Nachttrein naar Ninh Binh
Zondag 8 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

We werden weer keurig op tijd opgehaald door een taxi die ons naar het treinstation van Danang bracht (Hoi An heeft geen treinstation). Het hotel dacht dat we daar een klein uurtje over zouden doen, maar al na veertig minuten stonden we op het station, tijd zat dus.

De trein stond al klaar en even later mochten we er ook al in. De jongens waren poepie druk, ik kon de adrenaline bijna ruiken. Twee cabines naast elkaar, met dus twee beneden bedden en een middelste bed. Later bleek dat de cabine van ‘Team Stoer’ verder leeg zou blijven, mijn team kreeg nog één medepassagier. Ik had bedacht dat Joep wellicht in zijn tent beter zou slapen dan bij mij in bed dus, na de picknick (brood als diner maar daar klaagt niemand over) zijn tent maar eens gepakt. Hele cabine vol, maar het werkte erg goed! Joep (en ik dus ook!) hebben véél beter geslapen dan tijdens al onze vorige nachtelijke trein of bus avonturen, die tent is echt goud waard! De heren hebben ook weer prima geslapen, maar waren wel al voor zessen wakker. Is ook niet heel raar als de deur iedere vijf minuten open wordt gemaakt door soep-, koffie- en andere verkopers.

Om twintig over acht kwamen we aan, vijftien minuten later dan gepland dus dat is keurig! We zijn terecht gekomen bij Hotel Canh Dieu (gevonden via Tripadvisor), en volgens de recensies is met name de gastvrijheid hier erg goed. We werden inderdaad erg warm onthaald, met thee en warme chocomel voor de kinderen als welkomdrankje, heel leuk. Daarna hadden we weer het geluk dat we al in twee van de drie kamers terecht konden, en dat voelt fijn weer een eigen plek na zo’n lange reis. De jongen bij de receptie wil je alles uitleggen, de weg wijzen echt super.

We hebben brommertjes gehuurd en zijn op zoek gegaan naar een veldje om te voetballen. Het weer laat dat hier heel goed toe, volledig bewolkt en 24 graden, maar dan nog de locatie. Niets dus, uiteindelijk op een minder druk stuk straat voor het park (waar jammer genoeg geen veldje te vinden was) wat balletjes getrapt en wat hardloopwedstrijdjes gedaan. Corné trapte zijn slipper kapot en dat is nu wel een probleempje. Zijn sandalen waren een paar weken geleden al gesneuveld, dus loopt hij hele dagen op zijn slippers (net als wij allemaal overigens). Maar goed, nu heeft hij alleen zijn sportschoenen nog (die we al drie maanden meenemen en nog nauwelijks aan zijn geweest en waarover ik al veel grapjes heb gemaakt hoe lekker nuttig die dingen zijn). Ik moet toegeven dat het nu wel fijn is, want maat 46 slippers of sandalen hebben we nog niet veel gezien en hier in Ninh Binh vandaag dus ook niet.

Voor het avond eten nog even naar een supermarkt, hadden de heren geluk want er stond een enorm springkussen voor de deur. Nadat iedereen moegespeeld was, zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. In de Lonely Planet stond al dat er weinig eetgelegenheden zijn hier, maar wij dachten er heus wel eentje te vinden. Niet dus. Gelukkig verzorgen de meeste hotels hier diners voor hun gasten en hebben we dus lekker ‘thuis’ frietjes gegeten (de regel reis rijst geldt nog altijd ha ha).

Trang An
Maandag 9 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

Ninh Binh is eigenlijk een stadje waar niet veel te doen is. Maar het grenst aan een prachtig karstgebergte, waar je mooie tochten kunt maken en grotten kunt bezoeken. De meest bekende grotten zijn die van Tam Coc, maar iedereen klaagt steen en been over de keiharde verkooptechnieken daar. Stel je voor, je vaart op een bootje door het prachtige gebergte en opeens stopt de roeister met roeien, weigert verder te roeien voordat je wat van haar prullaria gekocht hebt. Wanneer je dan gedwongen overstag gaat en wat koopt, gaat ze er van uit dat je meer koopt. Eindelijk terug verwacht ze ook nog een goede fooi. Daar hadden we dus geen zin in.

