Wendy en Marty op reis met leerplichtige kinderen Vietnam
2 januari - 21 juli 2010

Na hun trip van zes weken door Thailand in 2008 was hun reislust nog lang niet bekoeld. Integendeel, de reiskriebels waren juist toegenomen. Na veel dromen, sparen en overleg is de kogel door de kerk: hun reis krijgt een vervolg. En wat voor een. Marty, Wendy, Kathy (10) en Floortje (6) vertrekken in januari voor ruim zes (!) maanden door Zuidoost Azië. Thailand, Cambodja, Vietnam, Laos en Maleisië: hier komen ze aan!

Door Marty, Wendy, Kathy en Floortje de Jonge

Chinees nieuwjaar
Zaterdag 13 februari 2010. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Om 07.00 uur zijn we in Sihanoukville begonnen aan onze reis naar Ho Chi Minh City (i.v.m RSI preventie voortaan aan te duiden als HCMC) en om 22.15 uur zetten we onze rugzakken met een plof in de kamer van het Sophia Hotel, District 1, Thai van Lungstreet 36-38, HCMC. Inderdaad een lange reis van vijftien uur, maar prima verlopen. Als ik zeg dat we maar twee keer: 'Mama, hoe lang is het nog?' ( Floortje) hebben gehoord en Kathy bij aankomst opmerkte: 'He pap, kijk eens, we zijn er al', zegt dat genoeg denk ik. Weer een welgemeend en staand applaus aan de meiden gegeven en om 22:30 zijn ze dan ook lekker getrakteerd op de Pizza Hut!! Een vette Pizza pepperoni met kaas vlak voor het slapen gaan is toch heel verantwoord, niet dan?. Nou na zo'n dag smaakte hij heerlijk. Prima om de 'bussmaak' uit je mond te krijgen, vonden de dames.

Natuurlijk hebben we de traditie ook onderweg in stand gehouden en was het een echte reis met MaWeKaFlo: Ergens onderweg kwam er ineens een hoop rook en stoom achter de bus aan walmen en stonden we aan de kant van de weg. Laconiek merkten we dan ook op: 'Gelukkig, we hebben pech, ik was al bang dat we in de verkeerde bus waren gestapt!'. Wat bleek, de dop was onderweg van de tank met koelvloeistof geknald dus waren we wat oververhit, liters fluoriserende vloeistof liepen over de weg in de goot. De moterkap open, snel water bij een nabij gelegen pomp halen en nadat de chauffeur tien emmers water sissend over het motorblok had gegooid om de ergste warmte af te voeren, werd de koelvloeistof met een emmer of twee troebel water weer aangevuld. Een natte handdoek in de vulopening gepropt, wat ducktape er om- en overheen en we zijn weer klaar om verder te rijden!

Omdat het zo'n lange busrit was, hadden we wel de luxe versie genomen met een wc aan boord, gratis water en wat snacks plus een host aan boord. Leuk, want in het begin kreeg ik echt zo'n schoolreisjesgevoel met een meneer die door de microfoon vertelt wat de regels aan boord zijn en regelmatig vertelt wat er te zien is. Left you see the statue of a holy person, in fifteen minutes we will arive in Phnom Penh, the capital of Cambodia, founded in 460 after Christ by king... etc etc. Maar ook handig, want de grensovergang was weer een gedoe, (alhoewel een stuk sneller en makkelijker dan Cambodja ín komen). Alles moet wel uit de bus en je moet zelf je spullen Cambodja uit en vijftig meter verder Vietnam weer in brengen. Onze host regelde alle stempels en formaliteiten met de Vietnamese grenswachten in onze paspoorten. Alles weer in de bus geladen en verder naar HCMC.

Na aankomst hadden we alleen meteen weer wat. Overal word je gewaarschuwd, en ook in de bus werd het nog een keer benadrukt, de taxichauffeurs in Ho Chi Minh zijn berucht om hun oplichtings- en afzettingspraktijken! (vooraf overeen gekomen prijzen blijken bij aankomst ineens te verdubbelen vanwege een 'onverwachte file', ze dumpen je na tien minuten midden in HCMC en zeggen dat je hotel 'daar om de hoek' is maar hij daar vanwege eenrichtingsverkeer niet in mag rijden. Als je betaald hebt en buiten staat, blijk je aan de andere kant van de stad afgezet te zijn, etc etc, dat soort praktijken). Onze host geeft dan ook (via zijn microfoontje in onvervalst 'Cambodjaans Engels') aan dat de taxi's met 383838 erop of 272727 de betrouwbaarste zijn en als je dat vraagt op de meter rijden.

Wij, als ervaren reizigers hebben dus een 383838 taxi genomen en inderdaad, hij rijdt netjes op de meter, spreekt een beetje Engels en wil best even bij een ATM stoppen onderweg om wat Dongs te pinnen. Een Dong is niks waard (100.000 = 3,75 Euro) dus pin je zo even een paar miljoen. We moeten wel een eind rijden maar worden netjes bij het Sophia hotel afgezet en er staat 600.000 Dong op de meter. Als we de spullen eruit hebben gehaald betaal ik de brave man en omdat ik alleen maar briefjes van 500.000 van de PIN automaat heb gekregen geef ik hem 1.000.000. Hij stopt mij twee briefjes van 20 met een heleboel nullen in de hand en weg is hij. De KL**TZ*K...! Heb ik natuurlijk (nadat ik alle nullen een beetje heb kunnen tellen) 40.000 terug gekregen in plaats van 400.000! Nou ja, weer een les wijzer en ik troost me maar met de gedachte/illusie dat bij één gezin in HCMC een paar hele blije meisjes zijn omdat papa voor het Tet feest tóch nog die mooie, maar o zo dure nieuwe jurkjes heeft gekocht, de schat...

Het is inderdaad vanavond oudjaarsavond en dus morgen Chinees nieuwjaar oftewel Tet. Dat hebben we na een goede nachtrust dan ook met eigen ogen kunnen zien. Aan de ene kant zijn straten nu prachtig versierd met bloemen en is er veel muziek. Aan de andere kant zien we ook dat nu al de helft van de winkels gesloten is van 13 tot 17 februari vanwege Tet en alle familiereizen die daarvoor moeten worden afgelegd. En Tet is nog niet eens echt begonnen. Uiteraard hebben wij hier in HCMC geboekt van 12 tot (precies) 17 februari. Hoe we vanaf morgen nog ergens naartoe kunnen gaan en of we überhaupt nog wel aan eten voor onze kinderen kunnen komen? We zullen het vast wel overleven en jullie horen er nog wel van! Vanavond gaan we in ieder geval genieten van een spetterend vuurwerk en feesten in de straten. 

Chuc Mung Nam Moi!
Zondag 14 februari 2010. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Oftewel, Gelukkig Nieuwjaar allemaal! De eerste dag van het nieuwe jaar begon laat en we hebben er niet veel van meegekregen. De meiden sliepen een gat in de dag tot een uur of tien. Je begrijpt er toch niks van, ze lagen al om 01.30 uur op bed! Onze avond van de 13e begon na een gezamenlijk middagdutje rond een uur of zes. Daarna dwars door hectisch HCMC op weg naar het centrale plein waar hét allemaal moest gebeuren. Echt duizenden scooters waren tegelijk op de weg naar dezelfde plek en het was dan ook een hectische bedoening toen we daar aankwamen. Eerst op een terrasje in de buurt van het Rex Hotel (waar de journalisten tijdens de Vietnamoorlog in Saigon waren gevestigd en het decor voor menig Amerikaanse film over die tijd) een hapje gegeten en daarna stortten we ons weer in de mensenmassa. Rond een uur of elf kwamen we bij de rivier in de buurt en zagen daar honderden Vietnamezen midden op de weg op de grond zitten. (Kathy: ‘Moet je al die zwarte kopjes zien, het ziet zwart van de mensen hier!’) Daar dus een plekje tussen gezocht en gezellig een uurtje met de daar aanwezige mensen gepraat. Floortje had natuurlijk binnen een kwartier al weer een ‘vriendin’ gevonden van veertien die haar blonde haar zoooo schattig vond dat ze bij haar op schoot mocht zitten. Haar buurvrouw(tje) heette Mai en dat betekent ‘bloem’ net als ‘Floortje’… Nog een vriendin erbij.

Rond 24.00 uur was het dan zover, aftellen en vuurwerk. Maar wat voor vuurwerk zeg! Ongelooflijk hoe groots en spectaculair. Zo'n twintig minuten lang onafgebroken knallen en de mooiste creaties in de lucht.

