Kerst in Hoi An
Woensdag 29 december 2009. Hoi An, Vietnam.

Ijendu was erg blij dat we naar Hoi An vertrokken,want daar mag ze af gaan tekenen hoe lang het nog duurt voordat opa en oma komen.

Omdat we een paar dagen langer in de Mekong Delta zijn gebleven kiezen we ervoor te vliegen naar Dananag en van daaruit naar Hoi An te gaan. In het vliegtuig raakte ik aan de praat met een reizend koppel dat van plan was met de taxi naar Hoi An te gaan. Dan is een deal snel gesloten; we delen een taxi.

Aangekomen in Hoi An stappen onze medepassagiers uit en geeft de taxichauffeur aan dat ons hotel nog een stuk verder ligt. Hij wil ons daar graag naar toe brengen, maar dan wel verder op de meter (grrrrr). Dan blijkt hij ons hotel niet eens te kunnen vinden en houdt tenslotte iemand aan die de auto inspringt en hem de weg wijst. Althans dat was de bedoeling, maar deze persoon is veel drukker met zijn verkooppraatje (voor zijn kledingwinkeltje) dan de chauffeur te navigeren. Dan lijkt de taxichauffeur het resort toch te kunnen vinden. We stappen uit en hij geeft netjes onze tas aan. Ik krijg nog een visitekaartje in mijn handen gestopt en na betaling rijden ze weer weg.

Daar zijn we dan! Ik haal mijn papieren betreffende de reservering van het hotel tevoorschijn. Maar dan blijkt dat dit niet het juiste hotel is en we zijn dus bij een verkeerd hotel afgezet (en het hotel heeft niet eens dezelfde naam). Vijf minuten later zijn we weer in een andere taxi gestapt die ons naar ons goede hotel weet te brengen. Tas er weer uit en weer betalen. Dan komt er een vrouwtje aangehold en vraagt of we gereserveerd hebben en onder welke naam. ‘Ja, we staan op de lijst’. Een zucht van opluchting ontsnapt mij en ik wil de taxichauffeur net bedanken, totdat doordringt wat deze mevrouw me eigenlijk aan het vertellen is. Namelijk dat het hotel wordt verbouwd en ze ons daarom niet de kamer kunnen geven die we hebben geboekt. We kunnen naar een ander hotel, die zij voor ons hebben uitgezocht. Ik vraag nog wel het telefoonnummer van deze vrouw, maar zit twee minuten later, nog een beetje beduusd, weer in de taxi.

Hoi An Trails Resort ziet er best leuk uit, maar is niet aan zee, aan de rivier of dichtbij het centrum. ‘Er rijden wel regelmatig (gratis) shuttle busjes naar de zee en de stad’, vertelt deze vriendelijke mevrouw ons. Verder krijgen we een grote kamer met uitzicht op… niks! (Lees: dakpannen en een muur). Wel even iets anders dan de gereserveerde kamer met uitzicht op de rivier.

Behoorlijk teleurgesteld, maar geen zin om gelijk al van alles te gaan organiseren neem ik de kamer aan. Ik ga op het gemakje de tas uitpakken en daarna gaan we de stad in. Ik had Ijendu beloofd met haar een kerstboom uit te gaan zoeken, dus dat is op dit moment belangrijker dan de (woon)plek die we zojuist hebben gekregen.

Wanneer we de boom hebben (een kleine, met gekleurde knipperlichtjes), is het tijd voor Ijendu om naar bed te gaan. Ze springt met een grote sprong op bed en ... KRAK… het bed zakt in. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben nog minstens drie dagen uitgelachen door het personeel. Want wie gelooft er nu dat die kleine door het bed is gezakt als ik er naast sta? We hebben een andere kamer gekregen. Met uitzicht op de straatkant en daarachter kun je iets van de rivier zien. En ondanks dat, het eerder gereserveerde hotel ons toch nog een kamer aanbiedt zijn we hier gebleven en het bevalt prima. (Je moet hier alleen geen tour willen boeken, of willen eten, want dat is schandalig duur.)

Maar goed, hier hebben we dus ook kerst gevierd (mocht je je eerder hebben afgevraagd waarom ik Ijendu een kerstboom had beloofd) Het gevierde kerstfeest is het best als bijzonder te omschrijven denk ik, of misschien als lachwekkend, of nog beter als hilarisch. Het feest begon met een cocktail. Een met een zeer bittere grapefruitsmaak. Je zag dan ook vele gasten hun gezicht vertrekken en hun ogen half dichtknijpen na de eerste slok. Daarna druk in gesprek gaand met hun familie en of vrienden, al kijkend en ruikend aan hun glas. Bijna allemaal hadden ze hetzelfde ritueel. Dit wil ik nog omschrijven als amusant.

Daarna waren de Christmas carols aan de beurt. Deze werden uit volle borst (mee)gezongen door het niet erg talentvolle personeel. Niet geheel zuiver gezongen Engelse kerstliedjes met een enorm Vietnamees accent. Na het derde kerstlied begin ik al te hikken van het lachen.

Maar gelukkig had het personeel nog meer kwaliteiten in huis, want ze gaven tussendoor ook nog dansjes weg, op een net iets te klein podium met een veel te hard staande rookmachine. Hierdoor kon je de dansers bijna niet meer zien, maar ze af en toe wel horen kuchen. Inmiddels liepen bij mij de tranen over mijn wangen en ook andere gasten konden hun gezicht maar moeilijk in de plooi houden. En om het allemaal nog leuker te maken riep onze gastvrouw met een luide, schelle stem, tussen de liedjes door (zoals je bij een groot concert behoord te doen) kreten als: ‘How you cock-aaailll’ en ‘You ha nice pattyyyy?’. Zoals ik al zei: hilarisch.

Daarna het buffet en dat was heerlijk!