Artikelindex

Op reis: Saskia en Corné vier maanden met vijf zoons naar Zuidoost Azië (Vietnam)
5 januari t/m 3 mei 2012

Wat 'n avontuur! Met hun vijf zoons Teun (9), Rens (7), Wout (6), Guus (4) en Joep (1) reizen Saskia en Corné vier maanden lang door Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja. Tijdens de reis gaat het onderwijs ook nog gewoon door, en krijgen de drie oudste jongens les van hun ouders. Met veel belangstelling en bewondering volgen we dit bijzondere gezin.

Door Saskia en Corné


Naar Vietnam
Woensdag 7 maart 2012. Phu Quoc, Vietnam.

Vandaag gaan we naar Vietnam! Ooit het begin van mijn reisplannen, toen nog bedoeld als een lange zomervakantie. Ik heb er dus heel veel zin in, Corné is wat sceptisch omdat we van nogal veel mensen verhalen over oplichtingen hebben gehoord.

file118059123_sprfile118059124_spr

We gaan beginnen op Phu Quoc een bounty eiland voor de kust van Cambodja, maar tegenwoordig Vietnamees grondgebied. Omdat het relatief een klein stukje is, afwisselend auto-boot-bus, en de trip naar ons idee nogal duur is, besluiten we vijf kaartjes te kopen. In de bus naar de grens ging dat prima, aan de grens eigenlijk geen gedoe (alhoewel het verkrijgen van de juiste stempels toch wel 45 minuten in beslag heeft genomen).

Staan we aan de Vietnamese kant, komen we Fransisco met zijn gezin weer tegen. Hilariteit en snel verslag uitbrengen aan elkaar. In Laos waren we elkaar vaak tegen gekomen, we zijn samen over de grens naar Cambodja gegaan maar elkaar daarna uit het oog verloren. Nu zijn we dus weer samen Cambodja uit en Vietnam in gegaan. Fransisco wilde altijd nog een foto van die gekke Nederlanders, dus we hebben met z’n allen geposeerd. Helaas hebben ze een vele snellere route richting het noorden in gedachten en moesten we dus weer direct afscheid nemen.

file118059126_spr

Op de boot (anderhalf uur) sliep Joep lekker en de rest keek een filmpje, makkie dus. Op de boot konden we tickets kopen voor de bus naar Long Beach, waar ons resort ligt. De mevrouw bood er vier aan voor de hele familie en Corné dacht: doe eens gek, doe eens Aziatisch, doen we. Nou dan kom je van de boot, een pier van een paar honderd meter! Lopen we daar in de blakke zon te zeulen met alle koffers, langs het randje want er moeten natuurlijk ook zeer (breed) vol beladen brommers langs. Vervolgens in de bus, oeps die is nogal vol, als sardientjes in een blikje. Corné langs de chauffeur met alle dagtassen op schoot, Rens met Guus op schoot, Joep bij mij en Wout en Teun achterstevoren tegen de stoelen van de voorbanken aangeplakt (eigenlijk geen plaatsen dus).

Dan blijkt er één toerist een onduidelijk ticket te hebben. De busmeneer wil extra geld, de toerist zegt dat hij elders al betaald heeft en niet van plan is dat nog eens te doen. Tja en wij (sardientjes) maar wachten tot er een oplossing komt. Langzaamaan wordt het gemor in de bus luider en een aantal medesardientjes worden boos: gaat die bus nu nog rijden?! De straaltjes zweet lopen van de kinderen hun gezichtjes af, och och dit valt toch nog niet mee. Eindelijk gaat de bus dan toch rijden, de sfeer is waardeloos natuurlijk. Maar dan begint er iemand van ons ‘het pannenkoeklied’ te zingen en alle Dingemannen zingen vrolijk mee. Gaaf, je ziet onze medesardientjes ontdooien (wat in deze enorme hitte een beetje raar gezegd is maar goed) en er wordt weer geglimlacht. We hebben de smaak te pakken en blijven lekker zingen, wat heb ik toch een geweldig gezin denk ik trots!

Een halfuurtje later zijn we bij Viet Thanh ons hotel voor de komende dagen. Prima kamers, meer dan genoeg bedden en wel vijftig meter van het strand gelegen! We duiken het (warme) zeewater in en alle reisstress is al weer vergeten.

 

Skypen met de klas van Rens
Donderdag 8 maart 2012. Phu Quoc, Vietnam.

Vannacht een beroerde nacht. Het blijft buiten zo’n 28 graden ’s nachts en we konden geen hotel met airco meer boeken. Bij de fan is het dus wel even wennen aan de warmte. Joep ligt dan ook nog in zijn (nylon) tent waar het nog een aantal graden warmer is. Het blijft dan zoeken naar hoe leggen we hem weg (uiteindelijk op zijn luier na bloot), maar nog huilde hij vaak bezweet op en wilde dan drinken. Sneu voor hem, maar zeker ook voor ons (en ja hoe leg je dat pittige ding uit dat je druk maken alleen maar weer meer warmte oplevert?).

Corné heeft een brommer gehuurd en is met Teun, Joep en Guus boodschappen gaan doen. Groep drie en vijf hadden ondertussen school en hebben echt super goed gewerkt! Corné kwam met duikbrilletjes voor iedereen terug, dat was feest. Er ging letterlijk een wereld voor ze open onderwater, Rens heeft zelfs meerder ‘WVC’ vissen gezien (zwart geel gestreept ha ha).

’s Middags mochten Rens en Wout mee op de brommer, Guus en Joep een dutje en groep zeven schoolwerk wat zowaar ook alweer prima ging! We hebben vandaag ook nog lekker veel geskypt. Eerst met Gerrie en Annelies (buurvrouw en juf van Wout), Wout apetrots en Joep kon wel weer in de computer kruipen toen hij Gerrie zag! ’s Avonds bleek er verbinding met de klas van Rens! Dat was ook echt gaaf. De kinderen van groep vijf druppelden binnen na de middagpauze en toen ze er allemaal waren, mochten ze een voor een vragen stellen of iets vertellen aan Rens. Rens genoot intens, wat nog duidelijker werd toen hij later in bed aan Corné het hele verhaal in geuren en kleuren vertelde. (Corné had het helaas gemist omdat Joep afgevoerd moest worden omdat die weer in de computer wilde klimmen en daarbij zoveel decibel produceerde dat skypen totaal onmogelijk werd…, zucht). Nu alleen Teun nog, dat zou toch ook eerdaags moeten lukken. We hopen het.

 

Mopperen op een paradijselijk eiland
Vrijdag 9 maart 2012. Phu Quoc, Vietnam.

De dag begon best aardig, binnen dertig minuten hadden Rens en Wout een tand er uit. Met name die van Wout was voor de heren erg interessant, omdat het zijn eerste was en we beloofd hadden dat hij dan frietjes mocht eten die zo door het gat zijn mond in konden. Daarna dachten we een rondje op brommertjes te gaan maken en het eiland te verkennen. Echter Joep heeft weer zeer slecht geslapen en huilt bijna non stop, Corné raakte een brommersleuteltje kwijt (of de man van de brommer heeft hem nog?) zodat we lang hebben gezocht en het al behoorlijk warm was toen we konden vertrekken. Daarnaast hadden we de routekaart niet bij ons, dus wisten we niet precies waar we reden en bleek het eiland erg veel groter dan ik had verwacht. In plaats van door pittoreske rijstvelden te rijden, leek er geen einde aan de straten van Duong Dong te komen.

In Vietnam moeten we helmen op, wel zo veilig natuurlijk maar ook warm. Al snel was ik het spuugzat en wilde terug naar het hotel voor een duik in zee, echter Corné had nog best zin om door te rijden. Wat gaat hier mis: zitten we op een paradijselijk eiland te mopperen op elkaar, echter boven de 35 graden en met flink wat slaapgebrek zijn mijn relativerende en oplossende vermogens ongeveer nul. Gelukkig is daar mijn held Corné, hij parkeert zijn brommer bij de buren voor de deur, regelt twee bungalows met airco, regelt de betalingen bij ons huidige hotel en sjouwt alle koffers over het strand naar de nieuwe kamers (Lien Hiep Thanh Family Hotel). En dat alles terwijl ik met Guus en Joep op temperatuur probeer te komen in de zee.

file118070856_spr

Gelukkig weet ik Rens zo ver te krijgen Corné mee te gaan helpen, Teun en Wout geven daarvoor helaas ‘niet thuis’. Nog voor de lunch is alles geregeld en nadat ik een behoorlijk groot bord nasi in Joep had geschept, ging hij voor drie en een half uur in de airco koelte liggen maffen. Rust! (De andere jongens genoten van de koelte in de andere bungalow en keken filmpjes). Ik heb Corné echt wel honderd keer bedankt voor deze briljante move. We spotten ook nog een echt zeepaardje tussen de rotsen hier voor de kust, prachtig! ’s Avonds iedereen op tijd in bed en wij op het terras, alweer rust, heerlijk!

En het geluk bleef aan onze zijde, we waren aan het kijken hoe we hier over een paar dagen weer verder zouden reizen. Dat viel ons erg tegen. Bus-boot-bus naar Can Tho gaat ons toch een hele dag (op de kaart lijkt het maar een stukje) en aardig wat dollars kosten (161). We hebben nu vliegtickets gevonden die de tocht verkorten naar slechts 45 minuten! Voor honderd Euro meer zitten we allemaal relaxt in het vliegtuig, zo’n kans kun je natuurlijk niet voorbij laten gaan!

’s Avonds onweert het hier regelmatig, maar vanavond zaten we in het centrum van de bui en dat gaf veel licht, veel herrie en in hele korte tijd veel water! Wat een prachtig natuurverschijnsel.

 

Massage
Zaterdag 10 maart 2012. Phu Quoc, Vietnam.

Heerlijk geslapen, Joep is niet één keer wakker geweest (ik heb Corné weer honderd keer bedankt!). Hij komt vrolijk zijn bedje uit en doet weer een grote plas en poep op de wc, hoera! Wel heeft hij zijn oogjes helemaal dichtgeplakt van de pus en heeft hij rode vlekjes. Misschien toch niet alleen de warmte maar ook een virusje wat hem zo slecht deed slapen en alleen maar huilen. Maakt niets uit, we genieten allemaal enorm van de airco en ik heb vanochtend dan ook weer met koele koppies goed les kunnen geven.

Corné is op de brommer op pad geweest. We hadden zes vliegtickets maar konden Joep online nergens invoeren. We dachten we doen het toch, die heeft geen stoel nodig en dat regelen we heus nog wel. Klopt ook, vanochtend bij het vliegveld (hier zo’n zeven kilometer vandaan) voor vijf dollar alle papieren voor Joep geregeld! Gisterochtend was er ook nog een pootje van Guus zijn bril afgebroken (om de sfeer op dat moment nog wat te ondersteunen zeg maar). Vandaag zitten er voor vijf dollar al weer twee nieuwe op!

Vanavond de vier jongsten op bed en met babyfoon naar de spa hier naast de deur aan het strand. We hebben ons met z’n drietjes echt heerlijk zestig minuten laten masseren. Goede massagebedden, open raam voor zeebriesje, kabbelende golven op de achtergrond. Last but not least: een zeer verrassende massage waarbij veel aandacht voor bekken en onderrug, maar ook vuur met brandende glaasjes die over de huid gestreken werden en zich daarbij vacuüm zogen. Ik denk wel de beste massage ooit! Teun genoot ook enorm!

Morgen gaan we snorkelen, een privé tocht (onder het kopje: dan kunnen we de tijd voor de kinderen wat beter zelf in de hand houden). Sinds opa, oma en Gerrie hier geweest zijn en wij gesnoven hebben aan wat meer luxe, is dat ons toch wel heel erg goed gaan bevallen. Ik geloof niet dat dit budget-technisch verantwoord is, maar het is wel echt genieten!

 

Snorkelavontuur
Zondag 11 maart 2012. Phu Quoc, Vietnam.

Vandaag een dag van uitersten zoiets als four seasons in one day. Na het ontbijt werden we keurig opgehaald door een busje dat ons naar het zuiden van het eiland bracht (25 kilometer). Onderweg zijn we nog gestopt bij een parelkwekerij. Mooi om uitgelegd te krijgen hoe oesters van een jaar oud geïnjecteerd worden met een balletje van gemalen oesterpoeder. Dat laten ze twee tot zeven jaar zitten alvorens de oester te openen en de parel te oogsten. We zagen de balletjes en er werd ook en oester voor ons geopend zodat de parel er uit kwam, gaaf! Ik heb mezelf ook nog verwend met een ringetje met echte parel!

file118077616_spr

Toen verder met de boot. Reeds bij het wegvaren ging het verre van soepel, er stond veel wind, hoge golven en het anker wilde niet los komen. Snel nog iedereen een primatourtje gegeven en dan uiteindelijk toch op weg, echt hoge golven joh! Rens zag binnen no time lijkbleek van de schrik dus Corné ging wat dichter bij hem zitten. Ondertussen werden Wout, Joep en ik niet echt blij van al dat geschommel op de golven. En ja hoor, hoe kan het ook anders: we hadden panne. Het koelsysteem van de motor functioneerde onvoldoende en de rook kwam uit de motor. Nou is dat wel helemaal in stijl van onze reis, maar met meters hoge deinende golven stil liggen totdat de boot weer gerepareerd is, vonden onze evenwichtsorganen ernstig onplezierig. Joep voerde zijn ontbijt aan de vissen (die had gezien dat we zijn primatour in een banaan verstopte en weigerde vervolgens daar een hap van te nemen, lekker slim Joep!). Wout zag lijkbleek en stond ook op het punt de vissen te gaan voeren, terwijl bij Rens de schrik er weer enorm in had. Fijn tripje geboekt denk je dan.

Maar goed, motor werd opgelapt en al snel voeren we de hoek bij een volgend eilandje om en de zee werd daar gelukkig een stuk kalmer. Nog wat dieper de baai in werd het water vlak en konden we van boord om te snorkelen. Joep sliep en die liet zich zowaar overleggen in een ligstoel. Terwijl iedereen zijn snorkelgerei aantrok (en de bemanning er niets van snapte dat we ook spullen voor Wout en Guus wilden), knapte Wout en ik al weer op en gingen we met z’n allen te water (de kapitein ging heel lief naast Joep zitten om op hem te passen). De jongens waren dolenthousiast over al dat moois onder hen en de Vietnamezen keken hun ogen uit dat alle jongens zo goed konden zwemmen! Echt enorm genieten!

file118077621_sprfile118077645_spr

Toen ze uitgesnorkeld waren, bedachten de heren een nieuw spel: van de boot af springen. Eerst gewoon naast het trapje, maar al snel bedacht er eentje dat je ook best van het bovendek af zou kunnen springen. Dus daar ging het spul, de bemanning riep nog bezorgd dat het gevaarlijk was, maar hun moeder zag het gevaar niet zozeer en wel de fun dus springen maar. Guus twijfelde nog even, maar besloot toch ook het voorbeeld van zijn broers te volgen, en hup daar vloog hij de zee in. Luid schreeuwend van plezier kwam hij weer boven en hij stond als eerste weer boven aan de trap om het nog eens te doen! Toen er nog een boot aankwam draaide theater Dingemans weer volop en zijn de jongens weer op vele gevoelige platen vastgelegd ha ha.

Er werd een heerlijke (Vietnamese) lunch aan boord geserveerd en iedereen at best prima. We kregen ook de zee-egel die onderweg op het water nog even door de kapitein gekocht was, bereid met pinda en een bosuitje: heerlijk!

file118077630_spr

Daarna naar nog een snorkelplek, maar dat lag iets minder beschut zodat het water frisser was en de stroming sterker. De heren pakten snel hun spring spel weer op en genoten intens. Echt een hoogtepunt deze reis. Maar goed, dan moet je ook weer terug. Om de hoek van het eiland bulderden de golven weer meters hoog. De kapitein zette zijn bezorgde blik weer op (waarvan we hopen dat het concentratie was, maar echt prettig was het zeker niet, we zouden meer steun hebben gevonden bij een ‘sit back and relax’ blik), en Teun werd geheel terecht van het bovendek gehaald en veilig beneden in de boot gezet. Rens keek al weer angstig rond en ook zijn moeder kon wel preventief een Tena-lady gebruiken. Nog een paar golven verder hebben we de kids in de reddingsvesten gehesen en kreeg ik iets meer rust. Geheel overbodig om te melden dat we erg opgelucht waren toen we van boord gingen. Moe (maar voldaan) van alle inspanningen (fysiek en emotioneel) zijn we al vroeg gaan eten, daarna filmpje op bed en op tijd de oogjes dicht


Vietnamees afdingen
Dinsdag 13 maart 2012. Can Tho, Vietnam.

Vanochtend rustig aan opgestaan, daarna de koffers ingepakt. Om tien uur reden er twee taxi’s voor en vertrokken we naar het vliegveld. Aldaar ingecheckt en toen de beveiliging door. O shit, de scharen zitten nog bij de jongens in hun dagrugzak in het etui. Dom, dat is dus een gevalletje weggooien. Wout snapte er maar niets van en beloofde meerdere malen plechtig dat hij er echt niets geks mee zou doen. Sorry Wout, zo werkt dat helaas niet.

Na een kort vluchtje van zo’n veertig minuten kwamen we al aan in Can Tho, taxi in en een kwartiertje later stonden we al voor ons nieuwe hotel: Tay Ho. Prima basic hotel aan het water vlakbij de nachtmarkt. Lunchen en daarna Joep in bed en de heren een filmpje, easy going. Voor het eten hebben we te voet nog een stukje van de omgeving verkend en vonden we een restaurantje vlak voor een groene strook tussen twee straten. De jongens vonden het heerlijk om fysiek weer even in actie te zijn en hebben heel wat rondjes over het gras gerend terwijl ik de tijd bijhield. Jammer dat ik ook een paar ratten rondom de groene strook zag snuffelen. Bah.

file118105765_sprBij het hotel werden we aangesproken door Rose. Ze verkoopt boottochtjes naar de drijvende markten, dé toeristische attractie hier in Can Tho. We konden kiezen voor een vier of zeven uur durende tocht. Zeven uur lijkt veel te veel voor de kinderen, maar alleen dan zie je ook de kleine kanaaltjes en de kleinere mooiere drijvende markt. Dilemma… We bedenken dat onze stop in de Mekong Delta eigenlijk met name gebaseerd is op het zien van de drijvende markten, tja en dan willen we dus ook de beste zien. Rose verzekerd ons dat eventueel zeurende kinderen geen probleem zijn, sterker nog ze gaat ze bezighouden zodat er geen moppers ontstaan. Nou dat willen we wel meemaken!

Dan nog onderhandelen over de prijs. Ze vraagt zeventig dollar voor ons allemaal de hele trip. Wellicht reeds een prima prijs, maar goed er moet toch ruimte voor enige onderhandeling zijn. Nou dat blijkt bij Rose niet mee te vallen, ze zakt geen dollar. Wij zaten al op vijfenzestig (bij vijftig begonnen) zij nog steeds op zeventig. Toen bedacht ze een soort handjeklap spel. We zouden het drie keer doen, wie er twee keer zou winnen kreeg zijn prijs. Corné vond het maar niets en deed alsof hij het spel niet snapte, ik dacht dit is humor ik doe mee. Nou Rose en ik grote lol, en jawel ik maak haar in met drie-nul. Hoppa: vijfenzestig dollar haha! Rose had grote lol en het gaf veel hilariteit in de lobby van het hotel, blijkbaar was dit een onverwachte uitslag.

Terwijl ik wat jongens in bed probeerde te krijgen, zat Corné nog even met Joep op de veranda. Meneertje klimt ergens op, hangt ergens aan en oeps: de hotel verlichting valt voor de helft uit. Het hotel heet nu… Ho zeg maar. Dus wij naar de receptie, nou die bleven zoals dat in Azië gaat allemaal vrolijk lachen. Maar volgens mij waren ze wel echt blij dat wij het netjes kwamen melden, ze maakten er ook direct werk van en de volgende dag was het weer Tay Ho en kregen we de rekening van zo’n vijfentwintig Euro. Prima opgelost dus.

 

Drijvende markten
Woensdag 14 maart 2012. Can Tho, Vietnam.