Toen we eindelijk wakker waren zijn we op pad gegaan naar de dierentuin om een dagje rustig bij te komen en de omgeving te verkennen. Voor 32.000 VND (nog geen 2,00 Euro)  met z'n vieren naar de Zoo, dat is tenminste te doen. Het is dan misschien niet zo groot als Blijdorp of de Chang Mai Zoo maar ze hebben er van alles voor een middagje dieren kijken en vermaak, zoals een achtbaantje en heerlijk Pho (noodle soep) als lunch! Al met al een hele leuke dag dus, we hebben met z'n allen genoten!.Oh ja, voor de ongeruste oma's: Ondanks dat HCMC (voor de hier geldende begrippen dan) heel rustig is, hebben de meiden prima gegeten (Popcorn, cola, pho, friet, enchillada), dus dat zal wel gaan!

Hoe komen we hier weg?
Dinsdag 16 februari 2010. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Nadat gisteren ‘de school’ afgelopen was, zijn we op weg gegaan naar de Pagoda van de Jaden Keizer’, hier een eindje verderop. Tenminste, zo lijkt het op de kaart maar in 32 graden en het feit dat die straten hier behoorlijk langer zijn dan op de kaart lijkt, was het een flinke tippel van zo'n half uur. De dagen na Nieuwjaar moet iedereen naar ‘zijn’ tempel om zijn voorvaderen en -moeders te herdenken, te offeren en ze te vragen om daarboven een goed woordje te doen voor een voorspoedig jaar met veel omzet en aub een zoon in plaats van weer een dochter...

Het was er dus gezellig druk, zullen we maar zeggen en door de wolken wierook heen hebben we de tempel kunnen bezichtigen. Heel anders dan in Thailand of Cambodja en veel meer Chinees aandoend. Het is trouwens een tempel voor zowel Boeddhisten als voor Taoisten en er staan dan ook dikke lachende Boeddhabeelden naast lange smalle met een lotusbloem op het hoofd en Boeddha’s met een stuk of tien armen, meer de Indiase versies. Niks geen haat en nijd, ze offeren gewoon voor de zekerheid aan allemaal

Na de tempel zijn we in een cyclo (fietstaxi) naar de Ben Thang markt gegaan, de grootste overdekte markt van HCMC maar tja, het is Tet dus alles gesloten. Geen nood, we hebben Pho gegeten en zijn op het gemakje (via een tussenstop op een soort terrasje) naar huis gegaan en onderweg hebben we nog een keer gegeten omdat het zo lekker is.

Vandaag moesten we dan toch wel op pad om de reis hier vandaan naar de volgende bestemming te gaan regelen. De afgelopen dagen konden we nergens een boekingskantoortje vinden dat open was vanwege... ja precies, de fijne Tet. Na weer flink wat loopwerk (de meiden klagen geen minuut en krijgen stevige kuiten de laatste dagen) nog niks gevonden, dus eerst maar eens even pas op de plaats en overleggen. We besluiten dan ook maar gewoon op de bonnefooi naar het openbare busstation te gaan. Daar vertellen ze dat als we naar de Mekong Delta willen, eerst met een lijnbus de stad uit zullen moeten naar een busstation dat de verbindingen naar de Mekong coördineert. Vanaf daar kunnen we dan een ticket naar verdere bestemmingen proberen te regelen, dat gaat niet vanaf het centrale busstation. Nou ja, dan gaan we dat maar proberen!

Morgenochtend zullen we dus eerst een taxi naar HCMC Centraal charteren en vanaf daar zien we dan wel. We hebben dan ook tegen de meiden gezegd: ‘Morgen gaan we weg, we weten alleen nog niet met welke bussen, wanneer, hoe laat en hoe lang het gaat duren. ‘Oh cool, gaaf, spannend!’, was het enige commentaar.

Op de weg terug zijn we nog bij het Sheraton hotel op de 23e verdieping wat gaan drinken. Het kost meer dan je hier normaal op een hele dag aan eten en drinken uitgeeft, maar het uitzicht over HCMC was geweldig. Natuurlijk hebben we ook weer eens iets aparts gevonden. Achteraf in een steegje was veel lawaai en de etensgeuren kwamen ons toewaaien dus dat wilden we gaan bekijken. Midden op een soort open plek tussen de hoogbouw vonden we een soort Vietnamese openlucht vreetschuur. Allemaal tafels en stoelen op een rij, heel druk, een enorme geïmproviseerde keuken gebouwd rond een soort speeltuintje heen. Wij gaan zitten en vragen een kaart terwijl de meiden gingen spelen. Die kaart bleek erg interessante gerechten te bevatten. Wat dacht je van ‘Cobra bloed met Chinese medicijnen, Gevulde Hagedis, Muis op vijf verschillende manieren, Schildpad, een soort Wezel (gekookt of gebakken), Rauwe Glasaal, Bevruchte Visseneieren en Gefermenteerde (mooi woord voor rotte) Eendeneieren. Wij zijn maar veilig gegaan voor gekookte schelpdieren, verse rauwe loempia, een stukje biggetje en satévlees in vijf smaken geserveerd op muntbladeren (erg heet, zo bleek) en als groenten fijngesneden lotusbloem met olie/azijn en spekjes. Heerlijk gegeten.

Bij thuiskomst kreeg Floortje haar beloofde cadeautje. Ze had namelijk een paar dagen al erg goed haar best gedaan en mocht dan ook zelf wat uitzoeken. Ze wilde het samen met iemand delen maar met wie. dat wist ze nog niet. We hebben dan ook alle drie de hele dag bij haar geslijmd omdat we allemaal graag met haar mee wilden. De beslissing viel uiteindelijk bij een echte Popstars finale waarbij we op de stip moesten komen staan. Uiteindelijk heeft Kathy gewonnen. Zij mocht dan ook met Floortje de verassing delen. Welke verassing? Nou, een picknick in het bad van de hotelkamer met twee soorten chips en limonade, zeven tubes badschuim in het water, K3 keihard aan en musketiertje spelen met shampoo flessen. Jammer dat ik niet heb gewonnen (maar ik mocht wel de badkamer dweilen...).

Nog de grap van de dag van vandaag. De Olympische Winterspelen zijn natuurlijk begonnen en in het hotel bij het ontbijt staat altijd CNN aan. Daar was een stukje over bobsleeën en ik zei tegen Wendy: ‘Tjonge, het is toch levensgevaarlijk. Het is wel te begrijpen dat ze daar jarenlang voor moeten trainen voor ze dat veilig kunnen’ Waarop Kathy zegt: ‘Hoezo? Dat is toch gewoon gaan zitten, je armen omhoog en dan gillen?’ Tja, als je referentiekader omtrent de bobsleesport niet verder gaat dan de gelijknamige attractie in de Efteling...

In de homestay
Donderdag 17 februari 2010. Vinh Long, Mekong Delta, Vietnam

We zijn in de Mekong Delta beland! Om precies te zijn in (de buurt van) Vinh Long op het eiland An Binh. Eerst met de taxi naar het busstation. Daar werden we door een behulpzame Vietnamees, die de kinderen met hun rugzakken zo prachtig vond, in de juiste stadsbus gezet naar het verzamelcentrum van het vervoer richting het zuiden. Daar aangekomen en nieuwe kaartjes gekocht, dachten we met een grote bus verder te gaan. Niet dus! Blijkbaar waren er te weinig mensen die ook naar Vinh Long wilden dus werden we in een minibusje gestopt. Het bleek wel de stop-minibus te zijn want in het begin werd op iedere hoek naar wachtende mensen geroepen. Zo hopten er regelmatig mensen op en af de bus. Een bushalte bestaat niet echt. Je gaat gewoon langs de stoep staan en steekt je hand op als je een busje aan ziet komen. Een mannetje gilt naar je waar ze naartoe gaan en als je ook die kant op wilt, doe je het ‘kom eens hier’ teken; is de bestemming niet goed, dan maak je het ‘ga weg’ teken. Handig systeem, alleen weet je nooit van te voren wanneer je vertrekt of aankomt, niet dat zulke dingen belangrijk zijn voor de mensen hier.

Aangekomen in Vinh Long worden we er bij de kade, waar ook een Vietnamese VVV is, uitgegooid en gaan we eerst maar eens wat drinken en kijken of we ergens een homestay kunnen regelen. Hier in de buurt schijn je namelijk redelijk eenvoudig bij een familie thuis te kunnen logeren. Na vijf dagen hotel in een grote stad zien we dat wel zitten. Natuurlijk kan de Tourist Information alles voor ons regelen maar dan ook tegen Tourist Information-tarief. Wij willen het zelf regelen maar laten de dames heerlijk kletsen en vragen ze honderduit. Met de Lonely Planet op zak en de gratis meegenomen informatiebrochures stappen we vervolgens op de brommer/fietsveer en laten ons naar het eiland brengen. Vanaf daar denken we het wel te kunnen lopen naar onze gewenste homestay maar met twee kinderen en volledig bepakking was dat toch wat te hoog gegrepen en moeten uiteindelijk toch tegen een (in onze ogen) riante vergoeding met een bootje naar de homestay.

