Brommertje?
Woensdag 2 juni 2010. Hanoi, Vietnam

Vandaag aangekomen in Hanoi. Vanaf de luchthaven naar de stad leek het alsof de huizen de ruwbouwfase niet te boven zijn gekomen. Wij logeren in een proper en net hotelletje (http://www.impressivehotel.com) naast de kathedraal in de oude stad. Bad met douchekraan, breedbeeld TV, frigootje, groot bed en vooral airco zijn ons deel. Vergeleken met de doorsnee woonst in de omtrek is dit ‘luxury’.

Deze middag hebben we ook René ontmoet, onze contactpersoon met wie we vooraf via internet de volgende uitstappen, nachttrein en hotels geregeld hebben. Vanavond hebben we de enige echte ‘water puppet show’ bezocht, een optreden van poppen gestuurd door mensen die zelf achter de schermen tot aan hun middel in het water stonden. Het geheel werd opgevrolijkt door een live Vietnamees muziekensemble met de voor hen typische instrumenten, waarvan ik jullie de naam wil besparen, uiteraard. Ook vandaag was het snikheet alhoewel we er stilletjes aan beginnen te wennen. Wij, dat zijn Kelly en mezelf want Mathis had wat koorts, was nog aan het inhalen van de jetlag, en moest ook nog afrekenen met de intense warmte en vochtigheid. We zijn dan ook plichtsbewuste ouders die kozen om onze kapoen niet langer dan nodig op te houden. Zodoende kan hij morgen zijn bioritme gelijk zetten aan UTC+7 uren. Niet gemakkelijk he...

Niet alleen Mathis, maar ook wij zijn onder de indruk van de massa's brommertjes die hier als gekken rondcrossen, onder het motto ‘no rules, to much scoth...’

Morgen zullen we hopelijk nog wat leuks kunnen bezoeken in deze toch wel hectische metropool. Avonds nemen we de nachttrein naar Lao Cai, de bergen in... Rust lonkt.

Sightseeing the old town
Vrijdag 4 juni 2010. Hanoi – Lao Cai, Vietnam.

Na een goede nachtrust - want die hadden we dringend nodig - namen we beneden in het hotel ons ontbijt. Het was karig naar westerse maatstaven maar je had tenminste iets in de maag en het personeel deed wel zijn best. We lieten onze bagage ter plaatse staan en hadden zo de vrijheid om onbelast Hanoi te verkennen. Dit is overduidelijk een mix van Oost en West met Chinese invloeden door de eeuwen overheersing. Het Franse design komt door het koloniaal verleden. De aanblik van de stad is nog niet vervuild door moderne architectuur van voorbije decennia maar is toch een rijzende ster in Zuidoost Azië. Rond de vele meren komen mensen hun vrije tijd spenderen want overal in de straten heerst er enorme drukte. Dit wordt veroorzaakt door de miljoenen brommertjes die hier rondsnorren. Ik heb geprobeerd mij er niet aan te ergeren, toegegeven... goed voor één keer, maar hier word je als bewoner der Lage Landen gewoon knetter. We hebben ook de cyclo getest, een duwfiets die plaats biedt aan twee zittende personen. De bestuurder van dienst heeft ons gedrieën een uurtje rondgefietst voor drie dollar. Mathis vond het ‘leuk hé mama...’. Zo hadden wij ineens een indruk van de oude stad waarvan de winkeltjes, stalletjes of hoe je het ook noemt, opgedeeld zijn volgens de verschillende beroepen. Zo heb je straatjes die specifiek kruiden aanbieden, ijzerwaren verhandelen, stoffen verkopen, fruit en groeten marchanderen. Hier en daar moet je de geuren er wel bijnemen maar dat is dan eerder van afval onder deze warmte dan van de tentoongestelde waar. Bangkok is in vergelijking met deze township veel erger op de schaal van Airwick.

Deze middag hebben wij in een deftig restaurantje een pizza verorbert die overigens heel lekker was, op houtskool gebakken. Bij Mathis begon de vermoeidheid door te wegen. Op een bankje rond het Hoan Kiem meer heeft hij dan een uurtje liggen pitten. Veel bekijks natuurlijk voor de Viet die maar al te graag kwamen kijken naar het kleine blanke jongetje zonder spleetogen. Nadien hebben we nog wat geslenterd door ettelijke steegjes die op de duur allemaal op elkaar gelijken.

Moe maar cultuurgewijs voldaan hebben we onze bagage terug opgepikt in het hotel en namen we een taxi naar het station. We dronken er nog twee biertjes en een Fanta voor 1,80 euro omgerekend. We lagen er zeker op... maar voor die prijs kan een mens toch niet janken hé. Nu zit ik dit stukje te schrijven op de nachttrein richting Lao Cai in het noorden. We komen er om 5.30 uur aan. Daarna volgt nog een halfuurtje met een minibus maar dat zien we morgen dan wel weer. Wel lieve kindertjes, nu is het oogjes dicht en snaveltjes toe.