Om de drijvende markten op zijn mooist te kunnen zien, moet je vroeg uit de veren. Dus om zes uur werden we opgehaald en kon de tocht beginnen. Na een uurtje varen kwamen we bij de eerste drijvende markt, echt bijzonder hoe al die scheepjes bij elkaar waren kopen en verkopen. Ze zetten een bamboestok op het dek en hijsen daar hun handelswaar in (ananas/meloen/aardappel etc.), dan kun je snel zien waar je wat kunt kopen. Wij kochten ook wat blikjes drinken en later elders nog wat koffie, erg leuk.

file118105772_sprfile118105776_spr

Daarna ging de tocht verder naar een rijst-noodle fabriekje. Rens vond het reuze interessant en heeft het hele proces goed in zich opgeslagen. Terug in de boot knutselde de stuurvrouw van bamboebladeren vele figuurtjes, armbandjes en ringetjes zodat de jongens weer even wat afleiding hadden. Daarna kwamen we bij de tweede drijvende markt, nu met vele kleinere bootjes. Helaas was het grootste deel van de markt al weer huiswaarts vertrokken en zagen we nog slechts enkele bootjes.

file118105780_sprfile118105788_spr

Op de terugweg voeren we niet over de grote rivier maar juist over de smalle kanaaltjes, prachtig! Om één uur ’s middags waren we weer terug, en de tijd was veel sneller gegaan dan we hadden verwacht! De jongens hebben het weer zeer goed gedaan!

file118105784_sprfile118105806_spr

Omdat de jongens de hele ochtend al op een boot hadden gezeten, moest er ’s middags wel wat fysiek actiefs gedaan worden. Nou kun je bij temperaturen rond de 34 graden niet heel veel anders dan lekker zwemmen, dus naar een groot hotel hier vlakbij en voor tien dollar lagen we allemaal heerlijk in het water.

 

Waterpark
Donderdag 15 maart 2012. Can Tho, Vietnam.

Vanochtend weer brommertjes gehuurd. Nou telt Can Tho twee miljoen inwoners en is daarmee dus echt wel een grote stad. Poeh, dat is effe andere koek. Gelukkig hebben we in Azië ondertussen al heel wat gebrommerd. Er zijn een aantal belangrijke regels in het verkeer: als je groot bent heb je voorrang en als je veel herrie produceert (toetert) ook. Ik heb vanochtend gemerkt dat daar uitzonderingen op mogelijk zijn. Je kijkt als een onnozele toerist en zet je brommer vol met kinderen, dan heb je zoveel bekijks dat iedereen om je heen wat zachter gaat rijden en kun jij in de gaatjes die ontstaan je weg banen.

Het doel van de tocht was het waterpark, echter daar aangekomen blijkt dat het pas ‘s middags open gaat. Maar goed dat is al iets, gisteren gingen er namelijk verhalen in het hotel dat het waterpark definitief gesloten zou zijn. Later zouden alleen de zwembaden nog functioneel zijn en de glijbanen niet meer. Rens zei wijs: eerst zien dan geloven en wilde zelf polshoogte gaan nemen.

Daarna reden we wat verder om de stad een beetje te verkennen. Nou gevalletje druk druk druk. Corné zag een elektronica zaak en wilde zien of we nog een extra e-reader konden kopen. Nou dat moet je ook een keer gezien hebben. Een gewone witgoed winkel met ruim twintig mensen in de bediening, niemand spreekt Engels, wij de enige bezoekers. Van e-readers hebben ze nog nooit gehoord, maar ze hebben wel batterijen en die hebben we ook nog nodig. Op het pakje van de batterijen stond de prijs, dus dat was niet zo moeilijk. Maar dan moeten er drie verschillende mensen bonnetjes invullen, die aan elkaar doorspelen, er komen uiteindelijk vier stempels op en ruim 25 minuten later heb je dan je batterijen in handen. Pff. Gelukkig werden de kinderen bezig gehouden op de massagestoelen die in de etalage stonden. Kom je buiten, denk je dat je klaar bent, néé. Dan moet de security buiten ook nog even de bon checken, want je zou eens het verkeerde mee hebben genomen.

Om één uur gaan we terug naar het waterpark, een vriendelijke mevrouw legt in goed Vietnamees uit dat het pas om half twee open gaat. Maar dan mogen we toch echt naar binnen, kost zes dollar voor iedereen samen: koopje. We wisten al uit het reisverslag van Marty (vrmk) dat het vergane glorie zou zijn, maar Marty geloof ons: het moet in 2010 nog prima zijn geweest! De muziekinstallatie deed het nog en Bonny M schalde vrolijk door het park. De glijbanen waren helaas niet meer functioneel, maar we mochten wel in de twee nog resterende zwembaden. Daar stonden ook wat kinderglijbaantjes en toen we die wat nat spetterden, konden de jongens best nog wat glijden. Net toen we een dansje maakten en vrolijk lachten dat dit toch echt alleen in Azië kan, sprongen er sproeiers aan en stroomde er ook water door de kinderglijbanen. En sterker nog: een echte badmeester met fluit probeerde Joep duidelijk te maken dat je echt alleen via de trap van de glijbaan af mag en niet tegen het water in omhoog mag klimmen. Wow, dit is leuk, en dat allemaal alleen voor ons!

file118105820_spr

In het andere zwembad (sproeiers weer uit want de familie heeft zich een bad verplaatst), kregen de jongens opblaasbare bootjes waar ze heerlijk op gespeeld hebben (de waarschijnlijk ooit stromende baan waar ze ooit door gingen stond vol algen). De jongens hebben zich kostelijk vermaakt, wij hadden ook veel lol (bijvoorbeeld toen ik een dikkopje vrolijk door het zogenaamde chloor zwembad zag zwemmen). Al met al een hele leuke middag, al heb ik wel menig keer naar al die niet meer functionele glijbanen staan kijken. Dat moet toch wel echt heel leuk zijn geweest.


Homestay
Vrijdag 16 maart 2012. Vinh Long, Vietnam.

Al eerder had ik opgeschreven dat we niet vies zijn van een beetje gemak. Toen we gisteren gingen informeren voor buskaartjes naar Vinh Long, viel de prijs ons nogal tegen en er was geen sprake van een pick-up bij het hotel. Dan moeten we dus eerst met de taxi naar het busstation en dat vinden we met alle koffers en kinderen gedoe. Toen hebben we bekeken wat een taxi naar Vinh Long zou kosten, kijk dat viel voor ons relatief heel erg mee (we passen allemaal in één auto). Dus toen we vanochtend het boeltje hadden ingepakt, hebben we de taxi gebeld en zijn we vertrokken. Het is maar een uurtje rijden.

Deze plaats staat bekend om zijn homestay’s, en dat willen we wel graag meemaken. We vroegen de taxi ons af te zetten bij het tourist office, dan konden we ons rustig laten informeren. Echter de beste man kon het niet vinden en ging de weg vragen. Direct kwam er een meneer die vroeg of we soms voor de homestay kwamen, en ja dat doen we. Hij belde een nummer, drukte Corné de telefoon in handen en zo hadden we al contact met een mogelijke overnachtingplaats. Omdat we ons toch breder wilden laten informeren, stonden we er op wel bij het tourist office afgezet te worden. Ik ben nog op zoek gegaan naar meer informatie, maar ben per abuis bij een reisbureautje beland. Weinig behulpzaam en erg duur.

Toen ik terug kwam bij Corné en de kinderen, stonden de mensen van de homestay die we aan de telefoon hadden gehad, al klaar om ons naar hun huis te varen. Corné had een schriftje gezien met erg goede recensies in alle talen, dus we gaan er voor.

Zo’n homestay is een variant op logeren maar dan met meerdere officiële logeerkamers. De mensen koken ook het diner voor je en je krijgt ontbijt. Erg vriendelijke mensen, kamers zijn gescheiden door schotten van hout maar er staan goede bedden in en het ziet er schoon uit. Prima dus. Wel is het poepie heet, en vandaag heeft de elektriciteit het (weer eens) begeven. Nu maar hopen dat de fan vanavond kan draaien.

file118121096_sprfile118121105_spr

Corné ging met Rens boodschapjes voor de lunch scoren. Om het mezelf gemakkelijk te maken had ik Joep zonder luier rondlopen. Dat ging lang goed, totdat de diarree hem langs de benen naar beneden droop (gisteren natuurlijk weer het nodige ‘chloorzwembad’ water ingeslikt). Niet zo’n ramp, maar zonder stromend water wel lastig opruimen. Emmertje water uit de sloot scheppen, Joep met een ander bakje begieten en dan nog pogen de drek in het donker van de wascel naar het putje zien te krijgen en dit terwijl Joep met name oog heeft voor de sloot twee meter onder ons en er het liefst meteen in zou springen.

’s Middags hebben we te voet nog een rondje gedaan. We zijn weer een enorme bezienswaardigheid, maar ik vind al die aandacht voor ons prachtige gezin heerlijk! Overal vragen ze (in gebarentaal) of ze alle vijf van ons samen zijn, of ze allemaal uit mijn schoot komen, of het allemaal jongens zijn, ik straal alleen maar en kan overal trots bevestigend op knikken ha ha!

file118121103_sprfile118121107_spr

Omdat Joep zijn haren in zijn ogen hingen, vonden we het wel tijd voor een knipbeurt. Nou die kappers vonden het spannend, hielden hem in de houtgreep waardoor er de nodige protesten ontstonden. Die jongens deden enorm hun best, je kunt zijn ogen weer zien, maar het lijkt ons echt beter dat Jeroen het werkje in mei even goed afmaakt.

Het diner bestond uit olifantsvis (prachtig in zijn geheel opgediend), samen met noodles en een beetje groente. Dat rol je in rijstpapier en je heb een verse springroll. Toen we daar onze buik vol van hadden, bleek het slechts het voorgerecht te zijn! Er volgde nog soep, rijst, kip en groenten. Pff maar gelukkig hebben we Corné en die stopt pas met eten als alle borden acceptabel leeg zijn! Joep heeft ook vijf bakjes soep met rijst verorberd: hij bleef maar eten. Heerlijk gegeten dus, al moesten de andere jongens er wel even inkomen zeg maar.

file118121101_spr

Gegrilde krokodil
Zaterdag 17 maart 2012. Vinh Long, Vietnam.

Vannacht heeft iedereen zonder airco zowaar erg goed geslapen. Wat fijn! Er worden hier ook boottochtjes georganiseerd, de meest gevraagde gaat naar de drijvende markt hier. Echter die hebben wij in Can Tho al (beter) gezien, dus wordt er voor ons een alternatief rondje bedacht. Rustig aangemodderd hier vanochtend en iets na negen uur vertrokken.

Na enige tijd varen kwamen we bij een bonsai boompjes kwekerij. We werden erg gastvrij ontvangen en thee en fruit stond voor ons klaar. Maar het allerbeste daar: ze hadden een drie meter lange python van dertig kilo. De jongens hebben hem allemaal om hun nek gehad, ik vond fotograaf zijn spannend genoeg. Daarna weer de boot op.

file118121121_sprfile118121118_spr

Al snel hadden de jongens het voor elkaar dat ze mochten sturen, ze gingen helemaal uit hun dak! Af en toe werd er wat geslingerd en een keer nam Rens de bocht iets te ruim en ramde onze kont een andere boot: de kapitein bleef maar lachen. Net toen de heren toe waren aan een volgend spel, kwamen we op een wat groter vaarwater en mochten ze ook nog het gaspedaal bedienen. Weer een adrenaline stoot voor de Dingemannen en de rustig varende sampan werd opslag opgevoerd tot een soort ‘speedsampan’. De kapitein bleef lachen dus bleven wij ook maar rustig op onze stoeltjes zitten.

De Mekong Delta is een prachtig gebied. Overal water en land kriskras door elkaar. Het water stroomt er, afhankelijk van het tij aan zee, twee richtingen op. Bij laagwater liggen de bootjes in de sloten op de bodem, een paar uurtjes later varen ze weer door volle vaargeultjes, heel bijzonder. Het landschap doet ons enigszins denken aan Friesland en de heerlijke zeiltochtjes die we daar maakten. Wellicht gaan we daar de komende zomervakantie nog eens rondzeilen.

De laatste stop was bij een Vietnamees pretpark. Een allegaartje van diverse activiteiten, een beetje dierentuin, een beetje attractiepark en een beetje ehh… Vietnam. Ze hadden een vijver vol krokodillen, voor een beetje geld kon je een hengel met stuk vlees eraan kopen en ze voeren. Nou dat was best spannend, soms ging het stuk vlees lastig los en kon je de kracht van de krokodil heel goed voelen. Ze hadden ook struisvogels waar je op kon rijden. Teun en Guus hebben dat gedaan: helden! Die beesten zijn echt groot en liepen nog behoorlijk hard!

file118121124_sprfile118121126_spr

Daarna moest er geluncht worden, een uitgebreide Vietnamese menukaart en niemand die Engels spreekt. Maar ons oog viel op fried potato en gegrilde krokodil! Nou die wilde iedereen wel proeven, dus daar zaten de heren mét stokjes gegrilde krokodil te eten! Gaaf hè! En hoe smaakt dat dan? Euh, als een taai biefstukje zegt Rens. Daarna nog een klein stukje met de boot en toen waren we weer terug.

Tot groot plezier van onze jongens waren daar kinderen in het water aan het spelen. Kleren uit, zwembroek aan en hop, echt binnen een minuut lagen de heren al in het water. Omdat er natuurlijk geen kleedhokjes zijn, ben ik op zijn Aziatisch er met kleren en al in gegaan. Het voordeel daarvan is dat je ook het uur daarna het niet zo heet hebt!

file118121145_sprfile118121201_spr

Corné heeft een hotelletje in Ho Chi Minh City (Saigon) geregeld en ik heb al weer wat tassen ingepakt want morgen gaan we weer verder. Om negen uur vertrekt de bus en als het goed is zijn we dan nog voor de middag in HCMC!


Visitekaartjes
Zondag 18 maart 2012. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Vanochtend door onze gastvrouw naar de boot begeleid, daarna volgde een pick-up en volgens onze informatie zouden we dan naar het busstation gaan om de bus naar HCMC te nemen. Echter de pick-up bus bleef maar rijden en uiteindelijk bleek het gewoon de bus naar HCMC te zijn. Handig en het was een prima minibus, alleen was de chauffeur weer zo’n enorme snelheidsmaniak die aan twee kanten jan en alleman inhaalde. Ik heb wel weer wat angstige momentjes weggekopt maar goed, we zijn er.

Het hotelletje (Long Hostel) dat we via www.tripadvisor.com hadden gevonden is helemaal goed! Midden in het backpack gedeelte van de stad (district 1). Basic, schoon, betaalbaar maar vooral zijn de mensen echt super super vriendelijk. Toen we geïnstalleerd waren en de stad in wilden, kregen we een kaartje en nog mondeling zeer veel uitleg waar we het beste dit of dat kunnen scoren, welke taxi’s betrouwbaar zijn etc. Ze had een restaurantje voor onze lunch bedacht waar we prima noodle soup zouden kunnen eten. Ehh, één probleempje: onze kinderen lopen daar nog steeds niet warm voor. Nou wat willen ze dan? Brood nátuurlijk. Oké, kaartje er weer bij en er verscheen een kruisje waar een bakery te vinden is, echt perfect. Maar het aller geweldigst vond ik dat ze vijf visitekaartjes van het hotel beschreven had met in het Vietnamees de tekst: ik ben mama kwijt wilt u aub dit nummer bellen. De kinderen waren ook onder de indruk en stopten trots de nieuwe belangrijke kaartjes in hun zakken! De bakery was geweldig, heerlijke luxe broodjes en iedereen mocht uitzoeken wat hij lekker vond, overbodig te melden dat er erg gezellig en goed geluncht is.

Aanvankelijk hadden we drie kamers over drie verdiepingen verdeeld, morgen konden ze iets anders regelen. Echter toen we terugkwamen van de lunch, hadden ze een afmelding en kwamen direct bij ons of we geïnteresseerd waren in een driepersoonskamer op dezelfde verdieping als waar Teun en Rens al samen lagen. Nou geweldig. Guus en Wout in het ruime enkele bed, wij in het tweepersoonsbed en Joep natuurlijk in zijn tent (hoezo driepersoonskamer). Nu hebben we dus twee in plaats van drie kamers (beter voor het budget), de kleintjes lekker bij me en dicht bij Teun en Rens, ik ben helemaal blij!

We hebben nog even gevoetbald en gebadmintond in het park. Na een uurtje waren we dorstig en bezweet en zijn we naar de hotelkamers terug gegaan. Aldaar hebben we met velen geskypt, Teun voor het eerst met Isabel en dat deed hem echt enorm goed!

Voor het diner nog even een kort rondje door de straatjes hier. Poeh, we zitten weer in een hele echte metropool! Het doet me het meest denken aan de gezellige drukte van Khao San Road in Bangkok. We besluiten morgen een rustdag in te lassen, we vinden dat we het reistempo even wat moeten verlagen. Joep weer eens een dutje in zijn tent (in plaats van ergens onderweg in de bus of boot) en wellicht weer wat schoolwerk want dat is er de afgelopen week niet van gekomen.


Sanitaire (non)stop
Donderdag 22 maart 2012. Mui Né, Vietnam.

De nieuwe iPad wordt met luid gejuich ontvangen! Iedereen is dus direct goed wakker en wie is aangekleed en klaar zit voor het ontbijt, mag er vast even op. Nou dat duurde geen twee minuten voordat iedereen aangekleed was ha ha.

Rond half acht lopen we in een lange rij achter elkaar aan naar de busopstapplaats. Ik voorop met Joep, alle heren een koffer op wieltjes en hun eigen dagrugzak en Corné als hekkensluiter de zware onhandige stukken (koffer met afgebroken trekding en boodschappentas met lunch en drinken). Zag er weer megagaaf uit. Als je stopt om een foto te willen maken, schuift de stoet in elkaar en ontstaan er gevaarlijke situaties, wel jammer maar geen foto dus.

De chauffeur van de bus denkt waarschijnlijk dat hij in een minibus rijdt, en we slalommen wat af de hele rit om alle auto’s links en rechts in te halen. Meestal stoppen de bussen om de twee uur om iedereen te laten plassen of wat te eten. Nu natuurlijk net niet, en ik heb Joep zonder luier meegenomen. Ehh wat nu? Nou dan laat je hem staan op zijn stoel, je doet alsof er een boom is maar het is de luier die je als bakje onder hem houdt, en die plast hij dan keurig helemaal vol!

Iets na de middag komen we aan in Mui Né en worden we door de bus keurig voor ons hotel afgezet: ideaal! Het hotel blijkt aan twee kanten van de weg te liggen, er ontstaat nog even gedoe over welke kamer we nemen, maar nu hebben we een vier- en een tweepersoonskamer, gloedje-nieuw naast elkaar met prima zwembad voor de deur (Hai Yen family resort)!

Corné regelt weer twee brommers en voor het avondeten rijden we even een ‘rondje’ om de boel te verkennen. Mui Né blijkt een strook resorts aan de zeekant en een strook restaurantjes aan de andere kant van de weg, uitgestrekt over een kilometertje of tien. Het ziet er niet ongezellig uit, maar het mist de kern. Mui Né is ook erg in trek bij de Russen. Je ziet er hier heel veel, we begrepen dat ze geen visa nodig hebben (vrienden communisten?) en er veel directe vluchtverbindingen zijn. Zelfs de reclameborden zijn in drie talen: Vietnamees, Engels en Russisch. We kiezen uiteindelijk een restaurant dat in de Lonely Planet goed staat aangeschreven en we eten er ook echt verrukkelijke garnalen!

file118156470_spr

Heimwee
Vrijdag 23 maart 2012. Mui Né, Vietnam.

Vanochtend weer (zucht) gedoe tussen Teun en Rens. We wilden onderwijs gaan doen, maar Corné heeft het eerste gedeelte de twee heren aan team building laten doen. Ze mochten allebei adviezen voor de ander opschrijven, maar bij elk advies hoorde ook een compliment. Ik vond het erg goed van Corné bedacht, Teun pikte het ook heel goed op, Rens vond het wel lastig om adviezen en complimenten te bedenken maar deed uiteindelijk wel heel erg zijn best.

