekerde ons dat alle problemen inmiddels waren opgelost en de weersvoorspellingen goed waren. Afijn, we hebben de hele dag een stortbui gehad, je zag geen hand voor ogen.

Hanoi is een groot gekkenhuis van verkeer. Auto's, bussen, motoren, fietsers en voetgangers razen elkaar aan alle kanten voorbij en je hebt geen idee wie nu voorrang heeft of wie van welke kant komt. Wie het hardst toetert mag eerst, lijkt de regel. Daar moet je je dus doorheen zien te manouvreren. Je weet niet wat er gebeurt, dus het veiligst is: je ogen dicht doen en gewoon rustig lopen, tot op heden gaat het goed...

Eerlijk gezegd is onze eerste indruk van Vietnam niet positief. Het was nat, koud, de mensen waren zeer onvriendelijk vergeleken met de Thai, Marijn en Lucas waren niet te genieten en ik was het zat! Helemaal spuugzat! Gelukkig geldt ook hier dat achter de wolken de zon schijnt, vandaag hebben we een heerlijke dag gehad. Zoals ik al zei: we zitten in een van de betere wijken in Hanoi. De woningen zijn hier prachtig, ze doen een beetje Frans aan. We hebben de hele dag lekker in de buurt gewandeld, zijn naar een groot meer geweest waar Sil met de jongens heeft gewaterfietst. Daar ook heerlijk gelunched bij een Frans bakkertje (De jongens hebben de halve bakkerij leeggegeten:) ) Gewoon lekker rustig aan gedaan.

Ik kan nog geen oordeel vellen over Vietnam, zoals ik al zei: mijn eerste indruk is niet echt postitief. De mensen lijken hier een stuk stugger dan we in Thailand gewend zijn. Dat begon al bij binnenkomst van het land. In Thailand werden we bij binnenkomst uit de rij gehaald en mochten we als eerste door. De kinderen werden bedolven onder de ooooh's en aaaah's. Ook bij het verlaten van het land hetzelfde, we hoefden niet in de rij te staan, mochten weer als eerste door. Dat ging in Vietnam heel anders, we stonden ruim een uur in de rij bij de visa en paspoortcontrole. De jongens waren alledrie strontvervelend en stonden drie man sterk te gillen en krijsen, ze hadden honger, dorst en waren moe, en dat leverde in plaats van medeleven alleen maar irritatie op bij de douanebeambten. Heel onvriendelijk ging dat. Dan is de toon toch een beetje gezet voor zo'n dag. Verder valt het op dat zelf hier in Hanoi nauwelijks Engels wordt gesproken.

Morgen gaan we voor drie dagen naar het eiland Quan Lan, in Bai tu long bay. Dat is een gebied even te noorden van Halong Bay. Waar Halong Bay wordt overspoeld door toeristen, is dit gebied nauwelijks ondekt. Het is op drie uur rijden van Hanoi, en dan twee uur met de boot, ik ben benieuwd hoe dat gaat met Joris. Lucas zei voordat hij naar bed ging vanavond: 'mama, ik wil eigenlijk niet met de boot. Dan gaat mijn haar zo door de war!'.

Diepe gesprekken op Quan Lan
Woensdag 12 november 2008. Hanoi, Vietnam

We zijn terug in Hanoi, terug in de bewoonde wereld. We hebben een heerlijke drie dagen gehad op Quan Lan, en wat hebben wij onze eerste indruk over Vietnamezen moeten bijstellen zeg! Jeetje, wat een aardige mensen hebben wij ontmoet!

Zondag zijn we met een minibusje vertrokken naar Halong Bay, een vier uur durende rit. Daarna zijn we per boot verder gegaan naar het eiland Quan Lan, in Bai tu long Bay. De naam doet zich eer aan, nogmaals vier uur op de boot is net even te ver... Op het dak van de boot wordt lading vervoerd, gelukkig voor ons was dat dit keer een hele stapel matrassen. Op een gegeven moment hebben wij Joris hierop te slapen gelegd. Om te zorgen dat hij er niet vanaf zou vallen, heb ik me maar opgeofferd om bij hem te blijven, ik heb dus zelf ook heerlijk als een prinses op de erwt bovenop tien matrassen geslapen. Wel twee uur lang!!

Quang Lan is een prachtig eiland, met weinig toerisme. Groot voordeel is dat je dus weinig toeristen tegenkomt (toen wij er waren waren er op het hele eiland welgeteld dertien inclusief ons vijfen), nadeel is dat er geen enkele andere taal gesproken wordt behalve Vietnamees. Onze kinderen waren volgens mij de eerste blonde kinderen die ze ooit gezien hadden, en dan ook nog drie stuks tegelijk. Een uur na aankomst had het halve dorp zich om ze heen verzameld. Ze hebben hier naar hartelust met de kinderen uit het dorp gespeeld! Er is daar zo goed als geen gemotoriseerd verkeer (op een enkele motor en tuktuk na).

Maandag hebben we een wandeling gemaakt langs de rijstvelden naar het strand. Wij hadden het geluk dat ze net met de rijstoogst bezig waren. Wij stonden een tijdje te kijken toen een man met een baal rijst van het veld naar de weg kwam. Wij gingen wij hem kijken en lieten de jongens zien waar de rijstkorreltjes zaten, en dat dit dus de rijst is die wij bij Albert Heijn kopen (en dat het dus niet in pakken in de supermarkt groeit...) Die man nodigde de jongens uit om een kijkje op het veld te komen nemen. Sil is met Lucas en Marijn meegelopen (tot hun enkels door de modder) het rijstveld in. Daar hebben die mensen laten zien hoe de rijst geplukt, gedroogd en gedorst werd. Helemaal geweldig vonden ze dat.

De mensen hier zijn enorm gastvrij. De jongens kregen om de haverklap iets lekkers toegestopt. Een mandarijntje hier, een snoepje daar. Het houdt niet op. Daarna lekker op het strand gelegen, een prachtig hagelwit strand van ongeveer een kilometer lang, helemaal voor ons alleen. Dat kom je niet vaak meer tegen.

Eind van de middag zijn we nog wat verder gelopen en kwamen we langs een prachtige begraafplaats. Marijn is heel erg bezig met doodgaan, geen idee waarom… En hij heeft van ons buurmeisje gehoord dat als je doodgaat dat je dan een bloem wordt. Wij kregen dus al weken vragen waarom dat is. Wij hebben dat een beetje in het midden gelaten. En heel toevallig: op dat kerkhof stond een monument met een aantal graven met daarop een liggende steen. In die steen zat een gat en uit dat gat groeiden een bloem. Kijk mama, zegt Marijn, het is echt waar hoor, als je dood gaat wordt je dus een bloem….

