Artikelindex

In de homestay
Donderdag 17 februari 2010. Vinh Long, Mekong Delta, Vietnam

We zijn in de Mekong Delta beland! Om precies te zijn in (de buurt van) Vinh Long op het eiland An Binh. Eerst met de taxi naar het busstation. Daar werden we door een behulpzame Vietnamees, die de kinderen met hun rugzakken zo prachtig vond, in de juiste stadsbus gezet naar het verzamelcentrum van het vervoer richting het zuiden. Daar aangekomen en nieuwe kaartjes gekocht, dachten we met een grote bus verder te gaan. Niet dus! Blijkbaar waren er te weinig mensen die ook naar Vinh Long wilden dus werden we in een minibusje gestopt. Het bleek wel de stop-minibus te zijn want in het begin werd op iedere hoek naar wachtende mensen geroepen. Zo hopten er regelmatig mensen op en af de bus. Een bushalte bestaat niet echt. Je gaat gewoon langs de stoep staan en steekt je hand op als je een busje aan ziet komen. Een mannetje gilt naar je waar ze naartoe gaan en als je ook die kant op wilt, doe je het ‘kom eens hier’ teken; is de bestemming niet goed, dan maak je het ‘ga weg’ teken. Handig systeem, alleen weet je nooit van te voren wanneer je vertrekt of aankomt, niet dat zulke dingen belangrijk zijn voor de mensen hier.

Aangekomen in Vinh Long worden we er bij de kade, waar ook een Vietnamese VVV is, uitgegooid en gaan we eerst maar eens wat drinken en kijken of we ergens een homestay kunnen regelen. Hier in de buurt schijn je namelijk redelijk eenvoudig bij een familie thuis te kunnen logeren. Na vijf dagen hotel in een grote stad zien we dat wel zitten. Natuurlijk kan de Tourist Information alles voor ons regelen maar dan ook tegen Tourist Information-tarief. Wij willen het zelf regelen maar laten de dames heerlijk kletsen en vragen ze honderduit. Met de Lonely Planet op zak en de gratis meegenomen informatiebrochures stappen we vervolgens op de brommer/fietsveer en laten ons naar het eiland brengen. Vanaf daar denken we het wel te kunnen lopen naar onze gewenste homestay maar met twee kinderen en volledig bepakking was dat toch wat te hoog gegrepen en moeten uiteindelijk toch tegen een (in onze ogen) riante vergoeding met een bootje naar de homestay.

Daar aangekomen hadden ze nog plaats voor ons in de herberg. Voor 10,00 USD per (tweepersoons)kamer per nacht inclusief ontbijt en diner (eten wat de pot schaft) zijn we onder dak. De kamer is dan ook niet meer dan een houten hokje met een verhoogde, betegelde betonplaat waarop het matras ligt, een klamboe en een gedeelde badkamer buiten. Het deed ons dan ook inderdaad erg denken aan Koh Ru (Bamboo Island Cambodja) waar we aan het strand sliepen. Wel redelijk huiselijk hoewel er nog meer gasten waren. Je moet er toch zelf wat van maken dus Wendy, degene met de stoutste schoenen van ons twee, ging vragen of ze in de keuken mee mocht helpen met het bereiden van onze maaltijd. Nou dat mocht, dus even later zaten we aan tafel met rijst, loempia's van mama, een pittig vleesprutje, soep en de ingrediënten om zelf aan tafel verse loempia’s te maken. Je vouwt een velletje rijstpapier, daarin leg je wat sla, komkommer, kruiden zoals munt, verse noedels en tenslotte pluk je wat vis van de moot af en legt dat er bovenop. Je rolt het tot een strak rolletje, doopt dat in de chilisaus en smullen maar. Het was zo eenvoudig dat de meiden natuurlijk ook voor ons aan tafel een paar loempia's wilden maken (zelf lusten ze geen verse loempia) dus zaten we ‘kaai and kaai full’ om met Floortjes woorden te spreken. Daarna vroeg naar bed; er is toch niks te doen en we waren ook wel weer moe na een dagje reizen.

altaltalt

Niet volgens afspraak
Donderdag 18 februari 2010. Vinh Long, Mekong Delta, Vietnam

We zijn met een bootje een tour gaan doen, een rondtocht door de nauwe Mekong riviertjes die het eiland doorsnijden, naar een kokosnootsnoepjesfabriek, een bonsaiboom kwekerij en nog iets. Er is alleen niets van terechtgekomen! We hadden bij onze homestay afspraken gemaakt wat we zouden gaan zien, alleen de ‘kapitein’ van ons smalle houten bootje had zijn eigen plannen. We vonden dat we op den duur wel erg lang aan het varen waren en vroegen hem dan ook wanneer we bij de candy factory, bonsay nursery etc zouden aankomen. Boven het lawaai van de oorverdovend luidknetterende motor uit gaf hij eerst aan dat hij het niet snapte en daarna knikte hij wat en riep ‘yes, yes’. Uiteindelijk werden we afgezet bij een soort Vietnamees idee van een pretparkje. Niet wat we bedoelden en zeker niet wat we wilden. Met wat hand- en gebaarwerk kregen we het idee dat hier dan toch ‘iets’ zou moeten zijn en liepen (na betalen van entree) naar binnen. Na vijf minuten wisten we het zeker, dit is niet wat we hadden afgesproken. Niemand spreekt redelijk Engels dus duidelijk maken wat we wilden was moeilijk. Uiteindelijk had Wendy een mevrouw gevonden die goed Engels sprak en haar uitgelegd wat de bedoeling was. Na tien minuten heen en weer kletsen bleek dat we voor de activiteiten die we hadden afgesproken helemaal de andere kant op hadden gemoeten en dat het vanaf hier nog wel een uur of twee varen was.... Nou ja, dan maar even het pretparkje in want de entree terugbetalen, dat deden ze al helemaal niet. Met de meiden heb ik dan ook nog (weer betaald) in een waterfiets gezeten en zijn ze met een zeepkar van een helling afgereden. Ook was er een soort dierentuintje maar daar was de situatie zo erbarmelijk (herten in een kooi van twee bij twee meter, apen aan een ketting in een kooitje, kaalgeplukte struisvogels) dat we er snel zijn weggegaan.

