Nachtbus naar Hoi An
Maandag  2 April 2012. Hoi An, Vietnam.

Reeds aan het ontbijt zien we dat de lucht wat minder grijs is, en zowaar hier en daar een stukje blauw. We besluiten de gok te wagen en naar Vinpearl te gaan, een pretpark op een eilandje voor de kust van Nha Trang. De jongens zien het helemaal zitten en na het ontbijt laten we ons door de taxi naar de kabelbaan brengen die je over de zee naar het pretpark vervoerd. De lucht werd steeds mooier blauw, de attracties waren gaaf en de onderwaterwereld echt prachtig. Toen we het echt warm begonnen te krijgen (het is ook niet snel goed ha ha) zijn we naar het waterpark gegaan wat ook nog bij Vinpearl hoort. Heerlijke dag gehad.

Om vier uur terug bij het hotel, Joep in bed (oververmoeid natuurlijk, maar waarom doe je dan ook geen dutje in de wandelwagen?), tassen inpakken. Ondertussen lukt het Teun voor de eerste keer om met skype contact te leggen met zijn klas, lang geleden dat ik hem zo blij zag!

Nog snel even avondeten en dan wachten op de bus. Rond kwart voor zeven gaat Corné toch maar even naar het reisbureautje op de hoek om te informeren waar de pick up blijft. Ja ja de bus komt er zo aan. Corné wordt toch steeds onrustiger, zeker wanneer het al na zeven uur is. De vriendelijke man van het hotel probeert nog even uit te leggen dat tijd hier van rubber is, kun je uitrekken en weer terug laten veren, maar Corné heeft daar geen oren naar. Rond twintig over zeven komt er dan toch nog een pick-up en die dropt ons met nog heel wat andere toeristen met de mededeling dat de bus zo komt. Tegen half negen zit ik met oververmoeide zeurende kinderen en een woeste man (Corné gaat vrees ik dus nooit wennen aan het Aziatische begrip tijd) nog op de bus te wachten. Uiteindelijk komt er natuurlijk wel een bus, redelijk goede ligstoelen en tegen negen uur rijden we dan toch richting Hoi An! Kinderen vinden het alweer prima, best gaaf zo’n bus! (De flexibiliteit en vergevingsgezindheid van de kinderen is wederom toch echt briljant!)

Hard werken
Dinsdag 3 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Aankomst Hoi An 6.37 uur. Corné en ik hebben met Joep tussen ons in met name gerust, de kinderen hebben best behoorlijk geslapen. Bij het hotel blijken de kamers reeds vrij te zijn en we mogen er al in, heerlijk! Rens is blij want Twan is jarig en hij wil hem eigenlijk nu meteen feliciteren. Iets later lukt het om nog voor Twan naar school gaat te skypen, echte vriendjes!

Na wat gegeten en wat gezwommen te hebben gaan we Hoi An verkennen. Wat deze plaats zo bijzonder maakt is dat het in de vele oorlogen die Vietnam geteisterd hebben, nooit gebombardeerd is geweest. Je vindt hier dus nog oude huizen, zoals lang geleden heel Vietnam eruit moet hebben gezien. De binnenstad heeft smalle, pittoreske, autovrije straatjes. Wat een verademing, wat een rust, prachtig!

We belanden op een terrasje, de kinderen vinden binnen een tv met cartoons, iedereen blij. Al snel worden we uitgenodigd om bij de buren kleding op maat te laten maken (nog een specialiteit van Hoi An). Corné bestelt een heel pak, inclusief blouse, ik een winterjas. Morgen moeten we komen passen en dan is het overmorgen klaar!

Dan probeerden we ook nog treinkaartjes voor onze volgende stop (Ninh Binh) te bemachtigen. In Nha Trang kregen we reeds het aanbod om half twaalf te vertrekken (heel handig met vijf slapende kinderen en alle bagage zeulend over het perron), of aankomsttijd half drie 's nachts (en dan tot zes uur op straat een dutje doen?). Geen reële opties voor de Dingemannen dus.

Maar goed, wederom de vraag wat dan? Bus, Vliegen? Pfff, soms is reizen echt wel hard werken hoor. Terug bij het hotel gaat het dan ineens toch nog heel gemakkelijk. We boeken een dag bij hier, we hebben even wat rust verdiend. Het is hier prachtig, heerlijk weertje, genoeg te zien, zwembad voor de jongens wat zouden we 'haast' maken! En er blijkt nog een trein te rijden: 16.50 uur vertrek, aankomst half negen 's ochtends. Kijk dat zijn nog eens tijden. Hè meisje hier weet ook te melden dat de beneden bedden (het zijn coupés van twee keer drie hoog stapelbedden) voor kinderen voor de helft van het geld verkocht worden. Aha, dat vinden we snel verdiend (het hele pak van Corné bijvoorbeeld ha ha). We boeken vier beneden kinderbedden verdeeld over twee coupés met in iedere coupé nog een volwassene. Mooi, de komende vijf nachten hebben we een dak boven ons hoofd en dat geeft rust in het hoofd!