Lucas geniet nog volop van alle aandacht die hij hier krijgt. Dit is echt een continent voor hem, hij wordt aan alle kanten in de watten gelegd. Wie Lucas een beetje kent weet precies waarom: hij is namelijk nogal gemakkelijk. Zijn standaard antwoord bij alles wat ik hem vraag is: maar mama, daar is Lucasje nog te klein voor... Wij proberen hem wat zelfstandiger te maken door hem zelf zijn schoenen te laten aandoen, zelf aan te laten kleden e.d. Hier loopt hij echter met zijn schoenen in zijn hand naar de eerste de beste Vietnamese en vraagt: 'wil jij mijn schoenen aandoen?'. Met daarbij uiteraard zijn liefste glimlach, en het gebeurt. Of als hij niet meer wil lopen strekt hij zijn armen uit en wordt als een prinsje rondgedragen, precies zoals hij het wil.

Gisteren hebben we de vroege boot (7.00 uur) teruggenomen en tegen 15.00 uur waren we weer terug in Hanoi. Het waren dus wel twee lange reisdagen. De jongens hebben het supergedaan, zelfs Joris, maar je merkt wel dat dit wel heel erg lang voor ze is. Ze zijn de rest van de dag, en zelfs vandaag nog helemaal door de dolle. Geen land mee te bezeilen.

Vandaag hebben we het old quarter (het centrum van Hanoi) bezocht. We beginnen inmiddels te wennen aan het verkeer. Dit is iets wat we eigenlijk nog nooit in een andere stad zijn tegengekomen. De wegen zijn gewoon tweebaans, maar er wordt door minimaal drie auto’s en vijf motoren breed gebruik van gemaakt. Deze komen als een grote, niet aflatende stroom voorbij (van links en rechts) Kunst is dan om over te steken. Dat doe je als volgt: niet wachten tot er geen verkeer meer aankomt want dat gebeurt toch niet. Je pakt de jongens stevig bij de hand en begint te lopen (de eerste paar keer doe je dit met je ogen dicht…) Je loopt langzaam maar zelfverzekerd in een tempo door. Ga niet stilstaan en doe zeker geen stap terug. Het verkeer vloeit dan om je heen, en na zo’n dertig stappen heb je de overkant bereikt….

Wij hebben vandaag dus lekker geshopt, een ritje door de stad gemaakt in een fietstaxi en het poppentheater bezocht. We vinden Hanoi een leuke stad, maar zijn er niet verliefd op geworden. Morgen vertrekken we met de nachttrein naar Hue. Een rit van zo’n twaalf uur die we hopelijk vooral slapend zullen doorbrengen.

Vluchten... voor de regen
Zaterdag 15 november 2008. Hue, Vietnam.

Twee dagen geleden zijn we vertrokken uit Hanoi. De laatste dag hebben we gebruikt om nog een beetje rond te wandelen, we zijn naar het Mausoleum van Ho Chi Minh geweest. Uncle Ho zelf was er niet, die verblijft twee maanden in Rusland om opnieuw gebalsemd te worden. We konden wel wat in de tuinen rondwandelen, het museum bekijken en het huis op palen waarin hij heeft geleefd.

Het afscheid in Hanoi was niet echt hartverwarmend. De laatste nacht dat we bij Cees verbleven was voor Joris nogal moeilijk, hij was erg onrustig die nacht en heeft veel gehuild. (Nu blijkt hij een oorontsteking te hebben.) We hebben dus de halve nacht met hem opgelopen om hem stil te laten zijn. Rond 9.15 uur in de morgen hebben we hem even laten huilen omdat we onze tassen moesten pakken. Daarvan was Cees nogal ontstemd, omdat zijn vrouw wilde uitslapen?!?!? Bij het afscheid vertelde hij ons blij te zijn dat we weggingen omdat we nogal inbreuk op zijn privacy hadden gemaakt…

Uiteraard vonden wij dit niet echt leuk om te horen, en snappen we het ook niet helemaal. Je ontvangt gasten in je woonhuis, wij hebben meestentijds op onze kamers gezeten. We zijn nu eenmaal vaker aanwezig dan mensen die s’ochtends vroeg vertrekken en s’ avonds laat weer terugkomen, in verband met het middagslaapje van Joris, maar dat weet je toch als je gasten met kinderen ontvangt. Al met al, wij vonden dat niet echt gastvrij, en ook niet netjes. Zoiets zeg je niet tegen betalende klanten een kwartier voor vertrek. Ik heb dan ook de reeds klaargelegde fooi weer teruggepakt ;-).

Om 23.00 uur hebben wij de nachttrein naar Hue genomen. Heel knus, een klein coupeetje voor ons vijven. Wonder boven wonder hebben we nog geslapen ook. De jongens vonden het geweldig, een bed in de trein. Ze lagen lekker in hun lakenzakje uit het raam naar buiten te kijken, en voor 23.30 uur sliepen ze. Joris werd uiteraard de volgende ochtend luidkeels gillend wakker, waardoor wij allemaal wakker waren. Dat krijsen heeft hij volgehouden totdat we om 11.00 uur uit de trein stapten. Onze Joris is geen geboren reiziger!

We hebben daarom ook besloten onze reisplannen wat aan te passen. Eigenlijk hadden we een open bus ticket geboekt naar Ho Chi Minh City. Daarin zitten wat lange busritten. We hebben echter met de mannen gemerkt dat vier uur reizen per dag echt genoeg is. We vliegen daarom nu van Danang van HCMC. Morgen staat ons een busrit van ongeveer drie uur naar Hoi An te wachten, dat gaat dus net. Daar zullen we vijf nachten blijven en dan vliegen we dus door. Afhankelijk van het weer besluiten we wat verder te doen. We hebben nu weer heel veel regen. Onze eerste aankopen bestaan uit regenhoeden en regenjassen!! Dat is wel heel jammer.

We zijn nu dus twee dagen in Hue en we hebben niet veel gedaan. Vanochtend zijn we even met de drakenboot over de Parfumrivier naar een Pagode geweest, en je komt drijfnat weer terug. Ook de hele middag heeft het weer geregend. In verband met de oorontsteking van Joris willen we ook niet te nat en koud worden. Al met al is onze indruk van Hue wel heel goed, er hangt een leuke sfeer en het biedt ook veel mogelijkheden tot leuke dagtochten en we zouden hier graag wat langer willen blijven. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn echter heel slecht, dus we vertrekken maar. We hopen dat het weer in Hoi An beter is!!

Varen, varen over de straten
Dinsdag 18 november 2008. Hoi An, Vietnam.

Het begint een beetje een gebed zonder end te worden maar wederom staan we tot over onze enkels in het water. Ditmaal in Hoi An, zo’n 150 kilometer ten zuiden van Hue. 16 november zijn we daarvandaan vertrokken met de bus. De bus was een feestje dit keer. Joris en Lucas vielen binnen een kwartier in slaap en Marijn heeft de hele weg op schoot gezeten en uit het raam gekeken. Volgens mij begint hij het nu ook wel leuk te vinden. Het was dan ook een prachtige rit. Door rijstvelden, door de bergen en langs de kust, genoeg te zien dus.

