Chinees nieuwjaar
Zaterdag 13 februari 2010. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Om 07.00 uur zijn we in Sihanoukville begonnen aan onze reis naar Ho Chi Minh City (i.v.m RSI preventie voortaan aan te duiden als HCMC) en om 22.15 uur zetten we onze rugzakken met een plof in de kamer van het Sophia Hotel, District 1, Thai van Lungstreet 36-38, HCMC. Inderdaad een lange reis van vijftien uur, maar prima verlopen. Als ik zeg dat we maar twee keer: 'Mama, hoe lang is het nog?' ( Floortje) hebben gehoord en Kathy bij aankomst opmerkte: 'He pap, kijk eens, we zijn er al', zegt dat genoeg denk ik. Weer een welgemeend en staand applaus aan de meiden gegeven en om 22:30 zijn ze dan ook lekker getrakteerd op de Pizza Hut!! Een vette Pizza pepperoni met kaas vlak voor het slapen gaan is toch heel verantwoord, niet dan?. Nou na zo'n dag smaakte hij heerlijk. Prima om de 'bussmaak' uit je mond te krijgen, vonden de dames.

Natuurlijk hebben we de traditie ook onderweg in stand gehouden en was het een echte reis met MaWeKaFlo: Ergens onderweg kwam er ineens een hoop rook en stoom achter de bus aan walmen en stonden we aan de kant van de weg. Laconiek merkten we dan ook op: 'Gelukkig, we hebben pech, ik was al bang dat we in de verkeerde bus waren gestapt!'. Wat bleek, de dop was onderweg van de tank met koelvloeistof geknald dus waren we wat oververhit, liters fluoriserende vloeistof liepen over de weg in de goot. De moterkap open, snel water bij een nabij gelegen pomp halen en nadat de chauffeur tien emmers water sissend over het motorblok had gegooid om de ergste warmte af te voeren, werd de koelvloeistof met een emmer of twee troebel water weer aangevuld. Een natte handdoek in de vulopening gepropt, wat ducktape er om- en overheen en we zijn weer klaar om verder te rijden!

Omdat het zo'n lange busrit was, hadden we wel de luxe versie genomen met een wc aan boord, gratis water en wat snacks plus een host aan boord. Leuk, want in het begin kreeg ik echt zo'n schoolreisjesgevoel met een meneer die door de microfoon vertelt wat de regels aan boord zijn en regelmatig vertelt wat er te zien is. Left you see the statue of a holy person, in fifteen minutes we will arive in Phnom Penh, the capital of Cambodia, founded in 460 after Christ by king... etc etc. Maar ook handig, want de grensovergang was weer een gedoe, (alhoewel een stuk sneller en makkelijker dan Cambodja ín komen). Alles moet wel uit de bus en je moet zelf je spullen Cambodja uit en vijftig meter verder Vietnam weer in brengen. Onze host regelde alle stempels en formaliteiten met de Vietnamese grenswachten in onze paspoorten. Alles weer in de bus geladen en verder naar HCMC.

Na aankomst hadden we alleen meteen weer wat. Overal word je gewaarschuwd, en ook in de bus werd het nog een keer benadrukt, de taxichauffeurs in Ho Chi Minh zijn berucht om hun oplichtings- en afzettingspraktijken! (vooraf overeen gekomen prijzen blijken bij aankomst ineens te verdubbelen vanwege een 'onverwachte file', ze dumpen je na tien minuten midden in HCMC en zeggen dat je hotel 'daar om de hoek' is maar hij daar vanwege eenrichtingsverkeer niet in mag rijden. Als je betaald hebt en buiten staat, blijk je aan de andere kant van de stad afgezet te zijn, etc etc, dat soort praktijken). Onze host geeft dan ook (via zijn microfoontje in onvervalst 'Cambodjaans Engels') aan dat de taxi's met 383838 erop of 272727 de betrouwbaarste zijn en als je dat vraagt op de meter rijden.

Wij, als ervaren reizigers hebben dus een 383838 taxi genomen en inderdaad, hij rijdt netjes op de meter, spreekt een beetje Engels en wil best even bij een ATM stoppen onderweg om wat Dongs te pinnen. Een Dong is niks waard (100.000 = 3,75 Euro) dus pin je zo even een paar miljoen. We moeten wel een eind rijden maar worden netjes bij het Sophia hotel afgezet en er staat 600.000 Dong op de meter. Als we de spullen eruit hebben gehaald betaal ik de brave man en omdat ik alleen maar briefjes van 500.000 van de PIN automaat heb gekregen geef ik hem 1.000.000. Hij stopt mij twee briefjes van 20 met een heleboel nullen in de hand en weg is hij. De KL**TZ*K...! Heb ik natuurlijk (nadat ik alle nullen een beetje heb kunnen tellen) 40.000 terug gekregen in plaats van 400.000! Nou ja, weer een les wijzer en ik troost me maar met de gedachte/illusie dat bij één gezin in HCMC een paar hele blije meisjes zijn omdat papa voor het Tet feest tóch nog die mooie, maar o zo dure nieuwe jurkjes heeft gekocht, de schat...