Daar aangekomen hadden ze nog plaats voor ons in de herberg. Voor 10,00 USD per (tweepersoons)kamer per nacht inclusief ontbijt en diner (eten wat de pot schaft) zijn we onder dak. De kamer is dan ook niet meer dan een houten hokje met een verhoogde, betegelde betonplaat waarop het matras ligt, een klamboe en een gedeelde badkamer buiten. Het deed ons dan ook inderdaad erg denken aan Koh Ru (Bamboo Island Cambodja) waar we aan het strand sliepen. Wel redelijk huiselijk hoewel er nog meer gasten waren. Je moet er toch zelf wat van maken dus Wendy, degene met de stoutste schoenen van ons twee, ging vragen of ze in de keuken mee mocht helpen met het bereiden van onze maaltijd. Nou dat mocht, dus even later zaten we aan tafel met rijst, loempia's van mama, een pittig vleesprutje, soep en de ingrediënten om zelf aan tafel verse loempia’s te maken. Je vouwt een velletje rijstpapier, daarin leg je wat sla, komkommer, kruiden zoals munt, verse noedels en tenslotte pluk je wat vis van de moot af en legt dat er bovenop. Je rolt het tot een strak rolletje, doopt dat in de chilisaus en smullen maar. Het was zo eenvoudig dat de meiden natuurlijk ook voor ons aan tafel een paar loempia's wilden maken (zelf lusten ze geen verse loempia) dus zaten we ‘kaai and kaai full’ om met Floortjes woorden te spreken. Daarna vroeg naar bed; er is toch niks te doen en we waren ook wel weer moe na een dagje reizen.

Niet volgens afspraak
Donderdag 18 februari 2010. Vinh Long, Mekong Delta, Vietnam

We zijn met een bootje een tour gaan doen, een rondtocht door de nauwe Mekong riviertjes die het eiland doorsnijden, naar een kokosnootsnoepjesfabriek, een bonsaiboom kwekerij en nog iets. Er is alleen niets van terechtgekomen! We hadden bij onze homestay afspraken gemaakt wat we zouden gaan zien, alleen de ‘kapitein’ van ons smalle houten bootje had zijn eigen plannen. We vonden dat we op den duur wel erg lang aan het varen waren en vroegen hem dan ook wanneer we bij de candy factory, bonsay nursery etc zouden aankomen. Boven het lawaai van de oorverdovend luidknetterende motor uit gaf hij eerst aan dat hij het niet snapte en daarna knikte hij wat en riep ‘yes, yes’. Uiteindelijk werden we afgezet bij een soort Vietnamees idee van een pretparkje. Niet wat we bedoelden en zeker niet wat we wilden. Met wat hand- en gebaarwerk kregen we het idee dat hier dan toch ‘iets’ zou moeten zijn en liepen (na betalen van entree) naar binnen. Na vijf minuten wisten we het zeker, dit is niet wat we hadden afgesproken. Niemand spreekt redelijk Engels dus duidelijk maken wat we wilden was moeilijk. Uiteindelijk had Wendy een mevrouw gevonden die goed Engels sprak en haar uitgelegd wat de bedoeling was. Na tien minuten heen en weer kletsen bleek dat we voor de activiteiten die we hadden afgesproken helemaal de andere kant op hadden gemoeten en dat het vanaf hier nog wel een uur of twee varen was.... Nou ja, dan maar even het pretparkje in want de entree terugbetalen, dat deden ze al helemaal niet. Met de meiden heb ik dan ook nog (weer betaald) in een waterfiets gezeten en zijn ze met een zeepkar van een helling afgereden. Ook was er een soort dierentuintje maar daar was de situatie zo erbarmelijk (herten in een kooi van twee bij twee meter, apen aan een ketting in een kooitje, kaalgeplukte struisvogels) dat we er snel zijn weggegaan.

Bij terugkomst vonden ze het bij de homestay wel erg dat het mis was gegaan maar er moest wel gewoon betaald worden. Nu gaat het maar om zo'n 10,- Euro maar toch… En nu vertelde Wendy me ook nog dat ze net zeiden dat het 10 USD p.p. is ipv de afgesproken 10,- USD per huisje. Grrrr. Na wat heen en weer gepraat is het dan nu 30,- USD voor z'n vieren per nacht. Nog steeds ben ik het er niet mee eens, maar wat moet je? Een ander hotel nemen gaat niet als je op een eiland zit en de dichtstbijzijnde buren op zo’n 45 minuten lopen zijn (en waarschijnlijk precies hetzelfde.)

De Vietnamese 'charme'
Donderdag 19 februari 2010. Vinh Long, Mekong Delta, Vietnam

Na een betere nacht dan gisteren zijn we vanmorgen gaan fietsen over het eiland, erg leuk en mooi want alles leeft aan de smalle weggetjes die langs de delta van de Mekong slingeren. Hoewel het erg warm was, hebben we toch een heel eind gefietst. Ergens halverwege in de middle of nowhere hebben we een pauze gehouden bij een nietsvermoedende uitbaatster van een ‘terrasje’. Ze schrok zich rot: opeens klanten en dan ook nog buitenlanders! Nadat we hadden aangewezen wat we wilden, spoedde ze zich dan ook om ons te helpen en kwamen er al snel een paar kinderen uit de buurt naar die blonde meiden kijken. Toen we een uurtje daarna een hapje wilden gaan eten, belandden we in een leuk buitenrestaurantje vlak tegenover de bonsai kwekerij (hebben die toch nog een beetje gezien). We zaten net te eten toen er ineens een hele groep aan kwam fietsen. Dat bleken allemaal mensen te zijn die een toertje hadden geboekt met een stukje fietsen, een stukje varen, wat bezichtigen etc. Kan heel leuk zijn, alleen als ik ooit zo'n toerbegeleidster tref...! Wat en kenau zeg. Ze blafte bij binnenkomst al meteen: ‘Listen everybody! Listen! Hey you get out of the hammock (hangmat), go to a table! We serve special food here, enjoy! You have 30 minutes. I repeat 30 minutes and then we go. Understood everybody? Yes? 30 minutes! Now drink and eat the special food!’ Wow, zelfs ik ging er bijna snel van eten.

Na onze ‘rustige’ maaltijd gingen we weer op pad want we wilden aan het begin van de middag weer terug te zijn omdat we ook nog wat aan school wilden doen. Op basis van onze inschatting moesten we na een half uurtje redelijk in de buurt zijn. (Wegwijzers kennen ze hier niet, laat staan ANWB paddenstoelen.) Dat klopte ook, alleen hadden we blijkbaar een afslag gemist. We stonden op zo'n 500 meter van onze homestay, alleen aan de verkeerde kant van de rivier. Navraag leerde ons dat we helemaal terug moesten naar de brug, dan oversteken en weer aan de goeie kant terug fietsen. Op het midden/heetst van de dag met verhitte kinderen en dan tien kilometer omfietsen. Kunnen we niet met dat bootje daar naar de overkant gezet worden? Ja hoor, dat kan. 70.000 Dong a.u.b. Ook nu gaat het weer niet zozeer om de kosten (bijna 3,00 euro) maar de manier waarop en het misbruik dat ze maken van de situatie. We betalen hier 100.000 Dong voor een uur met de boot, en nu vragen ze 70.000 dong voor die vijf minuten naar de overkant (we konden het zien liggen) terwijl ze zien dat je met twee kinderen bent die je kan uitpersen van het zweet. Grrr. Toch maar alles aan boord gehesen en ik zei al tegen Wendy, nu snappen wij het straks bij het afrekenen niet hoor! Wij hadden toch 7.000 Dong begrepen?? Dan onderhandelen we vanaf daar wel verder. Bij aankomst natuurlijk een hoop stampij en om er vanaf te zijn, hebben we uiteindelijk maar 50.000 gegeven en zijn weggelopen.

Vanavond zei ik nog tegen Wendy: ‘We zijn nu een week in Vietnam en ik ga nog geen oordeel vellen, maar tot nu toe ben ik nog niet zo gecharmeerd van de Vietnamezen die ik ben tegen gekomen’. Wendy gaf ook aan dat ze er nog echt even in moet komen. Van tevoren goede afspraken maken, desnoods opschrijven en zorgen dat we niet te vaak in een te afhankelijke positie van maar enkele personen/mogelijkheden terecht komen. Morgen gaan we weg naar een wat grotere plaats waar we meer keuzes hebben, kleiner dan HCMC maar groter dan hier. Een schone lei en we geven Vietnam nog een nieuwe kans.

Gegarandeerd panne
Zondag 21 februari 2010. Can Tho, Mekong Delta, Vietnam.