Wat ons onderweg opvalt zijn de vele begraafplaatsen langs de kant van de weg, voornamelijk in de rijstvelden. Gewoon midden in het rijstveld staat daar zomaar opeens een prachtig monument, geschilderd in de meest felle kleuren. Soms staan er een aantal bij elkaar, soms ook een enkeling. We vinden het een prachtig land, qua natuur en gevoel. Prachtig vind ik de felrode zandweggetjes, de heldergroene palmbomen, de rivieren met daarop de bootjes en mensen met de conische hoeden.

Langs de weg zieje een groot lint van allerlei winkeltjes, restaurantjes en plekken waar mensen zitten/ liggen relaxen. Heel veel leven en bedrijvigheid. Overal zie je mensen lopen, fietsen en vooral veel op brommertjes/ motoren. Daarop wordt dan ook alles vervoerd, van volledige families van 5 personen, bloemen en fruit tot kippen, varkens en allerhande bouwmaterialen. De meest bizarre lading die wij hebben ontmoet was een hond in een dichtgeknoopte plastic tas (!?) Dat was op de boot van Quang Lan naar Ha Long. In het begin van de reis piepte en blafte hij nog, op het eind niet meer… Wie weet waar die hond zich ’s avonds bevond mag het zeggen. Onze gok is: op een bord, drijvend in de jus…

Nu zitten we dus in Hoi An, kleding-mekka van iedere vrouw. In de bus hier naartoe zaten twee Engelse meiden met een zooi knipsels uit mode tijdschriften die ze na lieten maken in Hoi An. Sil en ik deden daar een beetje lacherig over, van: zie dat… Maar ik heb nu spijt dat ikzelf niet zo bijdehand ben geweest. Ze maken hier alles na, voor een prikkie in prachtige materialen. Natuurlijk heel veel zijde, maar ook gebreide stoffen, katoen en linnen. Er zit wel veel verschil in kwaliteit (en ook in prijs).

Ik heb vanochtend gebruikt om lekker uitgebreid te shoppen. In Nederland haat ik winkelen omdat niets mij past. Net als 99% van de vrouwen heb ik niet hetzelfde figuur als de paspop. Hier wordt alles op maat gemaakt. Je loopt een winkel binnen, je kiest iets uit (of als je zelf inspiratie hebt kun je tekenen wat je wilt), je zoekt de stof uit en binnen een paar uur kun je het ophalen. Ik heb twee nette pakken (jasje, broek en rok) laten maken, twee bloesjes en drie jurken voor een totaal bedrag van 250USD.

Voor het boeken van een kamer hebben we voor het eerst gebruik gemaakt van de Lonely Planet. Meestal gebruiken we de LP om te zien waar we niet heen moeten en we weten nu waarom. We hebben geboekt voor vijf personen waaronder drie kinderen. Het eerste wat de receptioniste ons meldde was: no breakfast for the children, and what they break you pay! Een heel hartelijk welkom dus. Dit is de eerste keer in Azië dat we ons niet welkom voelden. De kids vonden het trouwens wel prima daar, niemand die ze constant lastigviel en optilde. We hebben dezelfde dag een ander hotel gezocht en gevonden. We zitten nu in het An Hoi Hotel aan de rivier. Echt hartstikke leuk, superaardige mensen, heel schoon en nog goedkoper ook.

Dat konden de ook wel gebruiken, budgettechnisch gaat het er minder florissant aan toe. Wij geven meer uit dan we gepland hadden. Dat zit vooral in de accommodatie en in het eten. We zijn aangewezen op de grotere (en dus duurdere kamers) en de jongens eten hier als bouwvakkers. Normaal zijn ze best lastige eters en wat ze niet kennen proeven ze ook liever niet, maar hier wordt alles gegeten wat los en vast zit. We hadden er een beetje op gerekend dat zij het zouden houden bij een kommetje rijst en incidenteel wat pasta, maar ze eten volwaardige porties mee. Lekkere springrolls, grote garnalen, verse vissen, krabben, fried rice, kom maar op! In het begin maakten we de fout om voor hun iets simpels te bestellen en voor ons iets lekkers, met als gevolg dat de twee verse vissen en de garnalen in de kinderbuikjes verdwenen en wij de droge rijst aten… Dat was uiteraard niet geheel volgens plan, dus nu worden er vijf volwaardige maaltijden besteld die schoon op gaan. We reserveren maar dubbele tafels om alles op kwijt te kunnen! Gelukkig hebben we ons huis verhuurd zeggen we dan maar.

Dan nog even in herhaling vallend: het weer is ook hier bagger. We hebben twee droge dagen gehad. Gisteren ben ik met Marijn lekker naar het strand geweest en heeft Silvan met Lucas en Joris wat bijgeslapen. Dat was geweldig, Marijn bloeit echt op van het één op één contact en was de rest van de dag een zonnetje.

Eind van de middag begon het te regenen en dat doet het nu (anderhalve dag later) nog steeds. Er schijnt een tyfoon te woeden tussen Ho Chi Minh City en Nha Trang en daar hebben wij hier het staartje van. De vooruitzichten voor de komende dagen zijn ook niet goed, daar worden we nu wel een beetje moedeloos van. Marijn is best bang, dit nog voor de storm in Hanoi begin deze maand. Het komt hier echt met bakken uit de lucht en het waait erg hard. Het deel van de rivier waar wij zitten is net helemaal opgeknapt en de kade ligt wat hoger, de rivier blijft hier nog binnen de kades. Maar in het oude deel van de stad staan de straten inmiddels blank. Enerzijds vinden wij dit wel een gaaf gezicht. Het is ook wel goor, want de dode ratten, kakkerlakken en ander ongedierte drijven in tientallen voorbij. De jongens moeten dus verplicht in de kar.

Nog een laatste melding over Joris: we zijn met hem bij de dokter geweest en hij heeft een fikse middenoorontsteking. We hebben een antibioticakuurtje gekregen en daar zijn we vandaag mee begonnen. Hopen dus maar dat het beter gaat. Heeft iemand van de deskundigen nog tips en trucs voor ons? Volgens mij hoeven we hem niet binnen te houden maar mag hij ook niet drijfnat worden wel?

Het waterpeil stijgt
Donderdag 20 november 2008. Hoi An, Vietnam.

Alles om boeddha tevreden te stellen: een gelukslampion in Thailand, een wierrookstokje in Vietnam... Waar blijft die zon!?!??! (Zou het soms nog steeds regenen omdat Marijn hem consequent Hoebba blijft noemen?)

De regen is inmiddels gestopt, het heeft nog enkel wat gemiezerd vandaag, maar we zijn niet wederom drijfnat geworden. Het waterpeil van de rivier stijgt wel nog steeds in rap tempo. Wij zitten ongeveer zes tot zeven meter van de rivier af en vanmiddag liep het water bijna de lobby van het hotel in.

