Speurtocht naar Quan Lan
Zaterdag 14 april 2012. Halong, Vietnam.

Vanochtend rustig aan ingepakt, nog een uurtje onderwijs gedaan en toen afscheid genomen van de meest behulpzame hoteleigenaren ooit! We kregen nog een zak broodjes mee voor de lunch van de kinderen, daar was ik echt blij mee want ik baalde al dat ik dat niet had kunnen regelen. Ze belden een taxi en brachten ons op hun kosten naar het busstation. De jongen van het hotel reed op zijn scooter voor de taxi uit en regelde bij het busstation dat we in de goede bus zaten en pas toen ging hij terug naar zijn hotel. Geweldig toch!

Ninh Binh is (nog) geen echte toeristen bestemming en Halong Bay ziet het gros via een georganiseerde tour vanuit Hanoi. Omdat we dus van het betreden pad af zijn gegaan, kunnen we alleen met lokaal transport naar Halong. En dat betekent dubbelgevouwen als sardientjes in een blikje in de bus, hopen dat je buurvrouw snel uitstapt en het lang duurt voor de plek weer is opgevuld.

Het tripje zou drie uurtjes duren, maar het waren er ruim vier. Aangekomen in Halong hebben we dan toch de eerste negatieve ervaringen hier in Vietnam (maar goed we zijn hier al ruim vijf weken en dan zou je thuis wellicht ook al een botsing met iemand gemaakt kunnen hebben). Er staan meer dan tien dezelfde soort minihotels op een rijtje en op straat lokt een mannetje ons binnen met een familiekamer met drie keer dubbel bed. Eenmaal binnen blijkt die kamer niet beschikbaar (of helemaal niet te bestaan) maar hij heeft natuurlijk wel andere kamers. Al snel heb ik door dat hij alcohol gedronken heeft en daar houden wij overdag op je werk niet zo van. Dus Corné naar het volgende hotelletje, niemand die Engels spreekt. Er wordt iemand uit bed getrommeld die beter Engels zou moeten spreken maar waarschijnlijk ook te veel alcohol op heeft en ons niet kan vertellen wat de kamers moeten gaan kosten. Dat wordt hem dus ook niet. In het volgende hotel wordt wel goed Engels gesproken, is voor zover te zien niemand onder invloed van alcohol en zijn er twee tripples naast elkaar. Dus daar slapen we nu.

Omdat de jongens na al dat stilzitten echt hun energie kwijt moeten, zijn we gaan zwemmen bij de viersterren overbuurman (alwaar de kamerprijzen twintig keer zo hoog liggen!). Bij het verlaten van ons hotelletje vraagt iemand hoe lang we van plan zijn te blijven. Nou één nachtje, want we gaan door naar Quan Lan. ‘O nee’, zegt hij: ‘dat is niet goed voor kinderen, daar hebben ze geen goede hotels en ook alleen maar scooters’. Geen probleem zeggen wij, waar kunnen we morgen op de boot stappen? Nee, daar moet je heel ver met de bus naar toe, is het antwoord. Tuurlijk, denken wij met de bus naar een eiland, logisch toch. We lopen verder en negeren de man verder, maar het is toch erg vervelend om een verhaal op de mouw gespeld te krijgen wat totaal niet klopt alleen omdat hij natuurlijk zijn eigen toertje wil verkopen!

Na het zwemmen gaan we eten, we zitten weer aan zee dus natuurlijk saefood. Onze kinderen zijn inmiddels ook echt van de garnalen, en we laten voor 25 dollar een kilo grillen. Heerlijk! Corné ging (weer) even kijken voor slippers, en zowaar maat 44 (hak een klein beetje over het randje maar verder prima te doen!). Heel fijn voor hem, want van al dat zweten in zijn sportschoenen en dan lekker schuren heeft hij ondertussen behoorlijke blaren gelopen.

We proberen nog op een aantal plaatsen informatie te krijgen over de ferry naar Quan Lan, maar dat valt niet mee. Mensen spreken ook hier weer echt slecht tot geen Engels. Een mevrouw heeft het wel over een vertrektijd van half twee ‘s middags en dat is ook wat wij hebben gelezen op internet. Maar waar we dan moeten zijn blijft voorlopig nog even een raadsel. Morgen maar weer verder op zoek. Ook het hotelletje op Quan Lan is nog niet rond, het telefoonnummer dat wij konden achterhalen, heeft de jongen in Ninh Binh meerdere keren gebeld maar nooit contact kunnen krijgen. Het lijkt wel een speurtocht naar het vergeten eiland Quan Lan!