Bij het afrekenen van de homestay in Vinh Long zijn we toch weer positief verrast. De laatste avond hadden we naast het ‘eten wat de pot schaft’ nog een olifantoor vis besteld. Hadden we gezien bij andere mensen en dat zag er toch wel erg lekker uit. Het is een grote, bijna ronde vis die ze in zijn geheel kruiden en frituren waarna hij compleet op een standaard rechtop staand met een bloem in zijn bek midden op tafel wordt geserveerd. Deze extra bestelling kregen we gratis, zo ook al het fruit dat we daar hebben gegeten, van de fietshuur en de mislukte trip kregen we korting. Dus al met al hebben we zo'n 3.000.000 Dong moeten betalen ( is nog geen 120,- euro voor drie dagen eten, drinken,slapen, trips etc etc). Dat alles alleen vanwege Wendy’s eeuwige positieve en vriendelijke benadering van de mensen want ik had ze wel kunnen...

Terug aan wal met een scootertje met volle bepakking naar het busstation en daar weer op een lokale bus richting Can Tho gestapt. Weer erg leuk om met Vietnamese medereizigers van allerlei pluimage in de bus te zitten. Sommige medereizigers hadden ook letterlijk pluimage want een doosje met eendagskuikens was ook aan boord. Natuurlijk kan een reis met ons niet zonder panne onderweg. We hadden de mensen nog zo gewaarschuwd maar ze wilden niet luisteren (of ze verstonden ons niet, dat kan ook...) Een uurtje ging het goed maar toen was het toch echt zo ver. De achterbanden van een bus zijn dubbel uitgevoerd dus twee aan iedere kant. Nu was de binnenste aan de linkerkant blijkbaar al een tijdje stuk maar hé, op één band gaat ook nog gewoon hoor. Totdat deze het opeens ook begaf. We hobbelden met een volle bus nog een stukje door en stopten bij een houten hutje aan de kant van de weg. Daar hadden ze een volledige ‘banden specialist’ ingepropt inclusief oude automotor die de compressor van lucht voorzag voor het oppompen van banden en het afdraaien van de wielbouten. Blijkbaar komt het vaker voor want ernaast zat een vrouwtje met een koelbox ijs en wat blikjes drinken. We hebben dan ook lekker rustig wat gedronken langs de razende snelweg terwijl de banden weer werden gerepareerd.

Aangekomen in Can Tho weer achterop een scooter naar het Tay Ho Hotel. Aan de rivier/boulevard dus gezellig druk en alles bij de hand om na drie dagen rijst met prut weer eens een terrasje te pakken en een menukaart te zien. Een eenvoudig maar schoon hotel met alles voor een reizend gezin.

's Avonds zijn we op de nachtmarkt gaan eten waar we bij verschillende uitbaters wat lekkers kochten en onze verzamelde piepschuim hamburgerbakjes met eten en een blikje drinken aan de rivier hebben opgepeuzeld. Overal zie je hier kippenpoten liggen, niet de poten zelf maar de klauwen waar de nagels uitgepulkt zijn. Hetgeen we in Nederland dus weggooien. Als iedereen het hier eet, dan wil ik het ook wel eens proberen. Op zich wel aardig maar Kathy zei terecht, je proeft vooral de chili, de rest smaakt bijna naar niks.

Vandaag hebben we de meiden (en ook mezelf hoor) verwend met een bezoek aan het Can Tho Waterpark. Vergane glorie en de BHV (bedrijfshulpverlening) krijgt hier een nachtmerrie van, maar erg leuk. Enorme steile glijbanen waar je met een matje vanaf kan, een soort rioolpijp die als een kurkentrekker van 30 meter naar beneden gaat (pikkedonker en het gaat zooo hard, maar ook zo spannend), een soort bobslee baan waar je met een band vanaf kan. De meiden en ik waren er niet vanaf te krijgen. Wendy was verstandiger, zij heeft wel ‘het kind in zichzelf’ kunnen bedwingen en heeft vooral het golfslagbad en de minder steile glijbanen gedaan.

Moe maar voldaan vielen de meiden dan ook snel in slaap vanavond.

Bootje varen en eten met neef Freek
Woensdag 24 februari 2010. Mui Ne, Vietnam

We zitten nu inmiddels in Mui Ne aan de Vietnamese kust. Het bijwerken is er de laatste dagen een beetje bij ingeschoten maar het waren dan ook lange dagen.

De 22e begon heel vroeg, omdat we om 06.00 uur een bezoek willen brengen aan de drijvende markten in Can Tho. Met z'n vieren in een klein bootje op weg om de Vietnamese marktlui aan het werk te zien. Leuk om te zien, want alles speelt zich ook echt af op het water. Veelal nog met smalle bootjes die met de hand geroeid worden en je kan aan de staak die boven de boot uitstak zien wat ze verkopen. Een heel woud van stokken dus, met aan de ene een ananas, de ander mango's of vissen gehangen. Na dit bezoek zijn we door de kleine kanaaltjes via kleine dorpjes terug gevaren en waren uiteindelijk om 13:00 uur weer terug bij ons hotel. Na bijna zes uur op een bootje gezeten te hebben hadden we ook wel even gehad om eerlijk te zijn. De middag is benut met relaxen, wat schoolwerk en inpakken voor de volgende dag.

Een neef van Wendy (Freek) zit nu voor een jaar in Vietnam voor studie, stage en genieten. Hij woont nu in Ho Chi Minh, maar tijdens Tet, toen wij daar waren, zat hij net in Hanoi aan de andere kant van Vietnam. Nu we toch weer terug omhoog reizen en de busverbinding via HCMC gaat, konden we de kans natuurlijk niet laten liggen om hem te bezoeken. Via Nederland gevraagd of zij kon achterhalen wat zijn telefoonnummer hier in Vietnam is. Zij belden weer zijn ouders die in de sneeuw stonden maar via via hadden we dan toch zijn telefoonnummer.

Hij was erg verbaasd om ineens zijn nicht aan de lijn te hebben maar regelde snel een hotel voor ons zodat we bij hem in de buurt zaten. De begroeting was dan ook meer dan hartelijk en samen met zijn vriend en studie/kamergenoot Nander zijn we op de scooter zijn kamer en stamkroeg gaan bezoeken. Lekker gegeten, bijgekletst en herinneringen opgehaald aan familieweekenden die we hebben beleefd.

De grap van de dag kwam dan ook van Freek. Toen we het hadden over het weekend op Terschelling met de hele familie om het as van Oma Lida uit te strooien, (Wat trouwens vooral heel erg leuk en gezellig was ondanks de aanleiding) en hard aan het lachen waren om de (dronkenmans)verhalen van destijds, riep hij dan ook uit: ‘Wat jammer dat ze niet nog een keer kan overlijden, dan hadden we weer een groot feest!’. Oma lida zou er ook hard om hebben kunnen lachen.

Verder vertelde hij en Nander ook over hun plannen om terug naar Nederland te komen als hun jaar voorbij is. Ze willen namelijk met de trein vanuit Vietnam naar Nederland terugkomen. Dát zijn nog eens reizen!! Oh, was ik maar weer jong…!

Na een gezellige avond hebben we afscheid genomen en vertrokken wij weer verder naar Mui Ne aan de kust. Deze keer niet met een lokale bus maar met een echte tourist touring car met alle luxe van dien. Voor 6,00 USD p.p. vijf uur reizen wilden we ook eens proberen. Het maakt echter geen verschil hebben we gemerkt want we hadden (je geloofd het bijna niet meer) weer een grote klapband halverwege. Deze keer was het echt ‘PANG’ en geen ‘ssssshttt’. De band lag echt helemaal aan flarden dus daar zaten we weer aan de kant van de weg.

Deze keer hoefden we niet te wachten op de reparatie want binnen een half uur was er een andere bus die ons uiteindelijk in Mui Ne afzette. We zitten nu bij Ngoc Bich resort, een leuk huisje op tien meter van het strand. Hier willen we de komende dagen even wat gaan relaxen en de batterij weer wat opladen. Dat reizen is toch wel heftig af en toe. Ook al lijkt het vanaf de buitenkant een grote vakantie.

Op blote voeten door de rivier
Vrijdag 26 februari 2010. Mui Ne, Vietnam

Gisteren hebben we het inderdaad relaxt gedaan. Tot tien uur in bed gelegen (schandalig gewoon) met een goed boek en een kopje koffie. Daarna gebruncht en lekker in de zee en aan het zwembad gelegen. 's Avonds een hapje eten, weer lezen en slapen. Eigenlijk niks gedaan dus. Lekker!

Vandaag moesten we dan natuurlijk weer actief worden en hebben een scooter gehuurd om de beroemde rode zandduinen van Mui Ne te bezoeken, de witte zandduinen, het lotusmeer en de waterval. Eerst maar naar hetgeen het verste weg is, de witte duinen en het lotusmeer. Het was een lange rit van meer dan een uur; de duinen en het meer waren niet zo spectaculair maar de weg er naartoe was erg leuk en mooi. Onderweg kwamen we in de vissershaven van Mui Ne en wow, wat een boten lagen daar, wel honderden, allemaal om de ingrediënten van de trots van deze omgeving aan te voeren, namelijk kleine visjes voor de vissaus. 200 miljoen liter per jaar wordt er van dat spul hier gemaakt en dat ruik je goed! Door je mond ademen was dan ook het devies hier. Verder worden er bergen met schelpen handmatig geopend door mensen die in de snoeihete zon op hun hurken een hele dag aan het werk zijn.