Als we het hotel uit lopen staan we tot over onze kuiten in het water. De brug die we gebruiken om het centrum in te komen is onbegaanbaar, daar staat het water tot aan je borst. We moeten dus een stuk omlopen naar de volgende brug. Morgen vertrekken we met de taxi naar Danang vanwaar we het vliegtuig nemen naar Ho Chi Minh City. Auto’s rijden hier inmiddels al niet meer, dus als we morgen vertrekken zullen we met de boot gebracht worden als het waterpeil niet is gedaald.

De stemming is er niet minder om. De jongens zitten prinsheerlijk in hun kar, en wij stappen er lustig op los. Het geeft wel een heel aparte sfeer, de mensen hier zijn het wel gewend (vorige maand stond het water nog veel hoger) en ze lachen zich een breuk als ze ons zien komen aanstampen. Sil voorop en Chantal als de bezemwagen erachteraan. De mannen vinden het allemaal één groot avontuur, hun humeur is nog nooit zo goed geweest. Dat komt ook door het hotel waar we zitten, dat is echt geweldig. Ze hebben hier nog nooit buitenlandse kinderen gehad, en ze genieten er super van. Eindelijk wat leven in de brouwerij, en dat zit met onze jongens wel goed. Zelfs Sil en ik kunnen even rustig zitten, want de kinderen worden wel door het personeel beziggehouden. Marijn is vanmiddag, toen Lucas en Joris sliepen, wezen lunchen met een jongen uit het hotel en zijn vriendin. Met z’n drietjes op de motor naar de stad, een heel avontuur. Hij vond het prachtig maar ook wel een beetje eng. Dat is het leuke van ergens wat langer zijn, de jongens voelen zich meer op hun gemak en zijn wat relaxter. Ook heb je zelf wat meer contact met mensen. Het hotel is echt een superaanrader www.an-hoi.com.

Vandaag hadden we graag naar My Son gewild, maar dat was vanwege de overstromingen niet mogelijk. In plaats daarvan hebben we een trip gemaakt naar Marble Mountain en China beach. Dat was best leuk. Het is een berg waar een aantal pagoda’s, rotsen en uitzichtpunten te vinden zijn. Was leuk om even rond te kijken. Daar tegenover ligt China Beach, het bekende strand waar in de Vietnamoorlog de Amerikanen ontspanning zochten. Het was leuk om daar te zijn. Er stond alleen te veel wind om lang rond te lopen, de zee was ontzettend wild. Wij stonden leuk met ons vijfen te poseren met onze rug naar de zee toen er opeens een megagolf kwam en ons finaal omver sloeg!! Wij lagen helemaal in een deuk (de jongens niet) en hoe harder wij moesten lachen, hoe harder zij gilden. Toen hebben we het dus maar aangepakt en zijn naar huis gegaan.

Morgen staat de vlucht naar Ho Chi Minh City dus op het programma.

Het regent op de brug maar ik word niet nat...
Woensdag 19 november 2008. Hoi An, Vietnam.

Daar zijn we weer. Even voor degeen die denkt: het zal allemaal wel meevallen en Chantal loopt altijd te zeiken; hierbij wat sfeerimpressies.

We hebben vandaag wel een superleuke dag gehad. Vanochtend was het droog (YEAHH) en hebben de jongens (alle vier) heerlijk in het water gespeeld. Lucas en Marijn zijn zich te buiten gegaan met het natspetteren van twee Vietnamese dames. Joris heeft voluit in de plassen gestampt. We hebben al springend in de plassen 'het regent op de brug maar ik word niet nat...' gezongen. Iedereen maakte ons voor volslagen debiel uit, en dat klopt ook wel een beetje. De foto's zijn vanochtend genomen, het water staat nu weer ruim een halve meter hoger. Inmiddels is ook de kade voor ons hotel overstroomd. Officieel blijven we nog twee dagen, maar als het morgen nog regent gaan we richting Danang, we willen niet het risico lopen hier vast te komen zitten.

Op zich heeft het ook wel wat hoor. Als het droog is, is het hier een plaatje. Mensen varen op die kleine (ronde) bootjes door de straten, Marijn en ik hebben spontaan een roeitochtje aangeboden gekregen, Marijn heeft geroeid en we hebben echt pret gehad vandaag!!

Ik heb mijn gemaakte kleding ook gekregen, en nog meer buit gemaakt. Ik heb ook nog een winterjas en twee sjaals gescoord. Geen idee hoe ik het mee moet krijgen. Het gewicht van mijn rugzak is verdubbeld. Dat maakt mij op zich niet uit, Sil mag het extra gewicht tillen, zijn creditcard is immers een stuk lichter geworden :).

In goed weer terechtgekomen
Zaterdag 22 november 2008. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Hoe bizar is dit eigenlijk, als je er over nadenkt. Hier zitten we dan, in Saigon op het terras. De kinderen slapen en wij zitten achter ons welverdiende Saigon biertje. Voor ons de babyfoon en laptop, te communiceren met Nederland.

Af en toe moeten we onszelf knijpen om te beseffen dat we echt hier zijn, in Vietnam. Een land met voor ons best veel gevoel. Ik weet nog als kind dat ik Vietnam altijd heel erg eng vond. Ik denk dat dat kwam omdat dat de eerste oorlog was die ik me kan herinneren. De beelden van de Vietcong, en natuurlijk Tour of Duty. De melodie van Paint It, Black speelt op een of andere manier al de hele dag door mijn hoofd. Het echte Tour of Duty-gevoel hebben we nog niet gehad sinds we hier zijn, maar vandaag liepen we door het Memorial Museum en daar stonden allerlei gevechtsvliegtuigen, tanks en dergelijke. Toen beseften we ons dat zich hier inderdaad een vreselijke oorlog heeft afgespeeld, nog helemaal niet zo heel lang geleden. Dat zal denk ik nog wel meer komen als we de Mekong Delta ingaan en de Cu Chi tunnels gaan bezoeken. Dat zal echter pas na onze ‘vakantie’ zijn. Verder is HCMC (Saigon) een vriendelijke stad voor zover we dat nu kunnen zien. We zitten in een hotel in district 1 (Saigon) genaamd. Dit lijkt ook een beetje de backpackerswijk te zijn van de stad. Allemaal restaurantjes, winkeltjes en dergelijk. Er hangt een heel ontspannen, relaxte sfeer.

Gisteren zijn we hier met het vliegtuig aangekomen. We hebben een heel goede vlucht gehad voor de verandering. Lucas en Joris waren binnen tien minuten onder zeil en Marijn heeft de hele vlucht uit het raampje gekeken, zich verbazend dat we zo hoog in de lucht waren. Het was ook maar een uurtje vliegen. Met Joris is gelukkig ook alles goed gegaan. Zoals gezegd, hij heeft de hele vlucht geslapen, ook tijdens de landing, dus met zijn oortje lijkt alles goed te zijn. Hij was vandaag ook de hele dag weer supergezellig.

