Vietnamees afdingen
Dinsdag 13 maart 2012. Can Tho, Vietnam.

Vanochtend rustig aan opgestaan, daarna de koffers ingepakt. Om tien uur reden er twee taxi’s voor en vertrokken we naar het vliegveld. Aldaar ingecheckt en toen de beveiliging door. O shit, de scharen zitten nog bij de jongens in hun dagrugzak in het etui. Dom, dat is dus een gevalletje weggooien. Wout snapte er maar niets van en beloofde meerdere malen plechtig dat hij er echt niets geks mee zou doen. Sorry Wout, zo werkt dat helaas niet.

Na een kort vluchtje van zo’n veertig minuten kwamen we al aan in Can Tho, taxi in en een kwartiertje later stonden we al voor ons nieuwe hotel: Tay Ho. Prima basic hotel aan het water vlakbij de nachtmarkt. Lunchen en daarna Joep in bed en de heren een filmpje, easy going. Voor het eten hebben we te voet nog een stukje van de omgeving verkend en vonden we een restaurantje vlak voor een groene strook tussen twee straten. De jongens vonden het heerlijk om fysiek weer even in actie te zijn en hebben heel wat rondjes over het gras gerend terwijl ik de tijd bijhield. Jammer dat ik ook een paar ratten rondom de groene strook zag snuffelen. Bah.

Bij het hotel werden we aangesproken door Rose. Ze verkoopt boottochtjes naar de drijvende markten, dé toeristische attractie hier in Can Tho. We konden kiezen voor een vier of zeven uur durende tocht. Zeven uur lijkt veel te veel voor de kinderen, maar alleen dan zie je ook de kleine kanaaltjes en de kleinere mooiere drijvende markt. Dilemma… We bedenken dat onze stop in de Mekong Delta eigenlijk met name gebaseerd is op het zien van de drijvende markten, tja en dan willen we dus ook de beste zien. Rose verzekerd ons dat eventueel zeurende kinderen geen probleem zijn, sterker nog ze gaat ze bezighouden zodat er geen moppers ontstaan. Nou dat willen we wel meemaken!

Dan nog onderhandelen over de prijs. Ze vraagt zeventig dollar voor ons allemaal de hele trip. Wellicht reeds een prima prijs, maar goed er moet toch ruimte voor enige onderhandeling zijn. Nou dat blijkt bij Rose niet mee te vallen, ze zakt geen dollar. Wij zaten al op vijfenzestig (bij vijftig begonnen) zij nog steeds op zeventig. Toen bedacht ze een soort handjeklap spel. We zouden het drie keer doen, wie er twee keer zou winnen kreeg zijn prijs. Corné vond het maar niets en deed alsof hij het spel niet snapte, ik dacht dit is humor ik doe mee. Nou Rose en ik grote lol, en jawel ik maak haar in met drie-nul. Hoppa: vijfenzestig dollar haha! Rose had grote lol en het gaf veel hilariteit in de lobby van het hotel, blijkbaar was dit een onverwachte uitslag.

Terwijl ik wat jongens in bed probeerde te krijgen, zat Corné nog even met Joep op de veranda. Meneertje klimt ergens op, hangt ergens aan en oeps: de hotel verlichting valt voor de helft uit. Het hotel heet nu… Ho zeg maar. Dus wij naar de receptie, nou die bleven zoals dat in Azië gaat allemaal vrolijk lachen. Maar volgens mij waren ze wel echt blij dat wij het netjes kwamen melden, ze maakten er ook direct werk van en de volgende dag was het weer Tay Ho en kregen we de rekening van zo’n vijfentwintig Euro. Prima opgelost dus.

Drijvende markten
Woensdag 14 maart 2012. Can Tho, Vietnam.

Om de drijvende markten op zijn mooist te kunnen zien, moet je vroeg uit de veren. Dus om zes uur werden we opgehaald en kon de tocht beginnen. Na een uurtje varen kwamen we bij de eerste drijvende markt, echt bijzonder hoe al die scheepjes bij elkaar waren kopen en verkopen. Ze zetten een bamboestok op het dek en hijsen daar hun handelswaar in (ananas/meloen/aardappel etc.), dan kun je snel zien waar je wat kunt kopen. Wij kochten ook wat blikjes drinken en later elders nog wat koffie, erg leuk.

Daarna ging de tocht verder naar een rijst-noodle fabriekje. Rens vond het reuze interessant en heeft het hele proces goed in zich opgeslagen. Terug in de boot knutselde de stuurvrouw van bamboebladeren vele figuurtjes, armbandjes en ringetjes zodat de jongens weer even wat afleiding hadden. Daarna kwamen we bij de tweede drijvende markt, nu met vele kleinere bootjes. Helaas was het grootste deel van de markt al weer huiswaarts vertrokken en zagen we nog slechts enkele bootjes.

