Nachttrein naar Lau Cai
Zaterdag 21 april 2012. Bac Ha, Vietnam.

Omdat we via het internet de treinkaarten naar Lau Cai niet geregeld kregen, wij nog lekker op het stand van Quan Lan lagen en we toch perse vrijdag de twintigste wilden gaan in verband met de zondagsmarkt in Bac Ha, hadden we het hotel in Hanoi via de mail gevraagd de treinkaarten vast te regelen. Natuurlijk konden ze dat, heel noodzakelijk want anders zouden de kaartjes in het weekeind wel eens uitverkocht kunnen zijn. Nee, korting voor de kinderen was er niet, en nee hard berth's (met z'n zessen in een cabine) zouden er ook niet zijn. Dus gingen we voor de duurdere soft sleeper (met z'n viertjes in een coupé). Het hotel regelde het allemaal prima, taxi kwam ons ophalen, meneer van het hotel op de brommer er voor en die kocht de benodigde kaartjes voor ons (huh, die moesten toch gereserveerd worden?). Daarna bracht hij ons keurig naar het goede perron en tilde de koffers mee in de trein. Heerlijke zachte bedden, prima cabine. Alles goed dus? Nou niet helemaal, een beetje jammer dat direct na binnenkomst mijn oog valt op twee streepjes op de muur: onder de 105 cm gratis, onder de 132 cm gereduceerd tarief...

De trein vertrekt pas om tien over negen en dat is rijkelijk laat voor onze kinderen. Vanaf acht uur hangen ze op het perron, ze zijn doodmoe. De een gaat een potje huilen, de ander zo druk dat hij weer een ander lomp pijn doet. Uiteindelijk ligt dan toch iedereen in bed (en Joep in zijn tent!) en slapen we allemaal als roosjes.

Rond half zes stopt de trein en worden we allemaal wakker. Aangezien we er rond zes uur zouden zijn besloten we vast een beetje op te ruimen. De trein heeft blijkbaar toch ergens vertraging opgelopen want we zijn er pas om kwart over zeven. Op het perron een hoop getrek en gedoe van taxichauffeurs en hotel mannetjes.

We besluiten eerst te ontbijten en terwijl ik de broodjes met pindakaas (jawel, weer gevonden in Hanoi!) smeer, staat er een enorme kring mannen om ons heen te kijken. De jongens vinden het helemaal niet leuk om zo duidelijk een bezienswaardigheid te zijn, maar Corné lacht en zegt: ‘wen er maar vast aan, als je straks profvoetballer bent heb je dat iedere dag zo!’. Volgens de jongens is dat heel anders...

Ondertussen regelt Corné alvast de kaartjes voor de trein terug donderdagnacht. We liggen dan met z'n zessen in een hard berth, hebben korting voor de kinderen en betalen drie keer zo weinig als de kaartjes van afgelopen nacht. Ai, zo'n honderd dollar down the drain, dat doet pijn. Maar goed dat is de prijs die we betaalden omdat we zekerheid dachten in te moeten bouwen (en gezien de ervaring met uitverkochte treinen in Nha Trang ook niet zo gek gedacht vinden wij).

Na het ontbijt op zoek naar een taxi, de lokale bus gaat pas weer om tien uur en doet er twee en een half uur over om in Bac Ha te komen, dat vinden we voor nu geen goede optie. In de Lonely Planet staat veertig dollar als richtprijs. Maar dat valt nog niet mee, ze vragen allemaal zeventig dollar! Tjonge jonge, mag wat kosten allemaal. Maar dan gaat er toch een chauffeur akkoord met vijftig dollar. Hij maakt daarmee geen vrienden met de rest van de chauffeurs, ze rijden zijn auto zelfs nagenoeg klem! Maar de man blijft rustig, steekt een keertje of tien en manoeuvreert zich een weg van de parkeerplaats af. Het blijkt een bijzonder plezierige taxichauffeur, geen haast, veilig en goed rijdt hij ons in iets meer dan 'n uur naar Bac Ha. We hebben zijn kaartje, wie weet dat we weer van zijn diensten gebruik gaan maken.

We worden bij ons hotel (Congfu Hotel) vriendelijk ontvangen en mogen direct de kamers op, heerlijk! Wel balen dat ook hier overdag geen stroom is, het hele dorp krijgt in het kader van bezuinigingen overdag geen stroom. Wat wel grappig is om te vertellen, wanneer we ergens nieuw aankomen, heeft Joep bedacht dat er gezwommen, gedoucht of gebadderd moet worden! Zodra de sleutel in het nieuwe slot gaat, begint hij aan zijn kleren te trekken en ‘uit’ te roepen. Dat doet hij nu al een aantal weken en ook vanochtend weer. Ik vind het allemaal prima, meestal zijn we toch klef bezweet van het reizen en kan een douche geen kwaad!

