Reisgezelschap
Maandag 17 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

Vandaag namen we terug de nachttrein naar Hanoi. Om negen uur moesten we toch al de kamer uit en om vijf uur vertrok het busje pas dat ons naar het treinstation van Lao Cai zou brengen. We moesten dus nog bijna een volledige dag doorkomen in het koude Sapa. Onze bagage konden we wel achterlaten bij het bureau van waaruit het busje zou vertrekken.

Extra veel mist vandaag en temperaturen net boven het vriespunt en daar sta je dan, met vier kinderen die toch ook liever wat meer zon zouden willen zien. We vullen de tijd met nog wat souvenirs kopen, we maakten een flinke wandeling rond het meer van Sapa en we gingen regelmatig ergens een warme chocomelk drinken. ’s Middags bleven we wat langer binnen zitten na het eten en om drie uur dan maar terug ergens binnen gaan zitten om een pannenkoek te eten. Gelukkig vonden we een restaurant waar een haardvuur brandde zodat handen en voeten toch gewarmd konden worden. Eward was ondertussen onderkoeld geraakt, zag erg bleek en bibberde bijna uit zijn jas. Ook daarom was dat haardvuur een welgekome, noodzakelijke, warmtebron.

En eindelijk werd het vijf uur, de minibus vertrok en bracht ons in een klein uurtje tot in Lao Cai. Nog even in een restaurant gewacht totdat we om half acht naar het treinstation gingen. Daar stonden nog twee gezinnen met kinderen te wachten, een Nederlands gezin met twee kindjes (vijf maanden op reis) en een Vlaams gezin met ook twee kindjes (twee maanden op reis). Er werd vrijwel meteen kennis gemaakt en nadat we ons allemaal in (toevallig) dezelfde wagon hadden geïnstalleerd werd er afgesproken om de volgende dag samen naar Hanoi Zoo te gaan. De kinderen zagen nog een filmpje op de laptop en dan was het hoog bedtijd want morgen is het weer vroeg op.

Hanoi Zoo met vriendjes
Dinsdag 18 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

Half vijf ‘s nachts. We werden net voordien al gewekt en de trein stopte in het station van Hanoi. Buiten het station hebben we een taxi genomen naar ons hotel en om vijf uur stonden we daar dan voor een gesloten deur.

De kinderen waren nog moe van zo’n korte nacht en jammer genoeg  konden we dus niet meteen terug ons bed inkruipen. Tot zes uur hebben we op de dorpel gezeten. De straten van het anders zo drukke Hanoi zijn ’s nachts bijna niet herkenbaar. Geen of nauwelijks verkeer en alle voetpaden zijn brommervrij. Ongelooflijk, maar blijkbaar worden alle brommertjes ’s nachts binnengezet, desnoods in de woonkamer of in het restaurant. Op aanraden van de overbuurman hebben we dan eens met de rolluiken gerammeld en werden we toch binnengelaten. In de inkomhal lagen de twee nachtwakers te slapen, hadden we dat maar op voorhand geweten, dan hadden we niet zo lang in de kou moeten zitten. We mochten binnen aan een tafel zitten tot zeven uur. De kinderen hebben zich zolang bezig gehouden met schrijven en tekenen in hun dagboekjes.

Om zeven uur werden we naar een voorlopige kamer gebracht, deze was juist gebruikt en we konden dus nog niet in bad of onder de lakens, dan maar tv kijken. Rond half elf kregen we dan te horen dat er geen kamer meer vrij kwam maar dat we wel in het hotel ernaast terecht konden. Nu, het was in elk geval een verbetering, we kregen daar een grotere kamer met vier bedden en hadden zelfs een jacuzzi in de badkamer! Het ontbijt was uitgebreider en dat allemaal voor dezelfde prijs.

Eerst allemaal in een warm bad en dan rond één uur naar buiten richting Hanoi zoo. Daar hadden we afgesproken met de twee gezinnen die we ontmoet hadden op de trein. De kinderen hebben zich reuze geamuseerd. De zoo heeft enkele triestige kooien met soms al even triestige dieren maar wat het voor de kinderen vooral leuk maakte waren de vele kermisattracties (botsautootjes, een rups, ballenbad, natuurlijk allemaal nog eens afzonderlijk te betalen maar ja, af en toe eens een ‘kinderdag’ mag ook wel eens). Onderling werden ideeën uitgewisseld over het les geven aan de kinderen, het doel van onze reizen enz.