Teun is in een mineurstemming. Het is al enige weken duidelijk dat we hem met deze reis geen plezier doen, hij heeft heimwee. Hij vindt dat wat we hier doen en ondernemen allemaal wel leuk, maar zoals hij het zegt: 'het is hier en ik wil naar huis'. Nou dat vinden we natuurlijk wel vervelend voor hem, maar hij probeert ook niet er toch nog iets van te maken en daar balen we wel van. Vanochtend heeft hij de brief van de klas gelezen en daarin staat dat er verschillende teams voor het Paas-voetbaltoernooi zijn gemaakt. Al voor we gingen baalde hij dat hij dat toernooi ging missen, maar nu is hij er enorm boos en verdrietig over.

De rest van de dag vooral gezwommen in het zwembad (onze kinderen blijken net als ik geen zeeaanbidders te zijn, geef ons een beetje chloorwater en we zijn blij!).

 file118156465_spr

Sleetje rijden
Zaterdag 24 maart 2012. Mui Né, Vietnam.

Mui Né staat onder andere bekend om haar zandduinen, dus die willen we natuurlijk bezoeken. Gelukkig hadden we van een aantal reisverslagen op vrmk.nl begrepen dat het zand nogal warm wordt later op de dag. Logisch maar je moet er wel effe aan denken. We hebben ons vanochtend aangekleed en zijn op de brommers gestapt, even nog wat broodjes scoren op de markt en op naar de zandduinen voor een ontbijtpicknick.

Je kon een soort plastic matjes kopen (die ze later weer verzamelden en dus weer konden verkopen, slim!) waarop je als een sleetje van de duin kon glijden. We waren daar rond half acht ’s ochtends, en toen de kinderen na hun broodje gingen rollen en glijden in het zand, gutste het zweet al snel van hun gezichtjes. Het zand was op blote voetjes nog prima te doen, dus we waren blij met onze keuze ’s ochtends vroeg te gaan.

file118156489_sprfile118156511_spr

Op de weg terug zijn we gestopt in een vissersdorp. De vissers kwamen terug met hun vangst en verkochten die op het strand aan vrouwen met weegschalen. Zij hebben waterbakken waar de levende vissen in bewaard worden voor ze verder doorverkocht en geconsumeerd worden. Prachtige bedrijvigheid om naar te kijken. Kinderen zwommen in zee en onze kinderen plonsden er ook in om het zand van de duinen van zich af te spoelen. Zeer gezellig en fotogeniek uitje!

file118156524_sprfile118156539_spr

Later op de ochtend heeft Corné ook nog even Teun en Rens surfles gegeven. Maar dat valt met deze hoge golven nog niet mee! Voor de andere kinderen hadden we een plank gehuurd waarop ze heerlijk konden spelen. Morgen gaat Corné weer met ze, maar dan direct na het ontbijt omdat later op de dag de wind en de golven fors toenemen en het dan veel moeilijker surfen is.

Dan nog wat naar aanleiding van het weblog: blijf allemaal schrijven want we genieten er allemaal erg van! In plaats van de krant, checken we ’s ochtends de reacties (dus Franscis, ’t is ook overal hetzelfde)! Mama vroeg nog wat weertechnisch betekende: nou in het noorden van Vietnam is het inderdaad 'koud' (20-25 graden) ha ha. In Noord Thailand (waar wij oorspronkelijk naar toe zouden gaan), is het nu 35 graden. Ik vind het mooi geweest in de hitte, we gaan hier naar het noorden waar het iets koeler is. Overigens zag ik gisteren ergens op internet dat waar wij geweest zijn in Laos het nu 40 graden is en in Cambodja 39! Kijk dan hebben we toch de route prima gepland, bij ons was het in Laos rond de 30 graden en in Cambodja vonden wij het al wel warm worden, regelmatig zo’n 35 graden. En Hans: goed gezien op de 'natte' foto van HCMC, er ging inderdaad precies een brommertje onderuit toen ik de foto knipte. Die werd gelukkig overeind geholpen door de andere brommerbestuurders en rijden maar weer.

 

Kreeft of scampies
Zondag 25 maart 2012. Mui Né, Vietnam.

Mui Né staat niet alleen bekend om de duinen, maar ook om de golven. Gisteren hadden we dat al gemerkt, dus vandaag besloten we te splitsen. Corné ging met Teun, Rens en Wout surfen en ik bleef met ‘de kleintjes’ bij het hotelletje. Wij hebben lekker gezwommen, boodschapje gedaan op de brommer, puzzeltje gelegd en nog weer even zwemmen. Heerlijk dus, wat een makkie twee kindjes op bekend terrein, het deed me denken aan mijn vrije dinsdagen (alleen dan alles buiten bij een graadje of 30 ha ha).

file118161435_sprfile118161436_spr

De grote mannen hebben het ook erg fijn gehad. Al snel bleken de golven vandaag nog veel hoger dan de afgelopen dagen en van surfen kon dus geen sprake zijn. De heren hebben heerlijk in de golven gespeeld. Iedereen belandde ook wel een keer in de ‘wasmachine’ van de omslaande golven in de branding, en dat dwingt toch wel respect af voor het machtig krachtige water! Corné was erg blij dat ik veilig met Guus en Joep in het chloorwater ronddobberde!

Vanavond weer bij Lam Tong gegeten, waarom zou je moeilijk doen als het hier zo goed is? Ondertussen hebben de heren met al dat proeven wel een goede smaak ontwikkeld. We hebben vanavond maar liefst zeven garnalen menu’s besteld, de een in boter gefrituurd, de andere met knoflook, maar ook gewoon van de grill, ja ja ze weten precies hoe ze het willen. Maar wel gaaf en iedereen heeft er echt van genoten! (Dat wordt nog wat als we in Nederland eens willen gaan uiteten, gaan we failliet).

Toen we bijna klaar waren bestelde een tafel naast ons kreeft. De verse levende kreeft werd goed gekeurd door de gasten, toen stak de ‘kok’ een mes in het beest, draaide hem om en het vocht wat uit het beest spoot (en later liep) werd zorgvuldig opgevangen. De kreeft spartelde nog behoorlijk. Toen we dichterbij gingen kijken bleek het vocht geronnen te zijn, het was dus inderdaad een soort bloed en het mes zal dus wel in het hart gestoken zijn. Het vocht (bloed) verdween direct in een salade die de buren heerlijk hebben opgegeten, even later verscheen de rest van de kreeft gestoomd.

Bij ons aan tafel was iedereen erg onder de indruk, en zelfs Joep was er stil van. Teun kwam het eerste met een omschrijving: ‘dat was niet mooi om te zien maar wel fascinerend hè mama’. Uhh, ja Teun dat zeg je mooi kerel! Joep heeft er direct een woordje bij geleerd: dood. Hij bleef maar zeggen ‘ies dood, ies dood’ (vis dood). En dan te bedenken dat Corné en ik vandaag serieus hadden overwogen ook kreeft te eten. Brr, blij dat we toch maar ‘saai’ scampies hebben gegeten.

file118156559_sprfile118156563_spr

Vanavond kindjes in bed en hup, alles weer inpakken: morgen vertrekt om zeven uur de bus naar Dalat! Dat inpakken gaat gelukkig steeds sneller, alles heeft zo zijn eigen vaste plek in de koffers gekregen, maar het is toch nog altijd wel een uurtje werken.


Dipje in de reisvreugde
Maandag 26 maart 2012. Dalat, Vietnam.

Om half zeven zaten we aan het ontbijt want om zeven uur zouden we door de bus worden opgepikt en naar Dalat vertrekken. De bus was er al om twintig voor zeven terwijl ons ontbijt nog niet was gearriveerd. De hoteleigenaar werd er niet warm of koud van, maar wij voelden ons toch wel wat opgelaten en spoorden de jongens aan het ontbijt snel te nuttigen. Natuurlijk ging er eerst een glas bananashake en later ook nog eens een glas melk omver.

De bus bleek deze keer met open raampjes in plaats van airco, hum. De jongens zaten elkaar al snel in de haren en de lontjes waren kort, door het vroege opstaan was blijkbaar niemand echt uitgeslapen. Corné had gisteren als verrassing voor vandaag de film van Kuifje gedownload. Dat was wel feest, maar het wegdek was zo slecht dat we hotsten en botsten over de weg en de i-pad het beeld iedere keer draaide bij te grote schokken, wat weer aanleiding gaf voor veel gemopper. Daarbij begon de bus steeds meer te roken en vijf kilometer voor Dalat hield de chauffeur het voor gezien, dus iedereen de bus uit en maar weer wachten. Gelukkig kwam er dit keer redelijk snel een andere bus om ons allemaal op te halen.

Toen met de taxi naar het hotel, de jongens waren echt drukker dan druk en we kregen ze maar zeer matig gecorrigeerd. Daarnaast had Joep in de bus een dutje gedaan, te lang om nu nog te willen slapen, te kort om de wereld aan te kunnen. Dus brullen bij het minste of geringste. Natuurlijk was hij ook de kluts met plassen kwijt en plaste twee keer de hotelkamer nat waar een broertje dan weer in gaat staan. Toen ik de boel probeerde te ontvluchten en beneden de papieren en de paspoorten wilde gaan inleveren zei die mevrouw: ‘nee nee ik vul de papieren wel in, ga maar naar je baby’ (die we door twee verdiepingen heen hoorden schreeuwen omdat mama even uit zicht was). Ze informeerde ook nog bezorgd of hij ’s nachts wel goed sliep. Dus stond ik (helaas) binnen een minuut weer boven in de drukte. Tot overmaat van ramp brak de blaasontsteking waar ik al een paar dagen tegenaan zat te hikken helemaal door en zat ik iedere tin minuten op de wc voor een piepklein pijnlijk plasje. Oké vandaag dus een dipje in de reisvreugde.

Rond half drie zijn we te voet een verkenningsrondje door de stad gaan maken. Dalat ligt op 1500 meter hoogte en dat is wel effe lekker. Zomaar midden op de middag naar buiten zonder het af te pikken van de hitte. Fijn! Het is hier prachtig, alsof we in de moestuin van Vietnam zijn beland, overal groenten en fruit maar ook bloemen. Het klimaat en de omgeving doet ons een beetje aan Madeira denken.

Al snel zagen we het kantoor van de Dalat Easy Riders, dat zijn mannen op motoren die toeristen meenemen om de omgeving te laten zien en verkennen. We hadden er al veel goede verhalen over gehoord, maar twijfelden of ons gezin daar wel geschikt voor zou zijn. De mannen spreken goed Engels en zien het helemaal zitten met ons. We gaan op vier motoren een driedaagse tocht maken door stukjes Vietnam die we anders nooit zouden zien! Wij maakten ons nog wat zorgen over al onze koffers omdat die nooit allemaal op de motors kunnen natuurlijk. Voor een prikkie zorgen ze dat de koffers in Nha Trang (eindstation van de trip) afgeleverd worden bij het hotel wat wij nog even moeten regelen. We nemen dus alleen wat kleren voor drie dagen en twee nachten mee. Guus had er zoveel zin in dat hij eigenlijk direct wilde vertrekken. Maar hij moet nog even geduld hebben, morgen doen we het een dagje rustig aan hier in Dalat en woensdag vertrekken we dan echt op de motoren!

 

Rodelen
Dinsdag 27 maart 2012. Dalat, Vietnam.

Rustige, koele nacht gehad, heerlijk. Het hotel (Dreams) is inclusief ontbijt, da’s altijd handig. Vanochtend zaten we aan een lange keukentafel waar steeds de gasten aan kunnen schuiven, schoon bordje en lekker eten maar. De tafel was gedekt met brood, fruit en yoghurt en er werden ook eitjes gebakken, erg gezellig.

Daarna wilden we Dalat verkennen, Corné had het plan dat op twee brommers te doen maar ik had niet zo’n zin. Het gaat wel veel beter met mijn blaasontsteking (goed spul die antibiotica), maar ik heb duidelijk minder energie. Dus naar de Easy Riders en hup er werd een busje geregeld en Mr Wing (die morgen ook een van de motoren gaat rijden) was onze gids.

Eerst zijn we naar het Crazy House gereden. Dat is een huis gebouwd door een artistieke rijke dame die ook nog eens architect is. Het huis is in de vorm van een boom en de kamers hebben allemaal thema’s van dieren. Echt wel gaaf om te zien, het is ook een hotel en een aantal kamers waren open om te bezichtigen. Zelfs de eigenaresse was aanwezig!

file118174896_sprfile118174899_spr

Daarna zijn we naar een soort uitkijkpunt gegaan vanwaar we de hele stad konden overzien. Daar vertrok ook een kabelbaan met cabine die we natuurlijk genomen hebben. De jongens vonden het prachtig.

file118174901_spr

Daarna nog naar een pagode en als laatste stopten we bij een waterval. De waterval was best aardig, maar de rodelbaan naar beneden was echt super gaaf! Eerst ben ik met Guus en Wout geweest en Teun met Rens. Corné bleef met Joep boven. Teun moest er even inkomen en durfde hem niet zo hard te laten glijden, Rens zat voorop en bleef maar roepen: ‘harder Teun’. Guus en Wout zaten bij mij helemaal te jubelen, die hadden over snelheid niets te klagen ha ha. Ik was wel blij te merken dat Teun toch duidelijk zijn eigen grenzen kende en er ook naar handelde, dat leverde hem een groot compliment op. Maar op een been kun je niet staan en een ritje is ook zo kaal… dus wij nog een keer. Ondertussen had Joep wel door dat daar leuke dingen gebeurden, dus die heb ik de tweede ronde ook maar meegenomen. Guus bij Teun en Rens er bij, en die hadden ondertussen de snelheid ook helemaal te pakken, echt genieten.

file118174906_sprfile118174907_spr

Corné houd niet van dit soort vertier en had zich opgeworpen als fotograaf. Nog een ijsje gescoord en we hadden echt een super ochtend! Als laatste nog langs de markt voor brood en fruit voor de lunch en ook nog nieuwe slippers voor Rens. De oude staan nog bij de homestay in Vinh Long, ik vrees dat men over tie jaar door heel Zuidoost Azië nog spullen van ons tegenkomt. We doen erg ons best zorgvuldig in te pakken, maar het blijkt niet mee te vallen.

NB: De komende dagen regelen de Easy Riders onze overnachtingen, ik verwacht geen internet te hebben. Vrijdag zijn we in Nha Trang en daar hebben we in principe een hotel met internet.


Easy Riders
Woensdag 28 maart 2012. Tussen Dalat en Nha Trang, Vietnam.

Na het ontbijt werden we opgehaald door de Easy Riders. Het was nog even gedoe om de te verzenden koffers, de Riders hadden bedacht dat de eigenaresse van het hotel dat voor ons kon regelen, maar die was daar te commercieel voor en vond dat de Riders genoeg geld van ons kregen om ook daar zorg voor te dragen. De Riders deden inderdaad niet moeilijk en gingen het regelen.

file118194836_sprfile118194837_spr

Mr Wing is de leider van de groep en rijdt met Joep en mij voorop. Daarachter rijdt Phuk met Wout en Rens, dan komt Yuang met Teun en als hij wakker is Guus voorop en de hekkensluiter is Tuan met Corné en soms Guus er bij als hij weer eens in slaap is gevallen. (Normaal is dat heel handig dat hij bij het geluid van motoren in slaap valt, nu even niet ha ha).

We zijn denk ik wel tien keer gestopt, bij een tempel, een koffieplantage, een bloemenkwekerij, een zijdefabriek, een waterval, de lunch, een mooi uitzicht, dorpjes waar de Vietnamese minderheden wonen. Echt super. We reden door het prachtige berglandschap rondom Dalat.

file118194838_sprfile118194849_spr

Tegen het einde van de middag veranderde het landschap en zagen we niet langer koffieplantages en andere gewassen maar de prachtige rijstvelden. Het bezoeken van de dorpjes vond ik echt super. Wing is een joviale vrolijke vent en hij komt lachend met een zak snoepjes voor de kinderen in de hand de dorpjes binnen. Al snel maakt hij ook met de oudere mensen een praatje en nog even later sta je bij de mensen thuis hun keuken te fotograferen.

Alle Riders zijn super voorzichtig voor onze kinderen, ze houden ze de hele tijd bijzonder goed in de gaten en zorgen dat ze zich niet in gevaarlijke situaties manoeuvreren. Ze hebben humor en kennen ook veel trucjes met lepels, rietjes, tandenstokers en kaarten. Ze weten de kinderen iedere keer weer te boeien. Daarnaast houden ze erg van fotograferen en zijn we de camera dus halve dagen ‘kwijt’. Vaak krijgen we hem vol gave foto’s terug!

We kwamen pas tegen zessen aan bij het hotelletje, de Riders hadden zich wel enigszins verkeken op het tempo dat je bij de stops kunt maken met kinderen. Ik moet zeggen dat de kinderen het toen ook wel een beetje gehad hadden en Joep het laatste half uur wel behoorlijk gemopperd heeft, maar goed.

file118194860_sprfile118194861_spr

Bij het hotel gegeten, Wing liet de hele tafel vol zetten met heerlijke gerechten en smullen maar! Bij het afrekenen bleek het echt bijna niets te kosten, ongelooflijk. We sliepen in twee prima drie à vierpersoonskamers, alleen de watervoorziening liet flink te wensen over, maar goed dat hoort er ook een beetje bij.

 

Weg van de snelweg
Donderdag 29 maart 2012. Tussen Dalat en Nha Trang, Vietnam.

De Vietnamese hanen kunnen geen klok kijken en net zoals bij de homestay op Vinh Long, hoorden we ze reeds midden in de nacht wedstrijdje doen wie het hardst kan kukelen. Om zeven uur ging het luchtalarm; als enige dorp in heel Vietnam wordt dat hier nog iedere dag gebruikt om de werkers naar het land te sturen. Gelukkig werd alleen Joep er wakker van, de rest zat al een uurtje filmpjes te kijken.

file118194863_sprfile118194865_spr

Na het ontbijt weer op de motors, Joep had er erg veel zin in en bleef mij maar aansporen het buikriempje waarmee hij aan mij vast zit te bevestigen! De eerste stop was ongeveer om de hoek van het hotel bij een dorpje waar je op olifanten kon rijden, nou dat zagen de kinderen wel zitten!

Omdat de olifanten nog opgetuigd moesten worden, liepen wij met Wing een rondje door het dorp. Hier woont weer een andere minderheid (er zijn er 54 in Vietnam). Je kunt ze herkennen aan de rietenmand waarmee ze spullen op hun rug vervoeren, iedere groep heeft zijn eigen variant mand. Er bleek feest te zijn vanwege iemands zestigste verjaardag, wat echt als bijzonder oud werd gezien. Bij een feest hoort natuurlijk een feestmaal, en wij hadden het ‘genoegen’ juist het wurgen van een hond te treffen. Omdat het arme beest zijn keel was dichtgeknepen, maakte hij geen geluid. Ik dacht de kinderen er wel vakkundig omheen te kunnen leiden, maar Wing babbelde al vrolijk: ‘o look, now they kill a dog’. Zowel Teun als Rens kunnen dat tegenwoordig prima verstaan, dus dat leverde de nodige vragen op.

file118194868_sprfile118194880_spr

Op de olifant door het dorp en een heel stuk het meer in, blijft leuk. Toen we weer op de motors stapten vroeg ik Wing of we nu een wat langer stuk konden rijden zodat de kleintjes even een lekker dutje konden doen. Prima, echter toen ze net goed en wel sliepen stonden we weer stil. Shit, dat was gisteren ook vier keer het geval toen Joep een dutje probeerde te doen. Wing was zich van geen kwaad bewust, en waarschijnlijk kon het ook niet anders want we moesten met het pontje mee een kanaaltje oversteken.

De tocht was werkelijk waar prachtig. De Riders nemen je echt mee ‘weg van de snelweg’, door het platteland waar het authentieke Vietnamese leven aan je voorbij trekt. Blijkbaar hadden ze voor ons nog een afslag gekozen die zelfs deze ervaren rijders nog niet zo vaak genomen hadden, en af en toe moesten ze de weg vragen.

Toen we zomaar ergens bij mensen stopten, maakte Wing weer een babbeltje, er kwam een kip tevoorschijn en er werd spontaan het plan opgevat hier rijstsoep met kip te blijven eten. Allemaal prima, de jongens speelden lekker rond en wij zaten rustig onder een boom. Die kip moest natuurlijk nog eerst geslacht worden en dat vonden de heren wel spannend, ga ik nou wel of toch maar niet kijken. Omdat we natuurlijk best even moesten wachten, trakteerden we de jongens op een zakje chips. Joep heeft er daarna (ondanks mijn ‘nee het is nu echt genoeg’) nog drie gescoord, en had zowaar geen honger meer toen uiteindelijk de rijstsoep verscheen. Grr!

file118194874_sprfile118194881_spr

Uiteindelijk weer op de motors, en richting het hotel. Eigenlijk stond er nog een waterval op het programma vandaag, maar gezien de tijd kozen de Riders er voor die over te slaan. Prima besluit, rond vier uur waren we bij het hotel en konden de jongens lekker even bijkomen onder het genot van (wederom) een filmpje (ze spelen sommige films reeds letterlijk na maar goed ze blijven het heerlijk vinden).