Volle Maan
Woensdag 4 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Vanochtend op eigen houtje een stadswandeling gemaakt. Er zijn hier veel Chinese gemeenschapshuizen, musea en oude Vietnamese huizen te bezichtigen. Je koopt een kaart en dan mag je willekeurig vijf huizen bezichtigen. Onderweg fruit gegeten op de markt, T-shirtjes voor de heren gescoord (Tin Tin in Vietnam) waar ze oprecht erg blij mee waren en geëindigd bij een bakkerij waar ze heerlijke taartjes hadden. Prima ochtend dus (we zijn inmiddels nagenoeg immuun voor de kreten: 'hoe lang nog?', 'ik heb geen zin meer' en 'wat is hier nu leuk aan?'). Terug bij het hotel Joep in bed en onderwijs voor de heren.

Er is hier bij volle maan Hoi An Legendary Night. Om zeven uur gaat dan alle elektriciteitsverlichting uit en wordt de binnenstad verlicht met kaarsen en kandelaars. Wij hebben het geluk toevallig hier te zijn bij volle maan! (We dachten dat de elektriciteit helemaal afgekoppeld zou worden, maar dat was niet zo: de tv in het restaurant bleef het gewoon doen ha ha!). Maar het gaf een bijzonder sfeervol stadsbeeld, zoiets als het lang geleden ook geweest moet zijn. Voor een prikkie kon je een papieren bakje met kaarsje er in kopen en deze in de rivier te water laten. Natuurlijk hebben de jongens er allemaal één gekregen en deze vervolgens laten varen, mooi gezicht al de kaarsjes op het water. Corné en ik hebben nog even onze kleding gepast, nog wat kleine verbeteringen en dan gaan we ze morgen ophalen.

Fietsen door de rijstvelden
Donderdag 5 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Vandaag staat er een georganiseerde fietstocht op het programma, om acht uur worden we opgehaald. De kinderen zijn altijd erg vroeg wakker, maar vanochtend was iedereen om kwart over zeven nog in dromenland, zul je altijd zien. Dus na wat haastwerk iets na acht uur vertrokken.

Eerst de fietsen op maat instellen. Prima fietsen met voor Guus en Joep een zitje achterop. Toen de jongens, Teun op een volwassen fiets (hij is ook net zo groot of groter dan de gemiddelde Vietnamese vrouw hier), Rens op een kinderfiets. Voor Wout hadden ze ook zo’n fiets maar toen het zadel omlaag ging bleek het stuur zo hoog te zijn dat het niet meer lukte om te fietsen. Wout had echt zin om te fietsen, maar hij mopperde geen moment toen een van de twee gidsen besloot hem dan maar achterop te nemen. Ook onderweg heb ik hem niet één keer horen klagen, terwijl zijn taxigids de hekkensluiter bleek te zijn en Wout daar achterop dus geen mensen om zich heen had om mee te kletsen. Geweldig gedaan Wout!

We fietsten door prachtige rijstvelden en kwamen ook bij een kruidendorpje, daar kregen we uitleg over diverse gewassen en kon je ook proeven en ruiken. Corné en Wout genoten volop, ik leefde op als fotograaf, de rest otterde gewoon wat rond en Teun, tja ehh, laten we zeggen dat iedereen wel snapte dat hij dit niet bedacht had...

Daarna weer op de fiets en al puffend door de hitte (het was voor de verandering weer eens ver boven de dertig graden) kwamen we bij een tussenstop aan het strand. De jongens twijfelden geen moment en doken in hun onderbroeken het zoute water in. Ik heb ook maar mijn T-shirt erbij aangehouden, maar ben heerlijk gaan zwemmen!

Daarna weer wat fietsen en nog een stukje met de boot. Teun knoopte een gesprekje aan met April, een hele leuke Nieuw Zeelandse die in HCMC bij ons in het hotel zat. Hij had het zelf niet eens in de gaten, maar hij heeft toch zeker twintig minuten met haar zitten kletsen, in het Engels dus allemaal! Ik moet zeggen dat wij ook niet wisten dat zijn Engels al zo goed was! Toen wij als grapje hem vroegen of April soms Nederland sprak en hij zei: nee natuurlijk niet, had hij pas door dat hij alles zelf in het Engels had gedaan en was hij terecht trots.

Terug in Hoi An kregen we een heerlijke lunch. Het was al half drie en Joep moest natuurlijk wel een keer naar bed, dus we besloten na het eten te vertrekken. Nee zei de gids, jullie krijgen nog een uurtje met voetverzorging (badje, massage etc.) Nou dat zagen de heren natuurlijk wel zitten. Toen hebben we besloten op te splitsen, ik ben met Joep naar het hotel gegaan (alwaar hij dankbaar in zijn tent kroop en een heerlijk dutje deed) en Corné heeft met de heren zijn voeten laten masseren. Teun had grote lol, want papa keek er af en toe wel heel lelijk bij (blijkbaar had hij een hardhandige masseuse). Super leuke dagtocht (al hebben Corné en ik nu toch wel steeds vaker het gevoel, oké weer een rijstveld, verwende apen dat we zijn)!