De rode zandduinen zijn bekend omdat je daar vanaf kan sleeën. Nou we hebben het geprobeerd we kregen alleen maar gloeiend heet zand in onze schoenen dat bijna de blaren er aan hangen (oké, een beetje overdreven). Dat sleet ook van geen meter door dat rulle zand. Volledig oververhit hebben we het dan ook opgegeven en zijn na een drankje op pad gegaan naar de waterval. Erg leuk om te doen want je moet eerst 550 meter door het riviertje lopen om er te komen. Met je blote voeten door het water en omringt door aan de ene kant jungle en aan de andere kant rotsen/zand waar het water uit komt sijpelen en zo prachtige vormen achterlaat. De waterval zelf is niet hoog maar wel leuk om op te klimmen en in te gaan zitten.

Na een warme maar gezellige dag op de scooter hebben we ons dan ook getrakteerd op de Italiaan met pizza en pasta!

Grap van de dag: Floortje is druk bezig Engels te oefenen en heeft dan ook opeens zelf een eigen ABC bedacht. Zo hoorde we haar ineens zingen: ‘ee, bie, cie, die, ie, ef, dzjie, hie, ie, jie, kie, ielemienepie’. Aah, ze probeert zo haar best te doen en dan lachen we haar uit...

De bergen in
Zondag 28 februari 2010. Dalat, Vietnam.

Zaterdag hebben we nog een relaxdagje gehouden en deze voornamelijk doorgebracht met zwemmen, lezen en chillen. Vandaag moesten we echter weer vroeg uit de veren want we zijn doorgereisd naar Dalat. Om zeven uur zou de pick up ons bij het hotel ophalen maar dat is altijd met een marge van een half uur daarvoor of daarna dus rond 06.30 uur moesten we klaar zijn. Blijkbaar zorgde het vroege opstaan deze keer bij de meiden voor wat slaapdronkenheid: Binnen vijf minuten gingen ze op bijna hetzelfde plekje allebei met rugzak en al op hun snuitje. Kathy heeft nu dan ook een geschaafde neus en Floortje een schram bij haar oog. Arme meiden. Nadat mama ze allebei weer een beetje schoongemaakt, gerust en getroost had, kwam het busje en gingen we op weg.

De weg vanuit Mui Ne is nodig aan renovatie toe. De bus moest van links naar rechts zwalken om de ergste putten te ontwijken. Ondanks een chauffeur die zijn best deed de kuilen te ontwijken, hotsten en botsten we op en neer. Aangezien de zitplaatsen gemaakt zijn voor Vietnamezen van 1,65 meter en 60 kilo zat ik al aardig opgepropt en dat werd er met die slechte weg niet comfortabeler op. Maar hé, wie wou er nu gaan reizen? Dan moet je ook niet zeuren!

Na de pitstop kwamen we gelukkig op een beter stuk weg zodat we om twaalf uur al aankwamen in Dalat. Daar zijn we in het Binh Yen hotel ingecheckt (geen internetadres) in een prima ruime familiekamer met drie tweepersoonsbedden. Zodra we geïnstalleerd waren, hebben we de omgeving een beetje verkend en hebben we 's avonds met enige moeite toch nog wat te eten gevonden. Een vegetarisch restaurant, wel aardig maar morgenavond gaan we de nachtmarkt opzoeken want die schijnt prima te zijn. Morgen gaan we ook nog achter wat toertjes aan dus we krijgen de dagen wel weer gevuld.

Op stap met de motorjongens
Maandag 1 maart 2010. Dalat, Vietnam.

Vanmorgen eerst weer les gegeven hoewel we volgens het schema van de wereldschool iets voorliggen. Terwijl ik bezig was met het laatste stukje spelling van Kathy ging Wendy op stap om bij diverse motorrijders wat te regelen voor vanmiddag. Nou, dat is gelukt! Vanmiddag hebben we achterop de motor de hele omgeving bekeken. Eerst naar een waterval waar je ook via een bobsleebaan naar beneden kon. Die meiden zagen dat natuurlijk helemaal zitten dus voor die vier Euro (heen en weer terug naar boven) gun je ze toch een lolletje. Keihard naar beneden met Floortje was echt lachen, gillen en joelen. Beneden aangekomen stonden we op Wendy en Kathy te wachten en Floortje stond maar op en neer te springen. 'Niet remmen, niet remmen!, kijk pap, daar kóóómen ze!'. Heerlijk.

De waterval was best aardig en natuurlijk moesten de meiden weer met een Vietnamees gezin op de foto. Wij proberen juist zo weinig mogelijk andere mensen op de foto te krijgen maar hier willen ze altijd met onze meiden (en deze keer ook met mij) op de foto. Nou als je ze daar blij mee maakt... Floortje en Kathy zijn inmiddels in ieder geval al echte getrainde fotomodellen!

Daarna gingen we via slingerpaadjes naar een pagoda waar we een wierook offer hebben gebracht op de goede reis. Vervolgens met een kabelbaantje (made in Switserland) over de boomtoppen naar de volgende heuveltop. Toen we aankwamen dachten we Floortje op stang te kunnen jagen door te zeggen dat we de hele weg weer terug moesten lopen: Vijftien killometer en drie keer de avondvierdaagse berg op hoor meisje. Daar staan de motorrijders weer op ons te wachten'. De gelaten reactie was: 'Oh, nee he!'. Volgens ons had ze zoiets van: 'Papa en Mama hebben weer eens wat bedacht om te gaan doen hoor... Maar ja, tot nu toe komt het iedere keer weer goed dus als zij zeggen dat we terug gaan lopen, tja, dan zal dat wel'.

Gelukkig (voor ons allemaal) stonden de heren natuurlijk al te wachten bij het eindstation en brachten ze ons terug naar Dalat. Daar hebben we nog een bezoek gebracht aan Crazy House. Een enorm kitscherig gedrocht van een bouwsel verbonden door middel van een soort doolhof van trappen en gangetjes. Iedere kamer (want je kan er ook slapen) heeft een ander thema. Een welgestelde (want ze is de dochter van een oud-president) kunstenares heeft alles uitgedacht en ze is nog steeds bezig om er iedere keer weer een stukje bij te bouwen.

Het is erg goed bevallen met de motor dus weet je wat we gaan doen? Voor de rit naar het volgende doel in onze reis hebben we hen ingehuurd. De komende drie dagen zitten we dus met z'n allen op de motor en gaan we op ons gemakje door de highlands van Vietnam. Rondtoeren op weg naar Na Thrang. Ook de meiden hebben er erg veel zin in want 'hun' motorrijder was zo leuk en werd meteen 'onze vriend' gedoopt. Jullie gaan ervan horen!

En natuurlijk de grap van de dag. Floortje's Engels neemt wonderbaarlijke vormen aan. Ze loopt sowieso al bijna hele dagen te zingen maar nu heeft ze zelfs het oerhollandse 'kinderen voor kinderen' in het Engels vertaald. Eén van de liedjes van KvK heet  'Mijn moeder is een soepkip'. Wendy hoorde zich ineens aangezongen met: 'Maaj madder is a soupchicken oh yeah, Maaj madder is a soupchicken oh yeah!'

Drie weken in drie dagen
Vrijdag 5 maart 2010. Nha Trang, Vietnam.

De afgelopen paar dagen waren in één woord ‘geweldig’! Wat een avontuur zeg. Met z'n allen, inclusief bepakking, op de motor door de Vietnamese hooglanden. Floortje voorop de tank en Kathy achterop bij ‘Buffalo’, Wendy bij 'Duc' en ik bij 'Ba'. Drie mannen van de Dalat Easy Riders die ons in drie dagen vanaf Dalat naar Na Thrang hebben gebracht. Om alles wat we hebben gezien en beleefd te beschrijven kost me wel een paar uur dus jullie zullen het moeten doen met de samenvatting. Waar te beginnen?

In de afgelopen dagen hebben we wel twintig stops gemaakt variërend van een bezichtiging van een zijdefabriekje, een champignonkwekerij, een koffieplantage en een  peperplantage tot bezoekjes aan een Hmong stam, watervallen, illegale stokerijen, een pagoda en plaatsen waar de gevolgen van de Vietnam oorlog nog steeds zichtbaar zijn. Werkelijk teveel om op te noemen. Hoewel dat allemaal heel erg interessant was, zal de tocht zelf ons toch het meest bijblijven. Met de wind in je haren met een gangetje van maximaal 60 kilometer per uur de Vietnamese omgeving in je opnemen (ze heten niet voor niets easy riders). De meiden genietend van de toer; breed lachend en zwaaiend, de ongein maar ook de zorgzaamheid van de mannen om de meiden. De heerlijke geur van de koffieplantages onderweg (jasmijngeur) en de herrie van de cicades, de miljoenen vlinders die rondvlogen zodat het wel leek of het sneeuwde... Het waren  drie weken ervaringen in drie dagen!