Daarna het stof van iedereen afgespoeld en met z’n allen gaan eten. Voor onze jongens blijft het eten hier een noodzakelijk kwaad. Corné vroeg Wing reeds toen we bij het hotel aankwamen of er wellicht ook frietjes zouden zijn om de kinderen te verwennen. Nou dat wilde hij wel proberen te regelen. En het lukte! Ze zijn speciaal voor onze jongens nog aardappels gaan kopen op de markt en toen wij kwamen, konden ze geschild en wel zo de frituur in, de jongens waren oprecht blij verrast!


Echte wereldreizigers
Zaterdag 30 maart 2012. Nha Trang, Vietnam.

Vannacht waardeloos geslapen, de jongens hadden met z’n vieren de Harry Potter 1 film zitten kijken. Dom natuurlijk van ons, maar wij genoten ook even van de rust. Wout kwam bang uit bed om zijn knuffel vragen, nou dat is ook maanden geleden dat hij daar om vroeg. En Guus was zo bang dat ik niet meer van de kamer af ben geweest, sterker nog: ik heb het grootste deel van de nacht bij hem in bed doorgebracht. Oké, harde les voor papa en mama: eerst kijken naar de leeftijdsgrens voordat je een filmpje opzet!

file118194886_spr

Na het ontbijt op de motors en gaan met die banaan. Het eerste deel van de ochtend gestopt bij een rubberplantage, cacaoplantage en voor een tussendoortje bij een rijstpapierrestaurantje. Met name de laatste viel bij Joep enorm in de smaak: er bleek een kindergarden (peuter en kleuterschool) bij de buren waar hij welkom was om mee te spelen! Buiten scoorde hij (natuurlijk) weer een zakje chips, dus proeven van het rijstpapier was er niet meer bij.

Overal zie je de mensen de rijst van het land halen, soms met de hand soms met een machine. We stopten bij zo’n machine die de rijst van de steel (zoiets als het kaf van het koren) scheidt. Wing dook in de soort hooiberg die ontstond, en de jongens er natuurlijk achteraan, ze hadden pret voor tien!

file118194888_spr

Helaas zagen we de wolken steeds dikker samenpakken en moesten we tegen het einde van de ochtend stoppen om regenkleding aan te trekken. Daarbij was de temperatuur ook gezakt en op de motor hadden Guus en Wout het koud gekregen. De rest van de tocht hebben we in de regen gereden. Ik moet zeggen dat ik Vietnam met een blauwe lucht toch echt mooier vind. De jongens deden het super goed, maar hadden het zeer begrijpelijk uiteindelijk wel helemaal gehad. Je kont doet overigens na drie dagen ook behoorlijk zeer kan ik zeggen.

file118194897_sprfile118194900_spr

Toen we aankwamen bij het hotel keken we in een vitrine met heerlijke taarten (de eigenaresse is Frans), iedereen een stuk taart naar keuze, blikje drinken erbij en iedereen is weer blij. Daarna moe maar zeer voldaan afscheid genomen van de Easy Riders. Ik had nog wel drie weken met ze op pad gewild, maar voor de kinderen is het even mooi geweest. Het reis- en indrukken tempo ligt wel erg hoog en dat moet allemaal wel even een plekje krijgen natuurlijk. Morgen dus verdiende rust, Joep een (hopelijk ongestoord) dutje in zijn bed en de jongens westers eten en drinken. Op de kamer hebben we voor alle kinderen luid geapplaudisseerd: echte wereldreizigers, onze helden. Wat een onvergetelijke tijd hebben wij hier toch!

 

Thap Ba Mud Bath
Zondag 31 maart 2012. Nha Trang, Vietnam.

Nha Trang heeft volgens de Lonely Planet de mooiste stranden van Vietnam, jammer genoeg zien wij er niet veel van. Er raast een tyfoon (Pakhar) op zee, en wij zitten hier in de depressie daaromheen. Het is zwaarbewolkt en het (stort)regent bijna de hele dag.

Omdat we de kinderen echt niet de hele dag binnen kunnen houden, hebben we vanochtend toch een uitje gemaakt: Thap Ba Mud Bath. Jawel een heus modderbad. Het was er een drukte van jewelste dus het was nog een hele toer om binnen te komen, je om te kleden en alle spullen in een kastje te krijgen. Ondertussen valt de regen met bakken uit de hemel en met wind er bij voelt dat toch best fris.

Uiteindelijk natuurlijk toch in het modderbad beland, wel even wennen hoor. De jongens vonden het prachtig, maar mijn hersens probeerden me toch iedere keer weer te zeggen dat dit eigenlijk niet hoort.  Na een kwartiertje waren ook de jongens er klaar mee en kregen we het koud, dus douchen. Kijk die waren verrassend warm, heerlijk!

Daarna naar het mineraalwaterbad, ook echt zalig warm, geweldig! Toen we uit waren gebadderd, zijn we naar het zwembad gegaan. En wat bleek: ook die was 37,5 – 39 graden! Ik heb niemand meer over kou horen klagen, Teun ging zelfs op zoek naar koude zwembaden omdat hij vond dat hij loom werd van alle warme baden ha ha.

file118197956_sprfile118197972_spr

Hele leuke ochtend gehad dus, daarna naar het hotel croissantjes met chocola eten en dan schrik je als het al half twee blijkt te zijn. Hup met Joep naar boven en toen hij zijn tent zag, dook hij erin en wilde er niet meer uit komen om zijn slaapshirt aan te doen of naar de wc te gaan. Hij sliep echt direct!

Vanmiddag wat school met Wout gedaan en het reisplakboek van Rens bijgewerkt. De jongens hebben allemaal zo´n boek, maar na twee maanden ‘trekken’ heb ik besloten alleen met gemotiveerde kindjes verder te gaan. Rens vindt het echt leuk om straks met een mooi reisboek thuis te komen, dus dat is echt gezellig samen plakken en knippen!

Omdat het zo ontzettend hard blijft regenen zijn we de deur niet meer uit geweest, en daar worden de heren wel druk van. Na het diner heb ik de jongens mee naar buiten genomen en hebben we door de straten gedanst, binnen een minuut waren we doorweekt en daarna lekker door alle kuitdiepe plassen heen gestampt. Jammer dat Wout en Guus al snel hun knieën kapot vielen (slecht wegdek wat je niet ziet door de diepe plassen en dan struikelen) en de regendans dus als een nachtkaarsje uit ging.

Op zoek naar vervoer
Zondag 1 april 2012. Nha Trang, Vietnam.

Gisteren hadden we al een rustige dag (alhoewel het modderbad natuurlijk wel weer iets heel nieuws was), vandaag zo mogelijk nog rustiger. Dat is met name voor Joep ook echt even nodig! Die is natuurlijk op de motors erg veel dutjes tekort gekomen, en hij is daarbij (of daarom) flink verkouden geworden met blafhoest.

Vanochtend school gedaan terwijl Corné met Joep in de wandelwagen op zoek ging naar treinkaartjes. Nou dat valt nog vies tegen. We wilden de nachttrein naar Danang en dan met bus/taxi naar Hoi An (in Hoi An komt geen trein). Gisteren hebben we geprobeerd via de receptie van het hotel kaartjes te regelen. Maar we waren matig tevreden over de vertrek- en aankomsttijden en we konden niet bij elkaar in één coupé. Nou dachten wij, dat zullen we nog wel eens zien en gokten op een betere aanbieding op het station zelf.

Helaas, foute beslissing. Vandaag blijkt alles vol geboekt! Shit, we moeten morgen hier het hotel uit dus wat nu. Vliegen? Ver boven budget! (En ondertussen blijft de lucht grijs en grauw, lopen de straten onder van het regenwater, wordt de hotelkamer wel een beetje klein voor sommige Dingemannen en doet dat weinig goed op het humeur van de papa en de mama…..)

Dus Corné weer op pad, en gelukkig komt hij dit keer met beter bericht thuis: we kunnen (voor weinig geld) met de nachtbus. Pick-up bij het hotel 18.30 uur, vertrek 19.00 uur, aankomst in Hoi An 6.00 uur. In ons achterhoofd spelen diverse reisverslagen waarin de nachtbus als zeer onplezierig wordt beschreven, maar we hebben niet veel keus. We boeken één van de hotelkamers een halve dag bij zodat we niet te lang homeless zijn en Joep eventueel nog een dutje kunnen laten doen.


Nachtbus naar Hoi An
Maandag  2 April 2012. Hoi An, Vietnam.

Reeds aan het ontbijt zien we dat de lucht wat minder grijs is, en zowaar hier en daar een stukje blauw. We besluiten de gok te wagen en naar Vinpearl te gaan, een pretpark op een eilandje voor de kust van Nha Trang. De jongens zien het helemaal zitten en na het ontbijt laten we ons door de taxi naar de kabelbaan brengen die je over de zee naar het pretpark vervoerd. De lucht werd steeds mooier blauw, de attracties waren gaaf en de onderwaterwereld echt prachtig. Toen we het echt warm begonnen te krijgen (het is ook niet snel goed ha ha) zijn we naar het waterpark gegaan wat ook nog bij Vinpearl hoort. Heerlijke dag gehad.

file118216001file118216003_spr

Om vier uur terug bij het hotel, Joep in bed (oververmoeid natuurlijk, maar waarom doe je dan ook geen dutje in de wandelwagen?), tassen inpakken. Ondertussen lukt het Teun voor de eerste keer om met skype contact te leggen met zijn klas, lang geleden dat ik hem zo blij zag!

Nog snel even avondeten en dan wachten op de bus. Rond kwart voor zeven gaat Corné toch maar even naar het reisbureautje op de hoek om te informeren waar de pick up blijft. Ja ja de bus komt er zo aan. Corné wordt toch steeds onrustiger, zeker wanneer het al na zeven uur is. De vriendelijke man van het hotel probeert nog even uit te leggen dat tijd hier van rubber is, kun je uitrekken en weer terug laten veren, maar Corné heeft daar geen oren naar. Rond twintig over zeven komt er dan toch nog een pick-up en die dropt ons met nog heel wat andere toeristen met de mededeling dat de bus zo komt. Tegen half negen zit ik met oververmoeide zeurende kinderen en een woeste man (Corné gaat vrees ik dus nooit wennen aan het Aziatische begrip tijd) nog op de bus te wachten. Uiteindelijk komt er natuurlijk wel een bus, redelijk goede ligstoelen en tegen negen uur rijden we dan toch richting Hoi An! Kinderen vinden het alweer prima, best gaaf zo’n bus! (De flexibiliteit en vergevingsgezindheid van de kinderen is wederom toch echt briljant!)

 

Hard werken
Dinsdag 3 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Aankomst Hoi An 6.37 uur. Corné en ik hebben met Joep tussen ons in met name gerust, de kinderen hebben best behoorlijk geslapen. Bij het hotel blijken de kamers reeds vrij te zijn en we mogen er al in, heerlijk! Rens is blij want Twan is jarig en hij wil hem eigenlijk nu meteen feliciteren. Iets later lukt het om nog voor Twan naar school gaat te skypen, echte vriendjes!

Na wat gegeten en wat gezwommen te hebben gaan we Hoi An verkennen. Wat deze plaats zo bijzonder maakt is dat het in de vele oorlogen die Vietnam geteisterd hebben, nooit gebombardeerd is geweest. Je vindt hier dus nog oude huizen, zoals lang geleden heel Vietnam eruit moet hebben gezien. De binnenstad heeft smalle, pittoreske, autovrije straatjes. Wat een verademing, wat een rust, prachtig!

We belanden op een terrasje, de kinderen vinden binnen een tv met cartoons, iedereen blij. Al snel worden we uitgenodigd om bij de buren kleding op maat te laten maken (nog een specialiteit van Hoi An). Corné bestelt een heel pak, inclusief blouse, ik een winterjas. Morgen moeten we komen passen en dan is het overmorgen klaar!

file118216004

Dan probeerden we ook nog treinkaartjes voor onze volgende stop (Ninh Binh) te bemachtigen. In Nha Trang kregen we reeds het aanbod om half twaalf te vertrekken (heel handig met vijf slapende kinderen en alle bagage zeulend over het perron), of aankomsttijd half drie 's nachts (en dan tot zes uur op straat een dutje doen?). Geen reële opties voor de Dingemannen dus.

Maar goed, wederom de vraag wat dan? Bus, Vliegen? Pfff, soms is reizen echt wel hard werken hoor. Terug bij het hotel gaat het dan ineens toch nog heel gemakkelijk. We boeken een dag bij hier, we hebben even wat rust verdiend. Het is hier prachtig, heerlijk weertje, genoeg te zien, zwembad voor de jongens wat zouden we 'haast' maken! En er blijkt nog een trein te rijden: 16.50 uur vertrek, aankomst half negen 's ochtends. Kijk dat zijn nog eens tijden. Hè meisje hier weet ook te melden dat de beneden bedden (het zijn coupés van twee keer drie hoog stapelbedden) voor kinderen voor de helft van het geld verkocht worden. Aha, dat vinden we snel verdiend (het hele pak van Corné bijvoorbeeld ha ha). We boeken vier beneden kinderbedden verdeeld over twee coupés met in iedere coupé nog een volwassene. Mooi, de komende vijf nachten hebben we een dak boven ons hoofd en dat geeft rust in het hoofd!

 

Volle Maan
Woensdag 4 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Vanochtend op eigen houtje een stadswandeling gemaakt. Er zijn hier veel Chinese gemeenschapshuizen, musea en oude Vietnamese huizen te bezichtigen. Je koopt een kaart en dan mag je willekeurig vijf huizen bezichtigen. Onderweg fruit gegeten op de markt, T-shirtjes voor de heren gescoord (Tin Tin in Vietnam) waar ze oprecht erg blij mee waren en geëindigd bij een bakkerij waar ze heerlijke taartjes hadden. Prima ochtend dus (we zijn inmiddels nagenoeg immuun voor de kreten: 'hoe lang nog?', 'ik heb geen zin meer' en 'wat is hier nu leuk aan?'). Terug bij het hotel Joep in bed en onderwijs voor de heren.

file118228233_sprfile118228239_spr

Er is hier bij volle maan Hoi An Legendary Night. Om zeven uur gaat dan alle elektriciteitsverlichting uit en wordt de binnenstad verlicht met kaarsen en kandelaars. Wij hebben het geluk toevallig hier te zijn bij volle maan! (We dachten dat de elektriciteit helemaal afgekoppeld zou worden, maar dat was niet zo: de tv in het restaurant bleef het gewoon doen ha ha!). Maar het gaf een bijzonder sfeervol stadsbeeld, zoiets als het lang geleden ook geweest moet zijn. Voor een prikkie kon je een papieren bakje met kaarsje er in kopen en deze in de rivier te water laten. Natuurlijk hebben de jongens er allemaal één gekregen en deze vervolgens laten varen, mooi gezicht al de kaarsjes op het water. Corné en ik hebben nog even onze kleding gepast, nog wat kleine verbeteringen en dan gaan we ze morgen ophalen.

 file118228242_sprfile118228246_spr

Fietsen door de rijstvelden
Donderdag 5 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Vandaag staat er een georganiseerde fietstocht op het programma, om acht uur worden we opgehaald. De kinderen zijn altijd erg vroeg wakker, maar vanochtend was iedereen om kwart over zeven nog in dromenland, zul je altijd zien. Dus na wat haastwerk iets na acht uur vertrokken.

Eerst de fietsen op maat instellen. Prima fietsen met voor Guus en Joep een zitje achterop. Toen de jongens, Teun op een volwassen fiets (hij is ook net zo groot of groter dan de gemiddelde Vietnamese vrouw hier), Rens op een kinderfiets. Voor Wout hadden ze ook zo’n fiets maar toen het zadel omlaag ging bleek het stuur zo hoog te zijn dat het niet meer lukte om te fietsen. Wout had echt zin om te fietsen, maar hij mopperde geen moment toen een van de twee gidsen besloot hem dan maar achterop te nemen. Ook onderweg heb ik hem niet één keer horen klagen, terwijl zijn taxigids de hekkensluiter bleek te zijn en Wout daar achterop dus geen mensen om zich heen had om mee te kletsen. Geweldig gedaan Wout!

We fietsten door prachtige rijstvelden en kwamen ook bij een kruidendorpje, daar kregen we uitleg over diverse gewassen en kon je ook proeven en ruiken. Corné en Wout genoten volop, ik leefde op als fotograaf, de rest otterde gewoon wat rond en Teun, tja ehh, laten we zeggen dat iedereen wel snapte dat hij dit niet bedacht had...

file118228246_sprfile118228249_spr

Daarna weer op de fiets en al puffend door de hitte (het was voor de verandering weer eens ver boven de dertig graden) kwamen we bij een tussenstop aan het strand. De jongens twijfelden geen moment en doken in hun onderbroeken het zoute water in. Ik heb ook maar mijn T-shirt erbij aangehouden, maar ben heerlijk gaan zwemmen!

Daarna weer wat fietsen en nog een stukje met de boot. Teun knoopte een gesprekje aan met April, een hele leuke Nieuw Zeelandse die in HCMC bij ons in het hotel zat. Hij had het zelf niet eens in de gaten, maar hij heeft toch zeker twintig minuten met haar zitten kletsen, in het Engels dus allemaal! Ik moet zeggen dat wij ook niet wisten dat zijn Engels al zo goed was! Toen wij als grapje hem vroegen of April soms Nederland sprak en hij zei: nee natuurlijk niet, had hij pas door dat hij alles zelf in het Engels had gedaan en was hij terecht trots.

Terug in Hoi An kregen we een heerlijke lunch. Het was al half drie en Joep moest natuurlijk wel een keer naar bed, dus we besloten na het eten te vertrekken. Nee zei de gids, jullie krijgen nog een uurtje met voetverzorging (badje, massage etc.) Nou dat zagen de heren natuurlijk wel zitten. Toen hebben we besloten op te splitsen, ik ben met Joep naar het hotel gegaan (alwaar hij dankbaar in zijn tent kroop en een heerlijk dutje deed) en Corné heeft met de heren zijn voeten laten masseren. Teun had grote lol, want papa keek er af en toe wel heel lelijk bij (blijkbaar had hij een hardhandige masseuse). Super leuke dagtocht (al hebben Corné en ik nu toch wel steeds vaker het gevoel, oké weer een rijstveld, verwende apen dat we zijn)!

file118228252_sprfile118228254_spr

Via een van de reisverhalen op vrmk kwamen we op het spoor van een 'proef' tocht (drie uur lang van restaurantje naar stalletje naar kraampje om allemaal dingen te proeven die je anders nooit gekozen zou hebben). Gisteren gemaild, maar helaas ze zitten reeds volgeboekt. Jammer! We hebben ook nog een dagtocht naar een vissersdorp in gedachte waar je zelf kan oefenen met netten gooien en krabbetjes vangen zoals de vissers hier dat doen, maar weten niet of daar nog plek is. Morgen eerst maar een dagje rust, lekker zelf naar het strand en wel zien hoe de dag loopt!

 

Team Stoer
Vrijdag 6 april 2012. Hoi An, Vietnam.

Gisteren nog helemaal vergeten te vermelden dat ik Teun geknipt heb! Hij was zijn enorm lange haren helemaal beu en stond daar bij het tandenpoetsen over te mopperen. Toen ik zei dat ik daar best wat aan kon doen vond hij dat nog prima ook! Ik heb er toch wel vier á vijf centimeter afgeknipt, we kunnen in ieder geval zijn ogen ook weer zien. Vanochtend kwam hij zowaar echt vrolijk uit bed, uitgeslapen en duidelijk erg tevreden over zijn nieuwe kapsel! Heel fijn, en tja als je haar maar goed zit!