Via een van de reisverhalen op vrmk kwamen we op het spoor van een 'proef' tocht (drie uur lang van restaurantje naar stalletje naar kraampje om allemaal dingen te proeven die je anders nooit gekozen zou hebben). Gisteren gemaild, maar helaas ze zitten reeds volgeboekt. Jammer! We hebben ook nog een dagtocht naar een vissersdorp in gedachte waar je zelf kan oefenen met netten gooien en krabbetjes vangen zoals de vissers hier dat doen, maar weten niet of daar nog plek is. Morgen eerst maar een dagje rust, lekker zelf naar het strand en wel zien hoe de dag loopt!

Team Stoer
Vrijdag 6 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Gisteren nog helemaal vergeten te vermelden dat ik Teun geknipt heb! Hij was zijn enorm lange haren helemaal beu en stond daar bij het tandenpoetsen over te mopperen. Toen ik zei dat ik daar best wat aan kon doen vond hij dat nog prima ook! Ik heb er toch wel vier á vijf centimeter afgeknipt, we kunnen in ieder geval zijn ogen ook weer zien. Vanochtend kwam hij zowaar echt vrolijk uit bed, uitgeslapen en duidelijk erg tevreden over zijn nieuwe kapsel! Heel fijn, en tja als je haar maar goed zit!

Na het ontbijt brommers geregeld. We moesten nog even met alle was richting het centrum (hier bij het hotel vroegen ze twee en een halve dollar per kilo in plaats van de gebruikelijke één dollar). We reden langzaam rondkijkend naar een uithangbord ‘laundry’, toen een assertieve mevrouw de volle tas zag en dacht: daar ga ik vandaag een centje extra mee verdienen. Ze riep ons en omdat wij wel houden van pro-actief denkende mensen, hebben we de was bij haar achtergelaten (voor 1,2 dollar/kg ze kon nog goed onderhandelen ook ha ha!).

Daarna gingen we richting de zee. Corné had gisteren tijdens de fietstocht erg goed opgelet hoe we gefietst waren en kon nu in één keer naar dat mooie strandje terug rijden, ideaal! Prachtige golven waar de jongens zich kostelijk in vermaakten, en voor Guus ook nog enigszins te behappen waren (figuurlijk maar een aantal keren ook letterlijk).

Er lopen veel verkopers rond op het strand, en vandaag heb ik me laten verleiden tot wat aankopen. Zo zijn Teun en Wout helemaal happy met hun nieuwe zonnebrillen (tijdens de tocht met de Easy Riders mochten ze die van de Riders op, en nu is dat natuurlijk erg stoer zo’n grote bril). Ze hebben hun team naam (bij drukke gelegenheden vormen zij met Corné team twee), veranderd in ‘team Stoer’. Pff… Er was ook een ander Nederlands gezin op het strand waarmee ze leuk gespeeld hebben.

Op het strand geluncht, en tja dan hebben we Joep natuurlijk die voor een dutje naar het hotel moet. De grote jongens hadden graag nog wat langer gespeeld, maar we besloten vandaag niet te splitsen maar nog wat onderwijs te gaan geven. We hebben nu al een paar keer samen les gegeven, Corné groep drie en zeven en ik groep één en vijf. Daarbij heb ik het lekker makkelijk, maar ik was het ook even beu, dus dit is voor iedereen prima zo. Ik geloof niet dat we ooit nog les gaan geven aan onze eigen kinderen, het wordt toch wel met name ervaren als ‘noodzakelijk kwaad’. Maar wie A zegt moet ook B zeggen, dus we gaan gestaagd verder en het goede nieuws is dat we denken dat de kinderen niveau technisch best goed thuis gaan komen! Laat op de middags kwam het Nederlandse gezin nog bij ons in het hotel zwemmen en later hebben we ook nog samen gegeten in het centrum, was gezellig.

Laten varen
Zaterdag 7 april 2012. Hoi An, Vietnam.

We hadden de mensen van de dagtocht naar het vissersdorp gemaild, maar daar hebben we niets op terug gehoord. We hebben het toen laten varen, het was een duur uitje en de kinderen vonden ongeorganiseerd spelen op het strand ook heerlijk. Dus vanochtend (na het inpakken van alle koffers) weer lekker naar de zee gegaan. Eerst ben ik met Rens nog een T-shirtje gaan kopen wat hij gezien had, tja hij had immers geen bril gekozen.

We vertrekken zo dadelijk met de nacht trein naar Ninh Binh, wordt vervolgd!