Bootje varen en eten met neef Freek
Woensdag 24 februari 2010. Mui Ne, Vietnam

We zitten nu inmiddels in Mui Ne aan de Vietnamese kust. Het bijwerken is er de laatste dagen een beetje bij ingeschoten maar het waren dan ook lange dagen.

De 22e begon heel vroeg, omdat we om 06.00 uur een bezoek willen brengen aan de drijvende markten in Can Tho. Met z'n vieren in een klein bootje op weg om de Vietnamese marktlui aan het werk te zien. Leuk om te zien, want alles speelt zich ook echt af op het water. Veelal nog met smalle bootjes die met de hand geroeid worden en je kan aan de staak die boven de boot uitstak zien wat ze verkopen. Een heel woud van stokken dus, met aan de ene een ananas, de ander mango's of vissen gehangen. Na dit bezoek zijn we door de kleine kanaaltjes via kleine dorpjes terug gevaren en waren uiteindelijk om 13:00 uur weer terug bij ons hotel. Na bijna zes uur op een bootje gezeten te hebben hadden we ook wel even gehad om eerlijk te zijn. De middag is benut met relaxen, wat schoolwerk en inpakken voor de volgende dag.

Een neef van Wendy (Freek) zit nu voor een jaar in Vietnam voor studie, stage en genieten. Hij woont nu in Ho Chi Minh, maar tijdens Tet, toen wij daar waren, zat hij net in Hanoi aan de andere kant van Vietnam. Nu we toch weer terug omhoog reizen en de busverbinding via HCMC gaat, konden we de kans natuurlijk niet laten liggen om hem te bezoeken. Via Nederland gevraagd of zij kon achterhalen wat zijn telefoonnummer hier in Vietnam is. Zij belden weer zijn ouders die in de sneeuw stonden maar via via hadden we dan toch zijn telefoonnummer.

Hij was erg verbaasd om ineens zijn nicht aan de lijn te hebben maar regelde snel een hotel voor ons zodat we bij hem in de buurt zaten. De begroeting was dan ook meer dan hartelijk en samen met zijn vriend en studie/kamergenoot Nander zijn we op de scooter zijn kamer en stamkroeg gaan bezoeken. Lekker gegeten, bijgekletst en herinneringen opgehaald aan familieweekenden die we hebben beleefd.

De grap van de dag kwam dan ook van Freek. Toen we het hadden over het weekend op Terschelling met de hele familie om het as van Oma Lida uit te strooien, (Wat trouwens vooral heel erg leuk en gezellig was ondanks de aanleiding) en hard aan het lachen waren om de (dronkenmans)verhalen van destijds, riep hij dan ook uit: ‘Wat jammer dat ze niet nog een keer kan overlijden, dan hadden we weer een groot feest!’. Oma lida zou er ook hard om hebben kunnen lachen.

Verder vertelde hij en Nander ook over hun plannen om terug naar Nederland te komen als hun jaar voorbij is. Ze willen namelijk met de trein vanuit Vietnam naar Nederland terugkomen. Dát zijn nog eens reizen!! Oh, was ik maar weer jong…!

Na een gezellige avond hebben we afscheid genomen en vertrokken wij weer verder naar Mui Ne aan de kust. Deze keer niet met een lokale bus maar met een echte tourist touring car met alle luxe van dien. Voor 6,00 USD p.p. vijf uur reizen wilden we ook eens proberen. Het maakt echter geen verschil hebben we gemerkt want we hadden (je geloofd het bijna niet meer) weer een grote klapband halverwege. Deze keer was het echt ‘PANG’ en geen ‘ssssshttt’. De band lag echt helemaal aan flarden dus daar zaten we weer aan de kant van de weg.

Deze keer hoefden we niet te wachten op de reparatie want binnen een half uur was er een andere bus die ons uiteindelijk in Mui Ne afzette. We zitten nu bij Ngoc Bich resort, een leuk huisje op tien meter van het strand. Hier willen we de komende dagen even wat gaan relaxen en de batterij weer wat opladen. Dat reizen is toch wel heftig af en toe. Ook al lijkt het vanaf de buitenkant een grote vakantie.

Op blote voeten door de rivier
Vrijdag 26 februari 2010. Mui Ne, Vietnam

Gisteren hebben we het inderdaad relaxt gedaan. Tot tien uur in bed gelegen (schandalig gewoon) met een goed boek en een kopje koffie. Daarna gebruncht en lekker in de zee en aan het zwembad gelegen. 's Avonds een hapje eten, weer lezen en slapen. Eigenlijk niks gedaan dus. Lekker!

Vandaag moesten we dan natuurlijk weer actief worden en hebben een scooter gehuurd om de beroemde rode zandduinen van Mui Ne te bezoeken, de witte zandduinen, het lotusmeer en de waterval. Eerst maar naar hetgeen het verste weg is, de witte duinen en het lotusmeer. Het was een lange rit van meer dan een uur; de duinen en het meer waren niet zo spectaculair maar de weg er naartoe was erg leuk en mooi. Onderweg kwamen we in de vissershaven van Mui Ne en wow, wat een boten lagen daar, wel honderden, allemaal om de ingrediënten van de trots van deze omgeving aan te voeren, namelijk kleine visjes voor de vissaus. 200 miljoen liter per jaar wordt er van dat spul hier gemaakt en dat ruik je goed! Door je mond ademen was dan ook het devies hier. Verder worden er bergen met schelpen handmatig geopend door mensen die in de snoeihete zon op hun hurken een hele dag aan het werk zijn.

De rode zandduinen zijn bekend omdat je daar vanaf kan sleeën. Nou we hebben het geprobeerd we kregen alleen maar gloeiend heet zand in onze schoenen dat bijna de blaren er aan hangen (oké, een beetje overdreven). Dat sleet ook van geen meter door dat rulle zand. Volledig oververhit hebben we het dan ook opgegeven en zijn na een drankje op pad gegaan naar de waterval. Erg leuk om te doen want je moet eerst 550 meter door het riviertje lopen om er te komen. Met je blote voeten door het water en omringt door aan de ene kant jungle en aan de andere kant rotsen/zand waar het water uit komt sijpelen en zo prachtige vormen achterlaat. De waterval zelf is niet hoog maar wel leuk om op te klimmen en in te gaan zitten.

Na een warme maar gezellige dag op de scooter hebben we ons dan ook getrakteerd op de Italiaan met pizza en pasta!

Grap van de dag: Floortje is druk bezig Engels te oefenen en heeft dan ook opeens zelf een eigen ABC bedacht. Zo hoorde we haar ineens zingen: ‘ee, bie, cie, die, ie, ef, dzjie, hie, ie, jie, kie, ielemienepie’. Aah, ze probeert zo haar best te doen en dan lachen we haar uit...