Na het ontbijt brommers geregeld. We moesten nog even met alle was richting het centrum (hier bij het hotel vroegen ze twee en een halve dollar per kilo in plaats van de gebruikelijke één dollar). We reden langzaam rondkijkend naar een uithangbord ‘laundry’, toen een assertieve mevrouw de volle tas zag en dacht: daar ga ik vandaag een centje extra mee verdienen. Ze riep ons en omdat wij wel houden van pro-actief denkende mensen, hebben we de was bij haar achtergelaten (voor 1,2 dollar/kg ze kon nog goed onderhandelen ook ha ha!).

Daarna gingen we richting de zee. Corné had gisteren tijdens de fietstocht erg goed opgelet hoe we gefietst waren en kon nu in één keer naar dat mooie strandje terug rijden, ideaal! Prachtige golven waar de jongens zich kostelijk in vermaakten, en voor Guus ook nog enigszins te behappen waren (figuurlijk maar een aantal keren ook letterlijk).

file118245384_sprfile118245392_spr

Er lopen veel verkopers rond op het strand, en vandaag heb ik me laten verleiden tot wat aankopen. Zo zijn Teun en Wout helemaal happy met hun nieuwe zonnebrillen (tijdens de tocht met de Easy Riders mochten ze die van de Riders op, en nu is dat natuurlijk erg stoer zo’n grote bril). Ze hebben hun team naam (bij drukke gelegenheden vormen zij met Corné team twee), veranderd in ‘team Stoer’. Pff… Er was ook een ander Nederlands gezin op het strand waarmee ze leuk gespeeld hebben.

file118245401_spr

Op het strand geluncht, en tja dan hebben we Joep natuurlijk die voor een dutje naar het hotel moet. De grote jongens hadden graag nog wat langer gespeeld, maar we besloten vandaag niet te splitsen maar nog wat onderwijs te gaan geven. We hebben nu al een paar keer samen les gegeven, Corné groep drie en zeven en ik groep één en vijf. Daarbij heb ik het lekker makkelijk, maar ik was het ook even beu, dus dit is voor iedereen prima zo. Ik geloof niet dat we ooit nog les gaan geven aan onze eigen kinderen, het wordt toch wel met name ervaren als ‘noodzakelijk kwaad’. Maar wie A zegt moet ook B zeggen, dus we gaan gestaagd verder en het goede nieuws is dat we denken dat de kinderen niveau technisch best goed thuis gaan komen! Laat op de middags kwam het Nederlandse gezin nog bij ons in het hotel zwemmen en later hebben we ook nog samen gegeten in het centrum, was gezellig.

 

Laten varen
Zaterdag 7 april 2012. Hoi An, Vietnam.

We hadden de mensen van de dagtocht naar het vissersdorp gemaild, maar daar hebben we niets op terug gehoord. We hebben het toen laten varen, het was een duur uitje en de kinderen vonden ongeorganiseerd spelen op het strand ook heerlijk. Dus vanochtend (na het inpakken van alle koffers) weer lekker naar de zee gegaan. Eerst ben ik met Rens nog een T-shirtje gaan kopen wat hij gezien had, tja hij had immers geen bril gekozen.

We vertrekken zo dadelijk met de nacht trein naar Ninh Binh, wordt vervolgd!


Nachttrein naar Ninh Binh
Zondag 8 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

We werden weer keurig op tijd opgehaald door een taxi die ons naar het treinstation van Danang bracht (Hoi An heeft geen treinstation). Het hotel dacht dat we daar een klein uurtje over zouden doen, maar al na veertig minuten stonden we op het station, tijd zat dus.

file118245414_sprDe trein stond al klaar en even later mochten we er ook al in. De jongens waren poepie druk, ik kon de adrenaline bijna ruiken. Twee cabines naast elkaar, met dus twee beneden bedden en een middelste bed. Later bleek dat de cabine van ‘Team Stoer’ verder leeg zou blijven, mijn team kreeg nog één medepassagier. Ik had bedacht dat Joep wellicht in zijn tent beter zou slapen dan bij mij in bed dus, na de picknick (brood als diner maar daar klaagt niemand over) zijn tent maar eens gepakt. Hele cabine vol, maar het werkte erg goed! Joep (en ik dus ook!) hebben véél beter geslapen dan tijdens al onze vorige nachtelijke trein of bus avonturen, die tent is echt goud waard! De heren hebben ook weer prima geslapen, maar waren wel al voor zessen wakker. Is ook niet heel raar als de deur iedere vijf minuten open wordt gemaakt door soep-, koffie- en andere verkopers.

Om twintig over acht kwamen we aan, vijftien minuten later dan gepland dus dat is keurig! We zijn terecht gekomen bij Hotel Canh Dieu (gevonden via Tripadvisor), en volgens de recensies is met name de gastvrijheid hier erg goed. We werden inderdaad erg warm onthaald, met thee en warme chocomel voor de kinderen als welkomdrankje, heel leuk. Daarna hadden we weer het geluk dat we al in twee van de drie kamers terecht konden, en dat voelt fijn weer een eigen plek na zo’n lange reis. De jongen bij de receptie wil je alles uitleggen, de weg wijzen echt super.

We hebben brommertjes gehuurd en zijn op zoek gegaan naar een veldje om te voetballen. Het weer laat dat hier heel goed toe, volledig bewolkt en 24 graden, maar dan nog de locatie. Niets dus, uiteindelijk op een minder druk stuk straat voor het park (waar jammer genoeg geen veldje te vinden was) wat balletjes getrapt en wat hardloopwedstrijdjes gedaan. Corné trapte zijn slipper kapot en dat is nu wel een probleempje. Zijn sandalen waren een paar weken geleden al gesneuveld, dus loopt hij hele dagen op zijn slippers (net als wij allemaal overigens). Maar goed, nu heeft hij alleen zijn sportschoenen nog (die we al drie maanden meenemen en nog nauwelijks aan zijn geweest en waarover ik al veel grapjes heb gemaakt hoe lekker nuttig die dingen zijn). Ik moet toegeven dat het nu wel fijn is, want maat 46 slippers of sandalen hebben we nog niet veel gezien en hier in Ninh Binh vandaag dus ook niet.

Voor het avond eten nog even naar een supermarkt, hadden de heren geluk want er stond een enorm springkussen voor de deur. Nadat iedereen moegespeeld was, zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. In de Lonely Planet stond al dat er weinig eetgelegenheden zijn hier, maar wij dachten er heus wel eentje te vinden. Niet dus. Gelukkig verzorgen de meeste hotels hier diners voor hun gasten en hebben we dus lekker ‘thuis’ frietjes gegeten (de regel reis rijst geldt nog altijd ha ha).

 

Trang An
Maandag 9 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

Ninh Binh is eigenlijk een stadje waar niet veel te doen is. Maar het grenst aan een prachtig karstgebergte, waar je mooie tochten kunt maken en grotten kunt bezoeken. De meest bekende grotten zijn die van Tam Coc, maar iedereen klaagt steen en been over de keiharde verkooptechnieken daar. Stel je voor, je vaart op een bootje door het prachtige gebergte en opeens stopt de roeister met roeien, weigert verder te roeien voordat je wat van haar prullaria gekocht hebt. Wanneer je dan gedwongen overstag gaat en wat koopt, gaat ze er van uit dat je meer koopt. Eindelijk terug verwacht ze ook nog een goede fooi. Daar hadden we dus geen zin in.

Geen nood, er is een tweede variant: Trang An. Eigenlijk zelfs nog meer grotten dan Tam Coc om door te varen, maar nog nagenoeg onopgemerkt door buitenlandse toeristen. Wél veel Vietnamese toeristen, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar leuker. Dus wij daar op de brommers heen, tickets gekocht en hup een bootje in. Natuurlijk hilariteit alom, five boys! De roeier (een van de weinige mannelijke die ik gezien heb) had grote schik en was duidelijk blij dat hij aan de beurt was toen wij arriveerden! Hij riep naar iedere boot: ‘nuhm bhu’, wat zoiets als vijf jongens moet betekenen want dat horen we echt overal! En dan overal de lachende gezichten, fronsend vijf vingers opstekend om te checken of het echt waar is, en als we dan vrolijk ja knikken is er nog meer lol! Jammer dat niemand Engels spreekt, zou nog gezelliger zijn geweest (en soms ook handiger want gebarentaal werkt hier vreemd genoeg ook maar zeer matig).

De boottocht is echt wel bijzonder, twee uur lang roeit de roeier afwisselend met handen en voeten je tussen de rotsen door. Meerdere keren verdwijnt de vaargeul de rotsen in, en vaar je door een lage tunnel waar je op moet passen je hoofd niet te stoten. Omdat het wel een Vietnamese toeristische attractie is, zijn er overal lichtjes gemaakt in de tunnels zodat je wel iets ziet. Op de rotsen zie je veel berggeiten grazen, iets waar Joep helemaal wild van werd ha ha.

Onderweg enterde er nog een mevrouw in een bootje om een foto van ons te maken. Binnen een minuut heb je een soort polaroid exemplaar, te koop voor twee en een halve dollar. Afdingen leek niets te worden en tja wat doe je nog met een afgedrukte foto? Toen bedacht ik dat ze in ruil voor de verkoop ook wel een foto met onze camera van ons kon maken. Nou geen probleem, dus iedereen blij. Mooi uitstapje dus alleen jammer dat het zo bewolkt is, dat komt de foto’s niet ten goede.

file118261581_sprfile118261587_spr

Daarna terug naar het dorp en ergens op straat geluncht (we konden wéér geen eetgelegenheid, laat staan bakkerij vinden). Zonder menukaart en elkaars taal totaal niet sprekend, hebben we het maar gehouden bij het aanwijzen van wat de buurjongens aten. Iets van gebakken rijst en een noodle soepje, smaakte best goed (al dachten de kinderen daar totaal anders over).

Tijdens het wachten op het avondeten hebben we een lijstje gemaakt van eten waar we thuis onze vingers bij af gaan likken. Zoals: broccolischotel met komkommersalade; spinazie, aardappeltje, eitje en gehaktballen; chocolade mousse van Hetty; pakjes wicky blauw en roze; bruin brood (gildekorn) met bona en choca vlokken; roze koeken, boterkoeken en appelsterren. De grote heren vonden het geweldig om over lekker eten thuis te fantaseren, Guus werd er wel een beetje verdrietig van en wilde eigenlijk nu meteen broccolischotel.

 

Cuc Phuong en Kenh Ga
Dinsdag 10 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

Het hotel ligt net achter het treinstation, en zoals dat gaat in het verkeer: hoe groter je bent, hoe meer herrie je maakt om aan te kondigen dat je er (bijna) bent. Komt nog bij dat we hier weinig muggen hebben ontdekt en de temperatuur ’s nachts best lekker zakt, zodat we eindelijk weer lekker met open raam in plaats van airco kunnen slapen. En zo worden we in de vroege ochtend meerdere keren van ons bed gelicht, door de enorme (stoomfluit?) toeter van de treinen. Goede nieuws: Joep heeft er weer een woordje bij ‘trein’. De Easy Riders vertelden ons een paar weken geleden dat alleen rondom Dalat ’s ochtends het luchtalarm afgaat om de werkers naar het veld te sturen. Nou hier gaat het luchtalarm om zeven uur, één uur en vijf uur ‘s middags, maar ook dat went!

Dan nog wat over de bedden, we zijn ondertussen echt wel wat gewend, maar deze zijn harder dan ooit. Het lijkt wel of we op een plank met dun fleece dekentje liggen, de ‘hard berth’s’ van de nachttrein zijn nog zacht vergeleken met die waar we nu op slapen. Maar goed, de mensen van het hotel maken alles goed. Super vriendelijk, mega behulpzaam, verse sapjes en popcorn om ons te verwennen, zodat we het hier toch erg naar onze zin hebben.

Vandaag hadden we een toertje via het hotel geregeld: een auto met chauffeur die ons naar Cuc Phuong National Park en Kenh Ga (drijvend dorpje met hotspring) bracht. De omgeving is echt mooi, bergen met daar tussen in uitgestrekte rijstvelden. In het park is een opvangcentrum voor primaten die gered zijn van de zwarte markt. Ze hebben ook een broedprogramma en er worden apen in fases terug geplaatst in de jungle. Mooi om te zien. Zo ook een (klein) schildpaddencentrum.

Daarna met de auto verder de jungle ingereden voor een wandeling en een korte beklimming naar een grot waar resten van een circa 7500 jaar oude begraafplaats zijn gevonden. Net op pad, ziet de gids een slang: een meter lang en zo giftig dat hij binnen dertig minuten dodelijk zou zijn, ik moet zeggen dat ik de wandeling daarna niet meer zo relaxt vond.

file118261592_sprfile118261598_spr

De Vietnamese lunch verliep zonder al te veel gedoe omdat we friet als diner in het vooruitzicht hadden gesteld voor diegene die niet zou zeuren en goed zou eten. (Guus had bijna zijn friet gemist, maar besloot gelukkig toch eieren voor zijn geld te kiezen).

Bij Kenh Ga werden we door een boot opgepikt die ons een kort stukje door het dorpje en toen naar een heet water bron voer. Nou hebben we in Bali al in heet water bronnen gezwommen en dat was destijds een highlight, dus de verwachtingen waren groot. Maar tot onze stomme verbazing hebben de Vietnamezen een soort zwembad gebouwd, omringd door plastic en overdekt met golfplaten. Voor het ‘zwembad’ stonden diverse gebouwen, vergane glorie, geen idee waar ze voor gebruikt zijn of misschien nog worden. Wat zonde! Hoe mooi zou het hier puur natuur kunnen zijn zo tegen de rug van het gebergte aan. Maar goed, alleen Corné en ik die daar ‘last’ van hadden. De vijf badjuffrouwen duidelijk niet, die waren trots op hun bron en onze heren ook niet.

file118261595_sprfile118261600_spr

Een bassin was veertig graden en dat is echt heet! De jongens hadden moeite er in te komen, en Corné en ik maakten grapjes en moedigden ze aan dat het gewoon even wennen was. Nou toen wij ook onze badkleding aan hadden, voelden we pas echt hoe heet dat is! Corné is er uiteindelijk helemaal niet in gegaan, wij allemaal wel en ik moet zeggen het went ook echt wel. Daarnaast stond een bassin met water van 23-24 graden, en dat is dan wel lekker afkoelen! Laten we het houden op: bijzondere ervaring ha ha.

Op de terugweg nog een foto van Joep gemaakt, gaat meneer er echt even voor staan, zegt ‘cheese’ en loopt terug om op het schermpje te kijken. Zegt ie: ‘Joep’!

file118261602_sprfile118261604_spr

Tam Coc vanaf de berg
Woensdag 11 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

Met de kinderen hadden we afgesproken dat we vandaag een rustdag zouden nemen. Echter, gisterenavond liet een Engelsman hier in het hotel ons foto's zien van de Mua Cave. De grot zelf is niet zo heel bijzonder, maar je kunt er ook de berg op klimmen en dan heb je een prachtig uitzicht over Ninh Binh en het gebied van Tam Coc, waar de bootjes doorheen varen. De kinderen houden wel van een goed uitzicht dus op de brommers er naar toe (zo’n acht kilometer) sprak de heren ook wel aan.

De route ernaar toe was mooi, het landschap hier is echt bijzonder. Er zijn bergen, maar het lijken net pukkels die uit de grond omhoog rijzen. Daaromheen is het gewoon vlak en wordt er veel rijst verbouwd. Het wordt ook wel Halong Bay op het land genoemd, maar dat gaan we nog wel even zelf checken natuurlijk (einde van de week gaan we naar Halong Bay!).

Het pad de berg op is gemaakt van stenen traptreden, als uitdaging bedachten we voor de jongens dat ze het aantal treden wel konden gaan tellen. Nou dat werkt perfect, toen Guus moe begon te worden ergens eind 300 treden, beloofden we hem bij 400 treden een snoepje. Nou dan huppelt hij wel weer even. Uiteindelijk bleken het 450 treden precies! Prachtig uitzicht, heel knap gedaan van de heren.

file118279442_spr

Rond twaalf uur waren we weer terug bij het hotel (met Guus en Joep slapend voor op de brommer, dus Corné en ik allebei langzaam rijdend haha). Toen Joep in bed lag ben ik met Guus en Rens naar de markt gegaan. We hebben totaal geen broodbeleg meer en dat is vrij ernstig. Echter in heel Ninh Binh is geen pindakaas of nutella te koop... We hebben de hele markt, een grote en een aantal kleine supermarkten afgezocht maar helaas. Dat wordt afzien tot we in Hanoi zijn vrees ik.

Daarna is Corné met Rens, Wout en Guus bij een viersterrenhotel gaan zwemmen. Teun wilde wel met mij wachten tot Joep wakker werd en er dan achteraan gaan. We zijn echter niet bij het zwembad beland want Joep bleef maar slapen! Ik geloof niet dat Teun het echt erg vond, hij was aan het chatten met meerdere klasgenoten tegelijk. Ik was wel wat verbaasd, maar volgens Teun is het heel normaal dat als je werk af is je even op de computer mag werken. Tuurlijk, maar kun je dan op Hyves?

Toen we een hotel in Ninh Binh zochten, kwamen we uit bij Kim Lien. Helaas hadden ze geen plaats voor ons, maar we hadden wel onthouden dat ze daar erg goed eten hadden! Dus wij op de brommers er heen. Ze hebben geen menukaart, je schuift gewoon aan tafel en er wordt een lekkere maaltijd bereid. De jongens zagen het helemaal niet zitten, die hadden geen zin in rijst en ‘proeven’. Maar het bleek echt fenomenaal! Bijzonder lekker, snel de hele tafel vol met lekkers (wat ook wel eens heel fijn is voor de kinderen even niet 45 minuten wachten), en ze maakten ook nog gebakken aardappels voor de kinderen! En bij het afrekenen blijkt dit allemaal te kunnen voor 300.000 Dong (twaalf Euro)! Corné wilde fooi geven, maar het meisje snapte er niets van, ze dacht dat Corné de prijs niet goed verstaan had!

's Avonds heb ik me druk gemaakt op het inpakken van de koffers. Morgen gaan we een nachtje naar een homestay. We hadden Mai Chau nog op ons verlanglijstje hier in het noorden van Vietnam staan. Dat staat bekend om zijn homestay's, we dachten daar vanuit Hanoi naar toe te moeten rijzen (zo'n 4 uur met lokaal vervoer). Echter nu bieden ze hier vanuit het hotel een tour naar dat gebied aan, met de auto drie uurtjes rijden, zo’n twintig kilometer van Mai Chau. Nou dat is wel zo handig, en we hebben niet zo'n zin in de drukte van Hanoi, dus hoe minder vaak we daar hoeven te zijn om aansluitingen te vinden, hoe beter. Zo hebben we ook besloten vanuit Ninh Binh naar Halong Bay te gaan, en Hanoi nog even te laten liggen. We nemen natuurlijk maar een bescheiden weekeindtas mee naar de homestay, de rest mag hier blijven. Sterker nog, we kregen het aanbod alles kosteloos in een van onze kamers te stallen, en dan kunnen we daar bij terugkomst ook weer direct in. Nou dat is fijn, scheelt een hele hoop inpakgedoe, en lekker vertrouwd weer ‘thuis’ komen na de homestay!


Homestay
Donderdag 12 april 2012. Pu Luong NP, Vietnam.

Vanochtend werden we opgehaald door dezelfde chauffeur als die ons naar Cuc Phuong had gereden, vriendelijke betrouwbare chauffeur met prima auto, dus dat was al fijn. Blijken we ook nog de beschikking te hebben over een gids! Hij spreekt goed Engels en heeft ook zin om ons het een en ander uit te leggen. Super!

Onderweg zijn we een aantal keer gestopt om wat rond te kijken in de dorpjes. Voor de lunch in een lokale eetgelegenheid beland. Guus begint al bij de ingang te zeuren: néé geen rijst! Hij herkent inmiddels wel de eetgelegenheden waar westers of juist Vietnamees geserveerd wordt.

Na de lunch rijden we langzaamaan het Pu Luong Nationaal park in. We bevinden ons nu echt in de bergen en de omgeving is adembenemend mooi. We raken steeds verder van de bewoonde wereld, en als de verharde weg ophoudt, stopt de chauffeur met rijden. De volgende zes kilometer gaan we te voet afleggen. Ehh, dat hadden we niet verwacht, maar we gaan het zeker proberen. Onze weekeindtas en natuurlijk de tent van Joep worden op de brommer verder gebracht.