Op de terugweg voeren we niet over de grote rivier maar juist over de smalle kanaaltjes, prachtig! Om één uur ’s middags waren we weer terug, en de tijd was veel sneller gegaan dan we hadden verwacht! De jongens hebben het weer zeer goed gedaan!

Omdat de jongens de hele ochtend al op een boot hadden gezeten, moest er ’s middags wel wat fysiek actiefs gedaan worden. Nou kun je bij temperaturen rond de 34 graden niet heel veel anders dan lekker zwemmen, dus naar een groot hotel hier vlakbij en voor tien dollar lagen we allemaal heerlijk in het water.

Waterpark
Donderdag 15 maart 2012. Can Tho, Vietnam.

Vanochtend weer brommertjes gehuurd. Nou telt Can Tho twee miljoen inwoners en is daarmee dus echt wel een grote stad. Poeh, dat is effe andere koek. Gelukkig hebben we in Azië ondertussen al heel wat gebrommerd. Er zijn een aantal belangrijke regels in het verkeer: als je groot bent heb je voorrang en als je veel herrie produceert (toetert) ook. Ik heb vanochtend gemerkt dat daar uitzonderingen op mogelijk zijn. Je kijkt als een onnozele toerist en zet je brommer vol met kinderen, dan heb je zoveel bekijks dat iedereen om je heen wat zachter gaat rijden en kun jij in de gaatjes die ontstaan je weg banen.

Het doel van de tocht was het waterpark, echter daar aangekomen blijkt dat het pas ‘s middags open gaat. Maar goed dat is al iets, gisteren gingen er namelijk verhalen in het hotel dat het waterpark definitief gesloten zou zijn. Later zouden alleen de zwembaden nog functioneel zijn en de glijbanen niet meer. Rens zei wijs: eerst zien dan geloven en wilde zelf polshoogte gaan nemen.

Daarna reden we wat verder om de stad een beetje te verkennen. Nou gevalletje druk druk druk. Corné zag een elektronica zaak en wilde zien of we nog een extra e-reader konden kopen. Nou dat moet je ook een keer gezien hebben. Een gewone witgoed winkel met ruim twintig mensen in de bediening, niemand spreekt Engels, wij de enige bezoekers. Van e-readers hebben ze nog nooit gehoord, maar ze hebben wel batterijen en die hebben we ook nog nodig. Op het pakje van de batterijen stond de prijs, dus dat was niet zo moeilijk. Maar dan moeten er drie verschillende mensen bonnetjes invullen, die aan elkaar doorspelen, er komen uiteindelijk vier stempels op en ruim 25 minuten later heb je dan je batterijen in handen. Pff. Gelukkig werden de kinderen bezig gehouden op de massagestoelen die in de etalage stonden. Kom je buiten, denk je dat je klaar bent, néé. Dan moet de security buiten ook nog even de bon checken, want je zou eens het verkeerde mee hebben genomen.

Om één uur gaan we terug naar het waterpark, een vriendelijke mevrouw legt in goed Vietnamees uit dat het pas om half twee open gaat. Maar dan mogen we toch echt naar binnen, kost zes dollar voor iedereen samen: koopje. We wisten al uit het reisverslag van Marty (vrmk) dat het vergane glorie zou zijn, maar Marty geloof ons: het moet in 2010 nog prima zijn geweest! De muziekinstallatie deed het nog en Bonny M schalde vrolijk door het park. De glijbanen waren helaas niet meer functioneel, maar we mochten wel in de twee nog resterende zwembaden. Daar stonden ook wat kinderglijbaantjes en toen we die wat nat spetterden, konden de jongens best nog wat glijden. Net toen we een dansje maakten en vrolijk lachten dat dit toch echt alleen in Azië kan, sprongen er sproeiers aan en stroomde er ook water door de kinderglijbanen. En sterker nog: een echte badmeester met fluit probeerde Joep duidelijk te maken dat je echt alleen via de trap van de glijbaan af mag en niet tegen het water in omhoog mag klimmen. Wow, dit is leuk, en dat allemaal alleen voor ons!

In het andere zwembad (sproeiers weer uit want de familie heeft zich een bad verplaatst), kregen de jongens opblaasbare bootjes waar ze heerlijk op gespeeld hebben (de waarschijnlijk ooit stromende baan waar ze ooit door gingen stond vol algen). De jongens hebben zich kostelijk vermaakt, wij hadden ook veel lol (bijvoorbeeld toen ik een dikkopje vrolijk door het zogenaamde chloor zwembad zag zwemmen). Al met al een hele leuke middag, al heb ik wel menig keer naar al die niet meer functionele glijbanen staan kijken. Dat moet toch wel echt heel leuk zijn geweest.