Nadien zijn we samen nog iets gaan eten. We namen alle drie een afzonderlijke taxi en reden naar de afgesproken plaats (leek wel even op Peking express). In het restaurant zagen de jongens dat het Nederlandse gezin Play Doh bij zich had. Feest! Alle kinderen kregen een stukje en spelen maar. Ieders reisblog werd nog uitgewisseld en de dag zat erop. Het was erg gezellig en de reisverhalen zullen zeker gevolgd worden.

Rustig aandoen
Woensdag 19 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

Vandaag besloten we om het een aantal dagen rustiger aan te doen, het schoolwerk bij te werken en de reisblog. We hebben hier weer wat plaats en tijd.

Hanoi leren kennen
Zaterdag 22 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

Nu en dan splitsen we ons op in twee groepjes, iemand met de twee kleintjes naar buiten en de andere op de kamer schoolwerk bijwerken met Barend en Eward. Dan is het wat stiller op de kamer waardoor het werk beter vooruitgaat.

Natuurlijk wordt er ook tijd gemaakt voor af en toe een computerspelletje en gaan we regelmatig de straat op om ergens iets lekkers te gaan eten. We zijn ook voor een tweede keer naar het poppentheater geweest, de kinderen krijgen er niet genoeg van. En hoewel blijkbaar de kaartjes soms allemaal uitverkocht zijn mochten we voor de tweede keer op de eerste rij zitten. Als dat geen luxe is.

Stilaan leren we Hanoi te appreciëren, we voelen ons er bijna thuis. We kunnen al de straat op zonder stratenplan en weten onze weg terug te vinden in het oude stadsgedeelte wat niet zo eenvoudig is.

Mausoleum
Zondag 23 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

Vandaag hebben we het weer rustig gehouden en een kleine uitstap gemaakt naar het mausoleum van Ho Chi Minh. We wilden eigenlijk met een taxi naar het mausoleum rijden maar merkten al snel dat het geen officiële taxi was. Zijn meter draaide vier keer zo snel en hij reed een verkeerde kant op (we hadden onze kaart in de hand en volgden hoe hij reed). Twee straten verder lieten we hem stoppen en stapten we uit en zeiden dat het niet correct verliep. Zonder probleem liet hij ons gaan dus we wisten dat we gelijk hadden. Dan zijn we maar te voet verder gegaan.

Toen we in de buurt van het mausoleum kwamen volgden we de stroom mensen. Langs de zijkant van het gebouw moesten we eerst een security check passeren. Tassen door de scanner en wijzelf nadien ook. Fototoestel en camera moesten we afgeven in een ander gebouwtje en dan volgens het protocol mooi in een rijtje naar het mausoleum. Overal staan soldaten van de erewacht om een oogje in het zeil te houden. Eens binnen konden we Ho Chi Minh zien liggen in een glazen kast. De jongens begrepen niet dat hij daar zo kon liggen, het leek wel alsof hij sliep. Toen we de kinderen even opnamen om beter te kijken werden we al snel aangemaand om door te lopen. Treuzelen wordt dus niet toegestaan. Ook praten niet maar dat vonden onze jongens deze keer geen probleem. Er hing een zekere sfeer die respect afdwingt.

Twee maanden per jaar (november en december) wordt het lichaam naar Rusland overgebracht waar het terug gebalsemd wordt. Wij konden dus de pas gerenoveerde versie bekijken. Toch raar om te zien, zeker als je bedenkt dat hij al 41 jaar dood is.

Bij het verlaten van het gebouw konden we fototoestel en camera terug in ontvangst nemen en bezochten we nog het huis waar Ho Chi Minh tot aan zijn dood gewerkt heeft. Vooral de mooie wagens die tentoongesteld stonden vielen in de smaak bij de jongens. Wat verderop bezochten we nog de One Pillar Pagoda, een pagode op één zuil dus.

Dozen voor België
Maandag 24 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

Na het ontbijt zijn we op zoek gegaan naar het postkantoor om dozen te kopen om pakketten op te sturen naar school en naar huis. Blijkbaar verkopen ze hier geen dozen. Dan zijn we maar op zoek gegaan naar het straatje waar ze verpakkingsmateriaal verkopen (waar was dat nu ook weer?). Na even zoeken vonden we kartonnen dozen en nopjesplastiek.

Tegen vier uur hadden we alles verdeeld en ingepakt en dan vlug naar de post met onze vier dozen. Aan het EMS-kantoor moesten we gedetailleerd opschrijven wat er in de dozen zat met de prijs erbij. Ai ai, dat was weeral een probleem. De drie pakjes voor de school konden we in één grotere doos steken, dat scheelt dan weer in de verzendkosten. Voor zeven miljoen! Dong werd alles verzonden naar België. Nu maar hopen dat alles heelhuids toekomt.

 Vervolg reis in Maleisië