Geen nood, er is een tweede variant: Trang An. Eigenlijk zelfs nog meer grotten dan Tam Coc om door te varen, maar nog nagenoeg onopgemerkt door buitenlandse toeristen. Wél veel Vietnamese toeristen, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar leuker. Dus wij daar op de brommers heen, tickets gekocht en hup een bootje in. Natuurlijk hilariteit alom, five boys! De roeier (een van de weinige mannelijke die ik gezien heb) had grote schik en was duidelijk blij dat hij aan de beurt was toen wij arriveerden! Hij riep naar iedere boot: ‘nuhm bhu’, wat zoiets als vijf jongens moet betekenen want dat horen we echt overal! En dan overal de lachende gezichten, fronsend vijf vingers opstekend om te checken of het echt waar is, en als we dan vrolijk ja knikken is er nog meer lol! Jammer dat niemand Engels spreekt, zou nog gezelliger zijn geweest (en soms ook handiger want gebarentaal werkt hier vreemd genoeg ook maar zeer matig).

De boottocht is echt wel bijzonder, twee uur lang roeit de roeier afwisselend met handen en voeten je tussen de rotsen door. Meerdere keren verdwijnt de vaargeul de rotsen in, en vaar je door een lage tunnel waar je op moet passen je hoofd niet te stoten. Omdat het wel een Vietnamese toeristische attractie is, zijn er overal lichtjes gemaakt in de tunnels zodat je wel iets ziet. Op de rotsen zie je veel berggeiten grazen, iets waar Joep helemaal wild van werd ha ha.

Onderweg enterde er nog een mevrouw in een bootje om een foto van ons te maken. Binnen een minuut heb je een soort polaroid exemplaar, te koop voor twee en een halve dollar. Afdingen leek niets te worden en tja wat doe je nog met een afgedrukte foto? Toen bedacht ik dat ze in ruil voor de verkoop ook wel een foto met onze camera van ons kon maken. Nou geen probleem, dus iedereen blij. Mooi uitstapje dus alleen jammer dat het zo bewolkt is, dat komt de foto’s niet ten goede.

Daarna terug naar het dorp en ergens op straat geluncht (we konden wéér geen eetgelegenheid, laat staan bakkerij vinden). Zonder menukaart en elkaars taal totaal niet sprekend, hebben we het maar gehouden bij het aanwijzen van wat de buurjongens aten. Iets van gebakken rijst en een noodle soepje, smaakte best goed (al dachten de kinderen daar totaal anders over).

Tijdens het wachten op het avondeten hebben we een lijstje gemaakt van eten waar we thuis onze vingers bij af gaan likken. Zoals: broccolischotel met komkommersalade; spinazie, aardappeltje, eitje en gehaktballen; chocolade mousse van Hetty; pakjes wicky blauw en roze; bruin brood (gildekorn) met bona en choca vlokken; roze koeken, boterkoeken en appelsterren. De grote heren vonden het geweldig om over lekker eten thuis te fantaseren, Guus werd er wel een beetje verdrietig van en wilde eigenlijk nu meteen broccolischotel.

Cuc Phuong en Kenh Ga
Dinsdag 10 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

Het hotel ligt net achter het treinstation, en zoals dat gaat in het verkeer: hoe groter je bent, hoe meer herrie je maakt om aan te kondigen dat je er (bijna) bent. Komt nog bij dat we hier weinig muggen hebben ontdekt en de temperatuur ’s nachts best lekker zakt, zodat we eindelijk weer lekker met open raam in plaats van airco kunnen slapen. En zo worden we in de vroege ochtend meerdere keren van ons bed gelicht, door de enorme (stoomfluit?) toeter van de treinen. Goede nieuws: Joep heeft er weer een woordje bij ‘trein’. De Easy Riders vertelden ons een paar weken geleden dat alleen rondom Dalat ’s ochtends het luchtalarm afgaat om de werkers naar het veld te sturen. Nou hier gaat het luchtalarm om zeven uur, één uur en vijf uur ‘s middags, maar ook dat went!