We hadden de jongens vandaag een cadeautje beloofd omdat ze zich zo goed gedragen hadden. We dachten: hoe moeilijk kan het zijn om in Saigon een speelgoedwinkel of iets dergelijks te vinden. Nou, best moeilijk dus. Sil heeft de halve middag met Marijn en Lucas in de fietstaxi gezeten, op zoek naar een speelgoedwinkel. Uiteindelijk gevonden en ze hebben een prachtig doosje Lego uitgekozen. Twaalf legostukjes voor omgerekend acht en een halve euro!? De tijd dat zij wegwaren heb ik gebruikt om uitgebreid de Ben Than Market te doorkruisen met Joris in de wandelwagen. Joris was weer helemaal zichzelf, charmant lachend naar iedereen, en iedereen om zijn kleine pinkje windend. Het shoppen ging dus niet zo snel.

We hebben nu een dagje Saigon gehad, maar we komen zeker terug. Morgen gaan we naar Mui Ne, een badplaats hier zo’n 200 kilometer vandaan. De storm lijkt voorbij en de weerberichten zijn gunstig. Vandaag hebben we al de hele dag zon gehad. We hebben een klein marmeren Boeddha-beeldje gekocht die we elke dag trouw over zijn buikje wrijven, en het lijkt te werken.

Tenslotte wil ik jullie de uitspraak van de dag natuurlijk niet onthouden. Niet van Marijn of Lucas dit keer maar van Sil tegen een dwarse Lucas: ‘Luister nou eens naar me, ik lijk wel een herhaalpaal’. Ik kende hem niet, maar hou ‘m er zeker in!

Wuivende palmen, hagelwit strand en azuurblauwe zee
Dinsdag 25 november 2008. Mui Ne, Vietnam.

We zijn neergestreken, of liever neergeploft, in een zonovergoten Mui Ne. We zijn hier twee dagen geleden aangekomen, zijn op een strandstoel beland en hebben ons tot vanochtend niet verroerd. Geen inspirerende verhalen dus over een prachtig Mui Ne.

We zitten hier in een geweldig resort, in een kamer direct aan zee. Groot grasveld voor de deur, hier en daar alleen onderbroken door een palmboom. We vullen onze dagen met zandkastelen bouwen, af en toe een duik in het water, en een paar wandelingetjes per dag naar het restaurant voor een hapje en een drankje. Zelfs hiervoor hoef je eigenlijk niet op te staan, want met een handgebaar wordt alles bij je bezorgd, maar ja, voor de broodnodige lichaamsbeweging…

Vanochtend hebben we een jeeptripje gemaakt. We zijn naar het vissersdorpje geweest, de zandduinen en een soort van kleine canyon (Fairy stream genaamd). Vooral de zandduinen waren een grote hit. Het was sowieso prachtig om te zien, knalrode zandduinen voor zover je kunt kijken. De jongens hebben zich daar vermaakt door op een soort sleetje ervan af te roetsjen. Hoe harder hoe beter natuurlijk. Zelfs Joris gilde van de pret! Daarna een wandelingetje door de canyon en toen was het weer tijd om languit op het strand te gaan!!

Marijn en Lucas hebben allebei een vlieger gekregen waarmee ze lekker zoet zijn. Joris flirt er lustig met de dames op los. Vanmiddag was hier een bruiloftsfeest met uitgebreide lunch, en Joris heeft de hele lunch bij het bruidspaar op schoot gezeten om een vorkje (of liever een stokje) mee te prikken. Ik heb dus eindelijk tijd om mijn boek te lezen die al vier weken in mijn tas zit. Alles gaat hier dus uitermate lekker. De jongens zitten lekker in hun vel. Marijn heeft een aantal dagen geleden weer wat heimwee gehad. Hij wilde naar huis en naar school. Hij miste zijn vriendjes. Maar dat lijkt ook weer voorbij. Vandaag vroeg ik of hij nog steeds naar huis wil, maar dat wilde hij niet. Hij wilde hier nog 100 nachtjes blijven. (Maar hij mist zijn vriendjes nog wel.)

Born to be wild
Zondag 30 november 2008. Bao Loc, Vietnam.

We zijn weer in beweging, en hoe! We hebben het zand van onze billen geveegd en zijn vertrokken richting Dalat. Dalat is een stad, gelegen in the highlands. Zo’n 180 km gelegen ten noorden van Mui Ne, en een wereld van verschil. Het gebied wordt wel de Alpen van Azie genoemd. Die vergelijking ontgaat mij helemaal, maar het is er prachtig. Heel bergachtig en reuze groen. Dalat op zich is niet veel aan, daarom wat nutteloze feiten om het verhaal wat op te leuken: het ligt op ruim 1400 meter hoogte wat betekent dat het koud is. KOUD dus… zo’n tien graden toen wij er waren. Het is dus overbodig om te zoeken naar een kamer met airco, iets wat de prijs aardig drukt. Een ander feit is dat er geen stoplichten zijn. Dat vinden wij een briljant idee, gezien het feit dat wij ons al wekenlang afvragen wat het nut is van stoplichten die elke richting tegelijk groen geven, geen aparte lichten hebben voor afslaand verkeer en al helemaal niet voor voetgangers.

Wij zijn voor het eerst behoorlijk opgelicht in Vietnam. Wij hebben een busticket gekocht voor een VIP bus voor vijf personen van Mui Ne via Dalat naar Saigon. We kregen tussen het inladen van de bagage en het installeren van de kinderen de tickets in onze handen gedrukt en hebben hier dus verder niet naar gekeken. Later zagen we dat we maar drie plekken hebben gekregen. Op zich niet zo’n probleem, twee kinderen even op schoot en dan doorschuiven naar een lege plek… Alleen de bagage is het probleem. Wij hebben vier tassen bij ons, en vier tassen voor drie plaatsen, dat is een reden om extra geld te vragen (alles is hier overigens een reden om extra geld te vragen!!). We moesten dus bijbetalen. Iets wat we na een hele poos discussiëren uiteraard niet hebben gedaan, maar we zien de bui al hangen voor de rit van Dalat naar Saigon… Bovendien is ons gezegd dat de busreis van Dalat naar Saigon ongeveer vier uur zal zijn, later hoorden we dat dit acht uur is. De jongens hebben wat reistijd betreft nog steeds een maximale houdbaarheid van ongeveer vier uur, je kunt je dus voorstellen wat wij dachten.