Wat is het hier mooi! Ik geniet echt volop en probeer alles met de camera vast te leggen. Helaas is het hier bijna altijd bewolkt en heiig, wat de foto's niet ten goede komt. We hadden echt niet gedacht (en durven hopen) dat we met alle kindjes nog zo ver van de bewoonde wereld zouden belanden. De jongens spelen riddertje, hebben allemaal een ‘pijl en boog’ of ‘zwaard’ (lees tak) in hun handen, en tellen hun passen. Ik heb ridderbrandstof (koekjes, appeltje en snoepje), die regelmatig uitgedeeld worden. Zo zijn we al een kilometer of vier gevorderd voordat de eerste moppers te horen zijn. Ik snap het ook wel, het zonnetje prikt door het wolkendek en dan is het direct echt warm, en daarbij gaat het pad behoorlijk stijl omhoog!

De laatste kilometer konden we het dorpje al zien liggen, en huppelden de heren naar het eindstation. Ik denk dat we toch wel 300 meter gestegen zijn en dus zes kilometer gelopen hebben! Ik ben echt zo trots, ze hebben het allemaal zo goed gedaan, maar van Guus vind ik het echt wel een mega prestatie! En Corné heeft Joep bijna de hele weg op de nek gehad, dus dat is ook niet niks.

file118279452_spr

Het is hier fantastisch, vriendelijke mensen, idyllisch dorpje tussen de bergen, op de hellingen terrassen vol rijstvelden. Thai (de gids) stelt voor te gaan zwemmer in de rivier. Dus hup de heren in de zwembroek en gaan. Maar als ik dan met Joep ook zover ben, zijn ze nergens meer te zien. De rivier loopt zo’n honderd metel onder ons. Ehh daar heb ik nu geen zin meer in, maar hoe moet dat met Guus daar beneden? Corné gaat ze zoeken, en inderdaad zijn ze heerlijk met Thai bij de rivier aan het zwemmen in het koude bergwater. En de weg terug omhoog ging ook weer gewoon goed, ik zeg het: helden!

file118279456_sprfile118279458_spr

Dan gaat Thai pijlen voor ze maken van bamboe en alleen Teun mag later met het grote mes nog meer speren maken. De tijd vliegt, en als het donker begint te worden komt er een heerlijke zeer uitgebreide maaltijd op tafel. De jongens werden door Thai echt enorm verrast, hij had vanochtend aardappels op de markt in Ninh Binh gekocht, en die zijn hier vanavond gefrituurd! Ik snap eigenlijk nog niet hoe hij wist dat onze jongens hier zo gek van zijn, maar ze waren natuurlijk enorm blij verrast en hebben heerlijk gegeten!

Natuurlijk is er ook een ‘haardvuur’ hier binnen en de jongens hebben weer naar hartenlust fikkie gestookt (tot Guus een van Teun zijn zelfgemaakte speren opstookte en de sfeer daar even behoorlijk onder te leiden had).

We logeren bij een stam die de Thai heet (en zoals de naam doet verwachten, verwant is met de mensen in Thailand). Het huis waar we logeren staat op palen, en er is boven een enorme kale ruimte. Er werden twee lage tafeltjes binnen gezet waarop al het eten werd geserveerd, wij op onze hurken ervoor. Daarna werden er matrasjes uitgerold, klamboe er over en gordijntje er voor en klaar is de slaapkamer. Er is hier nog een Zwitsers stel met hun gids, dus we slapen vanavond met twaalf man in deze ruimte, de familie zelf slaapt achter een houten schot naast onze ruimte. Er is voor de toeristen een wc en een douche gebouwd, en dat vinden wij toch wel fijn. Wat is dit gaaf zeg!

 

Deel uitmaken van het paradijs
Vrijdag 13 april 2012. Ninh Binh, Vietnam.

Ja, ik weet het nu zeker! Het paradijs op aarde bestaat en wij hebben er vanochtend deel van uit mogen maken. Wat is het hier maagdelijk schoon! Na het ontbijt (pannenkoeken en niet de gevreesde noodle soup ha ha) zijn we gaan helpen op het land. Eerst in de moestuin onkruid wieden, echter onze jongens kennen het verschil tussen jonge gewassen en onkruid niet zo goed, en Corné kreeg helemaal de kriebels van alle losgetrokken mais, tomaat en groene kool.

file118279460_sprfile118279461_spr

Oké plan B (en eigenlijk wat Rens al zo lang wilde), mee het rijstveld in. Ook dat moet onkruid vrij gehouden worden, anders groeit de rijst niet goed. Tot je enkels in het water tussen de rijen rijstplanten door manoeuvreren, kromme rug en speuren naar onkruid. De heren hebben het denk ik wel vijftien minuten volgehouden ha ha. Daarna nog de randen rondom het rijstveld onkruid vrij gemaakt, dat ging erg goed (dat kan natuurlijk ook niet echt fout gaan). En zo waren we wel weer toe aan een duik in de rivier.

file118279462_sprfile118279463_spr

Alle spullen weer op de brommer geladen en afscheid genomen van onze gastvrouw. We wilden haar graag extra bedanken en hebben bedacht het prentenboek van Joep achter te laten. Ze heeft zelf een dochtertje van ik schat twee jaar en volgens mij vond ze het wel leuk.

Daarna gaan lopen, eerst dus naar beneden naar de rivier. Daar aangekomen is er een lokale filmploeg die vriendelijk vragen of ze Corné mogen interviewen. Nou zegt hij, dan moet je bij mijn vrouw zijn… en bedankt. Dus nu sta ik op film, ze vroegen alleen hoe we Pu Luong vonden (nou echt prachtig natuurlijk), of we nog eens terug zouden komen (wie weet maar ik ga het thuis vertellen hoe mooi het hier is: dus vrmk lezers, bij deze!) en hoe ik heet (haha rare laatste vraag). Daarna een frisse duik en vervolgens via een ander bergpad terug richting de bewoonde wereld.

file118279480_sprfile118279484_spr

Genieten, genieten, genieten. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe mooi het hier is! Zo puur, zo echt, zo… Daarbij hadden we het geluk (op vrijdag de dertiende?!) dat het vandaag relatief een hele heldere dag was, je zag overal het blauw door het dunne heiige wolkendekje heen, en dan zijn de kleuren van het landschap nog adembenemender. Maar goed, zes kilometer heen betekent meestal ook zes kilometer terug, en al was het nu veelal omlaag het was wel warm en vooral ver voor de kinderen. De laatste twee kilometer waren voor Guus echt wel heftig, maar het is hem mooi wel gelukt. Na even gerust en een blikje cola en een zakje chips verorberd te hebben, speelde iedereen al weer rond! Daarna in de auto terug naar Ninh Binh. Dit was echt de beste tour ooit, de mooiste locatie ooit, het enige verbeterpunt is dat we hier minimaal nog een nacht extra hadden moeten blijven!

Morgen gaan we met de lokale bus naar Halong (drie uur). Weinig mensen blijven daar, iedereen komt voor Halong Bay. Wij vinden het te veel voor de jongens om direct door te trekken naar een van de eilanden, zeker omdat we op een rustig eiland willen belanden (Quan Lan) en dat nog vier en een half uur varen is. We blijven dus een nacht in Halong en gaan zondag verder naar Quan Lan om daar een paar rustige dagen in te lassen (en weer eens wat schoolwerk te doen, sorry mam de klad is er toch ingekomen)!


Speurtocht naar Quan Lan
Zaterdag 14 april 2012. Halong, Vietnam.

Vanochtend rustig aan ingepakt, nog een uurtje onderwijs gedaan en toen afscheid genomen van de meest behulpzame hoteleigenaren ooit! We kregen nog een zak broodjes mee voor de lunch van de kinderen, daar was ik echt blij mee want ik baalde al dat ik dat niet had kunnen regelen. Ze belden een taxi en brachten ons op hun kosten naar het busstation. De jongen van het hotel reed op zijn scooter voor de taxi uit en regelde bij het busstation dat we in de goede bus zaten en pas toen ging hij terug naar zijn hotel. Geweldig toch!

Ninh Binh is (nog) geen echte toeristen bestemming en Halong Bay ziet het gros via een georganiseerde tour vanuit Hanoi. Omdat we dus van het betreden pad af zijn gegaan, kunnen we alleen met lokaal transport naar Halong. En dat betekent dubbelgevouwen als sardientjes in een blikje in de bus, hopen dat je buurvrouw snel uitstapt en het lang duurt voor de plek weer is opgevuld.

Het tripje zou drie uurtjes duren, maar het waren er ruim vier. Aangekomen in Halong hebben we dan toch de eerste negatieve ervaringen hier in Vietnam (maar goed we zijn hier al ruim vijf weken en dan zou je thuis wellicht ook al een botsing met iemand gemaakt kunnen hebben). Er staan meer dan tien dezelfde soort minihotels op een rijtje en op straat lokt een mannetje ons binnen met een familiekamer met drie keer dubbel bed. Eenmaal binnen blijkt die kamer niet beschikbaar (of helemaal niet te bestaan) maar hij heeft natuurlijk wel andere kamers. Al snel heb ik door dat hij alcohol gedronken heeft en daar houden wij overdag op je werk niet zo van. Dus Corné naar het volgende hotelletje, niemand die Engels spreekt. Er wordt iemand uit bed getrommeld die beter Engels zou moeten spreken maar waarschijnlijk ook te veel alcohol op heeft en ons niet kan vertellen wat de kamers moeten gaan kosten. Dat wordt hem dus ook niet. In het volgende hotel wordt wel goed Engels gesproken, is voor zover te zien niemand onder invloed van alcohol en zijn er twee tripples naast elkaar. Dus daar slapen we nu.

file118284167_sprfile118284171_spr

Omdat de jongens na al dat stilzitten echt hun energie kwijt moeten, zijn we gaan zwemmen bij de viersterren overbuurman (alwaar de kamerprijzen twintig keer zo hoog liggen!). Bij het verlaten van ons hotelletje vraagt iemand hoe lang we van plan zijn te blijven. Nou één nachtje, want we gaan door naar Quan Lan. ‘O nee’, zegt hij: ‘dat is niet goed voor kinderen, daar hebben ze geen goede hotels en ook alleen maar scooters’. Geen probleem zeggen wij, waar kunnen we morgen op de boot stappen? Nee, daar moet je heel ver met de bus naar toe, is het antwoord. Tuurlijk, denken wij met de bus naar een eiland, logisch toch. We lopen verder en negeren de man verder, maar het is toch erg vervelend om een verhaal op de mouw gespeld te krijgen wat totaal niet klopt alleen omdat hij natuurlijk zijn eigen toertje wil verkopen!

Na het zwemmen gaan we eten, we zitten weer aan zee dus natuurlijk saefood. Onze kinderen zijn inmiddels ook echt van de garnalen, en we laten voor 25 dollar een kilo grillen. Heerlijk! Corné ging (weer) even kijken voor slippers, en zowaar maat 44 (hak een klein beetje over het randje maar verder prima te doen!). Heel fijn voor hem, want van al dat zweten in zijn sportschoenen en dan lekker schuren heeft hij ondertussen behoorlijke blaren gelopen.

file118284174_spr

We proberen nog op een aantal plaatsen informatie te krijgen over de ferry naar Quan Lan, maar dat valt niet mee. Mensen spreken ook hier weer echt slecht tot geen Engels. Een mevrouw heeft het wel over een vertrektijd van half twee ‘s middags en dat is ook wat wij hebben gelezen op internet. Maar waar we dan moeten zijn blijft voorlopig nog even een raadsel. Morgen maar weer verder op zoek. Ook het hotelletje op Quan Lan is nog niet rond, het telefoonnummer dat wij konden achterhalen, heeft de jongen in Ninh Binh meerdere keren gebeld maar nooit contact kunnen krijgen. Het lijkt wel een speurtocht naar het vergeten eiland Quan Lan!


Broodje ei
Zondag 15 april 2012. Quan Lan, Vietnam.

Vanochtend een erg matige ochtend gehad en dat zat zo: We voelen ons hier helemaal niet lekker. De mensen zijn absoluut alleen in je geïnteresseerd als wandelende portemonnee. Voor het eerst in dik drie maanden lopen we met de pc en de i-pad in de rugzak rond omdat we die niet in de hotelkamer achter durven te laten.

Nadat iedereen veel te vroeg wakker was geworden (geen gordijnen op de kamer, dus doen de Dingemannen bij de eerste lichtstralen hun ogen open), de straat op voor een ontbijtje. Ongeveer één tentje dat de deur open heeft en waar alleen noodle soup wordt verkocht, zo ver zijn we nog niet gevorderd met de integratiecursus, dus op zoek naar brood.

Een eindje verderop zit een mevrouw op straat eitjes te bakken die ze tussen een broodje legt. Dat hadden we nog niet eerder gezien, en het menu staat ons zeer aan, dus nemen we plaats op een van de kleine krukjes. Het smaakt heerlijk, maar dan moet er betaald worden... Dom natuurlijk van ons dat we vergeten zijn te vragen wat het kost, en natuurlijk worden we direct afgezet: 100.000 Dong (vijf dollar) voor vijf broodjes en vier eitjes! Even later ziet Corné iemand 10.000 voor een zo'n broodje betalen. Corné spreekt de mevrouw hier boos op aan, dat het niet netjes is. Maar ze blijft glimlachen en spreekt ineens nog minder Engels dan ze al deed.

Flink chagrijnig gaan we op zoek naar de boot die we vanmiddag nog willen hebben. De kinderen voelen de situatie haarfijn aan (not) en blijven maar aan elkaar trekken en duwen en schreeuwen. Alle ingrediënten voor een rotochtend aanwezig.

Maar goed, toen een taxi in op zoek naar de haven waar de boot naar Quan Lan vertrekt. De chauffeur begon eerst weer over een vriend van zijn broer etc die wel een boot had. Nee, we willen naar de haven. Daarna heeft hij ons inderdaad direct naar de goede haven gebracht, de boot gaat om één uur, en we hoeven maar vier kaartjes te betalen want Wout, Guus en Joep zijn gratis (de kaartjes zelf zijn overigens standaard voor buitenlanders dubbel tarief). Mooi, dat is dan geregeld. Terug naar het hotel alles inpakken en dan snel weg hier.

file118296504_sprfile118296510_spr

De boottocht is gaaf. Geen toerist (oké, weinig) die deze route neemt, dus alleen met de locals op pad. We varen van Halong Bay naar Bai Tu Long Bay en zien overal die prachtige rots en bergformaties uit de zee omhoog rijzen. Het is inderdaad hetzelfde gebied als rondom Ninh Binh, maar dan nu water in plaats van rijstvelden tussen de bergen. Mij doet het ook denken aan een acne gezicht: verse puisten (kale glimmende rotsen) en al wat oudere pukkels (begroeit met bossen). Corne vindt dit echt geen vergelijking voor zo'n bijzonder natuurgebied wat op de werelderfgoedlijst te vinden is, maar de kinderen wisten meteen wat ik bedoelde en Teun en ik hadden lol dat het jammer is dat er geen vulkaan bij is, anders werd zo'n puist goed uitgeknepen ha ha.

file118296529_sprfile118296520_spr

Na ruim vier en een half uur varen mogen we aan wal. Een vriendelijke mevrouw weet waar het guesthouse Ngan Ha is, dus zo zitten we al snel in een tuktuk. Ja! Tuktuk, die waren we sinds Cambodja niet meer tegen gekomen.

We zijn vannacht de enige gasten in het hotel, dus plek zat! Het zijn mooie ruime kamers met twee keer double bed, dus iedereen heeft ruimte zat in bed. Wat wel een beetje lastig is, de stroom draait alleen van zes tot half elf ‘s avonds. Dat betekent dat het bij ons op de wc ook overdag zo donker is, dat het eigenlijk niet haalbaar is. Gelukkig hebben de jongens een badkamer met raam, zodat we die gebruiken. Ook douchen met warm water en het opladen van alle computers moeten we dus plannen de komende dagen.

Moe maar zeer voldaan stappen we 's avonds in bed. We hadden ook geïnformeerd dit tripje (via vietnam a la carte) met gids te maken, maar kwamen voor vijf nachten op en neer van Hanoi uit op 1250 dollar. Ik denk niet eens een slecht aanbod, maar we zijn nu de helft nog niet kwijt! Drie hoeraatjes voor Corné en mij, dat hebben we toch maar mooi geregeld, we zitten in het beoogde hotel op het ‘vergeten eiland’ Quan Lan!

 

Go slow
Maandag 16 april 2012. Quan Lan, Vietnam.

Vanochtend op brommers een stukje het eiland verkend. Prachtig! Dit lijkt op Cambodja en Laos, het leven gaat traag, overal zwaaiende kindjes, nog weinig verkeer, tuktuk's en geen helmen op de brommers. (Ondanks dat we heel goed snappen dat het voor onze eigen veiligheid is, vinden we het heerlijk met onze koppies in het zeewindje.) Heerlijk relaxt hier!

We vonden een verlaten stuk strand en hebben er heerlijk in de golven gespeeld en een kasteel gebouwd. We hebben ook nog hele gave foto's gemaakt. Tien jaar geleden schreven we de naam van de baby in mijn buik op het strand van Terschelling. Die foto werd later het geboortekaartje van Teun. Vandaag hebben we alle namen van onze miljoentjes op het strand van Quan Lan geschreven. Toch wel heel bijzonder!

file118296489_spr

De afgelopen dagen zijn voor Joep wel erg intensief geweest, vier dagen niet in bed een dutje gedaan is langer dan we ooit gedaan hebben. Dus moesten we op tijd het strand al weer verlaten. Helaas bleek ik een lekke band te hebben. Na een paar keer in gebarentaal verteld te hebben dat we iemand zochten die de band kon plakken, lukte dat. Corné is met zijn vaste ‘brommer pech crew’ (Rens en Wout) achtergebleven, zodat ik alvast terug kon om Joep in bed te leggen. De rest van de middag gelummeld, gelezen met Wout, puzzeltje gemaakt. kortom, ons prima aangepast aan de cultuur hier: ‘go slow’.


Goed schoolnieuws
Woensdag 18 april 2012. Quan Lan, Vietnam.

De afgelopen twee dagen hebben we gedaan waarvoor we kwamen: weinig! ‘s Ochtends naar het strand, ’s middags wat school en daarna nog wat toeren op de brommer of nog een keer lekker zwemmen in zee. Goed schoolnieuws: Rens heeft zijn werkboek helemaal uit! Ook Wout is heel goed bezig en heeft zijn laatste veilig leren lezen boekje 10 vol. Teun doet goed zijn best om de achterstand in te halen, maar ik vrees dat het (net?) niet helemaal af gaat komen.

file118308010_spr

Guus rent zich helemaal rot op het strand, zwemt in hoge golven en ligt onder schooltijd een beetje spelletjes te spelen op de i-pad. Hij heeft de puf niet voor een loco’tje en dat vinden we natuurlijk heel begrijpelijk en prima. Teun had pech en had in zee een ontmoeting met een kwal, hij heeft een pijnlijke rode schouder en vond dat ik dat echt moest vermelden in het verslag. Bij deze Teun!

file118307999_sprfile118313340_spr

Morgen gaan we weer verder naar Hanoi. We hebben er ook echt weer zin in, de adrenaline moet wel blijven stomen en we zijn weer toe aan een nieuwe uitdaging! We gaan naar het hoge noorden Sapa en Bac Ha. Vanuit Hanoi pakken we de nachttrein, maar omdat we morgen al boot (twee en een half uur) en bus (vier uur?) hebben, gaan we niet direct daarna in de nachttrein. We willen de kinderen een nacht ‘rust’ in Hanoi gunnen en dan verder gaan. Als we ‘klaar’ zijn in het hoge noorden gaan we terug naar Hanoi om de stad te verkennen en van daar uit vliegen we de dertigste naar Bangkok.


Reisbureau Dingeman
Donderdag 19 april 2012. Hanoi, Vietnam.

Vandaag weer een ‘ouderwets’ lange reisdag. Om zes uur stond ons ontbijtje klaar en ook de tuktuk meneer (die voor half zeven besteld was) stond er al. De boot zou om zeven uur vertrekken, echter reeds om tien voor zeven werden de trossen losgegooid, blijkbaar was iedereen die ze verwachtten aan boord.

