Reisbureau Dingeman
Donderdag 19 april 2012. Hanoi, Vietnam.

Vandaag weer een ‘ouderwets’ lange reisdag. Om zes uur stond ons ontbijtje klaar en ook de tuktuk meneer (die voor half zeven besteld was) stond er al. De boot zou om zeven uur vertrekken, echter reeds om tien voor zeven werden de trossen losgegooid, blijkbaar was iedereen die ze verwachtten aan boord.

De tocht vond ik mooier dan de heenweg. Het leek wel alsof de waterstraten tussen de rotsformaties in smaller waren en daardoor de bergen en rotsen nog dichterbij. Ook was het wolkendek duidelijk minder dik en met een zacht zonnetje kijkt het toch mooier.

Onderweg heeft Corné met Wout nog goed gelezen en gerekend. Rens heeft zijn verslag op de computer getypt en Teun heeft zich verstopt in zijn zoveelste boek. Toen ik met Guus loco wilde doen, konden we de doos nergens vinden dus maar een puzzel gemaakt. Eerst wilde hij dat ik meehielp, maar toen hij eenmaal op weg was zei hij: ‘laat me met rust mama, ik heb concentreerd!’. Nou moe, hij is net vier jaar…

Wat nog wel een beetje lastig is soms, is dat de Vietnamezen zo enorm beschermend ten opzichte van de kinderen zijn. Ontzettend goed bedoeld natuurlijk, maar ze mogen dus bijna niets. Vanochtend mochten ze ook weer niet (tot grote ergernis van de heren) op het bovendek zitten. Het water was vlak, het dek groot, maar toch zijn ze bang dat de kinderen overboord zullen vallen. Ze kunnen zich ook niet voorstellen dat de kinderen (in ieder geval de oudste drie) goed kunnen zwemmen.

Maar goed, na twee en een half uur varen waren we in Cai Rong. Daar een taxi gepakt naar het busstation. Niemand die Engels spreekt, dus de Loneley Planet met ‘hoe en wat in het Vietnamees’ er bij en jawel ze leken het te snappen: bus naar Hanoi. Omdat er alleen hele kleine taxietjes rondreden en wij alle koffers bij ons hadden, namen we er twee. Nou die gingen rijden en bleven rijden. Uiteindelijk na dertig minuten (en twee keer zeven en een halve dollar grr!) stonden we wel voor een bus die naar Hanoi ging. Een touringcar en niet de lokale bus die we bedoeld hadden en die waarschijnlijk om de hoek in Cai Rong stond, maar goed.

De bus vertrok direct, en we weten eigenlijk niet zo goed of dat puur geluk was, of dat ze op klanten zaten te wachten en zeven stuks voldoende vonden. Na zo’n dertig minuten kwamen we weer door Halong en het speet ons niets dat we lekker in de bus konden blijven zitten. Wat wel grappig was, is dat daar twee mensen uit ons guesthouse in Quan Lan in de bus stapten. Die hadden om half zeven de boot naar Halong genomen en waren nu dus net zo ver gevorderd als wij.

Bij vertrek had de mevrouw reeds gezegd dat de trip vijf uur zou duren, oeps toch wel iets langer dan we gedacht hadden. Tegen vier uur kwamen we dan toch aan in Hanoi. Toen een taxi regelen. Overal word je gewaarschuwd voor de oplichtingpraktijken van de taxichauffeurs hier. Ook hier weer alleen kleine taxi’s dus hadden we er helaas weer twee nodig. Nadat we er eentje gevonden hadden die op de meter wilde rijden, en die weer een vriendje had geregeld die dat dan ook wel deed, gingen we op pad. Na een behoorlijk eind door het overvolle Hanoi gereden te hebben (en onder andere een mevrouw met haar fiets tegen de spiegel aan gehad te hebben), kwam de taxi van Corné langs ons rijden om ons te laten stoppen. Corné had de route op zijn telefoon op gps gevolgd en gemerkt dat mijn chauffeur (die voorop reed) van de eindbestemming af in plaats van er naar toe reed! Blijkbaar had Corné dat goed want er werd gedraaid en we gingen de andere kant op. Rens was helemaal verbaasd, hoe kon dat nou, deze meneer was juist zo aardig. En dat was ook zo, hij was zorgzaam voor de kinderen, sloot de deuren en lachte vriendelijk. Tja, een wolf in schaapskleren? Of gewoon iemand die het geld heel goed kan gebruiken voor zijn gezinnetje en een centje extra wilde verdienen?