Gisteren hebben we een prachtige dagtour gemaakt met een 'Easy Rider'. De 'Easy Riders' is een groep van motorrijders die tours aanbiedt in de higlands. Wij hebben dit uiteraard met de auto gedaan, maar we hebben een hartstikke leuke dag gehad. De hele dag rondgetoerd door een prachtige omgeving, een ritje op een olifant gemaakt, een koffieplantage bezocht, watervallen gezien, uiteraard in de kabelbaan geweest. Dat is ons zo goed bevallen dat we onze 'Easy Rider' nog vier dagen hebben gecharterd. We hebben de bustickets verscheurd en hij brengt ons nu in vier dagen tijd van Dalat naar de Chau Doc (de grens met Cambodja). We dachten: 'we zijn nu toch opgelicht, laten we er maar het beste van maken…'.

Vandaag hebben we een rit gemaakt door de hooglanden, onderweg een theeplantage bezocht, een rijstwijnmakerij en om het uur gestopt in een dorpje om de jongens even lekker uit te laten razen. We kwamen allemaal vrolijk en uitgerust bij ons hotel aan. Groot voordeel is dat hij zijn plekjes kent, en we dus supergoedkoop eten en slapen. Hij vraagt de prijzen zonder ons erbij, dus we krijgen de lokale prijs en niet de toeristenprijs die minimaal dubbel zo hoog is.

Dat is iets wat ons soms wel irriteert, overal wordt minimaal vijftig procent teveel voor gevraagd. Dat afdingen is voor mij ook een sport, ik vind het wel een leuk spel, meestal geef ik dan ook het afgedongen bedrag als fooi. Maar soms wil je gewoon even snel iets kopen en heb je geen zin om over de prijs van een blikje cola te onderhandelen (vraagprijs 30.000 dong, uiteindelijke prijs 10.000). Ook voor ongevraagde dingen wordt geld gevraagd. Je wordt achtervolgd door een groepje jongens terwijl je gewoon wat rondwandelt en na afloop willen ze geld omdat ze je 'een tour' hebben gegeven. Ook is in sommige gebieden het vragen van geld voor een foto heel gewoon. Dat is iets waar wij niet aan meedoen, dat vinden wij te gemakkelijk. Ga lekker naar school en maak wat van je leven!

Iets anders dat soms lastig is, is de gebrekkige communicatie. Het valt ons op hoe weinig Engels er gesproken wordt. Waar we nu zijn dus helemaal niet. Marijn spreekt inmiddels beter Engels dan de gemiddelde Vietnamees. Hij is zo trots. Hij snapt het wanneer ze vragen hoe hij heet, hoe oud hij is, hij kan drinken bestellen, vragen waar de wc is etcetera. Laatst voerde hij een gesprek in het Engels met iemand, en hij zei tegen me: 'mama, die meneer praat Nederlands'. Toen zei ik: 'nee, jullie praatten engels, en jullie begrepen elkaar!'. Zo trots als een pauw was hij, zo gaaf!

Morgen gaan we verder richting Saigon. We gaan naar de Cu Chi tunnels waar we ook overnachten. We zullen dus niet meer in Saigon zelf zijn. We hebben dan nog twee dagen in de Mekong Delta en dan zit ons Vietnam avontuur erop. Op naar Cambodja!

Met ons budget gaat het dramatisch. We hebben het dubbele bedrag uitgegeven dan we hebben begroot. Ons hele budget is al op! We zullen Cambodja dus wat meer basic gaan doen. Gelukkig komt er ook meer binnen dan we verwacht hadden met de huuropbrengst van ons huis, Sil’s salaris en mijn vakantiedagen. We kunnen het dus wel hebben, maar donaties zijn welkom ;-).

We betalen zo ongeveer 25,00 euro voor een kamer (met een enkele uitschieter naar boven en beneden) en vooral het eten hakt er aardig in. Zoals ik al eerder heb geschreven, de jongens eten hier als bouwvakkers en met vijf porties redden we het gewoon niet. Per persoon zijn de kosten niet zo hoog, voor een maaltijd betaal je ongeveer 5,00 euro. Reken dat maal vijf en dat twee keer per dag... dat telt dus best aan. En dan al die lekkere fruitshakes erbij. We willen hier ook niet op bezuinigen, we zijn allang blij dat ze zo goed eten. Ze hebben nog nooit zoveel vitaminen binnen gekregen als tijdens deze weken. Gezondheidstechnisch gaat het ook goed. Joris is weer helemaal de oude, en Lucas is beter dan hij ooit is geweest. Hij heeft nergens meer last van; zijn pufje hebben we niet meer gebruikt sinds we in Vietnam zijn.

Vietnamoorlog
Dinsdag 2 december 2008. Saigon, Vietnam.

We zijn weer terug in Saigon. Geheel niet volgens plan, maar soms lopen zaken iets anders dan je ze plant… De vorige keer schreven we heel optimistisch over onze Easy Rider die ons naar de grens met Cambodja zou brengen volgens een geweldige route, dat is iets anders gelopen.

De eerste dag die we met ze geboekt hebben was geweldig, heel relaxed en super. De tweede dag (gisteren) was iets minder. De chauffeur bleek te vinden dat hij niet genoeg betaald kreeg en zat hierover te mopperen. Wij gaven aan dat hij dat niet met ons moest bespreken maar met zijn opdrachtgever, wij hebben voldoende betaald. Hij was hier niet tevreden mee. Het was een ontzettend lange autorit, met als enige stop een rubberboom en een tankstation. We waren nauwelijks op tijd om de Cu Chi tunnels te bezoeken, een van de absolute eisen die wij hadden gesteld. De chauffeur wilde hier eigenlijk al niet naar toe gaan omdat het al laat was en hij wilde naar zijn vrouw die daar in de buurt woont. Nogmaals gaven wij aan hiermee niet akkoord te gaan, we hebben immers veel geld voor deze tour betaald en we willen de tunnels absoluut niet laten schieten, zeker niet omdat de chauffeur naar huis wil. Na veel tegenstribbelen hebben wij ons gelijk gekregen en hebben we de tunnels bezocht.

Aan onze gids hebben we aangegeven gisteren niet zo’n leuke dag te hebben gevonden, te lange reistijd en te weinig stops. Vandaag wilden we dat anders hebben. Vanochtend om 8.00 uur vertrokken. We hebben er ruim twee uur over gedaan om Saigon uit te komen, de chauffeur maakte een D-tour om een pakketje bij vrienden af te leveren (??), hij kon de weg niet vinden enz. enz. en tot overmaat van ramp vertelde hij ons bij het tankstation waar we even buiten Saigon stopten dat hij meer geld wilde, anders zou hij niet verder rijden. Hij wilde ons naar Chau doc brengen, maar niet de beloofde uitstapjes zoals de boottochtjes e.d. maken… Je snapt dat wij furieus waren. We hadden al afgesproken dat als vandaag weer niet zou bevallen, wij zouden stoppen met deze trip. Dat zeiden we dus tegen hem en hij ging helemaal over de zeik. Hij wilde ons ook niet meer terugbrengen naar Saigon. Dus daar sta je dan… Met al je bagage, drie kinderen overstuur die hun ouders nog nooit zo woedend hebben gezien, bij een tankstation in een gebied waar niemand ook maar één woord anders spreekt dan Vietnamees. Niet fijn dus…

Uiteindelijk heeft hij ons na anderhalf uur discussiëren toch naar Saigon gebracht, wij hebben hem het betaalde geld maar laten houden, en hier zitten we dus weer. Morgen doen we een nieuwe poging, weer met een privé auto, ditmaal geboekt bij een reisbureautje en we hopen nu wel een tweetal leuke dagen te hebben.