Het is inderdaad vanavond oudjaarsavond en dus morgen Chinees nieuwjaar oftewel Tet. Dat hebben we na een goede nachtrust dan ook met eigen ogen kunnen zien. Aan de ene kant zijn straten nu prachtig versierd met bloemen en is er veel muziek. Aan de andere kant zien we ook dat nu al de helft van de winkels gesloten is van 13 tot 17 februari vanwege Tet en alle familiereizen die daarvoor moeten worden afgelegd. En Tet is nog niet eens echt begonnen. Uiteraard hebben wij hier in HCMC geboekt van 12 tot (precies) 17 februari. Hoe we vanaf morgen nog ergens naartoe kunnen gaan en of we überhaupt nog wel aan eten voor onze kinderen kunnen komen? We zullen het vast wel overleven en jullie horen er nog wel van! Vanavond gaan we in ieder geval genieten van een spetterend vuurwerk en feesten in de straten. 

Chuc Mung Nam Moi!
Zondag 14 februari 2010. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Oftewel, Gelukkig Nieuwjaar allemaal! De eerste dag van het nieuwe jaar begon laat en we hebben er niet veel van meegekregen. De meiden sliepen een gat in de dag tot een uur of tien. Je begrijpt er toch niks van, ze lagen al om 01.30 uur op bed! Onze avond van de 13e begon na een gezamenlijk middagdutje rond een uur of zes. Daarna dwars door hectisch HCMC op weg naar het centrale plein waar hét allemaal moest gebeuren. Echt duizenden scooters waren tegelijk op de weg naar dezelfde plek en het was dan ook een hectische bedoening toen we daar aankwamen. Eerst op een terrasje in de buurt van het Rex Hotel (waar de journalisten tijdens de Vietnamoorlog in Saigon waren gevestigd en het decor voor menig Amerikaanse film over die tijd) een hapje gegeten en daarna stortten we ons weer in de mensenmassa. Rond een uur of elf kwamen we bij de rivier in de buurt en zagen daar honderden Vietnamezen midden op de weg op de grond zitten. (Kathy: ‘Moet je al die zwarte kopjes zien, het ziet zwart van de mensen hier!’) Daar dus een plekje tussen gezocht en gezellig een uurtje met de daar aanwezige mensen gepraat. Floortje had natuurlijk binnen een kwartier al weer een ‘vriendin’ gevonden van veertien die haar blonde haar zoooo schattig vond dat ze bij haar op schoot mocht zitten. Haar buurvrouw(tje) heette Mai en dat betekent ‘bloem’ net als ‘Floortje’… Nog een vriendin erbij.

Rond 24.00 uur was het dan zover, aftellen en vuurwerk. Maar wat voor vuurwerk zeg! Ongelooflijk hoe groots en spectaculair. Zo'n twintig minuten lang onafgebroken knallen en de mooiste creaties in de lucht.

Toen we eindelijk wakker waren zijn we op pad gegaan naar de dierentuin om een dagje rustig bij te komen en de omgeving te verkennen. Voor 32.000 VND (nog geen 2,00 Euro)  met z'n vieren naar de Zoo, dat is tenminste te doen. Het is dan misschien niet zo groot als Blijdorp of de Chang Mai Zoo maar ze hebben er van alles voor een middagje dieren kijken en vermaak, zoals een achtbaantje en heerlijk Pho (noodle soep) als lunch! Al met al een hele leuke dag dus, we hebben met z'n allen genoten!.Oh ja, voor de ongeruste oma's: Ondanks dat HCMC (voor de hier geldende begrippen dan) heel rustig is, hebben de meiden prima gegeten (Popcorn, cola, pho, friet, enchillada), dus dat zal wel gaan!

Hoe komen we hier weg?
Dinsdag 16 februari 2010. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Nadat gisteren ‘de school’ afgelopen was, zijn we op weg gegaan naar de Pagoda van de Jaden Keizer’, hier een eindje verderop. Tenminste, zo lijkt het op de kaart maar in 32 graden en het feit dat die straten hier behoorlijk langer zijn dan op de kaart lijkt, was het een flinke tippel van zo'n half uur. De dagen na Nieuwjaar moet iedereen naar ‘zijn’ tempel om zijn voorvaderen en -moeders te herdenken, te offeren en ze te vragen om daarboven een goed woordje te doen voor een voorspoedig jaar met veel omzet en aub een zoon in plaats van weer een dochter...