Dan nog wat over de bedden, we zijn ondertussen echt wel wat gewend, maar deze zijn harder dan ooit. Het lijkt wel of we op een plank met dun fleece dekentje liggen, de ‘hard berth’s’ van de nachttrein zijn nog zacht vergeleken met die waar we nu op slapen. Maar goed, de mensen van het hotel maken alles goed. Super vriendelijk, mega behulpzaam, verse sapjes en popcorn om ons te verwennen, zodat we het hier toch erg naar onze zin hebben.

Vandaag hadden we een toertje via het hotel geregeld: een auto met chauffeur die ons naar Cuc Phuong National Park en Kenh Ga (drijvend dorpje met hotspring) bracht. De omgeving is echt mooi, bergen met daar tussen in uitgestrekte rijstvelden. In het park is een opvangcentrum voor primaten die gered zijn van de zwarte markt. Ze hebben ook een broedprogramma en er worden apen in fases terug geplaatst in de jungle. Mooi om te zien. Zo ook een (klein) schildpaddencentrum.

Daarna met de auto verder de jungle ingereden voor een wandeling en een korte beklimming naar een grot waar resten van een circa 7500 jaar oude begraafplaats zijn gevonden. Net op pad, ziet de gids een slang: een meter lang en zo giftig dat hij binnen dertig minuten dodelijk zou zijn, ik moet zeggen dat ik de wandeling daarna niet meer zo relaxt vond.

De Vietnamese lunch verliep zonder al te veel gedoe omdat we friet als diner in het vooruitzicht hadden gesteld voor diegene die niet zou zeuren en goed zou eten. (Guus had bijna zijn friet gemist, maar besloot gelukkig toch eieren voor zijn geld te kiezen).

Bij Kenh Ga werden we door een boot opgepikt die ons een kort stukje door het dorpje en toen naar een heet water bron voer. Nou hebben we in Bali al in heet water bronnen gezwommen en dat was destijds een highlight, dus de verwachtingen waren groot. Maar tot onze stomme verbazing hebben de Vietnamezen een soort zwembad gebouwd, omringd door plastic en overdekt met golfplaten. Voor het ‘zwembad’ stonden diverse gebouwen, vergane glorie, geen idee waar ze voor gebruikt zijn of misschien nog worden. Wat zonde! Hoe mooi zou het hier puur natuur kunnen zijn zo tegen de rug van het gebergte aan. Maar goed, alleen Corné en ik die daar ‘last’ van hadden. De vijf badjuffrouwen duidelijk niet, die waren trots op hun bron en onze heren ook niet.

Een bassin was veertig graden en dat is echt heet! De jongens hadden moeite er in te komen, en Corné en ik maakten grapjes en moedigden ze aan dat het gewoon even wennen was. Nou toen wij ook onze badkleding aan hadden, voelden we pas echt hoe heet dat is! Corné is er uiteindelijk helemaal niet in gegaan, wij allemaal wel en ik moet zeggen het went ook echt wel. Daarnaast stond een bassin met water van 23-24 graden, en dat is dan wel lekker afkoelen! Laten we het houden op: bijzondere ervaring ha ha.

Op de terugweg nog een foto van Joep gemaakt, gaat meneer er echt even voor staan, zegt ‘cheese’ en loopt terug om op het schermpje te kijken. Zegt ie: ‘Joep’!

Tam Coc vanaf de berg
Woensdag 11 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

Met de kinderen hadden we afgesproken dat we vandaag een rustdag zouden nemen. Echter, gisterenavond liet een Engelsman hier in het hotel ons foto's zien van de Mua Cave. De grot zelf is niet zo heel bijzonder, maar je kunt er ook de berg op klimmen en dan heb je een prachtig uitzicht over Ninh Binh en het gebied van Tam Coc, waar de bootjes doorheen varen. De kinderen houden wel van een goed uitzicht dus op de brommers er naar toe (zo’n acht kilometer) sprak de heren ook wel aan.