De tocht vond ik mooier dan de heenweg. Het leek wel alsof de waterstraten tussen de rotsformaties in smaller waren en daardoor de bergen en rotsen nog dichterbij. Ook was het wolkendek duidelijk minder dik en met een zacht zonnetje kijkt het toch mooier.

file118313372_spr

Onderweg heeft Corné met Wout nog goed gelezen en gerekend. Rens heeft zijn verslag op de computer getypt en Teun heeft zich verstopt in zijn zoveelste boek. Toen ik met Guus loco wilde doen, konden we de doos nergens vinden dus maar een puzzel gemaakt. Eerst wilde hij dat ik meehielp, maar toen hij eenmaal op weg was zei hij: ‘laat me met rust mama, ik heb concentreerd!’. Nou moe, hij is net vier jaar…

Wat nog wel een beetje lastig is soms, is dat de Vietnamezen zo enorm beschermend ten opzichte van de kinderen zijn. Ontzettend goed bedoeld natuurlijk, maar ze mogen dus bijna niets. Vanochtend mochten ze ook weer niet (tot grote ergernis van de heren) op het bovendek zitten. Het water was vlak, het dek groot, maar toch zijn ze bang dat de kinderen overboord zullen vallen. Ze kunnen zich ook niet voorstellen dat de kinderen (in ieder geval de oudste drie) goed kunnen zwemmen.

Maar goed, na twee en een half uur varen waren we in Cai Rong. Daar een taxi gepakt naar het busstation. Niemand die Engels spreekt, dus de Loneley Planet met ‘hoe en wat in het Vietnamees’ er bij en jawel ze leken het te snappen: bus naar Hanoi. Omdat er alleen hele kleine taxietjes rondreden en wij alle koffers bij ons hadden, namen we er twee. Nou die gingen rijden en bleven rijden. Uiteindelijk na dertig minuten (en twee keer zeven en een halve dollar grr!) stonden we wel voor een bus die naar Hanoi ging. Een touringcar en niet de lokale bus die we bedoeld hadden en die waarschijnlijk om de hoek in Cai Rong stond, maar goed.

De bus vertrok direct, en we weten eigenlijk niet zo goed of dat puur geluk was, of dat ze op klanten zaten te wachten en zeven stuks voldoende vonden. Na zo’n dertig minuten kwamen we weer door Halong en het speet ons niets dat we lekker in de bus konden blijven zitten. Wat wel grappig was, is dat daar twee mensen uit ons guesthouse in Quan Lan in de bus stapten. Die hadden om half zeven de boot naar Halong genomen en waren nu dus net zo ver gevorderd als wij.

Bij vertrek had de mevrouw reeds gezegd dat de trip vijf uur zou duren, oeps toch wel iets langer dan we gedacht hadden. Tegen vier uur kwamen we dan toch aan in Hanoi. Toen een taxi regelen. Overal word je gewaarschuwd voor de oplichtingpraktijken van de taxichauffeurs hier. Ook hier weer alleen kleine taxi’s dus hadden we er helaas weer twee nodig. Nadat we er eentje gevonden hadden die op de meter wilde rijden, en die weer een vriendje had geregeld die dat dan ook wel deed, gingen we op pad. Na een behoorlijk eind door het overvolle Hanoi gereden te hebben (en onder andere een mevrouw met haar fiets tegen de spiegel aan gehad te hebben), kwam de taxi van Corné langs ons rijden om ons te laten stoppen. Corné had de route op zijn telefoon op gps gevolgd en gemerkt dat mijn chauffeur (die voorop reed) van de eindbestemming af in plaats van er naar toe reed! Blijkbaar had Corné dat goed want er werd gedraaid en we gingen de andere kant op. Rens was helemaal verbaasd, hoe kon dat nou, deze meneer was juist zo aardig. En dat was ook zo, hij was zorgzaam voor de kinderen, sloot de deuren en lachte vriendelijk. Tja, een wolf in schaapskleren? Of gewoon iemand die het geld heel goed kan gebruiken voor zijn gezinnetje en een centje extra wilde verdienen?

Om half vijf stonden we dan toch voor ons hotel (Hanoi Guesthouse). Prima kamers in hartje centrum (Old Quarter the place to be !). Tjonge, als we dachten dan Ho Chi Minh City  al druk was, hier is het echt gevaarlijk op straat. Honderden brommers en taxi’s rijden door de smalle straten waar de stoep vol staat met kraampjes en geparkeerde brommers en de voetgangers zich ook ergens nog een weg proberen te banen. We hebben een lange rij gevormd: Corné voorop, dan van groot naar klein er achteraan, en ik met Joep in de buggy als hekkensluiter. Omdat we vandaag naar de grote stad gingen, had ik iedereen weer de oranje polo’s aangetrokken dus we vielen lekker op. Iedereen lachen en kijken naar ons, maar het was wel de veiligste optie!

Lekker pizza en pasta gegeten, heerlijk. Daarna de jongens nog verwend met M&M’s en Orangina en in bed met de heren. De gewenste treinkaartjes zijn door het hotel geregeld, morgenavond tien over negen vertrekken we naar Lau Chai om vanuit daar naar Bac Ha te gaan. Ook het hotel in Bac Ha is reeds gereserveerd, dus reisbureau Dingemans heeft weer goed werk geleverd.

 

Waterpoppen en fietstaxi's
Vrijdag 20 april 2012. Hanoi, Vietnam.

Hebben wij weer, zitten we in een duur mooi hotel, sluiten ze om zeven uur ’s ochtends de hele wijk van de stroom af! Volgens de mevrouw van het hotel: elektriciteit check-up, duurt slechts tot vier uur ‘s middags. Het is boven de dertig graden hier in Hanoi, en dan lekker drukkend zodat het zweet van je af drupt. Zonder airco wordt het dus al snel warm.

Nadat we bij kaarslicht hadden ontbeten, zijn we de staat op gegaan om Hanoi verder te verkennen. Wout en Guus verwend met nieuwe voetbal pakjes, Joep had gisteren al nieuwe schoenen gehad (die uit Ban Lung zijn al weer even kapot, alle waarde naar zijn geld). We liepen langs het waterpoppen theater en de enige kaartjes die we vandaag nog konden bemachtigen was voor de show van kwart over twee. Shit, dat komt eigenlijk niet zo lekker uit met het dutje van Joep. Maar het is wel fijn om vanmiddag (als het zo heet is en donker in het hotel) een plan te hebben voor alle andere kinderen.

file118318033_spr

Joep heeft hier sowieso een waardeloos ritme, hij valt geregeld rond elf uur ergens in slaap. Als dat dutje iets te lang uitvalt, krijg je hem ’s middags niet nog een keer in bed en heb je ’s avonds een chagrijnige Joep. Dus vandaag heb ik hem om half twaalf in bed gelegd, en warempel het werkte. Meneer sliep heerlijk en we hebben hem om kwart voor twee wakker gemaakt om mee te gaan naar het theater. Ondertussen was de stroom tegen twaalf uur al weer terug aangegaan en dat was echt aangenaam!

Het waterpoppen theater is een oude kunst van vertier van en voor de arbeiders in de rijstvelden. Het was mooi om te zien en vooral de kleintjes genoten intens. Daarna nog een rondje met de fietstaxi, onder het mom van ‘we moeten alles toch eens gedaan hebben’. We hadden drie fietsen nodig om ons te vervoeren. We hadden met de heren dertig minuten afgesproken, maar voordat je denkt: dat duurt toch wel lang, blijkt dat we al veertig minuten onderweg zijn en ver van waar we het kenden. Dus dat werd een uur in de taxi… Boos worden? Ach nee, we wennen er al aan hier, hebben er drie gezinnen een meevallertje. Wel vervelend dat Joep het na 45 minuten (begrijpelijk) helemaal beu was en ik dus ook niet echt meer heb kunnen genieten.

file118318045_sprfile118318054_spr

We hebben ook nog een hotel geregeld voor als we terugkomen in Hanoi. Het blijkt een feestweekeind te zijn en meerdere hotelletjes zitten reeds vol. Dat vonden we toch niet zo’n lekker idee als we hier volgende week staan, dus vanmiddag even een aantal hotelletjes bezocht en zojuist een geboekt.

Over twintig minuten worden we door de taxi (geregeld door het hotel dus hopelijk geen fratsen deze keer) opgehaald en naar de nachttrein gebracht. Ik heb er echt zin in. Toen ik aanvankelijk de reis aan het voorbereiden was, draaide het plan met name om Vietnam, omdat ik zo ontzettend benieuwd was geworden naar de bergvolkeren in het noorden. Nu gaan we die dan bezoeken! Met een beetje geluk kunnen we daar ook prachtige foto’s maken! Daarnaast hebben we ook best zin om straks weer lekker naar huis te gaan. Een vaste woonplaats, geen gezeul meer met tassen, een normaal dagritme voor Joep, wat tijd voor jezelf, het zijn maar wat dingen waar we best weer naar verlangen.


Nachttrein naar Lau Cai
Zaterdag 21 april 2012. Bac Ha, Vietnam.

Omdat we via het internet de treinkaarten naar Lau Cai niet geregeld kregen, wij nog lekker op het stand van Quan Lan lagen en we toch perse vrijdag de twintigste wilden gaan in verband met de zondagsmarkt in Bac Ha, hadden we het hotel in Hanoi via de mail gevraagd de treinkaarten vast te regelen. Natuurlijk konden ze dat, heel noodzakelijk want anders zouden de kaartjes in het weekeind wel eens uitverkocht kunnen zijn. Nee, korting voor de kinderen was er niet, en nee hard berth's (met z'n zessen in een cabine) zouden er ook niet zijn. Dus gingen we voor de duurdere soft sleeper (met z'n viertjes in een coupé). Het hotel regelde het allemaal prima, taxi kwam ons ophalen, meneer van het hotel op de brommer er voor en die kocht de benodigde kaartjes voor ons (huh, die moesten toch gereserveerd worden?). Daarna bracht hij ons keurig naar het goede perron en tilde de koffers mee in de trein. Heerlijke zachte bedden, prima cabine. Alles goed dus? Nou niet helemaal, een beetje jammer dat direct na binnenkomst mijn oog valt op twee streepjes op de muur: onder de 105 cm gratis, onder de 132 cm gereduceerd tarief...

De trein vertrekt pas om tien over negen en dat is rijkelijk laat voor onze kinderen. Vanaf acht uur hangen ze op het perron, ze zijn doodmoe. De een gaat een potje huilen, de ander zo druk dat hij weer een ander lomp pijn doet. Uiteindelijk ligt dan toch iedereen in bed (en Joep in zijn tent!) en slapen we allemaal als roosjes.

Rond half zes stopt de trein en worden we allemaal wakker. Aangezien we er rond zes uur zouden zijn besloten we vast een beetje op te ruimen. De trein heeft blijkbaar toch ergens vertraging opgelopen want we zijn er pas om kwart over zeven. Op het perron een hoop getrek en gedoe van taxichauffeurs en hotel mannetjes.

We besluiten eerst te ontbijten en terwijl ik de broodjes met pindakaas (jawel, weer gevonden in Hanoi!) smeer, staat er een enorme kring mannen om ons heen te kijken. De jongens vinden het helemaal niet leuk om zo duidelijk een bezienswaardigheid te zijn, maar Corné lacht en zegt: ‘wen er maar vast aan, als je straks profvoetballer bent heb je dat iedere dag zo!’. Volgens de jongens is dat heel anders...

Ondertussen regelt Corné alvast de kaartjes voor de trein terug donderdagnacht. We liggen dan met z'n zessen in een hard berth, hebben korting voor de kinderen en betalen drie keer zo weinig als de kaartjes van afgelopen nacht. Ai, zo'n honderd dollar down the drain, dat doet pijn. Maar goed dat is de prijs die we betaalden omdat we zekerheid dachten in te moeten bouwen (en gezien de ervaring met uitverkochte treinen in Nha Trang ook niet zo gek gedacht vinden wij).

Na het ontbijt op zoek naar een taxi, de lokale bus gaat pas weer om tien uur en doet er twee en een half uur over om in Bac Ha te komen, dat vinden we voor nu geen goede optie. In de Lonely Planet staat veertig dollar als richtprijs. Maar dat valt nog niet mee, ze vragen allemaal zeventig dollar! Tjonge jonge, mag wat kosten allemaal. Maar dan gaat er toch een chauffeur akkoord met vijftig dollar. Hij maakt daarmee geen vrienden met de rest van de chauffeurs, ze rijden zijn auto zelfs nagenoeg klem! Maar de man blijft rustig, steekt een keertje of tien en manoeuvreert zich een weg van de parkeerplaats af. Het blijkt een bijzonder plezierige taxichauffeur, geen haast, veilig en goed rijdt hij ons in iets meer dan 'n uur naar Bac Ha. We hebben zijn kaartje, wie weet dat we weer van zijn diensten gebruik gaan maken.

We worden bij ons hotel (Congfu Hotel) vriendelijk ontvangen en mogen direct de kamers op, heerlijk! Wel balen dat ook hier overdag geen stroom is, het hele dorp krijgt in het kader van bezuinigingen overdag geen stroom. Wat wel grappig is om te vertellen, wanneer we ergens nieuw aankomen, heeft Joep bedacht dat er gezwommen, gedoucht of gebadderd moet worden! Zodra de sleutel in het nieuwe slot gaat, begint hij aan zijn kleren te trekken en ‘uit’ te roepen. Dat doet hij nu al een aantal weken en ook vanochtend weer. Ik vind het allemaal prima, meestal zijn we toch klef bezweet van het reizen en kan een douche geen kwaad!

Daarna op een terrasje wat gegeten en gedronken. Omdat iedereen natuurlijk veel te kort geslapen heeft en dat vanavond weer problemen zou kunnen geven, looft Corné 10.000 Dong (een halve dollar ha ha) uit voor diegene die minimaal zestig minuten een dutje doet. Rens is meteen van de partij en ligt in no time te maffen. Teun wil niet en gaat beneden computeren. Guus en Wout hebben moeite in slaap te vallen, en als Guus gelukkig toch in slaap valt mag Wout van mij stoppen met proberen te slapen. Hij gaat schoolwerk maken en dat vind ik op een dag als vandaag ook een beloning waard!

Wanneer de heren wakker worden, wordt er direct ‘gecasht’ en worden de briefjes door hen bij een lokaal winkeltje omgezet in koek en chips. Daarna gaan we een rondje lopen en stuiten we zowaar op een megavoetbalveld. Nou is het zo dat we een koffer hebben achtergelaten in Hanoi om wat lichter te reizen, en laat ik daar nu de voetbal in gestopt hebben. Na drie maanden rondzeulen en misschien één keer gebruikt te hebben, leek het mij niet gek die voor een weekje achter te laten. Gelukkig hebben we wel het kleine balletje bij ons en hebben de jongens daar heerlijk mee gespeeld. Daarna naar een restaurantje, alwaar de jongens zelf de aardappelen hebben gewassen en gesneden voor hun frietjes. Super trots waren ze en de friet dubbel zo lekker natuurlijk.

file118328995_sprfile118329005_spr

Omdat het hele dorp nog steeds geen stroom heeft, bij kaarslicht gegeten. Daarna terug naar het hotel, alwaar het ook pikdonker is. Dit begint wel irritant te worden, met een zaklampje de wc zoeken om te poepen. En we betalen natuurlijk wel weer gewoon het volle tarief voor de kamers. Na vier dagen stroomgedoe in Quan Lan, stroom storing in Hanoi nu hier weer geen stroom, zijn we het beu. Blijkbaar blijft dit zo het hele weekeind (en alle andere weekeinden), maar waarom zeggen ze dat dan niet gewoon eerlijk? Corné heeft beneden gemopperd dat vijfenvijftig dollar per nacht wel een beetje te veel is wanneer we geen stroom hebben. De meneer baalde, verexcuseerde zich, bracht extra kaarsen en gaat korting geven. Ach, we zijn gewoon een beetje moe en wellicht ook een beetje reismoe. Want zo erg is het nu ook niet, bij een romantisch kaarsje je tanden poetsen en een boekje lezen.

 

Markt voor locals
Zondag 22 april 2012. Bac Ha, Vietnam.

Keiharde bedden, maar toch prima geslapen. Om achttien over twaalf werd ik wakker van licht in de badkamer, jawel er was dus stroom. Fijn want dan kan alle apparatuur toch even opladen. Het hotel is de our pick van de Lonely Planet (wat wij helaas niet beamen), en er worden vier kamers aangeraden omdat die uitzicht hebben op de markt. Laten wij nu per ongeluk zo'n kamer hebben, dus zagen we de markt opgebouwd worden en vol stromen met marktwaar.

file118329034_sprfile118329086_spr

Direct na het ontbijt naar de markt, we willen al lekker rondgekeken hebben voordat de bussen dagjestoeristen uit Sapa arriveren. En het was echt super gaaf. Natuurlijk worden er ook snuisterijen voor toeristen aangeboden, maar het is toch met name markt voor de locals. En ze waren er ook, in grote getale! Allemaal prachtig gekleed in hun fleurige klederdrachten. Ook de kinderen vonden het indrukwekkend, en het stuk waar allerlei dieren verkocht worden (koeien, vogels, paarden, honden, poezen, varkens, kippen en nog veel meer), vonden ze helemaal boeiend. Daarna broodje gegeten op de hotelkamer, Joep een dutje, heren ‘vrij spelen’ (lees: computer, i-pad, e-reader of Nintendo. Daar gaan we thuis echt wat aan doen want het stoort ons mateloos al die non-interactie op batterijen).

file118329076_sprfile118329108_spr

Daarna brommertjes gehuurd en bij gebrek aan enig routekaart of bewegwijzering zomaar ergens naartoe gereden. Prima tocht de berg op, langs kleine dorpjes van de bergvolkeren, prachtige vergezichten, leuke (na)middag!

Ondertussen hebben we de plannen wat gewijzigd. We wilden hier morgen nog een dagtocht maken naar de omliggende dorpjes. Er worden wel tourtjes aangeboden, maar niet heel duidelijk omschreven en zonder enig enthousiasme. Bac Ha is een leuk klein slaperig dorpje waar paard en wagen het straatbeeld bepalen en dat alleen bruist tijdens de zondagmorgen markt. Na hier twee dagen rondgekeken en gereden te hebben en de geweldige markt gezien te hebben, denken we dat het leuk is om nu door te trekken naar Sapa. We hebben onszelf verwend en een privétaxi geregeld. Met de bus is het zo'n vier uur, met de auto zeggen ze maar twee uurtjes. We zullen zien, ik denk dat het een mooie tocht wordt.

file118329054_sprfile118329138_spr


Lange mouwen en sokken
Maandag 23 April 2012. Sapa, Vietnam.

Het hele hotel is leeg, en ook wij gaan er vandoor. Net goed en wel in de auto wordt Joep al flink wagenziek en spuugt de hele boel onder. Shit, wat vervelend voor het kereltje (en ook voor mij want ik zit helemaal onder). Na ons omgekleed te hebben, de auto schoongepoetst te hebben en Joep het zeer noodzakelijke reispilletje gegeven te hebben, gaat de tocht weer verder. Joep belandt gelukkig al snel in een hele diepe slaap en wanneer hij zelfs bij een tankstop niet echt wakker wordt begint me iets te dagen. Ik heb hem per ongeluk een hele in plaats van een halve tablet gegeven. Oeps, foutje.

We rijden de bewolking tegemoet, Sapa staat bekend om haar koude, mistige klimaat. Voor het eerst sinds we op reis zijn zien we de temperatuur zakken onder de twintig graden! (achttien om precies te zijn). Wanneer we aankomen regent het pijpenstelen.

Dan moeten we nog op zoek naar een hotelletje, omdat er in Bac Ha nauwelijks stroom was, hebben we niet op internet kunnen zoeken naar een onderkomen. Het eerste hotel zit vol, het tweede is veel te duur maar de derde is erg aardig (Cat Cat Twilight Hotel) en we besluiten daar te blijven. Lange mouwen en sokken aan want met de regen en de wind voelt het kouder dan achttien graden (of misschien zijn we wel niets meer gewend ha ha).

file118342504_sprfile118342541_spr

’s Middags trekt het een beetje open en zien we pas hoe mooi het hier is. Wanneer we een rondje door het dorp lopen ontmoeten we al vele vrouwen van de Black H’Mong, de Red Dao en Day. Allemaal weer in hun specifieke prachtige klederdracht. Wat de vrouwen hier zo bijzonder maakt, is dat ze ondanks dat ze nauwelijks of geen school hebben genoten, vloeiend Engels spreken. Ze zijn zeer taalgevoelig en hebben het Engels van de toeristen zich eigen gemaakt. Ze lopen gezellig kletsend met je op door de straat, ze zijn gemakkelijk in de omgang en natuurlijk willen ze allemaal dat je wat bij ze koopt.