Het was er dus gezellig druk, zullen we maar zeggen en door de wolken wierook heen hebben we de tempel kunnen bezichtigen. Heel anders dan in Thailand of Cambodja en veel meer Chinees aandoend. Het is trouwens een tempel voor zowel Boeddhisten als voor Taoisten en er staan dan ook dikke lachende Boeddhabeelden naast lange smalle met een lotusbloem op het hoofd en Boeddha’s met een stuk of tien armen, meer de Indiase versies. Niks geen haat en nijd, ze offeren gewoon voor de zekerheid aan allemaal

Na de tempel zijn we in een cyclo (fietstaxi) naar de Ben Thang markt gegaan, de grootste overdekte markt van HCMC maar tja, het is Tet dus alles gesloten. Geen nood, we hebben Pho gegeten en zijn op het gemakje (via een tussenstop op een soort terrasje) naar huis gegaan en onderweg hebben we nog een keer gegeten omdat het zo lekker is.

Vandaag moesten we dan toch wel op pad om de reis hier vandaan naar de volgende bestemming te gaan regelen. De afgelopen dagen konden we nergens een boekingskantoortje vinden dat open was vanwege... ja precies, de fijne Tet. Na weer flink wat loopwerk (de meiden klagen geen minuut en krijgen stevige kuiten de laatste dagen) nog niks gevonden, dus eerst maar eens even pas op de plaats en overleggen. We besluiten dan ook maar gewoon op de bonnefooi naar het openbare busstation te gaan. Daar vertellen ze dat als we naar de Mekong Delta willen, eerst met een lijnbus de stad uit zullen moeten naar een busstation dat de verbindingen naar de Mekong coördineert. Vanaf daar kunnen we dan een ticket naar verdere bestemmingen proberen te regelen, dat gaat niet vanaf het centrale busstation. Nou ja, dan gaan we dat maar proberen!

Morgenochtend zullen we dus eerst een taxi naar HCMC Centraal charteren en vanaf daar zien we dan wel. We hebben dan ook tegen de meiden gezegd: ‘Morgen gaan we weg, we weten alleen nog niet met welke bussen, wanneer, hoe laat en hoe lang het gaat duren. ‘Oh cool, gaaf, spannend!’, was het enige commentaar.

Op de weg terug zijn we nog bij het Sheraton hotel op de 23e verdieping wat gaan drinken. Het kost meer dan je hier normaal op een hele dag aan eten en drinken uitgeeft, maar het uitzicht over HCMC was geweldig. Natuurlijk hebben we ook weer eens iets aparts gevonden. Achteraf in een steegje was veel lawaai en de etensgeuren kwamen ons toewaaien dus dat wilden we gaan bekijken. Midden op een soort open plek tussen de hoogbouw vonden we een soort Vietnamese openlucht vreetschuur. Allemaal tafels en stoelen op een rij, heel druk, een enorme geïmproviseerde keuken gebouwd rond een soort speeltuintje heen. Wij gaan zitten en vragen een kaart terwijl de meiden gingen spelen. Die kaart bleek erg interessante gerechten te bevatten. Wat dacht je van ‘Cobra bloed met Chinese medicijnen, Gevulde Hagedis, Muis op vijf verschillende manieren, Schildpad, een soort Wezel (gekookt of gebakken), Rauwe Glasaal, Bevruchte Visseneieren en Gefermenteerde (mooi woord voor rotte) Eendeneieren. Wij zijn maar veilig gegaan voor gekookte schelpdieren, verse rauwe loempia, een stukje biggetje en satévlees in vijf smaken geserveerd op muntbladeren (erg heet, zo bleek) en als groenten fijngesneden lotusbloem met olie/azijn en spekjes. Heerlijk gegeten.

Bij thuiskomst kreeg Floortje haar beloofde cadeautje. Ze had namelijk een paar dagen al erg goed haar best gedaan en mocht dan ook zelf wat uitzoeken. Ze wilde het samen met iemand delen maar met wie. dat wist ze nog niet. We hebben dan ook alle drie de hele dag bij haar geslijmd omdat we allemaal graag met haar mee wilden. De beslissing viel uiteindelijk bij een echte Popstars finale waarbij we op de stip moesten komen staan. Uiteindelijk heeft Kathy gewonnen. Zij mocht dan ook met Floortje de verassing delen. Welke verassing? Nou, een picknick in het bad van de hotelkamer met twee soorten chips en limonade, zeven tubes badschuim in het water, K3 keihard aan en musketiertje spelen met shampoo flessen. Jammer dat ik niet heb gewonnen (maar ik mocht wel de badkamer dweilen...).

Nog de grap van de dag van vandaag. De Olympische Winterspelen zijn natuurlijk begonnen en in het hotel bij het ontbijt staat altijd CNN aan. Daar was een stukje over bobsleeën en ik zei tegen Wendy: ‘Tjonge, het is toch levensgevaarlijk. Het is wel te begrijpen dat ze daar jarenlang voor moeten trainen voor ze dat veilig kunnen’ Waarop Kathy zegt: ‘Hoezo? Dat is toch gewoon gaan zitten, je armen omhoog en dan gillen?’ Tja, als je referentiekader omtrent de bobsleesport niet verder gaat dan de gelijknamige attractie in de Efteling...