Op zich was het wel heel erg leuk om hier weer terug te zijn. Door de mensen van het hotel zijn we superenthousiast ontvangen, we hebben de mooiste kamer gekregen voor een prikkie. Verder zijn we een drietal Nederlandse meiden en een ander stel die ook met een kindje reisden hier weer tegengekomen. Ze zagen toevallig allemaal onze mooie rode wagen staan en dachten: hoe groot is de kans dat er hiervan twee in Azië rondrijden, dat moeten Sil, Chantal en de jongens zijn. Ze kwamen dus allemaal even buurten en we hebben lekker samen gegeten.

Maar goed, de Cu Chi tunnels dus gisteren. Dat was iets waar we heel erg naar uitgezien hebben en het heeft onze verwachtingen vele malen overtroffen. Je komt daar binnen en krijgt een rondleiding van een Vietnam veteraan. De eerste rondleiding gaat door een gebied waar een dorp uit die tijd is nagebouwd, er staan wat poppen met soldatenkleding aan, nogal gemaakt. Een beetje Enkhuizer museum zeg maar…

De tweede rondleiding ging door het gebied van de tunnels en dat was een heel ander verhaal. Je loopt met een gids door het bos, wat helemaal is zoals je het in gedachten hebt. Het was rond 16.30 uur en dan begint het hier al enigszins te schemeren, heel dichtbegroeid, veel bomen en struiken, het is er vochtig en broeierig en er zijn veel muskieten. Je verwacht letterlijk achter elke boom 'de vijand'. Bij de entree zie je een enorme stapel oude bommen liggen die de Amerikanen daar gedropt hebben. Ze hebben geprobeerd met clusterbommen het hele gebied in een keer plat te leggen.

Bij binnenkomst zie je enorme gaten in de grond waar die bommen zijn ingeslagen. Je loopt met de gids door het gebied en hij wijst je de valkuilen die de Vietcong hebben geplaatst. Volledig onzichtbaar voor ons. Je kunt je daar zo goed voorstellen hoe de Amerikanen zich moeten hebben gevoeld. Het ene moment loop je nog en het andere moment hang je met je halve lijf in een kuil, gespietst door –tig vlijmscherpe bamboepijlen of ijzeren staven. En dan de tunnels, onvoorstelbaar is dat. Er is momenteel nog 425 kilometer tunnel intact, het grootste deel is verwoest door de Amerikanen. Het ging dus om een onnoembaar groot gebied. De tunnels zijn zo laag en smal dat wij ons er nauwelijks in kunnen bewegen, en dan zijn ze nog groter gemaakt voor de toeristen. Het hele tunnelstelsel stond met elkaar in verbinding, er zijn ondergrondse grotten ingericht als ziekenboeg, hoofdkwartier e.d. Er bestond een volledig leven ondergronds en dat volledig onzichtbaar.

Je kunt je daar de ontzetting en wanhoop van de Amerikanen zo goed voorstellen. Je ziet een Vietnamees, je gaat er met je peloton achteraan, en vanachter wordt je volledig overhoop geschoten, geen idee waar het vandaan komt. Een ware hel moet dat zijn geweest. Voor beide partijen uiteraard. De Amerikanen hebben ook ware slachtpartijen aangericht. De gevolgen van Agent Orange (een middel dat de Amerikanen gebruikten om de bomen te ontbladeren) zijn nog steeds zichtbaar. In Dalat en omstreken worden nog steeds bovenmatig veel kinderen met afwijkingen geboren, dat wordt geweten aan dat middel. Ook het voedsel dat hier verbouwd wordt bevat meer dioxine dan zou moeten.

Al met al vonden wij dit een zeer bijzondere ervaring. Morgen wagen wij een nieuwe poging in de Delta. Wij gaan ervan uit dat het deze keer wel een goede trip gaat worden. Eindelijk varen op de mighty mekong, die willen we zeker een keer in ons leven gezien hebben.

De laatste dagen in Vietnam
Donderdag 4 december 2008. Saigon, Vietnam.

Wederom zitten we in Saigon. Dat is het leuke van reizen, niets gaat volgens plan. Je plant één nachtje Saigon en we zitten er nu voor de vierde keer. Niets mis mee overigens, we zitten hier prima!

Gisteren zijn we met een privéchauffeur en gids vertrokken voor ons tweedaagse Mekongdelta avontuur. We hebben een hartstikke leuke tijd gehad. We zijn vroeg vertrokken naar My Tho, dat ligt op zo’n twee uur rijden vanuit Saigon. Hier hebben we een boottocht gemaakt over de Mekong River en een tochtje met een roeiboot door de kanalen. Ook nog gekeken bij een coconut Candy fabriek. Na de lunch hebben we de lokale snakefarm bezocht. We waren daar net op tijd voor de lunch van de pythons. Er ging een bak vol levende kuikens naar binnen, die eerst vakkundig gewurgd werden en vervolgens smakelijk opgegeten. De gids vertelde ons nog dat de kuikens die niet binnen een half uur gedood waren, teruggingen in hun hokje en s’avonds 'een nieuwe kans kregen'. Lekker vooruitzicht dus… Wij vonden dit overigens wel interessant om te zien. Marijn vond het 'wel een beetje zielig voor de kuikentjes'.

Behalve slangen waren er ook wat apen, krokodillen en andere ondefinieerbare dieren. De bordjes waren alleen in het Vietnamees, en een aantal dieren kwamen ons niet bekend voor. Onze gids had ook niet echt het licht gezien, want hij wist ons te vertellen dat de Engelse naam voor elk dier dat wij niet kenden animal is. (Dit doet me denken aan een mopje van de lagere school. 'Dit is een dangerous, dat is een dangerous, kijk maar, hier staat: all animals are dangerous'). Het was best luxe, een privégids. Hij sprak dan weinig Engels, en we hebben niet veel van hem geleerd, maar hij heeft veel met de jongens gedaan. Vietnamezen lijken veel korter op hun kinderen te zitten dan wij doen, wij laten de jongens veel meer loslopen, maar hij liet ze geen meter buiten zijn bereik. De kinderen werden er een beetje kriegel van, maar wij hebben er aardig misbruik van gemaakt! Zo konden wij lekker met ons biertje blijven zitten en hij rende achter ze aan!!