Daarna op een terrasje wat gegeten en gedronken. Omdat iedereen natuurlijk veel te kort geslapen heeft en dat vanavond weer problemen zou kunnen geven, looft Corné 10.000 Dong (een halve dollar ha ha) uit voor diegene die minimaal zestig minuten een dutje doet. Rens is meteen van de partij en ligt in no time te maffen. Teun wil niet en gaat beneden computeren. Guus en Wout hebben moeite in slaap te vallen, en als Guus gelukkig toch in slaap valt mag Wout van mij stoppen met proberen te slapen. Hij gaat schoolwerk maken en dat vind ik op een dag als vandaag ook een beloning waard!

Wanneer de heren wakker worden, wordt er direct ‘gecasht’ en worden de briefjes door hen bij een lokaal winkeltje omgezet in koek en chips. Daarna gaan we een rondje lopen en stuiten we zowaar op een megavoetbalveld. Nou is het zo dat we een koffer hebben achtergelaten in Hanoi om wat lichter te reizen, en laat ik daar nu de voetbal in gestopt hebben. Na drie maanden rondzeulen en misschien één keer gebruikt te hebben, leek het mij niet gek die voor een weekje achter te laten. Gelukkig hebben we wel het kleine balletje bij ons en hebben de jongens daar heerlijk mee gespeeld. Daarna naar een restaurantje, alwaar de jongens zelf de aardappelen hebben gewassen en gesneden voor hun frietjes. Super trots waren ze en de friet dubbel zo lekker natuurlijk.

Omdat het hele dorp nog steeds geen stroom heeft, bij kaarslicht gegeten. Daarna terug naar het hotel, alwaar het ook pikdonker is. Dit begint wel irritant te worden, met een zaklampje de wc zoeken om te poepen. En we betalen natuurlijk wel weer gewoon het volle tarief voor de kamers. Na vier dagen stroomgedoe in Quan Lan, stroom storing in Hanoi nu hier weer geen stroom, zijn we het beu. Blijkbaar blijft dit zo het hele weekeind (en alle andere weekeinden), maar waarom zeggen ze dat dan niet gewoon eerlijk? Corné heeft beneden gemopperd dat vijfenvijftig dollar per nacht wel een beetje te veel is wanneer we geen stroom hebben. De meneer baalde, verexcuseerde zich, bracht extra kaarsen en gaat korting geven. Ach, we zijn gewoon een beetje moe en wellicht ook een beetje reismoe. Want zo erg is het nu ook niet, bij een romantisch kaarsje je tanden poetsen en een boekje lezen.

Markt voor locals
Zondag 22 april 2012. Bac Ha, Vietnam.

Keiharde bedden, maar toch prima geslapen. Om achttien over twaalf werd ik wakker van licht in de badkamer, jawel er was dus stroom. Fijn want dan kan alle apparatuur toch even opladen. Het hotel is de our pick van de Lonely Planet (wat wij helaas niet beamen), en er worden vier kamers aangeraden omdat die uitzicht hebben op de markt. Laten wij nu per ongeluk zo'n kamer hebben, dus zagen we de markt opgebouwd worden en vol stromen met marktwaar.

Direct na het ontbijt naar de markt, we willen al lekker rondgekeken hebben voordat de bussen dagjestoeristen uit Sapa arriveren. En het was echt super gaaf. Natuurlijk worden er ook snuisterijen voor toeristen aangeboden, maar het is toch met name markt voor de locals. En ze waren er ook, in grote getale! Allemaal prachtig gekleed in hun fleurige klederdrachten. Ook de kinderen vonden het indrukwekkend, en het stuk waar allerlei dieren verkocht worden (koeien, vogels, paarden, honden, poezen, varkens, kippen en nog veel meer), vonden ze helemaal boeiend. Daarna broodje gegeten op de hotelkamer, Joep een dutje, heren ‘vrij spelen’ (lees: computer, i-pad, e-reader of Nintendo. Daar gaan we thuis echt wat aan doen want het stoort ons mateloos al die non-interactie op batterijen).

Daarna brommertjes gehuurd en bij gebrek aan enig routekaart of bewegwijzering zomaar ergens naartoe gereden. Prima tocht de berg op, langs kleine dorpjes van de bergvolkeren, prachtige vergezichten, leuke (na)middag!

Ondertussen hebben we de plannen wat gewijzigd. We wilden hier morgen nog een dagtocht maken naar de omliggende dorpjes. Er worden wel tourtjes aangeboden, maar niet heel duidelijk omschreven en zonder enig enthousiasme. Bac Ha is een leuk klein slaperig dorpje waar paard en wagen het straatbeeld bepalen en dat alleen bruist tijdens de zondagmorgen markt. Na hier twee dagen rondgekeken en gereden te hebben en de geweldige markt gezien te hebben, denken we dat het leuk is om nu door te trekken naar Sapa. We hebben onszelf verwend en een privétaxi geregeld. Met de bus is het zo'n vier uur, met de auto zeggen ze maar twee uurtjes. We zullen zien, ik denk dat het een mooie tocht wordt.