Zo'n trip bestaat er eigenlijk uit dat je gewoon drie dagen met ze op pad gaat en samen met hen hun leven meeleeft. Samen met hen eten in restaurantjes en stallen langs de weg waar je zelf niet zomaar naar binnen zou stappen. Zij kennen echter alle plaatsen waar je wel of juist niet moet komen dus dat was ideaal. Er wordt gewoon de set menu/plat du jour/menu van de dag besteld voor zes personen ( 1 a 2 Euro p.p.) en je krijgt iedere keer de tafel volgeladen met vlees, vis, groenten, rijst, mie, etc en smullen maar. Ook voor de meiden zat er iedere keer wel genoeg bij om hun maag te vullen en ze hebben gebunkerd! Overdag met een paar glazen gratis ijsthee erbij om alles weg te spoelen. 's Avonds (als er niet meer gereden hoeft te worden) komt ook het happy water (lees, illegaal gestookte rijstjenever van zestig procent) en een paar blikken bier op tafel.tezamen met de grote en schuine verhalen inclusief de soms wel heel aparte dingen die je met tandenstokers en eetstokjes kan doen... De overnachtingen zijn bij de prijs inbegrepen; nette familiekamers waar we prima konden slapen en douchen. De eerste dag hadden we zelfs een zwembad tot onze beschikking dus na de aankomst een verkoelende plons, in het donker.

De mannen zijn ook een onuitputtelijk bron van informatie geweest. Van alles onderweg weten ze wel een verhaal of de achtergronden te vertellen. Moe maar voldaan kwamen we dan ook aan in Nha Trang waar we de 's avonds hebben afgesloten met een paar gezamelijke toasts (Mot, Hai, Ba, YOOOHH!). Mooi was ook dat alledrie de mannen aangaven dat ze het zo! leuk hadden gevonden dat de meiden erbij waren. Ze waren vol bewondering om hun niet aflatende enthousiasme, hun knuffels (Floortje), gevatte opmerkingen (Kathy) en het feit dat ze die drie dagen eigenlijk alleen maar gelachen hebben zonder één klacht over een zere kont of dat ze het beu waren. Er vloeide zelfs een klein traantje toen ze ons bedankten voor de mogelijkheid om zo close met ons te reizen. Voor ons allemaal was het dus een onvergetelijke ervaring. Als je de kans hebt om (zeker met kinderen) een paar dagen met een paar Easy Riders op te trekken kunnen we het  zeker aanraden!

Vietnamees Disneyland en op veetransport
Dinsdag 9 maart 2010. Hoi An, Vietnam.

Na een dagje relaxen in Nha Trang, hebben we de meiden verrast met een uitje naar 'het' alternatief voor Disneyland in Azië (volgens de Lonely Planet), namelijk Vin Pearl land waar we met een gondel vijf kilometer over het water naartoe moesten. Ze dachten dat we naar het strand gingen en ( hoe verwend!) in eerste instantie was de reactie: 'Hmm, ik wil niet weer naar het strand..' Toen ze echter de gondels zagen en op het eiland met koeieletters, net zoals bij Hollywood, op de heuvel 'Vin Pearl' zagen waren ze helemaal enthousiast. Voor Vietnamese begrippen kostte het een vermogen, veertig Euro voor z'n vieren. Het is een soort kermis, enorme water glijbanen, zwembad, 4D bioscoop zaal, super aquarium in één.

Bij aankomst op het eiland maakte ik meteen al een flinke fout. Er stond bij binnenkomst een grote kermisattractie die er wel spannend uitzag. Ik probeerde Kathy over te halen om er samen in te gaan maar zij vertrouwde het niet en wilde niet, zelfs na flink aandringen bleef ze weigeren. Toen kon ik me natuurlijk niet laten kennen en met een stoere onverzettelijke blik nam ik plaats in de stoelen van de attractie. Ik ben geen watje en zal die meiden wel eens even laten zien dat ik niet bang ben! Twee lessen geleerd: 1. stap nooit in een attractie als je niet eens weet wat er gaat gebeuren, 2. luister altijd naar je dochter. Dat stomme ding was een soort enorme slinger van twintig meter hoog waarmee je met mach 2 wordt rondgeslingerd en die ook nog eens voor de lol twee minuten op zijn kop stil blijft staan zodat je ingewanden en je bloed zich langzaam ophopen in je hoofd... Enigszins gedesorienteerd ben ik maar verder gestrompeld achter mijn meiden aan verder het park in. 'Heb je er spijt van papa?' Grijns, grijns.

Na de 4D film (een soort Panda droom voor de kenners) hebben we Underwater World verkend en dat was echt heel mooi! Veel vissen die Kathy en ik ook tijdens het duiken tegenkwamen en een lange tunnel door een enorm basin waar je de haaien, schildpadden, roggen, etc, etc om je heen ziet zwemmen. We zijn er drie keer doorgelopen zo mooi vonden we het. Afsluitend hebben we natuurlijk een paar uur in het waterpark doorgebracht waar enorme glijbanen met de stijlste afdalingen en misselijkmakende kurkentrekkers zich afwisselen met een lazy river van bijna een kilometer waar je in een band op de stroming meedrijft. Al met al een geslaagde dag!

Diezelfde dag moesten we alleen nog wel verder reizen, namelijk met de sleeper bus. Inderdaad, een bus waarin je kan slapen, de hele nacht doorrijden en de volgende morgen wakker worden op de plaats van bestemming. Om zes uur 's avonds werden we opgehaald en na een rit van een uur door de stad om alle anderen op te halen stapten we in de bus. Stel je het maar voor als een 'normale' luxe touringcar waar ze alle stoelen uitgehaald hebben en in drie rijen zo'n veertig stapelbedden hebben gezet. Zoveel bedden in zo'n kleine ruimte proppen wil dus ook zeggen dat je iets aan de afmetingen van de bedden en de breedte van de looppaden moet doen. Alles is dus heel krap en aangezien wij helemaal achterenaan op de onderste rij met vijf stoelen naast elkaar waren gepland, moest ik me wel eninszins opvouwen om erin te komen. Toen ik er eenmaal inlag ging het wel (op de te dunne 'matrasjes') maar bewegen moest ik maar niet teveel doen en zitten ging met het lage plafond helemaal niet. Gelukkig lag Floortje naast me, die heeft niet zoveel ruimte nodig dus kon ik daar wel een stukje beenruimte pikken. Slapen heb ik dan ook niet veel gedaan en ik voelde me meer als een kistkalf op veetransport maar we zijn aangekomen in Hoi An.

Hoi An is een prachtig Vietnamees kustplaatsje waar je nog goed de Franse invloeden kan zien. Kleine balkonnetjes, maximaal twee verdieping hoge, geel geschilderde, smalle huizen. Geen auto's toegelaten in het oude centrum, dus heerlijk om fietsend, te voet of met een fietstaxi de omgeving te verkennen. De stad staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en de oude, goed onderhouden, houten gebouwen tezamen met de duizenden Chinese lampionnen die overal hangen zorgen voor een heel apart sfeertje. We zijn een hele dag met de fiets op pad geweest om de stad te verkennen en de mooie plekjes te bezoeken. Je kan hier een kaart kopen waarmee je vijf oude huizen, tempels, assembly halls, bruggen etc. kan gaan bekijken. Je kiest er vijf uit die je mooi lijken en op de fiets ga je ze in een dagje af. Erg relaxt met een Vietnamese lunch op een leuk terrasje tussendoor.

We zijn hier beland in Long Life river hotel, een superluxe locatie met zwembad en gratis fietsen, in een vierpersoons suite van 52 m2 met een verzonken bubbelbad in de kamer, een luxe bar, DVD op de kamer en een bureau met een PC. Dat alles voor 45USD per nacht, iets boven ons budget maar voor een paar nachtjes...

Grap van de Dag
Woensdag 10 maart 2010. Hoi An, Vietnam

Eigenlijk hebben we niet zoveel gedaan de afgelopen dagen. Gisteren zouden Kathy en ik gaan duiken, maar ze voelde zich 's ochtends niet zo lekker dus hebben we dat moeten cancelen, helaas voor ons allebei. Gelukkig voelde ze zich in de loop van de middag weer wat beter.