De route ernaar toe was mooi, het landschap hier is echt bijzonder. Er zijn bergen, maar het lijken net pukkels die uit de grond omhoog rijzen. Daaromheen is het gewoon vlak en wordt er veel rijst verbouwd. Het wordt ook wel Halong Bay op het land genoemd, maar dat gaan we nog wel even zelf checken natuurlijk (einde van de week gaan we naar Halong Bay!).

Het pad de berg op is gemaakt van stenen traptreden, als uitdaging bedachten we voor de jongens dat ze het aantal treden wel konden gaan tellen. Nou dat werkt perfect, toen Guus moe begon te worden ergens eind 300 treden, beloofden we hem bij 400 treden een snoepje. Nou dan huppelt hij wel weer even. Uiteindelijk bleken het 450 treden precies! Prachtig uitzicht, heel knap gedaan van de heren.

Rond twaalf uur waren we weer terug bij het hotel (met Guus en Joep slapend voor op de brommer, dus Corné en ik allebei langzaam rijdend haha). Toen Joep in bed lag ben ik met Guus en Rens naar de markt gegaan. We hebben totaal geen broodbeleg meer en dat is vrij ernstig. Echter in heel Ninh Binh is geen pindakaas of nutella te koop... We hebben de hele markt, een grote en een aantal kleine supermarkten afgezocht maar helaas. Dat wordt afzien tot we in Hanoi zijn vrees ik.

Daarna is Corné met Rens, Wout en Guus bij een viersterrenhotel gaan zwemmen. Teun wilde wel met mij wachten tot Joep wakker werd en er dan achteraan gaan. We zijn echter niet bij het zwembad beland want Joep bleef maar slapen! Ik geloof niet dat Teun het echt erg vond, hij was aan het chatten met meerdere klasgenoten tegelijk. Ik was wel wat verbaasd, maar volgens Teun is het heel normaal dat als je werk af is je even op de computer mag werken. Tuurlijk, maar kun je dan op Hyves?

Toen we een hotel in Ninh Binh zochten, kwamen we uit bij Kim Lien. Helaas hadden ze geen plaats voor ons, maar we hadden wel onthouden dat ze daar erg goed eten hadden! Dus wij op de brommers er heen. Ze hebben geen menukaart, je schuift gewoon aan tafel en er wordt een lekkere maaltijd bereid. De jongens zagen het helemaal niet zitten, die hadden geen zin in rijst en ‘proeven’. Maar het bleek echt fenomenaal! Bijzonder lekker, snel de hele tafel vol met lekkers (wat ook wel eens heel fijn is voor de kinderen even niet 45 minuten wachten), en ze maakten ook nog gebakken aardappels voor de kinderen! En bij het afrekenen blijkt dit allemaal te kunnen voor 300.000 Dong (twaalf Euro)! Corné wilde fooi geven, maar het meisje snapte er niets van, ze dacht dat Corné de prijs niet goed verstaan had!

's Avonds heb ik me druk gemaakt op het inpakken van de koffers. Morgen gaan we een nachtje naar een homestay. We hadden Mai Chau nog op ons verlanglijstje hier in het noorden van Vietnam staan. Dat staat bekend om zijn homestay's, we dachten daar vanuit Hanoi naar toe te moeten rijzen (zo'n 4 uur met lokaal vervoer). Echter nu bieden ze hier vanuit het hotel een tour naar dat gebied aan, met de auto drie uurtjes rijden, zo’n twintig kilometer van Mai Chau. Nou dat is wel zo handig, en we hebben niet zo'n zin in de drukte van Hanoi, dus hoe minder vaak we daar hoeven te zijn om aansluitingen te vinden, hoe beter. Zo hebben we ook besloten vanuit Ninh Binh naar Halong Bay te gaan, en Hanoi nog even te laten liggen. We nemen natuurlijk maar een bescheiden weekeindtas mee naar de homestay, de rest mag hier blijven. Sterker nog, we kregen het aanbod alles kosteloos in een van onze kamers te stallen, en dan kunnen we daar bij terugkomst ook weer direct in. Nou dat is fijn, scheelt een hele hoop inpakgedoe, en lekker vertrouwd weer ‘thuis’ komen na de homestay!