Eerste tegenslag al op Schiphol
Zaterdag 16 oktober 2010. Hanoi, Vietnam.

Zijn we netjes door oma afgezet op Schiphol, krijgen we van China Airlines bij het inchecken te horen dat het visum voor Vietnam niet klopt! Ze bellen met de Ambassade van Vietnam, maar nee, als de namen van de kinderen er niet bij staan, mogen zij het land niet in... Daar sta je dan met je planning. Ik dacht echt dat ik het toch goed geregeld had (dan ga je wel effe aan jezelf twijfelen). Goed dat oma dit heeft meegekregen. Een nieuw visum zou wel weer vijf dagen kunnen duren, dus hebben we besloten dat we dit in Bangkok gaan regelen. Je kan maar beter alvast onderweg weg zijn. Snel de Lonely Planet van Thailand uit de rugzak gehaald.

Na een lange vlucht met een slapende Imke en een wakkere Merle, komen we in Bangkok aan. Gelukkig had ik al een hotel opgeschreven dat me wel wat leek, maar deze was zo nieuw dat nog geen enkele taxichauffeur wist waar het was, en ons opgeschreven adres konden ze niet lezen. We hebben ons eruit laten zetten in de goede wijk, en toen navraag gedaan. Ja, iemand kende het en heeft het in Thai voor ons uitgeschreven. Tot groot genoegen van de meiden zijn we in een tuktuk gestapt/gepropt en een paar minuten later stonden we bij het Lamphu Tree Hotel. Een klein en luxe paradijsje met zwembad. Hier konden we wel een paar dagen wachten en bijkomen.

Eerst hebben we allemaal tot in de middag geslapen en toen op naar de Ambassade van Vietnam voor nieuwe visa. Hier hebben we veel uitleg moeten geven over onze situatie, want zij wisten ook niet hoe of wat. De kinderen staan namelijk bij mij in het paspoort ingeschreven en mogen dus gratis mee. Zij bellen met het Ministerie van Vietnam, ja hoor als de moeder een visum heeft mogen de kinderen onder haar naam mee het land in... en hebben dus geen eigen visum nodig! Hadden we dus wel gewoon door kunnen vliegen en had ik het toch goed geregeld (fijn idee maar heb je dan niks aan).

Daarna zijn we gaan kijken of we nieuwe tickets naar Hanoi konden kopen. Een beetje duur wat nu! Effe tijd om met de meiden in het zwembad te liggen, we zien wel. Schiet me als we 's avonds in bed liggen ineens te binnen, dat dit het probleem van China Airlines is. Snel omrekenen of ik het reisbureau in Nederland nog kan bellen om het probleem voor te leggen. Na wat heen en weer gebel en gemail krijgen we om half twaalf ‘s avonds het bericht dat we de volgende ochtend vroeg kunnen doorvliegen naar Vietnam, maar dan moeten we wel om vijf uur ‘s ochtends opstaan om deze vlucht niet te missen.

Eén voordeel van reizen met kinderen is dat je op het vliegveld zomaar voor mag gaan, als er lange rijen bij de douane staan enzo. Deze keer zijn we zonder problemen door de douane gekomen, met z'n vieren dan wel. Daarna moesten we een hotel zoeken in Hanoi, deze had ik op Schiphol namelijk geannuleerd. Via dat hotel (dat nu dus vol was) komen we twee straten verderop terecht bij een iets luxer, oké hotel voor dezelfde prijs.

Bij het pinnen wanen we ons multimiljonair. Honderd Euro is 2.500.000 Dong. In het gebruik laten ze gelukkig de laatste drie nullen achterwege en ze hebben geen muntjes. Het kleinste briefje van 200 Dong is bijna één cent waard.Op straat horen we heel veel toeters van de scootertjes die voorbij razen, niet echt een plek om relaxt bij te komen.

Zondag willen we met de nachttrein naar de bergen in het noorden (Sapa). Ik heb net voor zondagochtend kaartjes gekocht voor het waterpoppentheater dat je toch wel gezien moet hebben als je in Hanoi bent. Ook wel leuk voor de meiden, denk ik. Imke krijgt volop of misschien wel iets teveel aandacht met d'r witblonde koppie. Iedereen wil haar aanraken en optillen. Het zou Imke niet zijn als ze niet goed zou laten weten dat ze dat niet wil.