Wendy en Floortje hadden die dag een ‘meidendag met z’n tweeën’ geregeld want Ka en ik zouden er toch niet zijn... Dat ging natuurlijk wel door en ze zijn dan ook samen lampionnen gaan maken. Hoi An staat bekend als dé lampionnenstad en overal zie je ze dan ook hangen. Niet van die simpele papieren versies, maar gemaakt van een frame van bamboe met (ruwe) zijde overtrokken. In allerlei vormen en heel mooi om te zien. Floortje heeft natuurlijk roze stof gekozen want dat is een prinsessenkleur! Nou, voor een meisje van zeven heeft ze een hele mooie lampion gemaakt die op haar kamer moet hangen als we ooit weer thuis zijn. Het was een echt knutselwerkje dus was het een ‘Juf Marga-ochtend’, zei ze. (Nou juf Marga, je mag trots zijn op je pupil!)

Vandaag hebben we nog allerlei Vietnam souvenirs aangeschaft en hebben die, met alle andere zaken die we de afgelopen maand verzameld hebben maar niet meer mee willen slepen, op de zeepost gedaan naar Nederland. ( Dus Pa en ma, als de postbode over drie maanden voor de deur staat met een groot pakket uit Vietnam, a.u.b. aannemen en niet retour afzender sturen!)

De rest van de middag hebben we schoolwerk gedaan. Dat was al een week geleden maar in Nederland hebben ze net een week voorjaarsvakantie achter de rug dus hadden de meiden ook recht op een weekje verlof. Leuk was wel dat ze er allebei weer naar uitkeken. Op de fiets terug uit het centrum riepen ze dan ook: ‘Papa, Mama, doorfietsen! Anders kom ik te laat op school en dan zijn de meester en juf boos.’

In de laatste verhalen over onze belevenissen hebben jullie misschien de Grap van de Dag gemist. Dat was niet omdat ze niet gemaakt werden, maar meer omdat ze vaak tussendoor en zo ad rem zijn dat ik er 's avonds tijdens het schrijven niet meer aan denk. Hier dan ook nog een bloemlezing van de leukste van de afgelopen dagen.

We lopen in de stad rond en bewonderen het mooie houtsnijwerk dat ze hier maken van o.a. bamboewortel.
Wendy: ‘Moet je kijken Floortje, mooi hé, dat is helemaal met de hand gemaakt.’
Floortje: ‘Maken ze dat dan met hun handen?’
Wendy: ‘Ja, knap hé!’
Floortje: ‘Nou, dan moeten ze wel scherpe nagels hebben!’

Floortje heeft s' ochtends nog wel eens wat dunnere ontlasting. Niks ergs of bijzonders, ze voelt je niet ziek maar omdat ze in plaats van het Hollandse brood, aardappelen, groente, vlees driemaal daags aan de rijst/mie met lekkers zit, is dat vrij normaal. Ze zit dus op de WC en wil ons dan toch graag ‘op de hoogte houden’ van wat ze aan het doen is. Ineens roept ze keihard vanuit de badkamer: ‘mama, ik moet weer spugen uit m'n kont!’

Tijdens het natafelen na een heerlijk Vietnamees diner hebben we het over van alles en nog wat. Deze keer ging het over wat ik allemaal voor de meiden had gedaan in mijn leven. Wat ik allemaal niet had moeten ‘opofferen’ om twee kinderen een mooie jeugd te geven. Kathy vond dat dat allemaal best meeviel.
Marty: ‘Nou meisje, ik heb je tenslotte wel op de wereld gezet!’
Wendy: ‘Pardon? Wie heeft ze op de wereld gezet?’
Marty: ‘Nou ja…, ik was er wel bij!’
Kathy: ‘Ja duuuuhhhh, Truus ook...’ (Truus was de kraamverzorgster en is de tante van Wendy)

Lekkers
Vrijdag 12 maart 2010. Hue, Vietnam.

Vanuit Hoi An hebben we de trein naar de volgende plaats gepakt. Hue was de bestemming, een kleine 200 km verder naar het noorden. We hadden er erg veel zin in, want de trein hebben we deze reis nog niet gehad en na ons sleeperbus-avontuur waren we ook wel weer even uit ‘gebust’. Eerst reden we met de taxibus naar Danang. Daar moesten we op het station natuurlijk wel een uur moeten wachten voor onze trein er was. Nou ja, we waren in ieder geval op tijd. Toen we uiteindelijk onze coupé instapten, was het meteen weer helemaal op z'n Aziatisch. Een enorme bende, overal dozen en spullen opgestapeld, mensen die luidruchtig dwars over hun stoel lagen te slapen, een gekakel van jewelste, de geur van een opengebroken Durian (als je die weeïge geur één keer hebt geroken, herken je hem uit duizenden). Even wennen voor ons, maar na een half uurtje zaten we er weer helemaal in. De meiden kregen van deze en gene koek (niet een, maar meteen een hele doos) aangeboden die niet te eten was, maar bleven lachen, en netjes ‘Cam Ohn’ zeggen. Als er een popcornverkoper langs komt zeggen we de meiden: ‘Jullie hebben al genoeg gesnoept dus nee, straks eerst wat fruit’. Van de overbuurman krijgen ze vervolgens allebei een hele beker popcorn. (Zucht, daar gaat mijn ouderlijke autoriteit). De dames klaagden dus niet. Wij ook niet toen we met de trein langs de ruwe kust reden. Prachtige vergezichten en in de diepte strandjes waar niemand kan komen waar de golven op de kust beukten. Verschillende kleine tunneltjes waarbij je aan de andere kant ineens in plaats van de zee, de uitgestrekte rijstvelden ziet die zich tegen het karstgebergte aanplooien. Een hele mooi rit!

In Hue vestigen we ons in het Thai Binh II Hotel, redelijk in het centrum. Nadat we gesetteld zijn gaan we op zoek naar een eetgelegenheid. De avond sluiten we af op ons balkon met de schemerlamp (het licht op balkon was natuurlijk net kapot) met een glaasje Dalat wijn en een Huda biertje.

Het ontbijt de volgende ochtend blijkt niet zo fantastisch te zijn dus gaan Kathy en ik nog even een Pho Bo (ontbijtsoep met noedels en rundvlees) eten op straat terwijl de andere twee dames de school alvast klaarzetten. Als we daarmee klaar zijn gaan we op de fiets naar de oude stad. De citadel is dé bezienswaardigheid hier, maar ons kan hij niet bekoren. De bombardementen tijdens de Vietnamoorlog hebben er niet veel van over gelaten.

Zodra we er uit komen zijn we hongerig en besluiten om een stukje de stad door te fietsen en onderweg een hapje te gaan eten. Of de duvel ermee speelt, zo struikel je over de eetstalletjes en als je er een nodig hebt... nergens wat te vinden! De lokale bevolking wilde graag helpen, maar stuurden ons allemaal een andere kant op dus de honger begon toch wel te knagen. Uiteindelijk kwamen we in een achterafsteegje een tuin tegen met wat tafels en daar konden we dan eindelijk neerstrijken. Een menu? Ja, maar alleen een beduimeld exemplaar in het Vietnamees. Dan maar vertrouwen op de gastvrouw: ‘Zet maar wat op tafel wat lekker is!’ Lekker was het zeker. Het vleesgerecht bestond uit kleine botjes met een klein stukje vlees die je voorzichtig kon afkluiven en we zagen ook wat mini ingewanden en klauwtjes. Gelukkig kwam er wat later een (schoon)zus? die wat Engels sprak om ons mysterie op te helderen. ‘Gekko, is it. Nice? Yes!?’ Ok, we zaten dus hagedis te eten. Hmm, Floortje heeft er heerlijk van gegeten, ook toen we vertaalden wat het was. ‘Het lijkt wel kleine kip!’ De volgende keer gaan we dus naar de ‘Kentucky Fried Lizard’.

Grap van de dag:
Bij het restaurantje van vanmiddag kregen we ook een bord met gewokte groente met knoflook. We zaten er heerlijk van te smullen en Wendy en ik zeiden tegen elkaar: ‘Mmm, het lijkt wel een soort paksoi’. Waarop Floortje heel alert reageerde: ‘Nou, het smaakt best lekker voor een pak met zooi!’

Als rijke toerist in Halong Bay
Dinsdag 16 maart 2010. In de nachttrein tussen Hanoi en Sapa, Vietnam.

Wow, het is ‘nog maar’ de 16e, pas vier dagen sinds mijn vorige reisverslag en het voelt alsof we twee weken verder zijn. Tussen Hue de vorige keer en Sapa nu, zitten namelijk nog de nachttrein naar Hanoi, een cruise met overnachting in Halong Bay en vervolgens weer de nachttrein naar Sapa (waar ik nu zit te schrijven).

Maar om bij het eerste te beginnen, de nachttrein van Hue naar Hanoi vertrok om 16.30 uur dus zaten we al op tijd in de trein. Voordat we daar naartoe gingen zijn we eerst naar de Vinh Moc tunnels geweest waar de mensen tijdens de Vietnam oorlog zes jaar onder de grond hebben geleefd. Erg indrukwekkend om te zien hoe die mensen zo’n lange tijd, meestal in het donker, in gangen en holen met wel honderden mensen moesten leven.