De jongens genieten van alle vormen van vervoer, zolang het niet te lang duurt. Marijn vindt de roeiboot het mooist, en Lucas de 'heen-en-weer', want daar kun je met de auto op. Joris begint overigens een heel eigen taaltje te ontwikkelen. Hij begint steeds meer woorden te spreken, en de helft van zijn nieuwe woordjes zijn Nederlands, de andere helft is Engels. Hij roept de hele dag: 'let’s go!' als hij verder wil gaan. Ook het tellen doet hij op zijn eigen manier: één boot is een boot, twee boten is een boot boot. Je kunt je dus voorstellen wat er gebeurt in een haven: dat is dan tien minuten boot, boot, boot enz...

Maar goed, we zijn iets verder doorgereden de Delta in, we hebben overnacht in Can Tho. Hier hebben we vanochtend de floating market bezocht. Hier worden allerlei goederen op bootjes verhandeld. Kleine (roei)bootjes verhandelen daar hun groenten, fruit, vis en vlees. Dit wordt vervolgens op grotere boten geladen om naar Saigon gebracht te worden, waar het op de lokale markten komt te liggen. Dat was wel heel gaaf om te zien. We hadden zelf ook een klein motorbootje, waarmee we de markt konden rondvaren. Toen zijn we weer teruggereden naar Saigon, waar we nu (hopelijk) onze laatste avond in Vietnam doorbrengen. De bustickets zijn binnen, morgen vertrekken we dan echt naar Cambodja.

We zijn nu precies vier weken in Vietnam, en we vinden het wel mooi geweest. Het is een prachtig land, we hebben hier veel ontzettend aardige mensen ontmoet en leuke contacten gehad. We hebben ook wat mindere ervaringen. We kunnen er eigenlijk altijd wel om lachen, maar soms gaat het ook tegenstaan: het overal teveel voor moeten betalen. Betalen om in een restaurant op een stoel aan tafel te mogen zitten, betalen in het restaurant voor een servetje, betalen voor de bagage in de bus, betalen voor een telefoontje om een reservering te bevestigen… We snappen dat er geld verdiend moet worden, maar het lijkt hier nooit genoeg te zijn. Uiteraard betalen we voor geen van deze dingen, want als je gewoon 'nee' zegt, is het ook goed, maar ze proberen het wel. Dat is soms wel irritant. Ik ben benieuwd of dat in Cambodja anders is.

Ook de communicatie is hier soms lastig. Er wordt slecht, en in sommige delen helemaal geen Engels gesproken. Dat levert ook weer lachwekkende situaties op. Ik vroeg zojuist een pen and paper en wat kreeg ik: een stapel servetten (die straks uiteraard weer op de rekening staan...). In restaurants hebben wij geen enkele keer gekregen wat we hebben besteld. Meestal krijgen wij een of twee maaltijden te weinig. Dat lossen we overigens op door van alles wat te bestellen en samen alles te eten, dan heeft niemand het idee dat hij niets krijgt. Ik bestelde bijvoorbeeld een salade Nicoise in een Italiaans restaurant en kreeg een salade met sla, tomaat, komkommer en worstjes. Ik zei tegen de ober dat deze salade waarschijnlijk voor iemand anders was, want dit was niet de mijne. 'Jawel hoor', de tonijn was op, dus de kok had er worstjes in gedaan, de boontjes waren oud en dus vervangen door komkommer, en sorry, alleen de olijven waren vergeten, die werden dus nabezorgd… Het smaakte er overigens niet minder om. Dit is dan een restaurant waar de obers werkelijk je bestelling opnemen. Het is ook wel voorgekomen dat ze of te druk waren met het foto’s maken van de kinderen, of dat er alleen maar hard gegiecheld en weggelopen werd. Soms werd er iemand gehaald die het wel aandurfde om buitenlanders te woord te staan, soms zagen we ook helemaal niemand meer…

We staan trouwens wel verbaasd over de kwaliteit van accommodatie hier. Alles lijkt ongeveer gloednieuw te zijn, kamers zijn ruim en meestal blinkend schoon. Uitzonderingen daargelaten uiteraard. Overal waar we zijn geweest wordt gratis WiFi aangeboden, meestal op de kamer, soms alleen in de lobby. Het eten is heerlijk, kortom een land waar je niets te kort komt. We merken wel dat we met de kinderen wel wat luxer reizen. We komen niet meer in sleezy hotelletjes van een paar euro. Gemiddeld betalen we zo’n 20,00 USD voor een kamer voor ons vieren, meestal inclusief ontbijt. Voor de maaltijden zijn we gemiddeld 5,00 euro per persoon kwijt, inclusief een drankje. We hebben deze maand ongeveer 2700 euro opgemaakt, dat komt op een gemiddeld dagbudget van zo’n 100 euro per dag. Daar hebben we echter ook wel hele leuke dingen voor gedaan.

Kortom, Vietnam is een prima land om te bereizen met kinderen. Het vervoer en de accommodatie is allemaal prima geregeld. Kinderartikelen zoals luiers, babyvoeding, luierdoekjes etcetera zijn volop verkrijgbaar, echter wel tegen hogere prijzen dan in Nederland. Kinderen worden hier met open armen ontvangen, zij het soms wat opdringerig. Ze worden constant opgetild, in hun wangen geknepen, aangeraakt en dergelijke. Als je er even eentje kwijt bent, is hij zeker even meegenomen om te showen en komt terug met een mandarijntje, koekje of snoepje. Gelukkig zijn onze jongens niet eenkennig en in dat opzicht vrij makkelijk, maar we hebben ook kinderen ontmoet die compleet paranoia werden. Het is dus wel zaak om dit goed in de gaten te houden. Vietnamezen houden wat dat betreft geen rekening met de grenzen van een kind. Laats was ik bijvoorbeeld met Lucas naar het toilet terwijl Silvan met Joris weg was. Op een gegeven moment hoorde ik Marijn gillen: 'No, no, no touch, stop hou op!!' Ik rende dus naar hem toe (Lucas met zijn broek op zijn knieën achter mij aan...) en daar stonden weer een aantal vrouwen hem uitgebreid te betasten en te lachen. Toen werd ik dus woest. Er iets van zeggen heeft dan geen zin, wat ik overigens wel heb gedaan om Marijn het gevoel te geven dat hij gelijk heeft en dat het niet goed is wat zij doen. Ze zien dat hij het niet leuk vindt, en toch doorgaan… Afschuwelijk vind ik dat.

Al met al hebben wij goede ervaringen met Vietnam, maar we vinden het ook niet erg om morgen te vertrekken. Op een of andere manier lukt het ons maar niet om Azie in ons hart te sluiten. Het is een heel prettig continent om in rond te reizen, de mensen zijn warm en vriendelijk, het eten is heerlijk, maar toch missen wij hier iets. Niet iets waar ik mijn vinger op kan leggen… Wellicht heeft Afrika toch zo’n grote plek in ons hart dat er weinig ruimte meer is voor iets anders. Maar misschien brengt Cambodja hier verandering in, we houden jullie op de hoogte!!

Vervolg reis in Cambodja