Treinen
Dinsdag 13 juli 2010. Hué, Vietnam.

Na een heerlijke dag in Ninh Binh, een frisse douche in het hotel en een lekker bordje nasi, vertrokken we rond 21.30 uur naar het station om daar de nachttrein te nemen naar Hué. Best spannend, want hoe werkt zoiets precies, stopt de trein echt wel in Ninh Binh, heeft niet iemand anders al onze coupe ingepikt?

Op het piepkleine stationnetje zat nog een backpacker te wachten. Een Deense, die in Nederland woont. Zij kon ons vertellen dat de wagons nummers hebben. Je zoekt het nummer dat overeenkomt met het nummer op je kaartje, stapt de wagon in en zoekt de coupé met jouw bedden. Eitje dus! Eerst nog een klein uurtje gewacht en toen werden we naar het perron geleid. Om 22.15 uur arriveerde de trein en nog geen twee minuten later stonden we in onze wagon, voor onze coupé vol met… Vietnamezen. Wat gewapperd met onze kaartjes, een conducteur die iets schreeuwde en één, twee, drie, vier, vijf, zes  Vietnamezen vlogen uit onze coupé. Helaas hadden ze wel ons beddengoed gebruikt, dus waren we wederom erg blij met onze lakenzakken. De trein zag er hoe dan ook niet echt schoon uit en de softsleepers bleken bikkelhard te zijn. Dat alles mocht de pret echter niet drukken want een eigen kamertje met bedjes in de trein is natuurlijk heel bijzonder. Snel dus de bedden opgemaakt en naar bed. De hele familie sliep in no-time (behalve ikzelf). Al hobbelend en stotend brachten we zo de nacht door. Uiteindelijk hadden we een niet al te beste nacht, maar leuk was het wel. In Hue werden we de volgende ochtend opgewacht door een taxi van het hotel. Eerst even een frisse douche en dan de stad in.

De kleren van de keizer
Woensdag 14 juli 2010. Hué, Vietnam.

Het is warm in Hué, erg warm. Toch gaan we te voet op pad naar de citadel. Halverwege laten we ons overhalen om met de Riksja te gaan. Een schot in de roos blijkt, want door het fietsen kunnen we genieten van een heerlijk rijwindje. De riksjachauffeur heeft zelf als zevenjarige het Tet-offensief meegemaakt en dus gezien hoe zijn stad werd platgebombardeerd. Hij brengt ons naar plekjes waar we anders nooit geweest zouden zijn, praat een aardig woordje Engels en weet dus een hoop van de geschiedenis. We stoppen onder meer bij een veld vol Amerikaanse tanks, die enthousiast door de kids beklommen worden. Daarna brengt hij ons naar de ingang van de citadel.

We lazen dat er niet veel meer over is van de citadel, maar het geheel maakt toch een grote indruk op ons. Wat moet het hier mooi zijn geweest een eeuw terug. De kids gaan terug in de tijd en verkleden zich als keizer en keizerin.

Na het bezoek aan de citadel, gaan we terug naar het hotel om ons te frissen. Ik ga nog op zoek naar een nieuwe geheugenkaart voor mijn fototoestel (na lang zoeken gevonden) en de kids vermaken zich achter de computers van het hotel. ‘ s Avonds eten we bij Little Italy heerlijke Italiaanse pizza.