Daarna door naar de trein. Een privé slaapcabine voor vier personen, erg relaxt. Gewoon een kamertje in de trein met twee stapelbedden helemaal voor onszelf. Een (lokaal Dalat-) wijntje meegenomen om 's avonds met z'n tweeën rustig bij het lezen op te drinken terwijl de meiden slapen. Als we net in de trein zitten, we zijn nog net niet weg, willen de meiden even op hun Nintendo DS spelen. Waar is dat ding nou? Overal gezocht, tassen opengetrokken maar nergens te vinden. Tot Floortje opeens zegt: ‘De DS zat in mijn paarse olifant-tas’. Oh nee! Ondanks de ‘hotelkamer-verlaat-checklist’ die we altijd trouw (zeg maar gerust, bijna met neurotische discipline) afwerken voor we een hotelkamer uitgaan, is het ons nu toch na bijna drie maanden gebeurd. We zijn iets vergeten mee te nemen! We hebben het uit de kamer meegenomen maar in de lobby heeft Floortje haar tasje afgedaan en vergeten weer om te doen toen we weg gingen! Met een mobieltje van de conductrice het hotel gebeld en ja!, daar lag hij nog. We spraken via de telefoon af dat we ons hotel in Hanoi zouden doorgeven en dat zij het dan op zouden sturen...

De trein beviel dus prima maar deed er alleen exact twaalf uur over dus we stonden om 04.30 uur op het station van Hanoi. Gaaaap. Een taxi gezocht en om 05.00 uur 's ochtends reden we door een koud, miezerig en verlaten Hanoi naar het ‘Queen of hearts hotel’. De rolluiken waren nog dicht maar na even aankloppen konden we naar binnen. Een matras werd neergelegd voor de meiden, een douche beschikbaar gesteld, een en al zorgzaamheid, een goed adres!

Nadat we rond een uur of half negen (na het gratis ontbijt) onze kamer in konden, hebben we eerst even een powernap van een paar uurtjes gedaan en toen de stad verkend.

In het noorden van Vietnam wilden we graag drie dingen doen: Hanoi bezoeken, naar Halong Bay en naar Sapa. De 21e stappen we op het vliegtuig naar Laos. Samen met het hotel hebben we dan ook een schema in elkaar gedraaid. De volgende dag kunnen we naar Halong Bay voor een tweedaagse cruise. Na terugkomst treinen we dezelfde avond nog naar Sapa om daar twee dagen de bergen in te gaan. Ook zouden ze met ons hotel in Hue regelen dat de ‘paarse olifantentas’ weer terug zou komen.

De volgende ochtend zoals gepland met de bus naar Halong Bay en daar hebben we een prachtige boottrip gehad op een zeiljonk. De zon kwam een beetje door (ja, ook hier hadden we somber en druilerig weer de laatste dagen) en we voeren liggend op het zonnedek tussen de duizenden eilanden en rotspieken door. Twee dagen als een rijke toerist all inclusive op een cruise. Dat we dat nog eens zouden doen. In de vooravond namen we met een duik in zee en ondernamen we een poging om op inktvissen te vissen. ’s Avonds zaten we samen onder de sterrenhemel op het zonnedek te kletsen en ’s nachts werden we in slaap gewiegd door de kalme zee. Natuurlijk overkwam ons ook hier iets. Toen het anker werd neergelaten brak er een spie af die keihard tegen Kathy’s enkel klapte. Gevolg: een dikke voet met ijs erop. Kathy kon nu niet mee de grotten in of met het kayakken... Zonde, maar gelukkig gaat het nu weer een stuk beter.

Bij terugkeer in het hotel om onze rugzakken op te halen (3,5 uur met de bus) kregen we meteen weer een kamer om te douchen, hoewel we helemaal niet bleven slapen. Ook de paarse olifant was aangekomen en dat ook nog volledig gratis. Na het eten moesten we nog even wachten en toen hup, weer de taxi in naar het station om de nachttrein naar Sapa te pakken. Rond 06.00 moeten we aankomen dus: vroeg uit de veren en op hike de bergen in...

Met bergbewoners op pad
Donderdag 18 maart 2010. Sapa, Vietnam.

Van het ene naar het andere uiterste. Eerst in Halong Bay op een schip door de mooiste baaien en nu op 1600 meter hoogte in de bergen. Sapa is een verzamelplaats waar veel van de oorspronkelijke bergbewoners samenkomen. Op straat lopen de Black Hmong, Red Dao, Flower Hmong en andere stammen in hun klederdracht rond. Vanuit de omliggende bergen komen ze naar Sapa om daar hun waren op de markt te verkopen en natuurlijk wat toeristendollars te scoren met hun huisvlijt. Het is wel even wennen want ze zijn echt erg hardnekkig. Tien keer ‘nee’ is nog lang geen ‘nee’ genoeg, ze blijven gewoon met je meelopen en voor je het weet lopen er werkelijk acht vrouwen in allerlei kleurschakeringen in een stoet achter je aan.

Voor ons verblijf hier hebben we gids Pam die drie dagen met ons op pad gaat. De eerste dag gingen we, na ons in de hotelkamer gesetteld te hebben, met haar te voet naar Cat Cat village. Zodra we het hotel uitkwamen, sprongen er meteen twee Red Dao en drie Black Hmong op ons af en begonnen met hun ‘How are you, where you from, what's your name?’ Ze vroegen echter niet of we iets wilden kopen. Wij gingen op pad en de dames bleven doorkletsen en meelopen. Letterlijk sloten ze achter in de rij aan en liepen met ons mee. Ze maakten wat poppetjes van riet voor de meiden en terwijl wij al bijna een uur aan het lopen waren omlaag naar Cat Cat, bleven ze maar om ons heen hangen en glimlachen en kletsen. Vlak voor het dorp waar alleen mensen die een tocht doen in mogen, kwam toch de aap uit de mouw: of we toch wel even wat van hen wilden kopen. In plaats van meteen op hun doel (verkoop) af te gaan, hebben ze hier de (tijdrovende) tactiek om eerst een soort band op te bouwen door gezellig en vrolijk mee te lopen en pas op het laatst, als je toch eigenlijk geen nee meer kunt zeggen tegen die aardige vrouw. komen ze met hun spullen uit hun mand.

Het dorpje was op zich wel aardig, maar naar ons gevoel te toeristisch. De weg naar boven hebben de dames achterop de scooter afgelegd en ik vond het wel leuk om samen met de gids weer terug naar boven te lopen. Het was wel even wennen maar op den duur had ik de slag te pakken en op mijn kariboe-schoenen liep ik fluitend naar boven. Ik kan het dus nog.

Vandaag hebben we een hele mooie tocht gemaakt: tien kilometer naar het dorp Lao Cai. Het grootste gedeelte over onverharde geitenpaadjes langs de rand van de berg met prachtige vergezichten en over de randen van rijstvelden. Van bovenaf is het een prachtig zicht om al die rijstvelden glooiend tegen de rand, en de vorm van de berg volgend te zien liggen. Zover je kunt kijken hellingen en rond de hoge bergen hangt de mist die de top in nevelen hult. Ongelooflijk wondermooi! Ook deze keer hadden we een heel gevolg en dat was wel makkelijk eigenlijk, voor de jonge dames dan. Er liepen zo'n tien meisjes variërend van negen tot elf jaar oud met ons mee (tien kilometer, 600 meter dalen, drie uur lopen) en ze hielpen de meiden met afdalen. Die meisjes zijn echt berggeiten, op hun plastic slippertjes springen ze van de ene rots naar de andere en nemen afdalingen met snelheden waar ik niet aan moet denken. De meiden hadden tijdens het lopen ‘vriendinnetjes’ en zo vlogen de kilometers en tijd voorbij voor hen. Na de lunch was het nog een uurtje door het dorp en daarna werden we achterin de laadbak van een pick-up terug naar Sapa gebracht. Een lange maar bijzonder mooie tocht.

Nog wat grappen van de dag:

Omdat ons zo vaak gevraagd wordt: ‘Where are you from?’, worden we wel eens een beetje baldadig. Zeg je dat je uit Nederland komt, dan is het namelijk meteen: ‘Oh I know, flowers, very flat, Amsterdam, football Ajax and Vennisteroei (Van Nistelrooy). Yes?’ Dus toen ze ons weer eens vroegen: ‘Where are you from?’, zei ik dan ook meteen: ‘We come from Lituania, my name is Boris and this is my wife Ivanka’. De enige reactie deze keer was dan ook: ‘Oh, OK’. Blijkbaar weten ze niet zoveel over Litouwen te vertellen...

We hebben het met de meiden over de Vietnam oorlog, daar willen ze toch steeds wat van weten en horen. Floortje zei ineens: ‘Ja, dat weet ik, dat was heel erg! Er gingen toen heel veel mensen dood maar gelukkig waren er ook nog mensen uhm.... uhm, o ja, die waren doodloos!’

 Vervolg reis in Laos