Jo ‘tackelt’ ons het eerst en we worden bij haar thuis uitgenodigd, natuurlijk wel voor geld maar daarvoor gaat ze dan ook een lunch voor ons maken. Ze woont in Ta Van twee uur lopen van Sapa, maar dat vinden we voor de kinderen te ver. Gelukkig kun je er ook met de brommer komen, en we spreken af dat ze ons morgen op komt halen en we dan op de brommers achter haar aan rijden. Daarnaast zitten hier heel wat winkels die winterkleding van North Face verkopen en Corné verwent zichzelf met nog een winterjas. Een nette uit Hoi An en een sportieve uit Sapa, laat de winter maar komen! (nee hoor, grapje, graag nog eerst mooi weer tot oktober!)

 

Lunchen bij Jo
Dinsdag 24 April 2012. Sapa, Vietnam.

Jo stond om half negen keurig op ons te wachten en nadat we de brommertjes vol benzine getankt hadden en Jo de inkopen voor de lunch gedaan had, vertrokken we richting Ta Van. Jo rijdt niet zelf, maar heeft een kennis geregeld die van lekker doorrijden houdt. Dus scheuren we achter hem aan, Guus zit bij hen voorop de motor maar (zoals altijd) valt hij al snel in slaap en zet Jo hem veilig tussen hen in. Gelukkig stoppen ze ook af en toe zodat ik foto’s kan maken van de prachtige vergezichten.

Het is een erg mooie open dag, de lucht blauw met hier en daar een wolkje. De berghellingen zijn van onder tot boven met hele smalle terrassen bebouwd met rijst, mais en andere gewassen. Dat hebben we zo groots nog nooit gezien, geweldig! Het laatste stukje richting het dorp is er van een weg eigenlijk geen sprake meer. Het is een keien pad met grote hobbels en bobbels en dat bij een hellingspercentage van ruim tien procent, maakt het besturen van een brommer niet echt gemakkelijk. Ik ben blij als we er zijn en verder gaan lopen. Het is nog een stuk de berg op en de jongens hebben duidelijk niet zo’n zin. Oké de troef wordt ingezet: wie niet zeurt (en daar kun je per persoon twee waarschuwingen voor inzetten) krijgt vanmiddag een massage. Nou dat werkt!

file118342535_sprfile118342506_spr

Jo haar huis is zeer pover. Ze hebben geen elektriciteit en de muren van bamboe zijn allesbehalve dicht. En dat op een hoogte van zo’n 1600 meter. Brr koud ’s nachts! Haar man kookt de lunch voor ons, het daarvoor benodigde water komt uit het bergstroompje achter het huis. Jo ging pas eten op de markt kopen toen ze zeker wist dat wij meegingen. Ze kunnen het zich duidelijk niet veroorloven zo’n uitgebreide lunch alleen voor zichzelf te verzorgen. Het was duidelijk dat ze voor ons hun uiterste best hadden gedaan, en wij hebben uit beleefdheid ook goed gegeten.

file118342510_sprfile118342514_spr

Het eten zelf was verre van lekker. Alles echt mega zout (ik denk dat zij zoveel zweten bij het harde werken op het land en het verre lopen in de zware kleding dat het voor hun noodzakelijk is), het ‘vlees’ betrof met name spek en zwoerdjes. Onze jongens hebben (met het oog op de massage) braaf witte rijst gegeten.

file118342520_spr

Toen de drie kinderen van Jo uit school kwamen (tien, zeven en vijf jaar) vielen ze aan op het vlees, de tofu en de groenten die wij niet op hadden gekregen. De jongen van tien verorberde drie kommen rijst met alle heerlijkheden! Fijn om te zien, heeft dat joch ook een goede dag omdat wij langs zijn gekomen!

Daarna nog een ongeluk: Joep viel anderhalve meter naar beneden! Corné was even plassen en ik was gebiologeerd naar Jo aan het kijken die haar enorm lange haren kamde en opnieuw opstak. Joep wilde blijkbaar iets over het randje zien en dondert zo pal voor het huis een stuk van de berg af. Schrikken natuurlijk! Hij huilde meteen en heeft ietwat krasjes op zijn bolletje, maar verder niets ernstigs gelukkig.

Na de lunch zijn we terug naar de brommers gelopen en zijn we, na afscheid van Jo en haar kinderen genomen te hebben, zelf terug naar Sapa gereden. Weer een hele ervaring rijker! Je kunt in Sapa ook vele toertjes boeken, maar deze manier is wat ons betreft veel echter en het geld gaat ook direct naar de mensen zelf!

file118342530_sprfile118342545_spr

’s Middags was het weer hilariteit in de massagesalon zodra duidelijk werd dat de kinderen ook gemasseerd wilden worden. Rens, Wout en Guus gingen voor de schouder/rug, Teun en ik voor de voet massage. Corné was voor Joep ‘in charge’. Vanavond de kinderen op tijd in bed gelegd, dat hebben ze echt even nodig.

Leermoment voor Teun
Woensdag 25 april 2012. Sapa, Vietnam.

Vandaag weer eens tijd om Joep een goed middagdutje te gunnen, dus besloten we een kort ochtendprogramma te doen. Hier in het dorpje kun je via een park een stuk de berg op voor een mooi uitzicht over Sapa. Het is vandaag weer een hele heldere dag dus we hebben prachtige vergezichten. De klim omhoog was een stuk verder dan we dachten en in het zonnetje was dat wel effe zweten! Maar onze berggeiten hebben het weer perfect gedaan. Op de terugweg nog wat souvenirtjes gescoord en toen terug naar het hotel.

file118352078_sprfile118352079_spr

Joep en mama een dutje, Guus de i-pad (hij is het meest ernstig verslaafd en we bereiden hem nu vast voor op de afkick verschijnselen die zeker thuis zullen gaan optreden), de rest school bij meester Corné. We wilden 's avonds wat gaan eten op de markt, maar er bleek geen menu kaart en wat we in de vitrage aan konden wijzen zag er niet lekker genoeg uit. Dus, tot grote vreugde van de heren, toch naar een toeristen restaurantje waar ze spaghetti konden bestellen.

file118352075_spr

Toen iedereen net onder de douche stond: stroomstoring. Zucht! Dus de heren bij kaarslicht weer verder afgesopt en het bed in. Door dat gedoe met de stroom was er geen lampje aan gegaan en toen de kaars uit ging hadden we midden in de nacht een overstuur huilende Guus die de weg kwijt was. Iedereen wakker. Grr. Toen Teun al mopperend zijn tanden bij kaarslicht stond te poetsen en de hele reis weer eens nergens voor deugde en alles hier stom was, zei hij toch: ‘behalve dan het masseren en het tanden poetsen’. Ik: ‘Huh?’. Hij: ‘ik weet nu waarvoor ik mijn tanden goed moet poetsen, gadverdamme al die vieze be..en (piep) hier! Nou dat lijkt me nou toch een prima leermoment Teun!

 

Cat Cat
Donderdag 26 april 2012. Sapa, Vietnam.

Vanochtend bij het wakker worden blijken we in de mist gehuld te zijn. Jammer, we hadden plannen met brommertjes naar een van de hoogste bergpassen te rijden en daar naar een waterval te lopen. Maar ja, zo zien we helemaal niets. Dus eerst maar even onderwijs met juf Saskia terwijl Corné met Joep boodschappen doet.

We hadden gisteren avond hier afgesproken dat we tegen een geringe vergoeding tot vijf uur ’s middags in allebei de hotelkamers konden blijven. Echter nu kwam ze toch zeggen dat ze de kamer nodig had voor gasten die al gearriveerd waren. Oké, ik snap ook wel dat het voor die mensen fijn is als ze na een lange rit in de nachttrein niet tot vijf uur hoeven te wachten voordat ze in hun kamer kunnen. Jammer dat Corné net weg is en de juf haar pupillen dus zelfstandig moet laten werken omdat de kamer leeg moet. Maar het gaat erg goed en wanneer Corné terug komt hebben we en een uur goed school gedaan, en heb ik de tassen al bijna allemaal ingepakt.

Na wat gedronken te hebben wordt de ene overgebleven kamer voor zeven ‘man’ wel een beetje klein en gelukkig wordt het buiten iets lichter, zodat we besluiten de berg af te lopen richting Cat Cat een Black H’mong dorpje. Omdat het dorp zo dicht (drie kilometer) bij Sapa ligt, is het een toeristische attractie maar we lopen lekker, het uitzicht is nu toch best prima dus niets te mopperen. We zijn helemaal naar beneden tot aan de rivier met waterval gelopen, mooi stukje. Daarna natuurlijk weer een heel stuk terug omhoog, maar het laatste stuk langs de weg hebben de kinderen en ik ons heerlijk op brommertjes laten brengen. Corné wilde wel graag lopen en het spaarde ook weer een brommer uit, gevalletje win-win situatie ha ha.

file118352080_sprfile118352082_spr

Vanmiddag worden we dus om vijf uur opgepikt door een bus die ons in een uur naar Lau Cai brengt alwaar de nachttrein terug naar Hanoi om half acht uur gaat vertrekken. We zijn heel wat zwaarder geladen dan de heenreis, naast Corné hebben ondertussen ook de oudste drie kinderen winterjassen gekregen en we zijn naast souvenirs en schoenen voor mij ook twee ‘kinder’ backpack’s rijker.


Lenin Parc
Vrijdag 27 april 2012. Hanoi, Vietnam.

Toen we gisteren in de bus klaar zaten voor vertrek, kwam de mevrouw van het hotel achter ons aan gerend met onze paspoorten. Hier in Vietnam moet je bij ieder hotel alle paspoorten afgeven. In het begin waren we huiverig hiervoor, maar ondertussen zijn we helemaal gewend en leveren ze zonder zorgen in. Maar het terugvragen bij het uitchecken vergeten we nogal eens. Vaak staan we al met de koffers in de hand voordat iemand er aan denkt. In Mui Né kwam er een brommertje achter de bus aan rijden met onze paspoorten, nu kwam de mevrouw dus naar de bus gerend, oeps gelukkig weer net goed gegaan.

De chauffeur reed rustig de berg af maar de weg is zo bochtig dat Joep, ondanks adequate dosis reistabletje, reeds binnen tien minuten overgaf. Gelukkig had ik het zakje bij de hand en was de schade daardoor zeer beperkt. De arme ziel ging daarna nog een keer over zijn nek evenals een Vietnamese mevrouw voor in de bus en Rens toen we net waren uitgestapt.

Toen we aankwamen was het kwart over zes en wel etenstijd, maar de meeste van ons hadden dus niet zo’n zin. Gelukkig knapte iedereen snel op en is er uiteindelijk toch nog wat droge rijst gegeten. Daarna naar de trein, tanden poetsen en slapen.

file118357749_sprDe trein zou om vijf uur ’s ochtends al aankomen, echter voor de verandering waren we te vroeg en stonden we reeds om half vijf op het station. Natuurlijk gedonder met taxichauffeurs die veel te veel vragen voor een klein stukje rijden, maar om vijf uur klopten we op de rolluiken van ons hotel (Bamboo Hotel). Onderweg zagen we reeds vele Vietnamezen joggen en sporten rondom het meer. Poeh poeh die zijn er wel heel vroeg bij!

Heel blij waren we dat we al geregeld hadden deze nacht een kamer te betalen zodat we er dus direct in konden! Geluk was het dat de andere kamer, die we voor vandaag hadden geboekt, ook al vrij was en we dus ook daar al in mochten! Corné Guus Joep en ik delen een kamer en daar heeft iedereen nog lekker geslapen. De andere heren hadden de computer in de kamer en vonden dat ze niet meer konden slapen en hebben dus al die tijd films gekeken. Nou je kunt je dus voorstellen hoe die smoeltjes er rond het middaguur uitzagen. Gelukkig hebben Rens en Wout toen nog een lekker dutje gedaan.

Toen tegen half vier iedereen weer boven jan was, zijn we naar het Lenin Parc gegaan. We hadden het hotel een taxi laten regelen, omdat we dachten dan wel safe te zitten. Nou mooi niet dus, wederom zag Corné ons op de gps van zijn telefoon toch wel een grote boog maken. Toen we de chauffeur hierop aanspraken, deed hij alsof hij de bestemming niet begrepen had en naar een ander park aan het rijden was… tuurlijk.

Het park was heerlijk. Hanoi is wat mij betreft echt te druk om leuk te zijn. De oude smalle straatjes worden volledig opgeslokt door duizenden auto’s en miljoenen brommers die zonder verkeersregels door elkaar heen krioelen. Ik word er een beetje claustrofobisch van. Teun drukte het prachtig uit: die brommers zijn als onkruid in een mooie bloementuin (ja ja, nog geen tien jaar maar wel zeer belezen!).

In het park wordt volop gesport, gekaart, gespeeld en ontspannen. Er waren ook een aantal ernstig verjaarde kermisattracties die nog net ronddraaiden en waar de heren erg van genoten hebben. Voor we er erg in hadden bleek het al kwart over vijf en was het al weer tijd om terug te gaan. We besloten te lopen (we dachten zo’n twee kilometer, maar ik denk nu dat het er wel vier waren). Bijna terug bij het hotel werd Guus toch wel echt moe en heeft Corné hem bij hoge uitzondering gedragen. We gaan denk ik nog wel terug naar het park de komende dagen, heerlijk weg uit de drukte van de binnenstad. Morgen willen we graag ‘oom Ho’ bezoeken. Zijn mausoleum, voormalig woonhuis en museum, ik ben benieuwd.

file118357774_sprfile118357776_spr

Oom Ho
Zaterdag 28 april 2012. Hanoi, Vietnam.

Vanochtend met de taxi naar Ho Chi Minh gereden. Aldaar eerst in de rij naar het mausoleum, het was een eindje lopen langs speciaal daarvoor bedoelde hekken. Het liep prima door dus geen probleem. Alleen Joep gedroeg zich vreselijk en dat was voor iedereen vervelend.

Joep houdt niet van ontbijten, wat je hem ook aanbiedt, hij neemt het niet. Tegen tien uur krijgt hij dan honger en stopt hij zich vol fruit of koek. Echter op het hele Ho Chi Minh complex mag je geen tas bij je hebben, die moet je vooraan inleveren. In de tas zit altijd wel wat om meneer van dienst te zijn, maar ja nu hadden we dus niets. Nou daar was hij het niet zo mee eens, dus met veel decibellen maakte hij langdurig zijn ontevredenheid kenbaar.

De Vietnamezen kunnen niet tegen huilende kinderen, willen alles proberen om ze stil te krijgen en natuurlijk al helemaal in de rij naar hun overleden volksheld. De cipiers kwamen al langs: ‘ssst’, maar Joep was er totaal niet van onder de indruk. Eenmaal binnen in het gebouw (waar het heerlijk koel was) vergat hij zijn honger even en toen we langs de kist van Ho Chi Minh liepen bleef hij maar roepen: ‘opa, slaap!’. Bij een enkele cipier zag ik een lachje om de mond, maar de meeste stonden met hun vinger op hun mond toch ‘ssst’ te verkondigen. Maar goed dat de Vietnamezen zo kindvriendelijk zijn, anders waren we er vast uitgezet.

Buiten was het weer direct gillen en drammen, bah! Het enige eetbaars wat je kon kopen waren chips of popcorn, dus zijn ‘goede gedrag’ werd beloond met popcorn. We verzuchten nu echt dagelijks tegen elkaar dat we hem thuis echt op gaan voeden, en even laten huilen of op de strafstoel zetten gaat daar zeker bijhoren!

Na het mausoleum hebben we twee van oom Ho’s voormalige huizen en zijn auto’s bekeken. Daarna nog kort door het museum gelopen en toen hadden de kinderen wel weer even genoeg Ho Chi Minh gezien.

De ritjes met de taxi blijven ook een gedoe. Meestal rijden ze ver om, slechts zelden gaan ze recht naar de afgesproken bestemming toe. Terug naar het hotel maakten we kennis met de volgende truc: de meter vier keer zo hard laten draaien!! Toen we heen gingen, werd de taxi door het hotel gebeld, dan gaat het vaker goed. Er stond 50.000 Dong op de teller en we betaalden de man 60.000 omdat we hem wilden belonen voor zijn eerlijkheid. De terugweg zagen we de meter als een dolle draaien en stond hij voor het hotel op 195.000 Dong! Mooi niet natuurlijk, maar wat dan wel? Uiteindelijk heeft Corné hem met 100.000 Dong weggestuurd. Wij voelden ons weer opgelicht, hij ontevreden dat hij niet alles betaald had gekregen! Zo irritant, kost zo veel negatieve energie!

Het is warm in Hanoi. We dachten dat het in het noorden koeler zou zijn, maar we hebben de dertig graden zone op onze hielen! Nou, we zijn er al best redelijk aan gewend en het lijkt ons iets minder energie te kosten dan voorheen. ’s Middags zijn we bij een viersterren hotel lekker gaan zwemmen.

Toen het tijd werd om naar een restaurantje te gaan voor het avondeten werd duidelijk dat we niet alleen een puberende peuter hebben, maar dat onze pre-puber ook erg zijn best doet snel een hele puber te worden. Teun had bedacht dat hij vandaag geen rijst of noodles ging eten. Nou eten de kinderen bijna alle dagen spaghetti, en op reisdagen friet of pizza, dus van rijst overvoering is volgens ons echt geen sprake. Corné en ik hadden bedacht dat we vandaag juist wel zin hadden in lokaal Vietnamees eten, dus ontstond er een probleem. We legden Teun de keuze voor: niet zeuren en mee eten of alleen bij het hotel blijven zonder eten. Hij koos voor het laatste, wel een man met ballen want hij heeft het volgehouden en is met een knorrende lege maag naar bed gegaan.

 

Krasse actie
Zondag 29 april 2012. Hanoi, Vietnam.

Eigenlijk zijn we hier wel een beetje klaar, maar ja, we vliegen morgen pas naar Bangkok. Met name de grote kinderen hebben in de stad echt te weinig bewegingsvrijheid en dat missen we steeds meer. Om wel even iets te ondernemen zijn we naar het ethnologie museum gegaan. Dat was echt leuk. Je kon er van alles zien over de inheemse volkstammen die in Vietnam en omstreken leven. Omdat we zowel rondom Dalat als Ninh Binh en Sapa meerdere volkeren hebben ontmoet, waren sommige dingen ook echt heel herkenbaar voor ons. Buiten stonden nog wat nagebouwde huizen waar je een kijkje in mocht nemen. En heel fijn: er was ruimte om de kinderen even rond te laten rennen en in een boom te laten klimmen (al vonden sommige Vietnamezen dat natuurlijk wel weer een erg gevaarlijke bezigheid ha ha). Prima ochtend dus.

file118367954_sprfile118367970_spr

Vanmiddag wat aangemodderd rondom het hotel en Wout heeft zijn rekenboek uit, nu alleen het schrijfschrift nog! Later ook nog naar het Lenin Parc gegaan. We hadden de heren beloofd daar nog in de (mega foute maar dat hebben de kinderen nog niet helemaal door) waterfietsen te gaan. Teun en Rens in een zwaan en Corné met Guus en Wout. Ik bleef met Joep aan de kant. Het is een groot meer en na enige tijd zagen we Teun en Rens niet meer. Later bleek dat ze achter het eiland waren gaan varen maar dat hun ketting er vanaf was gegaan. Ze hadden voor zichzelf liftjes geregeld en breed lachend kwamen ze elk in een andere boot (bij wildvreemde mensen die ze natuurlijk niet konden verstaan) terug. Nou dat vonden wij toch wel een krasse actie, knap gedaan heren!

Vanavond alle koffers weer inpakken, dat is dan weer het nadeel van weer verder gaan. Dat zal dit keer nog een hele toer worden, want door al dat shoppen in Sapa hebben we behoorlijk veel meer bagage en we hebben bij Air Asia maar vier koffers die betaald mee mogen naar Bangkok. Wanneer we naar huis vliegen mogen we er zes vullen, dus dat wordt dan weer een makkie! Voor morgen geldt: veel handbagage…

vervolg reis in Thailand

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!