Easy Riders
Woensdag 28 maart 2012. Tussen Dalat en Nha Trang, Vietnam.

Na het ontbijt werden we opgehaald door de Easy Riders. Het was nog even gedoe om de te verzenden koffers, de Riders hadden bedacht dat de eigenaresse van het hotel dat voor ons kon regelen, maar die was daar te commercieel voor en vond dat de Riders genoeg geld van ons kregen om ook daar zorg voor te dragen. De Riders deden inderdaad niet moeilijk en gingen het regelen.

Mr Wing is de leider van de groep en rijdt met Joep en mij voorop. Daarachter rijdt Phuk met Wout en Rens, dan komt Yuang met Teun en als hij wakker is Guus voorop en de hekkensluiter is Tuan met Corné en soms Guus er bij als hij weer eens in slaap is gevallen. (Normaal is dat heel handig dat hij bij het geluid van motoren in slaap valt, nu even niet ha ha).

We zijn denk ik wel tien keer gestopt, bij een tempel, een koffieplantage, een bloemenkwekerij, een zijdefabriek, een waterval, de lunch, een mooi uitzicht, dorpjes waar de Vietnamese minderheden wonen. Echt super. We reden door het prachtige berglandschap rondom Dalat.

Tegen het einde van de middag veranderde het landschap en zagen we niet langer koffieplantages en andere gewassen maar de prachtige rijstvelden. Het bezoeken van de dorpjes vond ik echt super. Wing is een joviale vrolijke vent en hij komt lachend met een zak snoepjes voor de kinderen in de hand de dorpjes binnen. Al snel maakt hij ook met de oudere mensen een praatje en nog even later sta je bij de mensen thuis hun keuken te fotograferen.

Alle Riders zijn super voorzichtig voor onze kinderen, ze houden ze de hele tijd bijzonder goed in de gaten en zorgen dat ze zich niet in gevaarlijke situaties manoeuvreren. Ze hebben humor en kennen ook veel trucjes met lepels, rietjes, tandenstokers en kaarten. Ze weten de kinderen iedere keer weer te boeien. Daarnaast houden ze erg van fotograferen en zijn we de camera dus halve dagen ‘kwijt’. Vaak krijgen we hem vol gave foto’s terug!

We kwamen pas tegen zessen aan bij het hotelletje, de Riders hadden zich wel enigszins verkeken op het tempo dat je bij de stops kunt maken met kinderen. Ik moet zeggen dat de kinderen het toen ook wel een beetje gehad hadden en Joep het laatste half uur wel behoorlijk gemopperd heeft, maar goed.

Bij het hotel gegeten, Wing liet de hele tafel vol zetten met heerlijke gerechten en smullen maar! Bij het afrekenen bleek het echt bijna niets te kosten, ongelooflijk. We sliepen in twee prima drie à vierpersoonskamers, alleen de watervoorziening liet flink te wensen over, maar goed dat hoort er ook een beetje bij.

Weg van de snelweg
Donderdag 29 maart 2012. Tussen Dalat en Nha Trang, Vietnam.

De Vietnamese hanen kunnen geen klok kijken en net zoals bij de homestay op Vinh Long, hoorden we ze reeds midden in de nacht wedstrijdje doen wie het hardst kan kukelen. Om zeven uur ging het luchtalarm; als enige dorp in heel Vietnam wordt dat hier nog iedere dag gebruikt om de werkers naar het land te sturen. Gelukkig werd alleen Joep er wakker van, de rest zat al een uurtje filmpjes te kijken.

Na het ontbijt weer op de motors, Joep had er erg veel zin in en bleef mij maar aansporen het buikriempje waarmee hij aan mij vast zit te bevestigen! De eerste stop was ongeveer om de hoek van het hotel bij een dorpje waar je op olifanten kon rijden, nou dat zagen de kinderen wel zitten!

Omdat de olifanten nog opgetuigd moesten worden, liepen wij met Wing een rondje door het dorp. Hier woont weer een andere minderheid (er zijn er 54 in Vietnam). Je kunt ze herkennen aan de rietenmand waarmee ze spullen op hun rug vervoeren, iedere groep heeft zijn eigen variant mand. Er bleek feest te zijn vanwege iemands zestigste verjaardag, wat echt als bijzonder oud werd gezien. Bij een feest hoort natuurlijk een feestmaal, en wij hadden het ‘genoegen’ juist het wurgen van een hond te treffen. Omdat het arme beest zijn keel was dichtgeknepen, maakte hij geen geluid. Ik dacht de kinderen er wel vakkundig omheen te kunnen leiden, maar Wing babbelde al vrolijk: ‘o look, now they kill a dog’. Zowel Teun als Rens kunnen dat tegenwoordig prima verstaan, dus dat leverde de nodige vragen op.

Op de olifant door het dorp en een heel stuk het meer in, blijft leuk. Toen we weer op de motors stapten vroeg ik Wing of we nu een wat langer stuk konden rijden zodat de kleintjes even een lekker dutje konden doen. Prima, echter toen ze net goed en wel sliepen stonden we weer stil. Shit, dat was gisteren ook vier keer het geval toen Joep een dutje probeerde te doen. Wing was zich van geen kwaad bewust, en waarschijnlijk kon het ook niet anders want we moesten met het pontje mee een kanaaltje oversteken.

De tocht was werkelijk waar prachtig. De Riders nemen je echt mee ‘weg van de snelweg’, door het platteland waar het authentieke Vietnamese leven aan je voorbij trekt. Blijkbaar hadden ze voor ons nog een afslag gekozen die zelfs deze ervaren rijders nog niet zo vaak genomen hadden, en af en toe moesten ze de weg vragen.

Toen we zomaar ergens bij mensen stopten, maakte Wing weer een babbeltje, er kwam een kip tevoorschijn en er werd spontaan het plan opgevat hier rijstsoep met kip te blijven eten. Allemaal prima, de jongens speelden lekker rond en wij zaten rustig onder een boom. Die kip moest natuurlijk nog eerst geslacht worden en dat vonden de heren wel spannend, ga ik nou wel of toch maar niet kijken. Omdat we natuurlijk best even moesten wachten, trakteerden we de jongens op een zakje chips. Joep heeft er daarna (ondanks mijn ‘nee het is nu echt genoeg’) nog drie gescoord, en had zowaar geen honger meer toen uiteindelijk de rijstsoep verscheen. Grr!

Uiteindelijk weer op de motors, en richting het hotel. Eigenlijk stond er nog een waterval op het programma vandaag, maar gezien de tijd kozen de Riders er voor die over te slaan. Prima besluit, rond vier uur waren we bij het hotel en konden de jongens lekker even bijkomen onder het genot van (wederom) een filmpje (ze spelen sommige films reeds letterlijk na maar goed ze blijven het heerlijk vinden).

Daarna het stof van iedereen afgespoeld en met z’n allen gaan eten. Voor onze jongens blijft het eten hier een noodzakelijk kwaad. Corné vroeg Wing reeds toen we bij het hotel aankwamen of er wellicht ook frietjes zouden zijn om de kinderen te verwennen. Nou dat wilde hij wel proberen te regelen. En het lukte! Ze zijn speciaal voor onze jongens nog aardappels gaan kopen op de markt en toen wij kwamen, konden ze geschild en wel zo de frituur in, de jongens waren oprecht blij verrast!