altalt

Bij terugkomst vonden ze het bij de homestay wel erg dat het mis was gegaan maar er moest wel gewoon betaald worden. Nu gaat het maar om zo'n 10,- Euro maar toch… En nu vertelde Wendy me ook nog dat ze net zeiden dat het 10 USD p.p. is ipv de afgesproken 10,- USD per huisje. Grrrr. Na wat heen en weer gepraat is het dan nu 30,- USD voor z'n vieren per nacht. Nog steeds ben ik het er niet mee eens, maar wat moet je? Een ander hotel nemen gaat niet als je op een eiland zit en de dichtstbijzijnde buren op zo’n 45 minuten lopen zijn (en waarschijnlijk precies hetzelfde.)

 

De Vietnamese 'charme'
Donderdag 19 februari 2010. Vinh Long, Mekong Delta, Vietnam

Na een betere nacht dan gisteren zijn we vanmorgen gaan fietsen over het eiland, erg leuk en mooi want alles leeft aan de smalle weggetjes die langs de delta van de Mekong slingeren. Hoewel het erg warm was, hebben we toch een heel eind gefietst. Ergens halverwege in de middle of nowhere hebben we een pauze gehouden bij een nietsvermoedende uitbaatster van een ‘terrasje’. Ze schrok zich rot: opeens klanten en dan ook nog buitenlanders! Nadat we hadden aangewezen wat we wilden, spoedde ze zich dan ook om ons te helpen en kwamen er al snel een paar kinderen uit de buurt naar die blonde meiden kijken. Toen we een uurtje daarna een hapje wilden gaan eten, belandden we in een leuk buitenrestaurantje vlak tegenover de bonsai kwekerij (hebben die toch nog een beetje gezien). We zaten net te eten toen er ineens een hele groep aan kwam fietsen. Dat bleken allemaal mensen te zijn die een toertje hadden geboekt met een stukje fietsen, een stukje varen, wat bezichtigen etc. Kan heel leuk zijn, alleen als ik ooit zo'n toerbegeleidster tref...! Wat en kenau zeg. Ze blafte bij binnenkomst al meteen: ‘Listen everybody! Listen! Hey you get out of the hammock (hangmat), go to a table! We serve special food here, enjoy! You have 30 minutes. I repeat 30 minutes and then we go. Understood everybody? Yes? 30 minutes! Now drink and eat the special food!’ Wow, zelfs ik ging er bijna snel van eten.

altaltaltalt

Na onze ‘rustige’ maaltijd gingen we weer op pad want we wilden aan het begin van de middag weer terug te zijn omdat we ook nog wat aan school wilden doen. Op basis van onze inschatting moesten we na een half uurtje redelijk in de buurt zijn. (Wegwijzers kennen ze hier niet, laat staan ANWB paddenstoelen.) Dat klopte ook, alleen hadden we blijkbaar een afslag gemist. We stonden op zo'n 500 meter van onze homestay, alleen aan de verkeerde kant van de rivier. Navraag leerde ons dat we helemaal terug moesten naar de brug, dan oversteken en weer aan de goeie kant terug fietsen. Op het midden/heetst van de dag met verhitte kinderen en dan tien kilometer omfietsen. Kunnen we niet met dat bootje daar naar de overkant gezet worden? Ja hoor, dat kan. 70.000 Dong a.u.b. Ook nu gaat het weer niet zozeer om de kosten (bijna 3,00 euro) maar de manier waarop en het misbruik dat ze maken van de situatie. We betalen hier 100.000 Dong voor een uur met de boot, en nu vragen ze 70.000 dong voor die vijf minuten naar de overkant (we konden het zien liggen) terwijl ze zien dat je met twee kinderen bent die je kan uitpersen van het zweet. Grrr. Toch maar alles aan boord gehesen en ik zei al tegen Wendy, nu snappen wij het straks bij het afrekenen niet hoor! Wij hadden toch 7.000 Dong begrepen?? Dan onderhandelen we vanaf daar wel verder. Bij aankomst natuurlijk een hoop stampij en om er vanaf te zijn, hebben we uiteindelijk maar 50.000 gegeven en zijn weggelopen.

Vanavond zei ik nog tegen Wendy: ‘We zijn nu een week in Vietnam en ik ga nog geen oordeel vellen, maar tot nu toe ben ik nog niet zo gecharmeerd van de Vietnamezen die ik ben tegen gekomen’. Wendy gaf ook aan dat ze er nog echt even in moet komen. Van tevoren goede afspraken maken, desnoods opschrijven en zorgen dat we niet te vaak in een te afhankelijke positie van maar enkele personen/mogelijkheden terecht komen. Morgen gaan we weg naar een wat grotere plaats waar we meer keuzes hebben, kleiner dan HCMC maar groter dan hier. Een schone lei en we geven Vietnam nog een nieuwe kans.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!