Om half vijf stonden we dan toch voor ons hotel (Hanoi Guesthouse). Prima kamers in hartje centrum (Old Quarter the place to be !). Tjonge, als we dachten dan Ho Chi Minh City  al druk was, hier is het echt gevaarlijk op straat. Honderden brommers en taxi’s rijden door de smalle straten waar de stoep vol staat met kraampjes en geparkeerde brommers en de voetgangers zich ook ergens nog een weg proberen te banen. We hebben een lange rij gevormd: Corné voorop, dan van groot naar klein er achteraan, en ik met Joep in de buggy als hekkensluiter. Omdat we vandaag naar de grote stad gingen, had ik iedereen weer de oranje polo’s aangetrokken dus we vielen lekker op. Iedereen lachen en kijken naar ons, maar het was wel de veiligste optie!

Lekker pizza en pasta gegeten, heerlijk. Daarna de jongens nog verwend met M&M’s en Orangina en in bed met de heren. De gewenste treinkaartjes zijn door het hotel geregeld, morgenavond tien over negen vertrekken we naar Lau Chai om vanuit daar naar Bac Ha te gaan. Ook het hotel in Bac Ha is reeds gereserveerd, dus reisbureau Dingemans heeft weer goed werk geleverd.

Waterpoppen en fietstaxi's
Vrijdag 20 april 2012. Hanoi, Vietnam.

Hebben wij weer, zitten we in een duur mooi hotel, sluiten ze om zeven uur ’s ochtends de hele wijk van de stroom af! Volgens de mevrouw van het hotel: elektriciteit check-up, duurt slechts tot vier uur ‘s middags. Het is boven de dertig graden hier in Hanoi, en dan lekker drukkend zodat het zweet van je af drupt. Zonder airco wordt het dus al snel warm.

Nadat we bij kaarslicht hadden ontbeten, zijn we de staat op gegaan om Hanoi verder te verkennen. Wout en Guus verwend met nieuwe voetbal pakjes, Joep had gisteren al nieuwe schoenen gehad (die uit Ban Lung zijn al weer even kapot, alle waarde naar zijn geld). We liepen langs het waterpoppen theater en de enige kaartjes die we vandaag nog konden bemachtigen was voor de show van kwart over twee. Shit, dat komt eigenlijk niet zo lekker uit met het dutje van Joep. Maar het is wel fijn om vanmiddag (als het zo heet is en donker in het hotel) een plan te hebben voor alle andere kinderen.

Joep heeft hier sowieso een waardeloos ritme, hij valt geregeld rond elf uur ergens in slaap. Als dat dutje iets te lang uitvalt, krijg je hem ’s middags niet nog een keer in bed en heb je ’s avonds een chagrijnige Joep. Dus vandaag heb ik hem om half twaalf in bed gelegd, en warempel het werkte. Meneer sliep heerlijk en we hebben hem om kwart voor twee wakker gemaakt om mee te gaan naar het theater. Ondertussen was de stroom tegen twaalf uur al weer terug aangegaan en dat was echt aangenaam!

Het waterpoppen theater is een oude kunst van vertier van en voor de arbeiders in de rijstvelden. Het was mooi om te zien en vooral de kleintjes genoten intens. Daarna nog een rondje met de fietstaxi, onder het mom van ‘we moeten alles toch eens gedaan hebben’. We hadden drie fietsen nodig om ons te vervoeren. We hadden met de heren dertig minuten afgesproken, maar voordat je denkt: dat duurt toch wel lang, blijkt dat we al veertig minuten onderweg zijn en ver van waar we het kenden. Dus dat werd een uur in de taxi… Boos worden? Ach nee, we wennen er al aan hier, hebben er drie gezinnen een meevallertje. Wel vervelend dat Joep het na 45 minuten (begrijpelijk) helemaal beu was en ik dus ook niet echt meer heb kunnen genieten.

We hebben ook nog een hotel geregeld voor als we terugkomen in Hanoi. Het blijkt een feestweekeind te zijn en meerdere hotelletjes zitten reeds vol. Dat vonden we toch niet zo’n lekker idee als we hier volgende week staan, dus vanmiddag even een aantal hotelletjes bezocht en zojuist een geboekt.

Over twintig minuten worden we door de taxi (geregeld door het hotel dus hopelijk geen fratsen deze keer) opgehaald en naar de nachttrein gebracht. Ik heb er echt zin in. Toen ik aanvankelijk de reis aan het voorbereiden was, draaide het plan met name om Vietnam, omdat ik zo ontzettend benieuwd was geworden naar de bergvolkeren in het noorden. Nu gaan we die dan bezoeken! Met een beetje geluk kunnen we daar ook prachtige foto’s maken! Daarnaast hebben we ook best zin om straks weer lekker naar huis te gaan. Een vaste woonplaats, geen gezeul meer met tassen, een normaal dagritme voor Joep, wat tijd voor jezelf, het zijn maar wat dingen waar we best weer naar verlangen.